გავლენიანი ამერიკული გაზეთი „New York Times" საქართველოს ყოფილი პრეზიდენტის - მიხეილ სააკაშვილის სტატიას აქვეყნებს სათაურით "ცარ" ვლადიმერის ილუზიები". „რეპორტიორი" სტატიას უცვლელად გთავაზობთ:
„სოჭის ოლიმპიადის დაწყების პარალელურად, რუსეთის მოკავშირე უკრაინა, დემოკრატიისდასაცავად გამოსულ დემონსტრანტებს არბევს და ტყვიებს უშენს. იმის შემხედვარე, თუ როგორზეიმობს მსოფლიო „ცარ" ვლადიმერის დიად მმართველობას, რთულია გაამტყუნო ის, ვინცმიიჩვევს, რომ ავტოკრატიის ტრიუმფის და დემოკრატთა უკან დახევის ჟამი დადგა. მაგრამ,მართლაც ადასტურებს სოჭის ოლიმპიადა იმას, რომ ნავთობით გაჟღენთილი პუტინურიავტორიტარიზმი რუსეთისთვის ერთადერთი მოდელია, რომელიც ბედნიერებასა და წარმატებასმოიტანს ხალხისთვის?
ჩემს სამშობლოს, საქართველოს, არ აქვს ნავთობი და გამოსავალი სწორედ ამაში შეიძლებამოვძებნოთ. უკანასკნელი ცხრა წლის განმავლობაში საქართველო უფრო სწრაფი ტემპით ვითარდებავიდრე რუსეთი. ორი წლის წინ, ჩემი ინიციატივით, ცალმხრივად გავაუქმეთ ვიზები რუსეთთან. მასმერე ორ მილიონზე მეტი რუსი ესტუმრა საქართველოს. ეს, ძირითადად, საშუალო ფენისვიზიტორები არიან, რომლებიც უფრო მდიდარი ქვეყნიდან ჩამოვიდნენ და გაცილებით უკეთესიინფრასტრუქტურითა და მომსახურეობით სარგებლობენ საქართველოში. როგორც წესი, პირიქითხდება ხოლმე - აღფრთოვანების საძიებლად ადამიანები უფრო ღარიბი ქვეყნებიდან მდიდარსახელმწიფოებში მიდიან.
რუს ვიზიტორთა უმრავლესობას, უჭირს იმის დაჯერება, რომ პატარა, ოდესღაც გაპარტახებულმა,კრიმინალთა საბოგინოდ ქცეულმა მეზობელმა, რეალობად აქცია ახალი ქალაქები, თანამედროვეარქიტექტურა, სუფთა და უსაფრთხო ქუჩები.
საიდუმლო მარტივია. მიუხედავად ნავთობის უქონლობისა, საქართველოს საკუთარ მოსახლეობასადა მსოფლიოს სთავაზობს იმას, რასაც რუსეთი ვერ აკეთებს. იგი ბიზნესის კეთების სიმარტივითმსოფლიო რეიტინგში მერვე ადგილზეა, მაშინ როდესაც რუსეთი 92-ე ადგილს იკავებს.
რუსეთი დასუსტებულია კორუფციისა და კრიმინალის მაღალი დონით, მაშინ როდესაცევროკავშირის მიერ საქართველო მიიჩნევა რეგიონის ერთ-ერთ ყველაზე არაკორუმპირებულ დაუსაფრთხო ქვეყნად. იგი რამდენჯერმე აღემატება რუსეთის მაჩვენებლებს ამ საკითხში.
თუ გსურთ გაიგოთ განსხვავება პუტინის სისტემასა და ღია დემოკრატიას შორის, ერთმანეთს უნდაშეადაროთ შავი ზღვისპირეთში, ქალაქ სოჭის მახლობლად არსებული ორი რეგიონი: აფხაზეთი დააჭარა.
როდესაც რუსეთმა სოჭში ოლიმპიადის ჩატარების უფლების მოპოვებაზე განაცხადა პრეტენზია,საქართველოში ამას დიდი ენთუზიაზმით დავუჭირეთ მხარი. გვეგონა რომ ოლიმპიადა სოჭში,მშვიდობასა და ურთიერთობათა გაუმჯობესებას შეუწყობდა ხელს. თუმცა, ოლიმპიადისმასპინძლობის მოგებიდან რამოდენიმე თვეში რუსეთი საქართველოში შემოიჭრა. კრემლმა დიდიარმია გამოგზავნა და დე-ფაქტო კონტროლის ქვეშ მყოფი რეგიონები, საკუთარი უკანონო ოკუპაციისზონებად აქცია. მას შემდეგ, რუსეთი დაუღალავად აშენებს ეკლიან მავთულხლართებს აფხაზეთსადა დანარჩენ საქართველოს შორის.
აფხაზეთის დედაქალაქი სოხუმი, სანახევროდ დანგრეულია, ერთადერთი თუ სადმე რამე შენდება,ეს რუსეთის სამხედრო ბაზებია. ადგილობრივი მოსახლეობის 70%-ზე მეტი გამოდევნეს, ამიტომიქაურობა გავერანებული და შემზარავია.
აჭარა, აფხაზეთიდან სამხრეთით რამოდენიმე კილომეტრში მდებარეობს და საქართველოს კიდევერთი რეგიონია. 2004 წელს, ჩვენ მოვახერხეთ მისი გათავისუფლება რუსეთის მიერ ხელდასმულიადგილობრივი ლიდერისგან. მას შემდეგ აჭარაში ჩადებულმა მილიარდიანმა ინვესტიციებმაგასაოცრად შეცვალა იქაურობა. ერთ დროს უკუღმართ და უიღბლო რეგიონში, უფრო მეტი უმაღლესიდონის სასტუმროა ვიდრე სოჭში, ატმოსფერო კი გაცილებით უფრო თავისუფალია, აღარაფერს ვამბობკრიმინალის თითქმის არარსებობაზე. რეგიონში ტურისტთა რაოდენობა 10-ჯერ, ხოლო ბათუმისმოსახლეობა ორჯერ არის გაზრდილი.
მიუხედავად კოლოსალური თანხებისა, რაც სოჭში ჩაყარეს, შედეგი ძალიან შორს არისმოლოდინისგან. ეს იმიტომ, რომ 21-ე საუკუნეში, წარმატებისათვის გაცილებით მეტია საჭირო,ვიდრე პუტინის მოდელი.
პოტიომკინის სოფლის შენება ვერც რუსეთის რეგიონულ გავლენას გაზრდის და ვერც სამეზობლოურთიერთობებზე აისახება პოზიტიურად. მხოლოდ ნამდვილი რეფორმებით, ჭეშმარიტიმოდერნიზაციითა და ღია საზოგადოებით არის შესაძლებელი ამის მიღწევა. რუსეთმა, რომ ეს კურსიაირჩიოს, მისი ყველა მეზობელი სახელმწიფო სიხარულით შეხვდება ამას.
ოლიმპიადა ვერც უამრავ ისტორიულ იარებს მოაშუშებს და ვერც ჩვენთვის სანატრელ მშვიდობასმოიტანს.
ოლიმპიური თამაშები IX საუკუნის გენოციდის კერაზე იმართება. გენოციდის, რომელმაც თითქმისმთელი ჩერქეზი ერი შეიწირა. ნაწილი მეთოდურად გაანადგურეს, ნაწილი კი თურქეთშიგადაასახლეს. ამ ჭრილობას კიდევ უფრო მოუშუშებელს ხდის ის, თუ როგორ ეპყრობა პუტინიჩრდილო კავკასიის ხალხებს. რუსეთი სისტემატიურად აცხადებს უარს, რომ ჩეჩნები,დაღესტნელები, ინგუშები, და ყაბარდო ბალყარელები, განიხილოს თანასწორუფლებიანსუბიექტებად. მათ მიმართ დამოკიდებულება კოლონიურია, სადაც ელიტა უნდა მოისყიდო, ხოლომოსახლეობა დათრგუნო.
ეს დამოკიდებულება ნათლად გამოჩნდა ბოლო თვეებშიც, როდესაც რუსულმა უშიშროების ძალებმაჩრდილოკავკასიელი ახალგაზრდების მასიური დაპატიმრებები დაიწყეს. ხოლო ტერორისტებისძიებაში, თითქმის ყველა მუსლიმ ქალს ნერწყვის ანალიზები აუღეს. ასეთი უხეში კოლონიურიმიდგომა, მხოლოდ და მხოლოდ უფრო მეტ ანტაგონიზმსა და რადიკალიზმს წარმოშობს, რაცთავისთავად საფრთხეს შეუქმნის რუსეთის ამ რეგიონზე კონტროლს.
პუტინი ასევე ცდება, როდესაც ჰგონია, რომ ოლიმპიადა გაამყარებს მის ძალაუფლებას. ბოლოს,რუსეთმა ოლიმპიადას 1980 წელს უმასპინძლა. საბჭოთა ხალისუფლების მაშინდელი ჩანაფიქრით,ოლიმპიადა საბჭოთა ტრიუმფისა და უპირატესობის სიმბოლო უნდა ყოფილიყო. თუმცა, მათდასამწუხაროდ, თამაშების დასრულებიდან ძალიან მალე, საბჭოთა კავშირი ისეთ კრიზისში შევიდა,რომელმაც კომუნისტური სისტემა დააჩოქა, ხოლო იმპერია სწრაფი ტემპით დაშალა.
არაერთი შთამბეჭდავი მსგავსება იკვეთება მოსკოვისა და სოჭის ოლიმპიადებს შორის. სოჭისოლიმპიადაც, ისევე როგორც მოსკოვის, გადაქცეულია სისტემის პროპაგანდისტულ შოუდ. მაშინ,საბჭოთა კავშირს მოსკოვი ჰქონდა ჩაკეტილი არამოსკოველებითვის, ახლა რეგიონებიდან ჩასულებსაღარ იკარებენ სოჭაში.
პუტინმა საბჭოთა კავშირის დაშლას XX საუკუნის უდიდესი გეოპოლიტიკური ტრაგედია უწოდა,თუმცა, როგორც ჩანს, მას ჯერაც არ ესმის თუ რამ განაპირობა ეს. როგორც დღეს პუტინი, საბჭოთალიდერებიც უარყოფდნენ მოდერნიზაციის აუცილებლობას და ფსონს ნავთობის მაღალი ფასებისშენარჩუნებაზე დებდნენ.
1980 წლის შემდეგ, ნავთობის ფასების დაცემამ და ახალი ტექნოლოგიების განვითარებამ, საბჭოთა კავშირი დანგრევამდე მიიყვანა. დღევანდელი რუსეთი, ნავთობის მაღალი ფასების მიუხედავად, ეკონომიკური რეცესიის ზღვარზეა. სახეზეა ფუნდამენტური წინააღმდეგობა პუტინის მიერ რკინის ხელით დისციპლინის დამყარების ხედვასა და ადამიანთა მისწრაფებებს შორის, რომლებიც როგორცრუსეთში, ისე მის ფარგლებს გარეთ, უკეთეს მომავალს შენატრიან. შედეგად, პუტინის ბედიშესაძლოა კიევის ცივ ქუჩებში უფრო გადაწყდეს ვიდრე სოჭის ფაფუკ ფერდობებზე", - ნათქვამია სტატიაში.
