ასეთი პატიმარი ბევრი იყო, რადგან ბევრი იყო ასეთი მამედოვი. ასეთი ცრუ მოწმეები სასამართლოს დარბაზიდან სასამართლოს დარბაზში გადადიოდნენ, აძლევდნენ ჩვენებას და ადამიანი იყო განწირული - აწამებდნენ ელექტროშოკით, გააუპატიურებდნენ, დაუმსხვრევდნენ ხერხემლის მალებს, წაართმევდნენ მხედველობას, სმენას და თუ მაინც ცოცხალი გამოაღწევდა, ოჯახში მისულს დახვდებოდნენ ლოგინად ჩავარდნილი მშობლები, შეშინებული, ნახევრად შეშლილი მეუღლე და შვილები, რომლებსაც მომავალი აღარ ქონდათ. დიდი ალბათობით, ბინაც აღარ დახვდებოდა, იცხოვრებდა ნაქირავები მიწურის ყველაზე ბნელ კუთხეში, ინვალიდის სავარძელში, ნახევრად უსინათლო, სმენადაქვეითებული... და მეტყველების უნარი უკვე თავისთავად წაერთმეოდა.

გარეთ კი, ცხოვრება დუღდა: საქართველო იყო უფრო დემოკრატიული, ვიდრე ბრიტანეთი, თბილისი იყო უფრო ლამაზი, ვიდრე პარიზი, ბათუმი მშვენდებოდა, ვითარცა ნიცა და შედეგი იყო „მაპზე უკეთესი“.

ცოტაც და, სააკაშვილი გახდებოდა უფრო დიდი, ვიდრე ილია ჭავჭავაძე და ნიკო ნიკოლაძე ერთად აღებული.

ძალიან იოლად კლავდნენ ადამიანებს, ძალიან იოლად. ძულდათ და იმიტომ.

მეხუთე პალატის ბინადარი

2006 წელს პოლიტიკურ წრეებში გავრცელდა და შემდეგ პრესაშიც დაიბეჭდ აევროპის შვიდი ავტორიტეტული ფსიქიატრიული კლინიკის დასკვნა სააკაშვილის ფსიქიკური მდგომარეობის შესახებ: "ძალაუფლებისაკენ ლტოლვამ სააკაშვილს შეიძლება დაუკარგოს სიფრთხილე და გადაწყვეტილებები სახიფათო აღმოჩნდეს. მისგან მოსალოდნელია პრობლემების პროვოცირება. მათ შორის, პოლიტიკური და საომარი კონფლიქტიც". დასკვნაში არის დიაგნოზი: "ძლიერი პარანოიდული აშლილობა, ისტერიულობა და ნარცისიზმის კომპლექსი". 

ევროპელმა ფსიქიატრებმა სააკაშვილის პიროვნების ფსიქოლოგიური კვლევა მისი ბავშვობით დაიწყეს და სწორედ იქ იპოვეს იმ გადახრების მიზეზი, რაც დიაგნოზში აისახა. "რადგან სააკაშვილის მშობლები ერთად არ ცხოვრობდნენ, ბავშვი დედას მიეჯაჭვა და პატარაობისას მიღებული ემოციური ტრავმის გამო, რომელიც მამას უკავშირდებოდა, აგრესიულ პიროვნებად ჩამოყალიბდა. მას დაძაბული ურთიერთობა ჰქონდა მამინაცვალთან...“

„...უჭირს მობილიზება, თავისი გამოსვლების სწორად ორგანიზება, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც არასასურველ კითხვებს უსვამენ... სააკაშვილი იღებს მხოლოდ იმ ინფორმაციას, რისი გაგონებაც სურს. ეს კი იწვევს განდიდების მანიას, მანიაკალურ სინდრომ და განცდა, რომ ერთადერთი და განუმეორებელია.
რადგან ბავშვობაში ჩამოყალიბებული არასრულფასოვნების კომპლექსისგან იმდენად არის შეპყრობილი ერთადერთი სურვილით, თავი დაიმკვიდროს, რომ ანგარიშს არ უწევს იმ საზოგადოების შეხედულებებს, რომელმაც ის ერთხელ უკვე არ მიიღო და გარიყა".~

პეტრე მამრაძე, პარლამენტის ყოფილი წევრი, „კვირის პალიტრასთან“ საუბარში იხსენებდა: “არ დამავიწყდება, ევროპელი ფსიქიატრების დასკვნა უკვე გადადიოდა ხელიდან ხელში, რომ ერთმა ქართველმა ფსიქიატრმა მითხრა, არავითარი საბუთები არ მჭირდება, საკმარისი იყო, მენახა, საუბრისას მისი ხელის მოძრაობა და თვითმფრინავის ტრაპიდან როგორ ჩამოდის და დიაგნოზი დავსვი - სახეზეა მანიაკალურ-დეპრესიული სინდრომის გამოვლინებაო. უცხოელებისაგან მომისმენია, სააკაშვილს განდიდების მანია აქვს, ნარცისიზმი და მეგალომანია სჭირს, ამის უკან არასრულფასოვნების კომპლექსი იმალებაო. აქედან მოდის თვითდამკვიდრების დაუოკებელი სურვილი, რომ ყველაფერი ისე გაკეთდეს, როგორც მას სურს. 
მაგალითად, პარლამენტის ქუთაისში გადატანა და მემორიალის აფეთქება სხვა არაფერია, თუ არა სიგიჟე. როდესაც ჯო ბაიდენი საქართველოში ჩამოვიდა, გაოგნდა პრეზიდენტის სასახლის ნახვისას. მაშინაც და ამის მერეც სულ მესმოდა, როგორ უწოდებდნენ უცხოელები პრეზიდენტის რეზიდენციას კალიგულას სასახლეს. სააკაშვილს იგივე დაემართა, რაც მუსოლინის ან ჩაუშესკუს. კორტების ადგილზე ასწლოვანი ხეების გაჩეხვა და იუსტიციის სასახლის აშენებაც სააკაშვილის სნეული ფანტაზიის ნაყოფია. 
ჩემზე განსაკუთრებით მძიმედ მოქმედებდა სააკაშვილი სჭამა. ეს ნორმალური ადამიანის კვება კი არა, სხვადასხვა საჭმლის ერთმანეთის მიყოლებით უზომო შთანთქმაა, რაც უცხოელმა დიპლომატებმაც არაერთხელ აღნიშნეს. 
ანგელა მერკელთან სააკაშვილის პირველი შეხვედრის მერე, გერმანელმა დიპლომატებმა მითხრეს, შეხვედრაზე სააკაშვილმა ერთმანეთის მიყოლებით ყველაფრის პირში ჩაყრა დაიწყო. საჭმელს "კოკა-კოლას" აყოლებდა და გაუთავებლად ლაპარაკობდა, მერკელმა რომ გააცილა, თვალები დახუჭა და ერთხანს ხელით ეჭირა შუბლი, მერე კი გვითხრა, ახლავე გაშიფრეთ ჩვენი საუბარი, რასაც მეუბნებოდა მახსოვს, მაგრამ მე რა ვუთხარი, ვეღარ ვიხსენებო.
ჯორჯ ბუშთან შეხვედრაზე რომ მიდიოდა, დაინახა ჯიხური, სადაც ჰოთ-დოგი იყიდებოდა. ნერწყვი მოადგა, დაცვას აყიდინა და ისეთი ტემპით დაიწყო მისი შთანთქმა, კეტჩუპი გადაისხა თეთრ პერანგზე. იქ ამბები იყო! პროტოკოლის სამსახური ლამის ენით წმენდდა ჩვენს პრეზიდენტს, რომ ბუშთან შესულიყო. ჩვენი ექიმებისაგან გამიგია, რომ ბულიმია ჭირს, რაც მძიმე დაავადებაა. გაეროში მომუშავე პერსონალისაგან ვიცი, რომ აგვისტოს ომამდე სააკაშვილი სიტყვით გამოვიდა გაეროში, არ მოეწონა მის გამოსვლაზე ცოტა ხალხის დასწრება და დარბაზის რეაქცია. რაკი მსმენელთა შორის მნიშვნელოვანი ქვეყნების პირველი პირები არ იყვნენ და დარბაზმა ცივად მიიღო, იმდენად გაღიზიანდა, რომ დარბაზიდან გამოვარდა და გასასვლელისკენ გაეშურა, მაშინ როდესაც რამდენიმე თვის მუშაობის შედეგად გაწერილი იყო მისი შეხვედრები სხვადასხვა ქვეყნის ლიდერებთან.
2008 წელს რუსეთმა სწორედ ააკავილი ფსიქოლოგიური პორტრეტის გათვალისწინებით შეძლო მისი პროვოცირება“.

ფსიქიატრ-კრიმინალისტი, მედიცინის მეცნიერებათადოქტორი, პროფესორი მიხაილ ვინოგრადოვი ამბობს: "სააკაშვილი, თავისი დაავადებების გამო განიცდის სექსუალურ კომპლექსებს. მას სექსუალური აქტის პროცესის წარმართვა არ შეუძლია, მიდის აღგზნებამდე, მაგრამ აქტს ვერ ასრულებს. დაკომპლექსებულია საპირისპირო სქესთან ურთიერთობით. სავარაუდოდ, ეს ბავშვობიდან გამოყოლილი სინდრომია. სექსუალურ კომპლექსებს ხშირად გამოდევნის აგრესიის საშუალებით. ცდილობს, გამუდმებით ამტკიცოს, რომ ჭკვიანი სექსუალური ინდივიდია, თვალს აყოლებს საპირისპირო სქესის წარმომადგენლებს, მათთან ყოფნის სურვილი კლავს, მაგრამ ეს სურვილი მერე ჟინში გადაუდის, რომლის გამოც ვერც თავად კმაყოფილდება და ვერც საპირისპირო სქესს აკმაყოფილებს. სააკაშვილის ემოციური აგრესია გადამდებია. სააკაშვილის ამბიციები წინ უსწრებს მის ფიზიკურ და სულიერ მოთხოვნილებებსა და შესაძლებლობებს. მისი საქციელი არასდროს არაა გამოწვეული განსჯისა და დაფიქრების შედეგად, ის ემოციებსა და ახირებებზ ეაგებს თავის ცხოვრებას".

2004 წლის გაზაფხულზე, როდესაც სააკაშვილის საპრეზიდენტო სტაჟი მხოლოდ რამდენიმე თვეს ითვლიდა, პრეზიდენტის ესკორტის სამსახურის თანამშრომელმა მის შესახებ მითხრა, წარმოუდგენელი, სრულიად არაპროგნოზირებადი ტიპია. მაგალითად, მივდივართ დასავლეთში, უკვე გორთან ვართ და ამ დროს „ჩილიკას დუქანი“ გაახსენდება, ქაბაბი მოუნდება, კორტეჟს მოატრიალებს და თბილისში ვბრუნდებითო.

ეროსი კიწმარიშვილის მოგონებებიდან: „...ნიშანი ხალხის მიმართ მისი აგდებული დამოკიდებულების, რის ყველაზე თვალშისაცემი მაგალითი მოსკოვში ჩვენი გამგზავრების დროს თვითმფრინავში ვნახე.

პრეზიდენტი თვითმფრინავის სალონში “შემოქროლდა” და თითქოს ვერავინ შეამჩნია, ისე, რომ არავის მისალმებია და თავის ადგილზე დაჯდა. კინოში მაინც უნდა ჰქონდეს ნანახი, რომ როცა ზოგადად პრეზიდენტი თვითმფრინავში შედის, მას ხვდება ეკიპაჟი და მისი მეთაური. ის ართმევს სათითაოდ ხელს ყველას, რაც უბრალოდ ადამიანურ ჩვევასთან ერთად ხაზგასმული პატივისცემაა მათ მიმართ, ვისაც იმ მომენტში ქვეყნის პირველი პირის სიცოცხლე აბარია. რას აკეთებს სააკაშვილი? ეს საერთოდ ზედ არ უყურებს არც ერთს, ჯდება და იწყება ფრენა.

კარგი, ვთქვათ, ეს მომსახურე პერსონალია, არც ერთ თანამდებობის პირს, რომელიც სალონშია, საერთოდ ზედაც არ უყურებდა. თანამდებობის პირები კი იყვნენ: უშიშროების საბჭოს მდივანი კახა ლომაია, საგარეო საქმეთა მინისტრი დავით ბაქრაძე, დაზვერვის შეფი გელა ბეჟუაშვილი, ეკონომიკის მინისტრი ეკა შარაშიძე, მათ გარდა - პარლამენტარი მარიკა ვერულაშვილი, ფრიდონ თოდუა და გია ვაშაძე. თუ ვინმესთან ურთიერთობა მოუნდებოდა, ხელით ანიშნებდა ან გადასძახებდა და ესენი ეახლებოდნენ.

თვითმფრინავში სააკაშვილის ერთ-ერთი რიტუალია გაუგებარი, უმდაბლესი ხარისხის ქართული პოპ-მუსიკის ხმამაღლა მოსმენა, ყუსასმენების გარეშე. ამიტომ ყველა იძულებულია ამ მუსიკას უსმინოს. თანაც კასეტას თუ დისკს წამდაუწუმ წინ და უკან ახვევს და ყველას გულს უწუხებს. პერიოდულად ემართება ისტერიკა, ითხოვს რაღაც დისკს, რომელიც არასოდეს არ აუტანია თვითმფრინავში და ყვირის, სად არის ის დისკიო, უყვირის დაცვას, სტიუარდესებს, ეს დაბნეული, საწყალი ხალხი შეშინებული იყურება აქეთ-იქით.

მანამდე კი სააკაშვილი ყოველთვის ცდილობდა ყველასთან ყურადღებიანი ყოფილიყო და ეს მისი ხაზგასმული თვისება იყო, მაგრამ ეს აღმოჩნდა მისი ნიღაბი. ალბათ გახსოვთ მეტროებში ჩავარდებოდა და მემანქანიდან დაწყებული ყველას ხელს ართმევდა. სხვადასხვა ოფისებში შედიოდა და ხალხს ხაზგასმულად ზრდილობიანად ესალმებოდა.

მას ეს უკვე აღარ სჭირდებოდა და აღარც ის აღელვებდა, თუ როგორ ელოდებოდა მას დაქოქილი თვითმფრინავი საათობით.

რუსეთში ცალკე ანეკდოტის თემად იქცა მისი გადაფრენები რუსეთის ტერიტორიაზე. წესია, როცა ქვეყნის პირველი პირის თვითმფრინავმა სხვა ქვეყნის ტერიტორიას უნდა გადაუფრინოს, ამის თაობაზე ამ ქვეყნის აერონავიგაციის სამსახურს დიპლომატიური ხაზით ატყობინებენ. მაგალითად, ევროპაში მიფრინავდა, 900-ჯერ ცვლიდა გაფრენის დროს და საკონსულოს თანამშრომლებიც იძულებულები იყვნენ 900-ჯერ დაკავშირებოდნენ რუსეთის აერონავიგაციის სამსახურს და მუდმივად ეუწყებინათ პრეზიდენტის რეისის ახალი დრო, ანაც ბოლოს შესაძლოა ეთქვათ, რომ სააკაშვილმა ფრენა გადაიფიქრა, ხვალ შემოგეხმიანებით. ამის გამო საკონსულოს საწყალი თანამშრომლები გაწამდნენ“.

არადა, სწორედ ამ იმპულსური ხასიათით, უცნაური სიცილით, არანორმალური გაცხარებით, ჯინსებით და ჯინსებიდან ამოჩაჩული პერანგით მოაწონა თავის დროზე ხალხს თავი. ადამიანები თვლიდნენ, რომ იგი იყო უშუალო „ჩვენი ბიჭი“, თუმცა როგორ დაიწყო ამ „ჩვენმა ბიჭმა“, როგორ გააგრძელა და როგორ დაასრულა ეს უკვე ყველამ კარგად იცის, თუმცა ის, თუ როგორ დაიწყო, უფრო სწორად 2003 წლის წინასაარჩევნო კამპანია დღეს უკვე დავიწყებას არის მიცემული, მაგრამ ეპიზოდების გახსენება ნამდვილად ღირს.

მაგალითად, ბოლნისში ამტყდარი ჩხუბი, სადაც მოწინააღმდეგეებმა ერთმანეთი არ დაინდეს, გამგებელიც გვარიანად იცემა და გამგებლის მოადგილეებიც თავიანთი უფროს, უმცროს და საშუალო სპეციალისტებითურთ. როგორც საქმეში ჩახედული ადამიანები ამბობენ, ნაციონალებმა მაშინ კარატეს მრავალთაგან ერთ-ერთი ფედერაციის წარმომადგენლები დაიქირავეს, აჩხუბეს, მაგრამ... ფული არ გადაუხადეს, ანუ, როგორც იტყვიან - გადააგდეს.

ოქტომბრის ბოლოს ნაციონალებმა ზუგდიდში იჩხუბეს. როგორც თვითმხილველები ყვებიან, მანამდე, თვითმმართველობის არჩევნების წინ, ზუგდიდის ყოფილმა კომენდანტმა, ბადრი ზარანდიამ სააკაშვილი, რომელიც ზუგდიდის ერთ-ერთ რესტორანში მაგიდის ქვეშ იმალებოდა, ცემა და დაემუქრა, რომ ზუგდიდში აღარ ჩაუშვებდა, თუმცა 2003 წელს სააკაშვილს ზარანდიასი აღარ ეშინოდა. ზარანდია მანამდე ჩაცხრილეს. საქმე დღემდე გაუხსნელია.

ტრაგიკომიკური დეტალი: იმ დღეს, ნაციონალების მიტინგის დროს, სააკაშვილის მომხრეებმა შენიშნეს ავტომობილი, რომელიც ადრე ზარანდიას ეკუთვნოდა. შენიშნეს და... ავტომობილზე იძიეს შური.

23 ნოემბერს კი სააკაშვილის მომხრეები მართლა მაგრად იცემნენ, ოღონდ ეს ბათუმში მოხდა. სანამ აბაშიძის მომხრეები კობა დავითაშვილს, გივი თარგამაძეს და დავით ბერძენიშვილს უსწორდებოდნენ, სააკაშვილი კაფეში იჯდა, აჭარულ ხაჭაპურს ეექცეოდა და ალბათ იმაზე ფიქრობდა, როგორ გამოიყენებდა საკუთარი მომხრეების ცემას პიარისთვის და თუ პიარს სერიოზული ეფექტი ექნებოდა, კიდევ სად, რომელ რეგიონში და ვისი ხელით გაილახებოდნენ მისი „ძმადნაფიცები“.

აგვისტოს ომის შემდეგ, მალევე, გავრცელდა ჭორი, თითქოს სააკაშვილმა თვითმკვლელობა სცადა, მაგრამ ბოლო მომენტში დაცვამ იარაღი ხელიდან გამოგლიჯა... ამდენი წლის შემდეგ კი არა, უკვე მაშინ ხვდებოდა ყველა, რომ ამ ხმების ავტორიც და გამავრცელებელიც თავად სააკაშვილი იქნებოდა. დამარცხებული მთავარსარდალი თავს დამარცხების გამო იკლავს, სააკაშვილმა კი, 2008 წლის 12 აგვისტოს დამარცხება, ტერიტორიების 20 პროცენტის დაკარგვა, ასიათასობით ადამიანის საკუთარი მიწა-წყლიდან გამოდევნა და ასეულობით თანამოქალაქის სიკვდილი რუსთაველის გამზირზე იზეიმა.

მომხრეებს ცემდნენ, თვითონ აჭარულ ხაჭაპურს მიირთმევდა, ქვეყნის ოკუპაცია ფეიერვერკით და ცეკვა-თამაშით აღნიშნა, ორთაჭალაში მომხდარი ტრაგიკული შემთხვევის შემდეგ, როცა მთელი ოჯახი ამოწყდა, სლოვენიაში გაფრინდა ფეხბურთის საყურებლად, იქიდან მილანში გადაფრინდა და საათი იყიდა, ხოლო მილანიდან ნიუ-იორკს მიაშურა, ვითომ კონფერენციაზე, მაგრამ სინამდვილეში, ბიძის სანახავად და ახალი ინსტრუქვციების მისაღებად. ხოლო ბიძა ოკუპანტი ქვეყნის უშიშროების გენერალია. თვითონ ოკუპირებული ქვეყნის პრეზიდენტი იყო, მთავარსარდალი.

მთავარსარდალი, რომელსაც უცებ, ციდან ბუზის ბზუილივით ხმა მოესმა, ერთი დაიძახა, ვაიმეო და... მისდევდა დაცვა, მისდევდა ამალა, პოლიციელები, მისდევდნენ გორელი მაღალ და დაბალჩინისნები, მოვაჭრეები, გარემოვაჭრეები, დასუფთავების სამსახურის უმცროსი თანამშრომლები... ყველას აინტერესებდა, საით გარბოდა და როდემდე ირბენდა მთავარსარდალი. რაც მთავარია, აინტერესებდათ, ვის და რას გაურბოდა საბჭოთა უშიშროების ეფრეიტორი.

და ამ დროს, იქვე მყოფი საფრანგეთის საგარეო საქმეთა მინისტრი, ბერნარ კუშნერი სხვებს მიუტრიალდა და ეკითხებოდა, ხომ არ იცით, მიშა რატომ გარბისო. შეწუხდა, როდესაც გაქცეული უმაღლესი მთავარსარდალი და ქვეყნის პრეზიდენტი დაინახა.

შემდეგ, კუშნერს უთქვამს, მართლა რომ ყოფილიყო საფრთხე, ასეთი თავპირისმტვრევით მაინც არ გავიქცეოდი, მე ხომ იქ საფრანგეთს წარმოვადგენდიო... ასევე იტყოდა ნებისმიერი ქვეყნის, მათ შორის საქართველოს წარმომადგენელი, მაგრამ სააკაშვილი არ წარმოადგენდა საქართველოს. სააკაშვილი წარმოადგენდა თემურ და გიული ალასანიებს, სააკაშვილი წარმოადგენდა ნინა წკრიალაშვილს, სოფო ნიჟარაძეს, ალანა გაგლოევას, ნუგზარ წიკლაურს და ხათუნა გოგორიშვილს. და სულ რომ არ იცოდე, ვინ არის მიხეილ სააკაშვილი, ეს ჩამონათვალიც კი საკმარისია იმისათვის, რომ მიხვდე, რას წარმოადგენს იგი და რას წარმოადგენს მისი გარემოცვა.

ერთი დღეც იყო (2011 წლის ივნისში) და სააკაშვილის ლამის მთელმა გარემოცვამ საავადმყოფოებს მიაშურა. ასეთ ავადმყოფურ ერთსულოვნებას, როგორც წესი, ეპიდემიების დროს დროს აქვს ადგილი, თუმცა, ამ შემთხვევაში არც რაიმე ეპიდემია ყოფილა, არც მუშაობით გადაღლილან და ვერც ლეღვის ნახარშს დავაბრალებთ, რადგან პრეზიდენტის პრეს-მდივანმა, ნათია ბანძელაძემ გაიტეხა თავი, პრეზიდენტის გია ბარამიძემ მოიტეხა ფეხი, რაც შეეხება ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრს, პრეზიდენტის მიერ ფურნიდან პირდაპირ მთავრობაში დაწინაურებულ ვერა ქობალიას, მას აღენიშნებოდა უამრავი დაჟეჟილობა, მაგრამ თუ ძველების ნათქვამს - „დაჟეჟილს გატეხილი ჯობიაო“ - გავითვალისწინებთ, ადვილი წარმოსადგენია, რა დღეში იყო საქართველოს ეკონომიკა და მდგრადი განვითარება.

რა მოხდა? ისეთი არაფერი - საქართველოს პრეზიდენტმა ბათუმის ერთ-ერთი სასტუმროს საცურაო აუზში გართობა გადაწყვიტა - საჭმელი, სასმელი და გოგონები, უფრო სწორად - ერთი გოგონა, რომლის გამოც იცემენ დანარჩენი გოგონები და მათთან ერთად - შინაგან საქმეთა და თავდაცვის ყოფილი მინისტრი, გიორგი ბარამიძე. დეტალები საინტერესო არ არის, მითუმეტეს, რომ დეტალების მრავალნაირი ინტერპერტაცია არსებობს, შედეგი კი ერთია: მედიისა და ეკონომიკის დედები - საავადმყოფოში და თავდაცვა და უშიშროება, კანონშემოქმედება და ევროინტეგრაციაც - საავადმყოფოში.

ეს მოხდა 2011 წლის ივნისში. და ეს ამბავიც ივნისში მოხდა, რაც კიდევ ერთი დასტურია იმისა, რომ მინისტრის ავადმყოფობა სულაც არ უშლიდა ხელს უწყების გამართულ მუშაობას. მუშაობდნენ ისე, როგორც იცოდნენ, როგორც შეეძლოთ და ბოლომდე ასრულებდნენ ერთიანი ნაციონალური მოძრაობის მიერ მათზე დაკისრებულ მოვალეობებს. აი, ეს ამბავიც, რომელსაც დაზარალებულის ადვოკატი ყვება:

„ეკონომიკის სამინისტროს თანამშრომლებმა, მიხვდნენ რა, რომ ვ. ჯიმშელეიშვილი ვეღარ გადაადგილდებოდა და ცნობიერება აღარ ჰქონდა, საკუთარ თავზე აიღეს ნოტარიუსთან სანოტარო აქტის დამოწმების მოწესრიგება. მივიდნენ ნოტარიუსთან, რომელთანაც წინასწარ იყვნენ შეთანხმებულნი, წამოიღეს უძრავი ქონების უსასყიდლოდ გადაცემის ხელშეკრულება, ასევე, ნოტარიუსმა ეკონომიკის სამინისტროს წარმომადგენელს ხელზე (!!!) გადასცა სანოტარო მოქმედებათა რეგისტრაციის ჟურნალი ჯიმშელეიშვილთან სახლში ხელმოსაწერად. თვითონ ნოტარიუსი სანოტარო მოქმედებათა შესრულებას არ დასწრებია. ჯიმშელეიშვილს დამოუკიდებლად ხელის მოწერა არ შეეძლო და ვერც აცნობიერებდა, რაზე აწერდა ხელს, ამიტომ გ.ქ-მ ხელი მოკიდა და ისე მოაწერა.

2012 წელს თბილისის მერიამ აღნიშნული ქონება - 3539 კვადრატული მეტრი მიწის ფართი და მასზე განლაგებული შენობა-ნაგებობა - ერთ ლარად მიყიდა ოთხ პიროვნებას“.

ანუ, რეესტრიც მუშაობდა ახალ, კოპწია შენობებში, რომლებითაც ასე ამაყობდნენ ზურაბ ადეიშვილები და მასთან გათანაბრებული პირები. გავიხსენოთ, როგორ შენდებოდა პოლიციის შენობები, როგორ ხდებოდა მათი აღჭურვა უახლესი ტექნიკით და ავეჯით - ვიღაცას, დაჭერის მუქარით, წაართმევდნენ მიწას, ვიღაცას კი, ასევე დაჭერის მუქარით, აყიდინებდნენ საოფისე ავეჯს და ტექნიკას. პოლიციაც და იუსტიციაც ერთი, დამნაშავე რეჟიმის მსახურები იყვნენ და რატომ უნდა ყოფილიყო გამონაკლისი იუსტიციის სახლი?

თინათინ ქ: „2011 წლის ოქტომბერში თბილისში ჩემი ბინის ტელეფონზე დამირეკეს და მითხრეს, რომ მარნეულში იუსტიციის სახლის ასაშენებლად თქვენი არასაცხოვრებელი ფართი გვჭირდება და უნდა დაგვითმოთო! არ ყოფილა შემოთავაზება კომპენსაციის შესახებ. გაოგნებული დავრჩი და ვერაფერი ვუპასუხე. ერთი კვირის შემდეგ სახლში მესტუმრა ორი მამაკაცი, მათ თავის წარმომიდგინეს როგორც გენპროკურატურის და იუსტიციის სამინისტროს წარმომადგენლებმა. დამემუქრნენ, თუ ფართს არ დაგვითმობ „ოჯახში პრობლემები შეგექმნება“, „თუ არ დათმობ, ინანებ“, „დაგვიჯერე, შენთვის ასე ჯობს“ და ა.შ.

შემდგომში შევიტყვე, რომ ჩემი არასაცხოვრებელი ფართი დაანგრიეს და მის სიახლოვეს აშენებული საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს მარნეულის სარეგისტრაციო სამსახურის კეთილმოსაწყობად გამოიყენეს - საყვავილე გააშენეს“.

საოცარია, მაგრამ ფაქტია: სწორედ იმ დროს, როდესაც ქვეყანაში ყველაზე მეტად ითელებოდა ადამიანის ღირსება, სწორედ იმ დროს, როცა ხელისუფლება ცდილობდა, ადამიანის ღირსებიდან აღარაფერი დარჩენილიყო, როდესაც ქვეყანა და მისი მოქალაქეები დამარცხებას დამარცხებაზე განიცდიდნენ, როდესაც ქვეყანაში საბოლოოდ გაფორმდა შავბნელი დიქტატურა, სწორედ იმ დროს პანტაპუნტით რიგდებოდა ღირსების, ბრწყინვალების, წმინდა გიორგისა და თამარის ორდენები.

როგორ იყიდებოდნენ

ახლახანს ინფორმაციის თავისუფლების განვითარების ინსტიტუტმა (IDFI) 2003-2015 წლებში საქართველოს პრეზიდენტების მიერ გაცემული სახელმწიფო ჯილდოების შესახებ ინფორმაცია გამოაქვეყნა.

ინფორმაციის თანახმად, რომელიც ორგანიზაციამ პრეზიდენტის ადმინისტრაციიდან გამოითხოვა, 2003-2015 წლებში საქართველოს პრეზიდენტების მიერ სულ გაცემულია11 595 სახელმწიფო ჯილდო, საიდანაც ყველაზე მეტი - 5525იყო ღირსების ორდენი, 2541 - ღირსების მედალი, ხოლო 1160 - მედალი მხედრული მამაცობისთვის.

დოკუმენტის მიხედვით ირკვევა, რომ სახელმწიფო ჯილდოების გაცემის სიუხვით განსაკუთრებით მიხეილ სააკაშვილის პრეზიდენტობის უკანასკნელი წლები გამოირჩევა, მაგალითად 2012 წელს 2681 ხოლო 2013 წელს 1926 სახელმწიფო ჯილდო გაიცა.

„2005 წელს, წმინდა გიორგის სახელობის გამარჯვების ორდენით, რომელიც გაიცემა საქართველოსთვის მოპოვებულ გამარჯვებებში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილისთვის, დაჯილდოვდა ჯორჯ ბუში (უმცროსი), 2006 წელს - ჯონ მაკკეინი, 2007 წელს - ირაკლი ქუთათელაძე, ზურაბ ნოღაიდელი, ვალდას ადამკუსი, ლეხ კაჩინსკი, 2008 წელს - ერეკლე კოდუა, ვლადიმერ გურგენიძე, ვახტანგ კიკაბიძე, გიორგი მებონია, ზურაბ ფოჩხუა, მამუკა გვასალია, ონისე ქისტაური, ავთანდილ ლომიძე, ნიკოლოზ ძებნიაური, შალვა ჯანაშვილი, გიორგი მარგიანი. 2013 წელს - 30 პირი, მათ შორის: დავით ბაქრაძე, ალექსანდრე ხეთაგური, ანდრო ბარნოვი, კახა ბენდუქიძე, გიორგი პაპუაშვილი, კონსტანტინე კუბლაშვილი, ნიაზ დიასამიძე, დავით ბეჟუაშვილი, ილჰამ ალიევი, გელა ჩარკვიანი“, - ნათქვამია ინფორმაციაში.

რაც შეეხება თამარ მეფის ორდენს, რომლითაც ჯილდოვდებიან ქვეყნისა და ერის წინაშე განსაკუთრებულიღვაწლისთვის, გამორჩეული სახელმწიფოებრივი ან/და საზოგადოებრივი მოღვაწეობისთვის ქალები, 2013 წელს ამ ორდენით დაჯილდოვდა 39 პირი, მათ შორის: ეკა კვესიტაძე, მაია ასათიანი, ნანუკა ჟორჟოლიანი, ინგა გრიგოლია, ნინო შუბლაძე, ხატია ბუნიათიშვილი.

ბრწყინვალების საპრეზიდენტო ორდენით კი, რომელიც ენიჭება კულტურის, განათლების, მეცნიერების, ხელოვნების, სპორტისა და სხვა დარგის გამოჩენილ მოღვაწეებს საზოგადოებრივი ცხოვრების შესაბამის სფეროში გამორჩეული მიღწევებისთვის და საქართველოს წინაშე აღმატებული ღვაწლისთვის. 2012 წელს ამ ორდენით სულ დაჯილდოვდა 43 პირი, მათ შორის: ზაზა კორინთელი, გიორგი უშიკიშვილი, დავით გოგიჩაიშვილი, დონალდ ტრამპი, თემურ იაკობაშვილი, ლევან ვარშალომიძე.

2013 წელს კი სულ დაჯილდოვდა 154 პირი, მათ შორის: აკაკი ბობოხიძე, ვიტალი კლიჩკო, ზაალ უდუმაშვილი, აკაკი გოგიჩაიშვილი, გიორგი ლიფონავა, პავლე კუბლაშვილი, ნიკა ტაბატაძე, დავით კიკალიშვილი, ზურაბ ჭიაბერაშვილი, ელდარ შენგელაია, ნათია ბანძელაძე, ირმა ნადირაშვილი, ზაალ სამადაშვილი, ნიკა გვარამია, დავით კირკიტაძე, ბაიარ შაჰინი, ალექსანდრე ლუკაშენკო, ვიქტორ იანუკოვიჩი, სერჟ სარგსიანი, ალმაზ ბეკატამბაევი, ისლამ კარიმოვი, მეჰრიბან ალიევა, დონალდ ტუსკი, მანანა მანჯგალაძე, ზურაბ დარჩიაშვილი, იაკობ ზაქარეიშვილი, გიორგი ტუღუში, შოთა მალაშხია, გიორგი კარბელაშვილი, გიორგი კანდელაკი, ალექსანდრე კვიტაშვილი.

სახელმწიფო ჯილდოებთან ერთად, ასევე, გაიცემა გარკვეული ოდენობის ერთჯერადი ფულადი პრემია, კერძოდ, წმინდა გიორგის სახელობის გამარჯვების ორდენთან ერთად 60000, თამარ მეფისა დაბრწყინვალების საპრეზიდენტო ორდენთან ერთად კი 1000 ლარი.

(გაგრძელება იქნება)