იანვრის ერთ მშვენიერ, მზიან დილას “ფორდის” მარკის „ჯიპმა“ ჭორვილაში ჩამიყვანა – ცენტრალური საქართველოს შორეულ მთიან სოფელში, იქ, სადაც ბიძინა ივანიშვილი დაიბადა. იმ დროს როცა ირგვლივ ყველაფერი დაბინძურებული და გაღატაკებულია, ჭორვილას სუფთა ქუჩებში სწორ რიგად ჩამწკრივებულია მოწესრიგებული, კაშკაშა წითელ სახურავიანი ორსართულიანი სახლები. ბევრი მოსახლე, განსაკუთრებით კი ავადმყოფები, შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირები, ობლები და მრავალშვილიანი ოჯახები, ყოველთვიურად უხვ ფულად დახმარებას იღებენ. მათ აქვთ უფასო სამედიცინო მომსახურება, უფასო ტექნიკა, 17 000 იღბლიანი ადამიანი გაზის გადასახადისგანაც თავისუფალია.com

ამ ყველაფრის ხარჯს (სახლების მშენებლობა, სტიპენდიები, სამედიცინო მომსახურება, ტელევიზორები, 40 აღდგენილი სკოლა და განახლებული საავადმყოფო) ივანიშვილი ფარავს. ის ამ რაიონში ყველაზე მსხვილი დამსაქმებელია. ივანიშვილთან მუშაობს ჩემი მძღოლიც. ყველაფერი, რასაც ჩავუარეთ, იმ ქალის სახლის ჩათვლით, რომელთანაც ივანიშვილის მეუღლე სალონში დადის, როგორც ჩვენმა ერთ-ერთმა გიდმა ამაყად გვითხრა, „ბიძინამ ააშენა“. ჭორვილას შუაგულში დგას ივანიშვილის თანამედროვე სასახლე, რომლის მასიური ფანჯრები რაჭის მთებს შეჰყურებს. აქ უზარმაზარი სპორტული კომპლექსი და ზოოპარკია, სადაც ლემურები, ირმები, ფლამინგოები და კენგურუც კი ჰყავთ, რომელიც ზოოპარკის მეთვალყურეს ამ სიცივეში გარეთ გამოჰყავს, რათა მე მის არსებობაში დავრწმუნდე.

56 წლის ივანიშვილმა ჭორვილა ლამის ალპურ ფეოდალურ მამულად აქცია. თითქმის ყველას, ვისაც შევხვდი, თითქოს გაეფრთხილებინათ, რომ ამერიკელი ჟურნალისტი სტუმრობდა, პოლიტიკური კამპანიის მაისური ეცვა ან შვიდქიმიანი ვარსკვლავის გამოსახულებიანი კაშნე ეკეთა – ივანიშვილის ახალი პოლიტიკური პარტიის „ქართული ოცნების“ სიმბოლო.

„ეს ფეოდალური ქალაქია“, – ტრაბახობს ვაჩე გავაშელი, უსაფრთხოების საკითხების ექსპერტი ივანიშვილის სამშენებლო კომპანიიდან.

იმის გასაგებად, თუ რა გავლენა აქვს და როგორ ზემოქმედებს ბიძინა ივანიშვილი ყოფილ საბჭოთა საქართველოზე, წარმოვიდგინოთ, რომ მაგალითად დასავლეთ ვირჯინიელმა ბიზნესმენმა, რომლის ქონებაც $8 ტრილიონია (ივანიშვილის $6 მილიარდი საქართველოს მშპ-ს ნახევრის ტოლია), მთელი შტატის მასშტაბით საქველმოქმედო პატრონაჟის სისტემა შექმნა და მთელი შტატი დაიქვემდებარა. ივანიშვილმა დააფინანსა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის რეკონსტრუქცია და განაახლა დიდი თეატრები. მის სახელს უკავშირდება ეროვნული პარკების, სათხილამურო კურორტების და სამედიცინო კლინიკების რეაბილიტაცია.

მისი გადაწყვეტილება გახდეს პრემიერ-მინისტრი, ნებისმიერ მოქმედ პრეზიდენტს შეაშინებდა, რომ აღარაფერი ვთქვათ, არაპროგნოზირებად, ეჭვიან, ძალაუფლების მოყვარულ მიხეილ სააკაშვილზე.

ხუთი თვის წინ ივანიშვილმა განაცხადა, რომ „ქართული ოცნების“ ჩამოყალიბებას და შემოდგომაზე დაგეგმილ საპარლამენტო არჩევნებში კანდიდატების წარდგენას გეგმავდა. თავის ღია წერილში მან დასავლეთის ნებიერა სააკაშვილი დაადანაშაულა, რომ 2003 წელს მშვიდობიანი ვარდების რევოლუციის შემდეგ ხელისუფლებაში მოსვლისა და რვაწლიანი მმართველობის პერიოდში, მან პოლიტიკური ძალაუფლების „ტოტალური მონოპოლიზება“ მოახდინა. ივანიშვილი ადრე სააკაშვილის ერთ-ერთი უმსხვილესი პოლიტიკური და ფინანსური მხარდამჭერი იყო. სამი წლის წინ ქვეყნის ორმა ყველაზე გავლენიანმა კაცმა ურთიერთობა გაწყვიტა. ივანიშვილი ამბობს, რომ მას და მის ხალხს მთავრობა დღემდე დევნის. პოლიტიკაში მოსვლის და საჯარო მოქალაქედ გადაქცევის გადაწყვეტილება მისი მხრიდან, შესაძლოა, თავდაცვის საშუალებაც იყო, მაგრამ ივანიშვილის პრეტენზია სააკაშვილის მიმართ უფრო ფუნდამენტური ხასიათისაა და მას აშკარად ქართული ელფერი დაკრავს. „მას არ ესმის, რა არის სიყვარული“, – ამბობს ის მთელი სერიოზულობით. „როგორ შეიძლება ასეთი ადამიანი ქვეყანას მართავდეს?“

ივანიშვილის განცხადებამ თბილისს შოკი მოჰგვარა. ქართველებს მაშინვე იმედი მიეცათ, რომ მისი მმართველობის პირობებში ქვეყანა უფრო თავისუფალი და უზრუნველი გახდებოდა. საყოველთაოდ გავრცელებული აზრით, მმართველობის პირველ ხუთ წელიწადში სააკაშვილმა ქვეყანას კეთილდღეობა და სიმშვიდე მოუტანა, მაგრამ საქართველოს სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი პირდაპირი უცხოური ინვესტიციები შემცირდა და ქვეყანას ჯერ კიდევ ვერ მიუღწევია იმ დონისთვის, რომელიც 2008 წელს რუსეთთან ომამდე არსებობდა, დიდწილად კი იმის გამო, რომ [სააკაშვილს] აღარ აქვს დიპლომატიური კავშირები უახლოეს და ყველაზე ლოგიკურ სავაჭრო პარტნიორთან. ქვეყნის მოსახლეობის ნახევარი სიღატაკის ზღვარს მიღმაა და უმუშევრობის მაჩვენებელი 16%-ს აღწევს. „ბოლო რამდენიმე წლის განმავლობაში არსებობს განცდა, რომ უკან მივექანებით. ფონდები ილევა; ეკონომიკის აღდგენისთვის საკმარისი ძალისხმევა არ იხარჯება“, – ამბობს ესბენ ემბორგი, ამერიკის სავაჭრო პალატის ადგილობრივი ოფისის ხელმძღვანელი.

ვიდრე საკუთარი გადაწყვეტილების შესახებ საჯაროდ განაცხადებდა, საქართველოში ის მხოლოდ რამდენიმე ადამიანს ჰყავდა ნანახი. მასთან ჩაწერილი სულ რამდენიმე ინტერვიუ და ფოტო არსებობდა. ამბობდნენ, რომ ალბინოსი ბავშვები ჰყავს, ყველგან ვერტმფრენით გადაადგილდება, დიდი ხნის უნახავ თანაკლასელებს სახლის კარებებთან ახალი ავტომანქანის გასაღებებს უტოვებს. ქალაქის ინტელიგენციის უმრავლესობა და შესაძლოა პოლიციაც კი, მის ფინანსურ დოტაციაზეა. ასევე ამბობდნენ, რომ მან ფული რუსეთში იშოვა, სადაც საცხოვრებლად გადავიდა, ბორის ივანოვი დაირქვა და თურქებს ბალიშისპირებს ჰყიდდა. თუ კომპიუტერებს? თუ ოქროს საბადოების ბიზნესში იყო? ჰქონდა უზარმაზარი სახლი, თუ ბიზნეს ცენტრი?. რომელიც ფერდობიდან თბილისს გადმოჰყურებს, მაგრამ რა ხდებოდა ამ შენობაში? სააკაშვილმა მას ერთხელ „გრაფი მონტე კრისტო“ უწოდა.

იმის გამო, რომ წლების განმავლობაში ყურადღებას გაურბოდა, აღმოჩნდა, რომ პოლიტიკური დებიუტისთვის ცუდად მომზადებული იყო. რაც ივანიშვილმა „ქართული ოცნების“ შესახებ განაცხადა, სამ დღეში მას და მის მეუღლეს მოქალაქეობა ჩამოართვეს. (სააკაშვილის წარმომადგენელმა ივანიშვილის შესახებ ყველანაირ კომენტარზე უარი განაცხადა). მთავრობამ სამ კვირაში ივანიშვილის ბანკში რეიდი მოაწყო. სააკაშვილს და მის მოკავშირეებს ივანიშვილის, როგორც კრემლის პროექტის დისკრედიტაციის საკმაოდ სუსტი მცდელობებიც ჰქონდათ. ამ ბრალდებების დამადასტურებელი არანაირი მტკიცებულება არ არსებობს, თუმცა, ინტერესთა რაიმე კონფლიქტის გამორიცხვის მიზნით, მილიარდერმა განაცხადა, რომ გაყიდის თავის აქტივებს რუსეთის საბანკო, სამშენებლო და აგრარულ ბიზნესში. მისი ქონების დიდი ნაწილი დღეს ხელოვნებაში, ოქროსა და რუსულ და ამერიკულ ფასიან ქაღალდებშია დაბანდებული. ის ამბობს, რომ რუსეთში ათი წელია, არ ყოფილა, ახლახან რუსეთის მოქალაქეობაზე უარი განაცხადა. „როდესაც პუტინი ხელისუფლებაში მოვიდა, ბარგის ჩალაგება დავიწყე“, მითხრა მან, და უცბად შეცბა იმის გამო, რომ ეს რეპორტიორს უთხრა, რადგან თუკი ივანიშვილი პრემიერ-მინისტრი გახდება -„მე მომიწევს მასთან მუშაობა“.

დღეს მისი დღეები ამ გამარჯვების პერსპექტივითაა სავსე. „გარანტიას გაძლევთ (არავისთვის ასეთი გარანტიები მანამდე არ მიმიცია) რომ ერთ წელიწადში მე აქ ნამდვილ დემოკრატიას და დამოუკიდებელ სასამართლოს ავაშენებ“, – ამბობს ის, ცოტა გაზვიადებულად, როგორც ეს ქართველებს სჩვევიათ. ვკითხე, როგორ აპირებს ის ასეთი მიზნის მიღწევას ასეთ მოკლე დროში. „ძალიან იოლად“, ამბობს და მეორე ნაციონალურ თვისებას ავლენს: სიხისტეს. „თქვენ უნდა დაიჭიროთ ერთი მინისტრი – ან ორი, მაქსიმუმ – იმისთვის, რომ ანახოთ ყველას, რომ პატიება არ იქნება. როდესაც გამოჩნდება, რომ ზევით პოლიტიკური ნება არსებობს, ყველაფერი თავის ადგილზე დალაგდება. ჩვენ ორი, სამი წელი გვჭირდება ევროპული ტიპის სისტემისთვის შექმნისათვის“, თუმცა, დასძენს, „მაგრამ ეკონომიკა – ეკონომიკის შენებას უფრო დიდი დრო დასჭირდება“.

ივანიშვილს ერთხელ არაოფიციალურად სადილზე შევხვდი, შემდეგ ოთხსაათიანი ინტერვიუს დროს; მესამედ, მის მეუღლე ეკატერინესთან ჩაიზე დამპატიჟეს, სადაც თავადაც იყო და მათი უმცროსი ვაჟი ცოტნეც, რომელიც მართლაც ალბინოსია. „ჩემი ორი ვაჟი ალბინოსია“, ამაყად მითხრა ივანიშვილმა,. „ეს მართლაც იშვიათობა, მე კი ოთხი შვილიდან ორი ასეთი მყავს“ (მეორე ვაჟი ბერა – რეპერია). ეკატერინესთან ჩაიზე სტუმრობის დროს, ივანიშვილმა გაიგო, რომ მათთან სახლში ვიყავი, შემოგვიერთდა და გადაწყვიტა გაეზიარებინა თავისი აზრი იმაზე, თუ თავად როგორ ხედავდა საკუთარ პორტრეტს. „მე ძალიან წარმატებული ვიყავი ბიზნესში. უკეთესი არ არსებობს“, – მითხრა მან.

ივანიშვილი 56 წლისაა, ტანდაბალი და მხნეა, მშვიდი და მეგობრული სახის გამომეტყველებით. საკუთარი დროის დიდ ნაწილს თავის ფერდობზე წამოჭიმულ $40 მილიონიან სასახლეში ატარებს, რომელიც შინ ტაკამაცუს პროექტით აშენდა და თბილისს ზევიდან გადმოჰყურებს. კომპლექსის ტერიტორია 108,000 კვადრატული ფუტია და მინის ცილინდრებისა და ლითონის კონსტრუქციის ნაზავს წარმოადგენს. აქ სახლიცაა და ბიზნესცენტრიც და მათი ერთმანეთისგან გარჩევა რთულია.

მის ოფისში წითელი ტყავის სკამები, მინის საკონფერენციო მაგიდა და ძვირადღირებული ხელოვნების ნიმუშებია . $40 მილიონიანი ეგონ შილის ნამუშევარი მისი მაგიდის თავზე კიდია, იქვეა ლუსიენ ფრეიდისა და მონეს ნამუშევრები. „ეს ჩემი საყვარელი ნამუშევარია“, ამბობს ის, და უზარმაზარ, წითელზოლიან დე კუნინგისკენ მიმანიშნებს. ყველა მათგანი ასლია. პოლიტიკური კამპანიის დაწყების დროს მან ორიგინალები ლონდონში გადაიტანა. „ასე უფრო უსაფრთხოა. საქართველოში ხელოვნების ნიმუშთა დაცვა ძვირი ჯდება, და ჩვენი მთავრობაც არაპროგნოზირებადია“.

ივანიშვილი, ყველაზე უმცროსი ხუთ შვილს შორის, 1956 წლის თებერვალში ჭორვილაში დაიბადა, მაღაროელისა და დიასახლისის ოჯახში. სოფელი ძალიან ღარიბი იყო. „ხანდახან შეგვეძლო ფეხსაცმლის ყიდვა, მაგრამ ყოველთვის როდი გვწყალობდა ბედი,“ ამბობს ივანიშვილი. „ელექტროენერგია მაშინ ჩაგვირთეს, როდესაც 7 თუ 8 წლის ვიყავი, რადიო – 14-15 წლის, ტელევიზია – მხოლოდ ამის შემდეგ. დროის უმეტეს ნაწილს გარეთ ვატარებდით, მაგრამ ძალიან ბევრს ვშრომობდით. ყველას უნდა ეშრომა“. 13 წლის იყო, როდესაც სამშენებლო ბრიგადებს აყალიბებდა. მაგრამ ამასთანავე ბეჯითად სწავლობდა. საღამოს სკოლის საფასურს იმით იხდიდა, რომ ფოლადგადამამუშავებელ ქარხანაში ლითონის ნარჩენებს გვიდა. ქარხანაში სწრაფად მიიწევდა წინ და ეკონომიკური განვითარების განყოფილების გამგედ დააწინაურეს. მაგრამ თანამდებობაზე უარი თქვა, რადგან მისი კოლეგები ფულს იმით აკეთებდნენ, რომ ლითონის არალეგალურ საამქროებს ამუშავებდნენ. გარდა ამისა, ქარხანა პლატინისა და ალმასის კონტრაბანდის ცენტრად იქცა. „ეს ამბავი მაშინებდა. თუ წინ წაიწევდი, ფაქტობრივად კვაზი-კრიმინალი ხდებოდი. ეს კი ნამდვილად არ მინდოდა.“

ამიტომ 1984 წელს ის მოსკოვში წავიდა, რუსული ისწავლა და ეკონომიკის დოქტორის ხარისხი მიიღო. მოსკოვში ისეთ ბიჭებთან მეგობრობდა, რომლებიც, მისი თქმით, მას კარგ წიგნებს აკითხებდნენ. ამის საშუალება ჭორვილაში არ ჰქონდა. ერთ-ერთი მათგანი იყო ვიტალი მალკინი, ყმაწვილი, რომელიც შემდეგ ივანიშვილის ბიზნეს-პარტნიორი გახდა. მალკინი და ივანიშვილი კიდევ ორ თანაკურსელს დაუახლოვდნენ, ამ დროს კი გორბაჩოვმა კომერციის კანონების ლიბერალიზაცია დაიწყო და მათაც კომპიუტერებითა და ღილაკიანი ტელეფონებით ვაჭრობის ბიზნესი წამოიწყეს. ასე 1990 წლისთვის მათ უკვე 100,000 დოლარი ჰქონდათ. ეს იმ დროისთვის კოლოსალური თანხა იყო, „საკმარისი საიმისოდ, რომ 4 ბანკი გაგეხსნა“, ამბობს ივანიშვილი. ივანიშვილმა და მალკინმა პარტნიორების წილი გამოისყიდეს და დააფუძნეს ბანკი, რომელსაც „როსიისკი კრედიტი“ დაარქვეს. ეს იყო პირველი დარეგისტრირებული ბანკი რუსეთში და მალე იქცა ერთ-ერთ ყველაზე დიდ ბანკად. ჩამოყალიბებიდან ექვს წელიწადში, აქტივების მოცულობით, ის მეშვიდე იყო რუსეთში.

ივანიშვილი ბანკის წარმატებას, საცალო სექტორში მისი სიძლიერით ხსნის. მაგრამ, გარდა ამისა, „როსიისკი კრედიტს“ ძალიან მნიშვნელოვანი დეპოზიტორები ჰყავდა: ის იქცა მთელი რიგი სახელმწიფო ორგანიზაციების ბანკად, მათ შორის იყვნენ საგადასახადო და საბაჟო დაწესებულებები. გარდა ამისა, ის მჭიდროდ იყო დაკავშირებული პარლამენტის იმ კომიტეტთან, რომელიც პასუხს აგებდა ძვირფას ლითონებზე, იმაზე, რომ საბჭოთა იმპერიის ინდუსტრიის ნარჩენებიდან ვერტიკალურად ინტეგრირებული საწარმოო ჯაჭვი აეწყო. როდესაც ამ ქარხნებისა და საბადოების პრივატიზაცია დაიწყო, ივანიშვილის ბანკი, თავისი დეპოზიტორების ფულის გამოყენებით, დაბალ ფასებში მათ შესყიდვას შეუდგა, რაც ივანიშვილის აღიარებით, შესაძლოა, ბოლომდე ნებადართული არ იყო. მან ყურადღება ძირითადად ლითონებსა და ძვირფას მეტალებზე გადაიტანა, საქმეზე, რომელიც ჯერ კიდევ თბილისში, ქარხანაში მუშაობის პერიოდიდან იცოდა.

ბანკმა ამ ქონებაზე ბევრი ფული გააკეთა: ივანიშვილმა სტოლინსკის სამთო გადამამუშავებელი ქარხნის წილები 1991 წელს $150,000-ად იყიდა და 15 წლის შემდეგ ეს აქციები $500 მილიონად გაყიდა. ამ ვერტიკალურად ინტეგრირებულმა ინვესტიციებმა „როსიისკი კრედიტს“ დამოუკიდებლობა შეუნარჩუნა. როდესაც 1990 წელს ევროპის რეკონსტრუქციისა და განვითარების ბანკმა ახალშობილი რუსული ბანკების დასავლურ ინსტიტუტებთან დაახლოების პროგრამა დაიწყო, რუსულ ბანკებს EBRD-ისთვის საკუთარი ფინანსური დოკუმენტების გამჟღავნება მოუხდათ. „როსიისკი კრედიტს“ ეს პროცესი არც კი დაუწყია, ყველაფერი ისედაც კარგად მიდიოდა.

ივანიშვილი ამტკიცებს, რომ მისი წარსული სუფთაა. „ვინც მაბრალებს, რომ კანონს ვარღვევდი, უნდა დაამტკიცოს ეს“, ამბობს ივანიშვილი. მაგრამ „როსიისკი კრედიტი“ სახიფათო ინდუსტრიის გიგანტი იყო, ძალიან არეულ დროში, დროში, როდესაც ბოლომდე არც იყო ცხადი, რა არის კანონი და რას ნიშნავს მისი დარღვევა. „როსიისკი კრედიტი“ ფლობდა კრასნოიარსკის ალუმინის საწარმოს წილებს. კრასნოიარსკი ის ციმბირული ქალაქია, რომელიც ე.წ. ალუმინის ომების ეპიცენტრად იქცა და ბევრის სიცოცხლეც შეიწირა. ივანიშვილი ამტკიცებს, რომ როგორც კი ვითარება სახიფათო გახდა, მან ეს წილები ოცმაგ ფასად გაყიდა, მაგრამ იმ დროზე ლაპარაკისას, რამდენიმე ისეთი დეტალი წამოსცდა, რომელიც ცხადყოფს, თუ რა ცუდი ვითარება იყო მაშინ. სენ-ტროპეში ისვენებდა, როდესაც შუა ღამით მუქარით დაურეკეს;

მეტოქეების მიერ დაქირავებული მკვლელები მასზე ნადირობდნენ; ქარხნის დირექტორი, შეგზავნილი კაცი, აივანზე საყელოთი გადმოკიდეს; მის პარტნიორს კრასნოიარსკის აეროპორტში ბანდიტები დახვდნენ, ადგილობრივ სასაფლაოზე წაიყვანეს და ის ხალხი შეახსენეს, ვინც ალუმინის ომებს შეეწირა. „ჩემი მთავარი ღირებულება თავისუფლება და სიცოცხლეა“, – ასე ხსნის ივანიშვილი ალუმინის ბიზნესიდან გამოსვლის გადაწყვეტილებას. „იმ დროის ისტორიას რომ გადავხედოთ, რამდენი დაიღუპა, რამდენმა დაკარგა თავისუფლება, ღმერთო ჩემო!“

„როსიისკი კრედიტმა“ 1998 წელს დიდი დარტყმა მიიღო, როდესაც სახელმწიფოში დეფოლტი დაიწყო და ფული გაუფასურდა. მაშინ რუსეთის ეკონომიკა ჩამოიქცა. მაგრამ ივანიშვილის პირადმა ქონებამ – ოქრომ და მეტალებმა ფასი შეინარჩუნა. (ის საბოლოოდ გათავისუფლდა ოქროსგან გასულ წელს და დაახლოებით 31 ტონა, მთლიანად გაყიდა. გადასახადების გადახდის შემდეგ სუფთად $1.7 მილიარდი დარჩა).

ივანიშვილმა რუსეთი 2002 წელს დატოვა, რათა თავის ოჯახთან ერთად საფრანგეთში გადასახლებულიყო, მაგრამ მოუსვენრად გრძნობდა თავს. ის ხელოვნების ნიმუშებს აგროვებდა, ბევრი რამ ახლა იმ კოლექციის ნაწილია, რომელიც სულ ცოტა $1 მილიარდი ღირს. მერე თბილისში სახლი ააშენა და 2003 წელს, ზუსტად სააკაშვილის „ვარდების რევოლუციისათვის“, საქართველოში დაბრუნდა. ამ მშვიდობიანმა გადასვლამ დაასრულა მრავალი წლის ეკონომიკური უძრაობა, სამოქალაქო ომი და კორუფცია. ახალ ლიდერს ქარიზმა ჰქონდა, თავისუფალ ბაზარს უჭერდა მხარს და უცხოური ინვესტიციების ტალღაც მოიზიდა. „ძალიან ბედნიერი ვიყავი, როდესაც სააკაშვილი მოვიდა ხელისუფლებაში,“ ამბობს ივანიშვილი. „საოცნებო მთავრობად მიმაჩნდა“.

გარკვეული დროის განმავლობაში მილიარდერი უხილავად ეხმარებოდა სააკაშვილის მთავრობას. $100 მილიონი გაიღო პოლიციისთვის ახალი მანქანების საყიდლად, არმიისთვის ახალი ყაზარმების ასაშენებლად და იმ ქართველი ჯარისკაცების შესამოსად, რომლებიც მანამდე ჯინსებსა და სანდლებში დადიოდნენ. ის ამბობს, რომ მინისტრების ხელფასების გასაზრდელადაც კი შესთავაზა თანხები, რათა კორუფციას მიმზიდველობა დაეკარგა.

მაგრამ ივანიშვილი სასოწარკვეთამდე მიჰყავდა იმას, რაც სახელმწიფო ხარჯების პრივატიზებად მიაჩნდა და რუსეთთან დამღუპველ დაპირისპირებად. სააკაშვილი ბიზნესმენების მოთმინებას სცდიდა, როდესაც მათ ასე ხშირად სთხოვდა მთავრობის ინიციატივების, ან ისეთი რაღაცების დაფინანსებას, როგორიც იყო, მაგალითად საახალწლო კონცერტები. „ჩვენ ყველანი პროგნოზირებად გარემოს ვითხოვთ. გვინდა, რომ დაგეგმვის საშუალებს გვქონდეს,“ – გვითხრა ერთმა დასავლელმა ბიზნესმენმა, რომელმაც საკუთარი სახელის გამჟღავნება არ ისურვა, რადგან „აქ კიდევ მაქვს ბიზნესი.“

ივანიშვილმა სააკაშვილის სისტემისადმი ნდობა 2008 წლის შემდეგ დაკარგა, როდესაც, მისი თქმით, არჩევნებში გამარჯვებისთვის საეჭვო ტაქტიკას მიმართეს. „მე დავურეკე და მკაცრად ვუთხარი, რომ აღარასდროს გავცემდი ხმას,“ – ამბობს ივანიშვილი.

მილიარდერი ამბობს, რომ, აი, მაშინ დაიწყო მისი დევნა. „დრო და დრო თავს ამჟღავნებდნენ. ბლოკავდნენ გარიგებებს. კბილები გამოაჩინეს. ისინი მეუბნებოდნენ, „ჩამოყალიბდი: ჩვენთან ხარ, თუ ჩვენს წინააღმდეგ? მე ვიყავი უკანასკნელი თავისუფალი ადამიანი და ეს ძალიან მოუხერხებელი რამ იყო მათთვის“. მას დეტალები არ დაუზუსტებია, თუმცა ეკატერინე მიყვებოდა, რომ რამდენიმე მათი ნათესავი დააპატიმრეს და უთხრეს, რომ გამოსასყიდისთვის ივანიშვილთან დაერეკათ.

ივანიშვილი საფრანგეთში გადასახლებას გეგმავდა. ზეწოლა ზედმეტად მძიმე ხდებოდა. მაგრამ ოჯახს წასვლა არ უნდოდა და მტანჯველი ფიქრების ფონზე, ორჯერ გადადო დაგეგმილი გამგზავრება. ბოლოს კი გადაწყვიტა სააკაშვილთან ბრძოლა საჯაროდ დაეწყო.

მისი კამპანია ხუთი თვის წინ დაიწყო, ივანიშვილს ჯერ კიდევ არ აქვს დეტალური პლატფორმა. ივანიშვილი ამბობს, რომ საქართველოს ნატოში და ევროკავშირში გაწევრიანება სურს და ამავე დროს რუსეთთან ურთიერთობათა გამოსწორება. ამ ორი მიზნის შეთავსება ძალიან რთულია. ვიღაცებს, მათ, ვინც მიესალმა მის გამოჩენას პოლიტიკაში, იმის გამო, რომ პოლიტიკური შორსმჭვრეტელობა აკლია, იმედგაცრუება დაეწყოთ. „ვფიქრობ, რომ ვერ აფასებს პოლიტიკის მნიშვნელოვნებას,“ ამბობს ემბორგი. „აშკარად ძალიან გამოუცდელია. არ მესმის, როდესაც ამდენი ფული გაქვს, რატომ არ ქირაობ საუკეთესო კონსულტანტებს და პიარ ხალხს ამ ბიზნესისათვის.“

მაგრამ მილიონობით ადამიანს საქართველოში ივანიშვილი ქველმოქმედებისთვის უყვარს. მოქალაქეობის გაუქმებიდან მალევე, საქართველოს ცენტრალურმა ბანკმა მის წინააღმდეგ, ფულის გათეთრების ბრალდებით გამოძიება დაიწყო და ივანიშვილის ბანკის $2 მილიონის და 1 მილიონი ევროს კონფისკაცია მოახდინა. ათასობით ქართველი შეგროვდა მის ბანკთან, რათა მხარდაჭერის ნიშნად იქ ანგარიშები გაეხსნათ. ფული „ქართუ ბანკს“ დაუბრუნეს, მაგრამ გამოძიება გრძელდება.

„ყველაფერი, რასაც ადამიანი აკეთებს, თავისთვის აკეთებს“, მითხრა ივანიშვილმა თავის ოფისში. „მოდი, ნუ მოვატყუებთ თავს. ეს ჩემი სამშობლოა. აქ კარგად ვარ, უფრო კომფორტულად. აქ მყავს მეგობრები, მშობლები, ნათესავები. ასე რომ გამოდის, რომ ამ ყველაფერს ისევ ჩემთვის ვაკეთებ“, ამბობს ის. „პოლიტიკაში ყოფნა კარგი დაცვაა“.
foreignpress.ge