„ხელი არ უნდა ჩამოართვან ადამიანს, რომელსაც კვალიფიციური ადამიანების სახელმწიფო სამსახურში ყოფნას, ჭუჭყის და ტალახის სროლა ურჩევნია“, - აცხადებს for.ge-სთან საუბრისას ექსპერტი რამაზ საყვარელიძე, რომლის განცხადებით, ქართული სინამდვილე განებივრებული არ არის კვალიფიციური კადრებით, როგორც დიპლომატიურ ასპარეზზე, ასევე სახელისუფლებო სტრუქტურებში. შესაბამისად, თვლის, რომ „თავისუფალი დემოკრატების“ ყოფილი წევრების სახელმწიფო სტრუქტურებში დასაქმება, მხოლოდ პოზიტივი იქნება ხელისუფლებისთვის.

for.ge რამაზ საყვარელიძეს ესაუბრა.

გია ვოლსკი აცხადებს, რომ „თავისუფალი დემოკრატების“ ყოფილ წევრებთან თანამდებობრივ საკითხებზე საუბარი არ ყოფილა. თუმცა, ზურაბ აბაშიძე აცხადებს, რომ მზად არიან კვირიკაშვილის მთავრობასთან თანამშრომლობისთვის. ბატონო რამაზ, ასეთი თანამშრომლობის აუცილებლობა დგას?

რამაზ საყვარელიძე: აუცილებელი არ არის, მაგრამ ადრე როგორც გია ვოლსკის, ისევე როგორც „ქართული ოცნების“ სხვა წევრების მიერ გამოხატული იყო სინანული, რომ ეს მაღალკვალიფიციური ადამიანები შეიძლება არ აღმოჩნდნენ დასაქმებული პარლამენტში. ეს სინანული მიანიშნებს იმაზე, რომ სიმპათია ამ ჯგუფის მიმართ არის. ალბათ, ამ სიმპათიამ მისცა ჯგუფის წევრებს იმ მოლოდინის საფუძველი, რომ სამომავლოდ მათ შორის შეიძლება დამყარდეს რაღაცა ურთიერთობა.

როდესაც „თავისუფალმა დემოკრატებმა“ ხელისუფლება დატოვეს, ბიძინა ივანიშვილმა გააკეთა განცხადება, რომ მისთვის მოულოდნელი იყო, რომ ირაკლი ალასანიას გაყვა გუნდის წევრები, ეს განცხადება ერთგვარი დასტურია იმისა, რომ ყოფილ პრემიერს პოლიტიკური სიმპათიები აქვს ამ ჯგუფის მიმართ?

- რა თქმა უნდა, მიუხედავად იმისა, რომ ამ ჯგუფთან არის გარკვეული პოლიტიკური ჭიდაობა, თვითონ ჯგუფის მიმართ სიმპათიები აღმასრულებელ ხელისუფლებაში ყოფნის დროიდან არსებობს. იმედია, ეს დაპირისპირებები ადრე თუ გვიან გადაილახება და მოიძებნება საერთო ენა. მით უმეტეს, რომ ამჟამად ეს ჯგუფი მონდომებულია ემსახუროს სახელმწიფოს. ბუნებრივია, ასეთი მონდომება გაზიარებული უნდა იყოს მმართველი ჯგუფის მიერ.

რაც შეეხება პოლიტიკურ პარტიებთან თანამშრომლობას, როგორც პრემიერ-მინისტრმა აღნიშნა, თანამშრომლობის რეჟიმი საქართველოს ინტერესებშია, ერთგვარად მინიშნება სწორედ ამ ჯგუფზე იყო. შექმნილი გეპოლიტიკური მდგომარეობიდან გამომდინარე, რამდენად ნორმალური პროცესია დემოკრატული ქვეყნისთვის ხელისუფლებასა და არასაპარლამენტო ძალებთან თანამშრომლობა, თუკი ამ პოლიტიკურ ძალებს შეუძლიათ თანამშრომლობა სახელმწიფოებრივ საკითხებზე? თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ ორივე პროდასავლური ძალაა...

- გეოპოლიტიკური და სხვა ტიპის ღირებულებებზე დავა ამოწურულია. პრინციპში, მოულოდნელი ნაბიჯები ამ გუნდიდან ალასანიას გარდა, არავის არ გადაუდგამს და ალბათ, ალასანიას თემა ცოტა განსხვავებული თემაა „ქართული ოცნებისთვის“. რაც შეეხება დანარჩენი ჯგუფის წევრებს, გავიხსენოთ ფრაზა - „საქართველო შენ ვინ მოგცა შვილი დასაკარგავი“ - სახელმწიფო სისტემა განებივრებული არ არის კვალიფიცირებული ადამიანებით. ამდენად, თუ პოლიტიკური პროცესები ერთმანეთს არ ეწინააღმდეგება, რომ შეიძლება პარტიებმა საერთო ენა ნახონ, მიუხედავად იმისა პარლამენტში არიან თუ არა, ეს მხოლოდ დემოკრატიის ნიშანია. ამ თვალსაზრისით არავითარ პრობლემას არ წარმოადგენს.

ზურაბ აბაშიძის განცხადებით, ოპოზიციაში ყოფნას არ აპირებენ, ჯერჯერობით კონკრეტული საუბარი სამომავლო საქმიანობასთან დაკავშირებით არ არის, მაგრამ მზად არიან იყვნენ სახელმწიფოს სამსახურში. ბატონო რამაზ, პილიტიკურად რას აძლევს მმართველ გუნდს ალასანიასგან წასული ჯგუფი აღმასრულებელ ხელისუფლებაში ყოფნა?

- არა მარტო ეს ჯგუფი, არამედ, ალასანიაც არის ალასანიასგან წასული. პარტიული ცხოვრების გარეთ დარჩა ეს ჯგუფი, უარი თქვეს პარტიულ ცხოვრებაზე, რაც მართლაც ხელსაყრელი პირობაა აღმასრულებელ ხელისუფლებაში მათი დასაქმებისთვის. არა მგონია, რომ ამ მხრივ განებივრებული იყოს ქართული სინამდვილე, გნებავთ დიპლომატიურ ასპარეზზე და გვნებავთ სახელისუფლებო სტრუქტურებში მათი ჩადგომა მგონია, რომ მხოლოდ პოზიტივი იქნება თვითონ ხელისუფლებისთვის.

გეთანხმებით, რომ კვალიფიცური კადრებით არ ვართ განებივრებული, მაგრამ ორ პოლიტიკურ ძალას შორის ასეთი კავშირი რამდენად მისაღები იქნება ქართულ სინამდვილეში? არის კი ქართული დემოკრატია მზად იმისთვის, რომ ეს კავშირი აღიქვან როგორც პოლიტიკური პროცესი? მას შემდეგ, რაც შესაძლო თანამშრომლობის შესახებ გავრცელდა ინფორმაცია, კეთდება შეფასება, რომ ამ შემთხვევაში ფინანსურმა ინტერესმა გადასწონა...

- შეიძლება ითქვას, რომ ეს მთლიანად ქართული საზოგადოების რეალობაა, რაც, რა თქმა უნდა, არ მიმაჩნია დასაშვებად. ცოტა სხვა მხრივაც გავიხედოთ, ვინ, ვინ და ძალიან ძნელია „თავისუფალ დემოკრატებს“ დააბრალო ფულით გაყიდულობა. მათ რომ ფულის მიმართ მიდრეკილება ჰქონოდათ, ცოტა სხვანაირად მოიქცეოდნენ. ამ ტიპის შეურაცხყოფის ზღვარზე გაკეთებული ბრალდება, მიუთითებს, რომ არათუ ქართული პოლიტიკა, არამედ ქართული საზოგადოება არ გმობს ასეთ მოვლენას.

ყველა ჭუჭყზე მიდის იმისთვის, რომ დასვაროს პოლიტიკური ჯგუფი, ეს სახელმწიფოს ხარვეზია, როცა ამაზე შესაბამისი რეაქცია არ აქვს საზოგადოებას. ვინც ასეთ ბრალდებას ახმოვანებს, წესით, მის მიმართ საზოგადოებას უნდა გაუჩნდეს უარყოფითი დამოკიდებულება. ხელი არ უნდა ჩამოართვან ადამიანს, რომელსაც კვალიფიციური ადამიანების სახელმწიფო სამსახურში ყოფნას, ჭუჭყის და ტალახის სროლა ურჩევნია.

საქართველო არ არის ერთადერთი ქვეყანა, სადაც ხელისუფლება კონსტრუქციულ რეჟიმში თანამშრომლობს ოპოზიციასთან, გვაქვს კოალიციური მთავრობის მაგალითებიც, რომელსაც დასავლური საზოგადოება ჩვეულებრივ პოლიტიკურ პროცესად აღიქვმას. ქართული საზოგადოება რატომ აღიქვამს ამ პროცესს ასე ნეგატიურად, რატომ უკავშირებს მხოლოდ ფინანსურ ინტერესებს, ეს არის განათლების პრობლემაა?

- ეტყობა, თვითონ საზოგადოება რომ აღმოჩნდეს ასეთი თანამშრომლობის პირობებში, იხელმძღვანელებს ფინანსური ინტერესებით. სხვას ხშირად აბრალებენ იმას, რაც თვითონ სჭირთ. თუ თვითონ საზოგადოების მორალური დონე არის დაბალი, სხვაშიც დაინახავს ამორალობას, შეიძლება ამის ბრალია.