"როგორც ჩანს, ჯგუფი სხვაა და კომისია - სხვა. ვერ გეტყვით, რა იგულისხმება სამუშაო ჯგუფში. ჩემი აზრით, ახალი მთავრობის წინაშე ეს ნომერი პირველი ამოცანა არ უნდა ყოფილიყო, ვინაიდან დღეს მთავარი ქვეყნის ეკონომიკური მდგომარეობაა, ლარის ბედი, რომელიც ისევ ზემოთ ავარდა. დავიჯერო, ამ დროს მთავარი პრიორიტეტი კონსტიტუციაში ცვლილებების შეტანაა? ამით წინასაარჩევნო დაპირებები - თავისუფლება, სწრაფი განვითარება, კეთილდღეობა უზრუნველყოფილი იქნება? ასე რომ, ჩემთვის ეს ყველაფერი გაუგებარია და უცნაურადაც მეჩვენება. მით უმეტეს, რომ საკონსტიტუციო კომისია, რომელიც დაახლოებით ორი წლის წინ შეიქმნა, ერთხელაც არ შეკრებილა. არადა, რამდენადაც ვიცი, ამ კომისიაში ძალიან კვალიფიციური კონსტიტუციონალისტები არიან", - "რეზონანსთან" ინტერვიუში ცინცაძე პრემიერის ინიციატივასაც ეხმაურება კონსტიტუციაში ცვლილებების შეტანის მიზნით სამუშაო ჯგუფის შექმნის თაობაზე და აღნიშნავს, რომ მისთვის გაუგებარია, თუ რა იგულისხმება ამაში. განსაკუთრებით იმ ფონზე, როცა საკონსტიტუციო კომისია უკვე ისედაც არსებობს", - წერს გაზეთი "რეზონანსი" სტატიაში, სათაურით სოსო ცინცაძე: "ჩვენთან ყოველი ორკაციანი პარტიის ლიდერს თავი ბისმარკი ჰგონია."

"სიმართლე გითხრათ, ჩემთვის პრინციპული მნიშვნელობა არ აქვს იმას, თუ სად იქნება პარლამენტი - ქუთაისში თუ თბილისში. თავიდანვე არ ვიყავი იმის მომხრე, რომ ქუთაისში გადასულიყო. ვნახეთ, რომ ამ ოთხმა წელიწადმა ვერ გაამართლა. პარლამენტი ეფექტური არ იყო, იგი პრაქტიკულად დედაქალაქს მოსწყდა. საქართველო ხომ თავკომბალა ქვეყანაა, ყველაფერი თბილისშია თავმოყრილი, ინტელექტუალური, სამეცნიერო, ეკონომიკური პოტენციალი და ა.შ. - მოკლედ, ყველაფერი. საქართველო არაა ევროპის რომელიმე დიდი ქვეყანა, რომ მათ მსგავსად უწყებები სხვადასხვა ქალაქში იყოს გაბნეული. საკონსტიტუციო სასამართლოც პრაქტიკულად მოსწყდა ქვეყანას ბათუმში გადატანით. რაც შეეხება პრეზიდენტის არჩევის წესის ცვლილებას, ვფიქრობ, ჩვენთვის ნაადრევია ის, რომ პრეზიდენტს პარლამენტი ირჩევდეს. მით უმეტეს იმ პირობებში, რომ ჯერ ბოლომდე გადაწყვეტილი არ არის, თუ როგორი იქნება პარლამენტი. ამიტომ, ეს ინიციატივა, ჩემი აზრით, ნაუცბათევია", - აცხადებს რესპონდენტი.

"შეუძლებელია, "ნაციონალებზე" გამწარებული ხალხი ამგვარი მიმართვებით დაარწმუნო, როგორიც არასამთავრობოებისა და სამოქალაქო საზოგადოების წარმომადგენლების ნაწილმა გააკეთა. რამ უნდა აიძულონ ისეთი ადამიანები, რომლებიც ციხეში უსამართლოდ ისხდნენ, რომ ხმა "ნაციონალებს" მისცენ? ასეთი ადამიანი ხომ ათასობითაა. ეს გამორიცხულია. ტყუილია, თითქოს ჩვენს საზოგადოებაში ისეთი მაღალი პოლიტიკური კულტურა იყოს, რომ პირად სიმპათია-ანტიპათიებზე მაღლა დემოკრატიული პრინციპების ზეობას დააყენებენ. ქართული საზოგადოება დღეს თავისი ინტელექტუალური განვითარების ყველაზე დაბალ დონეზეა. ასეთ დაბალ დონეზე არასოდეს ყოფილა. თვით შევარდნაძის ეპოქაშიც კი ინტელექტუალური პოტენციალი ძველი ტრადიციით მოდიოდა, მაგრამ ის თაობაც წავიდა. ძველი გაქრა და ახალი ჯერ არ შექმნილა. ამიტომ, რომელ პოლიტიკურ კულტურაზე მელაპარაკებით? "ნაცმოძრაობაზე" გამწარებული ხალხი მზადაა, ხმა არათუ ოცნებას, არამედ "ისლამურ სახელმწიფოსაც" კი მისცეს. ასე რომ, ჩვენი სამოქალაქო საზოგადოება ჩვენივე საზოგადოების დღევანდელობას, რეალობას დიდი ხანია, მოწყვეტილია. ისინი მათი დამფინანსებლების პროგრამით ცხოვრობენ. გარდა ამისა, რა უნდა ვთქვათ სამოქალაქო საზოგადოებაზე, საიდანაც ყოველდღიურად მთავრობაში გარბიან? კენჭს იყრიან, თანაც მმართველი პარტიის რიგებში. ასე რომ, ნუ ცდილობენ რომის პაპზე უფრო კათოლიკეები გამოჩნდნენ", - აღნიშნავს პოლიტოლოგი.

"საზოგადოების პოლიტიკური განათლება 15 წლის წინ მაინც უნდა დაწყებულიყო და არა ახლა, არჩევნების შემდეგ. ასეთი კრიზისის დროს გაახსენდება ხოლმე ყველას პოლიტიკური კულტურა. ამ დროს პოლიტიკური კულტურა არაა ისეთი ხილი, რომ ერთ კვირაში დამწიფდეს. საზოაგდოების აღზრდას 15-20 წელი სჭირდება. ნახეთ რა ხდება სკოლებსა და უმაღლეს სასწავლებლებში. რომელი პოლიტიკური კულტურით აღჭურვილი ახლაგაზრდა გამოდის იქიდან? ამიტომ, ზღაპარია იმის ახსნა, თუ რატომაა საკონსტიტუციო უმრავლესობა ცუდი. თეორიულად ყველამ ვიცით, რომ ცუდია, მაგრამ თავის პირად ანტიპათიას ამას არავინ ანაცვალებს. გამორიცხულია. ხოლო, რაც შეეხება ზურაბ ტყემალაძის განცხადებას პოლიტიკიდან წასვლის თაობაზე, ქართული პოლიტიკისათვის ეს ალბათ აუნაზღაურებელი დანაკლისი იქნება. კაცმა ნახა, რომ პერსპექტივა არ აქვს და აბა, რა ქნას? არაა პერსპექტივა და თანაც, არავის სურს, პარტია საკუთარი ხარჯით შეინახოს. პოლიტიკაში დარჩენას ფინანსები სჭირდება. ტყემალაძეს ფული არ უჭირს, მაგრამ ეტყობა არ უნდა ეს ფული პარტიის შესანახად ხარჯოს. მიხვდნენ, რომ მაგათი დრო წავიდა. ეს არასტაბილურობა ამომრჩეველში გულგატეხილობას და იმედგაცრუებას იწვევს. პოლიტიდან წასვლა და შემდეგ ისევ მობრუნება რამდენიმე პოლიტიკოსმა სცადა, მაგრამ არ გამოუვიდათ", - განაგრძობს ცინცაძე.

რაც შეეხება "თავისუფალ დემოკრატებს", მათ არანაირი პერსპექტივა არ აქვთ. ჩვენთან ხომ პარტია მხოლოდ ლიდერია. ლიდერი თუ მიდის, პარტიაც ქრება. მათი განცხადებები იმაზე, რომ პარტია არსებობას არ წყვეტს და მუშაობას ჩვეულ რეჟიმში გააგრძელებს, უბრალოდ სიტყვებია და მეტი არაფერი. აბა, რას იტყვიან?! ალასანია და მთელი ხელმძღვანელობა წავიდა და ახალ ხელმძღვანელობას რა ფინანსური ბაზა ექნება, არ ვიცი. თუნდაც "მრეწველებიდან" თოფაძე და ტყემალაძე თუ წავლენ, პარტია დარჩება? ამას ვერ დავიჯერებ. რაც შეეხება პარლამენტსგარეთ დარჩენილი ოპოზიციური პარტიების შესაძლო გაერთიანებაზე, მიზანშეწონილად კი მიმაჩნია, მაგრამ რეალურად არა - ამბიციების გამო. ჩვენთან ყოველი ორკაციანი პარტიის ლიდერს თავი ბისმარკი ჰგონია და ყველას უნდა, რომ მის გარშემო გაერთიანდნენ სხვები. ასე არ გამოვა. თავიანთი ამბიციები უნდა დათმონ, აღიარონ, რომ არასაპარლამენტო ოპიზიციას ერთი ლიდერი ჰყავს და მას შეუერთდნენ, მაგრამ როგორც უკვე ვთქვი, პირადი ამბიციების გამო ეს გამორიცხულია. ზოგ პარტიას ერთი კი არა, რამდენიმე ლიდერიც კი ჰყავს. ერთ გადაცემაში ერთია ლიდერი, მეორეში - მეორე და ა.შ. შიგნით ვერ გამოუყვიათ ერთი ლიდერი და სხვას აღიარებენ? მაგალითად, "რესპუბლიკელები" ოდესმე ნინო ბურჯანაძეს ლიდერად აღიარებენ? არასოდეს. მიუხედავად იმისა, რომ არჩევნებში დამოუკიდებლად ისინი ვერასოდეს გაიმარჯვებენ. ეს თავადაც მშვენივრად იციან, მაგრამ არასოდეს მიიღებენ ლიდერად სხვას. "რესპუბლიკელებმა" ივანიშვილი არ აღიარეს ლიდერად და სხვას აღიარებენ? ასე რომ, საქართველო ასეთი ბარდაგისთვისაა განწირული", - ამბობს სოსო ცინცაძე.

"პირად ამბიციებს პოლიტიკური და თუნდაც პარტიული ინტერესები ეწირება? თუნდაც ახლა, ყველა ჩივის იმაზე, რომ არჩევნები გაყალბდა, მაგრამ მხოლოდ ერთი პარტია იბრძვის - "გაერთიანებული დემოკრატები". სხვა პარტიები რატომ პასიურობენ არ ვიცი, სხვადასხვა მიზეზი აქვთ. შეიძლება იმედგაცრუებულები არიან და ფიქრობენ, რომ მაინც არაფერი გამოუვათ - ფარ-ხმალი დაყარეს, ზოგი შეიძლება სხვა ინტერესის გამო გაჩუმდა. მთავარი ფაქტია - არავინ იბრძვის. რატომ -ეს უკვე სხვა საკითხია", - დასძენს პოლიტოლოგი.