ფიქრობს თუ არა პოლიტიკაში წასვლაზე, რატომ თვლიან ნაცები „ქოცად“, „ქოცები“ კი ნაცად, რატომ სცემეს პოლიციაში და გრძნობს თუ არა თავს დაცულად ოთარ ქირია
...ყოველ დილით ჩვენი სტუმარია, - ბეჭდვური მედიის სიახლეებს გვაცნობს და თითქოს კარგად ვიცნობთ, მაგრამ არ ვიცით, როგორი პოლიტიკური შეხედულებები აქვს, რადგან საკუთარი კომენტარებისგან თავს მაქსიმალურად იკავებს. ჰოდა, ეს პირველი შემთხვევაა, როცა „რუსთავი 2“-ის დილის გადაცემის პრესის მიმომხილველი და წამყვანი პოლიტიკაზე ხმამაღლა ლაპარაკობს. მოკლედ, ფიქრობს თუ არა პოლიტიკაში წასვლაზე, რატომ თვლიან ნაცები „ქოცად“, „ქოცები“ კი - ნაცად, რატომ სცემეს პოლიციაში და გრძნობს თუ არა თავს დაცულად? - „ვერსია“ ოთარ ქირიას არა-ჩვეულებრივ ინტერვიუს წარმოგიდგენთ.
- ოთო, დილაუთენია გაღვიძებას მიეჩვიე?
- დილით გაღვიძების პრობლემა მანამდეც არ მქონია - ყოველთვის „ჭოტი“ ვიყავი, მაგრამ სხვა რამეა, როცა დილის 5 საათზე სავალდებულო წესით იღვიძებ და მაშინვე მუშაობას იწყებ, თუმცა 9 წელია, ასე ვარ და უკვე ამასაც მივეჩვიე.
- გაზეთიდან ტელევიზიაზე როგორ „გადაერთე“?
- მარტივად. საერთოდ, პრესა საკითხს უფრო უღრმავდება, ტელევიზია კი მოკლედ გადასცემს და რაღაც შუალედური მოვძებნე...
- ისე, ბეჭდვურ მედიას ელექტრონული რატომ ამჯობინე?
- ეს შემოთავაზება 2007 წელს მივიღე და ძალიან დამაინტრიგა, თან მეგონა, რომ პრესაში თავი ამოვწურე, თუმცა ეს მცდარი შეხედულება იყო.
- წერა არ გენატრება?
- ხანდახან ვწერ...
- მახსოვს, თავის დროზე სკანდალური ჟურნალისტი იყავი...
- არ ვიცი, ეს მკითხველმა განსაჯოს, თუმცა ხმაურიანი რაღაცები ნამდვილად იყო და ეს ჟინი დღემდე არსებობს, უბრალოდ, სიმართლისთვის ე.წ. ბრძოლა სხვა საქმეში გარდაისახა.
- სიმართლე ხომ სუბიექტურია...
- არა, რატომ? შეიძლება, ყველამ თავისი რაკურსიდან აღიქვას, მაგრამ ფაქტობრივად, სიმართლე მაინც ერთია: ერთ ფაქტს მეორე მოჰყვება, მეორეს - მესამე და სიმართლის პოვნის ჟინიც იმაშია, რომ ამ ფაქტების სწორი წყობა იპოვო...
- ოთო, „რუსთავი 2“-ში, როგორც ამბობენ, 9-წლიანი რეჟიმის დროს მიხვედი, ანუ თავისუფალი მედიიდან „არათავისუფალში“ გადაინაცვლე. თავისუფლების დაკარგვის არ შეგეშინდა?
- ჯერ ერთი, არ ვთვლი, რომ არათავისუფალ მედიაში წავედი. მეორეც, არ შემშინებია. პირიქით, ეს ერთგვარი გამოწვევა იყო. დაინტერესებულ პირს შეუძლია, არქივიდან დილის გადაცემის პრესის მიმოხილვის ბლოკი ამოიღოს და აბა, ბრალი დამდოს, რომ თუნდაც შვიდი წლის წინ სუბიექტური ვიყავი.
- „რუსთავი 2“-ში ქიბარ ხალვაშის დროს მიხვედი?
- არა, მაშინ „24 საათში“ ვმუშაობდი. „24 საათი“ და „რუსთავი 2“ კოლეგა კომპანიები იყო, ერთ შენობაში ვიყავით, ერთმანეთის ყველაფერი გადასარევად ვიცოდით და ქიბარ ხალვაში გარედან მოსული პირველი სუბიექტი იყო, რომელმაც სარედაქციო პოლიტიკის შეცვლა მოითხოვა, რაც მაშინ ძალიან დიდი ხმაურის საბაბიც გახდა და ჟურნალისტებმაც გააპროტესტეს - ვიღაცები დემარშით წავიდნენ, ვიღაცები გაუშვეს, მაგრამ ქართული საზოგადოება რატომღაც მივეჩვიეთ, რომ „ა“-დან „ბ“ პუნქტამდე მეხსიერების მანძილი მოკლდება...
- ხალვაში პირობას დებს, რომ „ბექრაუნდს“ არც ჟურნალისტებს გაუხსენებს და არც მენეჯმენტს გაუშვებს. თუკი ის ტელევიზიაში შემოვიდა, რას იზამ, „რუსთავი 2“-ში დარჩები?
- ვანო, ახლა ისეთი ფრაზა თქვი, რომ მენიშნა და პირველი არ ხარ, ვინც ამას ამბობს.
- ასეთი რა ვთქვი?
- ფსიქოლოგიის წიგნებში ცნობიერსა და ქვეცნობიერს შორის კავშირზე ძალიან ბევრია ნათქვამი. შენ თქვი, ხალვაში შემოვიდაო. „შემოვიდა“ რას ნიშნავს, ანუ ქვეცნობიერად ასე აღვიქვი: აპროტესტებ, რომ ეს ჩვეულებრივი მოსვლა არაა.
- ოთო, არც ვმალავ, რომ „რუსთავი 2“-ის ხალვაშისთვის დაბრუნება სამართლიანობის აღდგენა არაა!
- ჯერ ერთი, „შემოდის“ რა ტერმინია, თუმცა ვიცი, რა ტერმინიცაა - ზუსტად იმას ასახავს, რაც რეალურად ხდება. მეორეც, 2001-2003 წლებში, „შემოსვლა“ ვიღაცებმა რომ სცადეს, ხომ გახსოვს, როგორც დამთავრდა?!
- მოკლედ, ხალვაშის „რუსთავი 2“-ში იმუშავებ?
- არ მგონია... საერთოდ, მომავალში ლაპარაკი მიჭირს, ამას ვიზამ, იმას ვიზამ-მეთქი, მაგრამ გეტყვი, დღეს რა განწყობაც მაქვს. ისე, ასეთ თემებზე არ ვლაპარაკობ ხოლმე და პირველად ვამბობ: 2012 წელსაც „რუსთავი 2“-ში ვმუშაობდი და სხვა ტელევიზიაში გადასვლის შემოთავაზება მქონდა, მაგრამ არ წავედი. ძალიან მომწონს ამერიკელების ჩვეული წესი, როცა ვთქვათ, ერთი პოლიტიკური გუნდი კონკრეტულ პოლიტიკურ სუბიექტს ელაპარაკება, ყოველთვის იმას ითვლის და ზომავს, რა აქვს გაკეთებული.
- ეს რა შუაშია?
- რომელიმე ტელევიზიის მფლობელ სუბიექტზე როგორ ვილაპარაკო, როცა პერსონალურად არ ვიცნობ. ამიტომ, ფაქტებით განვსჯი: ვინ რა გააკეთა. ავიღოთ იგივე ბიძინა ივანიშვილი, რომელმაც პირველი „მე-9 არხი“ შექმნა. ვთვლი, რომ ეს არხი ქართული მედიასივრცის განვითარებაში ძალიან სერიოზული სიტყვა იყო. „რუსთავი 2“ დაარსებიდანვე „ნიუსმექინგის“ ამერიკული მოდელი იყო, „პირველ არხს“ თავისი ნიშა ჰქონდა. „მე-9 არხმა“ კი არჩია, შედარებით დინჯი ტონი ჰქონოდა და უფრო ანალიტიკური ყოფილიყო, რამაც გაამართლა, მაგრამ რა მოხდა? - მეპატრონემ დახურა... „ინფო 9“ ძალიან დინამიური იყო, მაგრამ მეორე „მე-9 არხის“ მსგავსად, არჩევნებისთვის გამოიყენა და დაიხურა. აქედან იმ დასკვნის გამოტანა შეიძლება, რომ კონკრეტული მიზნისთვის იარაღად იყენებს! მე კი, სერიოზულად ვაპროტესტებ, როცა ვინმე იარაღად ჩემს გამოყენებას ცდილობს. ვერ ვიტყვი, რომ „რუსთავი 2“-ში კარგი ხელფასი მაქვს, მაგრამ ჩემი საქმის ერთგული ვარ და არ მახსოვს, ვინმეს ეთქვას, ეს კი არა, ის თქვიო. ჩემი ფუნქციაა, მაყურებელს ის გავაცნო, რასაც პრესა წერს. 9 წელი ახსენე და, ვანო, იცი, ამ 9 წელში იმდროინდელ მმართველზე პრესაში რამდენი ცუდი დაწერილა და ამ ცუდიდან „რუსთავი 2“-ის ეთერში რამდენი გასულა? - თუ ვინმეს აინტერსებს, გადაახვიოს და ნახოს...
- ისე, როგორ ფიქრობ: მედიასაშუალება თავის პოლიტიკურ სიმპათიას უნდა გამოხატავდეს?
- მოდი, ჯერ ის ვთქვათ, პოლიტიკა მხოლოდ პოლიტიკური პარტიებია? გასული 20, ან თუნდაც, 200 წელი პოლიტიკა არაა? არ დავმალავ: ჟურნალისტთან ერთად, მოქალაქეც ვარ და თუ საჭირო გახდება, ქუჩაში გამოვალ და ასფალტზეც გავწვები.
- რატომ, ოთო, რატომ?
- იმიტომ, რომ მიმაჩნია, უკეთესია, ქვეყნის გეზი ევროპისკენ, დასავლეთისკენ იყოს და ეს ხომ პოლიტიკაა!
- აბსოლუტურად გეთანხმები, მაგრამ ვიღაცებს რუსული პენსია ურჩევნიათ...
- მე არ მირჩევნია და ამას, როგორც შემეძლება, ყოველთვის გავაპროტესტებ!
- და მედიასაშუალებას იმის უფლება აქვს, რომ თუნდაც პროდასავლურ კურსს ლობირებდეს?
- დიახ, აქვს, რადგან მედიასაშუალება შენობა და ტექნიკა კი არა, იქ მომუშავე ხალხია. რასაც ახლა ვლაპარაკობ, ჩემი აზრია და ვერავინ მაიძულებს, დავიხშო. ცოდვად არ ვთვლი, რომ მაგალითად, პოლიტიკური თოქშოუს წამყვანმა თავისი სუბიექტური აზრი გამოხატოს, რა პრობლემაა? მეც მაქვს ოჯახი, ვფიქრობ, ხვალ რა იქნება და ამიტომ, მიმაჩნია, რომ „რუსულმა პენსიამ“ და მზის ჩრდილოეთიდან ამოსვლამ ეს ქვეყანა ბევრჯერ დაღუპა და კიდევ დაღუპავს...
- თუკი ბეჭდვურ მედიაში მკვეთრად გამოხატულ პრორუსულ მასალას წააწყდი, მაყურებელს მაინც აცნობ?
- კი, როგორ არა.
- შენს კომენტარს ურთავ?
- არა, პრესის მიმოხილვა იმას ნიშნავს, ის ვთქვა, რაც პრესაში წერია და ამიტომ, ჩემი კომენტარები მინიმუმამდეა დაყვანილი...
- კეთილი... ასეა თუ ისე, მაინც მედიაექსპერტი ხარ...
- (იცინის) მაინცდამაინც ექსპერტს ნუ დამარქმევ.
- რატომ? - ჩვენთან ხომ ყველა მეორე ექსპერტია...
- ჰოდა, ამიტომაც არ მინდა, ექსპერტი დამარქვა...
- კარგი, ექსპერტს არ დაგარქმევ, მაგრამ პრესას, გინდა თუ არა, ყოველ დღე ეცნობი და როგორ ფიქრობ, საქართველოში პრორუსული გაზეთები სჭარბობს თუ პროდასავლური?
- ჯერ ერთი, ისეთი ვარ, ძალით ვერაფერს გამაკეთებინებ. ამიტომ, პრესის კითხვა მომწონს... მეორეც, რატომღაც მგონია, რომ პრესაში პრორუსულმა განწყობამ, სამწუხაროდ, საგრძნობლად მოიმატა.
- ამის მიზეზი ფულია?
- დიახ, ვფიქრობ, რომ ფულია, მაგრამ ისეთი ადამიანებიც არიან, ვისაც ვენა, ან პარიზი კი არა, მოსკოვი მოსწონთ...
- 25 წელია, ყველა ხელისუფლება გვამუნათებს, ეს ქვეყანა ჟურნალისტებმა დაღუპეთო. ოთო, ყველა უბედურება, რაც გვჭირს, მართლა ჩვენი ბრალია?
- ჟურნალისტები რომ არ ვყოფილიყავით, კაცმა არ იცის, ეს ქვეყანა სად იქნებოდა, თუმცა დაახლოებით ვხვდები, სადაც იქნებოდა.
- მეც მითხარი, სად იქნებოდა?
- იქ, სადაც 90-იანი წლების პირველ წლებში იყო. ჟურნალისტებმა არაერთგზის დაასაბუთეს, რომ ქვეყნის ყველაზე მეტი გულშემატკივარი სწორედ ამ კორპუსშია, თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ პრობლემები თუ გარღვევები ჟურნალისტურ კორპუსში არაა, ან ისეთი ელემენტები არ არიან, რომლებიც რაღაც დესტრუქციასა და ჟურნალისტის სიძლიერის დემონტაჟს ცდილობენ. ჟურნალისტიკაში „ტროას ცხენები“ რომ არ იყოს, მაშინ ჟურნალისტთა ისეთი გაერთიანება იარსებებდა, რომელსაც ძალა ექნებოდა.
- საქართველოში ჟურნალისტთა არაერთი გაერთიანება თუ ორგანიზაცია არსებობს...
- კი, მაგრამ უმოქმედო და საჭურისია. არადა, კარგი იქნებოდა, ისეთი პლაცდარმი არსებობდეს, სადაც ყველა ჟურნალისტი პერიოდულად შეიკრიბებოდა და რაღაც პრინციპებიდან არ გადაუხვევდა... სახელმწიფო კანონს რატომ იგონებს? - იმიტომ, რომ ეს რაღაც წესთა ერთობაა.
- ეთიკა, თუნდაც დაუწერელი წესები ჟურნალისტიკაშიც არსებობს.
- აბა, მითხარი, სად არსებობს? მაგალითად, ია ანთაძეს ,,მედიაექსპერტად'' ვიცნობთ, მაგრამ თუ 9 წელი იმას გაჰკიოდი, „რუსთავი 2“ პროსახელისუფლებო არხია და ეს ცუდიაო, მაგრამ საინტერესოა, ის არხი, რომელზეც დღეს თვითონ მუშაობს, პროსახელისუფლებოა თუ არა და ეს ფაქტი ცუდია თუ არა?
- როგორც ია ანთაძემ აღნიშნა, აბსოლუტური თავისუფლება აქვს...
- მაგას რა მნიშვნელობა აქვს? არხი ხომ პროსახელისუფლებოა, თორემ თავისუფლება იმ 9 წელშიც მქონდა და დღესაც მაქვს... ამასაც თავი რომ დავანებოთ, „გამოჩენილი მედიაექსპერტი“ ასეთ რამეს ამბობს, ჩემს გადაცემაში მხოლოდ იმ ინფორმაციას ვეფუძნები, რაც საჯაროდ ქვეყნდება და არა - კულუარებსო. ვანო, ამდენი წელია ჟურნალისტიკაში ხარ და სად წერია, რომ კულუარებში მუშაობა აკრძალულია? ეს რა სისულელე და ბოდვაა! იგივე დასავლეთში, კულუარებში მუშაობა ჟურნალისტებისთვის ნამცხვრის ყველაზე კარგი ნაჭერია ანუ იმხელა ნდობა და რეპუტაცია აქვთ, რომ ანონიმური წყარო ინფორმაციას ანდობს. სხვა თემაა, კულუარულ ინფორმაციას საჭორაო მასალად აქცევ თუ არა, მაგრამ გეხვეწები, კულუარებში მუშაობა ვინ აკრძალა? პირიქით, ეს ძალიან კარგი და საჭიროა.
- ოთო, ვიღაცებს შეიძლება, ეწყინოთ, მაგრამ აბსოლუტრად გეთანხმები - წყაროების გარეშე ერთი დღეც ნუ გვაცოცხლა!.. ჟურნალისტიკა ბიზნესია?
- მედია, როგორც ყველაფერი, სპეციფიკური ბიზნესია.
- შენი დაკვირვებით, ეს სპეციფიკური ბიზნესი დღეს ზეწოლის ქვეშაა?
- რა თქმა უნდა, არის. საერთოდ, მირჩევია, ყოველთვის ფაქტებით ვილაპარაკო, მაგალითად, „პირველ არხზე“ ბიძინა ივანიშვილთან სალომე ასათიანის ინტერვიუ გავიდა და უცებ საზოგადოების სკანირება მოხდა: იმ ხალხმა, ვინც მხარს „ქართულ ოცნებას“ უჭერს, ამ გოგოს კრიტიკა კი არა, ლანძღვა დაიწყო. ალბათ, რაღაც დაინტერესება აქვთ, რომ ეს ადამიანი ასე ლანძღონ და თათხონ. ახლა, მხოლოდ ჩემს კი არა, პროფესიონალების აზრსაც ვიტყვი, რომელზე სასაუბროდაც პირდაპირ ეთერში ნინა ივანიშვილი მოვიწვიე, რომელიც 20 წელი, სხვადასხვა ქვეყანაში „როიტერის“ ბიუროებს ხელმძღვანელობდა. ქალბატონმა ნინამ თქვა და ჩემი აზრიც ასეთია, რომ სალომე ასათიანმა თავისი საქმე ასი პროცენტით კარგად შეასრულა. საზოგადოების ნაწილი კი გამოდგა და მისი ლანძღვა დაიწყო. ყველაზე საინტერესო კი ისაა, რომ ამ ლანძღვის ფლაგმანები „საზმაუს“ თანამშრომლები იყვნენ.
- ოთო, ჟურნალისტმა რა კითხვა არ უნდა დასვას?
- არ არსებობს კითხვა, რომელიც ჟურნალისტმა არ უნდა დასვას, მაგრამ არსებობს წესები: ჩემი ხელის ქნევა იქ მთავრდება, სადაც შენი ცხვირი იწყება. თუ ინტერვიუ პირად საკითხებს ეხება, მაშინ პირად კითხვებს ვერ აცდები, მაგრამ „დაუკრეფავში“ არც აქ უნდა გადახვიდე.
- თუ რესპოდენტი „უფლებას“ მოგცემს, „დაუკრეფავში“ გადასვლაც „მოსულა“...
- რატომაც არა?! თუ კარიდან არ გიშვებენ, ფანჯრიდან შედი! - ჟურნალისტებს ასე ზრდიან და თუ „გავარჩევთ“, ამაზე დიდი სითამამე რაღაა?!
- ოთო, როცა პრესაში იყავი, დაგმუქრებიან, შეგშინებია?
- უჰ... შემშინებია, მაგრამ უკან მაინც არ დამიხევია...
- მახსოვს, ე.წ. წამლების მაფიასთან გქონდა დაპირისპირება...
- რა წამლების მაფია, უფრო სერიზული მუქარა ყაზბეგის მაშინდელ მმართველობაში მყოფი სამი ძმისგან იყო. იყო სხვებიც... მახსოვს, ერთი ინციდენტი ჩუღურეთის პოლიციაშიც მოხდა, სადაც 16 წლის მოზარდს სცემეს. მოკლედ, ინფორმაცია მოვიპოვე და ვცდილობდი, რომ ამ მოზარდს დავხმარებოდი, მაგრამ ვერაფერს გავხდი, გარდა იმისა, რომ სახალხო დამცველთან დავრეკე. ამ ამბიდან, დაახლოებით, ორ თვეში ძალიან ცუდი რაღაც მოხდა: ჩემი ერთი ძმაკაცი, ირაკლი სასწავლებლად უკრაინაში მიდიოდა, გაცილების ამბავში, „პეროვსკაიაზე“ ვიქეიფეთ. შუაღამისას შინ ტაქსით მივდიოდით. საბურთალოზე გაგვაჩერეს, ავტომატიანები დაგვადგნენ და პოლიციაში გადაგვიყვანეს, თან ისტერიულად რაღაცების „ჩადება“ მიდის, მაგრამ ვიცოდი, როგორ უნდა მოვქცეულიყავი, რომ „პაკეტზე“ ჩემი ანაბეჭდი არ დარჩენილიყო. მოკლედ, უმოწყალო ცემა, „პუტვაა“, თუმცა დარეკვა მოვასწარი... სხვათა შორის, „ალიას“ რედაქციამ ყველაფერი გააკეთა, შეგრძნება გამჩენოდა, რომ ამ ე. წ. ომში უსამართლოდ მომექცნენ და ის, ვინც ეს ჩაიდინა, დაისაჯა.
- დღეს, როგორც ჟურნალისტს, ან თუნდაც, როგორც მოქალაქეს დაცულობის განცდა გაქვს?
- არა და იმის, რაც „რუსთავი 2“-ის სასამართლოზე ხდება, ძალიან შემეშინდა! ურთმელიძის დროს პროცესებზე არ დავდიოდი, სააპელაციოში კი დავესწარი და პირდაპირ გეტყვი: ყბა ჩამომივარდა!
- რატომ?
- პროცესზე სამი მხარეა - მომჩივანი, მოპასუხე და მოსამართლე, რომელიც აზრის ჩამოსაყალიბებლად ორ წუთს მაძლევს, მაგრამ ამ ორ წუთში სათქმელს სამჯერ მაინც მაწყვეტინებს და დროს მართმევს. სასამართლოზე ჩემი შეხედულების გამოთქმის უფლება არ მაქვს?
- მაინც, ვერ გავიგე, რატომ შეგეშინდა...
- იმიტომ შემეშინდა, რომ დავინახე, „რუსთავი 2“-ის ადვოკატები უძლურები არიან, ბერკეტები არ აქვთ და სასამართლოზე „პამპულაობა“ მიდის.
- ოთო, ჩათვალე, რომ პირწავარდნილი „ოცნებელი“ ვარ. ჰოდა, განა, მაშინ უფრო საშიში დრო არ იყო, როცა ქუჩაში ახალგაზრდებს კლავდნენ?
- რა, ასეთი საშიშროება დღეს აღარაა?
- დღეს ქუჩაში არავის კლავენ!
- საერთოდ, საშიშროება ბევრნაირია, მაგალითად, 13 ივნისის, ომის, აგურის დაცემის... რაღაც ცუდი, რა თქმა უნდა, ხდებოდა, რის გამოც, მგონია, რომ პასუხი აგეს. ვანო, ძალიან თამამ რაღაცას ვიტყვი: მყვანან ახლობლები, რომლებიც ერთხელ, ან ორჯერ დაჭერილები იმიტომ იყვნენ, რომ რაღაც ჩაიდინეს. ასეთი პრობლემა შენ ან სხვას რატომ არ ჰქონდა?
დავუშვათ, მეც პირწავარდნილი „ოცნებელი“ ვარ და 9 წელი გავკიოდი, ძირს მიშა-მეთქი. ეს მიშა წავიდა, მოვიშორეთ. ადეიშვილი თუ მერაბიშვილიც სატანის მოციქულია...
- „სატნები მაგნები“ - ქართველობას გვართმევდნენ!
- კი, ყველაფერი წაგვართვეს და წაიღეს, მაგრამ მე პირწავარდნილი „ოცნებელი“ვარ, შენ კი - „ოცნების“ სახელით ხელისუფლებაში მოსული, რომელიც დამპირდი, რომ სამართლიანობას აღადგენდი. ჰოდა, ერთი გამაგებინე, რა, ეს მერაბიშვილი ციხეში რატომ ზის და რატომ ვერ დაუმტკიცდა სამართლებრივად? რატომ აცხადებენ ევროპაში, რომ პოლიტიკური ზეწოლის მსხვერპლია?
- დაგავიწყდა, ჯერ კიდევ 2011 წლის შემოდგომაზე გვითხრეს, შუა უნდა გაიკრიფოსო...
- ვისაც სადაც უნდა, იქ გაიკრიფოს, კაცო! მე კონსტიტუციას ვუყურებ და დამთავრდა! ხომ მაქვს უფლება, ვთქვა, ძმაო, ის ცუდი ტიპი, რომელიც მოვაშორეთ, დასაჯე, თან მის სიცუდეში დამარწმუნე-მეთქი. ჩემი ყველაფერი ქვეყნის კონსტიტუციაა და ჩემნაირი ძალიან ბევრია. ამიტომ, შენ, როგორც ხელისუფალი, ვალდებული ხარ, დამისაბუთო... მაგალითად, ახალაიას რა ბრალი აქვს?
- რა და, - ვაშლი გათალაო...
- ვაშლს მეც გავთლი და მაშინ, „ჩამსვან“!
- რა ამის პასუხია, ოთო და, ფარული კადრების გამოქვეყნება რომ დაიწყო, არ შეგეშინდა, ვაიმე, „სექსები“ მეც არ გამომიქვეყნონო?
- (იცინის) აქ ორი ასპექტია: ერთია სექსი, მეორე კი - ფარული სექსი... გამომიქვეყნონ, „ბაზარი“ არაა.
- ისე, თუ იცი, ამ ქვეყანაში სექსი კომპრომატად რატომ ითვლება?
- სექსი კომპრომატი ბევრ ქვეყანაშია, თან აქ იმაზეა ლაპარაკი, რომ სექსით იმ ადამიანებთან არ უნდა იყო დაკავებული, ვისთანაც მორალით, იმით, ამით დაკავებული არ უნდა იყო, ანუ აქ იმ სექსუალურ აქტზეა ლაპარაკი, რომელიც ე.წ. მორალს სცილდება.
- და მორალი რა არის?
- იდეაში, კარგი არაა, როცა ვიღაც მეუღლის მიღმაა, მაგრამ საერთოდ, გადაღება კატასტროფაა და მსოფლიოში არსებობს პრეცედენტები, როცა გამოქვეყნების გამო ადამიანი მომკვდარა, რადგან ემოციური დიაპაზონი ყველას ერთნაირი არ აქვს. მხოლოდ სექსის კი არა, ისიც საშიშია, ახლობლების საუბარი ვინმემ რომ გადაიღოს და გამოაქვეყნოს, ანუ ჩემი პირადი სივრცე არ მაქვს და ვიღაც დამდევს?! გულის ხეთქვას სწორედ ეს იწვევს და ეს მკვლელობაა! იურისტი არ ვარ, მაგრამ ვიცი, რომ თვითმკვლელობამდე მიყვანაც დანაშაულია. ვინმემ გაზომა, მათი ცენტრალური ნერვული სისტემის მდგომარეობა, ვისაც კადრები გამოუქვეყნეს, დღეს როგორია? რაღაცას ვიტყვი, მაგრამ არ ვიცი, გამოაქვეყნებ თუ არა: ფარულად გადაღება, შენახვა, ტრ..ში შეტენვა, მერე უკან გამოღება და მაგნიტოფონში ჩადება დანაშაულია!
- ოთო, ეს ფრაზა დავწერო?
- კი, დაწერე!
- აშშ-ში სასწავლებლად იყავი...
- ჰო, რამდენიმეთვიანი პროგრამა იყო.
- მერე, არ შეგეშინდა, რომ აშშ-ს ქართველობა წაერთმია და გაერყვენი?
- (გაოცებული) რას ამბობ, რა სისულელეა! არ მინახავს, ფრანგი, ამერიკელი ან ესპანელი მოსულიყოს და ეთქვას, შენი ეროვნული თვითმყოფადობა დაგმე და მე მაღიარეო. მახსოვს, ესპანეთში, „სანგრია ფართიზე“ უცხოელი ქართულ ღვინოზე მელაპარაკებოდა და რა, წამართვა? თუ შენი ეროვნული თვითმყოფადობა არ გექნება, არავის ენდომები!
- ...ლიბერალიზმი ცუდია?
- არა!
- რა ვიცი, ლევან ვასაძე გვამცნობს, ლიბერი მართლმადიდებლობას ებრძოდაო...
- 2013 წელს, „ვერსიამ“ ლევან ვასაძეზე სტატია - „ორსახა იანუსი“ გამოაქვეყნა და მაინტერსებს, ამ სტატიაზე პასუხი გასცა? რა ვქნა, დავიჯერო, ვასაძე ასი პროცენტით ისაა, რაც ამ სტატიაში ეწერა? ვასაძემ ის თქვას, რაც უნდა - ეს მისი შეხედულებაა, მაგრამ ხელის ქნევა იქ დაამთავროს, სადაც სხვათა ხელის ქნევა იწყება. გარდა ამისა, ადამიანის უფლებებისა და თავისუფლების ფუნდამენტი პლურალიზმია, ანუ მე ჩემი აზრი უნდა მქონდეს, შენ - შენი და ამის გამო ერთმანეთს თავში აგურს არ ვურტყამდეთ.
- დღეს მოდური აგური კი არა, „ტაბურეტკაა“...
- კი ბატონო, „ტაბურეტკა“ იყოს... ის, რაც „რუსთავი 2“-ის სასამართლოზე ხდება, „ტაბურეტკის“ ჩარტყმაზე უარესია. იცი, ალეგორიულად ეს როგორ წარმოვიდგინე? - ზემოდან ციხის „კლეტკა“ რომ ჩამოვარდება და უცებ, იმ წერტილს დაეცემა, სადაც „რუსთავი 2“-ის ადვოკატები არიან. ეს ადვოკატები, „რუსთავი 2“-ის გენერალურ დირექტორს გაჰყვირიან, მაგრამ არავინ უსმენს...
- „რუსთავი 2“ ჩემია ანუ ზოგს აინტერსებს, ეს ტელევიზია რატომ უნდა დავიცვაო?
- როგორც მოქალაქე, თუ ხედავ, რომ „რუსთავი 2“-ის უზურპაციით სიტყვის წარმოთქმის უზურპაცია ხდება და ეს, ჯაჭვური რეაქციის ლოგიკით, ქვეყნის დაღუპვის ტოლფასია, მაშინ უნდა თქვა, რომ „რუსთავი 2“ შენია, მაგრამ ამის თქმას არავინ არავის აძალებს! ვიღაც მეტყვის, „რუსთავი 2“ დაინტერესებული მხარეაო, მაგრამ მე გადავწყვეტ, ამ არხს ვუყურო თუ არა - პულტი ჩემია და მინდა, არჩევანი მქონდეს.
- ოთო, პოლიტიკაში წასვლაზე არ გიფიქრია ან პოლიტიკური პარტიებიდან შემოთავაზება არ გქონია?
- შემოთავაზება არ მქონია, თუმცა წასვლაზე ბევრჯერ მიფიქრია და ყოველთვის ამ ფიქრის საფუძველი ის ყოფილა, რომ ქვეყანას რაღაც უჭირს.
- ანუ, თუკი შემოგთავაზებენ, შეიძლება, პოლიტიკაში წახვიდე?
- არ მგონია, ასე მარტივად წავიდე...
- სასწაულების გჯერა?
- სასწაული ბევრჯერ მინახავს...
- ჰოდა, შეიძლება, სასწაული მოხდეს და ერთ დღეს „ქოცი“ გახდე?
- „ქოცი“ ვერ გავხდები, რადგან ჩემი ღირებულება და კონსტიტუცია ჰუმანიზმია. თუ იმასთან, რაც მიყვარს და პატივს ვცემ, ნაცმოძრაობის, „ოცნების“, რესპუბლიკური პარტიის, გიორგი მარგველაშვილის ან ალასანიას ხედვა თანხვედრაში მოვა, მაშინ ჩემი ხმაც მისკენ წავა! სტატისტიკოსის დიპლომი მაქვს და ციფრებით გავზომავ...
- ბიძინა ივანიშვილს რომ შეხვდე, რას ჰკითხავ?
- ძალიან ბევრი კითხვა მაქვს, მაგრამ პირველ რიგში, ვკითხავ, იმის, რასაც ამბობ, მართლა გჯერა, ან მართლა გჯერა, რომ ის ხალხი, ვინც შენს გარშემო ტრიალებს, განცხადებებს ქვეყნის მსახურებით აკეთებს თუ ანგარებით-მეთქი?
- საქართველო ევრაზიული კავშირის წევრი რომ გახდეს, ქვეყნიდან წახვალ?
- არა, ვიბრძოლებ!
- როგორ იბრძოლებ, ქუჩაში გამოხვალ?
- არ ვიცი... იმ მეთოდით ვიბრძოლებ, რომელ მეთოდსაც მაშინ დავინახავ!
- ამ ქვეყანას, როგორ ფიქრობ, ეშველება?
- შველით ეშველება, მაგრამ მთავარია, - როდის.
- გაგიმართლა, „რუსთავი 2“-ში რომ მოხვედი?
- კი... ყველგან, სადაც მიმუშავია, ვცდილობდი, რომ უბრალოდ, რუტინული სამსახური არ ყოფილიყო. იმ სამსახურს, რომელიც ხელფასს მიხდის და არ მანვითარებს ანუ ბონუსს არ მაძლევს და რამე ახალს არ მასწავლის, თავს მალე ვანებებ ხოლმე. „რუსთავი 2“-ში ძალიან ბევრი რამ ვისწავლე!
- ოთო, ქუჩაში ხალხი გცნობს?
- ზოგი მცნობს, ზოგი - ვერა.
- ჰოდა, კეთილგანწყობას უფრო გრძნობ თუ აგრესიას?
- უფრო კეთილგანწყობას. საერთოდ, საზოგადოება, რომელშიც ვტრიალებ, დროის თანხვედრია და ამ ეტაპზე თანაგრძნობამ ძალიან მოიმატა, მანამდე პატივისცემისა და ე.წ. დისტანცირების ეპოქაც იყო. ისე, პოლიტიკის ნიადაგზე შელაპარაკება მამაჩემთანაც მქონია... მარგინალიზაცია ქვეყნისა და ერის უბედურებად მიმაჩნია, ანუ თუ ვინმე ამბობს, რომ მაგალითად, მერაბიშვილი ეშმაკმა დააფუძნა და ვიკითხე, ეს იურისტებმა დაასაბუთეს-მეთქი, ოპაა, ესე იგი, „ნაცი“ ვარ, ან ისეთ წრეში მოვხვდი, სადაც ამბობენ, ივანიშვილი ეშმაკმა დააფუძნაო და იქაც ვიკითხე, ეს იურისტებმა დაასაბუთეს-მეთქი, ოპაა, „ქოცი“ ვარ. მოდი, რეალურად გეტყვი: „რუსთავი 2“-ში მუშაობისას, ბევრი საქმე დაგროვდა, როცა ნაცმოძრაობის ზოგი წარმომადგენელი ამრეზით „ქოცს“ მიწოდებს, „ქართული ოცნების“ ზოგი წარმომადგენელი კი - „ნაცს“. სინამდვილეში კი, რამდენჯერმე ვთქვი, კონსტიტუციისტი ვარ, ანუ ჩემი ხელის ქნევა იქ მთავრდება, სადაც შენი ცხვირი იწყება! „იმისტი“ ვარ, რომ ყველამ თავისი საქმე აკეთოს!
- ოთო, ბოლო კითხვა შენ დამისვი და მოვრჩეთ...
- ერთი კითხვა მქონდა, მაგრამ ამ კითხვის დასმას აზრი აღარ აქვს.
- ასეთი რა უნდა გეკითხა?
- შენი ბევრი არა-ჩვეულებრივი ინტერვიუ მაქვს წაკითხული და მაინტერესებდა, რამე სტრუქტურა და ჩონჩხი გქონდა თუ არა, მაგრამ ახლა მივხვდი, რომ არ გაქვს და ყველაფერი იმპროვიზაციაა... ისე, იცი, რას გკითხავ? - პოლიტიკური არჩევანი გაკეთებული გაქვს?
- ბუნებრივია, მაქვს.
- და როგორია?
- „ქოცის“ შთაბეჭდილება დავტოვე?
- არა.
- ნაცის?
- არა... უბრალოდ, მითხარი, შენი პოლიტიკური არჩევანი როგორია.
- დაახლოებით ისეთი, როგორიც შენი.
- ანუ, კონსტიტუცია შენთვისაც მთავარია?
- რა თქმა უნდა...
