[მანანა ნოზაძე]

„თავისუფალი დემოკრატების“ ერთ-ერთი ლიდერი, ფრაქცია „ჩვენი თბილისის“ წევრი ვიქტორ დოლიძე საქართველოს ლიბანიზაციას, ეგვიპტიზაციასა და ტუნისიზაციას დაუშვებლად მიიჩნევს. მისი აზრით, საქართველოში შექმნილ ვითარებასთან დაკავშირებით დასავლეთი მკვეთრი განცხადებებისგან აქამდე თავს იკავებდა, რადგან  არ სურდა, დესტაბილიზაციის გამომწვევი ფაქტორი გამხდარიყო, თუმცა ახლა სიტუაცია შეიცვალა.    

– ჩვენ ვაფრთხილებდით საზოგადოებას, რომ აბსოლუტურად გაუმართლებელი, უსისტემო და ყველანაირი ინსტიტუციონალური მიდგომის გარეშე განხორციელებული პოლიტიკა აქამდე მიგვიყვანდა. ეს შეეხება ქვეყნის საპენსიო, სადაზღვევო პოლიტიკას, ჯანდაცვას თუ სოციალურ საკითხებს.  პრაქტიკულად, ხალხი სიღატაკის ზღვარზე მიიყვანეს. ბოდიშს მოვიხდი, მაგრამ მოსახლეობა გამათხოვრებულია, რადგან ჯანდაცვის სამინისტროს სოციალურ სააგენტოს იმ კონტრაქტზე უწერენ ხელს, რომელიც სიღატაკის ზღვარზე  მყოფ მოსახლეობასა და სახელმწიფოს შორის ფორმდება, რაც მათ სიდუხჭირეს კიდევ უფრო ნათლად წარმოაჩენს. 

კონტრაქტის თანახმად, მოსახლეობა გამოცხადებულია ღატაკად. 28 ლარიანი ყოველთვიური დახმარებით, რომელიც, პრაქტიკულად, დღიურად 72 თეთრს შეადგენს, როგორ შეიძლება იცხოვროს ადამიანმა? ეს იმიტომ ხდება, რომ აბსოლუტურად გაუთვალისწინებელია, როგორც სოციალური, ისე ჯანდაცვის პოლიტიკა. ადამიანს არ აქვს ელემენტარული საშუალება, პირველად ჯანდაცვას მიმართოს, რადგან პირველადი ჯანდაცვა ქვეყანაში არ არსებობს. არ არსებობს ურგენტული (გადაუდებელი), რეფერალური პროგრამები.

ადამიანს ფეხი თუ მოტყდა, ან ცალკეული ორგანო დაუზიანდა, უნდა მივიდეს ან „ალდაგის“ კლინიკაში, ან ჩაჩავაში, ან ჟვანიას სახელობის კლინიკაში, რომლებიც მუზეუმის დონეზეა გაკეთებული. ეს ძალიან კარგია, ამას არავინ ეწინააღმდეგება, მაგრამ იმ სეგმენტისთვის, რომელსაც არ აქვს ფინანსური საშუალება, გადაუდებელი სამედიცინო დახმარება არ არსებობს.

მსოფლიო ჯანდაცვის ორგანიზაციის კვლევა, რამდენად საგანგაშოა საქართველოსთვის?

– ჩვენ ეს დოკუმენტი მივიღეთ, რადგან საკუთარი წყარო გვყავს ნიუ-იორკში. მსოფლიო ჯანდაცვის ორგანიზაციის კვლევის  ბოლო გვერდზე პირდაპირ წერია, რომ ე.წ. „ბიზნესდუინგის“ ანუ ბიზნესის გახსნის თვალსაზრისით, საქართველო 129 ქვეყანას შორის მსოფლიოში მესამე ადგილზეა. მართლაც, ბიზნესი რომ დაიწყო და ფირმა დააარსო, სულ რაღაც რამდენიმე წუთი გჭირდება, რაც ძალიან კარგია, მაგრამ მერე რა ხდება? ზუსტად ამავე კვლევაში პირდაპირ წერია: საქართველოში ბიზნესის დაწყება მარტივია, ეს არის სიმართლე, მაგრამ მისი წარმოებაა ძნელი. სახელმწიფო ამ მონაცემებს უმალავს საკუთარ მოსახლეობას, ეს ძალიან ცუდი მესიჯია, რადგან მსოფლიო ჯანდაცვის ორგანიზაცია არ იტყუება.    

სამოქალაქო რეესტრში აცხადებენ, რომ ქორწინებების, ახალდაბადებულთა რიცხვი იზრდება,  მსოფლიო ჯანდაცვის ორგანიზაციის მონაცემი კი საპირისპიროზე მეტყველებს – მცირეწლოვანი ბავშვები და ახალგაზდა დედები იღუპებიან.

– ეს აბსოლუტურად შემაშფოთებელი მონაცემებია, რაც პროპაგანდის ელემენტად არ მინდა გამოვიყენო. საერთოდ, გარდაცვალებისა და სიკვდილიანობის მაჩვენებელი საქართველოში კატასტროფულია. ირკვევა, რომ საქართველოში ორსულ ქალებში გარდაცვალების მაჩვენებელი ძალიან მაღალია და ევროპის 47 ქვეყნიდან საქართველო 44-ე ადგილზეა. ეს მაშინ, როცა 2010 წელს ორსულების გარდაცვალების მაჩვენებელი საფრანგეთში ყოველ 100 000-ზე 8 ადამიანი იყო, ამერიკაში –11, გერმანიაში – 4, დიდ ბრიტანეთში – 8, კანადაში – 7, საბერძნეთში – 3, ესტონეთში – 25, ლიტვაში – 11, თურქეთში – 44, რუსეთში – 28, ბელორუსში – 18, უკრაინაში – 18. 

2001 წელს საქართველოში ყოველ 100 ათას მოსახლეზე თუ 32 ორსული იღუპებოდა, 2010 წლისთვის ეს მაჩვენებელი 106 %-ით გაიზარდა და ყოველი 100 ათასი მოსახლიდან უკვე, 66 ქალბატონი იღუპება. 5 წლამდე ასაკის ბავშვთა სიკვდიალიანობის თვალსაზრისით კი, საქართველოს პირველი ადგილი უჭირავს და ევროპის 47 ქვეყანას შორის 47-ე ანუ ბოლო ადგილზეა. ამ კვლევით, ასევე, ირკვევა, რომ მოსახლეობის ზრდის უარყოფითი კოეფიციენტის მქონე სახელმწიფოთა სიაში საქართველო მესამე ადგილზეა და მხოლოდ მოლდოვასა და ნიუესს უსწრებს. მოსახლეობის ზრდის მიხედვით, საქართველო 194 ადგილიდან 192-ე საგანგაშო ადგილზე იმყოფება.

რით ახსნით სიკვდილიანობის კატასტროფულ მატებას? მეტწილად ამას სოციალური ფონი განაპირობებს?

– ბუნებრივია, აქ არის ფსიქოლოგიური, სოციალური ფაქტორები. პრაქტიკულად, ბოლო 20 წლის განმავლობაში, ქვეყანა დეპრესიულ მდგომარეობაში იმყოფება. ამას   რეალობა და ფაქტები ისედაც მოწმობს. ხალხი ანტიდეპრესიულ, ზოგიერთ შემთხვევაში, უკვე ფსიქოტროპულ საშუალებებს იყენებს და ნარკომანიამაც იმატა. ბოლო 7 წლის განმავლობაში, ძალიან რთული პერიოდი გადაიტანა ქვეყანამ. სააკაშვილი და მისი ხელისუფლება, ან კიდევ, პრემიერი გილაური სადაზღვევო კომპანიაზე ბევრს გველაპარაკებიან. გვიმტკიცებენ, რომ ადრე თურმე 40 ათასი კაცი იყო დაზღვეული, ხოლო დღეს მილიონნახევარი დაეზღვია, რაც სიცრუეა და მხოლოდ და მხოლოდ, პროპაგანდისტულ ტრაბახზეა გათვლილი. სურათი აბსოლუტურად განსხვავებულია და ეს საგანგაშოა. 

მსოფლიო ჯანდაცვის ორგანიზაციის ეს მონაცემები რომ ვნახე, ძალიან გამიკვირდა. არ მეგონა, რომ ბოლო 7 წლის განმავლობაში პრეზიდენტისა და მისი ხელისუფლების ე.წ „მიღწევები“ ამ დონემდე მივიდოდა.

ამ ხელისუფლებას ხელეწიფება ვითარების რადიკალური შეცვლა? თუ ეს უკვე სხვა ხელისუფლების პრეროგატივაა?

– ძალიან ცუდია, რომ ამდენმა დრომ  ფუჭად ჩაიარა. ბევრი რამის გაკეთება შეიძლებოდა ყველა სფეროში. ეს შეეხებოდა კონფლიქტების მოგვარებას, პირდაპირ დიალოგს აფხაზებსა და ოსებთან, რუსეთთან ურთიერთობის დალაგებას, სავაჭრო ეკონომიკური კავშირების აღდგენას. რომელი ერთი დაგისახელოთ. სააკაშვილისა  და მისი მთავრობის უგუნური პოლიტიკის გამო, ამ ყველაფერმა გადაიწია. 

ჩვენ გვქონდა სპეციალური პროგრამები, რომლებიც საარჩევნო პერიოდში დასაქმებასთან, სოციალურ უსაფრთხოებასთან, ჯანდაცვასთან დაკავშირებით იბეჭდებოდა. ეს იყო ირაკლი ალასანიას ხედვა, თუ როგორ უნდა წარიმართოს პროცესები. ბუნებრივია, ამ გზას გავაგრძელებთ. შესაძლოა, რაღაც მინიმალურს ვაღწევთ, თუნდაც უსინათლოთა გამყოლებისთვის მუნიციპალურ დონეზე უფასო მგზავრობის დაწესება, რომელიც, გასულ წელს, „თავისუფალი დემოკრატების“ ბრძოლის შედეგად, საკრებულოს წლევანდელ ბიუჯეტში გაითვალისწინეს. იგივე ითქმის სიღარიბის ზღვარს მიღმა მყოფი ქალებისთვის მშობიარობის უფასოდ შეთავაზების შესახებაც. უამრავი ახალგაზრდა დედა, 9 თვის მუცლით, მობრძანებულა ჩემთან და დახმარებას მთხოვდა – რა გავაკეთო, ქუჩაში ხომ არ ვიმშობიარებო.

ქვეყანაში შექმნილი ვითარების ფონზე რამდენად გამართლებულად მიგაჩნიათ 30 ლარიანი ვაუჩერების დარიგება, რომელიც ხალხისთვის კაპიკების გადაგდებად და 2013 წლამდე დროის გაწელვად აღიქმება?

– საერთოდ, ნებისმიერი ვაუჩერიზაციისა და ტალონიზაციის წინააღმდეგნი ვართ. 20 ლარიანი ვაუჩერი ენერგეტიკული მიზნებისთვის ხმარდება ხალხს, 30 ლარიანი ვაუჩერები კი დაურიგდებათ სურსათისთვის. აქედან გამომდინარე, ამ ყველაფერში 50 მილიონი ლარი იხარჯება. ელემენტარულად, ამ თანხის ყოველთვიურ ბიუჯეტში ჩადება ამ ხალხს ცოტათი მაინც წაეხმარებოდა. უმნიშვნელო იქნებოდა, მაგრამ  თვითონ გადაწყვეტდნენ და, თუ უნდოდათ, ენერგომიზნით გამოიყენებდნენ, თუ არადა, სურსათს, ბურღულეულს, ბრინჯს ან ნებისმიერ სხვა პროდუქტს იყიდდნენ. 

აქედან გამომდინარე, მათ დამოუკიდებლობის ხარისხიც შეუზღუდეს. ვფიქრობთ, ეს ყოვლად გაუმართლებელია. თუმცა ნებისმიერი ლარი, რომელიც ამ ურთულეს პირობებში მცხოვრებ ხალხს წაადგება, ღმერთმა შეარგოთ. უბრალოდ, სისტემური მიდგომა არ ჩანს.

ასეთი პიარ-აქციებით, რაც სამომავლოდაც, ალბათ, არაერთგზის განმეორდება, ფიქრობთ თუ არა, რომ ხელისუფლებას 2013 წლამდე გაუხანგრძლივებს არსებობას?

– აქ ბევრი საკითხია, რომელიც  საარჩევნო გარემოს შეცვლას, პოლიციის დეპოლიტიზირებას, ასპროცენტიანი წნეხისგან მასმედიისა და ბიზნესის გათავისუფლებას, დემოკრატიული ელემენტების გაჩენას უკავშირდება. თვითონ საზოგადოებაზე ძალიან ბევრი რამაა დამოკიდებული. მე ვთვლი, რომ ის რეალობა, რომელიც პოსტშევარდნაძის პერიოდში მივიღეთ, სამწუხაროდ, საზოგადოების ბრალიცაა. სანამ პოლიტიკური კულტურა არ ჩამოყალიბდება, შედეგზე ორიენტირებულნი ვერ ვიქნებით. შესაძლოა, გამოუსწორებელი ოპტიმისტი ვიყო, მაგრამ მიუხედავად იმისა, რომ ხელისუფლებას ნებით არაფრის გაკეთება არ სურს,  იმედი მინდა ვიქონიო, რომ „თავისუფალი დემოკრატები“ ამ ელემენტების შეტანას მოვახერხებთ. ჩვენ, კომბლით ხელში „ვაის“ გავეყარეთ და „ვუის“ შევეყარეთ. კომბალი ერთხელ და სამუდამოდ საქართველოში უნდა დასრულდეს და საარჩევნო გზა გავიკვალოთ.

რა გაძლევთ იმის იმედს, რომ უახლესი ისტორია არ განმეორდება და დე–ფაქტო რეგონებთან დაპირისპირება არ განმეორდება?

– ის, რომ დღეს რეგიონში დაძაბულობა არავის აწყობს. გლობალური პოლიტიკური კონიუქტურა ნამდვილად შეცვლილია. გადატვირთვის პოლიტიკა, რასაც აშშ რუსეთთან აწარმოებს, აგრეთვე, ის პოლიტიკა, რომელიც ევროკავშირს უფრო აახლოებს რუსეთთან, საფუძველს მაძლევს, ვივარაუდო,  რომ რუსეთს ეს არ უნდა აწყობდეს. საუბარია რუსეთთან ვაჭრობაზე, უვიზო რეჟიმის ჩამოყალიბებაზე, სავაჭრო-ეკონომიკური ურთიერთობის გაღრმავებაზე. რუსეთის იზოლირებას ყოველთვის სჯობია, რომ პროცესებში მისი ჩართულობა მაქსიმალური იყოს.  

როგორ შეაფასებთ ლევან გაჩეჩილაძის განცხადებას, რომ შესაძლოა, რევოლუციით დაამხოს ეს ხელისუფლება? ხომ არ არის ეს უბრალოდ იმის გამოძახილი, რაც ხდება ეგვიპტეში, ლიბიაში, რაც სიტყვიერ, ვერბალურ დონეზე გადმოვიდა საქართველოზე, თუ გაჩეჩილაძისა და მისი პარტიის მორიგი დანაპირებია?

– ეს შეკითხვა პირადად ლევანს უნდა დაუსვათ. თუმცა, ძალიან მნიშვნელოვანია, საქართველოში ერთხელ და სამუდამოდ, ისეთი ნაბიჯი გადაიდგას, რომელიც  არჩევნების გზით ხელისუფლების ჩანაცვლებას უზრუნველყოფს. ეს ქვეყნის სახელმწიფოებრიობისთვის, მისი მომავალი განვითარებისათვის უმნიშვნელოვანესია. აქედან გამომდინარე, არც კი მინდა დავუშვა, რომ კიდევ ერთხელ შეიძლება კომბლით ხელში ხელისუფლებაში მოსვლა. ამისთვის საზოგადოებამ მეტი აქტიურობა უნდა გამოიჩინოს და პოლიტიკურ პროცესებს ხელი შეუწყოს.

ხალხი მზად არის, გაყვეს გაჩეჩილაძის მოწოდებას?

– ბოლო პერიოდში ძალიან ბევრს დავდივართ. ყოველდღიური კავშირები გვაქვს როგორც დედაქალაქში, მუნიციპალურ დონეზე, ისე ნებისმიერ რაიონში.  საზოგადოების მხრიდან ნამდვილად ვხედავთ გამოძახილს, რომ ქვეყანაში სწორედ არჩევნებით, წყნარად და მშვიდად უნდა შეიცვალოს რეჟიმი. ელემენტარულად, აქ  ქვეყნის სახელმწიფოებრიობაზეა საუბარი.  უნდა ვიფიქროთ ჩვენს შვილებზე, თუ როგორ ქვეყანაში მოუწევთ ცხოვრება. ამ ფუნდამენტის შექმნა, რომელიც დღემდე არ შექმნილა, ნამდვილად შეგვიძლია.

თუ ხალხი მზად არ არის კომბლებით გაყაროს ხელისუფლება, მაშინ რას ემსახურება არა მარტო ლევან გაჩეჩილაძის, არამედ სხვა ადამიანების მსგავსი მოწოდებები?

– ხალხის მოთხოვნა სწორედ ის არის, რომ ერთხელ და სამუდამოდ, ეს პროცესი მშვიდობიანად წარიმართოს. ხალხი საკმაოდ ბრძენია. ბოლო 20 წლის განმავლობაში მათ არაფერი გამორჩენიათ, რაც ქვეყანაში მოხდა.

და მაინც, ეს პროცესი კომბლებით უნდა წარიმართოს თუ არჩევნებით?

– რა თქმა უნდა, არჩევნებით. რადგან იმ პროცესებმა, რაც ქართველმა ხალხმა ბოლო 20 წლის განმავლობაში ნახა, სადამდე მიგვიყვანა, აშკარაა. იგივე სოციალური ფონი ავიღოთ, ჯანდაცვა და სხვა. ქართული საზოგადოება საკმაოდ მომწიფებულია იმისთვის, რომ თავისი მომავალი განსაზღვროს. კომბლებით გაყრის შესახებ არაერთი განცხადება მინახავს, მაგრამ ეს აზრი ჩემთვის მიუღებელია და ნამდვილად არ ვისურვებდი საქართველოში რევოლუციური სცენარით მოვლენების კიდევ ერთხელ განვითარებას, თუმცა გამოსარიცხი არაფერია. 

რა თქმა უნდა, სააკაშვილმა და ისევე, როგორც ხელისუფლების სხვა წარმომადგებლებმა, ვისაც გადაწყვეტილების მიღება ხელეწიფება, კეთილი პოლიტიკური ნება უნდა გამოიჩინონ და უნდა აგვაცილონ ამ ყველაფერს. მიუხედავად იმისა, რომ სააკაშვილმა ისტორიული შანსი გაუშვა ხელიდან და შეეძლო, ბევრი რამ უკეთესად ყოფილიყო ქვეყანაში, მას ერთი შანსი კიდევ დარჩა, რომ არჩევნებით ჩაანაცვლოს ხელისუფლება. ამას თუ გააკეთებს სააკაშვილი, ბუნებრივია, გადატრიალების  სცენარისგან ყველანაირად შორს ვიქნებით.

ბოლო დროს ვიხილეთ მძღოლების საპროტესო გამოსვლები. თქვენი საუბრის მიუხედავად, თუკი აქციები მაინც პოლიტიკურ მღელვარებაში გადაიზრდება, სააკაშვილი ძალას გამოიყენებს, ანუ მოხდება ქვეყნის მუბარაქიზაცია, კადაფიზაცია?

– მძღოლებთან დაკავშირებით, ალბათ, გახსოვთ ჩემი საკმაოდ რთული ეთერი დათო აქუბარდიასთან. მინდა გითხრათ, რაც ვთქვი, სწორედ ისე წარიმართა პროცესები. გამომდინარე იქიდან, რომ ამდენი გადასახადი გაუფორმეს მძღოლებს, მთელი ამ დღეების განმავლობაში მუშაობდნენ სამარშრუტო ტაქსები. პროტესტის მუხტი არა მხოლოდ მძღოლებშია, იგივე ხდება ჰოსპიტალურ სექტორშიც. დამსახურებულ ექიმებსა და მედპერსონალს ყრიან საავადმყოფოებიდან. შრომის კოდექსი საერთოდ არ არსებობს ამ ქვეყანაში. ანალოგიური ვითარებაა ყველა სეგმენტში. ამიტომ ხელისუფლებამ უნდა გამოიჩინოს პოლიტიკური ნება, რათა პროცესებს რთული და შეუქცევადი ხასიათი არ მიეცეს. 

რომელ ნორმალურ ადამიანს შეიძლება თავში მოუვიდეს ის, რომ ლიბანიზაცია განიცადოს საქართველომ, ან თუნდაც ეგვიპტიზაცია, ტუნისიზაცია, იემენიზაცია? არ მეგულება არცერთი გონიერი ადამიანი, ვინც თავისი ქვეყნისთვის ამას ისურვებდა.   

ძალის გამოყენების გარეშე წამსვლელია სააკაშვილი?

– სააკაშვილი კი არა, მასზე უფრო მეტი დიქტატორები წასულან. მაგრამ მე არ მინდა, იმ გზით წავიდეს სააკაშვილი, რომლითაც ახლო აღმოსავლეთსა და აფრიკაში  მიდიან.  

მუბარაქი მოიშორეს, ამჯერად კადაფი გახდა პრობლემა. რამდენად დროული იყო ამერიკის ჩარევა ამბოხებულ მოქალაქეთა დასაცავად?

– აშშ, ისევე, როგორც ევროპული თანამეგობრობა, ნატო, ჩრდილოატლანტიკური ალიანსი, საკმაოდ მწვავე განცხადებების დონეზე ჩაერია ამ საქმეში. ნებისმიერმა ქვეყანამ და იქ მაცხოვრებელმა ხალხმა თავად უნდა გადაწყვიტოს თავინთი მომავალი. თუკი ფორსმაჟორული სიტუაცია არ არის, ამ საკითხში ვერავინ ჩაერევა.  ბუნებრივია, ახლო აღმოსავლეთი და აფრიკა მეტად სენსიტიური, მგრძნობიარე მხარეა და მუსულმანურ  მიმართულებებზე დღესდღეობით ძალიან ბევრს მსჯელობენ. ამიტომ, ფაქიზად უნდა მივუდგეთ ამ საკითხს. 

აშშ-ის პრეზიდენტმა აბსოლუტურად ღიად განაცხადა, რომ ხელისუფალმა უნდა უზრუნველყოს მაქსიმალურად დემოკრატიული და სწორი პოლიტიკის გატარება და არა ის, რაც ბოლო დროს ხდებოდა აფრიკასა და ახლო აღმოსავლეთში.

ქართველი ექსპერტები აცხადებენ, რომ 7 ნოემბრის განმეორების შემთხვევაში, საკუთარ შეფასებებში დასავლეთი გაცილებით მკაცრი იქნება, ვიდრე აქამდე იყო. იგივე ხდებოდა 2009 წლის აქციების დროსაც, არც მაშინ ისმოდა მკაცრი განცხადებები საქართველოს ხელისუფლების მიმართ, როდესაც გაურკვეველი პირები მომტინგეებს იტაცებდნენ. არის კი მზად  დასავლეთი, რომ მომიტინგეების წინააღმდეგ საქართველოს ხელისუფლების ნებისმიერი აგრესიული გამოვლინება აღკვეთოს?

– დარწმუნებული ვარ, რომ ნებისმიერი ამგვარი აქცია ადექვატურად იქნება განხილული და ანალოგიური რეაქცია იქნება მიცემული. ყოველდღიური კავშირები გვაქვს, როგორც თბილისში არსებულ აკრედიტირებულ საელჩოებთან, ასევე, ქვეყნის  გარეთ. გახსოვთ ალბათ, ირაკლი ალასანიას ბოლოდროინდელი ვიზიტი აშშ-ში, სადაც იგი ესწრებოდა პრეზიდენტ ობამასთან საუბარს და შემდგომ უკვე ჰქონდა პირადი შეხვედრა მაკკეინთან. საკმაოდ სერიოზული მესიჯები მივიღეთ. ნებისმიერ ფორუმზე, ეს იქნება ევროპაში თუ ამერიკაში, ცალსახაა, რომ სააკაშვილის ე.წ. პუტინიზაცია დაუშვებელი იქნება.

ანუ პრემიერ-მინისტრად მისი ყოფნა არ განიხილება?

– რა თქნა უნდა, არა. მეტიც, ნებისმიერ სახელისუფლო შტოში მისი ყოფნა არ განიხილება. ეს დაუშვებელი, მიუღებელია საერთაშორისო თანამეგობრობისთვის.  მაგრამ ქართულმა საზოგადოებამ ამაში ძალიან სერიოზული როლი უნდა ითამაშოს.   2012 წელს დაგეგმილი საპარლამენტო და, ასევე, 2013 წლის საპრეზიდენტო არჩევნები  ძალიან კარგი საშუალებაა, რომ საზოგადოებამ დასკვნა და ანალიზი გააკეთოს და შემდგომ უკვე  თავისუფლად მისცეს ხმა.

დასავლეთის პოზიცია ასე მკვეთრად რატომ შეიცვალა?

– დასავლეთის პოზიცია ყოველთვის ანალოგიური იყო, მაგრამ მკვეთრი განცხადებები არ კეთდებოდა. ჩემი აზრით, არ უნდოდათ ერთგვარი მადესტაბილიზირებელი ფაქტორი გამხდარიყვნენ ჩვენი ქვეყნის შიგნით შექმნილ პროცესებთან დაკავშირებით, რომელიც ასევე რთული იყო 2007 წელს, 2008 წლის ომამდე, ომის შემდგომ პერიოდში და მერე უკვე, 2009 წლის აპრილის აქციების დროს.

დასავლეთში რამდენად განიხილავენ ალასანიას კანდიდატურას სააკაშვილის შემცვლელად?

– ამ თეზას არ ვეთანხმებოდი და არ ვეთანხმები არასდროს. ერთია, დასავლეთისთვის მეტად თუ ნაკლებად მისაღები კანდიდატურა, მაგრამ ყველაზე მთავარია, კანდიდატურა მისაღები იყოს თავისი ქვეყნისა და საზოგადოებისთვის. ირაკლი ალასანია ეროვნული მოწოდების პიროვნებაა და პირველ რიგში, იგი საკუთარ ხალხს ელაპარაკება. დასავლეთში შეიძლება მოგზაურობდეს, ხვდებოდეს ცალკეულ პიროვნებებს. თავისი პროფესიიდან გამომდინარე, მას საერთაშორისო კავშირები და კომუნიკაცია აქვს, ისევე, როგორც მე და სხვებს ჩვენი პარტიიდან, მაგრამ ჩვენ, პირველ რიგში, საკუთარ ხალხს ველაპარაკებით. მათთვის უნდა ვიყოთ მისაღები და ჩვენი  ხედვა, პროგრამული ვარიანტი ჩვენს ხალხზე უნდა იყოს ორიენტირებული. შემდგომ უკვე, დასავლეთიც თუ ამას მხარს დაუჭერს, კარგის მეტი რა იქნება?!