ბოლო წლებში საქართველოში დაგებული გზების ხარისხზე, უფრო სწორად, უხარისხობაზე, ბევრი რამ თქმულა და დაწერილა. ამ უხარისხობის ყველაზე ცოცხალი და ნათელი მაგალითი ვაზიანი-გომბორის გზა გახლავთ, რომლის რეაბილიტაციაზეც 37 მილიონი დოლარი დაიხარჯა, აქედან 30 მილიონი მსოფლიო ბანკის სესხი იყო. მართალია, "ძლიერნი ამა ქვეყნისა" გვარწმუნებდნენ, ამ გზას ათი წელი პრობლემა არ ექნებაო, მაგრამ გახსნიდან ორი თვის თავზე იგი მწყობრიდან გამოვიდა. სწორედ ამ პრობლემაზე გვესაუბრება ინჟინერ-მშენებელი მანუჩარ მაჩაიძე, რომელიც წარსულში ცნობილი ფეხბურთელი გახლდათ:
- მე თვითონ მქონდა ბიტუმის საამქრო და კარგად ვიცი, ამ საქმეში რამხელა ფულის "მოხსნა" შეიძლება. ასფალტის დაგების დროს ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს ბიტუმისა და ინერტული მასალების ხარისხს, ამავე დროს, თვითონ გზის მომზადებასაც: იქ არის რამდენიმე შრე, რომელსაც საფუძვლიანი მომზადება სჭირდება. ჯერ გზა უნდა დაიტკეპნოს, მერე ხრეში მოეყაროს და გზაც მხოლოდ ამის შემდეგ უნდა დაიგოს. დიდი მნიშვნელობა აქვს ბიტუმის ხარისხსაც. როგორც ვიცი, ჩვენთან ბიტუმი აზერბაიჯანიდან და ირანიდან შემოდიოდა. სხვადასხვა ხარისხის ბიტუმი არსებობს: მაღალხარისხიანი უფრო ძვირი ღირს, ხოლო სხვა - უფრო იაფი. მოგეხსენებათ, რომ ბოლო წლებში საქართველოში უხარისხო გზები შენდებოდა და საბოლოო შედეგად მივიღეთ ის, რომ ამ გზებმა ექსპლუატაციის ვადა, რომელიც უნდა გაევლო, ვერ გაიარა.
როცა ახლად დაგებული გზა ოღროჩოღროა, იფშვნება, ან მასზე ალაგ-ალაგ წყალი დგება, ესე იგი, იქ რაღაც ისე არ გაკეთდა, როგორც საჭირო იყო: როგორც ჩანს, ბიტუმიც უხარისხო იყო, ინერტული მასალებიც და საბოლოოდ ასეთი უსიამოვნო შედეგი მივიღეთ. თანაც, ამ საქმეში მილიონები კი არა, მილიარდები დაიხარჯა. ავიღოთ თუნდაც ჩვენი ავტობანი, რომლის გამოც წინა ხელისუფლება ამდენს ტრაბახობდა: მე მთელი მსოფლიო მაქვს მოვლილი, ევროპაში, ამერიკაში, ავსტრალიაში - ყველგან მიმგზავრია ასეთ ავტობანებზე და შედარებაც არ შეიძლება. ჩვენს ავტობანზე არის მონაკვეთები, სადაც რაც უნდა მაღალი მანქანა