განსხვავებული ინტერვიუ დემოკრატ ირაკლი ალასანიას „სოციალისტ" მეუღლესთან

უბრალოა... მკვეთრად გამოხატული ინდივიდუალიზმით... დომინირებული მდგომარეობა და ელიტარული შეკრება-წვეულებები სიამოვნებას არ ანიჭებს. თავს ბევრად უფრო კომფორტულად მცენარეების მოვლა- პატრონობის და პაციენტებთან საუბრის დროს გრძნობს. ყველაზე ბედნიერი, როგორც თავად ამბობს, გამოჯანმრთელებული პაციენტის ცხოვრებისკენ მოტრიალებითაა. თითოეულ მათგანზე უდიდესი სიყვარულით მესაუბრება, პოლიტიკის ხსენებისას კი სახე არასასიამოვნოდ ეჭმუხნება, თუმცა რეალობას ვერსად გაექცევა, თავდაცვის მინისტრის ირაკლი ალასანიას ცხოვრების მეგზურია.
„ვცდილობ არ დავკარგო ჩემი ცხოვრების ჩვეული სტილი, იმიტომ რომ ძალიან მეძვირფასება, ის პროფესია, რომელიც დღეს არ დამიწყია. შესაბამისად, საზოგადოებისგან რაღაც დისტანციაზე ჩემი თავის მოქცევის, არანაირი სურვილი და საფუძველი არ მაქვს. ვფიქრობ, როდესაც არის ქვეყანა გაჭირვებული, ზედმეტი ფუფუნება და ამის დემონსტრირება უხერხულია. არადა, რომ დავფიქრდი ჩემი დამოკიდებულება დემოკრატიასთან წინააღმდეგობაში მოდის, თუ ადამიანს არავისთვის წაურთმევია და არავინ დაუზიანებია, რატომ არ აქვს უფლება იმის ფარგლებში ცხოვრობდეს, რა საშუალებაც აქვს. სწორედ ამ გადმოსახედიდან მივხვდი რომ სოციალისტი ვარ, რადგან ამ უხერხულობას ვგრძნობ. როცა ზოგადი ფონი ძალიან გაჭირვებულია, არ მსიამოვნებს დომინირებული მდგომარეობა და ამაზე თუნდაც ტანსაცმლით, ან სხვა რამით ხაზგასმა" - ამბობს ფსიქოლოგი ნათია ფანჯიკიძე ინტერვიუს დაწყებამდე, რომელსაც ფსიქოსოციალური რეაბილიტაციის ცენტრ „კამარაში" შევხვდით.

- ქალბატონო ნათია, მეტისმეტად თავმდაბალი ხართ, არადა პოლიტიკოსების ცოლები თავის იმიჯზე განსაკუთრებით ზრუნავენ და ხაზგასმა, რომ წარმატებული ადამიანის მეუღლეები არიან სიამოვნებას ანიჭებთ...

-არ ვიცი, ვინ რაზე ზრუნავს, რადგან ბევრ პოლიტიკოსის ცოლს არ ვიცნობ. ჩემთვის ეს ერთგვარად ნაძალადევი ცხოვრების წესია და თუკი არ არის ხოლმე უკიდურესი აუცილებლობა ჩემი დასწრების, მუდმივად ვცდილობ თავი ავარიდო, რადგან ჩემი აუტისტური გარემო მაქვს, რომელიც ნამდვილად ჩემია. ვმუშაობ ფსიქიატრიულ კლინიკა „მენტალვიტაში" და ასევე წარმატებით ფუნქციონირებს ჩემს მიერ შექმნილი ფსიქოსოციალური რეაბილიტაციის ცენტრი „კამარა", სადაც ამერიკული სტანდარტით თერაპიის 8 სხვადასხვა მოდელით ვმუშაობთ.

-კარგი, სანამ თქვენთვის ნაძალადევ თემაზე - პოლიტიკაზე გადავიდოდეთ, ფსიქოთერაპიულ მეთოდზე ისაუბრეთ, რისი მეშვეობითაც ჯანმრთელ ადამიანებს უბრუნებთ საზოგადოებას...

- ეს მეთოდი არის დინამიური და კრეატიული თერაპიების ნაკრები, რომელიც დაჩქარებული ტემპით აგვარებს დაავადების პრობლემას და საუკეთესოა ყველა სულიერი დიაგნოზისთვის. მაგრამ რასაც ვაკეთებთ ექსკლუზივს, რომელიც სხვაგან არამგონია ასეთი ინტენსიური სახით კეთდებოდეს საქართველოში, ჩვენთან მკურნალობენ ნივთიერებაზე დამოკიდებული პირები და გადიან ფსიქორეაბილიტაციას. რაც არის უმნიშვნელოვანესი კომპონენტი თერაპიის, ვინაიდან ფსიქიკურ პრობლემას, აქვს "მეტასტაზი" და აქვს ფესვი. თუ ფესვიდან არ ამოიღე პრობლემა, მკურნალობა არასდროს არ არის დასრულებული. ჩვენს ქვეყანაში არა მხოლოდ ფსიქორეაბილიტაცია, საერთოდ რეაბილიტაცია არის ყველაზე სუსტი წერტილი მედიცინის.
შეიძლება ჩაატაროს ექიმმა არაჩვეულებრივი ოპერაცია, მაგრამ სწორედ რეაბილიტაცია და თერაპიაა პრობლემაა, განსაკუთრებით ფსიქიატრიის სფეროში, ფსიქიატრების და ფსიქოთერაპევტების შეთანხმებულ მუშაობას ადრე არ ექცეოდა ყურადღება და არ იყო ჩვენთან ამის კულტურა. ზოგადად შიში არის ჯერ კიდევ ფსიქოლოგის და ფსიქიატრის მიმართ, როცა საჭიროა მაშინაც კი თავს არიდებენ და მიდიან ნევროპათალოგთან, რადგან თვლიან, რომ ყველაფერი "ნერვების ბრალია" და სიტყვა ნევროლოგი მათზე მეტად უსაფრთხოდ მოქმედებს. არადა ნევროლოგიის კომპეტენცია ტვინის ორგანული პრობლემები, მოტორიკის დარღვევა, პარკონსონი, ეპილეფსია და სხვა დაავადებებია, ტვინის პროდუქტი - აზროვნება, ფიქრი, ემოცია, არა ნევროპათალოგიის არამედ ფსიქოლოგიის და ფსიქიატრიის სფეროა. არც ისე საშიში ხალხი ვართ (იცინის), ყველაზე მაღალ მატერიასთან გვაქვს საქმე - ადამიანის შინაგან სამყაროსთან.

-„კამარაში" რა კატეგორიის პაციენტები მოდიან, გარდა ნივთიერებაზე დამოკიდებული ადამიანებისა, ხომ არ ზრუნავთ საპატიმროებიდან გამოსულ ადამიანებზეც, რომელთაც სავალალო დღეში აქვთ ფსიქიკა და საინტერესოა, ფასიანია თუ „კამარაში" რეაბილიტაციის კურსის გავლა?

- კარგი კითხვაა, პაციენტი ყველანაირი გვყავს, მაგრამ რატომღაც ვასოცირდებით ნებისმიერ შემთხვევაში უფასო მომსახურებასთან, არადა ჩვენ არ ვართ სახელმწიფო დაწესებულება, გრანტის საფუძველზე ხშირად გვაქვს უფასო პროგრამები. გრანტი აქამდე რაც გვქონია, გვქონია მხოლოდ ნივთიერებაზე დამოკიდებულ პირებზე და ამიტომაც ვახსენდებით, რომ ჩვენთან კურნავენ ნარკომანიას თუ ალკოჰოლიზმს უფასოდ. სინამდვილეში უფასოდ ვმკურნალობთ მაშინ როცა გრანტი გვაძლევს საშუალებას მასალები შევიძინოთ, ელემენტარული ხელფასები დავარიგო, რომ სპეციალისტები მოვიდნენ და იმუშაონ, ასევე გადავიხადო ქირის ფული იმ ტერიტორიის, სადაც ვმუშაობთ. სხვა შემთხვევაში სამწუხაროდ ფასიანია, მაგრამ მაქსიმალურად დაბალი გვაქვს თვიური მომსახურების, ინტენსიური თერაპიის ფასი, მაქსიმალურად დაახლოებული სოციალურ ფონთან, უბრალოდ ამაზე დაბალს ვეღარ ვადებთ, რადგან უბრალოდ ვეღარ ვიარსებებთ და დავიხურებით, რაც არა მგონია კარგი იყოს.

-სახელმწიფო ასეთ კეთილშობილურ საქმეში, არ თვლით რომ მეტს უნდა აკეთებდეს? თქვენ მაინც შეგიძლიათ თქვენი კონტაქტების გამოყენებით ყურადღების მიქცევა ამ პრობლემაზე...

- თუკი სახელმწიფო იგრძნობს ამის მნიშვნელოვნებას, ჩათვლის რომ ეს მიმართულება პრიორიტეტულია, მინიმალური დახმარება მათი მხრიდან იქნება ის, რომ თავშესაფარი მოგვცეს, შენობა გვათხოვოს, გადმოცემაზე არ არის საუბარი. კატეგორიულად არ ვსარგებლობ არანირი კონტაქტით, რადგან მინდა თანაბარ პირობებში ჩავიყენო თავი, ეს მაძლევს საშუალებას ადეკვატურად მესმოდეს ჩემი საკუთარი თვითღირებულება. ჩემს ქმარს თავისი ადგილი აქვს, თავისი პროფესია, მე- ჩემი სამყარო. ჩვენ არ ვკვეთთ ერთმანეთის სფეროებს, ამიტომ ჩემთვის მნიშვნელოვანია, ვიარო იმ გზით, როგორც ვივლიდი, რომ ვიყო ჩვეულებრივი, რიგითი ფსიქოლოგი, განსაკუთრებული კონტაქტების გარეშე.
მაგრამ სახელმწიფო თუ გააცნობიერებს, რომ სულიერად ერს ძალიან უჭირს და ეს მხოლოდ პატიმრების ან ნივთიერებაზე დამოკიდებული ადამიანების პრობლემა არ არის, ამით უდიდეს სამსახურს გაუწევს ჩვენს მოსახლეობას. მთლიანად ერი დამოუკიდებლობის დღიდან ცხოვრობს ძალიან სტრესულ გარემოში და ეს პოსტტრავმატული მდგომარეობა ჩვენ არასდროს არ გაგვსვლია. შედეგების მიხედვით კი, კამარა ნამდვილად იმსახურებს არსებობას და ადამიანების სამსახურში ყოფნას. ნოემბრის პირველ კვირას პაციენტების ნამუშევრების მორიგი გამოფენა გვექნება, რომელიც პირობას გაძლევთ, გაგაოცებთ, ერთი თვით ადრე გპატიჟებთ.

-შესამჩნევია, რომ ჩვენს მოსახლეობაში აგრესიული ფონი მზარდია, ყოფილი ხელისუფლების წარმომადგენლების მასობრივი დასჯის მოთხოვნას რით ხსნით ფსიქოლოგიურად ? და ზოგადად როგორია ერის ფსიქოლოგიური მისწრაფებები?

-როგორც პიროვნებას აქვს ბიოლოგიური და ფსიქოლოგიური ასაკი, ასევეა ერი, რომელიც შესაძლოა ისტორიული ასაკით ხანდაზმული იყოს, მაგრამ ის ასევე კრებითი ფსიქოლოგიური ორგანიზმია, და აქვს ფსიქოლოგიური ასაკი. ხასიათით საქართველო არის დამწყებ მოზარდულ ასაკში, ანუ ადრეული თინეიჯერის, ძირითადი თვისება კი არის გულუბრყვილობა, დისკომფორტული განცდები, თვითგანადგურებისკენ მიდრეკილება, ამბოხება, როდესაც ის ითხოვს თავისუფლებას, ოღონდ თავისუფლებას პასუხისმგებლობის გარეშე, როდესაც ვერ ერევა თვითონ მოძალადეს, მტერს და უნდა რომ იპოვოს ვიღაც უფრო ძლიერი, რომელიც მიეხმარება მჩაგვრელის დასჯაში. უნდა ყავდეს "მამა", რომელიც მოაგვარებს პრობლემებს, მაგრამ როგორც თინეიჯერი, თვითონ უნდა იყოს ურჩი და წესის დამრღვევი, ან მორჩილი იქ, სადაც სულ არაა საჭირო მორჩილება და მოთმინება... თუმცა, რაც შეეხება სამართლიანობის აღდგენის მოთხოვნას,ეს არის სრულიად ობიექტური და სწორი მოთხოვნა, - უსამართლოდ იმდენად ბევრი ადამიანი დაიჩაგრა, რომ ცხადია, სახელმწიფოს ვალია, რომ ხალხი არ უნდა გახადო მკვლელი, არ უნდა გახადო ლინჩის წესით დამსჯელი, ქვეყანამ უნდა შეასრულოს მოვალეობა, დაიცვას მოქალაქეები. მაგრამ სამწუხაროდ ამდენი წლის მანძილზე ისეთი დემორალიზება მოხდა სამართალდამცავი სტრუქტურების, რომ საქმის პროფესიონალურად გაკეთება, როგორც გამოჩნდა, პრობლემაა. ზუსტადაც რომ ვიცოდეთ, რომ ადამიანი არის მანიაკი, მკვლელი, თუკი ამას ვერ უმტკიცებ, არ უნდა დაიჭირო. მესმის, რომ დღეს ეს იწვევს იმედგაცრუებას ადამიანებში, მაგრამ გრძელვადიან პერსპექტივაში ჩვენი შვილები იქნებიან იმის მსხვერპლი, რომ ვიღაცას ისევ შეეძლება პირადი სიმპათიის ან ანტიპათიის მიხედვით დაიჭიროს ან არ დაიჭიროს. და ეს სულაც არ არის ქვეყნის მომავლისთვის კარგი. ამიტომ აუცილებლად ყველა სტრუქტურამ უნდა ისწავლოს ბოლოსდაბოლოს სწორად მუშაობა და თუკი ამ სტრუქტურაში არის რაღაც მინუსები, ეს მინუსები გამოასწორონ თვითონ, რამენაირად. მეტი იმეცადინონ, მეტი ტრენინგი გაიარონ, და როცა ზუსტად იციან , რომ ვინმე დამნაშავეა, მაშინ მაინც შეძლონ დასაბუთება და დასჯა. მაგრამ თუ ვერ შეძლებენ, ჯობს, რომ დამნაშავე იყოს გარეთ, ვიდრე უდანაშაულო ციხეში.

ერის მხრიდან დასჯის დაკვეთაშიც არის სახიფათო ფაქტორი, - რაც დამოუკიდებლები გავხდით, ერთი მონსტრის დასამარცხებლად ვეკვრებით ახალ მონსტრს და მას ვაქცევთ უარეს მონსტრად, შემდეგ უკვე ეს მონსტრი გვექცევა ხოლმე პრობლემად. ამგვარად დავდივართ მოჯადოებულ წრეზე და ეს წრე აღარასდროს არ გაირღვა, ისევ და ისევ ამისთვის არის საჭირო, რომ საზოგადოებამ გაიაზროს, შეიძლება უსამართლოდ დაჩაგრული დღეს ვერ პოულობს სამართალს, მაგრამ ცოტა უნდა მოითმინოს და თუ ეს მოლოდინი უსაზღვრო იქნება, მერე ნამდვილად შეიძლება რომ გაბრაზდეს.

- საუბრის დასაწყისში ახსენეთ, რომ პოლიტიკური გარემო არასასურველია და ერთგვარად მისგან გაქცევას ცდილობთ, თუ ასეთი ცუდია პოლიტიკა რატომ მიილტვიან ამისკენ...

- მე მაქვს ძალიან მარტივი, ნათელი ურთიერთობების მოთხოვნილება, ანუ მიჩვეული ვარ იმას, რომ ადეკვატურ რეაქციებს ვიწვევ ადამიანებში. ამიტომ ადეკვატურ გარემოსთან ვურთიერთობ, თუკი ვაკეთებ ცუდს, გარემოდანაც ვიღებ ცუდ პასუხს, თუკი ვაკეთებ კარგს-კარგ პასუხს, დამსახურების მიხედვით. ვიღაცას უყვარხარ, ვიღაცას არა, მტერი ყველას ჰყავს, ჩემს მცენარეებსაც კი პარაზიტები ესევათ, მტრის გარეშე ბუნებაში არაფერი არ არსებობს. მაგრამ ეს ყველაფერი მასშტაბებში და ლოგიკურად განსხვავდება, იმ არალოგიკური და ირაციონალური სიტუაციისგან რაც არის ქართული პოლიტიკა. საქმე იმაშია, რომ აქ კარგავ შეგრძნებას, რას იმსახურებ და რას არა. იმიტომ რომ უცებ სრულიად დაუმსახურებლად, არაფერი დაგიშავებია და წინასწარ გლანძღავენ.

უცნაურად აირეკლავს საზოგადოება ხანდახან ბევრ რამეს, რადგან მიაჩნია, რომ შენ ხარ შორეული, სტიგმატიზებული პერსონა, რომელზეც მას აქვს თავის წინასწარი წარმოდგენები. განსაკუთრებით კარგად მუშაობს აქ დიმიტრი უზნაძის განწყობის თეორია, წინასწარ ან სძულხარ ვინმეს, ან უყვარხარ. შეიძლება ერთი გრძნობაც და მეორეც იყოს დაუსაბუთებელი. ჩვენთან პოლიტიკის სამყარო ინტრიგების, შურის სამყაროა, მე ვიტყოდი ფსიქოპათიური სამყაროც კი და ნამდვილად არ მიმაჩნია ეს სასურველ გარემოდ. ამიტომ არაადეკვატურ გარემოში ყოფნა არ მანიჭებს არანაირ სიამოვნებას, რადგან რომ გსიამოვნებდეს, ალბათ შენც ცოტათი ფსიქოპათი უნდა იყო.

- და ასეთ ფსიქოპათურ გარემოშია თქვენი მეუღლე, არ გეშინიათ რომ მასზეც ცუდ გავლენას ახდენს ეს გარემო?

- ინტერვიუს დაწყებამდე პირად საუბარში გითხარით და გავიმეორებ, რადგან დასამალი არაფერი მაქვს, საერთოდ გულწრფელი ადამიანი ვარ, ოღონდ მე გულწრფელობას არ ვთამაშობ, მართლა იმას ვამბობ რასაც ვფიქრობ და არასდროს არ მეშინია იმის თქმის რასაც ვფიქრობ, იმიტომ რომ თავისუფალ, ხელოვანების ოჯახში გავიზარდე და ჩემთვის, ჩუმად იყავიო ტუჩებზე ხელი არასდროს მოუფარებიათ. იმდენად ულოგიკო გარემოა, რომ ხანდახან როცა ირაკლის ვინმე შეაქებს, ან რომელიმე რეიტინგში წინაა, იმის მაგივრად რომ მიხაროდეს, მეშინია, ამ ელემენტარული წარმატების გამო მოსაკლავად არ გაიმეტოს ვინმემ, ერთი სული მაქვს სახლში ცოცხალი მოვიდეს. ამდენად, ეს გაუკუღმართებული განცდები მღლის და მაწუხებს, მაგრამ რადგან ირაკლი ჩემი უპირველესი მეგობარია, - ჩვენ ძალიან ბავშვური ასაკიდან ერთად ვართ, - ეს მეგობრობა და ის, რომ ამ ადამიანს ვიცნობ ვინ არის, ვიცი რამ განსაზღვრა მთელი მისი ცხოვრების გზა, რა უნდა მას საქართველოსთვის და როგორ თავდაუზოგავად მუშაობს ყველგან, სადაც უმუშავია, მავალდებულებს ვიყო მისი საქმიანობის თანამგრძნობი. რომ არ მქონდეს ეს ცოდნა, როგორ მივიდა მისი განცდა, ცხოვრების გზა ამ ეტაპამდე, სულ მინდა რომ ვეჩხუბო და „რა გინდოდა წვენებში" ვუთხრა (იცინის). მაგრამ რომ ვგრძნობ, რომ ამ ადამიანს სჯერა იმის, რასაც ასე გულით აკეთებს და ცდილობს მაქსიმუმს, ვჩუმდები.

-გული იმაზეც ხომ არ გწყდებათ, რომ ბიძინა ივანიშვილმა გიორგი მარგველაშვილს მეტი ნდობა გამოუცხადა, ვიდრე პოლიტიკურად გამოწრთობილ ირაკლი ალასანიას?

- გული ამაზე არ მწყდება, ყველას აქვს უფლება, მოსწონდეს ვიღაცა, ან არ მოსწონდეს. გიორგი მეც ძალიან მომწონს და მიყვარს. მის შეფასებაში ვეთანხმები ბიძინა ივანიშვილს, რადგან პიროვნულად გიორგი არის ნამდვილად კარგი ადამიანი, მე ასე მჯერა რომ საქართველოსთვის კარგის მეტს არაფერს არ მოიტანს.

საწყენი ჩემთვის არ დაგიმალავთ, ნამდვილად იყო, როდესაც ირაკლის დაუმსახურებელი ტალახი ესროლეს. როდესაც იმსახურებ, შენიშვნაც უნდა მიიღო და ძალიან ნორმალურია. ახლო ურთიერთობაში წყენაც ხდება, საქმის გარჩევაც ხდება, მაგრამ გააჩნია შენ ჩემზე რა მოგეჩვენება და რეალურად რას ვიმსახურებ, ასევე გააჩნია, ამ ეჭვებისთვის გასაქანის მიცემაში ვინ არის შენი მოკავშირე და სანდო პირი და ვისში გეპარება ეჭვი.

მე, როგორც ირაკლის მთელი შეგნებული ცხოვრების მომსწრე, იმის მომსწრეც ვარ, რომ ირაკლის მიხეილ სააკაშვილისთვისაც კი არ ჩაურტყამს ზურგში დანა, ანუ მიხეილ სააკაშვილიც კი მან გააფრთხილა თვეებით ადრე, იმიტომ რომ საპასუხისმგებლო სახელმწიფო სამსახურიდან სპონტანური გაქცევა არ არის კარგი საქციელი. სამი თვით ადრე უთხრა, საბოლოოდ გადავწყვიტე, რომ ჩვენ ერთად ვერ ვიმუშავებთო, დავალაგებ ყველა საქმეს და წავალო. ჩავარდნილი რეზოლუცია ირაკლის გაერო-ში მუშაობის დროს არ ყოფილა, დაამთავრა ყველა საქმე და ისე წამოვიდა და როდესაც ასეთ ადამიანში, ვიღაცა ეჭვს შეიტანს და იფიქრებს, რომ ჩუმ-ჩუმად რაღაცას აკეთებს, თან ჩუმ-ჩუმად პრეზიდენტად გახდომა თუ გაგიგიათ? ეს ჩემთვის ნამდვილად იყო საწყენი და მაშინაც ღიად გამოვხატე.

-მაგრამ საზოგადოებას მოლოდინი, რომ პრეზიდენტობის კანდიდატი ირაკლი ალასანია იქნებოდა მგონია გაცილებით ადრე ქონდა, ვიდრე ეს ფაქტი მოხდებოდა და როცა ქვეყნის მომავალზეა საუბარი პირადი განწყობებით გადაწყვეტა სწორად მოგაჩნიათ?

-ამაშიც ვერ ვხედავ ტრაგედიას, ურთიერთობაში ჩნდება მომენტი, რომ ვიღაცასთან უფრო მეტ სულიერ სიახლოვეს გრძნობ. 100 %-იანი მხარდაჭერა პირიქით არანორმალური მოვლენაა და ირაკლიც, რაღაც სოციალურ წრეს ძალიან მოსწონს, ეიმედება და ესმით მისი, ვიღაცას არ მოსწონს. ესეც ძალიან ნორმალურია. შეიძლება ვიღაცის იმედი გაცრუვდა და ვიღაცის არ გაცრუებულა. ვიღაცას გიორგი მეტად მოწონს, მე ამას ძალიან ნორმალურად ვუყურებ და ამაში პრობლემას ვერ ვხედავ. შენს გუნდში, ვის რა როლებს გაუნაწილებ, როდესაც შენ ხარ გუნდის მეთაური ეს ნამდვილად არის შენი უფლება. აქ ვერავის ვერ ვუსაყვედურებ და ვერც მეწყინება, მითუმეტეს რომ ემოციურად ჩემთვის საკმარისზე მძიმეა ის პასუხისმგებლობაც, სადაც ირაკლი დღეს არის.

- და სად იქნება 5 -10 წლის შემდეგ გაქვთ წარმოდგენილი? შესაძლოა, საქართველოს საგარეო ორიენტაციის თემა პოლიტიკური დაპირისპირების მიზეზი გახდეს კოალიციაშიც. თუ ასე მოხდა გაემიჯნება ირაკლი ალასანია „ოცნებას"?

- თქვენ უკვე ისეთ პოლიტიკურ შეკითხვებს მისმევთ, ეს არის ჩემთვის ყველაზე საძულველი თემა. ჩემს სურვილზე თუ იქნება, მე ჩემი მომავალი წარმოდგენილი მაქვს, პენსიაში როგორ ვრგავ პამიდვრებს, სოფლად. ამიტომ ეს იმდენად რთული თემაა, ახლა ნამდვილად არ მაქვს პასუხი. არც ვუშვებ მე იმ მოლოდინს რომ ქვეყანა ორიენტაციას შეიცვლის და არასწორი გზით წავა, რადგან ბიძინა ივანიშვილს არაფერი დაუშავებია საიმისო, რომ ეს ვაკადროთ. ხანდახან მას, როგორც ყველას, სიტყვებზე ეკიდებიან და უწუნებენ, მაგრამ სიტყვები ზოგჯერ სულ სხვა მიზნითაა ნათქვამი და სხვაგვარად არის აღქმული ხალხის ნაწილის მიერ. რაც მთავარია, მოქმედებით, ჩემი აზრით, სწორი ალღოთი მოქმედებს ივანიშვილი.
ირაკლიმ ამერიკაში ვიზიტისას წინა მთავრობების დამსახურებებზე ისაუბრა, დასავლურ კურსთან მიმართებაში. ზვიად გამსახურდიადან დაწყებული, სააკაშვილით დამთავრებული, ეს ბევრს არ მოეწონა. არადა სწორად უნდა გაიგოს ადამიანმა რა მიზნით წავიდა ამ ვიზიტზე ირაკლი, წავიდა იმისთვის, რომ ჩვენი ქვეყნისთვის მეტი გარანტიები, მეტი სარგებელი მიეღო და შენ როცა ვიღაცას რაღაცას თხოვ, არამგონია სწორი იყოს იმაზე ლაპარაკი რა ცუდები ვართ ქართველები, ეს რა საშინელი მმართველები გვყავდა. ასეთ ქვეყანას ვინ დაუდგება გვერდით, ვინ დაეხმარება? სიტყვების გამო ადამიანის მოღალატედ გამოცხადება არასწორია, მთავარია როგორ ვიცხოვრე, ახსოვს თუ არა ჩემგან ქვეყანას ღალატი. ირაკლის მთელი ბიოგრაფიის მანძილზე არასდროს თავი არ დაუზოგავს საქმეში. ბიძინასაც მხოლოდ მაშინ შეგვიძლია ვუსაყვედუროთ, როდესაც მივხვდებით, რომ ქვეყანა სწორი გზით არ მიდის, მაგრამ ის რომ ადამიანმა ისე ვერ გამოთქვა აზრი, როგორც ჩვენ წარმოგვედგინა რომ გამოეთქვა ისე, ამის გამო ზედმეტი ბრაზი ფუჭად დახარჯული ენერგიაა.

- ჩვენი თავდაცვის მინისტრის თქვენეული დახასიათება, რომ ყველა ჭანჭიკი თავის ადგილზე აქვს კარგად მახსოვს, სადამდე შეიძლება ეყოს მას ჭანჭიკები, ანუ სად გადის მისი მოთმინების ზღვარი, როცა დღითი-დღე საქართველოს საზღვრებს წევენ ოკუპანტები?

- ემოციური განცხადება თავდაცვის მინისტრისგან ძალიან სასაცილოა მაშინ, თუ ამას არ მოყვება ქმედება. აქედან გამომდინარე ძალიან დიდი ბრაზის გადაყლაპვის ფასად უჯდება ამ ადამიანს, რომ მშვიდი განცხადება გააკეთოს, რადგან მისგან ქმედება, საომარ ქმედებას ნიშნავს, რაც უბრალოდ, დამღუპველია, საქართველოს დაასამარებს საბოლოოდ. აქედან გამომდინარე, ყველაფერი უნდა გაკეთდეს, რომ კონფლიქტი იყოს არიდებული, მთავარი როლი გადადის დიპლომატიაზე, რომელსაც დღეს არანორმალურ პირობებში უწევს მუშაობა.

- ქვეყნის მთავარი დიპლომატი თქვენი დაა, მის არაეფექტურობაზეც არის ხშირად კრიტიკა..

- მაია გერმანულ დისციპლინაზეა გაზრდილი, ნახევარ ცხოვრებაზე მეტი აქვს გატარებული ევროპაში, კერძოდ გერმანიაში, ის ყოველთვის ძალიან ბევრს მუშაობს, შრომისმოყვარეა. დიპლომატიური გამოცდილებაც 16 წელია დააგროვა. როდესაც შვიდ ქვეყანაში ელჩებიც კი არ გყავს, პრეზიდენტი ჯერაც არ აწერს ხელს და ამიტომ მაღალი დონის შეხვედრები იქ ვერ ეწყობა. როცა „ნაციონალური მოძრაობა" ყველა ღონეს ხმარობს დასავლეთში ხმაურის ასატეხად, რომ თავი გადაირჩინოს, ან უბრალოდ რამე გავნოს, და ასეთ გარემოში სამინისტრომ შეძლო და თანდათან უცხოური შემოტევებიც ჩაცხრა და სხვაც არაფერი გაფუჭებულა, ე.ი მუშაობს ადამიანი. მე არ მინდა ზედმეტად ვაქო, ისე რომ არ გამოვიდეს თითქოს ადვოკატად ვუდგები საკუთარ დას, მაგრამ ვიცი რამდენს მუშაობს. მითუმეტეს როცა მსოფლიოში ვითარება დაძაბულია, სირიის კრიზისის გამო და ამ ფონზე საქართველოს პრობლემა ძალიან უკანა პლანზე გადადის, თავს არ ზოგავს და მცდელობას არ აკლებს, რასაც ის დაფრინავს და რამდენ შეხვედრასაც მართავს ადამიანურ ძალებში თუ არის ეს შესაძლებელი, არ ვიცი. მე ამას ნამდვილად ვერ შევძლებდი.

- უამრავი პრობლემების მიუხედავად, რას ეტყოდით და როგორ გაამხნევებდით რიგით ადამიანებს, მიეცით მათ ფსიქოლოგიური რჩევა.

- ადამიანებმა სუნთქვის საშულება უნდა მივცეთ ერთმანეთს, ნაკლები აგრესია, მეტი პატივისცემა ერთმანეთის მიმართ უკეთესს გახდის გარემოს. ხანდახან მიფიქრია, რომ რაც ოფიციალურად აღრიცხულია, - 68 ათასი ადამიანი ფსიქიკური დაავადების გამო არის ინვალიდი, ერთი ამდენი ნარკომანიის, ანუ ასევე ფსიქიკური პრობლემის გამო, რამდენს ფიზიკური პრობლემები აქვს და ვერ მუშაობს, უმუშევრობის პრობლემა ცალკე - ჯანმრთელი ადამიანიც რომ ვერაფერს ახერხებს, შემდეგ პენსიონრები და ბავშვები, ანუ ის ადამიანები, რომლებიც ქვეყნის წინსვლაში ვეღარ ან ჯერ ვერ იღებენ მონაწილეობას. ვინც დასაქმებულია, მათშიც რამდენი არაპროფესიონალია და, მიუხედავად ამისა, ეს ქვეყანა ვითარდება. ე.ი ის სიკეთე, ის პატიოსნება, რაც ამ მცირე ადამიანური რესურსის ქვეყანას აქვს, მაინც საკმარისია, რომ ღოღვით, ფოფხვით, მაგრამ წინ მივდივართ. ამიტომ მე ქართველების პოტენციალის ძალიან მჯერა, რადგან ნამდვილად ძველი და განსხვავებული რასა ვართ. ყველაფერი კარგად იქნება, თუ ყველა იგრძნობს ელემენტარულ პასუხისმგებლობას, რომ წვრილმანის გამო ერთმანეთი არ დავხოცოთ, არ გვძულდეს და ყველა ჩვენ პროფესიაში ვიყოთ პატიოსნები, მაშინ ყველაფერი ყველაზე კარგად გამოგვივა.