მხოლოდ დეკლარირებულად კი არა, შინაგანადაც ევროპელი პოლიტიკოსია და სხვანაირად არც შეიძლება: მხოლოდ საფრანგეთში კი არ დაიბადა და გაიზარდა, არამედ, ფრანგული დიპლომატიის სკოლაც გაიარა, გავლენა, ალბათ, ქართულმა ხასიათმაც მოახდინა და... ქართულ პოლიტიკაში გამოჩენისთანავე “თამაშის” ახალი, ანუ ევროპული წესების დამკვიდრებას შეეცადა... მართალია, ცესკო-სასამართლომ პრეზიდენტობის კანდიდატად დარეგისტრირებაზე უარი უთხრა, მაგრამ მიუხედავად ამისა, თვლის, რომ ბრძოლა გრძელდება და იქ დადგება, სადაც თავს პროდასავლურად მოაზროვნე საქართველო მოიყრის... მაშ ასე, “ქართული სიტყვა” სალომე ზურაბიშვილის განსხვავებულ აზრს წარმოგიდგენთ.
- ქალბატონო სალომე, შეიძლება, ბანალური შეკითხვაა, მაგრამ ისეთი შთაბეჭდილება იქმნება, რომ ქართულ პოლიტიკურ ვერტიკალს თქვენი მხოლოდ ახლა კი არა, მაშინაც ეშინოდა, როცა საგარეო საქმეთა მინისტრობა დატოვეთ და ოპოზიციაში წახვედით. სხვათა შორის, “ვარდების რევოლუციის” შემდეგ, პირველი იყავით, რომელმაც იპოდრომი “ვარდოსნებზე” განაწყენებული ხალხით გაავსეთ. მოკლედ, რატომ ეშინიათ სალომე ზურაბიშვილის?
- მგონი, უფრო იმ ძალების ეშინიათ, რომლებიც ჩემს გარშემო შემოიკრიბებოდნენ. დღეს გვაქვს არჩევანი, რასაც არარჩევანს ვარქმევ - ან ხელისუფლების მონოპოლიას ძალაუფლებაზე, ანუ ის ბრუნდება, რაც აღარ გვინდოდა, ან ორი სახე ბაქრაძის ან ბურჯანაძის ფორმით, რაც იგივე წარსულის დაბრუნებაა. ერთ შემთხვევაში, აშკარა პრორუსული ფორმით, მეორეში კი, - ნაკლებად, მაგრამ ეს საზოგადოებისთვის, მგონი, მიუღებელი ფორმაა. ხალხშიც ამიტომ იყო ჩემი კანდიდატურის და არა - მაინცდამაინც პიროვნების მიმართ მზადყოფნა, ყველაფერი ის აღარ გვინდა და ხმას ამას ვაძლევო. ახლა კი, ყველა თავს რაღაცნაირად შიშვლად გრძნობს, რადგან არჩევანის უფლება წაართვეს.
- ელოდით, რომ ცესკო-სასამართლოში მოვლენები ისე განვითარდებოდა, როგორც განვითარდა?
- საქართველოში რომ მოვდიოდი, შვილებს ვეუბნებოდი, ორმოცდაათი ორმოცდაათზეა-მეთქი, ანუ ვიცოდი, რომ შეიძლება, არ მივეშვი. სხვათა შორის, ეს ივანიშვილის ხედვაში მაშინვე ვიგრძენი, როცა ვუთხარი, შეიძლება, საპრეზიდენტო არჩევნებში ჩემი კანდიდატურა წარვადგინო-მეთქი.
- ეს როდის იყო?
- მაისში, ვიდრე ფოთში ჩემს ამ განზრახვაზე ღიად განვაცხადებდი... ვერ მივხვდი, ეს წინადადება ადვილად რატომ არ მიიღო. კი ბატონო, არსებობს ხელისუფლების ოფიციალური კანდიდატი, მაგრამ რატომ არ უნდა ყოფილიყო მეორე კანდიდატი, რომელსაც იგივე ღირებულებები აქვს, მაგრამ დამოუკიდებელია. ქართული დემოკრატიისთვის ამაზე უკეთესი რა უნდა ყოფილიყო, მით უმეტეს, თუკი მეორე ტური დაინიშნებოდა... ვგრძნობდი ლატენტურ წინააღმდეგობას, განსაკუთრებით, მას შემდეგ, რაც ცესკო-ში კანდიდატთა რეგისტრაცია ოფიციალურად გამოცხადდა და გაუთავებლად მიდიოდა ლაპარაკი ორმაგ მოქალაქეობაზე, რაც ჩემგან კი არა, ხელისუფლებისგან მოდიოდა. მერე რომ დავფიქრდი, ყველაფერი ეს, ალბათ, იმისთვის იყო გაკეთებული, რომ მეფიქრა, არჩევნებზე არ დამიშვებენ და რად მიღირს, ყველაფერი კიდევ ერთხელ დავთმო-მეთქი. იმედი ჰქონდათ, რომ გადავიფიქრებდი და აგვისტოში რომ არ ჩამოვედი, ალბათ, დარწმუნდნენ, რომ აღარ ჩამოვიდოდი.
- ქალბატონო სალომე, თუკი გრძნობდით, რომ წინააღმდეგობას წააწყდებოდით, საფრანგეთის მოქალაქეობის დატოვებაზე არ გიფიქრიათ?
- კი არ მიფიქრია, საბუთებიც შევიტანე, რომ საფრანგეთის მოქალაქეობა დამეთმო, რაზეც ჩემი შვილები ძალიან გაბრაზდნენ, მაგრამ ამ მტკიცებულების გამოყენება არც სასამართლოში მინდოდა და არც - ცესკო-ში, მით უმეტეს, საარჩევნო კოდექსში არ წერია, რომ ეს შეკითხვა უნდა დაისვას და ამიტომაც დაარეგისტრირეს ორმაგი მოქალაქეობის მქონე უამრავი კანდიდატი. მოკლედ, კანონი ჩემგან საფრანგეთის მოქალაქეობაზე უარის თქმას არ ითხოვდა. მე კი მინდა, ქართულ პოლიტიკაში შემოვიტანო მაგალითი, თუ რას ნიშნავს კანონმორჩილი. პარლამენტი ბევრს რომ მსჯელობდა საარჩევნო კოდექსში მარტივი ცვლილების შესატანად, კანდიდატს საპრეზიდენტო არჩევნებისთვის არ აქვს უფლება, იყოს ორმაგი მოქალაქე და დოკუმენტაცია უნდა წარადგინოსო. ამ ცვლილების შეტანას პარლამენტის არც ორი მესამედი სჭირდებოდა და არც საკონსტიტუციო უმრავლესობა...
- ანუ, ეს ის სიტუაციაა, რაც ერთი წლის წინ, ბიძინა ივანიშვილის გარშემო იყო შექმნილი?
- დიახ, დაახლოებით იგივეა. ყოველ შემთხვევაში, იგივე იურიდიული კაზუისტიკის გამოყენებაა პოლიტიკური მიზნებით.
- ისე, ქალბატონო სალომე, ბოლო წლებია, საფრანგეთი ქართულ პოლიტიკაში, პირდაპირ თუ ირიბად, ერევა და ამას აგვისტოს ომის მოვლენებიც მოწმობს. ამასთან, ბიძინა ივანიშვილი, თქვენს მსგავსად, საფრანგეთის მოქალაქეა...
- (იცინის) ის მხოლოდ საფრანგეთის მოქალაქეა...
- ერთი სიტყვით, არსებობდა მოლოდინი, რომ ივანიშვილი არ უნდა დაგპირისპირებოდათ... როგორ ფიქრობთ, ეს დაპირისპირება უშუალოდ პრემიერისგან წამოვიდა თუ მისი გარემოცვისგან? სხვათა შორის, გარემოცვაში ირაკლი ალასანიას ფრთას არ ვგულისხმობ, რადგან “დემოკრატებთან” ყოველთვის კარგი ურთიერთობა გქონდათ...
- ჯერ ერთი, როცა ივანიშვილს ვუთხარი, ვიგრძენი, რომ ჩემი განზრახვა ძალიან არ ესიამოვნა. მეორეც, ყველაფერი იმ ძალებს აკისრებინეს და პასუხისმგებლობა ააღებინეს, რომლებიც ჩემთან უფრო ახლოს არიან, ანუ პრეზიდენტობის კანდიდატად დარეგისტრირების უფლება რომ არ მქონდა, ამის შესახებ სხვადასხვა ფორმით თეა წულუკიანს, თინა ხიდაშელს, დათო უსუფაშვილს ათქმევინეს, უფლება არ აქვს, მაგრამ ცვლილებებს ვამზადებთო...
- იუსტიციის მინისტრმა, როგორც მახსოვს, ვენეციის კომისიასაც მიმართა...
- სხვებისგან სიჩუმე იყო. მე არ უნდა გასწავლოთ, რომ ეს ტიპური საბჭოთა მეთოდია - შენს წინააღმდეგ რაღაცას შენთან დაახლოებულს ათქმევინებენ. ამ დროს კი, ვიცით, რომ ყველაფერი ივანიშვილის დონეზე წყდება. პრემიერი, რომელიც ამბობს, წასვლამდე პრემიერს დაგინიშნავთო, არაა ადამიანი, რომელიც სხვას ემორჩილება... ამაში დემოკრატიის სრულ უგულვებელყოფას ვხედავ და რაც ახლა ხდება, პრინციპში, სააკაშვილის პოლიტიკის გაგრძელებაა - ჩვენთან დემოკრატია ისედაც ჩამოყალიბებული და გამყარებული არ იყო, მაგრამ სააკაშვილმა დემოკრატიულობას პირველი დარტყმები მიაყენა - სასამართლო თუ პარლამენტი ნელ-ნელა გამოფიტა, თუმცა გარეგნული ფორმა შეუნარჩუნა. ახლა კი, დემოკრატიის ბოლო გაშიშვლება ხდება - პარლამენტი პარლამენტი აღარაა და ქუთაისსა და თბილისს შორის მოგზაურობს (საერთოდ რომ არ არსებობდეს, არაფერი მოხდებოდა), სრულიად უაზრო კანონებს იღებს და პრეზერვატივებით უფროა ცნობილი, ვიდრე სხვა მნიშვნელოვანი რამით; პრეზიდენტი, რეალურად, უფუნქციოა - ამ ზაფხულს ბოლო ბერკეტებიც მოხსნა და დარჩა მხოლოდ ავტორიტეტი, რაც მარგველაშვილს ნაკლებად აქვს; პრემიერი, რომელიც ყველაფრის ცენტრში და ძალაუფლების მთავარი ფიგურაა, არჩეული არ იქნება, ანუ ამაზე დარღვეული სისტემა ვერ წარმომიდგენია და არ ვიცი, რა დავარქვა. სააკაშვილის შემთხვევაში სიტყვები არსებობდა - ის იყო ავტორიტარიზმის ნიშნების მქონე დემოკრატიული სისტემა. ქვეყანაში არჩევნებს მნიშვნელობა აღარ აქვს და ეს იმითაც გამოჩნდება, რომ ხალხი 27 ოქტომბერს საარჩევნო უბნებზე არ მივა, ან მივა და ყველას გადახაზავს...
- დარწმუნებული ხართ, რომ პრეზიდენტი გიორგი მარგველაშვილი გახდება?
- კი...
- არსებობს ვერსია, რომ ბურჯანაძე გაიმარჯვებს...
- ნინო ბურჯანაძეს, ფაქტია, გზას უხსნიან თუნდაც იმით, რომ თემებს უქმნიან, სამართლიანობის აღდგენა და ასე შემდეგ. ამასთან, ჩემი მოშორებითაც გზა გაუხსნეს, მაგრამ დღევანდელ საქართველოში ბურჯანაძე ხმების უმრავლესობას მაინც ვერ მიიღებს. ეს უფრო საფრთხობელად მეჩვენება - ბურჯანაძე და ბაქრაძე და ხან ერთს წევენ, ხან - მეორეს. ბოლოს, გავა მარგველაშვილი, რომელიც ზედგამოჭრილია ამ გამოფიტული პრეზიდენტობისთვის, თვითონაც არ აქვს მოთხოვნა, რომ ბერკეტები აიღოს ხელში და ვინმეს შეეწინააღმდეგოს. საერთოდ, ყველაფერი, რასაც ივანიშვილი ამბობს, ხდება, რაც შემაშინებელია. ხომ თქვა, რომ მარგველაშვილი პირველ ტურში გავა და ეს იქნება არჩევნები, რომლითაც ოპოზიცია გაძლიერდება. ბურჯანაძე მეორე ადგილზე გავა და ჩამოყალიბდება სერიოზულ პოლიტიკურ ძალად, რაც მე უნდა ვყოფილიყავი. ბურჯანაძე პრეზიდენტობისთვის არ იბრძვის - რად უნდა ისეთი პრეზიდენტობა, რომელსაც ძალაუფლება არ აქვს?
- აბა, ბურჯანაძე რისთვის იბრძვის?
- ძალაუფლებისთვის. ძალაუფლება კი სხვაგან, პრემიერის პოსტზეა...
- ანუ, პრემიერობა შეიძლება, ბურჯანაძეს შესთავაზონ?
- არ მგონია. თუ ყველაფერი ისეა, როგორც ახლა ჩანს, მაშინ ალბათ, საჭიროა, რომ ივანიშვილი პოლიტიკიდან გავიდეს, ანუ გადანაცვლება პირდაპირი კი არა, რაღაც “ლუფტით” უნდა იყოს. “ლუფტი” კი, იქნება რაღაც არეულობა: პრეზიდენტი მარგველაშვილი, პრემიერი ვიღაც და ხალხში მღელვარება, ვადამდელი საპარლამენტო არჩევნები მინდაო და, ბოლოს, ექვსი თუ ცხრა თვის თავზე იქნება ვადამდელი საპარლამენტო არჩევნები. ივანიშვილი იტყვის, მე რა შუაში ვარ, სააკაშვილი პოლიტიკიდან გავიყვანე, დაგინიშნეთ პროლიბერალური პრეზიდენტი და პარლამენტში პრორუსული ძალები თქვენ მოიყვანეთო...
- მოვლენების ამ სცენარით განვითარების შემთხვევაში, სად ხედავთ თქვენს და, ვთქვათ, ირაკლი ალასანიას როლს, რომელიც კოალიციაში ბურჯანაძის გაწევრიანების კატეგორიული წინააღმდეგი იყო, ანუ თქვენ და ალასანია ერთ გუნდად ხომ არ უნდა წარმოგიდგინოთ?
- არჩევნებზე ჩემი არდაშვებით, არსებობდა განზრახვა, რომ ამ არჩევნებში პროდასავლური ძალები დათვლადი არ იყოს და არც იქნება. ვითომ პროდასავლური ბაქრაძე იმდენად დისკრედიტირებულია, 5 პროცენტიც რომ მიიღოს, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ საქართველოში პროდასავლური მხოლოდ 5 პროცენტია, მაგრამ ასე დაითვლება და ეს ამ არჩევნების ყველაზე ცუდი შედეგი იქნება. პარალელურად, ლაპარაკი მიდის ევრაზიულ კავშირზე, შემოდიან სრულიად გაუგებარი ტიპები პოლიტიკურ სპექტრში, მაგალითად, ლევან პირველი, რომლის პარტიაც “ოცნებაშია”. აშკარად პრორუსული პარტიაა ბურჯანაძე... ამბობენ, ევრაზიის კავშირი რატომ არაო? - ეს ჩემთვის წარმოუდგენელი და მიუღებელი შეკითხვაა.
- ქალბატონო სალომე, ხელმეორედ გეკითხებით: მოსალოდნელია თუ არა, რომ 27 ოქტომბრის შემდეგ, შეიქმნას ე.წ. მესამე პოლიტიკური ცენტრი, სადაც თქვენ, ირაკლი ალასანია და თუნდაც “რესპუბლიკელები” გაწევრიანდებით?
- არ ვიცი, რა ფორმით და ვისთან ერთად... ეს პარტიები, შეიძლება, აღარ არსებობდნენ. მგონია, რომ ივანიშვილმა, ყველა პარტია, რომელიც “ოცნებაში” შეიყვანა, ჩაკლა, თუმცა ეს პარტიები მანამდეც დიდად არ არსებობდნენ... საქართველოს ის ნაწილი, რომელიც პროდასავლური ღირებულებების დამცველია, თავს სადღაც მოიყრის და იქ მეც ვიქნები.
- და ეს საქართველო დიდია? ბურჯანაძის ერთ-ერთ შეხვედრაზე ისმოდა ლოზუნგი: “გაუმარჯოს რუსეთს!”
- ეს ხელოვნურად შექმნილია იმ ცრუ იმედით, რომ ბაზარი გაიხსნება და საბჭოთა კავშირის ეკონომიკური სიტუაცია დაბრუნდება, როცა არ ვმუშაობდით და მინიმალური ხელფასი ყველას ჰქონდა, ოღონდ გულაგისა და ხალხის დახვრეტის გარეშე, მაგრამ ეს მითია. თვით რუსეთშიც არ არსებობს ის ეკონომიკური მდგომარეობა, თან როცა დამოუკიდებლობას კარგავ, კარგავ მთლიანად! შეიძლება, ვცდები, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, საქართველოში არ არსებობს უმრავლესობა, რომელსაც დამოუკიდებლობის დაკარგვა მანდარინის ფასად უნდა! სწორედ ამიტომ ვრჩები ქართულ პოლიტიკაში, მაგრამ ვშიშობ, რომ უცხოელებისთვის სწორედ ასეთი სურათი დაიხატება, რომლის შეცვლაც გაჭირდება. ეს სურათი ბუნებრივად იხატება: უკრაინა ორადაა გაყოფილი, გვერდითაა სომხეთი, არ მინდა, ცუდად იყოს გაგებული, მაგრამ საქართველოს კონცეპტუალურად გასომხება ხდება.
- რას გულისხმობთ?
- სომხეთი ერთრელიგიური, ერთეთნიურია და ამის გამო რუსეთზეა მიბმული და დამოკიდებული. საქართველო მრავალრელიგიური და მრავალეთნიური ქვეყანაა. ამიტომაც აქვს რეგიონზე გავლენა და რუსეთზე არაა დამოკიდებული. იმას ვკარგავთ, რაც საუკუნეების განმავლობაში ჩვენი სახელმწიფოებრივი ძალა იყო, რაც სახელმწიფოსთვის შეიძლება, მძიმე აღმოჩნდეს.
- იგივე ჭელას ინციდენტი ამ კონტექსტში უნდა განვიხილოთ?
- ეს საქართველოსთვის ძალიან სახიფათო საკითხებია.
- არსებობს შეხედულება, რომ ჭელას და სხვა რელიგიური ინციდენტების უკან “ნაციონალები” დგანან.
- “ნაციონალებს” ძალიან ბევრი დანაშაული აქვთ და ის გამოვიძიოთ. ის, რაც ხდება, არც “ნაციონალების” ბრალია და არც - დასავლეთის. ეს ხელისუფლების არჩევანია! ორხელისუფლებიანობაც ტყუილია! რას ნიშნავს, რომ საზღვრებზე უზარმაზრი პრობლემა გვაქვს და პრემიერი გაეროს ასამბლეაზე არ ჩადის, ამ ტრიბუნას პრეზიდენტს რატომ უთმობს? როცა “ნაციონალებს” აბრალებ, ორხელისუფლებიანობააო, ყველა შემთხვევით რატომ არ სარგებლობ, მით უმეტეს, რომ გაერო-ს ასამბლეაზე დაპატიჟება არაა საჭირო, რაც ობამას შემთხვევაში იყო მომიზეზებული. ამ დროს, ბალტიის ქვეყნებში ჩადის და ვერ ახერხებს, ჩვენს მეგობრებს გააგებინოს, რომ ისევ იმ ორიენტაციაზე ვართ, რომელზეც ვიყავით. არადა, სწორედ ამ ქვეყანაში ტარდება ვილნიუსის სამიტი, რომელიც სიმბოლურია და თუ იქ გაჩნდება შეკითხვა, რომ საქათველო ისეთი პროდასავლური ქვეყანა აღარაა, ეს კატასტროფა იქნება...
- ქალბატონო სალომე, ტიპური ქართველი პოლიტიკოსი არ ხართ...
- (იცინის) არ ვარ გუნდური...
- სხვათა შორის, “ოცნების” აქტივისტების თქმით, განაწყენდით და ამიტომ ალაპარაკდით...
- ჩემი კანდიდატურის არდაშვებით ძალიან ბევრი რამე გამოაშკარავდა - სასამართლო, ცესკო... ყველაფერი ეს ახლა გამოაშკარავდა...
- ისე, რატომ იყო აუცილებლობა, პრემიერისთვის გეთქვათ, რომ პრეზიდენტობას აპირებდით?
- აუცილებლობა ნამდვილად არ ყოფილა. მკითხა, თუ მზად ხართ მერობის კანდიდატობაზე, ამის შესახებ საჯაროდ ვთქვათო, მაგრამ ამაზე უარყოფითი რეაქცია მქონდა, რადგან მერი ჯერ მერობს. ამის შემდეგ გამიჩნდა აზრი, რომ ახალი ფორმის პრეზიდენტი იმის ბევრად უფრო შესატყვისია, რაც შემიძლია გავაკეთო, მერის პოსტზე კი ჩემს თავს ვერ ვხედავ-მეთქი. მიპასუხა, ამაზე არ მიფიქრია და შემდეგ შეხვედრაზე მოვილაპარაკოთო. შემდეგ შეხვედრაზე უფრო ჩამოყალიბებული ვიყავი, რომ მერობა არ მინდა, მერობაში საგარეო პოლიტიკის არანაირი ნაწილი არაა, რაც ჩემი კომპეტენციაა. თვითონ მითხრა, რომ გუნდმა მარგველაშვილი აირჩია. მოკლედ, ყველაფერი საუბარმა მოიტანა...
- როცა პრეზიდენტობის კანდიდატობა გადაწყვიტეთ, ამის შესახებ ევროპელ მეგობრებს თუ შეუთანხმდით?
- არავის არაფერს ვუთანხმებ, თუმცა აშშ-დან რომ დავბრუნდი, საფრანგეთის საგარეო საქმეთა მინისტრს შევხვდი, მინდოდა, საქართველოს ვითარებაზე რაღაცები მეთქვა, საუბარი ეშტონის მოადგილესთანაც მქონდა და ყველას ვუთხარი, რადგან არ მინდოდა, ეს, მით უმეტეს, საფრანგეთში სკანდალივით ყოფილიყო. საერთოდ, კორექტულობა მოითხოვს, რომ ადამიანები, რომლებთანაც ურთიერთობა გაქვს, უნდა გააფრთხილო, თუ რას აპირებ... სხვათა შორის, ფრანგებმა ძალიან კარგად მიიღეს.
- და ის როგორღა მიიღეს, ცესკო-სასამართლომ რომ არ დაგარეგისტრირათ?
- არ ვიცი... აქაურ ელჩს ჰქონდა ინსტრუქცია, რომ ამაზე რეაქცია ჰქონოდა და ჰქონდა კიდეც... საჯარო განცხადების გაკეთების სურვილი კი არ ჰქონიათ, რადგან თვლიან, რომ ეს ქართულ პოლიტიკაში უხეში ჩარევა იქნებოდა...
- ქალბატონო სალომე, ერთ-ერთ ინტერვიუში “უკრაინული ფული” ახსენეთ. რას გულისხმობდით?
- ამაზე თავს ვერ დავდებ, უბრალოდ, გამიგია... ადრე ბევრი ლაპარაკი იყო, რომ ბურჯანაძეს უკრაინიდან მდიდარი ოლიგარქები აფინანსებდნენ...
- პრეზიდენტობის კანდიდატი რომ გამხდარიყავით, თქვენს კამპანიას ვინ დააფინანსებდა?
- მე თვითონ!
- როგორ?
- უარაფროდ და “ფეიუსბუქზე” აქტიურობით, ალბათ, 15-20 პროცენტს მივიღებდი. ასევე, ფონდის დაარსებას ვაპირებდი და ჩემს მხარდამჭერებს ვთხოვდი, რომ ერთი-ორი სიგარეტის თანხა გადმოერიცხათ. პატარა პირადი თანხაც მქონდა და ეს მედიაში ჩატარებული საარჩევნო კამპანია იქნებოდა. ესენი კი, სრულიად არასაჭირო და გასული საუკუნის კამპანიებს ატარებენ.
- რამდენჯერმე ხაზგასმით აღნიშნეთ, რომ ახალი პრეზიდენტი, პრაქტიკულად, უუფლებო იქნება. გასაგებია თქვენი გამოცდილება საგარეო პოლიტიკაში, მაგრამ მაინც: პრეზიდენტობა რად გინდოდათ?
- ისეთი, ალბათ, არც ასაკი მაქვს და არც - შიდა გამოცდილება, რომ ხელისუფლებაში მარტო ვიყო. სამაგიეროდ, ვგრძნობ, რომ საქართველოს ინტერესების გარეთ დაცვა შემიძლია და ამას მთელი ცხოვრება ვაკეთებ. ის, რომ ხალხის მიერ ვიქნებოდი არჩეული, მორალურ ლეგიტიმაციას მომცემდა, საკვანძო მომენტებში, დემოკრატიის ან რუსეთის კუთხით, მეთქვა, რომ მიუღებელია!
- ირაკლი ალასანიას თავდაცვის მინისტრობა რომ დაეტოვებინა და კენჭი დამოუკიდებლად ეყარა, პრეზიდენტობას მაინც დააპირებდით?
- არა!
- ქალბატონო სალომე, ყველაფერი, რაზეც საუბრობთ, არის თუ არა შეთქმულება სალომე ზურაბიშვილის წინააღმდეგ?
- არა, ესაა შეთქმულება საქართველოს წინააღმდეგ!
- რუსული შეთქმულება?
- რუსეთი იმპერიული ქვეყანაა - როცა საშუალებები უჩნდება, ცდუნებას ვერ უძლებს, ანუ როცა საქართველოში ჩნდება შიდა დაპირისპირება და სახელმწიფო სუსტდება, ჩვენზე მაშინ მოდის. როცა მაგრად ვართ, ვიცით, რა გვინდა და ჩვენს ინტერესებს ვიცავთ, მაშინ ღია დაპირისპირებაზე არ მოდის. ამიტომ, ეს შეთქმულება შიგნიდან მოდის და ჩანს. “მეხუთე კოლონაც” შიგნიდანაა შექმნილი. ასე რომ, ჩვენი მომავალი ჩვენს ხელთაა!
