2013 წლის 17 მაისს საქართველოში ოფიციალურად მოინათლა და ეკურთხა ქართული ფაშიზმი.

ამ სამარცხვინო და დღემდე კაცობრიობის ისტორიაში ყველაზე კაცთმოძულე იდეოლოგიისა და პრაქტიკის საქართველოში ინკუბატორი, მისი წამხალისებელი და სულის შთამბერავი, არის საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია.

ის, რაც უკანასკნელი 25 წლის მანძილზე საქართველოში მოქმედმა ვერცერთმა პოლიტიკურმა ძალამ ვერ შეძლო, - ადამიანები ზიზღითა და სიძულვილით დაერაზმა, მათი ცნობიერება აგრესიით გაეჟღინთა და საკუთარი თანამოქალაქეების წინააღმდეგ ორგანიზებული ძალადობით აემხედრებინა, - მოახერხა იმ სარწმუნოების ინსტიტუციამ, რომელიც, ოფიციალურად მაინც, სიყვარულის, მიმტევებლობისა და შემწყნარებლობის იდეების სახელით იყო შექმნილი.

უკვე გასული საუკუნის 80-იანი წლების ბოლოდან მოყოლებული საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია გეგმაზომიერად იწოვდა და ითავისებდა ყველა იმ ექსტრემისტულ, ობსკურანტულ და მოძალადეობრივ ტენდენციას, რომელიც საქართველოში სწორედ იმ ხანებში გამომზეურდა. ამასთანავე, ძალადობის პოტენციალს, რომელიც სოციალური, ეკონომიკური, პოლიტიკური, კულტურული, მენტალური თუ ინდივიდუალურ-ფსიქოლოგიური საფუძვლების გამო უხვად დაგროვდა საქართველოში, ეკლესიამ დროთა განმავლობაში ორგანიზებული ფორმა მისცა და საკუთარი ძალაუფლებისა და გამდიდრების ინსტრუმენტად აქცია. უფრო მეტიც, ექსტრემიზმისა და ძალმომრეობის ცალკეულმა ნიშნებმა ეკლესიის მსახურთა მეშვეობით მწყობრი იდეოლოგიური სახე მიიღო და საკრალურ, ღვთაებრივ ხარისხში აღზევდა. ამიტომაც, სამღვდელოების მიერ ეგზალტირებული და „სხვათა“ სიძულვილით ცნობიერებამოწამლული ადამიანები, რომლებიც მათ მოძღვარ-„მამაოებთან“ ერთად თბილისის ცენტრში ძალადობენ, დარწმუნებული არიან, რომ ღვთის ნებას აღასრულებენ. ეკლესიამ მოძალადეებს და მათ მოუთოკავ დესტრუქციულ ინსტინქტებს მიზანი დაუსახა და მიმართულება მისცა. ამის შედეგად 2013 წლის 17 მაისს საქართველო აქამდე ჯერარნახული და საჯარო ძალადობრივი ორგიის მომსწრე აღმოჩნდა, რამაც საქართველოში არათუ დემოკრატიისა და სამართლებრივი სახელმწიფოს, არამედ საერთოდ სახელმწიფოებრიობის არსებობა ეჭვის ქვეშ დააყენა.

2002 წელს სახელმწიფოსა და საქართველოს მართლმადიდებელ ეკლესიას შორის გაფორმებული საკონსტიტუციო შეთანხმებით, რომლის მეშვეობითაც ეკლესიას „ქართველი ერის წინაშე განსაკუთრებული დამსახურების გამო“ (თუმცა არავის დაუკონკრეტებია, რომელ დამსახურებებზე იყო საუბარი) ოფიციალურად პრივილეგიები დაუკანონდა, ეს რელიგიური ინსტიტუცია ფაქტობრივად ჩამოყალიბდა კანონზე მაღლა მდგომ სუბიექტად, რომელიც თავისუფალია გადასახადებისგან, არ ექვემდებარება სამართლებრივ პასუხისმგებლობას და შეუზღუდავად ახორციელებს საკუთარ ძალაუფლებას მაშინაც კი, როდესაც ის საქართველოში მოქმედ კანონმდებლობასთან წინააღმდეგობაში შედის. ეკლესია იქცა დამნაშავეთა რეკრუტირებისა და დანაშაულებრივი გზებით ფულის „გათეთრების“ ადგილად. მაგრამ ეს ყველაფერი მხოლოდ გარემოებებია, რომელთაც ეკლესია პრივილეგირებულ ფეოდალად აქცია და საეკლესიო პირებს მომხვეჭელობისა და გამდიდრების შეუზღუდავი უფლება მისცა.

ბევრად უფრო საგანგაშო ის ფაქტია, რომ საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის წიაღში, მისი უმაღლესი იერარქების ხელითა და უშუალო წამქეზებლობით შეიქმნა და ორგანიზებული სახე მიიღო ცალსახად ფაშისტურმა იდეოლოგიამ. ეს იდეოლოგია, რომლის ფორმირებასაც ეკლესია ულტრანაციონალისტურ ძალებთან ერთად ჯერ კიდევ გასული საუკუნის 80-იან წლებში შეუდგა, კლასიკური ფაშისტური იდეოლოგიების ძირითად ამოსავალ პრინციპებს ეფუძნება და მათ ქართულ ნაირსახეობას წარმოადგენს. ესაა ქართველის, როგორც „გენეტიკურად მართლმადიდებლის“ ფიქცია, რომელიც, გერმანული ნაციზმის მიერ შექმნილი „არიული რასის“ მითის მსგავსად, ყველა ეთნიკურად არაქართველისა და არამართლმადიდებლის გაუცხოებას, მათ „უცხო თესლად“, „შემოგზავნილად“, მტრად, კვალიფიკაციას და მათი განადგურების სანქციასაც გულისხმობს.

ჰომოსექსუალობის თემა, უფრო სწორად, ჰომოფობია, მართლმადიდებელი ეკლესიის „არიული მითის“ კომპონენტია. ეს მითი, ისევე, როგორც ნაცისტური არიული მითი, ადამიანებს განიხილავს საჯიშე მასალად, რომლის მთავარი ფუნქციაც ეკლესიის მორჩილთა და მისი სახელით მოძალადეთა გამრავლებაა. ოღონდ ეს ძალადობა განსხვავებულებისკენ, „გენეტიკურად“ არაქართველ და არამართლმადიდებლებისკენ უნდა იყოს მიმართული. ვინც ამაზე უარს ამბობს, - არ მრავლდება, არ უზრდის სამშობლოს (რომელიც მართლმადიდებელი ეკლესიის იდენტურია) შვილებს, არ უხდის ხარკს მღვდლებს, არ მიაჩნია, რომ ყველაფერი ისე უნდა გაკეთდეს, „როგორც პატრიარქი გადაწყვეტს“, აქვს საკუთარი აზრი და არ ერიდება მის საჯაროდ გახმოვანებას, - ის ჰომოსექსუალია, რაც საქართველოს მტრის სინონიმიცაა. ჰომოსექსუალობა მართლმადიდებლურ არიულ მითში არა იმდენად წმინდად სექსუალურ პრაქტიკებს გულისხმობს, რაც ეკლესიისათვის არასდროს ყოფილა უცნობი, რაზეც ძველი ქართული საეკლესიო ლიტერატურის არაერთი ძეგლიც მოწმობს, არამედ ის მტრის ხატია, რომელზე ძალადობაც „არიული“ მსხვერპლშეწირვის რიტუალის აუცილებელი ნაწილია.

ფაშიზმი როგორც სიძულვილის იდეოლოგია და პრაქტიკა არა მხოლოდ „ჩემიანისა“ და „უცხოს“ გამიჯვნას, არამედ გამუდმებულ განგაშს, კოლექტიურ პარანოიას გულისხმობს, რომ ის „სხვები“, ანუ ისინი, „ვინც ჩვენთან არ არის“, რაოდენ უმცირესობაშიც არ უნდა იყვნენ, ყოველთვის დამნაშავეები არიან, - ეს მათი ბრალია, რომ უმრავლესობა თავს ბედნიერად ვერ გრძნობს, რომ საქართველო, მიუხედავად პატრიარქისა თუ პრეზიდენტების და არაერთი წამყვანი პოლიტიკოსის დაპირებისა, არ იქნა და არ გაბრწყინდა. ისინი, ვინც არ მიეკუთვნება აგრესიულად მორჩილ გენეტიკურად მართლმადიდებელთა ერთობაში მყოფ ძალას, ის მცირეზე უმცირესი უმცირესობაა, რომ ცდილობს ქართველი ერის გადაგვარებას და გარყვნას, მის შეცდენას და გაუკუღმართებას! ნებისმიერი ნიშნით „უმცირესობის“ არსებობის ფაქტიც კი, - არათუ მათთვის თანაბარი კონსტიტუციური უფლებების მინიჭება, - ფაშისტური ლოგიკით, უმრავლესობის უფლების შელახვაა, ანუ თუ უმრავლესობას არ აძლევენ საშუალებას, რომ უმცირესობაზე იძალადოს, მაშინ მისი თავისუფლება და ღირსება ილახება. ფაშიზმი ადამინებში ყველაზე ბნელ და ძალადობრივ ინსტინქტებს აღვიძებს და მათ მხვერპლშეწირვისა და კვლის არქაული ხატებით აფორმებს. როგორც გამოჩნდა, ეს მისია საქართველოში სრული წარმატებით შეასრულა საქართველოს მართლმადიდებელმა ეკლესიამ, თავისი სისხლის სმას მოწყურებული და გონებადაბნელებული სამწყსოთი, რომელიც მაშინაა დიდ გულზე, როდესაც უმრავლესობაშია და დაუსჯელობა გარანტირებული აქვს.

თუკი ვინმეს ბრალეულობაზე მიდგა საუბარი, - ვგულისხმობ არა მხოლოდ ცალკეულ მოძალადეს და მათ ანაფორიან დამგეშავებს, - 17 მაისის სისხლიან ორგიაზე პასუხსიმგებელი, პირველ რიგში, საქართველოს პოლიტიკოსების მთელი თაობებია, განურჩევლად მათი პარტიული მიკუთვნებულობისა, რომლებიც საკუთარი გამორჩენის მიზნით, პოპულიზმით, წინდაუხედაობითა თუ უმეცრებით ხელს უწყობდნენ ეკლესიის გაფაშისტურებას, ბიუჯეტიდან აფინანსებდნენ და გულუხვად ასაჩუქრებდნენ სამღვდელოებას, თვალს ხუჭავდნენ იმ ღიად ანტიკონსტიტუციურ ქმედებებზე, რომლებიც სამღვდელო პირებისგან მოდიოდა. სწორედ პოლიტიკოსების სინდისზეა იმ წყვდიადის ტრიუმფი, რომელმაც დღეს ეკლესიების ამბიონებიდან ქუჩაში გადაინაცვლა და ეპიდემიასავით მოედო მთელ საქართველოს. ამ მდგომარეობის გამოსასწორებლად კი საქართველოში არსებული ყველა ანტიფაშისტური და დემოკრატიული ძალის კონსოლიდაციაა საჭირო. დღეს, როდესაც პატრიარქის ქორეპისკოპოსი აგრძელებს ძველბიჭურ ტონში მუქარას და თბილისის ქუჩებში სისხლმოწყურებული მოძალადეები დათარეშობენ, აუცილებელია, რომ ყველამ, ვისთვისაც მიუღებელია ფაშიზმი და რელიგიური ექსტრემიზმი, საჯაროდ გამოთქვას საკუთარი პროტესტი. სწორედ დღეს უნდა ხმამაღლა ითქვას „კონკორდატის“ გაუქმების მოთხოვნა.