ბოლო დროს პოლიტიკური მოვლენების ეპიცენტრშია, თუმცა აშკარაა, რომ ამ სფეროში ყოფნაზე არასოდეს უოცნებია. თბილისში, ვერაზე, მსახიობის სახლში დაიბადა და გაიზარდა. მართალია, თავად მსახიობი არ გამხდარა, მაგრამ თეატრალურ უნივერსიტეტში მაინც მოხვდა - რეჟისორი და რამდენიმე ფილმის ავტორია. პროფესიით ინგლისური ენის სპეციალისტია, თუმცა პედაგოგად არასოდეს უმუშავია. მიმდინარე წლების განმავლობაში მას სხვადასხვა თანამდებობა ეკავა. ირაკლი ტრიპოლსკის ბევრი მისი ოჯახის წყალობით იცნობს, ბევრსაც ის "მე-9 არხის" ხელმძღვანელობიდან ჩარჩა მეხსიერებაში, ან "საზოგადოებრივი მაუწყებლის" სამეთვალყურეო საბჭოს თავმჯდომარის თანამდებობიდან დაამახსოვრდა. კიდევ უფრო მეტ ადამიანს კი ბიძინა ივანიშვილის პოლიტიკურ ასპარესზე გამოჩენის შემდეგ "გაეცნო". ირაკლი ტრიპოლსკი თავიდან სტუდენტობის მეგობრის, ბიძინა ივანიშვილის პრესმდივანი გახლდათ. გასული წლის შემოდგომაზე ღია ეთერში გამართულ პრესკონფერენციას უძღვებოდა. დღეს ის დუშეთში კოალიცია "ქართული ოცნების" მაჟორიტარი დეპუტატობის კანდიდატია და შესაბამისად, ამ რეგიონში დიდ დროს ატარებს. წინასაარჩევნო პერიოდი დატვირთული აქვს, თუმცა შესახვედრად დრო მაინც გამონახა...

- ბატონო ირაკლი, მსახიობ იაკობ ტრიპოლსკის ოჯახში დაიბადეთ. ალბათ მარჯანიშვილის თეატრში დიდ დროს ატარებდით. გაიხსენეთ ბავშვობა და უბანი, რომელშიც ის წლები გაატარეთ...
- დიახ, მსახიობის ოჯახში დავიბადე. საკმაოდ დიდი დრო მაქვს გატარებული თეატრსა და მის კულისებში ჩემი თაობის მსახიობთა შვილებთან - რამაზ საყვარელიძესთან, ზურა ყიფშიძესთან, ნიკუშა შენგელაიასთან, თაზო თოლორაიასთან და სხვებთან ერთად. ვერაზე ვიზრდებოდი, 53-ე სკოლაში ვსწავლობდი. ჩემს კლასში იყო დავით ყიფიანი და შემდგომში არაერთი სასიქადულო ადამიანი. შემდეგ ვაკეში 55-ე სკოლაში გადავედი, სადაც მეათე კლასამდე ვსწავლობდი და ბოლოს დავამთავრე მუშა-ახალგაზრდობის მე-5 ღამის სკოლა.

- სამი სკოლა რატომ გამოიცვალეთ?
- იმიტომ, რომ კარგი მოსწავლე ვიყავი და ყველა სკოლას უნდოდა მათთან მესწავლა (იღიმის).

- ხუმრობთ, ხომ?
- რა თქმა უნდა. ხულიგანი არასოდეს ვყოფილვარ, მაგრამ ცოტა ცელქი ბავშვი ვიყავი. საშუალოზე უკეთ ვსწავლობდი, სპორტის ნიჭიც მქონდა. ვთამაშობდი ფეხბურთს, მაგიდის ჩოგბურთს, რაგბის, ხელბურთს, მაგრამ სპორტული ნიჭი ვერ განვავითარე. უცხო ენების პედაგოგიური ინსტიტუტი დავამთავრე და დიპლომით ინგლისური ენის მასწავლებელი ვარ.

- ამ სპეციალობით გიმუშავიათ?
- არა, IV-V კურსზე მასწავლებლის პრაქტიკები გვქონდა ჩემს სკოლაში, 53-ში, და მხოლოდ ეს იყო. საერთოდ, ძალიან ბევრ ადგილას მიმუშავია, მათ შორის სამართლისა და ეკონომიკის ინსტიტუტში, აკადემიკოს პაატა გუგუშვილთან.

- დედმამიშვილი თუ გყავთ?..
- ექვსი წლით უფროსი ძმა მყავდა, რომელიც, სამწუხაროდ, სამი წლის წინ გარდაიცვალა. ის პროფესიით ინჟინერი იყო.

- დედა?..
- დედაჩემი ნაზი მაისურაძე დიასახლისია. დღეს 87 წლის არის და შენარჩუნებული აქვს ის სილამაზე, რომელიც ახალგაზრდობაში ჰქონდა. დღესაც ძალიან ლამაზი ქალბატონი ბრძანდება.

- მსახიობობაზე არასოდეს გიოცნებიათ?
- როგორ არა, მსახიობობაზე ყველა ოცნებობდა და მათ შორის მეც ვიყავი. იმ პერიოდში კინოსტუდიის წარმომადგენლები სკოლებში დადიოდნენ და ფილმებში გადასაღებად ბავშვებს არჩევდნენ. რამდენჯერმე იმ ბავშვების რიცხვში მეც მოვხვდი, მაგრამ ეს ამბავი არ გამოვიდა. რამდენჯერმე თავად ვთხოვე მამას კინოსტუდიაში მივეყვანე. მიმიყვანა, მაგრამ "დამბრაკეს". ეტყობა, მსახიობის ოსტატობა სათანადო დონეზე არ მქონდა. ორჯერ ძალიან სასაცილო შემთხვევა მოხდა. ერთ-ერთი ის იყო, როცა ბატონი რეზო ჩხეიძე "ღიმილის ბიჭებს" იღებდა. ძალიან მინდოდა ფილმში მონაწილეობა. ბატონი რეზო გადასაღებად ბიჭებს ეძებდა და მივედი. მოყოლა რთულია, ვერ დაწერთ, თქვენ უნდა გენახათ, როგორ წავიკითხე ვაჟა-ფშაველას ლექსი "არწივი ვნახე დაჭრილი". მგონი, მაშინ მამას უთხრეს, ეს ბავშვი მსახიობად არ გამოდგებაო (იღიმის).

- როცა უარს გეუბნებოდნენ, გული არ გწყდებოდათ?
- რა თქმა უნდა, რაღაც მომენტში გული მწყდებოდა, მაგრამ ეს ამბავი რომ გადაივლიდა, მავიწყდებოდა. მერე სხვა თემა და გატაცება შემოდიოდა. ფილმში გადაღების სურვილი სულ მქონდა და მოგვიანებით რამდენიმე ფილმში მაინც გადამიღეს. გოდერძი ჩოხელი ჩემი მამიდაშვილი იყო და მის ფილმში "ადამიანთა სევდა" ერთ-ერთ ეპიზოდში ვარ გადაღებული. საერთოდ, კინო ძალიან მიყვარდა და მაინტერესებდა. სწორედ ამის გამო, უცხო ენების ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ კინოდოკუმენტალისტი გავხდი. ჯარში ვიყავი, როცა ჯგუფი სოსო ჩხაიძემ აიყვანა. როცა ჯარიდან დავბრუნდი, თეატრალურ ინსტიტუტში ბატონ სოსოსთან მეორე კურსზე დამსვეს. ბედნიერი ვარ, რომ ბატონ სოსოს შევხვდი. ის "თუში მეცხვარისა" და სხვა არაერთი ფილმის ავტორი გახლდათ.

- ანუ მამის ფაქტორს არ უმოქმედია, რომ ბავშვობაში ფილმებში გადაეღეთ?
- არა, არ უმოქმედია. ეტყობა, თვითონაც არ იყო მონდომებული. ძალიან შეუხედავი არ ვიყავი, მაგრამ, როგორც გითხარით, მსახიობისთვის საჭირო ნიჭი არ მქონდა.

- მამას ოჯახში როგორ მიმართავდით? იაკობი ერქვა და მას ყველა იაშას ეძახდა...
- ხან მამას ვეძახდი, ხან ვლადიმეროვიჩს და ხანაც იაშას. თავად ირას მეძახდა და ზოგჯერ ირა-ძმას.

- ასე რატომ?
- ერთმანეთთან ძალიან ახლოს ვიყავით...

- თქვენ შორის მცირე ასაკობრივი სხვაობა იყო?
- არა, მამა 1919 წელს იყო დაბადებული და მე - 1951-ში. უბრალოდ, მამა-შვილის ახლო ურთიერთობას ვგულისხმობ.

- ვიცი, რომ თქვენს ოჯახში თქვენი და თქვენი ძმის გარდა, კიდევ ერთი ბავშვი იზრდებოდა...
- არა, ბავშვი კი არა, კაცი იყო უკვე.

- და შეიძლება მიამბოთ, ვინ იყო ის ადამიანი?
- ეს ჩემთვის ცოტა მტკივნეული თემაა. ის ჩვენზე რამდენიმე წლით იყო უფროსი და ვიცოდით, რომ ჩვენი ნათესავი იყო. სხვათა შორის, ამ ამბის შესახებ გოდერძი ჩოხელს უწერია თავის ერთ-ერთ მოთხრობაში.

- იქნებ, გვიამბოთ..
- პაპაჩემს მაშინ ესროლეს, როცა მამა 3-4 წლის იყო. ეს 1924 წელს, მთიულეთში, ქაქუცა ჩოლოყაშვილის აჯანყების მზადების პერიოდში მოხდა. ეტყობა, პაპაჩემი ერთ-ერთი აქტივისტი გახლდათ. გაგეცინებათ ალბათ, როცა გეტყვით, რომ იმ დროს პაპაჩემს ველოსიპედი ჰყოლია და თურმე ველოსიპედით მოდიოდა. ამ დროს ყაჩაღად იყო ერთი კაცი გასული, რომლის გვარს ახლა შეგნებულად არ დავასახელებ. ყაჩაღს ხელისუფლებასთან შემორიგება სურდა და ეტყობა უთხრეს, ეს კაცი უნდა მოაშოროო. თუმცა სიტყვა "ყაჩაღი" სულაც არ ერგება მის პიროვნებას. შეიძლება უბრალო ნაძირალა იყო, თორემ ყაჩაღი ჩვენ კარგიც გაგვიგია, თუნდაც რობინ ჰუდი და არსენა გავიხსენოთ. პაპა გზაზე ველოსიპედით მოდიოდა, როცა არაგვის გაღმა ჩასაფრებულმა იმ კაცმა ესროლა და ტყვია ღვიძლში მოარტყა. რამდენიმე დღის შემდეგ პაპაჩემი გარდაიცვალა. მერე მკვლელი გაასამართლეს, ციხეში გაგზავნეს და მოგვიანებით ისიც დაიღუპა. იმ კაცს ჰყავდა შვილი, რომელიც, ფაქტობრივად, სულ მარტო, ობლად დარჩა - არც დედა ჰყავდა, არც მამა. წლების შემდეგ, როცა მამაჩემი წამოიზარდა და ეს ამბავი გაიგო, ის ბავშვი უკვე წამოზრდილი, 16-17 წლის იყო. მამამ ის სოფლიდან ჩვენთან მოიყვანა.

- ანუ მამის მკვლელის შვილს მამათქვენმა სოფელში ჩააკითხა და თავის ოჯახში წამოიყვანა?
- ეს როგორ მოხდა, ზუსტად არ ვიცი, მაგრამ ფაქტია, რომ იმ კაცმა სოფელში სახლი გაყიდა და ჩვენთან ცხოვრობდა. ალბათ ამ საქციელის მიზეზი გაინტერესებთ, ხომ?! ჩვენს ახალგაზრდობაში შემორჩენილი იყო სისხლის აღების წესი და იმისთვის, რომ მე ან ჩემს ძმას მეზობლისგან, ნათესავებისგან ან ვინმესგან ეს ამბავი ყურმოკვრით არ გაგვეგო და რაიმე არ მოგვემოქმედებინა, მამამ ასე გადაწყვიტა.

- და სიმართლე როდის შეიტყვეთ?
- უკვე დიდი ვიყავი, უმაღლესი დამთავრებული მქონდა. მაშინ გავიგე სინამდვილეში ვინ იყო ეს კაცი, მაგრამ იმდენი წელი ვიყავით ერთად, რომ ჩემს უფროს ძმად მიმაჩნდა. მამაჩემმა ის დიდუბეში, რადიოქარხანაში მოაწყო სამუშაოდ. მეც დიდხანს ვპატრონობდი, მაგრამ უბედური კაცი გამოდგა, ქარხანაში დენმა დაარტყა, რამაც კლინიკური სიკვდილი გამოიწვია. მერე წვერი გასცვივდა. მოკლედ, იმ ადამიანის ბიოგრაფია ცალკე დასაწერია და თუ ოდესმე დრო მექნა და ნიჭი მეყო, მის ამბავს აუცილებლად დავწერ.

- რამდენი წელი იცხოვრეთ ერთად? დღეს ის ადამიანი გარდაცვლილია?
- დიდხანს ვიცხოვრეთ. დღეს ის გარდაცვლილია. შევარდნაძის პერიოდში სამი წელი ციხეში გაუსამართლებელი იჯდა. შევარდნაძის ფანჯარას ქვა ესროლა და ამის გამო. კარგად ხატავდა, თვითნასწავლი მხატვარი იყო. ჩვენ მერე მან ვარაზისხევში, ერთ-ერთ კერძო სახლში ერთოთახიანი ბინა იყიდა და იქ ცხოვრობდა. სწორედ მაშინ იმ ადგილას მაღალსართულიანი ბინების მშენებლობა დაიწყო. მიუხედავად იმისა, რომ ის თავის ერთ ოთახში ჩაწერილი იყო, მეპატრონე მას იმ ერთი ოთახიდან აგდებდა, რომ ის ფართიც თავად მიეთვისებინა. დიდი დავიდარაბა იყო, ძალიან ცუდად ექცეოდნენ. ფანჯრის მინებს უმტვრევდნენ. მაშინ მე რაგბის ვთამაშობდი. რამდენჯერმე ჩემს თანაგუნდელებთან ერთად იქ მივედი და მეპატრონეები იმ უღირსი საქციელისთვის გავლანძღეთ. მერე, ბინა რომ წაერთმიათ, სასამართლოში უჩივლეს. სასამართლოზე მორაგბეებიც მივედით, მაგრამ გამოგვყარეს. მოკლედ, დიდი ამბები იყო...

- უკაცრავად, რომ თქვენთვის მტკივნეულ თემაზე გესაუბრეთ...
- მე კარგად ვერ გიამბეთ ეს ამბავი. სხვათა შორის, გოდერძი ჩოხელი თავის ერთ-ერთ მოთხრობაში, სადაც ძია იაშას შესახებ წერს, მოკლედ ჰყვება, როგორ ჩამოიყვანა მამამ თავის სახლში მამამისის მკვლელის შვილი. პრინციპში, ეს ამბავი ხალხში გოდერძისგან გახმაურდა, თორემ ჩვენ სამივე ისე ვიყავით ერთმანეთთან, რომ მომხდარზე არ ვსაუბრობდით. მამის საქციელთან შვილი არაფერ შუაში იყო. ახლაც არ მსიამოვნებს ამ თემაზე ლაპარაკი.

- მძიმე თემაა, მესმის...
- მძიმეა და ცოტა უცნაური. რამდენად კარგია თუ ცუდი, არ ვიცი. ჰუმანური საქციელი რომაა, ვხვდები, მაგრამ როცა სიმართლე გავიგე, ძალიან მტკივნეული იყო ჩემთვის.

- მოდით საუბარი თქვენს საქმიანობაზე განვაგრძოთ. "მე-9 არხი", "სა­ზოგადოებრივი მაუწყებელი", ბიძინა ივანიშვილის პრესმდივნობა, ამჟამად დუშეთის რაიონის მაჟორიტარობის კანდიდატი. როგორც ვიცი, ბატონ ბიძინას ახალგაზრდობიდან იცნობთ...
- კი, სტუდენტობიდან. ბატონი ბიძინა თბილისში კამოს სახელობის ქარხანაში მუშად მუშაობდა. ახლანდელი "ქართული ოცნების" ოფისის გვერდით, ერეკლე მეორეს მოედანზე, მაშინ კამოს ქარხნის თანამშრომლების საერთო საცხოვრებელი იყო, სადაც ბატონი ბიძინა და მისი ძმა ერთ ოთახში ცხოვრობდნენ. ეს ის დრო იყო, როცა მე კინოსარეჟისორო ფაკულტეტზე ვსწავლობდი. ჩემი ჯგუფელი იყო ნუგზარ ყიფიანი, რომელიც იქვე, ერეკლეს მოედანზე ცხოვრობდა. იმხანად ძალიან დაინტერესებული ვიყავი ფროიდით. ნუგზარის ბიძაშვილი ფროიდის კარგი მცოდნე გახლდათ და რამდენიმე ადამიანს ფროიდის შესახებ ლექციებს გვიკითხავდა. იქვე იყვნენ ბიძინა და მისი ძმაც, ასე გავიცანით ერთმანეთი. მას შემდეგ დიდმა დრომ გაიარა, ბატონი ბიძინა მოსკოვში წავიდა, იქ ასპირანტურა დაამთავრა და დისერტაცია დაიცვა. როცა ბატონ ბიძინაზე ლაპარაკობენ და რუსულ ფულს ახსენებენ, სულ მიკვირს, რატომ არავინ ახსენებს მის განათლებას?! შეხვდნენ და დაელაპარაკონ, როგორც მის სპეციალობაზე, ისე ნებისმიერ სხვა თემაზე. შემდეგში, როგორც იცით, "მეცხრე არხს" ვხელმძღვანელობდი. მაშინ ამგვარი პოლიტიკური სიტუაცია არ ყოფილა, მაგრამ თავისი წილი დაძაბულობა ყოველთვის იგრძნობოდა. საკმაოდ ბევრი ადამიანი მუშაობდა იმ ტელევიზიაში, რომლებიც დღეს სხვადასხვა მედიასაშუალებაში არიან. მათ შეგიძლიათ ჰკითხოთ და ყველა გეტყვით, რომ ის იყო ოაზისი უდაბნოში, ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით. თუკი რამ კარგად მახსენდება, სწორედ ის პერიოდია. თუმცა საკმაოდ ძნელი იყო. დანის პირზე გვიწევდა სიარული. ერთადერთი მითითება, რაც გვქონდა, ის იყო, რომ ვყოფილიყავით ობიექტურები.

- "მეცხრე არხს" ოაზისს უწოდებთ და "საზოგადოებრივ მაუწყებელზე" გატარებულ პერიოდს როგორ აფასებთ?
- "საზოგადოებრივ მაუწყებელში" ოთხი თვე გავატარე. რაც იქ ვნახე, რთულია გადმოგცეთ. საკმაოდ გონიერი ადამიანები თვალებში მიყურებდნენ და თეთრზე მიმტკიცებდნენ, რომ შავი იყო. ამაზე გული ძალიან მწყდებოდა და ვუხსნიდი, რომ ასე არ შეიძლებოდა. ამას ბევრი ახალგაზრდა და მართლაც გონიერი ადამიანი აკეთებდა, არ მინდა მათი სახელებისა და გვარების ჩამოთვლა. კარგად მახსოვს ერთი შემთხვევა, უფრო სწორად, ბიძგი, რამაც "საზოგადოებრივი მაუწყებლიდან" წამოსვლა გადამაწყვეტინა. იმ პერიოდში, როცა მე "საზოგადოებრივი მაუწყებლის" სამეთვალყურეო საბჭოს თავმჯდომარედ ამირჩიეს, ქალბატონი სოფიკო ჭიაურელი გარდაიცვალა. ის ჩემთვის ძალიან ახლობელი ადამიანი იყო და ძალიან განვიცადე. მის სახლში პანაშვიდებს დავესწარი, ხოლო გასვენება მარჯანიშვილის თეატრის შენობიდან მოხდა. თეატრში რომ მივედი, რიგი იყო. მეც სხვებივით რიგში ჩავდექი. ორი-სამი დღის დანიშნული ვიყავი ამ თანამდებობაზე. იქ მდგარი ხალხის უმეტესობა მიცნობდა და ვინც არა, ისინი ჩემზე ანიშნებდნენ, ეს არის? ეს არისო?! იმ წუთებში დავინახე, რომ ხალხს ჩემი იმედი ჰქონდა და სჯეროდათ, რომ "საზოგადოებრივ მაუწყებელზე" ცვლილებები მოხდებოდა. სამწუხაროდ, ასე არ მოხდა, საზოგადოების წინაშე ვალდებული ვიყავი, მაგრამ როცა არაფერი გამოვიდა, გადავდექი. ექვსი წლით ვიყავი არჩეული, კარგი სავარძელი და კაბინეტი მქონდა, დღესაც იქ უნდა ვყოფილიყავი, მაგრამ აუტანელი იყო ჩემთვის ის ტყუილი, სიცრუე, რაც ყოველდღიურად მესმოდა. უნდა გამოვიდე, ხალხს შევხვდე, ვაჟკაცობასა და პატრიოტიზმზე ველაპარაკო და ამ დროს ყოველ წამს ვიტყუებოდე?! ასეთი რამ მე არ შემიძლია. ეს ჩემი განცხადება არსებობს და დღესაც ვიმეორებ, რომ მე მხოლოდ ქართველი საზოგადოების წინაშე ვარ ვალდებული, სხვა ვალდებულებებს მე ვერავინ დამაკისრებს.

- ბატონო ირაკლი, თქვენ ბოლო დროს გადაღებული ფილმის "ნეტავ აქ თეატრი არის?!" პროდიუსერი ხართ. ნანა ჯანელიძის ამ ფილმმა არაერთი წარმატება მოიპოვა. მასში მონაწილე კახი კავსაძეს ალბათ ბავშვობიდან იცნობთ...
- მე ამ ფილმის პროდიუსერიც ვიყავი და "გალობის რაინდებისაც". ნანა ჯანელიძის ორივე ფილმს საკმაოდ დიდი წარმატება ხვდა წილად. რაც შეეხება ბატონ კახის, იშვიათი პიროვნებაა. ჯერ მარტო ბატონი კახისა და ქალბატონი ბელას სიყვარულის ამბავი რად ღირს. ასეთი ადამიანები თითზე ჩამოსათვლელები არიან, არა მხოლოდ ჩვენს საზოგადოებაში, არამედ მთელი კაცობრიობის ისტორიაში.

- თქვენი ოჯახი? მეუღლე და ქალიშვილი გყავთ...
- მეუღლე, ქეთევან ნადირაძე პროფესორია, ისტორიკოსი. საქართველოს ისტორიის სპეციალისტი და ამ ფრაზას ხაზგასმით ვამბობ (იღიმის). შვილი, სალომე ტრიპოლსკი კი იურისტია.

- ალბათ ბევრს უჩნდება კითხვა, რატომ იყრით კენჭს დუშეთში და არა თბილისში, თუნდაც თქვენს უბანში?
- დუშეთში იმიტომ, რომ ტრიპოლსკები ფასანაურიდან არიან. მამაჩემი ფასანაურში დაიბადა. მე მეხუთე თაობის ტრიპოლსკი ვარ. 1832 წლის პოლონეთი რუსეთის წინააღმდეგ აჯანყდა, აჯანყება ჩაახშვეს და იქიდან დაახლოებით 70 გვარის წარმომადგენელი საქართველოში გადმოასახლეს. მამაჩემის პაპის მამა გზის ინჟინერი ყოფილა. გადმოსახლებულები რუსეთიდან სამხედრო გზაზე რომ მოდიოდნენ, მაშინ ჯვრის უღელტეხილის მშენებლობა მიმდინარეობდა. ეტყობა, იმ ადამიანებში ინჟინერი მოიკითხეს და მამაჩემის პაპის მამა დასაქმდა. იქვე დარჩა, დასახლდა და ოჯახი შექმნა. ასე გამრავლდნენ და ყველა მათგანი ქართველზე დაქორწინდა. ფასანაურში არ დავბადებულვარ, მაგრამ ცხოვრების დიდი ნაწილი იქ მაქვს გატარებული. ზამთარ-ზაფხულ ჩავდიოდი ბებიასთან, რომელიც იქ ცხოვრობდა. მამას ძალიან უყვარდა ფასანაური და იქაურობაზე გიჟდებოდა. ბოდიშს ვიხდი, ამდენს რომ ვლაპარაკობ, მაგრამ მამა საკმაოდ ცნობილი მსახიობი იყო. თბილისში სახლიდან უმანქანოდ თუ გამოვდიოდით, ძალიან მრცხვენოდა, რადგან ტროლეიბუსში, ავტობუსში ასულებს ყველა გვიყურებდა. ქუჩაში გასულებს უამრავი ადამიანი მოგვდევდა, როცა "ცოცხალ" იაშა ტრიპოლსკის ხედავდნენ! ფასანაური ძალიან უყვარდათ სანდრო ჟორჟოლიანს, სერგო ზაქარიაძეს. ესეც ცალკე ისტორია და გული მწყდება, რომ ვერ ვწერ. სერგო ზაქარიაძე ჩემი ძმის ნათლია იყო. ერთ-ერთ სპექტაკლზე სერგო ზაქარიაძეს პისტოლეტში ჩაუდეს ნამდვილი ტყვია, რომელიც მან მამაჩემს ესროლა. წარმოიდგინეთ, რა ამბებში ვარ ნამყოფი?!.

- დიახ, ცნობილია ეს ამბავი, საბედნიეროდ, ტრაგედია არ მოხდა. იმ დროს დარბაზში ხომ არ იყავით?
- არა, ეს ამბავი რომ მოხდა, პატარა ვიყავი. სერგო ზაქარიაძის დაჭერა უნდოდათ და ისიც და მამაც ასე გაიმეტეს.

- და როდის ფიქრობთ ამ ყველაფრის დაწერას? იქნებ, მოგონებებს ერთ წიგნად მოუყაროთ თავი?
- კი, მინდა მივხედო, უბრალოდ, ვერ მოვიცალე. ბოდიშს მოვითხოვ ყველასთან, მაგრამ დღეს, ვისაც არ ეზარება, ყველამ რაღაც ავტობიოგრაფიული წიგნი დაწერა. ბევრგან სასაცილო ამბებს იგონებენ, სუფრასთან მომხდარს. რამდენიმე მეც წავიკითხე, მაგრამ ისეთი ნაწერია, საერთოდ არ გამეცინა. შთაბეჭდილება შემექმნა, რომ უმეტესობამ წერა საერთოდ არ იცის.

- მემუარების წერა მოდად იქცა...
- კი, ბევრი წერს. როგორც ვიცი, მხოლოდ ერთი, სერიოზული ავტობიოგრაფიული რომანის დაწერა ყველას შეუძლია. რასაკვირველია. გენიოსებზე არ ვლაპარაკობ, მაგრამ ვფიქრობ, რომ ჩემი განათლებისა და დონის ადამიანმა ერთი წიგნის დაწერა უნდა შევძლო. ერთი ბლოკნოტი მაქვს, სადაც წლების განმავლობაში რაღაცებს ვიწერდი. მაგალითად ასე: "მე, გურამი, სოსო, ვახო - პეკინის ქუჩაზე". ასე ერთი წინადადებით, რომ შემდეგში ამ ადამიანებთან დაკავშირებული ამბავი გავიხსენო. მეხსიერების პრობლემა რომ შემექმნას, ჩემ გარდა იმ წინადადებებს ვერავინ გაიგებს (იღიმის), ის ბლოკნოტი გადასაგდები იქნება. ვფიქრობ, როცა წერას დავიწყებ, ერთი ადამიანი დავიხმარო. ის ჩვენი საზოგადოებისთვის ცნობილია, კარგი წერის მანერა აქვს.

- და ვინ არის, რატომ არ ამბობთ?
- არ მინდა, რადგან ამ იდეის შესახებ მან ჯერ არაფერი იცის და ჯერ მას უნდა შევუთანხმო. მინდა დავუჯდე, ბლოკნოტში ჩაწერილი წინადადებები განვავრცო, მოვუყვე და მან დაწეროს. მინდა, ბიბლიიდან აღებული ერთ-ერთი თემა რომანს თან გასდევდეს. საერთოდ, რასაც ვხედავ და რაც წამიკითხავს, ყველა თემა ბიბლიიდან არის აღებული და სხვადასხვაგვარად გაშლილი და გავრცობილი.

- დაბოლოს, წარმატების იმედი რომ არ გქონდეთ, ალბათ არ გადადგამდით იმ ნაბიჯს, რასაც პოლიტიკაში ჩართვა ჰქვია..
- დიახ... წეღანაც გითხარით, თავს არ ვიქებ, მაგრამ ისეთი ტიპის ადამიანი ვარ, რომელსაც განზე დგომა არ შეუძლია. ძალიან ბევრ უსამართლობას ვხედავდი და ვხედავ. დუშეთის რაიონში მაჟორიტარობის კანდიდატი ვარ და ვხედავ, როგორ ცდილობენ ხალხის ერთი ტომარა ფქვილითა და ათი ლიტრი ზეთით მოსყიდვას. ფულით მოსყიდვაზე გადავიდნენ, რასაც ჩვენ გვაბრალებენ, თავად სჩადიან, მაგრამ ხალხის გონიერების იმედი მაქვს. არაერთხელ მომივლია საქართველო ფეხით და ახლა, დუშეთის რაიონის სოფლებში რომ ჩავდივარ, ასეთი გაღატაკებული და შეწუხებული ადამიანები არასოდეს მინახავს, თუმცა ისინი ყველაზე მეტად ღირსებაზე წუხან. აშინებენ, თრგუნავენ, მაგრამ მაინც მაგრად დგანან!..