რუსეთი  ჯერ კიდევ ცდილობს, ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკის ქვეყნებს „უფროს ძმასავით“ მოეპყრას... რუსეთის მიერ, აზერბაიჯანსა და აზერბაიჯანელებზე ბოლო დროს განხორციელებული ზეწოლა აჩვენებს, რომ ამ ქვეყანას არ დაუთმია თავისი იმპერიალისტური ბუნება. აზერბაიჯანის მიერ საკუთარი მიწების განთავისუფლებამ, რეგიონში სამშვიდობო დღის წესრიგის ჩამოყალიბებამ, უკრაინის ტერიტორიული მთლიანობის მხარდაჭერამ, რუსეთისგან AZAL-ის სამოქალაქო თვითმფრინავის ჩამოგდების გამო ბოდიშის მოხდამ და, რაც მთავარია, ოფიციალური ბაქოს მიერ გატარებულმა დამოუკიდებელმა საგარეო პოლიტიკამ მოსკოვის უკმაყოფილება გამოიწვია.

ფედერაციაში სხვადასხვა დონეზე აზერბაიჯანის წინააღმდეგ პროპაგანდა მიმდინარეობს. თუ დაუწესდება გამოუცხადებელი სანქციები, ამ ქვეყანაში აზერბაიჯანული დიასპორის წარმომადგენლები ცილისწამების მსხვერპლნი ხდებიან და არაოფიციალური ინფორმაციით, სამართალდამცავი ორგანოების მიერ რეკეტის გზით, მათგან დიდ თანხებს ითხოვენ.

რუსეთის სახელმწიფო სათათბიროში წარდგენილია წინადადება, უკრაინისთვის ჰუმანიტარული დახმარების გაწევის გამო, აზერბაიჯანულ დიასპორაზე ერთგვარი შეტევა დაიწყოს. დეპუტატმა და ისტორიკოსმა, პროფესორმა მიხაილ მატვეევმა შესთავაზა, რომ აზერბაიჯანმა ამ საკითხს დიასპორის განადგურებით და „ეთნიკური კრიმინალური დაჯგუფებების“ წინააღმდეგ დარტყმით უპასუხოს. აზერბაიჯანელი ბიზნესმენების წინააღმდეგ თავდასხმებიც ამ ტიპისაა.

ამ დღეებში, რუსეთის ფედერაციამ კიდევ ერთი ნაბიჯი გადადგა წინ, დაარღვია ყველა საერთაშორისო პრინციპი და ომის კანონი უკრაინაში, SOCAR-ის ნავთობბაზაზე, ასევე გაზის კომპრესორულ სადგურზე დარტყმით, რომელიც აზერბაიჯანულ გაზს უკრაინაში გადააქვს.

ის ფაქტი, რომ რუსეთი ამ ტიპის ნაბიჯს დგამს, აზერბაიჯანის მიმართ ბოლო დროს გამოვლენილი უპატივცემულობისთვის ბოდიშის მოხდის ნაცვლად, იმაზე მიუთითებს, რომ ის ჯერ კიდევ საბჭოთა ეპოქის ფანტაზიებში ცხოვრობს.

ყოფილი სსრკ-ის დროშის ქვეშ, მოსკოვი აგრძელებდა კოლონიურ პოლიტიკას მეფის რუსეთისგან დარჩენილ ტერიტორიებზე. თუმცა, კრიტიკული ეკონომიკური მდგომარეობა, მთავრობის დასუსტება, ქვეყნის მართვა „დიდი რუსული“ შოვინიზმის იდეაზე დაყრდნობით, „მოკავშირე“ რესპუბლიკებთან, როგორც „კოლონიებთან“ მოპყრობა და სხვა მსგავსი ფაქტორები, იმ ფაქტორებს შორისაა, რამაც საბჭოთა მოქალაქეები საკავშირო სახელმწიფოს წინააღმდეგ გამოსვლამდე მიიყვანა:

აზერბაიჯანში, საქართველოსა და მოლდოვაში, კონფლიქტის კერები შეიქმნა; უზბეკეთში - თურქებსა და უზბეკებს შორის ძმათამკვლელი დაპირისპირება და ძალადობა; ასევე საბჭოთა არმიის მიერ მშვიდობიანი საპროტესტო აქციის მონაწილეთა ხოცვა-ჟლეტა ყაზახეთის ქალაქ ალმატში - 1986 წლის 16 დეკემბერს; საქართველოში 1989 წლის 9 აპრილი და აზერბაიჯანის ქალაქ ბაქოში, ლენქორანსა და ნეფთჩალაში, 1990 წლის 20 იანვარი... კრემლიდან და ცენტრიდან გამოსვლას აძლიერებს.

სსრკ-ის ხელმძღვანელობა, კომუნისტური პარტია, უძლური იყო ქვეყანაში მიმდინარე საპროტესტო აქციების თავიდან ასაცილებლად. ამიტომ, საბჭოთა ხელმძღვანელობის ჯგუფმა, 1991 წლის 18 აგვისტოს გამოაცხადა საგანგებო მდგომარეობის სახელმწიფო კომიტეტის (ГКЧП) შექმნის შესახებ. კომიტეტმა სცადა ამ პროცესის ჩახშობა რეპრესიების ტრადიციული მეთოდების გამოყენებით, თუმცა ამ ე.წ. ორგანიზაციის სიცოცხლე სამ დღეს გაგრძელდა და 21 აგვისტოს, მისი ლიდერები დააპატიმრეს.

ეს საბჭოთა კავშირის დაშლის გარდამტეხი მომენტი იყო. სსრკ თავის მიერვე შექმნილ ორმოში ჩავარდა. მისმა მემკვიდრემ, რუსეთმა სცადა მისი ამ სიტუაციიდან გამოყვანა. მან ასევე დაიწყო ყოფილი კოლონიური სახელმწიფოების მიმართ მიდგომა მეფის რუსეთისა და სსრკ-სგან მემკვიდრეობით მიღებული მეთოდებით. რესპუბლიკებში კონფლიქტების მოგვარების ნაცვლად, ის ცდილობდა სტატუს-კვოს შენარჩუნებას. თითქოს ეს არ კმაროდა, მან დაიწყო სეპარატისტული რეჟიმების შექმნა მათ ტერიტორიებზე, „დამოუკიდებელი სახელმწიფოების“ სახელით. აზერბაიჯანში - „მთიანი ყარაბაღის“, საქართველოში - „სამხრეთ ოსეთისა“ და „აფხაზეთის რესპუბლიკების“, მოლდოვაში - „დნესტრისპირეთის“ შექმნით, რუსეთმა დაარღვია ამ ქვეყნების ტერიტორიული მთლიანობა და სუვერენიტეტი.

2008 წლის აგვისტოში, საქართველოზე თავდასხმით, რუსეთმა კიდევ ერთხელ აჩვენა საკუთარი თავი და თავისი მიზნები „სამხრეთ ოსეთისა“ და „აფხაზეთის“ საკითხებში.

ამ რესპუბლიკებმა, რომელთა ტერიტორიული მთლიანობა დაირღვა, დატოვეს სსრკ და დასავლეთში ინტეგრაცია ამჯობინეს. ეს ქვეყნები რუსეთთან თანასწორი პარტნიორების სტატუსით ურთიერთობის შენარჩუნებას ემხრობოდნენ. თუმცა, ეს მიდგომა კრემლს არ აკმაყოფილებს. ის სხვადასხვა გზით ცდილობს ამ რესპუბლიკების გავლენის სფეროში შენარჩუნებას. ასეთი სათამაშო ხაფანგებია ისეთი ორგანიზაციები, როგორებიცაა დამოუკიდებელ სახელმწიფოთა თანამეგობრობა, კოლექტიური უსაფრთხოების ხელშეკრულების ორგანიზაცია (CSTO) და ევრაზიის ეკონომიკური კავშირი. ამ ორგანიზაციებს ჯერ არ გადაუდგამთ რამე პრაქტიკული ნაბიჯი მათი წევრი სახელმწიფოების ტერიტორიებზე კონფლიქტების მოსაგვარებლად.

მაგალითად, აზერბაიჯანი, ოდესღაც CSTO-ს წევრი იყო, მაგრამ ეს ორგანიზაცია დატოვა, რადგან იმ დროს მას არ შეეძლო სომხეთთან კონფლიქტის მოგვარებაში დახმარება. ახლა სომხეთი მისი ღონისძიებების ბოიკოტირების გზას დაადგა. უკრაინამ, საქართველომ და მოლდოვამ დიდი ხანია დატოვეს CSTO-ს შემადგენლობა, უკრაინამ და საქართველომ, პარალელურად, დსთ-ც. ეს ასევე რუსეთის, საბჭოთა კავშირის მემკვიდრეობის უარყოფა იყო.

2014 წელს, რუსეთმა უკრაინის შიდა საქმეებში ჩარევა დაიწყო. 2022 წლის 24 თებერვალს, მან უკრაინის წინააღმდეგ ომი დაიწყო. უდავოა, რომ მიზანი, ქვეყნის დასუსტება იყო კონფლიქტის შექმნით და დასავლეთთან ინტეგრაციის გზის დაბლოკვა. რუსეთი, რომელიც იმეორებდა საბჭოთა კავშირის მიერ დაშვებულ შეცდომებს, ვერ შეიცვლებოდა უფრო თანამედროვე პირობებისა და პრინციპების საფუძველზე. ის არ ეთანხმება დღეს წარმოქმნილ რეალობას, მას ჯერ კიდევ არ შეუძლია სიტუაციასთან ადაპტაცია. ის იქცევა, როგორც მეფის რუსეთი და საბჭოთა კავშირი, მაგრამ არავის სჭირდება ასეთი რუსეთი.

წყარო: https://report.az/analitika/deyismeyen-varis-sovetlerden-qacanlar-rusiyadan-da-uzaqlasir-serh/