ქრისტიან–დემოკრატების ლიდერ გიორგი თარგამაძეს, ბევრი აქვს გასახსენებელი ბავშვობიდან. დღესაც სწყდება გული იმაზე, რომ დედისერთაა. პატარაობიდანვე მშობლებს სამსახურებში დაჰყავდათ, რადგან სახლში დამტოვებელი არ ჰყავდათ. პროფესიული არჩევანი მისმა მისწრაფებამ განაპირობა, სცოდნოდა იმაზე მეტი, ვიდრე იციან სხვებმა.

გიორგი თარგამაძე:

- დედისერთა, სიბერის შვილი ვარ. მამაჩემი საქართველოს ტელევიზიის ერთ–ერთი პირველი ოპერატორი იყო, დედაჩემი პროფესიით ენტომოლოგია, მცენარეთა დაცვის სპეციალისტი. რომ დავიბადე, მამაჩემი 45–ის და დედა 41 წლის იყო. ამ მიზეზის გამო, არ მყავს და, ან ძმა, რასაც ძალიან განვიცდი. მიუხედავად იმისა, რომ ერთი შვილი ვყავდი ჩემს მშობლებს, დიდად განებივრებული არ ვყოფილვარ. ყოველთვის დატვირთული ვიყავი. რაც კი სპორტის სახეობაა, თითქმის ყველაფერზე დავდიოდი, სადაც ფული არ იყო გადასახდელი. როცა პატარა ვიყავი და სახლში მარტო ვერ მტოვებდნენ, მშობლებს სამსახურებში დავყავდი. პატარა ასაკშივე მომიწია გარკვეული უნარ–ჩვევების შეძენა, რომელიც უკავშირდება სატელევიზიო საქმიანობას და, მეორე მხრივ, მცენარეთა დაცვას. ვიცოდი, რას ნიშნავდა განათების დაყენება, ფოკუსის გასწორება, სადიქტორო ტექსტის რედაქტირება, ასევე ვიცოდი, როგორ უნდა ვებრძოლოთ კოღოს ან მალარიის გავრცელებას, როგორ გავანადგუროთ მავნე მწერები.

პროტესტის გრძნობა არ გიჩნდებოდათ, როცა მშობლებს სამსახურში დაჰყავდით?

- არა, ეს ბავშვისთვის ძალიან საინტერესო, დინამიკური პროცესი იყო. ერთი მხრივ, ცნობილი ადამიანები, მეორე მხრივ, ის ადამიანები, რომლებიც ძალიან საჭირო საქმეს აკეთებდნენ. დედაჩემს თბილისის უბნების კონტროლი ევალებოდა და მახსოვს, როგორ დავდიოდით ქუჩებში, ვათვალიერებდით გარემოს. ვერ ვიტყვი, რომ ბავშვობაში რაიმე ვუნდერკინდული მონაცემებით გამოვირჩეოდი. სკოლაში ნორმალურად ვსწავლობდი, ყველაფერში 5–ები არ მყოლია. განსაკუთრებით, ჰუმანიტარული საგნები მიყვარდა.

პროფესიული არჩევანი რამ განაპირობა?

- ჯერ კიდევ მე–8 კლასის ბოლოს, ჩამოყალიბებული მქონდა აზრი, რომ უნდა გამოვსულიყავი ისტორიკოსი, არქეოლოგი. რამაც ჩემი პროფესიული არჩევანი განაპირობა, ეს იყო ცნობისმოყვარეობა. სტუდენტები როცა მეკითხებიან, რა არის მთავარი ადამიანისთვის, რომ კარგ ჟურნალისტად შედგეს, მიმაჩნია, რომ ეს არის დაუოკებელი ცნობისმოყვარეობა. გაიგოს იმაზე მეტი, ვიდრე სხვებმა იციან. ეს იდეა მამოძრავებდა, როცა არქეოლოგიურზე მინდოდა ჩაბარება. თუ ისტორიკოსი წარსულში იქექება, ჟურნალისტი თანამედროვეობაში. მას შემდეგ, რაც ქვეყანაში პოლიტიკური ძვრები დაიწყო, სიტყვის თავისუფლების ელემენტები გაჩნდა, ჩვენს ცხოვრებაში შემოიჭრა ჟურნალისტიკა. მიუხედავად იმისა, რომ მამაჩემიც ამ პროფესიას ემსახურებოდა, ჩემი პროფესიული არჩევანი ნაკლებად იყო ამის გავლენა.

მშობლები არ ჩარეულან თქვენს არჩევანში?

- არანაირად არ ჩარეულან. ერთ შემთხვევას გავიხსენებ, ერთხელ პიონერთა სასახლიდან სპექტაკლის ჩაწერაზე ვიყავი ტელევიზიაში. ისე მოხდა, რომ ვერ მოვასწარი მამაჩემის გაფრთხილება. დავჯექით სტუდიაში, შემოვიდა მამაჩემი, გაიკეთა ყურსასმენი და ასწორებდა ფოკუსს, მე რომ დამინახა, ძალიან გაუკვირდა, აქ რას აკეთებო. როცა გაიგო, დემონსტრაციულად მოიხსნა ყურსასმენი და სტუდიიდან გავიდა. სანამ გადაღება იყო, აღარ შემოსულა. მივხვდი, ეს რატომაც გააკეთა - დისტანცირება მოახდინა ჩემგან. მამაჩემი მისი გარდაცვალების შემდეგაც მეხმარებოდა. როცა „იბერვიზიაში" დაიწყო კასტინგი წამყვანის ადგილზე და მივედი, იქ მომუშავეების უმეტესობა მამას მეგობრები, ნაცნობები იყვნენ. მე ჩვეულ გარემოში მოვხვდი შესარჩევ ტურზე. შეიძლება ვინმემ გაითვალისწინა მამაჩემის ფაქტორიც და უამრავი ადამიანიდან მხოლოდ სამნი დაგვტოვეს, როცა არც პროფესიული გამოცდილება მქონდა და ჯერ უმაღლეს სასწავლებელშიც კი არ მქონდა ჩაბარებული. ჩემი მხატვრული კითხვის პედაგოგმა, ინეზა აბესაძემ დაარწმუნა დედაჩემი, რომ კასტინგზე უნდა წავსულიყავი. ამ ნაბიჯმა შემდეგ ძალიან გამიკვალა გზა, მიუხედავად იმისა, რომ „იბერვიზიაში" ენთუზიაზმზე ვმუშაობდით. ბიძაჩემმა მიყიდა ნაცრისფერი კოსტიუმი და მთელი „იბერვიზია" იმ კოსტიუმით გავატარე.

მიგაჩნიათ, რომ საჭირო დროს, საჭირო ადგილზე მოხვდით?

- კი, ასე მიმაჩნია, მაგრამ გამართლებისა და იღბლის დიდად არ მჯერა. არასდროს ვარ ლატარიის იმედზე, თუმცა ეს არ ნიშნავს, რომ არ ვთამაშობ. მე რასაც ვაკეთებ, ნაბიჯ–ნაბიჯ მაქვს დაგეგმილი. ყველა წარმატებას -  პოლიტიკაშიც და ჟურნალისტიკაშიც - ასე მივაღწიე. მარტივად და მსუბუქად არაფერი მოდის. ადამიანს ნიჭთან ერთად, ნებისყოფაც უნდა ჰქონდეს, რომ ეს ნიჭი სწორად განავითაროს.

ოჯახი რამდენად გიწყობდათ ხელს თქვენს პროფესიულ საქმიანობაში?

- საერთოდ ასეთი აზრია, როცა ცოლ–ქმარი ერთად მუშაობს ოჯახური სიტუაცია რთულდება, მაგრამ ჩვენს შემთხვევაში ასე ნამდვილად არ იყო. მე და თათია ფაქტობრივად არც ვიყავით ერთად, ცოლთან საკონტაქტოდ სამსახურის დროს ნამდვილად არ მეცალა. ყველაზე დიდი, ერთად ჩავსულიყავით სასადილოდ.

როცა „იმედში" მუშაობდით, თქვენთან მოდიოდნენ პროტექციით?

- როცა ასეთ თანამდებობაზე მუშაობ, მეზობლიდან დაწყებული, ყველა გაწუხებს თხოვნით, მაგრამ ტელევიზია ისეთი სფეროა, სადაც იოლია უარის თქმა. ყველასთვის თვალნათელია, როცა საკუთარ თავს ეკრანზე შეხედავს. ტელევიზიაში მომუშავე ადამიანს უნდა ჰქონდეს დიდი გამძლეობა. გაზეთი საგიჟეთია და ტელევიზია ხანძარი საგიჟეთშიო.

თქვენს ცხოვრებაში არის მოღვაწეობის ორი დიდი ეტაპი - ასლან აბაშიძესთან და ბადრი პატარკაციშვილთან. ამ საკითხების ირგვლივ მუდმივად არის კითხვები.

- ამ თემებზე ის ადამიანები საუბრობენ, რომლებსაც არ შეუძლიათ საკუთარი სიმყრალე დაფარონ. ვინმემ დამისახელოს, კონკრეტულად, რაში მოვიქეცი არაკეთილსინდისიერად. ასლანზე ამბობენ, გაიქცა და ბადრიზე ამბობენ, მოკვდაო. ვინმემ დამისახელოს ერთი პიროვნება, რომელიც რამეს წარმოადგენდა და დღეს აქ კარგად გრძნობს თავს, ან წარმატებულად აგრძელებს საქმიანობას. ეს ამ ქვეყნის უბედურებაა. ჩვენს ქვეყანაში განსხვავებული რესურსისა და ნიჭის ადამიანებს ნაკლები შანსი აქვთ წარმატებას მიაღწიონ. 16 წლის ბიჭი რომ სადმე მუშაობს, ლოგიკურია, ის არის შეგირდი.

მე ორივე მათგანთან მუშაობის დროს, ძალიან გამჭვირვალე პრინციპებზე აგებული ურთიერთობა მქონდა. მათთან თაანმშრომლობის ინიციატივა მათგან მოდიოდა და არა ჩემგან, არცერთისთვის დამიხევია კალთები. დღეს ორივეს მადლობელი ვარ, ბევრი შესაძლებლობა მომცეს ცხოვრებაში. ჩემი აზრი იოტისოდენადაც კი არ შემიცვლია ჩემს ბათუმურ საქმიანობაზე, არც პიროვნულად ასლან აბაშიძეზე, მის ადამიანურ თვისებებთან დაკავშირებით. ასევე შემიძლია ვთქვა ბატონ ბადრიზე. ჩემი „იმედიდან" წამოსვლა, გამოუვალ მდგომარეობას უკავშირდება. „ნიუს კორპორაციის" წარმომადგენელმა, ოთარ შამათავასთან და ბიძინა ბარათაშვილთან ერთად, ასე დამისვა საკითხი - ტელევიზიიდან თუ არ წავიდოდი, არხს ეთერში გასვლა არ ეღირსებოდა. ჩემი იქიდან წამოსვლის შემდეგ, 2 თვე რომ არ მუშაობდა ტელევიზია, იმაზე რატომ არ საუბრობენ და ეძებენ მიზეზს?! ამაზე ბევრი რამ მაქვს მოთხრობილი საზოგადოებისთვის, მაგრამ ნაწილს ამნეზია ემართება და ზოგჯერ შეხსენება სჭირდება, ზოგი იმდენად გონებაჩლუნგია, ვერ ხვდება, რომ თუკი ვინმე იქნებოდა დაინტერესებული „იმედის" მუშაობით, ეს პირველი მე უნდა ვყოფილიყავი. ჩემზე მეტად ვის შეიძლებოდა ჰყვარებოდა „იმედი", სადაც ყველაფერი მქონდა პროფესიულადაც და ფინანსურადაც.