თონეებს და სილამაზის სალონებს პროფილაქტიკებსაც გაუთანაბრებენ და მათთვის სპეციალურ ფიქსირებულ ტარიფს შეიმუშავებენ. თუმცა, მთავრობის მიერ დადგენილი მაზანდები წვრილი ბიზნესისთვის მიუღებელია. აქედან გამომდინარე, განსაკუთრებული შეთავაზება არც პროფილაქტიკების შემთხვევაშია მოსალოდნელი.

“პროფილაქტიკები ეს ისეთი სფეროა, სადაც დღეს სერიოზული პრობლემებია. პროფილაქტიკის მფლობელს მიკრო მეწარმის სტატუსი კი აქვს, მაგრამ ბიზნესის შინაარსიდან გამომდინარე, ის გარკვეული ტიპის მეორად ნაწილებს ან საბურავებსაც სისტემატიურად ყიდის. არადა, მიკრო მეწარმის სტატუსი ასეთ გაყიდვას კრძალავს, ამიტომ იძულებულები ვართ, დავაჯარიმოთ და მოვუხსნათ ეს სტატუსი, რაც ბევრ გაუგებრობას იწვევს. თონეებისა და სილამაზის სალონების შემდეგ, კარგი იქნება, თუკი პროფილაქტიკებზეც გადავინაცვლებთ და ფიქსირებულ გადასახადებს, ე.წ. ბოქსების რაოდენობის მიხედვით დავუდგენთ, სპეციალიზაციის მიხედვით კი განსხვავებულ ტარიფებს შემოვიღებთ”, - აცხადებს შემოსავლების სამსახურის უფროსი ჯაბა ებანოიძე.

ამ შემთხვევაში მთავარი ის არის შემოსავლების სამსახური რა რაოდენობის ფიქსირებულ გადასახადს დაუწესებს პროფილაქტიკებს.  თუკი მთავრობამ ისეთივე პრინციპით იხელმძღვანელა როგორც თონეებისა და სილამაზის სალონების შემთხვევაში მოხდა, გამორიცხული არ არის, პროფილაქტიკების მეპატრონეებიც ისევე უკმაყოფილონი დარჩნენ, როგორც ეს წინა ორ შემთხვევაში მოხდა.

ჯერჯერობით განსაკუთრებულ უკმაყოფილებას სილამაზის სალონის მფლობელები გამოხატავენ, რადგან თითო სავარძელზე დაწესებული 100 ლარი მათთვის მძიმე საგადასახადო ტვირთია. ყველაზე მეტად მცირე და საშუალო ზომის სალონები აღმოჩნდნენ გაუკრვევლობაში.

ლერმონტოვის ქუჩაზე მდებარე ერთ-ერთი სილამაზის სალონის მეპატრონე ამბობს, რომ მისი შემოსავლის წლიური ბრუნვა 1500-2000 ლარის ფარგლებშია და ფიქსირებული გადასახადის გადახდა არ შეუძლია.

“სალარო აპარატი მედგა, მაგრამ მუშახელი არ მყავდა დაქირავებული და მომახსნევინეს. უბნის ინსპექტორი იყო მოსული და მითხრა, არ გჭირდებაო. ახლა ისევ მომაკითხეს და გამაფრთხილეს ფიქსირებული გადასახადის შესახებ, რისი გადახდაც ჩემს შესაძლებლობებს ბევრად აღემატება. მომხმარებელს მინიმალურ 3ლარს ვახდევინებ, ზოგჯერ ისე გადის დღე, რომ კლიენტი საერთოდ არ მყავს სალონში. მითხრეს, ჯერჯერობით ნებაყოფლობითიაო, მაგრამ ამაში დიდად დარწმუნებული არ ვარ.

ამ მომცრო სალონში მფლობელი და კოსმეტოლოგიც ერთდროულად ვარ. სალონი რომ დამიხურონ, ფაქტობრივად, ქუჩაში მომიწევს დარჩენა, გადახდით კი ამ თანხას ვეღარ გადავიხდი, ისედაც შემცირდა მუშაობა, კლიენტები, ძირითადად, დღესასწაულებზე მოდიან”, - აცხადებს სალონის მფლობელი.

წვრილი ბიზნესის უკმაყოფილებას არ იზიარებს შემოსავლების სამსახურის უფროსი ჯაბა ებანოიძე და ცდილობს თავისებური გათვლებით დაასაბუთოს მთავრობის გადაწყვეტილების სისწორე.

“ჩვენ ეს ყველაფერი გათვლილი გვაქვს: თონე ისეთი ბიზნესია, როდესაც ზუსტად იცი, რა რაოდენობის პური გამოცხვება ერთეულ თონეზე. არ არსებობს, უცებ ვიღაცამ ისეთი მენეჯმენტი გამოიგონოს, რაც გამომცხვარი პურის რაოდენობას და მერე ამ პურის რეალიზაციას სასწაულებრივად გაზრდის. ავიღოთ, მინიმალური დატვირთვის მქონე თონე, რომელსაც თავისი მომხმარებელი ჰყავს, მის მფლობელს დღეში, საშუალოდ, 2 ტომარა ფქვილი სჭირდება. ასეთ მინიმალურ შემთხვევაშიც კი, 100-ლარიანი მოსაკრებელი თვეში, ერთ თონეზე, დაახლოებით სამჯერ ნაკლებია, ვიდრე სკრუპულოზური აღრიცხვის შემთხვევაში  გადასახადის სახით უნდა გადაეხადა. 

ანალოგიური პრინციპია სილამაზის სალონების შემთხვევაშიც, ოღონდ თონისგან განსხვავებით, აქ ტერიტორიულ მდებარეობა მთავარი განმსაზღვრელი ფაქტორია. 

სალონების შემთხვევაშიც ზუსტად ვიცით, რა რაოდენობის ადამიანის მომსახურება შეუძლია პარიკმახერს დღეში და ისიც ვიცით, რა შეიძლება იყოს მისი მინიმალური შემოსავალი ერთი სავარძლიდან. თონეების მსგავსად, სილამაზის სალონებში, ერთ სავარძელზე თითქმის გამესამედებული გადასახადი, ანუ 100 ლარი შევარჩიეთ. რაც შეეხება გრადაციას, სილამაზის სალონებში ფიქსირებული გადასახადი 50-დან 150 ლარამდე დადგინდა, ანუ 100 ლარს პლუს ან მინუს 50 ლარი, გააჩნია, ტერიტორიულად სად მდებარეობს სალონი”, - ხაბაზებისა და დალაქების ბიზნეს საქმიანობაში თავის კომპეტენტურობას ამტკიცებს ებანოიძე. თუმცა, როგორც ჩანს, მისი თეორიები პარქტიკული საქმიანობისაგან საკმაოდ შორს დგას.