მას მერე, რაც ბრაზილიური უკანალების ქნევა შემცირდა ქართულ ტელესივრცეში და მექსიკური ჭიპებიც გაიშვიათდა, ადგილი დაიკავა თურქულმა ჩადრმა - არანაკლებ იაფფასიანმა სცენარებმა მთელი თავისი მუსულმანური ადათით...

ქართველმა ხალხმაც ამ გზით შეიძინა თანამედროვე კერპი სავაშ ბალდარის სახით და შეიყვარა ერმა იგი ისე ძლიერად, რომ გაცსა და გაისაც შეშურდებოდათ...

გასაგებია, რომ სერიალი მაქსიმალურად პრიმიტიული უნდა იყოს და აბორიგენულ IQ-ს არ აღემატებოდეს; უკვე ბევრი ითქვა იმაზეც, სერიალები, გარდა იმისა, რომ ტვინის ჰემოსფეროს ფიტავს, ათასი უკუღმართობის პროპაგანდას ეწევა (ფაქტი აშკარაა!). ასევე, ბევრისთვის არის ცნობილი, თვითონ ისლამი არათუ სერიალებს, კინოთეატრებში სიარულსაც კრძალავს.

აბა, სად არის ძაღლის თავი? იქნებ ქართული ქალაქების იმ ადგილებში, რომლებიც თურქ ინვესტორებს გადავულოცეთ? იქნებ იმ ობიექტებში, რომლებიც ირანელებს მივაქირავეთ? ან პლეხანოვზე, რომელიც თურქულ-ირანულ უბნად იქცა? თუ იმ კაფე-ბარ-რესტორან-ბუტიკებში, სადაც ჩადრიანები თავიანთ თესლს უხვად აფრქვევენ?

ალბათ, ეს არის მათი თვითდაჯერებულობის საბაბიც, ჩვენ ხომ მთელი სტუმართმოყვარეობით გავუღეთ საუკუნეების მანძილზე გამაგრებული კარიბჭე. არაფერი მაქვს მეზობლობის საწინააღმდეგო, თუ ეცოდინებათ თავიანთი ადგილი და ფაქტია, არ იციან... არც ის, რომ მათი თავისუფლება მთავრდება იქ, სადაც იწყება ჩვენი!

რატომ ველით ასე აღგზნებულები სავაშს ეკრანზე? "სხვა "პრასვეტი" არ გვაქვს დიასახლისებს" - შემომჩივლა მეზობელმა. მეორეს წნევა ძლივს დაუგდეს, როცა მთავარი გმირი ერთ სერიაში მიიცვალა, მეორეში კი სასწაულებრივად აღსდგა.

სავაში სამმაგი დატვირთვით - ინტერნეტში უყურებენ წინასწარ სერიებს, მერე ტელევიზორში, მერე განმეორებით და ჯანდაბა! ...რომელიმე მათგანს სამჯერ კი არა, ერთხელ მაინც წაუკითხავს ახალი აღთქმა? "სამოსელი პირველი"? ცოტა ხანში ველი სავაშელების სექტას; ბიუსტს და მაისურებს ბალდარის გამოსახულებით...

მოკლედ, თურქული "პეჩენიებით" დაიწყო და თურქი კაცებით გაგრძელდა... რეალური სარჩული კი ისლამიზაციას უკაკუნებს... მოგვიანებით ველი დინამიკებიან ბოძებს ქუჩებში - მოლას კივილს ცისკარზე...

ხმლით მოსულმა მტერმა ვერა დაგვაკლო და მოხერხებით მოსული თან გაგვიტანსო - ამბობდა ილია. თუმცა, როგორც ჩანს, ერში მასზე დიდი პრეროგატივა ბალდარისაა. ამიტომ ბუნებრივიცაა, განათლების მხრივ, სტატისტიკურად სამარცხვინო ბოლო ადგილს რომ ვიკავებთ.

ერთი შეხედვით, ყველა გასართობი უწყინარია, ორი და მით უმეტეს, სამი შეხედვით - აღარ... ჩვენ კი ვართ თავაწეული თავთავები, აქაოდა, უნიკალური ქართველები ვართ და ესეც კმარაო, მაგრამ სანამ საკუთარი თავის მოწონებით ვბრუვდებოდით, მეზობლებმა ჩილიმი შემოგვაწოდეს გაზრდილი დოზით და აღარაფერი გვაკლია შეძახილამდე: "სავაშ აკბარ!"

ახლა კი ის დროა, ინტერნეტში ახალი თურქული სერიალის წინა სერია გადავახვიოთ, მომავალს ტელევიზორში ვუყუროთ და კიდევ ერთხელ გავამაგროთ კედელი (სახელმწიფო არა, სოციალური ქსელის) მრავალფეროვანი სტატუსებით, რომლებიც ასე ხშირად მხვდება: "სავაში, ჩემი ცხოვრება!" "ვაიმე, რა სიცოცხლეა..." და სხვა "ინტელექტუალური" მაღალფარდოვნებით. სამაგიეროდ, ჯერ მეზობელი, მერე სტუმარი, ახლა კი მასპინძელი თურქისტანი ჯერ ქუჩებს გვინაგვიანებს, ცოტა ხანში კი ჩვენი გონებისას მორჩება...