საერთაშორისოდ აღიარებული ქართველი დიზაინერი და “ბალენსიაგას” მოდის სახლის კრეატიული დირექტორი დემნა გვასალია ექსცენტრიული ხედვით, რევოლუციური იდეებითა და სენსაციური კოლექციებით მოდის ინდუსტრიის მწვერვალებს იპყრობს.

გლობალური პანდემიის დროს ბევრმა დიზაინერმა სრულიად შეწყვიტა ახალი სამოსის შექმნა, თუმცა დემნა გვასალიამ თავისუფალი დრო თავისდა სასიკეთოდ გამოიყენა. მისი დამსახურებით “ბალენსიაგამ” 2020 წელს უამრავი მოგება ნახა, Lyst Index-ის პლატფორმაზე “გუჩიც” კი ჩამოიტოვა და წლის ყველაზე პოპულარული ბრენდი გახდა.

მარტივად რომ ვთქვათ, „პოსტ-აპოკალიფსური დისტოპიიდან“ დაწყებული, საკუთარი ვიდეო-თამაშით დამთავრებული, ქართველი გენიოსი მოდის ინდუსტრიის ყველაზე გავლენიანი ფიგურების განცვიფრებას ყოველთვის ახერხებს.

ბალენსიაგას” წლევანდელმა Haute Couture კოლექციამ ნამდვილი ფურორი მოახდინა. ბრენდის სამოსით წითელ ხალიჩაზე არაერთი ვარსკვლავი გამოჩნდა. რატომ გადაწყვეტიეთ Haute Couture კოლექციის შექმნა და როდის გაგიჩნდათ ეს იდეა პირველად?

“ბალენსიაგაში დიდი ხანია ვმუშაობ, მაგრამ Haute Couture-ზე ფიქრსაც კი ყოველთვის თავს ვარიდებდი, თითქოს მეშინოდა… ორი წლის წინ მივხვდი, რომ უკვე იმდენად კომფორტულად ვგრძნობდი თავს Ready-To-Wear კოლექციების შექმნისას, რომ “კომფორტის ზონიდან” უნდა გამოვსულიყავი და რაღაც ახალი უნდა გამეკეთებინა. საკუთარ თავს ვკითხე რა იყო შემდეგი, პასუხად კი მივიღე – ოტ კუტიური.”

ბევრმა ადამიანმა არ იცის, რომ თავიდან ეკონომიკაზე სწავლობდით, რადგან მამათქვენს სურდა ბიზნესმენი გამოსულიყავით. როგორი დამოკიდებულება აქვთ ახლა თქვენს მშობლებს, როდესაც “ბალენსიაგაში” გხედავენ?

“წლების შემდეგ, როგორც იქნა, მამაჩემი აღიარებს, რომ მოდის დიზაინერი ნამდვილი პროფესიაა და არა მხოლოდ საქმე მდიდარი გოგონებისთვის. ეს არის სამუშაო, რომლითაც შეგიძლია გააბედნიერო სხვა ადამიანები. მე საბჭოთა საქართველოში გავიზარდე,  ბავშვობაში არასდროს მინახავს მოდის ჟურნალები. 1991 წელს, საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, ჩვენ მივიღეთ Vogue-ის და სხვა დასავლური ჟურნალების ასლები. მაშინ დავიწყე მოდის არსის აღმოჩენა, ერთგვარი “ოცნებების სამყაროსი”, რომლის არსებობის შესახებაც მანამდე არაფერი ვიცოდი.“

როგორი იყო ბავშვობის წლები საბჭოთა საქართველოში?

“მე გავიზარდე ქვეყანაში, სადაც გამოხატვის ყველა ფორმა შეზღუდული იყო და მოდა არ არსებობდა, რადგან ყველას ერთნაირი ტანსაცმელი ეცვა. ჩემი ბავშვობა ომისა და რთული ოლიტიკური ვითარების გამო არასტაბილური იყო. ეს გახდა ერთ-ერთი მიზეზი, რატომაც საზღვარგარეთ წამოსვლა გადავწყვიტე, მე მჭირდებოდა ადგილი, სადაც თავს უსაფრთხოდ ვიგრძნობდი, როდესაც ღამით ქუჩაში გამოვიდოდი.”

“თინეიჯერობის წლები მაინც ძალიან ამაღელვებელი იყო, იმიტომ, რომ უეცრად ჩვენამდე უამრავმა ინფორმაციამ მოაღწია: მუსიკა, ფილმები, მოდა, დასავლური ვიზუალური კულტურა. აღმოვაჩინე გოთური მუსიკა, ჰიპ-ჰოპი და მასთან დაკავშირებული ტანსამლის სხვადასხვა კულტურა. მიუხედავად ომისა და ტრაგიკული პოლიტიკური ვითარებისა, თინეიჯერობის წლები ბავშვობასთან შედარებით ჩემთვის უფრო ფერადი და ბედნიერი იყო.”

მარტივად აითვისა საზოგადოებამ დასავლური კულტურის ელემენტები?

“მახსოვს, როდესაც Levi’s-ის ჯინსები პირველად ჩავიცვი ეს იყო დღესასწაული ჩემი სამეზობლოსთვის. ხალხს უნდოდა ჩემი სამოსის ნახვა, იმიტომ, რომ მათ ამერიკული ჯინსები მანამდე ნანახი  არ ჰქონდათ… ჩემთვის, როგორც ადამიანისთვის, რომელსაც მოდა ძალიან აინტერესებდა და ტანსცმელები უყვარდა, მოზარდობის პერიოდი იყო ნამდვილი “ოქროს ნახა.” არც კი ვიცოდი დიზაინერების არსებობის შესახებ, ჩვენ ხომ ინტერნეტთან წვდომა არ გვქონდა… მოდის ინდუსტრიის შესწავლამ გამაანალიზებინა, რომ მანამდე ვცხოვრობდი სარდაფში, სადაც დღის სინათლე არასდროს შემოდიოდა.”

როდის აღმოაჩინეთ თქვენი სექსუალური ორიენტაციის შესახებ და რა გავლენა იქონია ამან თქვენს ცხოვრებაზე?

“დიდი ხანი დამჭირდა ამ ყველაფრის გასააზრებლად, თუმცა, ვფიქრობ, რომ საკუთარი ორიენტაციის შესახებ გულის სიღრმეში ყოველთვის ვიცოდი. ბუნებრივიცაა, მე ხომ ვიზრდებოდი ქვეყანაში, სადაც მენტალიტეტი ჰომოფობიური იყო, რაც სამწუხაროდ დღემდე ასეა.”

“თავიდან ჩემი ოჯახისაც კი მეშინიდა, საკუთარ თავს 20 წლამდე ვატყუებდი. ეს გახდა ერთ-ერთი მიზეზი სამშობლოს დატოვებისა, ვიცოდი, რომ იქ თავისუფალი ვერ ვიქნებოდი… მიხარია, რომ დღეს ვმუშაობ ინდუსტრიაში, სადაც ჰომოსექსუალობა მიღებულია. მიუხედავად დიდი ცვლილებებისა, სამყარო უმცირესობების მიმართ მაინც აგრესიულია, ამიტომ ვცდილობ, ჩემი საქმიანობა საზოგადოების ცნობიერების ასამაღლებლად ვამოვიყენო."

VÊTEMENTS-მა მსოფლიო მოდაში საკუთარი სიტყვა თქვა. როდესაც ეს ლეიბლი შექმენით, წარმოიდგენდით, რომ მოდის ინდუსტრიაზე ამხელა ზეგავლენას მოახდენდა?

“საერთოდ არ მქონია ასეთი განზრახვა. Vêtements-ში მუშაობა დავიწყე მაშინ, როდესაც იმედგაცრუებული და გაბრაზებული ვიყავი. მანამდე მოდის არაერთ სახლში ვმუშაობდი, საკმაოდ პრესტიჟულ თანამდებობაზე და ვფიქრობდი – “ეს არის მოდა?”, თავს ძალიან შეზღუდულად ვგრძნობდი. არ მჯეროდა იმის, რასაც ვაკეთებდი.

‘’ მე ვიყავი ჩემი სურვილების ერთგული, ამიტომ Vetements წარმოადგენდა ადგილს, სადაც შემეძლო ვყოფილიყავი ის, ვინც რეალურად ვიყავი. უბრალოდ ინსტინქტებს მივყევი და გადავწყვიტე საზოგადოებისთვის “საკუთარი მოდა” შემეთავაზებინა… როდესაც ფულის კავშირი იგრძნობა  კონცეპტუალურ და შემოქმედებით კონტექსტში, რთულია გადაარჩინო შენი იდეალები. ამიტომ, მას შემდეგ, რაც Vetements აღარ წარმოადგენდა “ოცნებას” და გახდა ბრენდი, როგორც ბიზნესი, წამოვედი.”

ბოლოდროინდელ ინტერვიუებში საკუთარ თავს “უცნაური” არაერთხელ უწოდეთ. რამდენად თვლით, რომ დღეს სასურველ ადგილას ხართ ცხოვრებაში?

“ვფიქრობ, მთელი ცხოვრება უცნაური და მარტოხელა ვიყავი. დღესაც ისეთივე უცნაური ადამიანი ვარ, როგორც ადრე. 40 წლის ასაკში ვაღიარებ და ვაცნობიერებ, რომ განსხვავებული ვარ. არ მაქვს სხვების მსგავსი აზროვნება, სტილი და გარეგნობა, მაგრამ თავს კარგად ვგრძნობ. ადრე არ მინდოდა “უცნაური” ვყოფილიყავი, რადგან ეს არასწორი მეგონა.  დღეს ვიცი, რომ ეს ჩემი “სუპერძალაა”.