ყოველგვარი წინასიტყვაობის გარეშე გთავაზობთ ინტერვიუს რესპუბლიკური პარტიის ერთ-ერთ ლიდერთან, პაატა ზაქარეიშვილთან, რომელიც რუსთაველის გამზირზე მომიტინგეთა  დარბევამდე ერთი საათით ადრე ჩავწერეთ.

მიტინგზე ხალხის სიმცირის მიუხედავად, როგორ ფიქრობთ, რას ემსახურება „სახალხო კრების“ მხრიდან საზოგადოებაში კვლავ მოლოდინების შექმნა, რა კარტი დარჩა ბურჯანაძეს გაუთამაშებელი, რომელმაც შესაძლოა, მას წარმატება მოუტანოს და საერთოდ, თეორიულად მაინც, არსებობს თუ არა ასეთი შანსი?

- ბურჯანაძეს სურს, რომ, რაკი წამოიწყო, მინიმუმ წარმატებას მაინც მიაღწიოს, სხვა გზა არ აქვს. შესაძლოა, სურს რომ დაარბიონ, რათა შემდგომ ამაზე ააგოს საკუთარი პოლიტიკა.

პოლიტიკური თვალსაზრისით, ეს რას მისცემს?

- ყოველ შემთხვევაში, პირდაპირ სახლში წასვლა ძალიან სამარცხვინო იქნება და ახლა იქნებ, დარბევას მაინც გამოკრას ხელი.

გამოკრავს კიდეც...

- რა თქმა უნდა, ხვალ აღლუმია დანიშნული. სააკაშვილი საკმაოდ ბოღმიანი ადამიანია და თვალები დაუბნელდება ხვალ რომ აღლუმი ვერ ჩაატაროს. ამიტომ, ბრძანებას გასცემს დარბევაზე. ყველა კარგად იცნობს სააკაშვილს და მითუმეტეს, ბურჯანაძე, რომელმაც კარგად იცის, რომ სააკაშვილი არ დაუშვებს ტრიბუნაზე მის ყოფნას.

ბურჯანაძის პოზიცია, როგორც პოლიტიკოსის, გასაგებია, მაგრამ იგივე ნონა გაფრინდაშვილი და სხვა ადამიანები, რომლებიც, მეტ-ნაკლებად პატივისცემას იმსახურებენ საზოგადოების მხრიდან, ისინი ასე ბრმად მიყვებიან ბურჯანაძეს?

- ეს ადამიანები პატივისცემას მაინც იმსახურებენ ჩემს თვალში - მათ აირჩიეს ეს გზა. მე ყოველთვის პატივს ვცემ ადამიანს, რომელიც ირჩევს თავის გზას და ამ გზას ბოლომდე გადის. ამ შემთხვევაში, ნინო ბურჯანაძის გზა არის პოლიტიკური გადაწყვეტილება და ის პოლიტიკურად სწორად იქცევა.

იყო თუ არა სწორი, ამას შედეგი განსაზღვრავს, მაგრამ საეჭვოა, ამით ქულები დაიწეროს.

- რა თქმა უნდა, რამდენად მოახერხებს ქულების დაწერას და მიაღწევს იმას, რისი მიღწევაც უნდა, ეს სხვა საკითხია, თორემ მას ახლა სხვა გზა არც აქვს. პოლიტიკურად მისი ნაბიჯები აბსოლუტურად გამართლებულია და რომ ვთქვა - არ მომწონს-თქო არ ვიქნები მართალი. უბრალოდ, მე არ მომწონს ეს გზა. პოლიტიკურად მისი ნაბიჯები აბსოლუტურად გამართლებულია და კონსტიტუციის ფარგლებშია მოქცეული. 

დიდი ხნის განმავლობაში საუბრობდნენ, რომ ბურჯანაძესა და „ქართული პარტიის“ უკან რუსული კვალი იკვეთებოდა, თუმცა, რუსეთის კვალობაზე, ცოტა უცნაური რეალობა გამოიკვეთა, ასე არ არის?

- მათ უკან რომ რუსეთი იდგა, ამაში ეჭვი არ მეპარება. ბურჯანაძე ჩემთვის და საზოგადოებისთვის მიუღებელ დროს ჩავიდა პუტინთან, აღლუმს დაესწრო და ჩემს თვალში  ყველაზე უარესი ნაბიჯი გადადგა, მაგრამ მეორე მხრივ, ბურჯანაძე მართლაც პოლიტიკოსია და მას ჰგონია, რომ ასეთი ნაბიჯებით თავს აწონებს იმ ხალხს, ვისაც რუსეთთან ურთიერთობის გამოსწორება აუცილებლად მიაჩნია.

ბურჯანაძის ნაბიჯები შეგნებული იყო, მისი პრორუსულობა - აბსოლუტურად გათვლილი, კარგად აწონილ-დაწონილი და ისე იყო გადადგმული. რამდენად გაამართლებს ეს ნაბიჯი, სხვა საკითხია, მაგრამ ეს არ არის ბრმა ნაბიჯები. ეს ნაბიჯი მე არ მომწონს, მაგრამ ვისაც ეს მოსწონს, არ მაქვს უფლება ის ხალხი გავამტყუნო ან გავაკრიტიკო. როგორც მე მაქვს უფლება - არ მომწონდეს, ისე მათ აქვთ უფლება - მოწონდეთ. ჩვენ უნდა ვისწავლოთ ერთმანეთის პატივისცემა, რადგან ეს საზოგადოება ბევრი ასეთი ადამიანისგან შედგება.

რაც შეეხება „ქართული პარტიის“ ქცევას, ბუნებრივია, ბურჯანაძე თავისი აქტიურობით მათ ხმებს და მათ ელექტორატს დააჯდა და ბურჯანაძის გაფუჭება მოინდომეს. ჩვენ უნდა ვისაწავლოთ, რომ ბუნებრივ ქცევაში ბუნებრივი მოტივები უნდა დავინახოთ. „ქართული პარტიისთვის“ მიუღებელი იყო, რომ ბურჯანაძე მათ, ასე ვთქვათ, რევოლუციურ ხმებს აჯდებოდა და პრაქტიკულად გააშიშვლა და გააკოტრა „ქართული პარტია“. შესაბამისად, ის, რაც „ქართულმა პარტიამ“ გააკეთა კონტრ-პასუხი იყო.

თუმცა, ამ კონტრ-პასუხით თავად „ქართული პარტია“ უფრო მეტად არ გაკოტრდა?

- „ქართული პარტია“ უფრო ადრე გაკოტრდა და შეიძლება ითქვას, ერთმა გაკოტრებულმა მეორე გააკოტრა და პრაქტიკულად ნულამდე დაიყვანა კონკურენტის რესურსები. იმ საზოგადოებაში, სადაც რევოლუციაზე მიდიოდა ლაპარაკი, დღეს სრული კრახია, რაც ზოგადად, ცუდი არ არის.

გასაგებია, რომ ბურჯანაძე და „ქართული პარტია“ რუსეთის ფაქტორის გათვალისწინებით, ქართულ ელექტორატზე მუშაობდნენ, მაგრამ თავად რუსეთს რამდენად აწყობს დღეს სააკაშვილის შეცვლა?

- ჯერ ერთი, რუსეთს დღეს არაფერში აწყობს სააკაშვილის ხელისუფლების შეცვლა, მას აწყობს, რომ რაც შეიძლება დიდხანს იყოს სააკაშვილი და მეორე - რუსეთს სჭირდება რეალური საყრდენი ძალა, რომელიც სააკაშვილის წასვლის შემდეგ იქნება. სააკაშვილი ფორმალურად წამსვლელია და 2013 წელს არ იქნება, მაგრამ თუ დარჩება, ეს იქნება უკანონო. ამიტომ, რუსეთი, ბუნებრივია, ფიქრობს, ვისზე დადებს ფსონს. ანუ, რუსეთი დღეს ცვლილებებზე არ ლაპარაკობს, ის ემზადება 2012 წლის საპარლამენტო არჩევნებისთვის. ამიტომ, ყველამ იცის, რომ ბურჯანაძის ეს აქტიურობა შედეგიანი ვერ იქნებოდა, ეს არის ერთგვარი რეპეტიცია და დარწმუნებული ვარ, თავად ბურჯანაძეც დარწმუნებულია ამაში.

ამით რა დაანახა ბურჯანაძემ  რუსეთს?

- რუსეთმა დაინახა, რომ სააკაშვილზე ერთგული მას არავინ ყავს. გაიხსენეთ, თავის დროზე ფსონს დებდა გიორგაძეზე და სარიშვილზე. როცა სხვა ხალხი არ გყავს, გიორგაძის და სარიშვილის ფონზე ბურჯანაძე ფიგურაა, მაგრამ ბურჯანაძემაც ვერ გაუმართლა. არის ხალხი, ვისაც უნდა რუსეთთან ურთიერთობის გაუმჯობესება, მაგრამ საზოგადოებაში პრორუსული ძალების კრიტიკული მასა არ არის, მათ არ შეუძლიათ სერიოზული ცვლილებები განახორციელონ. მე ღრმად ვარ დარწმუნებული, რომ რევოლუცია არ იყო რუსეთის იდეა, მაგრამ ბურჯანაძემ კარგად იცოდა, რომ არჩევნებით ბევრს ვერაფერს მიაღწევდა.

თეორიულად დავუშვათ, რომ ბურჯანაძემ 7%-ანი ბარიერი გადალახა, ამით ის პარლამენტში შეიყვანს 7-8 კაცს, მაგრამ ეს მას არ უნდა. ბურჯანაძეს პრეზიდენტობა უნდა და ამისთვის მას პარლამენტში უმრავლესობა სჭირდება. ამის მიღწევა კი, მხოლოდ და მხოლოდ, რევოლუციით შეიძლება. ასე რომ, ბურჯანაძის ნაბიჯები არის გამჭვირვალე და ძალიან მკაფიო. ამიტომ არის, რომ მის გარშემო არცერთი პოლიტიკური პარტია არ არის.

ამ აქციების შედეგად, რეალურად მივიღეთ, ორი გაკოტრებული პარტია, მაგრამ რამდენ ხანს იქნებიან ისინი ამ რეჟიმში?

- ჩერჩილს აქვს გენიალური ნათქვამი - „ომი და პოლიტიკა ძალიან გვანან ერთმანეთს, ერთნაირად აზარტულები არიან, მაგრამ განსხვავება მათ შორის ისაა, რომ ომში ერთხელ კლავენ, ხოლო პოლიტიკაში - ბევრჯერ“. ასე რომ, ბურჯანაძეც და გაჩეჩილაძეც კიდევ დადგებიან ფეხზე. ეს პოლიტიკაში მოსულა, მაგრამ ეს არ არის მთავარი. მთავარია საზოგადოება, მხოლოდ საზოგადოებას შეუძლია ერთხელ და სამუდამოდ მოკლას პოლიტიკოსი.

რაც შეეხება ოქრუაშვილს, მისი მხრიდან, საქართველოში ჩამოსვლის შესახებ გაკეთებული განცხადება და შემდეგ უკან გაბრუნება ესეც ბურჯანაძისთვის იყო გათამაშებული?

- ოქრუაშვილმა ბოლომდე კრახს ნახევრად კრახი ამჯობინა. ოქრუაშვილი აქ რომ ჩამოსულიყო, სრული კრახი იქნებოდა და ციხეში აღმოჩნდებოდა, რადგან მას არავინ ელოდებოდა საქართველოში. ოქრუაშვილს ახლაც ის დაემართა, რაც დაემართა მაშინ, როცა პირველი პარტია შექმნა. ორივე შემთხვევაში, მისი პრობლემა ის იყო, რომ ის საქართველოში არ ცხოვრობს და ის ხალხი, ვისაც ის ფულს უხდის, ფულის ხარჯვის გასამართლებლად სხვა რეალობას აჩვენებენ და უქმნიან ილუზიას, რომ ყველაფერი უკეთესადაა, ვიდრე სინამდვილეშია. ის კი - იჯერებს, რადგან საქართველოში არ იმყოფება. ინტერნეტით და ტელეფონის ზარით ვერ მიხვდება, აქ რა ხდება. როგორც მოცურავე წყალშია მოცურავე და არა ხმელეთზე, ისე პოლიტიკოსი პოლიტიკაშია პოლიტიკოსი. ოქრუაშვილი კიდევ ერთხელ მოტყუვდა, ამიტომ იგი მოიქცა გონივრულად, მას ციხეში ჩაჯდომა  არ უნდოდა და სიმპტომატური იყო მისი ნათქვამი - „თუ ვერაფერს შევცვლი, პოლიტიკიდან საერთოდ წავალ“. იგი მიხვდა, რომ ასე მარტივი არაა პოლიტიკაში ყოფნა.

ის, რაც მოხდა, ბევრი ფიქრობს, რომ „რვიანის“ წისქვილზე დაასხამს წყალს, მაგრამ არ ფიქრობთ, რომ ოპოზიციის ნაწილზე გამარჯვებულ სააკაშვილს მეტი ჰონორი ექნება „რვიანთან“ მოლაპარაკებისას?

- „რვიანი“ უნდა შეეცადოს, რომ აჩვენოს განსხვავება რევოლუციონერებსა და სააკაშვილს და „რვიანსა“ და სააკაშვილს შორის. „რვიანი“ დღეს არის ყველაზე კონსტრუქციული პოლიტიკური გაერთიანება, რომელიც თავაზობს ქართველ საზოგადოებას (რომელიც ვერ ხედავს) და დასავლეთს (რომელიც ხედავს), რომ ხელისუფლება შესაცვლელია მხოლოდ და მხოლოდ, არჩევნების  გზით.

სააკაშვილს დღეს ორად ორი ლეგიტიმაცია გააჩნია, საქართველოში - პოლიცია და საზღვარგარეთ - დასავლეთი. მას გააჩნია ორად ორი არჩევანი, ან დაკმაყოფილდეს  პოლიტიკაში მინიმალური ყოფნით და არ წავიდეს ციხეში, ოღონდ შეიზღუდოს თავის რესურსები. ან, გაწყვიტოს ყოველგვარი კავშირები დასავლეთთან და ქვეყანაში ჩამოაყალიბოს ტოტალიტარული რეჟიმი. თუმცა, ტოტალიტარიზმს ჭირდება ფინანსური რესურსები, რაც მას არ აქვს, მას არც ნავთობი აქვს და გაუჭირდება. ამიტომ, მას ჭირდება დასავლეთთან კონტაქტები. შესაბამისად, დასავლეთმაც უნდა მოახერხოს და დააჯეროს სააკაშვილი, რომ საჭიროა მოლაპარაკება და ნელ-ნელა ხელისუფლების დათმობა.

არ ფიქრობთ, რომ რაღაცა დოზით „რვიანსაც“ ეკისრება პასუხისმგებლობა შექმნილ ვითარებაზე? ისინი რომ უფრო პრინციპულები, აქტიურები, დამაჯერებლები და საზოგადოებასთან უფრო ახლოს ყოფილიყვნენ, ალბათ, მოვლენები ასე არ განვითარდებოდა.

- რაც ქვეყანაში ხდება, ამაზე პასუხისმგებლობა მხოლოდ და მხოლოდ ხელისუფლებას ეკისრება. ბურჯანაძის პოლიტიკის გამოაშკარავება მოხდა და ამაში ცუდი არაფერია. „რვიანი“ რომ ამ ყველაფერში ჩარეულიყო, შესაძლოა, უფრო დამძიმებულიყო ვითარება. ნეიტრალური პოზიცია ყველაზე ეფექტური საშუალება აღმოჩნდა. სულაც, ბურჯანაძის ხალხმა რომ შეუტიოს ხელისუფლებას, მაინც ხელისუფლების ბრალი იქნება, რადგან შეუძლებელია უიარაღო ხალხის სისხლი დაიღვაროს, იმის მიუხედავად, რომ არ ვიცი რა მოხდება.