ხშირად რუსების კლასიფიკაციისას ცდილობენ წარმოაჩინონ, თითქოს არსებობს ორი რუსეთი - კეთილი და ბოროტი. ამ საკითხს განსაკუთრებით მწერლები უღრმავდებიან. ქართული წარმომავლობის რუსი მწერალი ბორის აკუნინი (გრიგორი ჩხარტიშვილი) დარწმუნებულია, რომ რუსეთი დაპყრობილია ბანდიტების ერთი დაჯგუფების მიერ და ტყვეობაშია, დატყვევებული რუსეთის გარდა კი არსებობს მეორე, ნამდვილი რუსეთი, რომელიც ცოცხალია, იბრძვის და ერთხელაც გადააგდებს ამ დანაშაულებრივ რეჟიმს, რომელიც ტყუილსა და შიშზე დგას.

ბორის აკუნინი თვლის, რომ პუტინმა რუსეთი დააბულინგა. ამდენად, პუტინი რუსეთის „მთავარი ბულერია“, რომლისთვისაც უკრაინაში შეჭრა უკანასკნელი თამაში იქნება.

ასეთი თამამი შეხედულებების გამო ბორის აკუნინი უმალვე მოხვდა „ხალხის მტრების“ სიაში, „ხალხის მტრების“ სიის ავტორი კი, როგორც წესი, ანონიმურია. აღნიშნულ სიაში მოხვედრა გრიგორი ჩხარტიშვილს არ ადარდებს, მისი ლიტერატურული ფსევდონიმი ხომ „აკუნინია“, რომელიც იაპონურად „ცუდ კაცს“ ნიშნავს, არა იმიტომ, რომ ბორის აკუნინი თავს ცუდ კაცად მიიჩნევს, არამედ იმიტომ, რომ ცუდ ტიპებზე წერს, რომელთა გარეშეც ცხოვრება უინტერესო იქნებოდა.

დღეს ბორის აკუნინი თვლის, რომ რუსები და რუსეთი ტოქსიკური გახდა მთელი მსოფლიოსთვის, იმდენად, რომ ლამის რუსებს სახეში ფურთხება დაუწყონ.

როგორ დააღწევენ რუსები თავს ტოქსიკურობას? პოლიტოლოგი სოსო ცინცაძე ჩვენთან საუბრისას აცხადებს, რომ, საერთოდ, რუსეთი განსაკუთრებული თემაა, რუსეთს ჰყავდა გენიოსები, ჯერ კიდევ 1945 წელს ცნობილმა ამერიკელმა დიპლომატმა და პოლიტოლოგმა ჯორჯ კენანმა თავის „გრძელ დეპეშაში“ დაწერა, „საოცარია, რომ რუსეთი, რომელსაც ჰყავდა გენიალური მუსიკოსები, მხატვრები, მწერლები, პოეტები, მაინც ვერ გახდა ვინმესთვის მისაბაძი, რომ ვინმეს უნდოდეს, რუსი გახდეს. არ არსებობს ასეთი ადამიანი“.

„მარტო ტოლსტოის „ომი და მშვიდობა“ უდრის ნახევარი ევროპის ლიტერატურას, მაგრამ მე თვითონაც გამომიცდია რუსების მიმართ უარყოფითი დამოკიდებულება. ნახევარი ცხოვრება მოსკოვში მაქვს გატარებული, ჩემი სპეციალობიდან გამომდინარე, ძალიან ხშირად მიწევდა აფრიკის ქვეყნებში საელჩოებში მიღებებზე ყოფნა. რაოდენ უცნაურიც არ უნდა იყოს, ინგლისის ყოფილ კოლონიებში (კენია, უგანდა) იქაურებისთვის ინგლისელი იყო ღმერთი, ყველაფერში ბაძავდნენ ინგლისელს. ჩემი ერთი რუსი მეგობარი მეუბნებოდა კენიის ელჩთან საუბრის დროს, კენიის ელჩს მიმართე „სერ“ და ნახე, როგორი ნასიამოვნები დაგრჩებაო. მართლაც, „სერ“ რომ მივმართე, კენიის ელჩს სახე გაებადრა. მაგრამ მსოფლიოში არავის უნდა, რუსს მიბაძოს და რუსი იყოს. ნახევარი მსოფლიო მაქვს შემოვლილი, უბრალოდ, ამერიკაში არ ვარ ნამყოფი, ინგლისში ვყოფილვარ, ყველგან ერთნაირად სძულდათ რუსები და ერთნაირად უყვარდათ ინგლისელები, მიუხედავად იმისა, რომ ნახევარ მსოფლიოში ინგლისელებს კოლონიები ჰქონდათ“, - აღნიშნა სოსო ცინცაძემ.

მანვე განმარტა, რომ დღეს ინგლისის პრემიერ-მინისტრი ყოფილი კოლონიის წარმომადგენელია და ეს ბევრ რამეს ნიშნავს. ინგლისელები გაცილებით კულტურულები, თავაზიანები არიან, ინგლისში თანასწორობაა.

პოლიტოლოგი ეგვიპტელი მეგობრის ნათქვამსაც იხსენებს, რომელიც იმ პერიოდში ლუმუმბას უნივერსიტეტში მოღვაწეობდა, მოგვიანებით უკვე ეგვიპტეში ყველაზე დიდი გაზეთის - „ალ აჰლამის“ მთავარ რედაქტორად მუშაობდა და მის მიმართ რუსების არაკორექტულ დამოკიდებულებას განიცდიდა, ის ამბობდა, რუსი სტუდენტები ხელს რომ მართმევენ, მერე ჩუმად ვხედავ, ხელსახოცს იღებენ და ხელს იწმენდენო. აფრიკელების მიმართ რუსებს ასეთი დამოკიდებულება ჰქონდათ. ამას ინგლისელი არასოდეს არ გააკეთებდა.

„პირადად მეც რამდენჯერ დამინახავს, რუსები აფრიკელს ხელს რომ ჩამოართმევდნენ, შარვალზე გაისმევდნენ, რადგან აფრიკელებს ხელი სულ სველი აქვთ, ინგლისელი კი ამას არ აგრძნობინებს აფრიკელს, რასიზმი მის ბუნებაში არ არის“, -მიიჩნევს სოსო ცინცაძე.

პოლიტოლოგ თამარ კიკნაძის შეფასებით, არიან ლიბერალი რუსები, რომლებიც ვერ ეგუებიან პუტინის რეჟიმს და ქვეყნის გარეთ არიან გასულნი. რუსეთის მოსახლეობის უდიდესი უმრავლესობა კი დერჟავიკული, იმპერიული რუსეთის მომხრეა. პოლიტოლოგის აზრით, გადასარევი სტატია აქვს ტომ გრემს, რომელიც არის „Kissinger Associates“ აღმასრულებელი დირექტორი, ის კარგად აანალიზებს პუტინის ფენომენს და ამბობს, რომ პუტინი გამოხატავს თავისი ხალხის ინტერესს და ჩვენ არ უნდა გვეგონოს, რომ პუტინი თუ არ იქნება, მოვა ისეთი პიროვნება, რომელიც სხვა სახის ლიდერი, ანუ ლიბერალური ლიდერი იქნება.

„რუსეთშიც არსებობენ განსხვავებული პოზიციების მქონე ადამიანები, ეს ისტორიულად რუსეთს ყოველთვის ახასიათებდა, მაგრამ ამას თქვენ ვერ ნახავთ დასავლეთში, დასავლეთს აქვს ასეთი ფორმულირება: „My Country is always right country“, ანუ „ჩემი ქვეყანა ყოველთვის სწორია“, რაც არ უნდა გააკეთოს მან. თუმცა ახლა დასავლეთშიც ღირებულებები შეცვლილია და არეულია ყველაფერი“, - აცხადებს თამარ კიკნაძე for.ge-სთან საუბარში.