ქართული პოლიტიკისთვის დამახასიათებელია, დასავლეთი ხელისუფლებისთვის სასარგებლო პოზიციას დააფიქსირებს თუ ოპოზიციისთვის ამას ლამის გადამწყვეტი როლი ენიჭება ხოლმე საკუთარი სიმართლის დასადასტურებლად. შემდეგ კარგა ხანს ამაზე მიდის მსჯელობა. რამდენად ნორმალურია, რომ დასავლეთი რომელიმე კონკრეტული პოლიტიკური ძალის მხარდამჭერად თუ მოწინააღმდეგედ გვევლინებოდეს, მათი სიტყვა გადამწყვეტია თუ ქართველ ხალხს საკუთარი პოზიციის გამოხატვა თავისუფლად შეუძლია, რატომ იღებს დასავლეთი საკუთარ თავზე არბიტრის როლს, როდესაც ხშირად მისი პოზიცია მიკერძოებულია, ამ თემებზე ექსპერტი კახა კახიშვილი გვესაუბრება.

-პირველ რიგში უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ნებისმიერი ქვეყანა და მათ შორის ამერიკის შეერთებული შტატებიც, გამოდის საკუთარი ქვეყნების ინტერესებიდან.  აქედან გამომდინარე, ამ ხელისუფლებამ მოახერხა, 2003 წლამდე, როდესაც იყო ოპოზიციაში, ფაქტობრივად დაიბევა პროდასავლური პარტიის ფარი და 2003 წლიდანაც, როდესაც გახდა საქართველოს ხელისუფალი, ეს ფარი დღემდე ხელში უჭირავს. იმითი, რომ ჩვენ მივდივართ ნატოში, რომ ჩვენ გვინდა მხოლოდ დასავლეთი, ევროპა.

მაგრამ ფარი ფარად რჩება და მოქმედებები სულ სხვაა. ამასთან შიგადაშიგ ისიც გვესმის, რომ თურმე, სინგაპურის მოდელია კარგი და რამდენად თავსებადია დასავლური და სინგაპურის მოდელი, ეს უკვე სხვა საქმეა.

რამდენიმე წელია გვესმის, რომ ყველაფერს გავაკეთებთ ნატოში შესასვლელად, თუმცა მეორეს მხრივ, მნიშვნელოვანია, რომ ნატო არ არის მხოლოდ სამხედრო ალიანსი, ნატო არის სამხედრო-პოლიტიკური ალიანსი და მისი წევრობა მოითხოვს ქვეყნისგან გარკვეულ დემოკრატიულ რეფორმებს, რაც 8 წელია, დემოკრატიული რეფორმების კუთხით არ იგრძნობა.

ერთია, რომ ადმინისტრირების კუთხით ხელისუფლებამ გაატარა რეფორმები, მაგრამ მეორე მხრივ, არ ცდილობს და არც ჩანს რომ აპირებს, მართლმსაჯულების სისტემის, სასამართლოს დათმობას. მიდგომების შეცვლას ადამიანების უფლებების მიმართ, რომ ეს ხდებოდეს არა ცალმხრივად, არამედ ობიექტურად.

პარტიებს კი რომელიც ხელისუფლებას უწევენ ოპონირებას, პრორუსულ პარტიებად ნათლავს. ერთის მხრივ, მივიღეთ ასეთი მოდელი, რომ პროევროპული პარტია მხოლოდ თვითონ არის. თუმცა, მიუხედავად იმისა, რომ პროევროპულობაზე აქვთ პრეტენზია, ევროპული ღირებულებები მაინც და მაინც არ ჩანს. მეორეს მხრივ, ნებისმიერი ოპონენტის მიმართ აცხადებენ რომ  რუსეთიდან შემოგზავნილი პარტიაა.

თუ შემახსენებთ რომელიმე ერთ პარტიას, რომლის მიმართაც ხელისუფლებას რომელიმე მონაკვეთზე პოლიტიკური ცხოვრებისა არ გაუკეთებია განცხადება, რომ ის არის რუსეთის ინტერესების მატარებელი, შეიძლება კიდევ ვთქვა, რომ ვცდებოდი.

არის ასეთი პარტია, რამდენად მკვეთრად ოპოზიციური, არ ვიცი, მაგრამ „ქრისტიან-დემოკრატებზე“ ჯერ არ უთქვამთ, რომ რუსული პროექტია..

-მაგრამ ქდმ-ს უკავშირდება ის, რომ ხელისუფლებას მაინც და მაინც ოპონირებას არ უწევს და იკავებს პოზიციას, რომ ესენი ხელისუფლებაში არიან, მაგრამ ჩვენ მეორე ძალა ვართ. პირველობის პრეტენზია ქდმ-ს არასდროს არ გამოუმჟღავნებია და დარწმუნებული ვარ, როგორც კი ამ პარტიას გაუჩნდება პირველობის პრეტენზია,  „ნაციონალური მოძრაობა“ არა მხოლოდ ილაპარაკებს, არამედ ქმედით ნაბიჯებსაც გადადგამს.

რაც შეეხება დასავლეთს, საბოლოოდ მმართველი პარტიის მიმართ მაინც ლოიალურები არიან, აქაური დემოკრატია მოსწონთ, თუ სხვა მიზეზი არსებობს?

-2003 წლიდან მოყოლებული, წლების განმავლობაში კოლოსალური თანხები იხარჯება ლობისტებში, რომ ხელისუფლება როგორც ევროკავშირში, ისე ამერიკის შეერთებულ შტატებში წარმოაჩინოს კარგი სახით.

აქცენტირება კეთდება მხოლოდ იმაზე, რაც გაკეთდა და ის ინფორმაცია იჩქმალება, რომელიც რეალურად არის. მიუხედავად იმისა, რომ გარკვეული საერთაშორისო ორგანიზაციები თავიანთ დასკვნებში ასახავენ სასამართლოს მდგომარეობას, იმას რაც ხდება, თუნდაც ბიზნესის კეთების თვალსაზრისით, დამოუკიდებლობის, მასმედიის თვალსაზრისით, მაგრამ ეს იმდენად ფრაგმენტულია, რომ არ ასახავს მთლიანად განწყობას ხელისუფლების მიმართ.

ევროპელების და ამერიკელების ინტერესებშია, უფრო ამერიკელების, ისეთი ხელისუფლება, რომელიც მის რეკომენდაციებს, უფრო უხეშად არ ვიტყვი, რომელიც მათ გააჩნიათ ქვეყნის საგარეო კურსთან დაკავშირებით, ქვეყნის სტრატეგიასთან დაკავშირებით არ უნდა იყოს საქართველოში განხილული და უნდა იყოს მიღებული, როგორც რეკომენდაცია.

წარმოიდგინეთ, საქართველოში რომ იყოს სერიოზული ძალებით დაბალანსებული პარლამენტი და მთავრობა. თითოეული რეკომენდაცია, რომელიც იქიდან მოვა, საქართველოს ხელისუფლებაში უნდა გახდეს განხილვის საგანი. ამიტომ სჭირდებათ ერთი კონკრეტული ძალაუფალი, რომელთანაც შეათანხმებენ რაღაც საკითხს და იციან, რომ ის აღარ დაიწყებს შემდგომში სხვადასხვა ოპოზიციური პარტიების წარმომადგენლებთან იმის შეთანხმებას, როგორ შეასრულოს ეს რეკომენდაცია.

ანუ მათ მხოლოდ და მხოლოდ  სჭირდებათ პოლიტიკური ძალა, რომელიც მათი რეკომენდაციების რევიზიას არ დაიწყებს?

-მათ სჭირდებათ ძალა, რომელიც თავიდან ბოლომდე ფლობს იმ ბერკეტებს, რომ მათი რეკომენდაციები დროულად იყოს ასახული ქვეყნის პოლიტიკაში.

თუმცა ყოველთვის გვახსოვს, რომ დასავლეთი პირველ რიგში, ხაზგასმით საუბრობს დემოკრატიულ ღირებულებებზე, მაგრამ იმას რაც საქართველოში განსაკუთრებით ბოლო დროს ხდება, დემოკრატიულ ღირებულებებთან საერთო არაფერი აქვს..

-დასავლეთის არასტაბილურ მიდგომებზე თავის დროზე სააკაშვილიც აცხადებდა. გავიხსენოთ 2003 წელს, როდესაც ის ხელისუფლებაში მოვიდა, რა იყო მისი პირველი განცხადებები. შეიძლება ეს არავის აღარ ახსოვს, მაგრამ პირველი, რაც სააკაშვილმა განაცხადა, გახლავთ ის, რომ ევროკავშირის თავმჯდომარეს ვალტერ შვიმერს ფულის ტომარა შეარქვა, რომელიც კორუფციაში იყო ჩართული და ფულს აკეთებდა, აცხადებდა, რომ მომავალ არჩევნებზე ის ევროპისგანაც მიიღებდა საკადრის პასუხს. მას ასლან აბაშიძესთან კავშირშიც ადანაშაულებდა და ამბობდა, რომ მას საქართველო ხმას არ მისცემდა. ხოლო ნიკოლოვი, რომელიც იყო ევროკავშირის ელჩი საქართველოში, თითქმის პერსონა ნონ გრატად გამოაცხადა.

გამოდის, რომ როდესაც ამ განცხადებებს აკეთებდა, თვითონ მიხეილ სააკაშვილმაც იცოდა, რომ არის ევროპაში ისეთი ნაწილი, პოლიტიკოსების, რომლებიც ყოველთვის ადეკვატურად არ აღიქვამენ მოვლენებს და რაღაც-რაღაც ელემენტების გამო სხვა გემოვნება უჩნდებათ ხოლმე. ამიტომაც ვამბობ, რომ ნებისმიერი ქვეყანა პირველ რიგში საკუთარი ინტერესებიდან გამოდის. რამდენიც გინდა ვამტკიცო, რომ ევროპაში არ არსებობენ ისეთი პოლიტიკოსები, რომლებიც თუნდაც რაღაცის სანაცვლოდ განცხადებებს არ აკეთებენ, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მე თუ ამას არ ვამტკიცებ, ეს ასე არ არის და ხალხი ამას ვერ ხედავს.

ყველაზე კარგი მაჩვენებელი ხელისუფლების მართვისა, არის ის ხალხი, რომელიც ცხოვრობს ქვეყანაში. რაც უფრო მეტი განცხადება იქნება დასავლელი პოლიტიკოსების მხრიდან გაკეთებული არაადეკვატურად, რომ აქ არის დემოკრატიის პიკი, იმ ადამიანებმა, რომლებიც აქ ცხოვრობენ, ძალიან კარგად იციან, რომ ეს ასე არ არის და ნდობაც ნაკლები ექნებათ იმ პოლიტიკისა და იმ პოლიტიკოსების მიმართ.

 დღეს თუ ჩვენ ევროპა გვინდა, გვინდა იმიტომ, რომ იქ არის ღირებულებები, ადამიანის უფლებების პატივისცემა და დაცვა. ამაზეა ლაპარაკი და არა იმაზე, რომ გეოგრაფიულად რამდენიც არ უნდა ვთქვათ, რომ ევროპელები უნდა გავხდეთ ჩვენს საზღვრებს ვერანაირად ვერ მივიყვანთ ევროპის კავშირის საზღვრებამდე. ჩვენ გვინდა ევროპა იმიტომ, რომ ევროპული ღირებულებებია დამკვიდრებული და პირველ რიგში, როდესაც ევროპულობაზე ვსაუბრობთ იგულისხმება ამ ღირებულებების საქართველოში დანერგვა. როდესაც ვამბობთ, რომ ნატო გვინდა, ვამბობთ იმიტომ, რომ ნატოს წევრობაც ითვალისწინებს პირველ რიგში ადამიანის უფლებების დაცვას და პატივისცემას.

როდესაც სააკაშვილი აპელირებს იმაზე, რომ ივანიშვილი არის რუსული პროექტი, როგორ ფიქრობთ,  რამდენად სარწმუნო შეიძლება იყოს ეს დასავლეთისთვის, მათ სჯერათ სააკაშვილის?

-ხომ ნახეთ, ბოლოს საპარლამენტო დებატები რომ იყო. ზოგიერთი ევროპელი პოლიტიკოსის მხრიდან ფაქტობრივად, გადამოწმების გარეშე, მხოლოდ ხელისუფლებისგან მიწოდებული ინფორმაციის საფუძველზე გამოიყვანეს ბიძინა ივანიშვილი, რომელიღაც კონკრეტული ქვეყნის შემოგზავნილად, რომელიც საქართველოს დამოუკიდებლობას ეჭვქვეშ აყენებს.

ასეთი უაპელაციო საქციელი ევროპელი პოლიტიკოსების მხრიდან საქართველოს მოსახლეობის გულებში აღრმავებს განცდას, რომ მთლად ასეთი სამართლიანიც არ ყოფილა ევროპა.

პირველ რიგში თუ შენ, ევროპელი პოლიტიკოსი, ცხოვრობ იმ ქვეყანაში სადაც დამკვიდრებულია უდანაშაულობის პრეზუმფცია, დამკვიდრებულია ის რომ სასამართლოს გადაწყვეტილების გარეშე არ შეიძლება ადამიანს სისხლის სამართლებრივ დანაშაულში დასდო ბრალი.

ის, რაც მათ იმ ტრიბუნიდან განაცხადეს, ფაქტობრივად, სისხლის სამართლის დანაშაულებრივ ნიშნებს შეიცავს, რადგან მათ პირდაპირ თქვეს, რომ ის ახორციელებს ერთი კონკრეტული ქვეყნის ინტერესებს საქართველოში, რომელიც მიმართულია საქართველოს ანტიდემოკრატიულობისკენ.

გამოდის, რომ ის ახორციელებს ქვეყნის საწინააღმდეგო ღონისძიებებს, რაც ნიშნავს, რომ სისხლის სამართლის დანაშაულის ნიშნებს შეიცავს. მიუხედავად ასეთი მძიმე ბრალდებისა, ყოველგვარი გადამოწმების გარეშე აცხადებენ ამას.

დაუკვირდეთ, რომელი მხარე აკეთებს ასეთ განცხადებებს, მოდი პირდაპირ ვთქვათ, რომ არის ორი ევროპა, ძველი ევროპა, რომელიც იყო ძველ საზღვრებში და არის კიდევ ახალი ავროპა, რომელიც ევროპის კავშირს შეუერთდა გეოგრაფიული და სხვადასხვა პოლიტიკური მოსაზრებების გამო.

ძირითადად ასეთი უაპელაციო ბრალდებებით აქტიურობენ იმ ევროპის წარმომადგენლები, რომლებიც სულ ცოტა ხნის წინ წარმოადგენდნენ პოსტსაბჭოთა სივრცეს. აქედან გამომდინარე, საქართველოს ხელისუფლება ძალიან კარგად იყენებს იმ პოლიტიკოსებს, რომლებიც სულ ცოტა ხნის წინ  გამოვიდნენ საბჭოთა კავშირიდან. იმიტომ, რომ მათთვის ჯერ-ჯერობით ევროპის ღირებულებები უბრალოდ, მხოლოდ ქაღალდზეა. დარწმინებული ვარ, შინაგანად, სიღრმისეულად ევროპელი ვერ იკადრებდა და ასეთ განცხადებებს ვერ გააკეთებდა!

მესმის, რომ ერთის მხრივ, შეიძლება, გქონდეს ეჭვი რაღაცის მიმართ, მაგრამ ზუსტად იმას გულისხმობს ადამიანის უფლების ღირსებისა და პატივისცემის დაცვა, რომ გადაუმოწმებლად არ გააკეთო ასეთი მაღალი ტრიბუნიდან მსგავსი განცხადება.

სამწუხაროდ იმდენად აირია გლობალიზაციის პირობებში ერთიანი პოლიტიკა რომ, ქვეყნები, თუნდაც ბოლომდე არ იყვნენ ევროპული ღირებულებების მატარებლები, დღეს უკვე წარმოადგენენ ევროპას და ასეთ განცხადებებსაც აკეთებენ.

ერთია ევროპის პრობლემები, მაგრამ ამას რა შეიძლება დაუპირისპიროს ქართულმა საზოგადოებამ, მხოლოდ ის, რომ მის თვალში მთლიანად ევროპის იმიჯი შეილახება?

-რაც უფრო მეტს იტყვიან, რომ საქართველოში ძალიან კარგი სოციალური პირობებია, რაც არ უნდა ამტკიცონ, რომ  სასამართლო არის დამოუკიდებელი, ძალიან კარგი მმართველობაა, საქართველო არის დემოკრატიის შუქურა, ამდენმა მილიონმა ადამიანმა, რომელიც აქ ცხოვრობს, ხომ იცის, რომ ეს ასე არ არის და რაც უფრო მეტს მოისმენს იმ წარმომადგენლის პირიდან, რომ ეს ასე კი არ არის, არამედ ბევრად უკეთესად, მით უფრო მეტად შეერყევა რწმენა როგორც სახელმწიფოების, ასევე იმ პოლიტიკოსების მიმართ.

ამიტომ უკეთესი იქნება, ევროპელმა პოლიტიკოსებმა უფრო კარგად შეისწავლონ და გააანალიზონ ის სიტუაცია, რომელიც საქართველოშია და არ განახორციელონ ის, რაც სწორედ რუსეთის ინტერესშია, რომ  გარკვეულმა ნაწილმა საზოგადოების უარი თქვას ევროპაზე, იმიტომ, რომ ევროპა არაადეკვატურია.

შეიძლება ისიც კი თქვან, ნახეთ, რას ამბობს ევროპაზეო, მაგრამ ევროპის მიმართ სწორედ მიხეილ სააკაშვილმა გააკეთა პირველად განცხადებები, როდესაც ევროსაბჭოს ლიდერს ფულის ტომარა უწოდა და ყველაფერი გააკეთა, რომ ევროკავშირის ელჩი აქედან წასულიყო.

ამის მიუხედავად  ევროპასაც  ურჩევნია, ის რაზეც უკვე ვისაუბრეთ, რომ ჰყავდეს ერთი ლიდერი, რომელთანაც ექნება საქმე?

-ეგ უფრო ამერიკის არჩევანია. თუ დავაკვირდებით თვითონ ევროპაც ცდილობს, ამერიკის გავლენისგან დისტანცირებას. ევროსაბჭოს შექმნა, ერთიანი ვალუტის შემოღება ეს ყველაფერი ხომ უკავშირდებოდა იმას, რომ ძირძველი ევროპული ქვეყნები ცდილობდნენ, დაბალანსებულიყო ამერიკელების გავლენა მათზე და სწორედ ახალი ევროპის წარმომადგენლები აკრიტიკებენ ძველ ევროპას ამის გამო.

იგივე მომენტია, ეს ამერიკის ინტერესშია, რომ ნებისმიერ ქვეყანაში ჰყავდეთ ერთი მმართველი, რომელთანაც შეათანხმებენ პოზიციებს და ეცოდინებათ, რომ ეს პოზიცია აღარ გახდება განსჯის საგანი და პირდაპირ იქნება ასახული ისე როგორც მათ ეს სურთ. აშშ მსოფლიოში ცნობილია იმით, რომ მხოლოდ იმ პოლიტიკას ატარებს, რომელიც პირველ რიგში მისი ქვეყნის ინტერესებს ემსახურება და შემდგომში უკვე შედის იმ ჭრილში, რასაც დემოკრატიის შეფასება ჰქვია თვითონ ქვეყანაში.

გავიხსენოთ თუნდაც მუბარაქის მოქმედება, ლიბიის მაგალითი, ორმოცი წელი ადამიანი ქვეყანას მართავდა და ახლა მიხვდნენ, რომ ის მმართველი არადემოკრატიულია? საქმე იმაშია, რომ როდესაც უკვე მასობრივი პროტესტი დაინახეს მოსახლეობის მხრიდან, მიხვდნენ, რომ თუ გააგრძელებდნენ მხარდაჭერას, მთლიანი მოსახლეობის რწმენას დაკარგავდნენ, მერე უკვე რაღაც ცვლილებები შეიტანეს საკუთარ პოლიტიკაში.

რაც შეეხება ევროპარლამენტში გამართულ დებატებს, როგორ თვლით, შესაძლებელი იყო თუ არა, რომ თვითონ ევროპელი დეპუტატები საკუთარი კოლეგების მიმართ კრიტიკულები ყოფილიყვნენ თუნდაც იმიტომ, რომ მათი გამოსვლები შეიცავდა ევროპული ღირებულებებისგან განსხვავებულ ელემენტებს, რაც როგორც ვთქვით, ძირძველი ევროპისთვის მიუღებელია. სავარაუდოდ, დასავლეთი უნდა ამჩნევდეს, რომ ამგვარი დამოკიდებულებით, რომ  თითქოს ახლა საქართველოში არის დემოკრატია და ბიძინა ივანიშვილი არის რუსეთის აგენტი, სულ მცირე, ქართული საზოგადოების ნდობას დაკარგავენ...

-ყველა პოლიტიკურ ლიდერსა თუ პოლიტიკურ პარტიაზე რომელსაც კი ამბიცია გაუჩნდა პირველობის და ხელისუფლების შეცვლის, ყველას მიმართ ასეთი არაადეკვატური დამოკიდებულება იყო.

არ არის აქ მხოლოდ ბიძინა ივანიშვილზე საუბარი. თუ ბოლო პერიოდში მიმდინარე პოლიტიკურ პროცესებს განვიხილავთ, ვნახავთ, რომ მოვლენებს ყოველთვის ადეკვატურად არ აფასებდნენ.

გავიხსენოთ 2003 წელი როდესაც ეს ხელისუფლება მოვიდა და მაშინვე დაიწყო ტელეკომპანიების მონოპოლიზაცია. იყო ტელეკომპანია „იბერიის“ შემთხვევა, იყო ტელეკომპანია „მზის“ რაღაც გაურკვეველ საფუძვლებზე წილების გადაფორმება, „რუსთავი2-ის“ წილების გადაფორმება, გვახსოვს ევროპის დელეგაცია, რომელმაც ეს ამბები ისე გაატარა, თითქოს აქ არც არაფერი არ ხდებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან კარგად იცოდნენ, რასთან ჰქონდათ საქმე.

გავიხსენოთ ის, რომ დღეს პირველ ადგილზე ვართ ევროპაში პატიმართა რაოდენობით. ეს ახლა გაიგო ევროპამ? მაგრამ სამწუხაროდ ამაზე რეაგირება არ მომხდარა. თუმცა, მახსოვს, რომ 2003 წლამდე ძალიან მძაფრი რეაგირება იყო თითოეული პატიმრის მდგომარეობაზე საქართველოში.

2003 წელს საქართველოში სულ 6 ათასი პატიმარი იყო, დღეს კი 25 ათასი პატიმარია. მე თვითონ ვარ რამდენიმე კონფერენციის მინაწილე, როდესაც 25 ათას პატიმარზე,  გვეუბნებოდნენ, რომ ძალიან ბევრია და ყველა ღონე უნდა გამოიყენოს ხელისუფლებამ და მათი რიცხვი შეამციროსო. დღეს ამაზე ადეკვატური რეაგირება არ აქვთ. კიდევ ბევრი ასეთი ნიუანსი შემიძლია მოვიყვანო,..

გამოდის, რომ ევროპასაც ის უნდა  რაც ამერიკას, ოღონდ სიმშვიდე იყოს ქვეყანაში და ნუ იქნება დემოკრატიული, განვითარებული...

-ევროპა ახლა თავის პრობლემებშია ჩაღრმავებული და ბოლო პერიოდში შეიმჩნევა კიდეც, თუნდაც ვალუტასთან დაკავშირებით, თუნდაც ის რომ ერთიანი კონსტიტუცია ვერ მიიღეს, ესეც უნდა გავიხსენოთ.

მიუხედავად იმისა, რომ დიდი ხნის შექმნილია ევროპის კავშირი ერთიან კონსტიტუციაზე ვერ შეთანხმდნენ იმის გამო, რომ  ეს ორი ნაწილი, ახალი და ძველი ევროპა, რაღაცაზე ვერ თანხმდება. ახლაც საბერძნეთის, ესპანეთის, იტალიის კრიზისებიდან გამომდინარე, ისე არიან ჩაფლული საკუთარ საქმეებში, რომ აღარ აქვთ იმისი საშუალება, რომ ბოლომდე ადეკვატურად შეაფასონ ის მოვლენები, რასაც ჯერ-ჯერობით ადეკვატურად არ აფასებს თვითონ ქართველი ხალხი.

ხალხში ვგულისხმობ არა მათ, ვინც  პენსიის თუ სოციალური დახმარების მოლოდინშია, არამედ მათ, ვინც დღეს ოპოზიციას წარმოადგენს.

პრინციპში, არ მგონია, ევროპის რომელიმე ქვეყანას მოეთმინა ისეთი ბრალდებები სხვა ქვეყნის პოლიტიკოსებისგან, ხელისუფლებაში მოსვლის პრეტენდენტ რომელიმე ძალაზე, როგორიც ბიძინა ივანიშვილის მიმართ გაისმა..

-ეს ის ბრალდებები არ იყო, რომელიც პოლიტიკური დებატების დროს გამოიყენება. თითოეული ბრალდება შეიცავდა სისხლის სამართლის დანაშაულის ნიშნებს, აქედან გამომდინარე, კონკრეტული პოლიტიკოსების მიმართ აუცილებლად უნდა შევიდეს სარჩელები იმ ქვეყანაში, სადაც მათ ეს განცხადება გააკეთეს, პატივისა და ღირსების შელახვის გამო.

შემდგომში სხვა პოლიტიკოსებს ამისი სურვილი დაეკარგებათ, რადგან ევროპის სასამართლო ქართული სასამართლოსგან განსხვავებით ბევრად დამოუკიდებელია და ადეკვატურ გადაწყვეტილებებს იღებს.

ასეთი სარჩელების შეტანა იმიტომაც არის აუცილებელი, რომ ხვალ და ზეგ არ თქვან, თუ ეს მართალი არ იყო, სარჩელი რატომ არ შეიტანეთო.

როდესაც ამერიკის მხრიდან კიდევ ერთხელ გაისმა კრიტიკული განცხადებები, დემოკრატიულ და სამართლიან არჩევნებზე მოწოდებები, ჰილარი კლინტონი საქართველოდან წასულიც არ იყო, რომ კოალიცია ქართული ოცნების მიმართ რეპრესიული მანქანა ჩაირთო, მაშინ ითქვა, რომ ეს ამერიკის მკაცრ განცხადებაზე რეაგირება იყო. ახლა ევროსაბჭოში დომინირებდა ამ ხელისუფლების მხარდამჭერი განცხადებები, თუმცა ოპოზიციაზე ზეწოლა მაინც გრძელდება. აქვს თუ არა მნიშვნელობა, რა ტიპის განცხადებებს გააკეთებს დასავლეთი, თუ „ნაციონალური მოძრაობისთვის“ სულ ერთია და ის თავის კურსს არ შეცვლის?

-ბათუმში გაკეთდა განცხადებები, რომ საქართველოში მედიის დამოუკიდებლობა გარანტირებული არ არის და იმავე დღეს „მე-9 არხს“ ანძაზე არ უშვებდნენ სიხშირის გასაწორებლად. რაც შეეხება კლინტონის განცხადებებს, ისიც არ იყო ისეთი მკაცრი, როგორიც უნდა ყოფილიყო.

„ნაციონალურ მოძრაობას“ ერთს ვერ დაუკარგავ, მას სურვილი აქვს ხელისუფლებაში დარჩენის. მეორეც, ვერ წაართმევ იმას, რომ  ფლობს იმ მექანიზმებს, რომლითაც შეძლებს დარჩეს ხელისუფლებაში - ეს არის მთლიანად ადმინისტრაციული რესურსი და ის მანიპულაციები, რომლებიც ხშირ შემთხვევაში ავლენენ ხოლმე, რომ ესა თუ ის ოპოზიციური პარტია მათ თამაშს თამაშობდა. აქედან გამომდინარე, ამ ბერკეტებს ვერ წაართმევ და გამოიყენებენ კიდეც. მეორეა, რამდენად მისცემ საშუალებას, ეს ბერკეტები გამოაყენებინო.

კიდევ ერთხელ ვამბობ, თუ ქართველი ხალხი, ქართველი პოლიტიკოსები ჩუმად იქნებიან, ჩვენს გასაკეთებელს არავინ არ გააკეთებს. ჩვენ თუ შევეგუებით ყველაფერს, შევეგუებით ამ სასამართლოს და არ გავაპროტესტებთ, სხვა ვერ გვიშველის.

გახსოვთ რომელიმე გრანდიოზული აქცია სასამართლოს შენობასთან, სადაც ხალხი სამართალს ითხოვდა და იმას, რომ სასამართლო თავისუფალი ყოფილიყო?

ძალიან მნიშვნელოვანია ასეთი აქციების სტრატეგია. ერთია, რომ ხალხი გამოდის იმისათვის, რომ დაიღალა ამ ხისტი პოლიტიკით, მაგრამ ის ხალხი არ უნდა მიიყვანო ისეთ აქციაზე, სადაც მხოლოდ ერთი მოთხოვნა გაქვს - „მიშა წადი“. ეს უცხოელებს არ ესმით. ის ამბობს შენ რომ ასეთი მოთხოვნა გაქვს, სასამართლოს მიმართ პრობლემა არის? შენ ეუბნები, რომ არის და ისიც გეკითხება როდის გაიმართა მიტინგი, სადაც ხალხი მართლმსაჯულების მოთხოვნით გამოვიდა და ამაზე პასუხი არ არის.

ყველაფერი ეტაპობრივად უნდა ხდებოდეს, პირველ რიგში რაც სჭირდება ხალხს, სამართლიანი სასამართლოა. სასამართლო თუ გახდა ობიექტური და მიუკერძოებელი ნებისმიერი გადაწყვეტილების გასაჩივრება შესაძლებელი იქნება. ადმინისტრაციული რესურსის გამოყენების, უკანონო პატიმრობის და ა.შ. აქედან გამომდინარე, აქცენტები უნდა გაკეთდეს ადეკვატურად, პრიორიტეტულად. ნუთუ რომელიმეს ეგონა, რომ იყვირებდნენ „მიშა წადიო“ და მიშა წავიდოდა?

თუმცა ევროპამ ძალიან კარგად იცის, რაც ქართულ სასამართლოში ხდება, თუნდაც ევროპის სასამართლოებში შეტანილი სარჩელების რაოდენობიდან გამომდინარე...

 -ევროპამ ყველაფერი იცის, კი ბატონო, მაგრამ საქართველო არ არის ევროპის პრიორიტეტი რომ დასხდნენ დილიდან საღამომდე ევროკავშირში შემავალი ქვეყნები და იფიქრონ საქართველოში სასამართლო რეფორმა როგორ გაატარონ. ევროპის კავშირი მუშაობს რეაქციებზე. თუ რეაქცია არის მყისიერი, შემდგომში აქცენტირება კეთდება. თუ რეაქცია არ არის, ისინი მას არ ეძებენ.

ამ გლობალური პოლიტიკის პირობებში ყველა თავისი ქვეყნის ინტერესებიდან გამოდის და ამის გარდა, არსებობს კიდევ სხვა, დიპლომატიური ხერხებიც. ევროპა ვერ იქნება უფრო ხისტი და ადეკვატური, ვიდრე საქართველოს მოსახლეობა.

რა უნდა გააკეთოს ოპოიზიციამ?

-ერთია, როდესაც რაღაცას გეგმავ, ხოლო მეორე, რა იქნება შედეგი. ევროსაბჭოს დებატებს დავუბრუნდეთ, თუ დარწმუნებული არ ხარ, რომ ამ ეტაპზე მხარდაჭერას მიიღებ, მაშინ მოითხოვე დებატები, როდესაც ასეთი მხარდაჭერა გარანტირებული გექნება. იმ ორი ევროპელი პოლიტიკოსის გარდა, კიდევ ბევრი პოლიტიკოსი გამოვიდა, რომლებმაც საქართველოში არსებული მდგომარეობა რეალურად შეაფასეს. ერთი კამერა მაინც ხომ უნდა ყოფილიყო რომ ეს ყველაფერი გადაგეღო და შემდგომში ტელევიზიებისთვის მიგეწოდებინა, რომ გეჩვენებინა რეალურად რა მოხდა. ამიტომ ვამბობ, რომ შესაბამისი აქცენტები უნდა კეთდებოდეს.

გადავხედოთ, როგორ მოახერხა „ნაციონალურმა მოძრაობამ“ ამდენი წლის განმავლობაში ხელისუფლების მონოლითურად შენარჩუნება. ამასაც ხომ ნიჭი უნდა, რომ ამდენ პოლიტიკოსში, რომელსაც პირველობის პრეტენზია აქვს, მოახერხო და ყველაფერი თავიდან ბოლომდე აკონტროლო, როგორც სასამართლო, ასევე პოლიტიკური სპექტრი.

აქედან გამომდინარე, ხომ უნდა დაუპირისპირო ამას რაღაც და ერთი და იგივე შეცდომები არ დაუშვა ყოველთვის, მხოლოდ და მხოლოდ იმის გამო, რომ შენს ვიწრო პარტიულ ინტერესებში ეს მოქმედება უფრო ჯდება, ვიდრე სხვა რამ, თუნდაც სტრატეგიულად უფრო მნიშვნელოვანი.

თვითონ მიშა სააკაშვილმაც არაერთხელ განაცხადა, რომ თვითონ რომ ოპოზიციაში ყოფილიყო ამ ხელისუფლებას სამ თვეში დაშლიდა, აქედან გამომდინარე სააკაშვილმაც კარგად იცის რაც ხდება, თუმცა მეორე მხრიდანაც არ ხდება ისეთი ადეკვატური რეაგირება, რომელიც დააფიქრებდა ხელისუფლებას.

რატომ ვერ ახერხებდა წლების განმავლობაში ოპოზიცია საბოლოოდ გაერთიანებას, იმიტომ, რომ ეს კვოტები, დაფინანსებები, ყველაფერი წყდებოდა არა იმ მიზნით, როგორ გაუმჯობესდეს საქართველოში ცხოვრება, არამედ იმ მიზნით, რომ გაუმჯობესდეს ჩემი პარტიული მდგომარეობა, რამდენ ადამიანს ჩავსვამ პარლამენტში.

მიუხედავად იმისა, რომ „ნაციონალურ მოძრაობაში“ ძალიან ბევრი შიდა დინებაა, რამდენადაც არ უნდა იყვნენ ლიდერები დაპირისპირებულები, ერთს ვერ წაართმევ, როგორც კი გრძნობენ გარედან საფრთხეს, ერთიანდებიან მიუხედავად ყველა იმ დაძაბულობისა, რომელიც შიგნით არის.

მათ გაითვალისწინეს რომ ისინი სხედან ბუშტში და ბუშტი თუ გასკდა, ყველა ჩამოვარდება. არ იქნებოდა  ცუდი, ოპოზიციასაც სცოდნოდა, რა უნდა, 10-15 დეპუტატის პარლამენტში შეყვანა თუ ამ ხელისუფლების დაბალანსება ისე, რომ ეს ქვეყანა ნამდვილად დემოკრატიული გზით განვითარდეს.