2015 წელს საბოლოოდ დავემშვიდობეთ და ცხოვრებას ახალი იმედებითა და მოლოდინით ვაგრძელებთ. არაერთი ახლობელი მყავს რომელიც 2016 წელს განსაკუთრებული იმედით ელოდება. ზოგიერთი მათგანი სიგარეტისთვის თავის დანებებას აპირებს, უფრო მეტი ალკოჰოლთან სამუდამოდ დაშორებას ფიქრობს, უმრავლესობა კი სანტა კლაუსსა თუ თანამემამულე თოვლის ბაბუას საკუთარი ფინანსური შესაძლებლობების გაუმჯობესებას სთხოვს და იმედი აქვს ერთი კათხა ლუდისა და კოლოფი სიგარეტის (დამავიწყდა, ტოტალიზატორის ერთი ლარი) საშუალება ყოველთვის ექნება.

გამიგრძელდა საუბარი. ჩვენი ვებ-გვერდის მკითხველებს 2016 წელს კიდევ ერთხელ გულით ვულოცავ და ვუსურვებ რომ ამ აუწყობელ ქვეყანაში, 12 თვის შემდეგ საკუთარი პრობლემები სრულად თუ არა ნაწილობრივ მაინც გადაეწყვიტოთ.

დღევანდელი სახალისო მოგონებების სტუმრები ქართველი სამართალდამცველები არიან, რომლებიც მკითხველებს საახალწლო კრიმინალური შემთხვევების შესახებ მოუყვებიან.

თავდაპირელად სიტყვას ბატონ ამირან რუხაძეს გადავცემ.

„მოსკოვში ვარ, 31 დეკემბრის საღამოა... ქალაქში საახალწლო აურზაურია... ყველას სადღაც ეჩქარება... მაღაზიები სავსეა ხალხით. სულ რაღაც, ოთხ საათში მოვა ახალი წელი! ჩემი სახლის წინ დგას დიდი სუპერმარკეტი, სადაც მე და ჩემმა მეგობარმა საყიდლებზე წასლა გადავწყვიტეთ. სახლიდან ცოლმა გამომატანა იმ პროდუქტების სია, რისი ყიდვაც თვითონ ვერ მოასწრო (იმის მიუხედავად, რომ ათი დღით ადრე დაიწყო საახალწლო მზადება). ჯერ ხომ ათი წუთი დაგვჭირდა, რომ მაღაზიაში შევსულიყავით! იმოდენა რიგი იყო, გეგონებოდა, სურსათის მთელი ერთი წლის მარაგისთვის იყო მოსული ეს ხალხი! როგორც იქნა, შევედით! სასმელი მეორე სართულზე იყიდებოდა, სადაც ესკალატორით უნდა ავსულიყავით, სურსათი კი – პირველზე. ამიტომ, გადავწყვიტე, ჯერ ცოლის სიისთვის მიმეხედა, მაგრამ დიდი სისულელე გავაკეთე, რადგან მეორე სართულზე სავსე ურიკით მომიწია ასვლა... ვდგავარ ესკალატორზე და, უეცრად, დაბნელდა... ჯერ ვერ გავიგე, რა მოხდა. თან, ესკალატორიც გაჩერდა... თურმე დენი წავიდა! უნდა გენახათ, რა ამბავი ატყდა! ესკალატორი ორ წუთში დაცარიელდა. არა მარტო მყიდველები, მაღაზიის დახამებული დაცვაც ხსნიდა შამპანურის ბოთლებს და ყველა დანარჩენ სასმელს, რაც კი მაღაზიაში იყო. ატყდა ერთი ბათქა-ბუთქი. გარეთ, რა თქმა უნდა, არავის უშვებდნენ, რომ სიბნელეში რამე არ მოეპარათ. ხალხმაც გადაწყვიტა, ესარგებლა სიტუაციით და, რაც მოასწრეს და რაც კი კუჭში ჩაეტეოდათ, შეჭამეს, მოსანელებლად კი ალკოჰოლური სასმელები მიაყოლეს. ჩვენც დაუფიქრებლად ვეცით კონიაკის სექციას (ამ დროს არც მახსოვდა, სად დავტოვე სურსათით სავსე ჩემი ურიკა). ტელეფონის შუქით მივაგენით ჩვენს საყვარელ კონიაკს და, რადგან არავინ იცოდა, დენი როდის მოვიდოდა, მთელი სიჩქარით, ერთმანეთის მიყოლებით რამდენიმე ბოთლი დავცალეთ! შუქი მთელი 40 წუთი არ მოვიდა... ხალხმა თოვლის პაპის საჩუქრად მიიღო არსებული სიტუაცია. მეც ძალიან მადლიერი ვიყავი! როცა შუქი ჩართეს, მაღაზიაში ფხიზელს ვერავის ნახავდი! ნელ-ნელა მივაღწიე ჩემს ურიკამდე (სხვათა შორის, ყველაფერი თავის ადგილზე დამხვდა). მართალია, ისეთი მთვრალი ვიყავი, დანაკლისს მაინც ვერ შევამჩნევდი, მაგრამ, სახლში რომ მივედი, ცოლს პრეტენზიები არ გამოუხატავს.

12 საათამდე კი გამოვფხიზლდი, მაგრამ ახლა „პახმელიაზე“ ვიყავი! ათი, ცხრა, რვა.. ორი... ერთი... ვაშააა! ახალი წელი მოვიდა! მეც, როგორც ყველა ჩვეულებრივმა ადამიანმა (მჯერა თუ არა, არ ვიცი, მაგრამ მაინც), ზუსტად 12 საათზე ჩავიფიქრე სურვილი (ძალიან ორიგინალური სურვილი მქონდა) – დავდექი ნაძვის ხესთან და ჩურჩულით წარმოვთქვი: ძვირფასო თოვლის ბაბუა, ისე მოახერხე, რომ ახალი წლის დღეებში ბევრი არ დავლიო და არ გავლოთდე-მეთქი.

31-ში ღამის 12 საათზე რომ დაიწყო ქეიფი, მთელი კვირის განმავლობაში არ შეწყვეტილა. ჩემი სურვილის ასრულების ნიშანს კი თოვლის ბაბუა არ იძლეოდა. არ არსებობდა მიზეზი, მე რომ თუნდაც ერთი სადღეგრძელო გამომეტოვებინა, მაგრამ რაღაცას მაინც ველოდი! მოლოდინში გავიდა ერთი კვირა და შობაც დადგა... ყოველდღე ან „პახმელიაზე“ ვიყავი, ან გალეწილი მთვრალი. უკვე აღარც კი მახსოვდა ჩემი სურვილი.

ამასობაში, დამთავრდა არდადეგები და დაიწყო მეორე სემესტრი. ერთხელაც, ბავშვის სკოლაში წაყვანა მომიწია. შევიყვანე კლასში, გამოვედი გარეთ და ვხედავ: ეზოში ზის დიდი ძაღლი და რაღაც უცნაურად მიყურებს... მე ყურადღება არ მივაქციე და გავაგრძელე ჩემი გზა... ეს ძაღლი კი უკვე წამოდგა და გაცოფებულმა დამიწყო ყეფა, თან, აშკარად არ მოვეწონე და გამომეკიდა. ჩემს ბედზე, ხალხიც არ იყო ირგვლივ, რომ ვინმე მომშველებოდა. როგორც შემეძლო, ვიგერიებდი ძაღლს, მაგრამ, ის საზიზღარი მარტო ყეფით არ დაკმაყოფილდა და ჩემი კბენაც გადაწყვიტა. რაც ძალი და ღონე მქონდა, გავიქეცი, მაგრამ ეს დამპალი ძაღლი უფრო გაბრაზდა! შარვლის ფხრეწის ხმა რომ გავიგე და მისი დიდი კბილები ვიგრძენი ფეხზე, მაშინღა მივხვდი, რომ ცუდად იყო ჩემი საქმე...

როგორც იქნა, ხალხი გამოჩნდა და მომაშორეს ეს გაცოფებული, მაგრამ კმაყოფილი ძაღლი! ნაკბენი დიდი არ აღმოჩნდა, თუმცა, მაინც წავედი ექიმთან (რა ჭირი სჭირდა იმ ცხოველს, ღმერთმა იცის). ექიმმა მაშინვე ცოფის საწინააღმდეგო შრატი გამიკეთა და სამთვიანი მკურნალობა დამინიშნა... ეს კიდევ არაფერი! ალკოჰოლური სასმელი მინიმუმ, 6 თვის განმავლობაში ამიკრძალა.

მაშინ მივხვდი, რომ თოვლის პაპამ ამიხდინა ჩემი ორიგინალური სურვილი ძალიან ორიგინალური გზით, ოღონდ, ცოტათი გადააჭარბა!

მას მერე მეშინია უპატრონო ძაღლების და სურვილების ჩაფიქრების...“

შემდეგი საახალწლო რესპონდენტი ბატონი ბოდარ კოხრეიძე იქნება.

„მურში“, როცა ბანდიტიზმთან ბრძოლის განყოფილებაში გადამიყვანეს სამუშაოდ, იმ პერიოდში მოსკოვში პოგორელოვის ბანდა თარეშობდა. ვიტალი პოგორელოვი ყოფილი მილიციელი იყო, რომელიც სამსახურიდან გააგდეს და ციხეში ჩასვეს. ხოლო რომ გამოვიდა, თავისნაირები შემოიკრიბა და ბანდა ჩამოაყალიბა. ბანდის შემადგენლობაში რვა კაცი იყო.

1975 წლის 31 დეკემბერია, „მურში“ ტრადიციული საახალწლო კარნავალი იმართება და მე თოვლის ბაბუა ვარ, ხოლო ჩვენი ახალგაზრდა ექსპერტ-კრიმინალისტი ლენა პავლოვა კი – ფიფქია. ჩემი განყოფილების ოპერებმა ჯუჯების კოსტიუმები ჩაიცვეს. სცენარის მიხედვით, ახალი წლის დადგომისთანავე მე და ლენას მაგიდებს შორის უნდა ჩამოგვევლო და თანამშრომლებისთვის პატარ-პატარა სუვენირები ჩამოგვერიგებინა, რითაც უზარმაზარი ხურჯინი მქონდა გამოტენილი.

მხიარულება პიკს უახლოვდება, ახალი წლის დადგომამდე სულ რაღაც 2 საათია დარჩენილი, როდესაც „მურის“ მორიგემ გამიხმო და ერთ-ერთ ჩემს აგენტს შემახვედრა, რომელმაც მაცნობა, რომ ბანდიტი პოგორელოვი და მისი მეგობრები მოსკოვის ცენტრში, მცირე არბატზე მდებარე ერთ-ერთ სახლში იმყოფებიანო. ბევრი რომ არ გავაგრძელო, მთელი ჩემი განყოფილების „ჯუჯობა“ გამოვიძახე და პოგორელოვის ბანდის აყვანის გეგმის შედგენას შევუდექით. ჩვენ, რა თქმა უნდა, შეგვეძლო, რომ ალყაში მოგვექცია სახლი და ბანდისთვის დანებება შეგვეთავაზებინა, მაგრამ ეს საშიში იყო ფიზიკურადაც, რადგან ხაფანგში მომწყვდეული ბანდიტები მშვიდობიან მოსახლეობას ამოეფარებოდნენ და ბევრი უდანაშაულო ადამიანი დაიღუპებოდა და იდეოლოგიურადაც, რადგან მოსკოვის ცენტრში მასობრივ სროლას და აურზაურს არავინ გვაპატიებდა და სამსახურს დაგვატოვებინებდნენ. ამიტომ პატარა სპექტაკლის დადგმა გადავწყვიტეთ.

მთელი ჩვენი განყოფილება მიკროავტობუსში ჩავსხედით, თან ჩვენი ფიფქია, მომხიბვლელი ლენაჩკა წავიყვანეთ და ძველი არბატის იმ სახლს მივადექით, სადაც პოგორელოვი და მისი დამქაშები ბუდობდნენ. როცა სამსართულიანი, ძველი სახლის ეზოში შევედით, ისეთი გნიასი ავტეხეთ, რომ მთელი მეზობლები ღია აივნებზე გამოვიდნენ და ჩვენს ცეკვა-თამაშს ტაშს უკრავდნენ. როდესაც საკონცერტო ნაწილი დასრულდა, ჩვენ საჩუქრების დარიგება დავიწყეთ და სართულებს ჩამოვუარეთ. პოგორელოვი და მისი ბიჭები პირველი სართულის ბინაში იმყოფებოდნენ. ლენამ მათ დაუკაკუნა, კარი გააღებინა და ოთახში, სადაც რვა საშიში დამნაშავე იმყოფებოდა, ცეკვა-თამაშით შევედით. მე და ლენა ვმღეროდით, „ჯუჯები“ ცეკვავდნენ და როდესაც სიმღერა დავასრულე და წინასწარ შეთანხმებული ფრაზა ვთქვი „მეგობრებო, გილოცავთ ახალ წელს!“ „ჯუჯები“ ბანდიტებს დაეტაკნენ, განაიარაღეს, ხელბორკილები დაადეს და „მურში“ წავიყვანეთ. ახალი წლის დადგომას ბეწვზე მივუსწარით და ჩვენს დანარჩენ კოლეგებთან ერთად შამპანურიც შევსვით. მაგრამ საჩუქრების დარიგება ვერ მოვახერხეთ, რადგან ისინი ძველი არბატის მობინადრეებს ერგოთ...

ბატონი ნოდარი კიდევ ერთი შემთხვევის შესახებ მოგვიყვება.

„1985 წლის 31 დეკემბერია, გაგანია „პერესტროიკა“. ახალ წლამდე სამიოდე საათია დარჩენილი. იმ პერიოდში უკვე უშიშროებაში ვმუშაობდი და „მურელ“ სტუმრებს ველოდებოდი. სუფრა გაწყობილი მქონდა და როდესაც თვალი გადავავლე, აღმოვაჩინე, რომ მარილი აკლდა. რადგან სახლში მარტო ვიყავი, გასტრონომში მე თვითონ ჩავედი, მარილი რომ მეყიდა. ჩემი სტუმრები კი კიბეზე შემხვდნენ. მე მათ გასაღები მივეცი, ვუთხარი, ბინაში შესულიყვნენ და გზა განვაგრძე. გასტრონომი უკვე იკეტებოდა, იქ მხოლოდ გამყიდველი იყო და ბეწვზე მივუსწარი. დამდეგი ახალი წელი მივულოცე, ფული გავუწოდე და ვუთხარი:

– თუ შეიძლება, მარილი მომეცით.

უცებ უკნიდან მომესმა:

– არ გაინძრეთ, თორემ აქაურობას ჰაერში ავწევთ!

შევტრიალდი და რას ვხედავ, გასტრონომში ვიღაც ნიღაბაფარებული ბიჭი დგას, მარცხენა ხელში ხელყუმბარა უჭირავს, მარჯვენაში კი – უზარმაზარი ჩანთა და გამყიდველს ნავაჭრ ფულს და სურსათ-სანოვაგეს სთხოვს, თან იქაურობის აფეთქებით იმუქრება. ბიჭს ისე უკანკალებდა ხელყუმბარიანი ხელი, რომ ვუთხარი:

– ნუ ნერვიულობ, დეტონატორს მაგრად მოუჭირე ხელი, რომ არ აგიფეთქდეს-მეთქი.

ბიჭმა ჩემი რჩევა ყურად იღო და ხელყუმბარას მაგრად ჩასჭიდა ხელი. გამყიდველმა კი მას 600 მანეთი მისცა, შემდეგ სხვადასხვა პროდუქტები ჩაულაგა ჩანთაში. ბიჭმა უღრიალა:

– სასმელები, ჩქარა კონიაკი და არაყიც ჩამიდე!

მართალია, ბიჭს ნიღაბი ეკეთა და სახე არ უჩანდა, მაგრამ აშკარად ეტყობოდა, ასაკით პატარა იყო. დაბნეულმა გამყიდველმა უთხრა:

– სასმელი არ გერგება, ასაკით პატარა ხარ და არასრულწლოვნებზე სასმელის გაცემა კატეგორიულად იკრძალება.

დაიბნა ბიჭიც. მან ჩანთა იატაკზე დადო, პასპორტი ამოიღო და გამყიდველს დაანახვა, თან უთხრა:

– შენ მე ვიღაც ლაწირაკი ხომ არ გგონივარ, უკვე 18 წლის ვარ, აი, ჩემი „ქსივა“...

ყმაწვილის პასპორტს მეც ჩავხედე, მისი ვინაობა და მისამართი ამოვიკითხე და გამყიდველს ვუთხარი:

– ბიჭი მართალია, 18 წლისაა და სასმელი ეკუთვნის...

გამყიდველმა ბიჭს სასმელები ჩაუწყო და გაისტუმრა. მე კი მარილით ჩემს ყოფილ კოლეგებთან დავბრუნდი. მძარცველის ყველა კოორდინატი გადავეცი და „ქსივიანი“ მძარცველი ახალი წლის დადგომამდე აიყვანეს...“