მერაბ მამულაშვილი ჩემი კოლეგაა. სპორტულ ჟურნალისტიკაში რამდენიმე ათეული წელია მოღვაწეობს და რასაკვირველია გასახსენებელი ბევრი აქვს. მერაბს რამდენიმე დღის წინ დავუკავშირდი და ჩვენი ვებ-გვერდის მკითხველებისთვის რამდენიმე სახალისო ამბის გახსენება ვთხოვე.

„გერმანიის საელჩოს თანამშრომელი“

1994 წელია, ჟურნალისტობა ახალი დაწყებული მაქვს. მსოფლიო ჩემპიონატია, გერმანიამ მეოთხედფინალში ბულგარეთთან წააგო და ერთ-ერთმა ჟურნალისტმა დაწერა, - „არიულმა რასამ მარცხი განიცადაო“.

ატყდა რედაქციაში ამბავი, ეს ფაშისტურ გერმანიაზე მინიშნებაა, უხერხულია და მსგავსი რამ აღარასოდეს გაბედოთო. მაშინ გავიფიქრე, მოდი, ამათ „წავეღადავები“-მეთქი. ოღონდ, ერთი უფროსი თანამშრომელი გავაფრთხილე, ხვალ მე დავრეკავ, გავაშაყირებ და ნახევარ საათში უთხარი, არ ინერვიულონ, მამულაშვილი მაიმუნობდა-თქო.

მეორე დღეა და მეგობრის სახლიდან რედაქციაში დავრეკე, სახელიც მოვიგონე, გერმანიის საელჩოდან კენტ ბრაუნი ვარ, ეს რას კადრულობთ, სასწრაფოდ მოიბოდიშეთ, მე თქვენ გაჩვენებთ არიულ რასას-მეთქი! თანაც ვცდილობ, რუსულად გერმანული აქცენტით ვილაპარაკო, ჩემს “გერმანელობაში” რომ დავაჯერო.

ნახევარ საათში რედაქციაში შევდივარ. კარებთან ჩემსავით დამწყებ ჟურნალისტს წავაწყდი და მეუბნება, გერმანიის საელჩოდან დაგვირეკეს და მაგარი გვლანძღესო. რედაქციაში შევდივარ და ლამის გლოვაა. ჩემი მაინც არ მოვიშალე და როგორც ტელეფონში, შესვლისთანავე იგივე რუსული ტექსტი გერმანული აქცენტით ვთქვი: - “ზდრავსტვუიტე, ია პრედსტავიტელ ნემეტსკოგო პოსოლსტვა კენტ ბრაუნ”. მგონია, ხალხი სიცილით დაწყდება, მაგრამ რა, ისე გადმომხედეს, მეგონა, დახვრეტას მომისჯიდნენ!

ერთ-ერთმა რედაქტორმა (გაზეთს სამი რედაქტორი ჰყავდა, ის კი მერე გუბერნატორი გახდა), სათვალეებიდან გაოცებულმა ამოიხედა და ისე მკითხა, თითქოს, ცოცხალი ლენინი ნახა – მამულაშვილი, ეს შენ გაგვიკეთეო?! თურმე, რედაქციაში ჩემი მაიმუნობა დაიჯერეს, იმანაც კი, ვისაც ხალხი უნდა გაეფრთხილებინა. და...  გერმანიის საელჩოში ერთ-ერთი რედაქტორი არ გაუშვეს? შემრცხვა, გავწითლდი, გავფითრდი, მაგრამ გვიანი იყო. თუმცა, ჯიგრები იყვნენ, მერე სუფრაზე დავჯექით და მაგარი ვიცინეთ.

„ლეგიონერი ნუცუბიძიდან“

იოჰან ბოსკამპის დროინდელი ამბავია. ჰოლანდიელი სპეციალისტი თბილისის “დინამოში” მთავარ მწვრთნელად დანიშნეს. მან გასინჯვაზე ბევრი ახალი მოთამაშე მოიყვანა და მათ გასაფილტრად საკონტროლო შეხვედრებს ხშირად ატარებდა. ყველა ელოდება რაღაც სასწაულს, რომ ჰოლანდიელი მოიყვანდა სასწაულ ლეგიონერებს.

ყველას აინტერესებს, ვინ იქნებიან ეს უცხოელები. ამ დროს, ბოსკამპი “დინამო-2”-ის ფეხბურთელებსაც აკვირდება. ერთ-ერთი მათგანი ტანმაღალი, ლამის ორმეტრიანი თავდამსხმელი დიმა პარამონოვია, ნუცუბის პლატოელი ბიჭი, მაგარი კაცი და მაგარი „ღადავისტი“. ჟურნალისტები ერთად ვზივართ და მიდის ახალწვეულების გარჩევა, ვინ რას წარმოადგენს და ერთი მეკითხება, შენ აზრზე იქნები, ის მაღალი რა გვარიაო? - დიმაა, პარამონოვი-მეთქი. - სადაურია?! გავეხუმრე: - ბულგარელი ლეგიონერია-მეთქი. მეგონა გაიგებდა. მაგრამ მეორე დღეს სამსახურში მივდივარ, გაზეთებს ვათვალიერებ და ხარხარი ამიტყდა – ამ ჩემი ცოდვით სავსეს, ნათქვამი არ დაუჯერებია?

გაზეთის პირველ გვერდზე დიდი ასოებით იყო გამოტანილი სათაური – თბილისის “დინამოში” ბულგარელი ლეგიონერი ისინჯება.

„მალტური ბიჩოკი“

1997 წელია. ზესტაფონის “მარგვეთი” უეფას თასზე პირველად გავიდა და მეც პირველად ვარ ევროპაში, კუნძულ მალტაზე. სულ ორი ჟურნალისტი ვართ, მე და ალეკო ჯიბლაძე და სასტუმროს ნომერში ერთად დავბინავდით. ალეკო უცხოეთში ხშირად დადიოდა და მისი იმედი მქონდა. რამე რომ მომხდარიყო, გამარკვევდა, სად და როგორ სჯობდა წასვლა, მგზავრობა და ა.შ. დავისვენეთ და საღამოს სასტუმროს სიახლოვეს ვიტრიალეთ.

მეორე დილით თავისუფლები ვართ, გუნდიც საღამოს ვარჯიშობს და ნომერში რა გაგვაჩერებდა? ქალაქში გასეირნება გადავწყვიტეთ. ნომრის გასაღები სასტუმროში დავტოვეთ, “ვიზიტკა” კი აღარ წამოგვიღია, რადგან ორივეს გვგონია, რომ ადგილი და სასტუმროს სახელი კარგად დავიმახსოვრეთ.

მოკლედ, გავისეირნეთ, ბარში შევედით და სასტუმროში უნდა დავბრუნდეთ. გვეგონა, მარტივი გზით წავედით და უკან მისასვლელ გზას იოლად მივაგნებდით, მაგრამ ავიჭერით, ვეღარ ვაგნებთ! რაღაც ვერ გავთვალეთ და ისეთ ადგილას ვართ, ვეღარ ვხვდებით, სად ვიმყოფებით.

ვეკითხები, ალეკო, ვიკითხოთ, სასტუმროს რა ჰქვია-მეთქვი? - აღარ მახსოვს, ამის დედა ვატირეო! გამვლელმა გზა რომ მიგასწავლოს, სასტუმროს სახელი ხომ უნდა უთხრა? ამაზე კიდევ უფრო დავიბენი, სახელი მეც არ მახსოვს! აი, მაშინ დავლოცე რეჟიმის დამრღვევი ქართველი ფეხბურთელები!

მთელი მალტა პატარა კუნძულია, კოხტა, სუფთა და მოვლილი. ქუჩაში ნაგავს ვერ ნახავ. სანაპიროს მივუყვებით დაფიქრებულ-შეღონებულები და ევვრიკააააააააააა! პლაჟის ჩასასვლელთან სიგარეტის ნამწვი არ დავინახე?! - ალეკო, მგონი გვეშველა-მეთქი. - გაგახსენდა სახელი? – გაუნათდა სახე! - არა, ბიჭო, ბიჩოკი ვიპოვე, ახლო-მახლო უეჭველი ჩვენები არიან-მეთქი.

გადავიხედე და პლაჟზე, მზეს შეფიცხებული “მარგვეთის” ფეხბურთელი არ დავინახე? ასეა სიგარეტის ქუჩაში გადაგდები ყოველთვის ცუდი კი არ არის! უცხოეთში ასე ქართველს მიაგნებ!

„ზაზა, იგივე ნუკრი“

საქართველოს ნაკრების მეკარის, ნუკრი რევიშვილის ბაბუა მირეკავს. თავადაც ნუკრი ჰქვია, გულიანი და იუმორის მქონე კაცია და სიცილით მეუბნება: - მერაბი, შვილო, არ ვიცოდი, ჩემი ნუკრის ნათლია რომ ყოფილხარ, ამას მიმალავდიო? ვერ გავიგე, ვიფიქრე, რას მეღადავება-მეთქი. - ნუკრის გუშინ შენ არ ელაპარაკეო? - კი-მეთქი. - ჰოდა, დღეს ვნახე გაზეთი, მეგონა ჩემს შვილიშვილს ნუკრი ერქვა, თურმე ზაზა ყოფილაო.

სამსახურში ვიყავი, გაზეთი მაგიდაზე მედო, ჩავხედე და გული გამისკდა - გაზეთში ინტერვიუ იყო, ოღონდ... მეკარე ზაზა რევიშვილთან?! “ასეჩკაც” ასეთი უნდა! რა მომივიდა? როცა ნუკრი რევიშვილს ველაპარაკებოდი, ამ დროს გამახსენდა, მისი მოგვარე, ასევე საქართველოს ნაკრების ყოფილი მცველი ზაზა რევიშვილი, ნეტავ რას შვება-მეთქი? ზაზა კარიერის შემდეგ ავსტრიაში წავიდა და მისი ამბავი მაინტერესებდა. მაგრამ ამ ფიქრებში ისე გავერთე, რომ ნუკრისთან ინტერვიუში მისი სახელი შემეშალა, შეცდომა გაზეთშიც გაეპარათ და ასე გავხდი ნუკრი რევიშვილის “ნათლია”.