ცნობილ ქართველ მსახიობს, ბატონ კარლო საკანდელიძეს ერთი „ისტორიის“ მოყოლა ხშირად უხდებოდა.
„დათა თუთაშხიას“ გადაღების შემდეგ ნახევარი საქართველო ნიკანდრო ქილიას მეძახდა. ერთხელ, ჯერ კიდევ „გაის“ დროს, ფილმთან დაკავშირებით რაღაც კულტურულ ღონისძიებაზე ვანში მიგვიწვიეს. მანქანებით გავემგზავრეთ. საქმე ისე იყო, რომ ფილმის პერსონაჟების ტანსაცმელებით უნდა გავსულიყავით და ნიკანდრო ქილიას პოლიციელის ფორმა მანქანაში მედო.
ვანის ცენტრალურ მოედანზე გავედი. ორი - სამი მოცლილი ინსპექტორი იდგა და არ ჩამისტვინეს? მაშინვე გავაჩერე მანქანა. არ გადმოვდივარ, ვიცი, რომ წესითა და რიგით თვითონ უნდა მოვიდნენ. ჯინაზე ისინიც არ მოდიან.
- შემოდი წრეში! - დამიძახა ერთმა.
- კარლო ვარ, საკანდელიძე, კარლო! - გავძახე რიხიანად.
- ჩემი უფროსიც რომ იყო, მაინც უნდა შემოხვიდე წრეში, - მაგათ, მოგეხსენებათ, თავიანთ უფროსზე დიდი უფროსი თუ ვინმეს ჰყავს, ვერ წარმოუდგენიათ.
მსახიობს რომ ვერ იცნობენ და ისიც ვანში, ამაზე დიდი საწყენი მსახიობისთვის არაფერია და მართლა არ გავბრაზდი?
ჩავრთე პირველი სიჩქარე და მოვუსვი. ცოდოს ვერ ვიტყვი, არ გამომკიდებიან.
ასე ორ - სამ საათში დამთავრდა ის ღონისძიება და ვბრუნდები უკან იმავე გზით. გახდა დამეზარა, ნიკანდროს ფორმით ვუზივარ საჭეს. ნომრები იცნეს და ისევ ჩამისტვინეს. გავჩერდი, გავაღე კარი და დინჯად გადმოვედი. გადმოვედი და წავედი ჯიქურ წრეში. ფორმამ თავისი გაიტანა, ამიღო სამივემ „ჩესტი“.
- ბოდიში, ბატონო ნიკანდრო, - თავი შეიფხანა ერთმა, - წეღან თქვენი მანქანა გავაჩერეთ, მარა საჭესთან ვიღაც უზრდელი აფერისტი იჯდა, ასე თქვა, კარლო ვარო.
- ჩემი მძღოლი იყო, - ვიცრუე წარბშეუხრელად.
- კიდევ ბოდიში, ბატონო ნიკანდრო (გაგებაში არ არიან, რომელ დროში ვცხოვრობთ), მიბრძანდით, თქვენ როგორ გაგაჩერებთ.
რომ მივბრუნდი მანქანისკენ, დაბალი ინსპექტორი ეკითხება მაღალს:
- რომელი ნიკანდრო იყო ბიჯო, მაგი? რაცხა არ მეცნობა.
- რომელი და ქილია, ქილია, შე უტვინო... მაღალი ანათლებს - „დათა თუთაშხიას“ არ ხარ ნაყურები?!
ვანში კიდევ ერთი კვირა დავრჩი, მაგრამ აღარავის ჩაუსტვენია.“
