დღეს კვირაა და ტრადიციულად მორიგ სახალისო ისტორიებს შემოგთავაზებთ. დღევანდელი წერილის მთავარი მოქმედი გმირები ყველასათვის ცნობილი პიროვნებები იქნებიან და მათ შესახებ ნაკლებად ცნობილ, მაგრამ „საინტერესო შემთხვევებს“ გაგაცნობთ.

თავდაპირველად პოპულარულ პაროდისტს, ბატონ ბესო ბერულაშვილს წარმოგიდგენთ, რომელიც გივი ბერიკაშვილისა და კახი კავსაძის თავს გადამხდარ ერთ „უჩვეულო“ ამბავს მოგვიყვება.

„გივი ბერიკაშვილის და კახი კავსაძის გვერდით თუ დავდგებოდი სცენაზე, ამას ვერასდროს წარმოვიდგენდი, ბატონი ჯემალ ბაღაშვილი კი ნამდვილი მისაბაძი პიროვნებაა ჩემთვის. ახლა მათთან ვმეგობრობ კიდეც და მათ წრეში ყოფნა, ნამდვილი ზეიმია ჩემთვის.

ერთხელ, გივი ბერიკაშვილი „პახმელიაზე“ იყო. სახლში იწვა და ისვენებდა. დილაა. ატყდა თურმე კარზე ისტერიკული ბრახუნი. წამოხტნენ ბერიკაშვილები, ეცნენ კარს, გააღეს და გადარეული კახი კავსაძე შერჩათ ხელში. იფიქრეს რამე მოხდაო. შევარდა კახი გივის საძინებელში და ყვირის: ადექი დროზე! წამოხტა გივი და ეკითხება: რა მოხდა კახი, ხომ მშვიდობაა, ამ დილაადრიან რამ გადაგრიაო.

კახიმ დაიწყო: კაცო, ავდექი, ჩავედი „პაპიროსის“ საყიდლად. გამყიდველი კაცი ჩამაცივდა, გინდა თუ არა, თქვენ მსახიობი ხართო, ვუთხარი, კი ბატონო, მსახიობი ვარ-მეთქი. ჩამაცივდა, არ მითხრათ რომელი – მე თვითონ უნდა მივხვდე და გაგიხსენოო. მიყურა, მიყურა, იფიქრა, იფიქრა და არ მითხრა? მივხვდი, გივი ბერიკაშვილი ხარო. გივი გაოცდა, მერე მაგაზე გადაირიე, რა მოხდა, კაცს შეეშალა და მაგის გამო ცოფებს ყრიო? კახი სულ გაგიჟდა: კი, ბატონო, შეეშალა, მაგრამ დავიჯერო, ასეთი მახინჯი ვარო“.

ბატო ბესო კიდევ ერთ შემთხვევას გაიხსენებს, რომელიც ალბათ მხოლოდ საქართველოში შეიძლება რომ მოხდეს.

„თბილისში, ხომ იცით, ძველ კორპუსებში როგორი ვიწრო ჩამოსასვლელი კიბეებია. მოკლედ, ერთ-ერთ ჩემს მეგობარს მოუკვდა ბაბუა. იმ კორპუსში ახალი გადასულები იყვნენ, მეზობლებსაც კი არ იცნობდნენ წესიერად. გასვენების დროს, ასწიეს ბიჭებმა კუბო, ჩამოიტანეს კიბეზე და მოსახვევში „გაიჭედნენ“. ისეთი სივიწროვე იყო, ვერ გავიდოდნენ.

ერთი კაი ტიპი აღმოჩნდა, იფიქრა, ხერხი სჯობია ღონესაო და, მეზობლის კარზე ზარი მისცა. კარი ვიღაც ქალმა გააღო. არც აციეს, არც აცხელეს, სახლში შეიტანეს კუბო, „დაკრუგეს“ და გამოვიდნენ. გაოცდა ის ქალი, ვერ მიხვდა, რა ხდებოდა. გონს რომ მოეგო, მერე აყვირდა: ცოცხალი რომ იყო, მაშინ არ გამაცანით და, მკვდარი შემომიტანეთ სახლში? იქნება, ხელიც ჩამომერთმია, სუფრა გამეშალა, გაცნობისა აღმენიშნა, რას მიარბენინებდით ასე მალეო.

ასეთი ამბავი მარტო თბილისში თუ მოხდება და ქართველი კაცი თუ მოიფიქრებს მსგავს გამოსავალს“.

საკვირაო მოგონებების მომდევნო სტუმარი ექიმი და მომღერალი გია კობახიძე იქნება. ბატონი გია პოეტ ზაურ ბოლქვაძეს გაიხსენებს.

„ერთხელ, ზაურ ბოლქვაძე და მისი მამიდაშვილი რესტორანში შევიდნენ. ეს რესტორანი მთლიანად სარკეებში იყო „ჩასმული“ და განთქმული იყო იმით, რომ აზერბაიჯანული ვარდისფერი შამპანურის დალევა აქ შეიძლებოდა. მოკლედ, დასხდნენ და ხუმრობა-ხუმრობაში და ლაპარაკ-ლაპარაკში თითომ ხუთ-ხუთი ბოთლი შამპანური დალია. უცებ მამიდაშვილმა უთხრა ზაურს: ბიჭო, ამდენი ხანია ვსხედვართ, გვერდით მაგიდასთან, ვიღაც ორი ტიპი ზის და რამდენჯერაც გავიხედე, იმდენჯერ აქეთ იყურებიან. მაგრად მეცნობა ორივე და ვერ ვხვდები საიდან, მგონი, ჩვენიანები უნდა იყვნენ. მოდი, გავუგზავნოთ შამპანური, ისინიც ამას სვამენო.

გაიხედა ზაურმა, დაეთანხმა და ოფიციანტს დაუძახეს. მოვიდა ოფიციანტი და უთხრეს: დაიკო, აი, იმ ტიპებს ჩვენგან ხუთი ბოთლი ასეთი შამპანური მიართვიო და გაახედეს გვერდზე. ოფიციანტმა გაიხედა, მერე ამათ შეხედა და გაოცებული წავიდა. ერთ წუთში მეორე ოფიციანტი მიუახლოვდა და ჰკითხა: უკაცრავად, ბატონებო, მაგრამ, რა გნებავთო? ზაური გაოცდა, გაშალა ხელები და უთხრა: კაცო, ხომ ვუთხარი იმ ოფიციანტს, აი, იმ ორ კაი კაცს ჩვენგან ხუთი ბოთლი შამპანური გაუგზავნე, რა ვერ გაიგოო.

ოფიციანტი დაფიქრდა და ჰკითხა: უკაცრავად, მაგრამ ვის უნდა მივართვათ ეს სასმელიო. ზაურმა ხელი გაიშვირა: აი, იმ ორ კაცსო. ოფიციანტი სულ გადაირია: როგორ გეკადრებათ, ბატონო, იმ სარკეში თქვენი გამოსახულება ჩანს, რა დალიეთ ამდენი, საკუთარ თავს რომ ვეღარ სცნობთო“.

მომღერალი ნუგზარ კვაშალის მტკიცებით, თბილისი ის ქალაქია, სადაც მისი უამრავი მეგობარი, ნაცნობი, საყვარელი და სათაყვანო ადამიანი ცხოვრობს. სულითა და ხორცით ვერელ კაცს, არაერთ საინტერესო და კოლორიტ თბილისელებთან ჰქონია შეხება და დღეს ერთ „საყურადღებო“ შემთხვევას გაიხსენებს.

„ერთი კარის მეზობელი მყავდა, ვახო სიმონიშვილი. ძალიან კარგი ბიჭი იყო. მას ჰყავდა ბიძაშვილი – სერგო. ვახოს სულ ერთი თვის დაწყებული ჰქონდა სამსახური მილიციაში. მისცეს „მაკაროვი“, თან, სპორტის ოსტატი იყო კრივში და, ერთი სიტყვით, გაჭიმული დადიოდა თბილისის ქუჩებში. მე მაშინ ვიწყებდი სასცენო კარიერას. მეგობრები ვიკრიბებოდით ჩემთან სახლში, ვუკრავდით, ვრეპეტიციობდით და ვგეგმავდით მომავალს.

გავიხედე, ერთ დღეს, პლეხანოველი ძმაკაცი მირეკავს: გიტარაა გასაყიდი, მე ვერ ვერკვევი და იქნებ შენ შემხვდე და ნახო, ღირს ამის ყიდვა თუ არაო. უარს როგორ ვეტყოდი. ჩავიცვი და შეხვედრის ადგილი დავთქვით ვერაზე. მოვიდნენ პლეხანოველი ბიჭები, მსჯელობენ ინსტრუმენტზე და სერგოც გამოჩნდა. მოვიდა და გამომელაპარაკა. ამასაც ვცემ პასუხს, თან პლეხანოველებს ვესაუბრები, მოკლედ, ორ ფრონტზე ვიბრძვი. ვერ გეტყვით, რატომ, მაგრამ, სერგო გაბრაზდა – რას ჰქვია, ამათ მეტს ესაუბრები და მე არაო. პლეხანოველებმა კიდევ – ჩვენ საქმეზე მოვედით და შენ გვიშლი ხელსო და, ისეთი ჩხუბი ატყდა, მტრისას.

კარგი მსაჯივით შუაში ჩავდექი, მაგრამ, მე რას გავწვდებოდი? ბეგვავენ ერთმანეთს, მიდის შუხური. უცებ, ვახო გამოჩნდა, დაინახა, მის ბიძაშვილს უბაყუნებენ, გავარდა, რევოლვერი მოიტანა და, ის-ის იყო, უნდა ესროლა წინ გადავუდექი და, არ გამოჰკრა ხელი?! მადლობა ღმერთს, არ გავარდა. ალბათ, ჩემი ბედი იყო. იმას ხომ შეეშინდა და მე შემეშინდა და შემეშინდა.

დაიძაბა სიტუაცია. აღმოჩნდა, რომ სახლთან, სადაც ჩვენ ვჩხუბობდით, ცხოვრობდა საქართველოს სახელმწიფო უშიშროების კომიტეტის თავმჯდომარე ალექსი ინაური. თურმე ნუ იტყვით და, მისი ფანჯრების წინ ხდება საქმის გარჩევა და, რა ვიცით?! გავიხედეთ, ალექსი მოვარდა მანქანით – რა ხდება, ბიჭებო, გამაგებინეთ, თქვე ხულიგნებო, თურმე ჩემს ფანჯრებთან საქმის გარჩევა მიდის, მე კიდევ, მთელ დუნიაზე დავეძებ კრიმინალებსო. გავისუსეთ, ვიფიქრეთ, თავი არ ამოგვაყოფინოს „ვირის აბანოშიო“. გადააქნია თავი და გვითხრა: მე ნუ ჩამრევთ, თავად გაარკვიეთ საქმე და მორიგდით, სირცხვილია, რასაც თქვენ სჩადიხართ, აბა კარგად დაფიქრდითო. დავფიქრდით, დავთქვით, მეორე დღეს რესტორანში შევხვედროდით და დავიშალეთ.

მეორე დღეს კი ისეთი ქეიფი „ავწიეთ“, ფანტასტიკური. ჩემი პლეხანოველი ძმაკაცები ისე დაუძმაკაცდნენ ჩემს ვერელ ძმაკაცებს, ვიღას ახსოვდა გიტარა და ჩქარი ტაში. რომ ვიშლებოდით, ვკითხე: ბოლოს და ბოლოს, გიტარას ყიდულობთ თუ არა, ჩემი აზრი აღარ გაინტერესებთ-მეთქი? გაეცინათ: რა გიტარა, ბიჭო, კინაღამ წერილი წაგაღებინეთ! მადლობა ღმერთს, გადარჩი, ის პატიოსანი კაციც დროულად მოვიდა და გაარჩია ჩვენი საქმე და აწი შენ დაუკარი და ჩვენ დავამღერებთო. აი, ასეთი ამბებიც ხდებოდა ჩემს საყვარელ თბილისში და ეს ნამდვილად სასიამოვნო მოგონებად დარჩა“.

ერთ მშვენიერ დღეს ბატონ ნუგზარს ამერიკაში, გასტროლებზე გამგზავრება მოუწია. ქართველი მუსიკოსები იქაურ კაზინოს ესტუმრნენ. რა მოხდა შემდეგ? ამის შესახებ თავად ნუგზარ კვაშალი მოგვიყვება.

„ერთი მეგობარი მყავს, კახელი ბიჭია. უცხოეთში ვიყავით ერთად გასტროლებზე. კომუნისტების დრო იყო და, მოგეხსენებათ, უცხო მხარეში ჩასულებს ყველაფერზე თვალი გვრჩებოდა. ვიფიქრეთ, კაზინოში შევიდეთ, ვცადოთ ბედი, ბოლოს და ბოლოს, საქართველოში ჩასულები ხომ ვილაპარაკებთ და ვიამაყებთ-მეთქი.

მოკლედ, წავედით და ეს ჩვენი მეგობარი ბიძინაც გავიყოლეთ. შევედით კაზინოში, დადო ერთი დოლარი და არ მოიგო ოცდაჩვიდმეტი დოლარი? ბედი არ გინდა? ისევ ითამაშა და მოიგო 400 დოლარი. ჩაითრია თამაშმა და, იმდენი ქნა, სანამ 1 000 დოლარი არ მოიგო.

ვეხვეწეთ, აღარ ითამაშოო, მაგრამ არ დაგვიჯერა და ის ათასი დოლარიც დაკარგა. დაიწყო წუწუნი, კაპიკი აღარ მიდევს ჯიბეში, ასე როგორ წავიდე საქართველოში, დამეხმარეთ, ბიჭებო, მიშველეთ რამეო. ვურჩიეთ, ამერიკაში ხარ, ბოლოს და ბოლოს, ხომ იცი აქაური „ტავარი” როგორ გადის ჩვენთან, იყიდე „საროჩკები”, წამოიღე, გაყიდე და ამოიღებ ოთხმაგსო.

იყიდა ფერად-ფერადი პერანგები, ჩააწყო ლამაზად ყუთში და ჩამოიტანა საქართველოში. ორი თვის შემდეგ, მოგვიწია საქართველოს ულამაზეს კუთხეში, კახეთში ჩასვლა და რას ვხედავთ, მის სოფელში, ბირჟაზე ქალს, კაცს, ბავშვს, მაისურები – ყველას ერთნაირი „საროჩკები” არ აცვია?! კინაღამ სიცილით დავიგუდეთ: მერე „ვეკაიფებოდით“ – რა იყო, შე კაი ადამიანო, კახელებით ამოიღე უცხოეთის ვალებიო?!“

დღევანდელ მოგონებებს პაროდისტი მამუკა ლომაშვილი დაასრულებს.

„ერთხელ, მე, მზია კვირიკაშვილი და ლევან შენგელია მანქანით მივდიოდით. საუბარს შევყევით და მზიამ მოაყოლა: არა რა, ქალმა თავის ფასი უნდა იცოდესო. უცებ გამახსენდა ცირკის ტერიტორია და იქ მდგომი ქალები. მოვუტრიალდი და ვუთხარი: მზია, შენ შემოგევლე, როგორ არ იციან ქალებმა თავისი ფასი. ამას ახლავე დაგიმტკიცებ-მეთქი.

მოვაბრუნე მანქანა და მივადექი ცირკს. ვიღაც ქალი დგას გადაპრანჭული. გავაჩერე მანქანა, გადმოვედი და ვეკითხები, რა არის თქვენი ფასი-მეთქი. მიპასუხა, ოცდახუთი ლარიო. გავშალე ხელები, რა ოცდახუთი ლარი, აგერ ის ქალი, მანქანაში რომ ზის თხუთმეტ ლარად არის წამოსული-მეთქი და მზიასკენ გავიშვირე ხელი. უცებ დაფიქრდა, მოწყდა ადგილს და მივარდა მზიას: შე ასეთო და ისეთო, როგორ დააგდე ფასიო. მზია კვდება სიცილით. ბოლოს, დაფიქრდა ის ქალი და მითხრა: კარგი, თხუთმეტ ლარზე თანახმა ვარ, მაგრამ იმ ოცდახუთ ლარში, გენაცვალე, ბინაც შედიოდა „პლეხანოვზე“ და პრეზერვატივიც, თან დღეს სვეტიცხოვლობაა და ფასს დაგიკლებთო.

ჩაჯდომა რომ დააპირა მანქანაში, ვეცი: რას აკეთებთ ქალბატონო, კი მაგრამ თუ ბინაც და დამცავიც მაგ ფასში შედის, თქვენი ფასი რაღაა, ეგ გამაგებინეთ-მეთქი. ახლა მზიას ვეცი: გადმობრძანდით ქალბატონო, დღეს სვეტიცხოვლობა ყოფილა და ამ წმიდა დღეს თავს ვერ შევირცხვენ, თქვენც აქ დაგტოვებთ-მეთქი. გადაირია მზია: შენ რა როლებში შეიჭერი, მართლა მეცირკე-აკრობატი ხომ არ გგონივარ, მიმიყვანე მშვიდობით სახლში, აღარ მაინტერესებს ჩემი ფასიო“.