დღეს თბილისის სატრანსპორტო სისტემა ქალაქისთვის უმთავრეს პრობლემას წარმოადგენს, რომლის ერთ-ერთ მიზეზია არასწორად განვითარებული პარკირების სისტემა. ქალაქს არ გააჩნია საკმარისი ავტოსადგომები, რის შედეგად, მძღოლები იყენებენ ტროტუარებს მანქანის გასაჩერებლად. შესაბამისად, დედაქალაქის მოსახლეობას დისკომფორტი ექმნება ყველა მიმართულებით, როგორც ავტომობოლი მოძრაობისას, ასევე ფეხით გადაადგილებისას.
თბილისის მიწათსარგებლობის გენერალური გეგმა მერიას პარკირების რამდენიმე ადგილს სთავაზობს. ცალკეულ ტერიტორიებზე პარკირების საფასური დაწესებული უნდა იყოს დროის მონაკვეთის და ქუჩაზე მოძრაობის ინტენსივობის მიხედვით.
„რამდენიმე ადგილი გვაქვს მონიშნული, სადაც შესაძლებელია მიწისქვეშა პარკირების მოწყობა. ერთი ცირკის მიმდებარე ტერიტორიაზეა, მეორე - სასტუმრო „რედისონის“ არეალში მიწისქვეშა სისტემა და ასევე - ვერის ბაღის ტერიტორიაზე, სანაპიროს მხრიდან, სადაც მიწისქვეშა პარკირების მოწყობით ფილარმონიისა და მიმდებარე ტერიტორიებთან დაკავშირებაა შესაძლებელი. თუმცა, ვიდრე პარკირების ადგილები დაზუსტდება, აუცილებელია რანგირებული გადასახადების შემოღება, მაგალითად, რუსთაველისა და აღმაშენებლის გამზირებზე სხვა ფასი უნდა იყოს, დიდ დიღომსა და გლდანში - სხვა. ეს ნაბიჯი გამოავლენს, სად არის კარგი ადგილი პარკირების მოსაწყობად“, - განმარტავენ მერიაში.
რაც შეეხება ტროტუარს, იქ პარკირება ისედაც აკრძალულია და ნებისმიერი, ვინც ავტომობილს ფეხით მოსიარულეებისთვის განკუთვნილ სასიარულო ბილიკზე აჩერებს, კანონს არღვევს. როგორც მერიაში განმარტავენ, ტროტუარებზე პარკირებისათვის მონიშნული სპეციალური ზონების გაუქმება არ იგეგმება, თუმცა შესაძლოა მოხდეს მისი შემცირება.
თბილისში მოძრაობის განმუხტვისა და ქვეითთა უფლებების დაცვისთვის, შესაძლოა, პირველ ეტაპზე, მნიშვნელოვანი აღმოჩნდეს ავტომობილების ვერტიკალური პარკირების ახალი სისტემა, რომელიც „სტარტაპ საქართველომ“ 90 000 ლარით დააფინანსა. მისი პირველი კონსტრუქციები დედაქალაქში წლის ბოლომდე გამოჩნდება.
დედაქალაქში პრობლემაა ვიწრო და გაუვალი ქუჩები, რომლებიც 50-60 წლის წინ არის აგებული და თანამდეროვე მოთხოვნებს ვერ პასუხობს. ასეთ ადგილებში გამოსავალი, ალბათ, ცალმხრივი მოძრაობის დაშვებაა. გარდა ამისა, ასეთ ქუჩებზე საპარკინგე ადგილები რაც შეიძლება ნაკლები უნდა იყოს, თუმცა ხშირად ორივე მხარესაც კი არის.
„ქალაქი არ შეიძლება იყოს მხოლოდ მანქანებისა და მათი მძღოლებისათვის. კომფორტული გადაადგილების არეალი უნდა ჰქონდეს ქვეითებსაც. პრობლემა ძალიან რთულია და მხოლოდ სწორი დაგეგმარება ვერ იქნება გამოსავალი. პირველ რიგში, აუცილებელია მკაცრი მიდგომა ქალქმშენებლობის თვალსაზრისით, თუმცა აქაც არ უნდა გადავაჭარბოთ. მეორე მხრივ კი, სწორად უნდა მოხდეს მოძრაობის სქემის აწყობა. იმედია, ცნობიერებაც შეიცვლება და აღარ იქნება მოცემულობა, როცა თბილისში 400 000-ზე მეტი სატრანსპორტო საშუალება მოძრაობს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ვერავითარი დაგეგმარება ამ პრობლემას ვერ მოაგვარებს," - ამბობს ურბანისტი ლადო ვარდოსანიძე.
