"ახალი მემარჯვენეების" ერთ-ერთ ლიდერს, საკრებულოს ფრაქცია „ჩვენი თბილისის“ თავმჯდომარეს დავით საგანელიძეს არ აკვირვებს ცალკეულ პარტიათა წარმომადგენლების განცხადება იმის თაობაზე, თითქოს მხოლოდ ისინი დაასრულებენ სააკაშვილის რეჟიმს. საგანელიძის აზრით, ეს ჩვეულებრივი პოლიტიკური პროპაგანდაა, რითაც პარტიები გადაჭარბებულად აფასებენ საკუთარ რესურსებს. სინამდვილეში, საზოგადოება ძალიან კარგად გრძნობს, ვინ არის ბრძოლის ავანგარდში.
თქვენ რიყის განაშენიანების პროექტის საჯარო განხილვას მოითხოვთ, რისთვისაც საკრებულოს თავჯდომარეს, ზაალ სამადაშვილსაც მიმართეთ. რატომ ფიქრობთ, რომ რიყის განაშენიანება დედაქალაქის არქიტექტურულ სახეს დაარღვევს?
- დედაქალაქის იერსახე გასაფრთხილებელია. სამწუხაროდ, ბოლო დროს გახშირდა ცალკეულ პირთა ნება-სურვილზე ქალაქის იერსახის რადიკალური ცვლილების ფაქტები. ის სტრუქტურები, რომლებიც რეალურად უნდა ემსახურებოდეს ამ საკითხების განხილვას, ექსპერტიზას, საზოგადოების აზრის შემუშავებას, ან საერთოდ არ საქმიანობენ, ან, თუ საქმიანობენ,- მხოლოდ ფორმალურად და იმისთვის, რომ თავი მოაწონონ პრეზიდენტს, ასიამოვნონ, მის ყველა ნება-სურვილს ტაში დაუკრან და თქვან, რა დიდებული გადაწყვეტილებაა და როგორი ღრმა ცოდნა ჰქონია ჩვენს პრეზიდენტს არქიტექტურაში. ასე თვითნებობდნენ ჰიტლერი და სტალინი, რომლებიც ქალაქის არქიტექტურაში ერეოდნენ, რის გამოც გერმანიაში გაჩნდა ჰიტლერის ნება-სურვილით დაპროექტებული შენობები, ხოლო საბჭოთა კავშირში - ე.წ. სტალინის სახლები. სააკაშვილსაც მოსწონს შუშის ხიდები, რაც ქალაქის ძირძველი ნაწილისთვის მიუღებელია.
ორი კვირის წინ ტელეკომპანია "სი-ენ-ბი-სისთვის" მიცემულ ინტერვიუში მიხეილ სააკაშვილმა აღნიშნა, პრეზიდენტი რომ არა, არქიტექტორი ვიქნებოდი, ვშიშობ, კარგად ვერ ვხაზავ, სამაგიეროდ, კარგ იდეებს მივაწოდებდიო. იქნებ მასაც სურს ქალაქის აღმშენებლობაში მონაწილეობის მიღება?
- როგორც ჩანს, მან მართლაც დაარწმუნა საკუთარი თავი, რომ არქიტექტორია და რახან პრეზიდენტი არის, პარალელურ რეჟიმში, არქიტექტორიც ვერ იქნება. ამიტომ ქალაქის არქიტექტორობა შეითავსა და ახლა უნდა, რომ თავის გემოვნებაზე ააშენოს ეს ქალაქი. მისი, როგორც პოლიტიკოსის მიერ აშენებულ ქვეყნას ვხედავთ, რაც არის, ახლა ქალაქის დამახინჯების უფლებას ნამდვილად ვერ მივცემთ. სამწუხაროდ, თუნდაც რიყის ბოლოდროინდელი პროექტის ფოტოები რომ ვნახე, ვერაფრით დავიჯერე, რომ ეს რეალობა იყო. უფლება არ მქონდა, არ გამეპროტესტებინა რიყეზე მილების განთავსების პროექტი. როგორც ჩანს, ამ მილებში განთავსდება საკონცერტო დარბაზი, საგამოფენო სივრცეეები.
პირადად მე ამას მილები დავარქვი. სხვათაშორის, ამასთან დაკავშირებით, განსხვავებული აზრიცაა: ზოგიერთი ამას მილს ეძახის, ზოგი - გულივერის ქოშებს, ზოგი - ადამიანის გარკვეულ ორგანოებს ამსგავსებს, ზოგი - თვითმფრინავის ნაგლეჯებს და ა.შ. იმ ადგილას, სადაც ჩვენი ძველი თბილისის ხედებია, სადაც არის რიყე, მეტეხი, სიონი, აბანოთუბანი, ჯერ ის უფუნქციო შუშის ხიდი რა იყო და ახლა კიდევ მისი გაგრძელება, რაღაც წარმოუდგენელი და უსახური ნაგებობის აშენება?! (მოგვიანებით დავით საგანელიძეს თბილისის მერიიდან გამოეხმაურნენ და აღნიშნეს, რომ რიყის რეაბილიტაციის პროექტზე მერიის არქიტექტურის სამსახურის მხრიდან არანაირი ნებართვა არ გაცემულა. არქიტექტურის სამსახურში კი იტალიელი არქიტექტორის, ფუქსასის ესკიზია შეტანილი, რომლის განხილვაც მიმდინარეობს - მ.ნ.)
ეს პრეზიდენტის იდეაა?
- ბუნებრივია. აბა, ახლა პრეზიდენტის გარეშე რიყეზე კი არა, მე მგონი, სახლში ავეჯსაც ვერ გადადგამენ. რა თქმა უნდა, ეს მისგან მოდის, მას მოეწონა და, შესაბამისად, დაეთანხმნენ.
მთლიანობაში, უწუნებთ პრეზდენტს არქიტექტორულ გემოვნებას თუ არის რაღაც, რაც თქვენს მოწონებას იმსახურებს?
- პრეზიდენტს არა მარტო არქიტექტურულ გემოვნებას ვუწუნებ - ბევრ რამესაც, მაგრამ ეს ჩემზე არ არის დამოკიდებული. ხომ იცით, გემოვნება ისეთი სფეროა, რაზეც არ დაობენ. თუმცა ასეთი საკითხები არ შეიძლება კაბინეტებში წყდებოდეს. მე მაინტერესებს საზოგადოების აზრი. ყველა შეძრწუნებულია, რიყის პროექტთან მიმართებით, კარგი ვერავისგან გავიგე, გარდა იმ საბჭოსი, რომელმაც ეს პროექტი განიხილა.
ამ დღეებში საქართველოს ხელისუფლების მიმართ ჯონ ბასის კრიტიკული განცხადება გავრცელდა. აშშ-ის ელჩის და, ზოგადად, დასავლეთის პოზიცია მხოლოდ სიტყვის დონეზე ამხნევებს ოპოზიციას თუ შეიძლება უფრო ქმედითად გამოიყენონ დასავლეთის შეგონება?
- ისეთი პიროვნების განცხადება, როგოროცაა ჯონ ბასი, არ შეიძლება მხოლოდ სიტყვების დონეზე დავიყვანოთ. ეს ძალიან ბევრ რამეს ნიშნავს. პირველ რიგში, ამან უნდა დააფიქროს ხელისუფლება, საზოგადოება. ე.ი. ქვეყანაში იმდენად სერიოზული მოვლენები ვითარდება, რომ ამაზე აშშ-ის წარმომადგენელი, ელჩიც კი განცხადებებს აკეთებს. როცა ამ რანგის დიპლომატიც კი იძულებული ხდება, გამოვიდეს და ხმამაღლა ისაუბროს ამ პრობლემებზე, ეს ნიშნავს, რომ ალბათ ყველანაირ ზღვარს გადასცდა ის ქმედება, რასაც ხელისუფლება ბოლო ხანს სჩადის.
ჯონ ბასის განცხადებაში კონკრეტული მნიშვნელობის რომელი საკითხი იყო?
- ყველაზე მნიშვნელოვანია, როცა ის ამბობს, რომ ქვეყანა დემოკრატიული გზით აღარ ვითარდება, გადაუხვია იმ კურსს, რომელსაც ქადაგებდა და ამბობდა. ეს კი ნიშნავს, რომ ხელისუფლება ტყუის, აცხადებს ერთს და, სინამდვილეში, აკეთებს მეორეს. აშშ-ის ელჩი ამბობს, რომ აუცილებელია ქვეყანაში დემოკრატიული გზით სიარული და დემოკრატიული არჩევნების ჩატარება, შესაბამისად, ახალი არჩევნებით, ახალი ხელისუფლების მოსვლით, თუ გვინდა ქვეყანას მომავალი ჰქონდეს.
ასეთი დონის დიპლომატის გაფრთხილება ჩვენი ხელისუფლებისთვის რაიმეს შეიძლება ნიშნავდეს?
- რა თქმა უნდა, ხელისუფლებას მხოლოდ ორი გზა აქვს. პირველი - ან წავიდეს იმ მიმართულებით, რასაც ჰქვია ევროსტრუქტურებში, მსოფლიო პოლიტიკურ სივრცეში ინტეგრაცია, დემოკრატიული განვითარება, ან მეორე - ჩაიკეტოს თავის ნაჭუჭში, თავის საზღვრებში, ბარემ უკვე ბოლომდე დაამყაროს დიქტატორული რეჟიმი, აღარ დაეკითხოს არავის და დაემსგავსოს კადაფის ხელისუფლებასა და სახელმწიფოს. ასეთ ქვეყნებში მოვლენები როგორ ვითარდება, ძალიან კარგად ვხედავთ. ჩვენ არ გვინდა, რომ ამ დიქტატორმა ხელისუფალმა ქვეყანა ამ ვითარებამდე მიიყვანოს.
კადაფი ახსენეთ და რამდენად დამღუპველი აღმოჩნდება ასეთი ფინალი მოსახლეობით ისედაც მწირი საქართველოსთვის?
- შორს ვარ იმ აზრისგან და პირადად მე ყველაფერს გავაკეთებ, რომ ქვეყანა კადაფიზაციის გზას არ დაადგეს.
არის ამის საშიშროება?
- თავისთავად, ცხადია. არც ის მინდოდა, რომ თავიდანვე ქვეყანაში ასეთი პოლიტიკური ძალა მოსულიყო, რომელიც ხალხის მოტყუებითა და ძალადობით
დაიკავებდა ხელისუფლებას. ამ ძალადობის წინააღმდეგი ვიყავი მაშინ, როცა ეს პოლიტიკური ძალა რევოლუციით მოდიოდა, მაგრამ, სამწუხაროდ, ვერ შევძელით ამის აღკვეთა. მათ არ თანავუგრძნობდი და არ ვიყავი მათ გვერდით. მაშინვე ვაცხადებდი, რომ მხოლოდ კონსტიტუციური გზით შეიძლებოდა ხელისუფლების შეცვლა. სამწუხაროდ, ეს ასე არ მოხდა. ასე თუ ისე, მაშინაც ვალდებული ვიყავი, სიმართლე მეთქვა. მიუხედავად იმისა, შესაძლოა, ჩემთვის არაპოპულარულ ნაბიჯებს ვდგამდი, რადგან საზოგადოებას მაშინ ძალიან სწამდა სააკაშვილის. ახლა კი აღმოჩნდა, რომ თურმე ჩვენ მართლები ვიყავით. ახლაც იძულებული და ვალდებული ვარ, ვთქვა ის სიმართლე, რაც სწორად მიმაჩნია. არავითარ შემთხვევაში, ჩვენ არ უნდა წავიდეთ კადაფიზაციის გზით, არ უნდა წავიდეთ ისევ ომებითა და უბედურებით. ხელისუფლება კონსტიტუციური გზით უნდა ვაიძულოთ, დემოკრატიული არჩევნებით წავიდეს.
თუკი ხელისუფლება კონსტიტუციურ გზას უარყოფს და რვიანის შეთავაზებებსაც იგნორირებას უკეთებს?
- ეს კითხვა ყოველთვის ისმის. თუკი ხელისუფლება ამაზე არ მოდის, კიდევ უნდა მოვძებნოთ ახალი საშუალებები და ახალი გზები. ამის რესურსები, რასაკვირელია, არსებობს.
იქნებ დააკონკრეტოთ რომელ რესურსებს გულისხმობთ?
- ნებისმიერი ბრძოლის არსენალში, რა ტიპის ბრძოლაც უნდა იყოს, ბუნებრივია, გარკვეული გათვლები, ვარიანტები არსებობს, თუ როდის რას აკეთებ. თუმცა მე საერთოდ არ მჯერა წინასწარ დაანონსებული ქმედებების. როცა ამბობ, აი, მე პირველ აპრილს ამას დავიწყებ, მერე თუ ეს არ გამოვა, 9 აპრილს ამას ვიზამ, 1 მაისს კიდევ სხვა გზას მოვნახავ და 15 ივნისსაც გამოვალ. ასე არ არის, ყველაფერს თავისი დრო და გზა აქვს. ნამდვილად არ ვაპირებ იმაზე საუბარს, მომავალში რა შეიძლება მოხდეს და რა გზით შეიძლება გაგრძელდეს ვითარება. ერთს გეტყვით - ჩვენ მაქსიმალურად ყველაფერს გავაკეთებთ, ყველა საშუალებას გამოვიყენებთ.
მათ შორის, უცხოელ დიპლომატებსაც ჩართავთ?
- ბუნებრივია. რვიანს ეს გზა რომ არ აერჩია და მოლაპარაკების თუ არამოლაპარაკებების ხუთთვიანი მარათონი რომ არ გაემართა, იმავე ჯონ ბასის განცხადება ასეთი არ იქნებოდა. იმავე საერთაშორისო თანამეგობრობის მხრიდან ასე გაშიშვლებულად არ დაინახავდნენ ამ ხელისუფლებას, რომელიც ამბობს ერთს და აკეთებს მეორეს.
„მემარჯვენეები“ ნაკლებად იზიარებთ რევოლუციის გზას. იმ შემთხვევაში, თუ სხვა გზა არ დარჩება, რევოლუციის მოდელსაც განიხილავთ?
- იცით რა... თუ საუბარია გარკვეულ ფორმებზე-დემონსტრაციებზე, ქუჩის აქციებსა და სხვა, ჩვენთვის არცერთი ფორმა უცხო არაა. ჩვენი პოლიტიკური ასპარეზის განმავლობაში, ყველგან ვყოფილვათ, ვერავინ დაგვწამებს, რომ ჩვენ მოვრიდებივართ რომელიმე შეხლა-შემოხლას. სამწუხაროდ, რომელიღაც მწვავე წერტილში ყველაზე წინა ხაზზე ყოველთვის ჩვენ ვხვდებოდით ხოლმე. რაც შეეხება რევოლუციას, ეს ფორმა ჩვენთვის მიუღებელია. ჩვენ ვაკეთებთ ყველაფერს, რომ ქვეყანას არ დასჭირდეს მომავალი რევოლუცია, მომავალი სისხლისღვრა, უბედურება. ასეთი მცდელობები ისევ უკან სწევს ქვეყანას. რევოლუციითა და ძალით მოსული ხელისუფლებები, კიდევ ახალ ძალადობას ნერგავენ ქვეყანაში.
2 მაისს ნინო ბურჯანაძე და „სახალხო კრება“ საზოგადოებას პროტესტის გამოხატვისკენ მოუწოდებენ. აქვს კი ბურჯანაძეს ის ძალა, რომ ოდესღაც მის წინააღმდეგ განწყობილი ხალხი საპროტესტოდ გაიყვანოს?
- დღეს ოპოზიციაში არიან ის პოლიტიკური ძალები და ლიდერები, რომლებიც ჩემთვის, როგორც პოლიტიკოსები, აბსოლუტურად მიუღებელნი არიან. თუმცა მათ ჩამოთვლასა და კრიტიკას ნამდვილად არ დავიწყებ. დღეს წარმატება მინდა ვუსურვო ყველა იმ პოლიტიკურ ძალას, რომელიც ამ ხელისუფლების მოცილებისთვის იბრძოლებს, რომელიც ერთ აგურს დადებს იმისთვის, რომ ქვეყანაში ხელისუფლება შეიცვალოს. სხვადასხვა გზა გვაქვს, ჩვენ ავირჩიეთ ის გზა, რასაც რვიანში შემავალი პოლიტიკური ძალები ითვალისწინებენ, ხოლო არიან სხვა პოლიტიკური ძალები, რომლებიც განსხვავებულად ხედავენ ამას. ღმერთმა ყველას ხელი მოუმართოს, ყველა თავის საქმეს აკეთებს იმ საკეთებელში, რაც, საერთო ჯამში, გასაკეთებელია. შესაძლოა, მათი გზა ჩემთვის მისაღები არ იყოს, მაგრამ მათი მიზანი ჩემთვის აბსოლუტურად მისაღებია.
თუკი მათ ხალხი სასაკლაოზე მიჰყავთ?
- ჯერ ნუ მივალთ იქამდე. არ მინდა, წინასწარ ვისაუბრო, რომ სასაკლაოზე ვინმეს ვინმე გაჰყავს. არ ვფიქრობ იმაზე, რომ დღეს ჩემთვის თუნდაც მიუღებელი პოლიტიკური ლიდერები თანახმა არიან, ადამიანები სასაკლაოზე გაიყვანონ. ეს ძალიან სერიოზული ბრალდებაა. ღმერთმა არ ქნას, აქამდე მივიდეს სიტუაცია. ჩვენ მაქსიმალურად შევეცდებით, საზოგადოება იმაში დავაჯეროთ, რაშიც დარწმუნებულნი ვართ. რომ არ გვჯეროდეს, რომ ხელისუფლებას დათმობას ვაიძულებთ, მაშინ ამ გზით არ ვივლიდით. ჩვენ ამისთვის ვიბრძოლებთ. პირველი წარმატებები მიღწეულია, მართალია, უმნიშვნელო, მაგრამ მაინც- წარმატებები. არ ვგულისხმობ, რომ წარმატებები მიღწეულია საარჩევნი გარემოსთან დაკავშირებით, არამედ წარმატებები მიღწეულია იმ მხრივ, რომ დღეს მსოფლიოს თანამეგობრობამ, დიპლომატიურმა კორპუსმა დაიჯერა, ირწმუნა და კარგად დაინახა ის, რასაც კარგა ხანს ვეუბნებოდით, რომ ხელისუფლება ცრუობს.
მაშინ პოლიტიკური პარტიების რეიტინგების შეფასების კუთხით, „ენ-დი-აი“-ს დასკვნა რას ემყარება?
- „ენ-დი-აი“-ს კვლევებში ძალიან ბევრი საგულისხმო ფაქტია. კარგად ჩანს, როგორია საზოგადოების განწყობა ქვეყანაში არსებული სიტუაციის მიმართ, რამდენად მოსწონთ ჩვენი ეკონომიკური მდგომარეობა, საით მიდის ჩვენი ქვეყნის დინამიკა. საინტერესოა თუნდაც ის, რომ საზოგადოების უდიდეს ნაწილს თურმე აღარ აინტერესებს საინფორმაციო და პოლიტიკური თოქ-შოუები თუ გადაცემები. ეს სწორედ იმაზე მიანიშნებს, რომ ხელისუფლებისგან მონოპოლიზირებული ტელევიზიები უკვე უინტერესო გახდა, რადგან ხალხმა იცის, რომ მხოლოდ სიცრუეს ისმენს.
რაც შეეხება პოლიტიკური პარტიების რეიტინგებს, ეს პუნქტი აბსოლუტურად არაზუსტია, რადგან ის ფონი, სადაც ეს ტარდება, დაშინებული ადამიანებისაა. ჩემი, როგორც მაჟორიტარის, წინასაარჩევნო საქმიანობის დროს, მე თვითონაც ჩავატარე ვაკის რაიონში გამოკითხვა. მაინტერესებდა, რა სიტუაციაში ვიყავი ჩართული. აბსოლუტურად სხვადასხვა შედეგს ვღებულობდი. შემიძლია ეს მასალები ყველას ვაჩვენო. იმ რაიონში, სადაც კენჭს ვიყრიდი, რესპოდენტებს ქუჩაში ვაჩერებდი, გვარსა და სახელს ვეკითხებოდი და უკვე შემდგომ ვუსვამდი კითხვას, მაშინ ნაცმოძრაობის სასარგებლოდ აბსოლუტურად სხვა სურათს ვღებულობდი. ხოლო, როცა თავიდანვე ვაფრთხილებდით, რომ არ ვეკითხებოდით ვინაობას და ქუჩაში ან ავტობუსის გაჩერებაზე შემთხვევით ვაჩერებდით, შედეგი დიამეტრალურად საწინააღმდეგო იყო. არ დაგავიწყდეთ, ის კვლევები, რაც „ენ-დი-აი“-მ ჩაატარა, ჩატარდა ოჯახებში, სახლებში, მისამართის, გვარის, სახელის მითითებით. ამ შემთხვევაში, პასუხებმა არ უნდა გაგაკვირვოთ.
გამოდის, ენ-დი-აი თავს იტყუებს და მოვლენებს ალამაზებს?
- არა, უბრალოდ, ენ-დი-აი-ს ასეთი ფორმატი აქვს. ჩვენ კი, ვისაც ასეთი კვლევების ძალიან დიდი გამოცდილება გვაქვს, კარგად ვიცით, რეალურთან ძალიან ახლოს რომელი ფაქტებია. როცა არის ზოგადი შეხედულებები ეკონომიკურ საკითხებზე, პრობლებზე, ან რისი გამოსწორება სურს მოსახლობას, თუ ამას კარგ ანალიზს გაუკეთებ, სიმართლეს დაინახავ. განა შეიძლება, რესპოდენტები ამბობდნენ, რომ არ სჯერათ მაჟორიტარების, არავისი სწამთ, პრობლემები აქვთ, შიმშილით კვდებიან და, ამავე დროს, თურმე ხელისუფლების მხარდამჭერებად გვევლინებიან? ასეთი დინამიკა თავისთავად მცდარია.
ცალკეული პარტიების გაერთიანებას როგორ აფასებთ? „ქართული პარტია“ ბურჯანაძესაც კი უწვდის ხელს.
- საერთოდ, ყველა პოლიტიკურ ძალას ბევრჯერ დავანახეთ, რომ ზოგადად გაერთიანებისა და გამსხვილების მომხრეები ვართ, თუნდაც 2004 წლის საპარლამენტო არჩევნებით, როცა 2003 წლის წლის ნოემბერში რევოლუციამ წალეკა მთელი პოლიტიკური ასპარეზი და სივრცე. მაშინაც ჩვენ მრეწველებთან ერთად ერთობლივად გამოვედით საპარლამენტო არჩევნებში. შემდგომ უკვე 2008 წლის არჩევნებში ოპოზიციური პოლიტიკური ძალების ერთიანი ბლოკი შეიქმნა, იმავე ადგილობრივ არჩევნებში ალიანსის სახით გამოვედით.
ამ გადასახედიდან ასეთ გაერთიანებებს ხომ არ ნანობთ?
- არა. იმ დროს ეს გაერთიანებები ალბათ ყველაზე სწორი პოლიტიკური ნაბიჯი იყო. თუმცაღა, შეიძლება გული დამწყდეს იმაზე, რომ მოგვიანებით პროცესები ისე წარიმართა, გაერთიანებების შემდგომი გაგრძელება არ შედგა. იმ მომენტისთვის სხვა გამოსავალი არ იყო. ასეთი გაერთიანებებისა და პოლიტიკური საკითხების ირგვლივ საკოორდინაციო წერტილის მოძებნის მომხრე ვარ. თუმცა ეს არ ნიშნავს, რომ პოლიტიკური ძალები ყოველთვის ერთ ძალად გაერთიანდნენ. პატარა სხვაობები, პარტიაში კი არა, ოჯახშიც არსებობს.
„ქართული პარტიისა“ და ბურჯანაძის დაპირისპირების ფონზეც?
- აქ არაა საუბარი ერთ პარტიად გაერთიანებაზე, არამედ ერთი მიზნისთვის გაერთიანებისთვის. შესაძლოა, რვიანში შემავალი ბევრი პოლიტიკური პარტიის პოზიცია ფუნდამენტალურ თემებზე ჩემთვის მიუღებელი იყოს, მაგრამ საარჩევნო კოდექსისა და ქვეყანაში არჩევნების ჩატარების პოზიციის იდენტურმა თანხვედრამ გამოიწვია, რომ დღეს რვიანი ერთიანი ფორმატით და ერთ სუბიექტად მოქმედებს. თუ ამ რვიანს ასეთივე ფორმატითა და სულისკვეთებით ქალბატონი ნინოს თუ „ქართული პარტიის“ ან „ლეიბორისტების“ წარმომადგენლები და პოლიტიკური ძალები შემოუერთდებიან, ძალიან კარგი იქნება. ასე რომ, როცა „ქართული პარტია“ იმავე ნინო ბურჯანაძეს უწვდის ხელს - მოდით, ერთობლივად შევცვალოთ ეს ხელისულებაო - მხოლოდ მივესალმები. ანალოგიურს ვამბობ მეც, ამ ხელისუფლების ერთობლივად შეცვლის მიზნით, ყველას შეიძლება ხელი გავუწოდოთ. ოღონდ ჩვენ ამას კონსტიტუციური გზით ვაპირებთ, ისინი-რევოლუციურით.
რევოლუციის შემთხვევაში, ცალკეული პარტიები თვითონ აპირებენ ბერკეტების ხელში აღებას.
- მოდით, ნუ ვისაუბრებთ იმაზე, თუ ვინ მოექცევა ავანგარდში. ამას დრო დაგვანახებს. ნებისმიერი პარტია, ბუნებრივია, განაცხადებს, რომ ის არის ოპოზიციური პოლიტიკური ძალების ავანგარდში. ეს ჩვეულებრივი პოლიტიკური პროპაგანდაა. არც გამიკვირდება, ზოგი შეიძლება გადაჭარბებულად აფასებს თავის რესურსებს, ზოგიერთი საკუთარი თავის რეკლამას აკეთებს, ზოგი კი, შეიძლება, მოკრძალებულად ამაზე არც საუბრობს. საზოგადოება ძალიან კარგად გრძნობს, ვინ არის ავანგარდში. ვერ გეტყვით, გაყვება თუ არა საზოგადოება ამ პარტიებს, არ მინდა ამაზე წინასწარ ვისაუბრო. ისევ ვამბობ, რომ რევოლუციურ გზას მე ნამდვილად ვერ გავყვები და მხარს ვერ დავუჭერ, მაგრამ მე მხარს დავუჭერ ყველანაირ საქმიანობას, რაც ამ ხელისუფლების ცვლილებას გამოიწვევს. ძალიან მინდა, ეს მშვიდობიანად მოხდეს.
თავის დროზე, რაჭაში რუსების მიერ საზღვრის გადმოწევასთან დაკავშირებით თქვენ არაერთი განცხადება გააკეთეთ.
- რასაც ვამბობდი, აბსოლუტურად მართალი ვიყავი. მამისონის უღელტეხილზე, სადაც ქართული სასაზღვრო ჯარის დისლოკაციის ადგილი იყო, ჰიდრომეტეოროლოგური სადგური დავთმეთ, 18 კილომეტრით უკან დავიწიეთ, სასაზღვრო ნაწილი შოვის თავზე, ე.წ. ოქროყანაში ჩამოვიყვანეთ, ჩავანგრიეთ ე.წ. ნიკოლოზის ხიდი. შესაბამისად, ეს ტერიტორიები დავთმეთ. დღეს იქაურობას მთლიანად რუსული და ოსური მხარეები აკონტროლებენ. კვლავაც რუსული და ოსური დროშებია აღმართული. იქ მათი საცხოვრებელი ადგილები არაა, რადგან მთები, სათიბი და საძოვრებია. იმის გამო, რომ ამ ტერიტორიაზე ვერ შევდივართ, ეს ადგილები დაკარგული გამოდის. ახლა რუსები და ოსები იყენებენ თუ არა იმ ტერიტორიას, ეს მეორე საკითხია. ისინი აკონტროლებენ იმ ადგილებს და თვლიან, რომ მათი ტერიტორიაა. ალბათ სტრატეგიულად მამისონის გადასასვლები იმისთვის სჭირდებათ, რომ ეს არის როკის გვირაბის ალტერნატიული გზა, ჩრდილოეთ და სამხრეთ კავკასიის შესაერთებლად. ისინი მიიჩნევენ, რომ ეს გზა არსებობს და მას მხოლოდ აღდგენა სჭირდება. მამისონზე გადმოსვლით კი ძალიან მოკლე გზით პირდაპირ ცხინვალში შესვლა შეეძლებათ.
