ერთი თვის შემდეგ შორეულ ბრაზილიაში ფეხბურთელთა მორიგი მსოფლიო პირველობა დაიწყება. ამ შეჯიბრების მონაწილეები ასპარეზობისათვის მზადებას უახლოეს მომავალში დაიწყებენ, მანამდე კი ფინალისტი გუნდების მთავარი მწვრთნელები სამუნდიალო შემადგენლობებს აცხადებენ. თავდაპირველად 24 კაციანი განაცხადი ბრაზილიელთა თავკაცმა ლუის ფელიპე სკოლარიმ დაასახელა. მსოფლიოს ხუთგზის ჩემპიონების გულშემატკივრების გასაკვირად სამშობლოში დაგეგმილ ტურნირზე მონაწილეობას რობინიო, კაკა და რონალდინიო ვერ მიიღებენ.
ბრაზილიელებმა საკუთარი თავისა თავად იკითხონ, საქართველოს ეროვნული გუნდის თაყვანისმცემლები კი კვლავ დიდი ოცნების მოლოდინში იმყოფებიან. 1994 წელს, აშშ-ში ჩატარებული პირველობის შემდეგ ჩვენი ქვეყნის უპირველესი ნაკრები ამ შეჯიბრებაზე მოხვედრას უშედეგოდ ცდილობს. სამწუხარო ფაქტია, რადგან იგივე ბოსნია და ჰერცეგოვინა და საბერძნეთი საქართველოზე მდიდარი საფეხბურთო ტრადიციებით ვერ დაიკვეხნიან. სამწუხაროდ ეს ნაკრებები სამხრეთ ამერიკაში იასპარეზებენ, ქართველები კი კვლავ მომავლის იმედით დავრჩებით.
ტრადიციები ვახსენე და მსოფლიოს ჩემპიონატებზე რამდენჯერმე მონაწილე სსრკ-ის ნაკრების შემადგენლობაში ქართველი მოთამაშეები ხშირად ირიცხებოდნენ. არაერთმა ჩვენებურმა ფეხბურთელმა გამოიჩინა თავი ამ ასპარეზობაში, ზოგიერთი მათგანისათვის კი ეს შეჯიბრება დიდი გულისტკივილის მიზეზი გახდა.
დღევანდელ წერილში ქართველების სამუნდიალე ამბებს გავიხსენებ და თხრობას შორეული 1962 წლიდან შევუდგები. მართალია საბჭოელებს მსოფლიო პირველობაზე დებიუტი 1958 წელს ჰქონდათ, მაგრამ სკანდინავიაში ძირითადად რუსებით დაკომპლექტებული გუნდი გაემგზავრა და იმ ფორმაციის ნაკრებში ჩვენი თანამემამულეებისათვის ადგილი „ვერ“ გამოიძებნა.
1962 წლის მსოფლიოს პირველობას ჩილემ უმასპინძლა. საბჭოთა გუნდის შემადგენლობაში მიხეილ მესხი, სლავა მეტრეველი, გივი ჩოხელი და სერგო კოტრიკაძე ირიცხებოდნენ.
ამ მსოფლიო ჩემპიონატიდან აღსანიშნავია, რომ გუნდის ძირითადი კარის დარაჯი ლევ იაშინი საშინელ სპორტულ ფორმაში იმყოფებოდა და მთელი ქვეყანა მის სათადარიგოთა სკამზე დასმას მოითხოვდა. მწვრთნელებმა მაინც ვერ გარისკეს და სერგო კოტრიკაძეს მოედანზე გამოსვლის საშუალება არ მისცეს.
მომდევნო ოთხი წლის შემდეგ მსოფლიო ჩემპიონატს ინგლისმა უმასპინძლა. საბჭოთა ნაკრებში იყვნენ მურთაზ ხურცილავა, გიორგი სიჭინავა და სლავა მეტრეველი. მიხეილ მესხის ნაცვლად ინგლისში ჰუსაინოვი და პორკუიანი წაიყვანეს. „ნისლიანი ალბიონის“ ქვეყანაში იასპარეზა კარის დარაჯმა ანზორ კავაზაშვილმაც, მაგრამ ამ დროისთვის ფეხბურთელს „მშობლიური“ საქართველო უკვე დატოვებული ჰქონდა. საინტერესოა რომ რუსული მას-მედია დღემდე კავაზაშვილს რუს მოთამაშედ მოიხსენიებს. ამ მიზეზის გამო (მეკარემ 1970 წლის მუნდიალზეც იასპარეზა) ქართველებს შორის ნამდვილად ვერ მოვიხსენიებ.
ინგლისის მსოფლიო ჩემპიონატზე „კურიოზი” შეემთხვა მურთაზ ხურცილავას. მას მცირე ბრინჯაოს მედალს არ აძლევდნენ. მისი კუთვნილი ჯილდო კინაღამ პორკუიანს მიაკუთვნეს, თუმცა პირველობის შემდეგ მედალი მაინც გადასცეს.
ნება მომეცით ბატონი მურთაზის მოგონება შემოგთავაზოთ.
„საბჭოთა კავშირის ნაკრებს მაშინ ნიკოლაი მოროზოვი წვრთნიდა. ძალიან კარგი პიროვნება იყო, სპეციალისტიც ნორმალური გახლდათ.
საბჭოთა ნაკრების თავდასხმაში მაშინ ეს სამეული თამაშობდა - იგორ ჩისლენკო, ანატოლი ბანიშევსკი და ედუარდ მალოფეევი. ნახევარდაცვის ხაზს იოჟეფ საბო და ჟორა სიჭინავა ამაგრებდნენ. სამწუხაროდ, სიჭინავას დარი ფეხბურთელები ახლა აღარ არიან.
ჟორას მოედანზე ყველაფერი გამოსდიოდა და ბურთის შენარჩუნებაც არაჩვეულებრივად შეეძლო. იყო ხოლმე, როცა დრო უნდა მოგვეგო, თამაში, ასე ვთქვათ, უკვე გაკეთებული გვქონდა და ანგარიში უნდა შეგვენარჩუნებინა, მეტოქე კი ზეწოლას აძლიერებდა - ასეთ დროს თანაგუნდელები სიჭინავას ვეძებდით და ერთმანეთს ვეუბნებოდით, რომ ბურთი როგორმე მისთვის მიგვეწოდებინა, ჟორა კი ბურთს არ დაკარგავდა და გუნდს ამოასუნთქებდა.
ინგლისში პირველი მატჩი ჩრდილოეთ კორეასთან გვქონდა. ჯგუფში მეტოქეებად კიდევ იტალია და ჩილე გვყავდა. კორეელები რიგიანად თამაშობდნენ, ჯგუფის ბოლო შეხვედრაში იტალიას 1:0 მოუგეს და ჩვენთან ერთად შემდეგ ეტაპზე გავიდნენ. კორეას 3:0 მოვუგეთ, ორი გოლი მალოფეევმა გაიტანა, ერთიც - ბანიშევსკიმ. იაშინი შეუძლოდ იყო და კარში კავაზაშვილი იდგა, მე და სიჭინავაც მოედანზე ვიყავით.
კორეის შემდეგ იყო შეხვედრა იტალიასთან. იმ დროს ინგლისში სუხიშვილებს ჰქონდათ გასტროლები და მთელი დასით მოვიდნენ სტადიონზე, ილიკო სუხიშვილი და ნინო რამიშვილიც იქ იყვნენ. ისინიც თამაშის დაწყებამდე ერთი საათით ადრე მოსულიყვნენ სტადიონზე და როგორც კი მოთელვაზე გავიდნენ, ჩვენი გამხნევება დაიწყეს.
ქართველები რომ მგულშემატკივრობდნენ, ამან ფსიქოლოგიურად ძალიან დადებითად იმოქმედა ჩემზე, ეს ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ფაქტორი გამოდგა.
მოროზოვმა სანდრო მაცოლას მეურვეობა დამავალა. ამ იტალიელ თავდამსხმელზე ახალს ვერაფერს გეტყვით, ყველამ კარგად იცის, რა დონის ფორვარდი გახლდათ, ნაკლის დანახვა მის თამაშში შეუძლებელი იყო. მაცოლას ამოკეტვა მოვახერხე, სუხიშვილების ქომაგობითაც უფრო თამამად ვვრძნობდი თავს მოედანზე.
იტალიას პირწმინდად ვაჯობეთ და ისე მოვუგეთ 1:0. ქართველებიდან მხოლოდ მე ვითამაშე. სიჭინავა ტრავმის გამო ვერ თამაშობდა. რაც შეეხება სლავას, მოროზოვმა ისევ არ ათამაშა. მწვრთნელი მარჯვენა გარემარბის პოზიციაზე უფრო ჩისლენკოს ანიჭებდა უპირატესობას. ჩემი ნება რომ ყოფილიყო, ორივეს ვათამაშებდი. სლავა მეტრეველი გუნდში გყავდეს და არ ათამაშო - ეს უხერხული მომენტი იყო.
ჯგუფში ბოლო თამაში ჩილესთან გვქონდა. ორი მოგებით უკვე გასულები ვიყავით მეოთხედფინალში და მწვრთნელმა ჩილესთან დასვენების საშუალება მომცა, ჩისლენკოს ნაცვლად კი მეტრეველი ათამაშა. სლავას ჩაგდებული მატჩი მე არ მახსოვს და ჩილესთანაც მშვენივრად ითამაშა. სამხრეთამერიკელებს 2:1 მოვუგეთ, ორივე გოლი ვალერი პორკუიანმა გაიტანა.
მეოთხედფინალში უნგრეთი გველოდა. თამაშის წინ მოროზოვმა ალბერტის წინააღმდეგ თამაში დამავალა. თავს ძალიან კარგად ვგრძნობდი, თამაშის დღეს, დილით კი აღმოჩნდა, რომ მუხლი გასიებული მქონდა.
საგონებელში ჩავვარდი, სერიოზულად არ დავშავებულვარ და უცბად ასეთი ამბავი. აღმოჩნდა, რომ მუხლში სითხე მქონდა ჩამდგარი და რა თქმა უნდა, ჩემი უნგრეთთან თამაში გამოირიცხა. ტრავმირებული იყო სიჭინავაც. მოროზოვმა გაბედა და ვალერი ვორონინი ათამაშა, ვისაც მართლაც უნივერსალური თვისებები ჰქონდა. ვორონინმა უნგრეთთან ისე ითამაშა, რომ ყველა დაჩრდილა. 2:1 მოვიგეთ, გოლები ჩისლენკომ და პორკუიანმა გაიტანეს.
ნახევარფინალში გასვლა უკვე ძალიან დიდი მიღწევა იყო. მეტოქე ძალიან სერიოზული გვყავდა - გერმანიის ფედერაციული რესპუბლიკის ნაკრები. მე და სიჭინავას ისევ გვაწუხებდა ტრავმა და ვერ ვითამაშეთ.
საბჭოთა კავშირის ნაკრებმა ასეთ ძლიერ მეტოქეს თამაშით არაფერი არ დაუთმო. გერმანელთაგან გოლები ჰელმუტ ჰალერმა და ფრანც ბეკენბაუერმა გაიტანეს და 1:2 წავაგეთ, არადა, იაშინს ორივე ბურთის მოგერიება მართებდა. ბეკენბაუერმა საკმაოდ შორი მანძილიდან გაიტანა, გარე ტერფით მოჭრილი ბურთი დაარტყა.
მესამე ადგილისთვის მატჩი პორტუგალიასთან გვქონდა. მე და სიჭინავა გამოვჯანმრთელდით და მოედანზე ვიყავით. დისკვალიფიცირებული ჩისლენკოს მაგივრად კი სლავამ ითამაშა.
მწვრთნელმა ბოლო მომენტში პორტუგალიელთა ახმახი ფორვარდის, ჟოზე ტორესის ამოკეტვა დამავალა, არადა მანამდე მეუბნებოდა, ეუსებიოს წინააღმდეგ უნდა ითამაშოო და მეც ამისთვის ვემზადებოდი.
პირველი ტაიმი არც თუ დიდი ხნის დაწყებული იყო, ჩვენს საჯარიმოში რომ ჩააწოდეს ბურთი, ავხტი და უნებლიედ ხელზე მომხვდა ის. მე ასეთი ჩვევა მქონდა - როცა მაღალ ბურთზე ვხტებოდი, ხელებს ზევით ვწევდი და როგორც ჩანს, ამის ბრალი იყო ყველაფერი. მსაჯმა 11-მეტრიანი დანიშნა და ეუსებიომაც დააწინაურა პორტუგალია.
საშინლად დავითრგუნე, საკუთარ თავს ვერ ვპატიობდი ყველაფერ ამას. შესვენებამდე ძლივს მივიტანე თავი. გუნდის კაპიტანმა იაშინმა გვერდზე გამიხმო და ცალკე დამელაპარაკა, მითხრა, ეს ვის არ მოსვლიაო, მოკლედ, ყველანაირად შეეცადა ჩემს გამხნევებას და ეს მართლაც მოახერხა. იაშინის სიტყვები ჩემთვის მწვრთნელის შეგონებებზე უფრო მეტი აღმოჩნდა.
მეორე ტაიმშიც თავს უკვე მხნედ ვგრძობდი, რიხიანად შეუტიეთ პორტუგალიას. ეუსებიო უკან ხშირად იხევდა, სულ იმას ცდილობდა, ბურთი მიეღო და თამაშში ჩართული ყოფილიყო, მაგარი იყო, მარჯვენა ფეხით ძალიან ძლიერი დარტყმა ჰქონდა.
ანგარიში გავათანაბრეთ - გოლი სლავამ გაიტანა. ზოგიერთ ცნობარში ეს გოლი მალოფეევს მიაწერეს, მაგრამ მასე არ ყოფილა - მეტრეველმა რომ დაარტყა, მალოფეევმა ბურთზე ფეხი გაწია, თუმცა არ შეჰხებია.
საბოლოოდ, პორტუგალიასთან 1:2 წავაგეთ და ბრინჯაოს მედლებს დავჯერდით. რომ არა ის პენალტი, ალბათ დავამარცხებდით მეტოქეს.
ჩემპიონი კი ინგლისი გახდა. მიუხედავად იმისა, რომ გერმანიას ჩინებული გუნდი ჰყავდა და ბახრამოვმა ერთობ საკამათო გოლი ჩაუთვალა ინგლისს, ჩემპიონობას მაინც უფრო ტურნირის მასპინძლები იმსახურებდნენ. გორდონ ბენქსი, ბობი მური, ბობი ჩარლტონი, ჯეფ ჰერსტი... ეს მათი მოსაგები ჩემპიონატი იყო.
გულდასაწყვეტია, მესხი რომ არ წაიყვანეს ამ მუნდიალზე, ეს მწვრთნელის შეცდომა იყო, მესხი უდაოდ დიდ სარგებლობას მოუტანდა ჩვენ გუნდს“.
მომდევნო პირველობას 1970 წელს მექსიკამ უმასპინძლა. მწვრთნელმა გავრილ კაჩალინმა ქართველთაგან რევაზ ძოძუაშვილი, მურთაზ ხურცილავა, კახი ასათიანი, გივი ნოდია და სლავა მეტრეველი იახლა.
ფეხბურთის სპეციალისტების აზრით, კაჩალინის მთავარი შეცდომა ის იყო, რომ მან მინდორზე საერთოდ არ გამოიყვანა სლავა მეტრეველი. ამ ფეხბურთელის „თამაშგარე” მდგომარეობაში დატოვებას წინ ერთი ისტორია უძღოდა.
ჩემპიონატის დაწყებამდე სსრკ-ის ნაკრები ვარჯიშს ატარებდა. ერთ ეპიზოდში ბურთი ევგენი ლოვჩევმა მიიღო და კარისკენ დაიძრა. კუთხურის ალამთან მისულს ფეხი დაუსხლტა და დავარდა. ამაზე სლავას სიცილი აუტყდა, რაზეც კაჩალინი სასტიკად განრისხდა და მეტრეველიც, საბჭოთა სპორტსმენისათვის შეუფერებელი საქციელისათვის „უმკაცრესად დასაჯა“.
სიტყვას კვლავ ბატონ მურთაზს გადავცემ, რომელიც ურუგვაისთან ჩატარებულ მეოთხედფინალურ შეხვედრას გაიხსენებს.
„სსრკ ნაკრების მწვრთნელებმა ურუგვაის წინააღმდეგ დაცვითი ტაქტიკა აირჩიეს. ესეც გასაგებია, - მატჩი დაიწყო „აცტეკის“ შესანიშნავ სტადიონზე შუადღის 12 საათზე, პაპანაქება სიცხეში.
მატჩი თანაბარ ბრძოლაში მიმდინარეობდა. მე 85 წუთი ვითამაშე - ტრავმამ თავი შემახსენა და გენადი ლოგოფეტი შემოიყვანეს ჩემს ნაცვლად. ძირითადი დრო დასრულდა 0-0. მაზურკევიჩმა რამდენჯერ იხსნა ურუგვაელთა კარი გოლისაგან - ძალიან დინჯი და მაღალი კლასის მეკარე იყო, ფანტასტიკური ნახტომითა და მოედნის შესანიშნავი ხედვით. მაზურკევიჩი ჯერ კიდევ 1966 წლის ინგლისის მსოფლიო ჩემპიონატიდან მახსოვდა. იმ ჩემპიონატზე სსრკ-ს ნაკრებს ურუგვაისთან არ უთამაშია, მაგრამ გვახსოვდა, რომ მაზურკევიჩი ინგლისში ერთ-ერთი საუკეთესო იყო. მექსიკის ჩემპიონატზე კი ის საუკეთესო მეკარედ აღიარეს. სხვათაშორის, მეოთხედფინალში, იმ დღეს მეხიკოში კიევის „დინამოსა“ და სსრკ-ს ნაკრების ფორვარდმა ანატოლი ბიშოვეცმა გაუტანა ბურთი მაზურკევიჩს, მაგრამ ჰოლანდიელმა მსაჯმა ვან რავენსმა თამაშგარე ჩათვალა.
დამატებითი დროის ბოლოსწინა წუთზე ურუგვაელებმა შეგვიტიეს და ამ მომენტში ბურთი აშკარად გადავიდა მოედნის გარეთა ხაზზე. ყველამ დაინახა ეს მომენტი - აფონინმა, ნაკრების კაპიტანმა შესტერნიოვმა და მეკარე კავაზაშვილმაც, რომლებმაც ფაქტიურად შეწყვიტეს თამაში, რადგან ბურთი მოედნიდან დიდი მანძილით იყო გასული. მაგრამ ჰოლანდიელმა მსაჯმა არ ჩასტვინა და ურუგვაელებმა გაიტანეს ბურთი. მთელი მსოფლიო პრესა წერდა, რომ ბურთი მოედნის გარეთ იყო გადასული, მაგრამ ამას არავითარი მნიშვნელობა აღარ ქონდა. ურუგვაი გავიდა ნახევარფინალში, სადაც მსოფლიოს მომავალ ჩემპიონთან, ბრაზილიასთან დამარცხდა, რომლის რიგებში თამაშობდნენ პელე, ჟაირზინიო, ტოსტაო, რიველინო და სხვა მსოფლიო დონის ვარსკვლავები“.
ესპანეთის მსოფლიო ჩემპიონატი 1982 წელს გაიმართა და სსრკ-ის გუნდის შემადგენლობაში ალექსანდრე ჩივაძე, ვიტალი დარასელია, თენგიზ სულაქველიძე და რამაზ შენგელია ირიცხებოდნენ. ეს პირველობა ქართველ ფეხბურთის მოყვარულებში დავით ყიფიანის გამო დღემდე გაორებულ გრძნობას იწვევს. ერთი მხრივ - ბრწყინვალე სპორტული შეჯიბრება, მეორე მხრივ კი - დიდებული მოთამაშის სამშობლოში დატოვების გამო მიღებული დაუვიწყარი წყენა.
საბჭოთა ნაკრების მწვრთნელები კარგა ხანს ბჭობდნენ ჩემპიონატზე იური გავრილოვი და დავით ყიფიანი ერთად წაეყვანათ, თუ რომელიმე მათგანისათვის მიენიჭებინათ უპირატესობა. სანაკრებო სამწვრთნელო შტაბში შემავალი გენადი ლოგოფეტი მოგვიანებით იხსენებდა, რომ მან და მეორე მწვრთნელმა ფედოტოვმა ბესკოვს და ლობანოვსკის ურჩიეს, რომ გავრილოვი-ყიფიანის წყვილი რამდენიმე ამხანაგურ შეხვედრაში გამოეცადათ და საბოლოო გადაწყვეტილება ამის შემდეგ მიეღოთ. მთავარმა მწვრთნელებმა სხვანაირად გადაწყვიტეს და ესპანეთშიც იური გავრილოვი გაემგზავრა. ესპანეთის მსოფლიო ჩემპიონატიდან გამოსაყოფია ბრაზილიის ნაკრებთან შენგელიას მიერ სრული წესებით დაცვით გატანილი და არჩათვლილი გოლი. შოტლანდიის ეროვნულ გუნდთან ქართველების მიერ ნაჩვენები ჩინებული თამაში და ალექსანდრე ჩივაძისა და რამაზ შენგელიას მიერ მეოთხედფინალურ სტადიაზე გაყვანილი საბჭოთა ნაკრები.
ესპანეთში ჩატარებულ მსოფლიო პირველობას ალექსანდრე ჩივაძე გაიხსენებს:
„ესპანეთში პირველივე შეხვედრაში ბრაზილიას ვეთამაშეთ. მანამდე შვედებთან ამხანაგურ მატჩში კუნთი დამეჭიმა, სრული დატვირთვით მხოლოდ ბრაზილიასთან თამაშის წინ ვივარჯიშე. კარგად დავიწყეთ, ვიგებდით კიდეც. მერე მსაჯმა რამაზ შენგელიას გოლი არ ჩაუთვალა და პენალტიც არ მოგვცა, სულ ბოლოს კი სოკრატესის და ედერის ზღაპრული გოლები იყო. მოკლედ, წავაგეთ.
შოტლანდიასთან მე და რამაზ შენგელიამ გავიტანეთ გოლები. ხომ გახსოვთ, მეტოქემ პირველი ბურთი ჩემი უხეში შეცდომის შემდეგ შეაგდო. რომ წარმოვიდგინე რა რეაქცია ექნებოდათ ამაზე მეუღლეს, მშობლებს, მეგობრებს, მთელ საქართველოს, მივხვდი, რომ მომხდარი მე უნდა გამომესწორებინა. შევედით გასახდელში და კაციშვილი ხმას არ იღებს, ვგრძნობ, რომ როგორც ნაკრების კაპიტანმა რაღაც უნდა ვთქვა და დავიწყე: ბიჭებო, ასე საზიზღრად არასდროს მითამაშია, მაგრამ რადგან წინ მეორე ტაიმია, მენდეთ, ეს ჩემი თამაში იქნება და გეხვეწებით, ამყევით-მეთქი! ხმა არავის ამოუღია, ძალიან აღგზნებული ვიყავი. საბედნიეროდ, მეორე ტაიმში ყველაფერი კარგად წარიმართა.
მიუხედავად იმისა, რომ ესპანეთში მსოფლიოს ჩემპიონის ტიტული იტალიამ მოიპოვა, იმ ტურნირის საუკეთესო გუნდად მაინც ბრაზილია მიმაჩნია. არ დაგიმალავთ, სწორედ მათ ვგულშემატკივრობდი. დიდებული ფეხბურთელი იყო ფალკაო, მგონი, იმ ტურნირზე ის საუკეთესო იყო. ფეხბურთელის ისეთი თამაში, როგორიც ფალკაომ იტალიასთან აჩვენა, იშვიათად მინახავს“.
უკანასკნელი ქართველი ფეხბურთელი, რომელიც მსოფლიო ჩემპიონატზე იმყოფებოდა, ალექსანდრე ჩივაძე აღმოჩნდა. 1986 წელს, მექსიკაში იგი ტრავმირებული იყო და ნაკრების მწვრთნელი ლობანოვსკი მას მეოთხედფინალური მატჩისათვის ამზადებდა. საბჭოელები მერვედფინალში ბელგიელებთან დამარცხდნენ და ჩივაძესაც სამშობლოში უთამაშებლად დაბრუნება მოუწია. ბატონი ალექსანდრე მექსიკის პირველობას დღემდე დიდი გულისტკივილით იგონებს:
„1986 წელს კიდევ ერთხელ გავემგზავრე მსოფლიო ჩემპიონატზე, მაგრამ იმის გამო, რომ მექსიკაში, სრულიად უწყინარ სიტუაციაში ტრავმა მივიღე, ჯგუფის სამი შეხვედრა გამიცდა. მერვედფინალში, ბელგიასთან მატჩის წინ ლობანოვსკიმ მიხმო და მითხრა, ამ მატჩში უნდა გეთამაშა, მაგრამ მოდი ტრავმას ნუ გავირთულებთ, ბელგიას უშენოდ მოვუგებთ და მერე შენი იმედი მექნებაო. გახსოვთ როგორ დასრულდა ის თამაში? ბელგიამ 4:3 მოიგო“.
ალექსანდრე ჩივაძესთვის ვინმეს რომ ეთქვა: შენ უკანასკნელი ქართველი ხარ, რომელიც მუნდიალს სათადარიგოთა სკამიდან მაინც ადევნებს თვალსო ალბათ სიცილადაც კი არ ეყოფოდა.
