პრესა.გე იმ ღონისძიების ირგვლივ გიამბობთ, რომლის რეკლამა ცენტრალურ ტელეარხებზე უკვე რამდენიმე დღეა გადის – ინგლისიდან ჩამოსული ვინმე დევიდ ჰეთევეი, იესოს სახელით ხალხს სპორტის სასახლეში ეპატიჟება. იმ იმედით, რომ ბრმებს მხედველობა დაუბრუნდებოდათ, ხეიბრები სიარულს დაიწყებდნენ და ყრუ–მუნჯები ალაპარაკდებოდნენ, ადამიანები სპორტის სასახლეში მივიდნენ.

ღონისძიება 18 საათზე დაიწყო. ჩვენ იქ თითქმის ერთი საათით ადრე მივედით და დარბაზში შევედით. იმათ, ვისაც ხელში ყვითელი ფერის, ეგრეთ წოდებული ბილეთები ეჭირათ, თეთრ გახამებულ პერანგებში გამოწყობილი, ხელში რაციებ მომარჯვებული ახალგაზრდები ეუბნებოდნენ, რომ ქვემო იარუსებზე დამსხდარიყვნენ; თეთრ ბილეთიანებს ზედა იარუსებზე უშვებდნენ. ისინი, ვინც წესრიგს ამყარებდნენ, სამკერდე ნიშნებზე ეწერათ – “წესრიგის დამცველი – ჯონი“, “წესრიგის დამცველი – თაზო“... მათმა ნაწილმა გვითხრა, რომ რომ ევანგელისტური ეკლესიიდან იყვნენ; ნაწილმა ჩვენს კითხვებზე პასუხის გაცემა არ ისურვა – “ახლა სამსახურში ვარ, მე ვერაფერს გეტყვითო“.

არცერთმა “წესრიგის დამცველმა“ არ გვიპასუხა ვინ მისცა მათ რაციები; ძვირადღირებული უფერო ყურთსასმენები და ჰალსტუხებზე მიმაგრებული პატარა მიკროფონები. ისინი მხოლოდ იმას ამბობდნენ, რომ “სამსახურში“ იყვნენ და იცავდნენ წესრიგს.

თეთრ, ასევე გახამებულ პერანგებში გამოწყობილ ახალგაზრდა გოგონებს, სამკერდე ნიშნები ჰქონდათ მიმაგრებული, წარწერით – “მლოცველი“. როცა დარბაზში შემოსულებს სპორტის სასახლეში მოსვლის მიზეზს ვეკითხებოდით, გვპასუხობდნენ “იესოს შვილები ვართო“. ზოგი ჩვენს კითხვას უპასუხოდ ტოვებდა, ზოგმა გვითხრა, რომ ფილმის სანახავად მოვიდნენ. სანამ დარბაზს ჩააბნელებდნენ და შეკრებას გახსნილად გამოაცხადებდნენ, ორმა, ლოყებ შეფაკლულმა გოგონამ გვითხრა, რომ დუშეთიდან კონცერტის საყურებლად ჩამოვიდნენ.

დარბაზში ყველა ასაკის ადამიანს ნახავდით, დაწყებული 7–8 წლის ბავშვებიდან, 80–ს მიტანებულებით დამთავრებული. იქ მყოფებს შორის მრავლად იყვნენ სამცხე–ჯავახეთიდან ჩამოყვანილი სომხები; გარდაბნიდან და მარნეულიდან ჩამოყვანილი აზერბაიჯანელები.

სანამ ღონისძიება დაიწყებოდა, ფოიეში გამოვედით და ვნახეთ შინდისფერ შარვლებსა და გრძელ, შავ ხალათებში გამოწყობილი 20–მდე ახალგაზრდა გოგონა. მათ ხელში თიხის ფიალები ეჭირათ, თვალზე თეთრი და შავი ფერის საღებავებით ფოთლისმაგვარი ფორმა ჰქონდათ მიხატული, ტუჩები შავად შეღებილი. როგორც თავად გვითხრეს, პროტესტანტები იყვნენ და ამ ღონისძიებაზე ცეკვა უნდა შეესრულებინათ. მას შემდეგ რაც დარბაზში შუქები ჩააქვრეს, შავ ხალათში გამოწყობილები, ზედა იარუსებიდან პარტერში, ანთებული ფიალებით ჩავიდნენ. ამ დროს, ძალიან მაღალ ხმაზე აწეული მუსიკა უკრავდა. ჩაბნელებულ დარბაზში სცენაზე ცეკვა დაიწყეს.

ჩვენ ამ დროს დარბაზი დავტოვეთ და გარეთ გამოვედით. სპორტის სასახლის ცენტრალურ შესასვლელთან იდგნენ “მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირის“ წევრები და იმათ, ვინც დარბაზში შედიოდნენ, აწვდიდნენ საპატრიარქოს განცხადების ასლსს, რომელიც საინფორმაციო საშუალებებით დღეს გავრცელდა და რომელშიც საპატრიარქო საქართველოს ეკლესიის მრევლს სთხოვდა, სპორტის სასახლეში დაგეგმილ შეკრებაში მონაწილეობისგან თავი შეეკავებინა. ზოგი ამას ყურადღებას არ აქცევდა და მაინც შედიოდა; ზოგი გაკვირვებას გამოხატავდა – “ეს არ ვიცოდიო“ და დარბაზში შესვლისგან თავს იკავებდა.

სპორტის სასახლიდან გარეთ 15–16 წლის გოგონები და ერთი ახალგაზრდა მანდილოსანი გამოვიდა. როცა შეკრების დატოვების მიზეზით დავინტერესდით, 19 წლის საჩხერელმა გოგონამ ასეთი რამ გვითხრა: “საჩხერიდან 8 “მარშუტკა“ წამოვიდა. გვითხრეს, სამდღიანი ქადაგებაა, ადამიანები სხვადასხვა დაავადებებისგან იკურნებიანო“. 15 წლის საჩხერელი გოგონა გულამოსკვნილი ტიროდა – “აქ რამ მომიყვანაო“ და უფალს შენდობას სთხოვდა. მან, ისევე, როგორც არაერთმა ადამიანმა, დარბაზიდან გარეთ გამოსვლის შემდეგ შეიტყო, რომ საპატრიარქო საქართველოს ეკლესიის მრევლს, ამ ღონისძიებაზე დასწრებისგან თავშეკავებას ურჩევდა.

გორის რაიონის სოფელ სკრიდან ერთი მიკროავტობუსით 15–დან 21 წლამდე ასაკის გოგონები ჩამოიყვანეს. მათ შეკრება დაწყებისთანავე დატოვეს, გარეთ იდგნენ და მის დასრულებას ელოდებოდნენ. როგორც თავად მიამბეს, მშობლებმა კონცერტზე დასასწრებად გამოუშვეს. დარბაზიდან გამოსვლის მიზეზი ასე ახსნეს –“მართლმადიდებელი ვართ და აქ მოტყუებით ჩამოგვიყვანეს. გვითხრეს, რომ ეს შეკრება ქრისტიანული იყო, მართლმადიდებლობასთან კავშირში; კონცერტს ვუყურებდით და უკან იმ დღესვე დაგვაბრუნებდნენ. მშობლებმა უპრობლემოდ ამიტომ გამოგვიშვეს. დარბაზში, რომ შევედით, თავი ცუდად ვიგრძენით, ცუდი აურა ტრიალებდა და ამიტომ გარეთ გამოვედით“.

წილკნიდან ხალხი ერთი მიკროავტობუსით ჩამოიყვანეს. როგორც მძღოლმა გვითხრა, მათ შორის ძირითადად ორმოცდაათანელები იყვნენ. დარბაზიდან ერთი ოჯახის ოთხი წევრი გამოვიდა, მათ შორის ერთი 3–4 წლის ბავშვი იყო. დარბაზიდან გამოსვლის მიზეზი ასე აგვისხნეს – “სადარბაზოებში თავიანთი გაზეთები დაგვირიგეს, ტელევიზიით რეკლამებიც ვნახეთ. გვეგონა ქრისტეზე ფილმი გადიოდა, მოცლილები ვიყავით, მოვედით, მაგრამ შიგნით დიდი სისულელე დაგვხვდა. ჩვენ მართლმადიდებლები ვართ, აქ ჩვენი ადგილი არ არის“.

ნავთლუღელმა ბოშებმა (დაახლოებით 15 ადამიანი) დარბაზში შესვლისგან თავი მას შემდეგ შეიკავეს, რაც საპატრიარქოს განცხადების შინაარსი გაიგეს. მათ თან ახლდა 5 წლის ყრუ–მუნჯი გოგონა. “ჩვენ ნავთლუღელი “ციგნები“ ვართ, მართლმადიდებლები. გვითხრეს, რომ თუ აქ მოვიდოდით, ყრუ–მუნჯი ბავშვი ლაპარაკს დაიწყებდა“, – გვითხრა ერთ–ერთმა ახალგაზრდა ქალმა, სანამ სპორტის სასახლის მიმდებარე ტერიტორიას დატოვებდნენ.

სპორტის სასახლის გარშემო უამრავი მიკრო ავტობუსი და ათეულზე მეტი დიდი, ორსართულიანი ავტობუსი იდგა. ერთ–ერთი ავტობუსის მძღოლმა გვითხრა, რომ გორიდან ხალხით სავსე 3 ავტობუსი ჩამოვიდა. ზესტაფონიდან დაახლოებით 10 მიკროავტობუსით ჩამოიყვანეს ხალხი.

შეკრება დაახლოებით ნახევარი საათის დაწყებული იყო, როცა სპორტის სასახლიდან ინვალიდის ეტლით ახალგაზრდა ბიჭი გამოიყვანეს. მას თან მშობლები ახლდნენ. გვითხრეს, რომ ბაღდათის რაიონიდან, სოფელ წითელხიდიდან იყვნენ – “ჩემს შვილს, წელიწადნახევრის უკან ტყვია მოხვდა, რის გამოც დაინვალიდდა, ვეღარ დადის. ჩვენს სოფელში რაღაც ფერადი გაზეთები დაარიგეს, რომელზეც ეწერა, რომ ინგლისიდან ჩამოსული კაცი ბრმებს მხედველობას უბრუნებდა, ხეიბრებს კურნავდა.

იქ მითითებულ ტელეფონის ნომერზე დავრეკე და მითხრეს – “იესო იწამე და დევიდი შენს შვილს განკურნავსო“. მე და ჩემმა მეუღლემ ბავშვი ამ იმედით წამოვიყვანეთ. გვითხრეს, რომ ყველა ერთად ქუთაისიდან გამოვიდოდით. მართლაც ასე მოხდა. დღეს ქუთაისიდან ხალხი ორი ავტობუსით წამოიყვანეს. შიგნით რომ შევედით, მივხვდით, რომ აქ რაღაც ცუდი ხდება, მოვტყუვდით. უკან დასაბრუნებელი საშუალება არ გვაქვს; იძულებულები ვართ ამ შეკრების დასრულებას დაველოდოთ და უკან იგივე ავტობუსით დავბრუნდეთ“.

“გორიდან 3 ავტობუსი წამოვიდა. ჩვენ ორმოცდაათიანელები ვართ. გვითხრეს, რომ აქ ხეიბრებს კურნავენ. მე მარჯვენა მხარე პარალიზებული მაქვს. გარეთ იმიტომ გამოვედით, რომ მოგვშივდა და ისევ უკან შებრუნებას ვაპირებთო“, – გვითხრა დაახლოებით 45–48 წლის მამაკაცმა, რომელსაც გვერდზე ედგნენ 17–18 წლის ბიჭები.

ლანჩხუთიდან 2 მიკროავტობუსით წამოიყვანეს ხალხი, რომელთა მძღოლებმა გვითხრეს, რომ ხალხის მობილიზებას ორგანიზება ორმოცდაათიანელებმა გაუკეთეს; მგზავრებს შორის მართმადიდებლებიც ყოფილან – “მთელი გზა პირჯვარს იწერდნენ. მათ შორის ისეთებიც იყვნენ, ვინც თბილისში თავისი საქმისთვის წამოვიდა. აი, მე მაგალითად, ეს ტელეფონი შევიძინე, აგერ ჩემმა მეგობარმა დიდი ხნის უნახავი შეყვარებული ნახა. “მარშუტკაში“ იყვნენ ისეთებიც, ვისაც თბილისი ნანახი არ ჰქონდა, ისინი საკატაოდ წამოვიდნენ“.

შეკრება დაახლოებით ორი საათი გაგრძელდა. ტელევიზიების წარმომადგენლებს ის, რაზეც ზემოთ გიამბეთ, არ გადაუღიათ, რადგან ისინი დარბაზში იყვნენ შესულები და იქ მუშაობდნენ. როცა გარეთ გამოსულებს ვკითხეთ, თუ რა ხდებოდა შიგნით, გვითხრეს, რომ “ძალიან რთული იყო, ამდენი გათიშული, დაზომბირებული ადამიანის ცქერა“.

P.S. პრესა.გე–ს მიერ, რეპორტაჟული სტილის მასალაში მოყვანილი თითოეული სიტყვა ეფუძნება კონკრეტული ადამიანების მონათხრობებს. ხელში ფურცელი და პასტა გვეჭირა, ადამიანებს ჩვენს თავს ვაცნობდით და ჩანაწერებს მხოლოდფ ამის შემდეგ ვაკეთებდით.