"ბუნებრივად  იბადება კითხვა - რატომ არის ომში ჩასაბმელად ეს აშკარა, უკვე ღია, სრულად დაუფარავად უტიფარი   პროვოკაციები მაინცადამაინც და განსაკუთრებულად აქტიურად საქართველოსკენ მომართული? რუსეთის აგრესიის მსხვერპლი გარდა ჩვენი ქვეყნისა, ასევე არის პრაქტიკულად ყველა მისი მეზობელი და ტერიტორიული პრეტენზიები, ასევე რუსეთთან ტრადიციული მტრობა, რისი "გაღვიძებაც"  იოლად შეიძლება,   წესით არანაკლებ უნდა ჰქონდეს ფინეთსაც, ბალტიის ქვეყნებსაც, იაპონიასაც, თვით  შუა აზიის სახელმწიფოებსაც კი.... 

რატომ მაინცადამაინც საქართველოა მთავარი სამიზნე? იქნებ იმიტომ, რომ აქ ყველაზე ნოყიერი ნიადაგია პროვოკაციისათვის, რადგან მტრული შიდა ძალა - ნაცები, როგორც კლასიკური მეხუთე კოლონა, ამ პროვოკაციულ მოწოდებებს უმალ "პროაქტიურად" ეხმაურებიან და ომში ჩაბმის მიზანიც აქ გაცილებით უფრო იოლად არის მისაღწევი, ვიდრე სხვაგან! 

რაღა თქმა უნდა, ეს არგუმენტი ნამდვილად სიმართლეს გავს,მაგრამ, ჩემი აზრით,  მხოლოდ ნაწილობრივ წარმოაჩენს საქმის ვითარებას. მიზნის მიღწევის შანსი აქ მეტია, მაგრამ ღირს კი რამედ ეს მიზანი?მართლაც, თუ ობიექტურად განვსჯით, საქართველოს არა აქვს რაიმე ანგარიშგასაწევი რესურსი, რომ რუსეთს მეტ-ნაკლებად სერიოზული პრობლემა შეუქმნას, თუკი დაუშვებთ, რომ  ცხინვალის რეგიონსა ან აფხაზეთს შეუტევს. სამხედრო თვალსაზრისით ეს თვითმკვლელობა იქნება და რუსეთს ძალიან მცირე დრო დასჭირდება ჩვენი არმიის და სამხედრო პოტენციალის მთლიანად მიწასთან გასასწორებლად. უარესადაა საქმე პოლიტიკური თვალსაზრისით - ეს, განსაკუთრებით აფხაზეთზე ნებისმიერი ძალისმიერი შეტევა, ქართული სახელმწიფოებრიობისათვის საბოლოოდ ძირის გამოთხრასა ნიშნავს. მაშ, ვინაიდან რუსეთს ამითი ვნება კი არ მიადგება, არამედ პირიქით - სამაგალითოდ დაისჯება და განადგურდება საქართველო, ხოლო რუსეთისთვის კიდევ ერთხელ "ნიღბის ჩამოგლეჯა" უკრაინაში ჩადენილის შემდეგ უკვე არასერიოზული, წყალლწყალა  არგუმენტია, რაღა მიზანი უნდა ჰქონდეს ასეთ პროვოკაციას, საქართველოს ომში ჩაბმას, როცა "ჩიტი ბრდღვნადაც აშკარად არა ღირს"?! 

მაგრამ ეს მხოლოდ ერთი შეხედვით. სინამდვილეში, საქართველოს ჩართვა ომში და შესაბამისად, რუსეთის სამხედრო გააქტიურება კავკასიის რეგიონში უზარმაზარი დესტაბილიზაციის ტრიგერი შეიძლება გახდეს! ასეთ შემთხვევაში დიდია ალბათობა, რომ განახლდეს სომხეთ-აზერბაიჯანის დაპირისპირება (სომხეთში პარალელურად უკვე მზადდება ფაშინიანის გადადგომის მოთხოვნით სამშვიდობო პროცესის სერიოზული ტორპედირება)  და საბოლოოდ, დაინგრეს რუსეთსა და თურქეთს შორის ყარაბაღის ბოლო ომისას მიღწეული ერთგვარი ძალთა ბალანსი. საქართველოს ჩართვა ომში შექმნის  ძალიან დიდ რისკს, რომ მთლიანად დენთის კასრივით აფეთქდეს მთელი კავკასია, მოხდეს ამ რეგიონის სრული დესტაბილიზაცია, რაც ავტომატურად გამოიწვევს რუსეთის სამხრეთის ფლანგის, ვიდრე ჩინეთამდე,  დესტაბილიზაციასაც.  საქართველოს ომში ჩართვის გზით შეიქმნება ომში ასევე თურქეთის პირდაპირი ან ირიბი ჩაბმის და შესაბამისად, შუა აზიის სახელმწიფოებისაც, სადაც პროთურქული გავლენები დომინანტურია, თანამონაწილეობის აშკარა  წინაპირობებიც. ამდენად, მსგავსი პოტენციალი და რეალური პერსპექტივა დიდი ომის გაჩაღებისა,  არც ჩრდილოეთით და არც რუსეთის აღმოსავლეთით, არც ერთ სხვა რეგიონს არ გააჩნია. მეტიც: სწორედ კავკასიის აფეთქების რეალური  პოტენციალის გამო, ხდება საქართველოში ამ მეხუთე კოლონის - ნაცების კარგად შენახვა და მათი ყოველმხრივ დაცვა სამართლისა და სამართლიანობისგან! რისი სიმბოლოცაა სააკაშვილის ჯანდაცვასთან დაკავშირებული ფარსი. 

ამიტომ: ჩემი აზრით, მხოლოდ პასიური თავდაცვა ამ ღია პროვოკაციებისგან საკმარისი არ არის. მე მგონი, საქართველომ უნდა გაააქტიუროს თავისი რეგიონული პოლიტიკა და უწინარეს ყოვლია, თურქეთთან კოორდინაციით შეეცადოს გაატაროს გარკვეული პრევენციული ზომები, რათა კავკასიაში მშვიდობის შენარჩუნება უზრუნველყოფილი იქნას.  ასევე - აუცილებელია ნაცების მტრული პროპაგანდის წინააღმდეგ უფრო აქტიური მოქმედება და მეხუთე კოლონის ტრიბუნების დასამარება"!