დღეს for.ge-ს პრეს-კლუბის სტუმარი იყო ექსპერტი კავკასიის საკითხებში, მამუკა არეშიძე, რომელმაც ჟურნალისტების კითხვებს უპასუხა. თავდაპირველად მან ისაუბრა იმ ახალ პოლიტიკურ ტაქტიკაზე, რაც უკანასკნელ პერიოდში აფხაზების ქმედებებში შეინიშნება. კერძოდ, ისინი საკუთარი თავის რეაბილიტაციას და აფხაზეთის ომის მოვლენების ისე წარმოჩენას ცდილობენ, თითქოს, მაშინ, ქართველების ეთნოწმენდა და ქართველების მიმართ სასტიკი ქმედებები ჩადენილი არ ყოფილა და პირიქით, სწორედ ქართველები სჩადიოდნენ სისასტიკეებს აფხაზების მიმართ. მამუკა არეშიძის თქმით ეს გააქტიურება იმას უკავშირდება, რომ როგორც ჩანს, შეიქმნა სპეციალური პიარ-გეგმა, რომლის მიხედვითაც უნდა მოხდეს იმ დოკუმენტის დეზავუირება (გაქარწყლება), რომელიც აფხაზეთში ჩატარებულ ეთნოწმენდასთან დაკავშირებით საერთაშორისო ორგანიზაციების მიერ არის შექმნილი.

ექსპერტის თქმით, როდესაც საქართველო ჩეჩენ დევნილებს იღებდა და შემდეგ ისინი პანკისის ხეობაში იყრიდნენ თავს, 2011 წლის თებერვალში პუტინმა განაცხადა, - ქართველების გამკვირვებია, რადგან აფხაზეთის ომის დროს ჩეჩნები ქართველების თავებით ფეხბურთს თამაშობდნენ, ახლა კი ქართველები მათ ღებულობენო.

„სხვათაშორის, პუტინის ამ ნათქვამს აფხაზეთში დღემდე მტკივნეულად აღიქვამენ. ყურადსაღებია ისიც, რომ პუტინმა ამაში ჩეჩნები მაშინ პირველად დაადანაშაულა. დღეს შექმნილია განსაკუთრებული პიარ-სქემა, რომლის მიხედვითაც ერთი მხრივ, უნდა მოხდეს ამ საერთაშორისო დოკუმენტების გაქარწყლება, მეორე მხრივ, აფხაზების რეაბილიტაცია, რადგან ისინი თვლიან, რომ ეს დამოუკიდებლობის გზაზე ძალიან მნიშვნელოვანი ნაბიჯი იქნება, განსაკუთრებით სოჭის ოლიმპიადის კონტექსტში, სადაც მთელი მსოფლიო მოიყრის თავს. ამიტომ, მათ ეს სჭირდებათ. სხვათაშორის, ისინი არა მხოლოდ ამ ნაბიჯებს დგამენ. იმ საერთაშორისო აჟიოტაჟის ფონზე, რომელიც ილორის ეკლესიის არასწორ რესტავრაციასთან და ზოგიერთი სხვა ძეგლების მიმართ უყურადღებობასთან იყო დაკავშირებული, გუშინწინ ანქვაბმა მოიწვია თათბირი, სადაც აფხაზმა ისტორიკოსებმა და არქეოლოგებმა წარადგინეს 10 ძეგლის სია, რომელიც პირველ რიგში უნდა გარემონტდეს“, - ამბობს მამუკა არეშიძე.

მისი თქმით, ეს ძეგლებია - ილორი, მოქვი, თამარის ხიდი, ბიჭვინთის ეკლესია და ა.შ. ამით აფხაზეთი ცდილობს ცივილიზებული, თვითმყოფადი სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნის იმიჯი შეიქმნას და ეს იმ ერთიანი პიარ-სტრატეგიის ნაწილია, რომლითაც აფხაზეთი საკუთარ რეაბილიტაციას ცდილობს.

პაატა ზაქარეიშვილმა განაცხადა, რომ ჩეჩნების მიერ ქართველების თავებით თამაში მითია. ეს მართლაც ასეა?

- მე თვითონაც ამ პროცესების მონაწილე ვიყავი აფხაზეთში ომის დაწყებამდეც და მისი დასრულების შემდეგაც. საქმე იმაშია, რომ მეც ვცდილობდი მეპოვა ადამიანები, რომლებმაც ეს ფაქტი საკუთარი თვალით ნახეს. ბუნებრივია, ამას ქართველები ვერ შეესწრებოდნენ, მაგრამ მე ვცდილობდი თვითმხილველები ჩეჩნეთშიც მეპოვა. მინდა გითხრათ, რომ ვერ ვნახე ადამიანები, რომლებსაც შეიძლებოდა ეს მოვლენების საკუთარი თვალით ჰქონოდათ ნანახი, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ეს არ მომხდარა. მე ვერ გეტყვით, ეს იყო თუ არა, მაგრამ ეს იყო ამბავი, რომელიც წლების განმავლობაში ძალიან მყარად მუსირებდა. რაც შეეხება პაატა ზაქარეიშვილის ნათქვამს, შეიძლება ამბავს, რომლის დამადასტურებელ მტკიცებულებას ვერ მოიპოვებ, მითიც დაარქვა და რამე სხვა სახელიც. დამადასტურებელი საბუთი მე ვერ ვიპოვე, მაგრამ ხაზგასმით ვიმეორებ, ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ეს ამბავი არ მომხდარა.

თავის დროზე, ძალიან დიდი ხარჯის გაწევის საფასურად რომ არ მოგვეპოვებინა გაგრის კადრები, ისიც მითად დარჩებოდა, რაც გაგრის დაცემის დღეებში ქალაქის ქუჩებში ხდებოდა. იყო ასეთი გადაცემა „საღამო მშვიდობისა“ და სწორედ ამ გუნდის დამსახურებაა, რომ დღეს ეს კადრები ჩვენ გვაქვს. ახლა, უკვე, ეს მითი არ არის, რადგან ჩვენ დოკუმენტური კადრები გვაქვს და ყველამ იცის, როგორ იყო გაგრის ქუჩები დახოცილი ქართველებით მოფენილი.

როგორ ფიქრობთ, აფხაზების ეს გააქტიურება მათი დამოუკიდებელი ქმედებაა, თუ შეიძლება მათ ამ კონკრეტულ შემთხვევაშიც რუსები უმაგრებენ ზურგს?

- რასაკვირველია, შეიძლება ასეც იყოს, მაგრამ შეიძლება ეს სწორედ აფხაზების ნოვატორული პოლიტიკური სვლა იყოს, რადგან ოსებისგან განსხვავებით, აფხაზები ამ თვალსაზრისით ბევრად უფრო კრეატიულები არიან.

აფხაზები საერთაშორისო საზოგადოების თვალში საკუთარი თავის რეაბილიტაციას ცდილობენ. ამ დროს კი პაატა ზაქარეიშვილი ამბობს, რომ ეს თავებით ფეხბურთის თამაში მითია. გამოდის, რომ ამ პოლიტიკაში აფხაზებს ჩვენც ვეხმარებით, თუ ჩვენც გვაქვს რაიმე საპასუხო პოლიტიკური გეგმა?

- მოდით, ასე ვთქვათ, რა ხდებოდა გაგრის სტადიონზე ჩემთვის რთული სათქმელია, რადგან დოკუმენტური დადასტურება ამისი არ მაქვს. სამაგიეროდ, მაქვს დოკუმენტურად დადასტურებული საბუთი, რა ხდებოდა გუდაუთის რაიონის სოფელ ახალსოფელში, სადაც რაჭიდან გადასახლებული ადამიანები ცხოვრობდნენ. სხვა ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, მხოლოდ ეს იყო საზარელი ფაქტი. უამრავი ფაქტი შემიძლია მოვიყვანო, ოჯახების თვალწინ მშობლებს როგორ ხოცავდნენ, როგორ ყრიდნენ ჭებში და ა.შ. მაგრამ ეს ყველაფერი გაბნეული ფრაგმენტები იყო. ასევე შემიძლია დოკუმენტური ფაქტები მოვიყვანო რა ხდებოდა ოჩამჩირის რაიონში, ანუ ზოგიერთი ქართველის მიერ რა დანაშაული იქნა ჩადენილი. ეს ყველაფერი ძალიან კარგად ვიცი, რადგან ზოგიერთ შემთხვევაში იმ პერიოდში იქ ვიყავი, თუმცა ბუნებრივია, მე ამ ფაქტებს არ ვესწრებოდი. რაც შეეხება ახალსოფელს, სწორედ იქ იყო მასიური ეთნოწმენდა გენოციდის ნიშნებით და ეს მე ძალიან კარგად ვიცი. ასე რომ, ესეც იყო და ისიც იყო. როდესაც ვამბობ, რომ დოკუმენტური მონაცემები არ მაქვს, ერთ შემთხვევაში არ მაქვს, მაგრამ მეორე შემთხვევაში მაქვს. თავებით ფეხბურთს ითამაშებდნენ, თუ სოფლის მაცხოვრებელ ქალებს მასობრივად გააუპატიურებდნენ და ბავშვებს დახოცავდნენ, ამას გადამწყვეტი მნიშვნელობა არ აქვს.

რაც შეეხება იმას, აფხაზებს ვეხმარებით თუ არა და ეს სახელმწიფო პოლიტიკის ნაწილია თუ არა, მე მგონია, რომ პაატა ზაქარეიშვილს კონკრეტულ ამბავთან დაკავშირებით დაუსვეს კითხვა და მან ამ კონკრეტულ კითხვას უპასუხა. საქართველოს სხვა პოლიტიკური ლიდერებისა თუ ასე ვთქვათ, მოლაპარაკე თავების ასეთი ტიპის განცხადება მე არ მსმენია. პაატა ზაქარეიშვილი უაღრესად კომპეტენტურია ამ საკითხებში, რადგან ისიც ომამდეც და ომის შემდგომაც ამ პროცესებში იყო ჩართული და უამრავი ტყვის გაცვლაში მიიღო მონაწილეობა. მან რასაკვირველია, ბევრი რამ იცის, მაგრამ როგორც მოგახსენეთ, ვფიქრობ, რომ მას კონკრეტულ ამბავთან დაკავშირებით დაუსვეს კითხვა და ამიტომ გააკეთა ასეთი განცხადება.

ბატონო მამუკა, როგორ ფიქრობთ, ჩვენც უნდა გავააქტიუროთ გარკვეული კამპანია იმ სულისკვეთებით, რომ ჩვენსა და აფხაზებს შორის არაფერი ყოფილა, რომ გასაყოფი არაფერი გვაქვს და ა.შ. თუ უნდა ითქვას, სინამდვილეში ვის მოუწყვეს ეთნოწმენდა?

- რასაკვირველია, ეს ყველაფერი უნდა ითქვას, მაგრამ სწორედ „მაგრამშია“ საქმე. გვაქვს ჩვენ დღეს იმის დრო, რომ მხოლოდ ეთნოწმენდაზე, ადამიანების სიცოცხლის ხელყოფაზე და მხოლოდ ცუდზე ვილაპარაკოთ? მე ვფიქრობ, რომ ეს ეტაპი უკვე გავიარეთ, ამაზე უამრავი წიგნია დაწერილი და საერთაშორისო ორგანიზაციებში შესაბამის დოკუმენტებია შექმნილი. იმისთვის, რომ ინიციატივა ხელში ავიღოთ და მდგომარეობის რადიკალურად შეცვლა მოვახერხოთ, მხოლოდ აუგზე ლაპარაკი არ ივარგებს. აქ ისეთი პოლიტიკაა შესამუშავებელი, რომელიც ორიენტირებული იქნება ხვალინდელ დღეზე და არა მხოლოდ გუშინდელზე. არაფერი უნდა დავივიწყოთ,  მაგრამ მხოლოდ ამაზე ლაპარაკი არ მოგვიტანს იმ შედეგს, როგორიც იყო, მაგალითად, მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ გერმანიისა და დანარჩენი ევროპის დაახლოება. ამ პრინციპით, რაზეც ახლა ვლაპარაკობთ, გერმანელები დღემდე იზოლაციაში უნდა ყოფილიყვნენ, მაგრამ ეს რეალურ პოლიტიკას არ ესადაგება. ამიტომ ჩვენ ცოტა სხვა კონტექსტში უნდა ვიფიქროთ, ასევე ოსებთან დაკავშირებითაც. მე იქ ხეზე მიბმული დამწვარი ქართველიც მინახავს და ასეთივე დამწვარი ოსიც. აქედან გამომდინარე, იქაც სხვა პოლიტიკური სვლებია გასაკეთებელი.

წლების განმავლობაში ცხინვალის ტელევიზიას პარასკეობით ჰქონდა დილის გადაცემა, რომელიც იწყებოდა სიტყვებით „ფაშისტი ქართველები“ და გრძელდებოდა ამ პათოსით. ამაზე მთელი თაობები გაიზარდნენ, მაგრამ დღეს ეს თაობები პროცესებს სხვა თვალით უყურებენ და თვითონვე ამბობენ, - ამ ტიპის პროპაგანდით ამათ ჩვენი ბავშვობა დაამახინჯესო. ასე რომ, აუცილებელია ხვალინდელ დღეზე ორიენტაცია და სხვა ტიპის მიდგომების შემუშავება. არაფერი უნდა დავივიწყოთ, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ სულ ამაზე უნდა ვილაპარაკოთ.

ბატონო მამუკა, რუსეთს გაცხადებული პრიორიტეტების დონეზე აქვს ის, რომ აფხაზეთის და სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობა უნდა განამტკიცოს. ამ ფონზე, მისცემს იგი საშუალებას საქართველოს თავის ოკუპირებულ ტერიტორიებთან დაახლოვდეს და ახალი ტიპის ურთერთობა დაიწყოს?

- რასაკვირველია, რუსეთი ამ ეტაპზე ამ ორ რეგიონში და განსაკუთრებით აფხაზეთში, საკუთარი გავლენის შემცირებას არ გეგმავს. რა თქმა უნდა, ის ყველაფერს გააკეთებს იმისთვის, რომ მისი გავლენები გაიზარდოს და მყარი იყოს, მაგრამ რუსეთის გავლენის გაზრდას აფხაზეთში თურქეთის გავლენის არსებობა უშლის ხელს. ამას აფხაზური მუსულმანური თემის ზრდა უშლის ხელს. თავად რუსი სპეციალისტები ამბობენ, რომ 2005-2006 წელს ეს იყო 100-კაციანი გუნდი, ხოლო ახლა ისინი 3000 არიან. პატარა აფხაზეთისთვის კი 3000-კაციანი მრევლი უკვე დიდი ციფრია. ასე რომ, იქ მხოლოდ საქართველოს გავლენის შესასუსტებლად, ან არდასაშვებად კი არ მიდის ბრძოლა, არამედ თურქეთის გავლენის წინააღმდეგაც, მაგრამ ნაკლებეფექტურად. ასე რომ, მეორე საკითხია, რუსეთი ვის რის უფლებას მისცემს. მთავარია, ჩვენ როგორ ვიმუშავებთ, რადგან მოდით, ასე ვთქვათ - ასეთი ტიპის პროცესში ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს, ვის ხელშია ინიციატივა. თუ შენ ისეთი იდეა შესთავაზე, ისეთი პოზიციის დემონსტრირება მოახდინე, რომელიც ინიციატივის ხელში აღების საშუალებას გაძლევს, მაშინ ძალიან წინ ხარ, თუ არადა მაშინ ვიქნებით ისე, როგორც ვართ დღეს, როდესაც პრაქტიკულად არანაირი პოლიტიკა არ გვაქვს და მივტირით იმას, რომ ვიღაცის გავლენები ძლიერდება და მივტირით იმას, თუ რა იყო გუშინ.

მუსულმანი აფხაზები რუსეთის მხრიდან ჩრდილოეთ კავკასიის კონტექსტში აღიქმება საფრთხედ?

- არა, აქ სწორედ ჩრდილოეთ კავკასია არაფერ შუაშია. რუსეთი მუსულმან აფხაზებს ზუსტად იმიტომ თვლის საფრთხედ, რომ ისინი თურქეთის იდეების გამტარებლებად აღიქმებიან, ისევე როგორც ზოგიერთ შემთხვევაში ქართული სახელმწიფო აჭარელ მუსულმანებს თურქული პოზიციების გამტარებლებად აღიქვამს, რაც ყოველთვის სწორი არ არის. აფხაზეთის შემთხვევაში კი, ეს დამოკიდებულება სწორია.

საქართველო-რუსეთის რკინიგზის აღდგენასთან დაკავშირებით როგორია თქვენი პოზიცია და რა შეიძლება ამით საქართველომ მოიგოს, ან წააგოს?

- ერთი რამ უნდა ითქვას, ყოველ კონკრეტულ მომენტში არა მხოლოდ პოლიტიკური მიზანშეწონილობიდან უნდა გამოვიდეთ. ჩვენ პატარა ქვეყანა ვართ და იმდენი დავკარგეთ, რომ მეტის დაკარგვის უფლება აღარ გვაქვს. ამიტომ პოლიტიკური მიზანშეწონილობიდან კი არა, არამედ იქიდან უნდა გამოვიდეთ, რამდენად გვჭირდება ამა თუ იმ ნაბიჯის გადადგმა. აქ დასათვლელია არა მხოლოდ პოლიტიკური შემადგენელი, რის დათვლაც, მაგალითად, მე და ჩემს კოლეგებსაც შეგვიძლია, არამედ ეკონომიკური შემადგენელიც დასათვლელია. საბოლოო ჯამში, გამოდის, პოლიტიკურ - ეკონომიკური შემადგენელი, რომელიც საერთო სურათს მოგვცემს და ის წლებზე გათვლით არის დასათვლელი, ვის რას მოუტანს - რას მოუტანს ჩვენს მეზობლებს და რას მოგვიტანს ჩვენ. შეიძლება სწორედ ამის შემდეგ იქნეს გადაწყვეტილება მიღებული.

ერთადერთი, რაც დღევანდელ ვითარებაში მომწონს, არის განცხადებები, რომლებიც ორიენტირებულია ზონდაჟზე და არა იმწუთიერი გადაწყვეტილებების მიღებაზე. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია, საზოგადოებრივი აზრის ზონდაჟი, მეზობელი ქვეყნების ზონდაჟი, რეგიონალური მოთამაშეების პოზიციების ზონდაჟი, საერთაშორისო ორგანიზაციების და ტრანსნაციონალური კომპანიების ზონდაჟი და ა.შ. როგორც რკინიგზა, ასევე ზოგიერთი სხვა საკითხი, რომლებიც არ მინდა ჩამოვთვალო, ნახსენებია ზონდაჟისთვის, რის შემდეგაც ღებულობ საინტერესო სურათს და შემდეგ უკვე აკეთებ დასკვნებს, ანუ, ეს არის ზონდაჟის პროცესი და შემდეგ უკვე დოკუმენტზებზე მუშაობა, რაც ძალიან საინტერესოა.

რაც შეეხება რკინიგზას, მე ვფიქრობ, რომ ჯერ არ არის საბოლოო გადაწყვეტილება მისაღები. საბოლოო გადაწყვეტილება მხოლოდ იმის შემდეგ შეიძლება მისაღები იყოს, რაც გადაიდგმება ის ნაბიჯები, რომლებზეც ზემოთ ვისაუბრე. ამ რკინიგზის გარდა არსებობს კიდევ ერთი პროექტი, რომელიც ხშირ შემთხვევაში, თითქოს, მივიწყებულია. ეს არის წრიული პროექტი, შავი ზღვის გარშემო, რომელშიც ძალიან ბევრი ქვეყანაა ჩართული. წრიული პროექტის განხორციელება (საერთაშორისო სამანქანო გზის გაყვანა, მათ შორის საქართველოს ტერიტორიაზეც) ზუსტად იმიტომ ვერ ხერხდება, რომ ეს მონაკვეთი ამოვარდნილია. აქედან გამომდინარე, ვიდრე აფხაზეთის და დანარჩენი საქართველოს ურთიერთობა არ გაირკვევა და კომუნიკაცია არ დამყარდება, არავითარ წრიულ გზაზე ლაპარაკი არ შეიძლება იყოს.

გუშინ გავრცელდა ინფორმაცია, რომ ქვემო ქართლში მცხოვრებმა აზერბაიჯანელებმა საკუთარი დროშა, ჰიმნი და ღერბი შეიმუშავეს. რა ინფორმაციას ფლობთ იქ მიმდინარე პროცესებთან დაკავშირებით?

- ეს არის ადამიანების ერთი ჯგუფის (სულ 6-7 კაცის) ნამუშევარი. საქმე იმაშია, რომ წინა ხელისუფლებამ ჯავახეთშიც და ქვემო ქართლშიც შექმნა პოლიციური რეჟიმი და ძალით იჭერდა სიტუაციას. ეს სიტუაცია არ შეიძლებოდა დაუსრულებლად გაგრძელებულიყო. აქედან გამომდინარე, ნიუტონის მესამე კანონი ამოქმედდა, როდესაც შეკუმშული ზამბარა გაიშალა. ამიტომ მიმაჩნია, რომ ქვემო ქართლში მართვის სადავეები ხელში უნდა აიღონ პროფესიონალებმა, რომლებმაც კარგად იციან ისლამი და ქვემო ქართლში რეალური მდგომარეობა. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ასეთი ვითარება ყოველთვის გვექნება.

ქვემო ქართლელი აზერბაიჯანელები ოფიციალური ბაქოს პოზიციით გაღიზიანებულები არიან (თუ რატომ, ამაზე საუბარი შორს წაგვიყვანს) და ამიტომ ისინი ქართულ სახელმწიფოებრივ სივრცეში ინტეგრაციისთვის უფრო მონდომებულები არიან. ამ შემთხვევაში, თუ ხელისუფლების მხრიდან იქნება სერიოზული მხარდაჭერა, ნებისმიერი ასეთი დემარში ვერავითარ შემთხვევაში გამოძახილს ვერ ჰპოვებს. ახლა ქართულ სახელმწიფოებრივ სივრცეში აზერბაიჯანელების ინტეგრაციის პროცესი ისეთი არ არის, როგორიც მე შეიძლება მინდოდეს და როგორადაც ის წარმომიდგენია.

ბატონო მამუკა, „ნაციონალურმა მოძრაობამ“ 19 აპრილისთვის ფართომასშტაბიანი აქცია დაანონსა. თქვენი შეფასება როგორია ამასთან დაკავშირებით?

- ჩემი ინფორმაციით, ეს აქცია ნაციონალებმა შეგნებულად დაანონსეს და ეს იყო მათი გზავნილი საზოგადოებისთვის. პირველი ის, რომ ისინი ბრძოლას არ წყვეტენ. მეორე - გარკვეული თარიღი მონიშნეს, როდესაც ხელისუფლებას სერიოზულ დარტყმას მიაყენებენ, მაგრამ მათ არ თქვეს მთავარი. მათ არ თქვეს, რომ 19 აპრილამდე დაგეგმილია აქციათა ციკლი, სხვადასხვა ქალაქში, მათ შორის დედაქალაქშიც. აქციების ეს ციკლი სოციალურ მოთხოვნებზე იქნება ორიენტირებული, მით უმეტეს, რომ სამწუხაროდ, ზოგ შემთხვევაში, ხელისუფლების ახალი სოციალური პოლიტიკა მათ ამის საშუალებას აძლევს.

თქვენი ნათქვამიდან გამომდინარე, ეს იქნება აქციები, რომელთა უკანაც წესით არ შეიძლება „ნაციონალური მოძრაობა“ მოვიაზროთ?

- სწორი შეკითხვაა, მაგრამ ნაციონალების იქ არყოფნა ცუდად შეფუთული იქნება. ისინი გამოჩნდებიან, ამ შემთხვევას ხელიდან არ გაუშვებენ, მაგრამ შეეცდებიან ეს გაასაღონ, როგორც კონკრეტული სოციალური ფენის პროტესტი, სადაც ისინი, როგორც პოლიტიკური ჯგუფის წარმომადგენლებიც იმყოფებიან.

ეს იმისთვის კეთდება, რომ ქვეყანაში საპროტესტო ტალღის არსებობის ინსცენირება მოხდეს?

- მე არ მინდა, ამაზე ბევრი ვილაპარაკო, მაგრამ სულ ახლახანს მომივიდა ინფორმაცია იმასთან დაკავშირებით, თუ რა ხდება გორში. იქ, ჭალის რაიონში არის ახალაშენებული შენობა, სადაც ლტოლვილთა და განსახლების სამინისტრო უნდა განთავსებულიყო. ამჟამად იქ დიდი და პატარა ლიახვის სამი თემის საკრებულოა განთავსებული. გახსოვთ, ალბათ, მარჯანიშვილის მოედანზე ზონდერების სათავო შტაბი იყო განლაგებული, ბადრი ბასიშვილის მეთაურობით. ახლა ეს შტაბი, მთელი თავისი შემადგენლობით გორში, ამ შენობაშია მეოთხე სართულზე გადაბარგებული. მას ხშირად სტუმრობენ ნაციონალების სხვადასხვა რანგის ჩინოვნიკები და ის ადამიანები, რომლებმაც „ქართული ონების“ აქციების მონაწილეებს თავ-პირი არაერთხელ დაამტვრიეს (სხვათაშორის, ამის გამო არავინ დასჯილა), ახლა ამ შენობაში იყრიან თავს.

ერთი კვირის წინ იქ ჩასული იყო მიხეილ სააკაშვილი და ითქვა, რომ 2-3 კვირაში აპირებენ ამ აქციების დაწყებას. იქ ყოველ წუთში საუბარია იმაზე, რომ ბრძოლა არ დასრულებულა, ბრძოლა გრძელდება და 2-3 კვირის შემდეგ დაიწყება აქციები სოციალური მოთხოვნებით და არ არის გამორიცული, იქ პოლიტიკური მოთხოვნებიც გაჟღერდეს.

თქვენ ზონდერების მობილიზებაზე საუბრობთ და შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ „ნაციონალური მოძრაობა“ პროცესების ესკალაციას ეცდება?

- მე არაფერი მინდა ვთქვა, გარდა იმისა, რაც ვთქვი, რადგან სხვა ყველაფერი ვარაუდია, თუმცა ვარაუდის უფლება, ბუნებრივია, გვაქვს. აბა რატომ უნდა იყოს ეს ხალხი იქ მობილიზებული? თუმცა, მობილიზებაც ცოტა რთული სათქმელია, რადგან ეს ადამიანები გორის რაიონის მკვიდრნი არიან, ისინი უბრალოდ თავს იყრიან იქ, როგორც ამ ჯგუფის წევრები. ისიც უნდა ითქვას, რომ ამ რეგიონში „ნაციონალურ მოძრაობაში“ ადამიანების გაწევრიანებაც მიმდინარეობს და მათ ამ საკრებულოების წიაღში დასაქმებაც. ჩემი ინფორმაციით, ბოლო დროს 50-მდე კაცი დაასაქმეს. ახლა, მე გორის მაგალითი მოვიყვანე, მაგრამ მაქვს ინფორმაცია, რომ სხვა რეგიონებში მსგავსი მზადება შეინიშნება.

„ნაციონალური მოძრაობა“ უაღრესად ორგანიზებული პოლიტიკური ძალაა, მაგრამ არჩევნების დროს გარკვეული შეცდომები დაუშვა, რომელთა გამოსწორებასაც ახლა ცდილობს. ამასთანავე, ამ პოლიტიკურ ძალას სერიოზული ფინანსური რესურსი აქვს და ბევრი ეკონომიკური ბერკეტი დღესაც მათ ხელშია და თავის დივიდენდებს დღესაც ღებულობენ. ეს ფული მუშაობს, ეს ორგანიზაცია მუშაობს და არ გამიკვირდება, უახლოეს პერიოდში განახლებული, კარგად დაფინანსებული და კარგად ორგანიზებული პარტია თუ წარმოგვიდგინეს. ვანო მერაბიშვილი არც მალავს, რომ ისინი თავისი პარტიის განახლებას აპირებენ. „ნაციონალური მოძრაობა“ ისეთ კამპანიას აწარმოებს, რომ დაჩაგრულია, რომ მიტინგებზე სცემენ, ავიწროებენ, სინამდვილეში კი სერიოზული რევანშისთვის ემზადებიან. ეს მე არასოდეს დამიმალავს და ყოველთვის ვსაუბრობდი ამაზე. სამწუხაროდ, მსმენელი მყავს აპათიური.

ხელისუფლება რას უპირისპირებს ამ ყველაფერს?

- მე არ ვიცი, ხელისუფლება ამას რას უპირისპირებს, ეს მათ უნდა ჰკითხოთ, მაგრამ ხშირ შემთხვევაში, ხელისუფლებას ხელები შებორკილი აქვს, რადგან „ნაციონალურმა მოძრაობამ“ მოახერხა დასავლეთში საკუთარი მომხრეების მობილიზება. ეს ის ადამიანები არიან, რომლებიც სხვადასხვა საერთაშორისო პოლიტიკურ ორგანიზაციაში სერიოზულ თანამდებობებზე არიან და რომლებიც ისტერიკაში ვარდებიან, საკმარისია აქ ვიღაცას შეეხო. თქვენ ალბათ იცით (ირაკლი კაკაბაძის ინფორმაცია არსებობდა ამასთან დაკავშირებით), რომ სამი ამერიკელი სენატორი კატეგორიულად ითხოვდა, საქართველოსთვის სანქციები დაეკისრებინათ, რადგან აქ ადამიანის უფლებები ილახება.

ეს არის ცინიზმი, რადგან საქართველოში ადამიანის უფლებების შელახვა მყარი სახელმწიფოებრივი ტრადიცია იყო. სასამართლოს ფეხქვეშ გათელვა, ძალოვანი სტრუქტურების პოლიტიკურ იარაღად ქცევა და ა.შ. რაც სწორედ „ნაციონალური მოძრაობის“ მიერ ჩამოყალიბებული სახელმწიფოს მართვის ფორმა იყო. ასე რომ, ამერიკელი კი არა, ვინც არ უნდა იყოს, ჩემთვის ასეთი პოლიტიკური დემარში არის ცინიზმი და სხვა არაფერი. სამწუხაროდ, დასავლეთის ფაქტორს ეტყობა სერიოზული ანგარიში ეწევა და აქედან გამომდინარე, სამართლიანობის აღდგენა მიდის დაბალი ტემპით, არაეფექტურად და ადამიანებს, ბევრ დაჩაგრულს და გაუბედურებულს, უჩნდება იმის განცდა, რომ მათი მშველელი არ ჩანს. 8 თებერვლის ექსცესიც ამიტომ მოხდა. გაღიზიანებულმა ადამიანებმა თვითონ გადაწყვიტეს სამართლიანობის აღდგენა.

საქართველოში ხშირად გამოითქმის პრეტენზია „ქართული ოცნების“ მიერ საერთაშორისო ასპარეზზე არასათანადო პიარის წარმოებასთან დაკავშირებით. როგორ ფიქრობთ, მართლაც არია ამ მხრივ პრობლემა?

- ზუსტად ასე ვფიქრობ მეც. არჩევნების წინაპერიოდში, ევროსაბჭოში (სტრასბურგში) 12 პიარკომპანია ფუნქციონირებდა. აქედან შვიდი „ნაციონალურ მოძრაობაზე“ მუშაობდა და სერიოზული შედეგიც ჰქონდა. ასეთი პატარა ქვეყნის ხელისუფლების, როგორც საქართველოა, მხარდამჭერი იყო ევროპის სახალხო პარტია, რომელიც სერიოზული ძალაა. მე ვერ ვხვდები, რატომ არ უნდა ჰქონდეს შესაბამისი ორიენტაციის ქართულ პარტიებს ევროპის სახალხო პარტიაში წარმომადგენლობა, ან ევროპის სოციალისტურ ინტერნაციონალში (რომელიც ასევე სერიოზული ძალაა) რატომ არ უნდა იყვნენ ქართული პარტიები წარმოდგენილები. ასევე არ მესმის, რატომ არის „ქართული ოცნების“ პიარკომპანიების მუშაობა შეწყვეტილი. არჩევნების შემდეგ მათ მუშაობა შეაჩერეს, რაც საერთოდ არ მესმის. ასეთი მძაფრი კონკურენციის პირობებში მსოფლიოს მასშტაბით, შენი ქვეყნის წარმოსაჩენად (თუნდაც ინვესტიციების მოსაზიდად და იმისთვის, რომ აჩვენო, რამდენად უხიფათოა შენი ქვეყანა) ამ კამპანიის წარმოება აუცილებელია.