არჩევნებამდე სულ რამდენიმე თვეა დარჩენილი. ეს ის ძვირფასი დროა, როდესაც პოლიტიკური ძალები ამომრჩეველთან შესახვედრად უნდა ემზადებოდნენ - არა ოპონენტებისკენ ხელის გაშვერითა და ურთიერთბრალდებებით, ცრუ დაპირებებით, პოლიტ-ტექნოლოგიური თაღლითობებით, არამედ პროექტებით, გეგმებით, წინადადებებით, მაგრამ რა ხდება - ხელისუფლებაც და ოპოზიციაც სერიოზული დილემის წინაშე დგანან. ვერც ერთს ვერ გაურკვევია ჰყავს თუ არა ქვეყანას პოლიტპატიმრები, თუ ჰყავს რატომ ჰყავს, თუ არა - მაშინ ვინ შეიწყალა პრეზიდენტმა და რატომ? საზოგადოებას აინტერესებს, რატომ მოექცა ქვეყნის შიდაპოლიტიკური ვითარება გარე ძალების გავლენის ქვეშ, ეს იყო ხელისუფლების უსუსურობა, თუ კიდევ ერთი უნიჭოდ დადგმული სპექტაკლი. ასეა თუ ისე, ამერიკელი სენატორების მონოლოგებმა დემოკრატიულ ღირებულებებზე, ქართული საზოგადოების სამართლიანი გულისწყრომა გამოიწვია. უკვე სახეზეა დასავლური ფასეულობების მიმართ უარყოფითი დამოკიდებულება, რომელიც ქვეყნის პოლიტიკური მდგომარეობიდან გამომდინარე კიდევ მეტად გაღრმავდება, რაც თავის სიტყვას ახლო მომავალში აუცილებლად იტყვის. ქართულ-ამერიკული რესპუბლიკური ალიანსის საქართველოს წარმომადგენლობის თავჯდომარე, ირაკლი შიხიაშვილი, for.ge-სთან ინტერვიუში ამბობს, რომ არსებული ორი პოლიტიკური ძალა, ურთიერთდაპირისპირებებით, ქვეყნის პოლიტიკურ მდგრადობას საფრთხის ქვეშ აყენებს.

ირაკლი შიხიაშვილი: ის დემოკრატიული ფასეულობები, რაც ამ ოცდაათი წლის განმავლობაში აშენეს, რეალური საფრთხე დაუდგა „ქართული ოცნების“ და „ნაციონალური მოძრაობის“ ანასხლეტებისგან, რომლებსაც ვუწოდებ ნეო-ბოლშევიკურ ძალას. საქართველო, რომელიც პოსტ-საბჭოთა სივრცეში ერთ-ერთი სამაგალითო დემოკრატიული სახელმწიფო იყო თავისი განვითარების ფორმებით, დღეს საფრთხის წინაშეა. იმ მეთოდებით, რომლითაც ეს ორი ძალა იბრძვის, ზიანდება ხალხი, მათი მომავალი და სახელმწიფოს ინტერესები. შეიძლება მე მქონდეს ამბიციები, მაგრამ ჩემი ინტერესები უნდა გამომდინარეობდეს ჩემი ქვეყნის ინტერესებიდან. ამათ კი, ეს თანმიმდევრობა არ აქვთ.

რაც შეეხება ამერიკელი კონგრესმენების განცხადებებს, ის ადამიანები, რომლებიც ვითომ დასავლურ ინტერესებს ემსახურებიან, თვიანთი მოქმედებებით ასხამენ ოკუპანტის წისქვილზე წყალს. ამერიკა რომ არ ყოფილიყო, ჩვენი ქვეყნის მთლიანობას ექნებოდა ძალიან დიდი საფრთხე. არაღიარების პოლიტიკა, რომელიც უჭირავს ამერიკას, რუსეთის ზეწოლის მიუხედავად, ეს ამერიკის დამსახურებაა. სამწუხაროდ, არც ერთი ეს ორი პოლიტიკური ძალა არ საუბრობს, ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ რა უნდა გააკეთოს იმისათვის, რომ ქვეყანა იყოს უკეთეს მდგომარეობაში, რა ნაბიჯებია საგარეო ურთიერთობებში გადასადგმელი. იქიდან გამომდინარე, რომ ჩვენ ძალიან მნიშვნელოვან გზაგასაყარზე ვართ და გეოპოლიტიკური ვითარებიდან გამომდინარე, ჩვენ უნდა გვქონდეს სწორი, ჩამოყალიბებული სტრატეგიული ხედვა მეზობლებთან მიმართებაში, თუ არადა, მაშინ ყოველთვის დიდ საფრთხეში ვიქნებით.

მეზობლებთან ურთიერთობის თემა ახსენეთ, რაც ნამდვილად მნიშვნელოვანია და ყველაზე მეტად ვისთანაც გვიჭირს პოლიტიკურად, პირველ რიგში, საფრთხეების თვალსაზრისით, ეს რუსეთია...

- მე ვარ ქართულ-ამერიკული რესპუბლიკური ალიანსის წარმომადგენლობის ხელმძღვანელი საქართველოში, მაგრამ მე ვაცხადებ კონსერვატორი ამერიკელების მოსაზრებებს, რომ ჩვენ უნდა გამოვნახოთ საურთიერთობო საშუალება იმისათვის, რომ რაღაცა ფორმით კომუნიკაცია შევქმნათ რუსეთთან, არა კარასინი-აბაშიძის ფორმატში, არამედ უფრო სერიოზული ურთიერთობების ჩამოსაყალიბებლად, რომელიც მნიშვნელოვანია ჩვენი რეგიონისთვის და პირველ რიგში ჩვენთვის. მე მიმაჩნია, რომ მტერთან საუბარი ყოველთვის საჭიროა. რუსეთი არის ჩემი მტერი, მაგრამ თუ არ ელაპარაკები, ეს ნიშნავს, რომ შედეგი არასდროს არ დადგება. თუ ელაპარაკები, ეს იმას ნიშნავს, რომ არის შესაძლებლობა წინ გადაიდგას ნაბიჯები. ჩვენ უნდა ველაპარაკოთ ყველას, მაგრამ მონად არ უნდა დავუდგეთ. ჩვენ გაგვაჩნია ჩვენი ხედვები და ჩვენი მიზნები.

წინაპირობებზე რას გვეტყვით, რომელსაც ყოველთვის აყენებს ამჟამინდელი თუ წინა ხელისუფლება. ვლადიმერ პუტინმა არაერთხელ გააკეთა განცხადება ამასთან დაკავშირებით, თუმცა ჩვენი პოლიტიკოსებისგან გვესმის ყოველთვის ერთი და იგივე ფრაზა - ჯერ დაგვიბრუნონ ტერიტორიები. ეს არის პოლიტიკური უმეცრება თუ უბრალოდ მიზანმიმართული ქმედება „ვიღაცის“ ინტერესების სასარგებლოდ?

- ეს არის არადიპლომატიური ხედვა პოლიტიკაში. როცა ხისტია დამოკიდებულება და ურთიერთობა, ეს იმთავითვე გამორიცხავს მოლაპარაკებას. ასე არ უნდა დადგეს საკითხი. უნდა შევქმნათ თანამშრომლობის პროექტი, ჩვენ ვართ აბრეშუმის გზის გზაჯვარედინი, ჩვენ თუ შევთავაზებთ მსოფლიოს, ჩენს მეზობლებს თანამშრომლობის, თანაცხოვრობის ისეთ ფორმას, რომელიც ჩვენ გაგვიზრდის საჭიროებას, შესძენს ფუნქციას ჩვენს ქვეყანას, აბსოლუტურად გადალაგდება დამოკიდებულებები. ჩვენ ისე კი არ უნდა ველაპარაკოთ ვინმეს, რომ აი, ჯერ ტერიტორიები დაგვიბრუნე და მერე ვილაპარაკოთ - არა, არამედ ჩვენი საჭიროებები უნდა წარმოვაჩინოთ, რომ ვართ სახელმწიფო, გვაქვს ხედვები, შესაძლებლობები. მაგრამ, ჩვენ ასე არ ვიქცევით, ვამბობთ იმას თუ რა სჭირდება ჩვენს მეზობელს, ერთს, მეორეს და მერე ვფიქრობთ, როგორ დავუპირისპირდეთ მესამეს, ანუ ძალიან ბეცი დამოკიდებულება გვაქვს. მთელი სახელმწიფო ამ ორი პოლიტიკური ძალის მიმართ მძევლად ვართ აყვანილი, რომლებმაც არ იციან, როგორ გაარღვიონ ეს მოჯადოვებული წრე და სხვადასხვა პოლიტიკურ ძალებთან მონური თანამშრომლობით, ქვეყანა უარესობისკენ მიჰყავთ. ამიტომაც, ხალხმა უნდა მოვთხოვთ ყველა პოლიტიკურ ძალას, წამოადგინონ ეკონომიკურ-პოლიტიკური ხედვა, რომ ვიცოდეთ, ხელისუფლებაში მოსვლის შემდგომ რის გაკეთებას აპირებენ.

ეს საზოგადოების მოთხოვნაც არ არის, ამ კუთხით არ საზღვრავს ამომრჩეველი თავის სიმპათიას თუ სხვა დამოკიდებულებას პოლიტიკურ პარტიებთან მიმართებაში..

- ამაშია საქმე, ჩვენ ხელს ვუწყობთ პარტიების და პიროვნებების გაკერპებას და გაბელადებას. კორპუსის მშენებლობა შეიძლება დაიწყო პროექტის გარეშე? გამახსენეთ, რომელმა ხელისუფლებამ შემოგვთავაზა პროექტი, რომელსაც ამის მერე მივეცით ხმა?

ანუ, მივდივართ იქამდე, რომ საზოგადოებში არის პოლიტიკური კულტურის ნაკლებობა, რასაც ამ შედეგებამდე მივყავართ ყოველთვის.

- ჩვენ თუ არ გვაქვს განსაზღვრული ქვეყნის სტრატეგიული განვითარების გეგმა და არ ვიცით, გარეთ როგორ უნდა ვისაუბროთ, შიგნით როგორ უნდა მოვიქცეთ და ჩვენ რა გვჭირდება, რა გადაგვარჩენს, როგორ დავიბრუნებთ ტერიტორიებს, როგორ მოხდება ადამიანების დასაქმება, ეკონომიკური გაძლიერება და ასე შემდეგ, თუ ეს ყველაფერი პროექტში არ არის გაკეთებული, რატომ უნდა მივცეთ ხმა?!

თქვენ აკრიტიკებთ ხელისუფლებას, ოპოზიციას, თქვენ თუ გაქვთ მსგავსი პროექტი შემუშავებული?

- ჩვენი საზოგადოებრივი ორგანიზაცია უახლოეს მომავალში წარმოადგენს ძალიან მნიშვნელოვან პროექტს. „გეორგიას“ პროექტი ვიღაცეებს ეგონათ სოფლის მეურნეობის პროექტი, არა, ეს არის ქვეყნის განვითარების პროექტი, ფუნდამენტი. საძირკველის გარეშე სახლს ვერ ააშენებ და საძირკველი არის ის, რომ ქვეყანა უნდა იყოს თვითკმარი. როდესაც შენ მოგყავს შენი საკვები, ამას მოსდევს გადამუშავება, წარმოება, ტექნოლოგიები, ინოვაციები და ასე შემდეგ. ქვეყანაში ამის შემდეგ, ყველა მიმართულებით იწყება სასიკეთო ძვრები. როდესაც შენ ჯარს, შენს პოლიციას და სხვადასხვა ინსტიტუციებს შენვე უხდი ფულს და, რაც მთავარია, იწყებ საგარეო ვალის გადახდას, შენი სახელმწიფო ხდება დამოუკიდებელი. წინააღმდეგ შემთხვევაში, როდესაც მიდის ლაპარაკი, რომ გაგიზრდი პენსიას, ხელფასს, საიდან უზრდი? - უნდა აიღო სესხი. ამ ფულს ხომ უდგება გადახდის ვალდებულება და უკვე დამდგარიც აქვს, საიდან? რატომღაც საზოგადოება იყო მოხიბლული, რომ აი, ერთი მდიდარი კაცი მოვა და ყველა ჩვენს პრობლემას მოგვიგვარებს. როდესაც ეს ადამიანი არ იყო პოლიტიკაში, მართლა ბევრი სიკეთე აქვს ხალხისთვის გაკეთებული, მაგრამ როდესაც ეს ადამიანი შემოვიდა პოლიტიკაში, ეს ფული მისთვისაც და ჩვენთვისაც გახდა საფრთხე. იმიტომ კი არა, რომ მას ცუდი ზრახვები აქვს, როგორც კი მისმა პოლიტიკურმა ოპონენტებმა და მტრებმა მისი სახელის მარგინალიზაცია დაიწყეს ქვეყნის გარეთ (ამერიკაც არ არის ერთგვაროვანი და ერთსახოვანი), ყველაზე ულტრალიბერალური ძალები, რომელთაც კარგად მოწყობილი და გაწვრთნილი სისტემები, ჯგუფები და პერსონები აქვთ, რომელთაც უნიკალურად შეუძლიათ დემაგოგობა და დამაჯერებელი საუბარი როგორც გარეთ ისე შიგნით, დეზინფორმაციის მაქსიმალური გავრცელებით, ძალიან ბევრი პრობლემა შეუქმნეს საგარეო ველზე ბატონ ბიძინას. თავისი ფულით რეალურად აყავთ მძევლად და ეს ადამიანი იძულებულია, პოზიციები დათმოს. ანუ, მისი ფულის მძევალი გავხდით მთელი ხალხი. თუ პოლიტიკაში ხარ, მაშინ ამ პოლიტიკური პასუხისმგებლობის გამო, სხვა ენერგია, სხვა შრომის ხარისხი გჭირდება იმისათვის, რომ გარეთ გააგებინო შენი მიზნები და ამოცანები და მაქსიმალურად მტრულად განწყობილი ძალები აქციო შენს მეგობრებად.

ანუ, ივანიშვილმა, უპირველესად, შიდა პოლიტიკაში დაუშვა ძალიან უხეში შეცდომები?

- საკადრო პოლიტიკაშიც არის ძალიან სერიოზული შეცდომები. რამდენი ადამიანიც მოვიდა, იმდენმა ერთმანეთზე დიდი სისულელეები აკეთა. განათლების მინისტრი მოვიდა და ხუთკუნჭულას და ნაცარქექიას გაუმართა ბრძოლა. თუმცა, მე ვიტყვი, რომ ხელისუფლებას ყველაზე დიდი ზიანი მიაყენა გიორგი კვირიკაშვილმა.

რატომ?

- იმიტომ, რომ მან შეუქმნა ყველაზე დიდი სასათბურე პირობები „ევროპულ საქართველოს“.

თქვენ ფიქრობთ, რომ ივანიშვილისგან დამოუკიდებლად მოქმედებდა კვირიკაშვილი?

- ივანიშვილი როდესაც რაიმე ინფორმაციას ისმენს, სადღაც არ ყოფნის თავისი პოლიტიკური გამოცდილება და შემდეგ, როდესაც შედეგს ხედავს, მერე იწყებს ამის ნგრევას. ბახტაძე - საერთოდ გაუგებარი ადამიანი, რომელიც ისე წავიდა, ვერ გაიგო, იყო თუ არა პრემიერი. გიორგი გახარია, როგორც ვხედავთ, ნამდვილად კარგი კრიზისმენეჯერია, თუმცა, მას არ აქვს პოლიტიკური მხარდაჭერა. სერიოზული მუშაობა არ ხდება პოლიტიკურ ფრთასა და მთავრობას შორის ისეთი, რომ შედეგობრივი ნაწილი უკეთესი იყოს. თალაკვაძე, კობახიძე, მდინარაძე და მათნაირები, უფრო მეტ ზიანს აყენებენ „ოცნებას“, ვიდრე ერთად აღებული მათი ოპონენტები. როდესაც მათ სიტყვას წონა არ აქვს, ხდებიან სასაცილოები და როდესაც პოლიტიკოსი ხდება სასაცილო, მას პოლიტიკური ცხოვრება დამთავრებული აქვს. შეიძლება პოლიტიკოსი გძულდეს, გეშინოდეს, არ მოგწონდეს, მაგრამ არ უნდა დასცინო, თუ დასცინიან, ის დამთავრებულია პოლიტიკაში. ხომ გახსოვთ „დარდუბალაში“ შევარდნაძის ქოჩორი, აი, მანდ დაიწყო მისი დასამარება, მანამდე რკინის ედუარდი იყო.

არჩევნების განვითარების სავარაუდო სცენარი როგორი იქნება?

- სამწუხაროდ, პოლიტიკოსები ვერ ხედავენ მსოფლიო პოლიტიკაში რა პროცესები ხდება. ისინი მიმდინარე პროცესებს ვერ აკვირდებიან. თამაში აქვთ ასე აწყობილი, რომ რამენაირად მოხვდნენ პარლამენტში. ისინი ხალხის ინტერესებზე კი არ ფიქრობენ, როდესაც თუნდაც საარჩევნო კანონზე ლაპარაკობენ, იმაზე კი არ ფიქრობენ, რომ ხალხმა აირჩიოს, ფიქრობენ, როგორმე გაძვრნენ და შეძვრნენ პარლამენტში. ახლა დაიწყება კამპანია, რომ „ოცნების“ რეიტინგი არ სცდება 20-25 პროცენტს და თუ უცებ „ოცნება“ აიღებს 43 პროცენტს, დადგება უცებ არჩევნების ლეგიტიმაციის საკითხი, რომ არჩევნები გაყალბდა. ანუ, არჩევნების ტექნოლოგიები დადგება ეჭვქვეშ, მერე დადგება არჩევნების შედეგები, მერე ამას მოყვება საზოგადოების „სამართლიანი“ წყრომა, ამას მოყვება ხალხის გამოსვლა და მოთხოვნა, რომ გადადგეს მთავრობა და დაინიშნოს დროებითი მთავრობა, რომელიც ჩაატარებს რიგგარეშე არჩევნებს, სადაც უკვე დადგება ის „რასკლადი“, რომელიც აწყობთ უგულავა-ბოკერიას ამ ნეო-ბოლშევიკებს, ანუ, მმართველობაზე კი არ აიღონ პასუხისმგებლობა, ვიღაც ჯგუფს აკიდონ და გვერდიდან აკეთონ წერტილოვანი დარტყმები, მაგრამ პოზიციები გაიმაგრონ აღმასრულებელ ხელისუფლებაში და 2024 წელს რეალურად გახდნენ ქვეყნის მმართველნი. ამ შემთხვევაში რა ხდება, ნეო-ბოლშევიკური და ტროცკისტული ძალა, რომელსაც ქვია „ევროპული საქართველო“ და მიშა სააკაშვილი, რომელიც დღეს უკრაინაშია და ერთი შეხედვით ჩამოაშორეს საქართველოს პოლიტიკურ ცხოვრებას, ხვალ შეიძლება აბსოლუტურად სხვა გადანაწილება გამოიწვიოს. მაგრამ, ხომ შეიძლება სხვანაირად წავიდეს პროცესები და ღმერთმა დაგვიფაროს და გადაიზარდოს სამოქალაქო დაპირისპირებაში, ვინ დაზიანდება როგორ ფიქრობთ? დაზიანდება ხალხი, სხვა არავინ და მერე ამის აშენებას დასჭირდება ათეულობით წლები და დეგრადირებული და დაზიანებული საზოგადოების აზროვნება სწარაფად ვერ იწყებს სწორ აღმშენებლობას და მოჰყავს კვლავ დიქტატორი, რომელიც იწყებს ამ საზოგადების გამათრახებას, წამებას და ხალხი ისევ ითმენს. ახლა ვსვამ კითხვას: რატომ ვიხდით საამისოდ საქმეს? თუ შეგვიძლია ხალხმა მოვთხოვოთ ხელისუფლებაში მოსვლის მსურველებს და ვუთხრათ - წარმოადგენ ქვეყნის განვითარების პროექტს? განგიხილავ როგორც პოტენციურ ჩემს ხელისუფლებას, არ წარმოადგენ? - შენ არავინ არ ხარ. ამ შემთხვევაში უკვე ბალანსი შეიცვლება.