დავით გარეჯის პრობლემის გადასაჭრელად უამრავი რეკომენდაცია გაისმის: ერთნი გვთავაზობენ, ივანიშვილი დაელაპარაკოს ალიევს, მეორენი რადიკალიზმს მოითხოვენ, სიტყვებით „ხვალიდან SOCAR-ში აღარ ვასხამთ საწვავს“, „უარი ვთქვათ აზერბაიჯანიდან ენერგომატარებლების ტრანზიტზე და აზერბაიჯანის ეკონომიკას სერიოზული პრობლემები შევუქმნათ, მესამენი დავით გარეჯისკენ მსვლელობას აწყობენ, ლოზუნგით, „გარეჯი საქართველოა და კავკასია ჩვენი სახლია“...

ამ პოლიტიკურად აწეული ტემპერატურის ფონზე გასაოცარ სტოიციზმს ინარჩუნებს ხელისუფლება და უკვე მერამდენედ გვაიმედებს, რომ დავით გარეჯთან მიმართებით პროცესი დასრულდება იმ სულისკვეთების ფარგლებში, რომელიც არსებობს მოძმე ერებს შორის.

იმისთვის, რომ სიტუაცია ომამდე არ მივიდეს, ხავერდოვან გამოსავალს გვთავაზობს თეოლოგი ლევან აბაშიძე. For.ge-სთან საუბრისას თეოლოგი აცხადებს, რომ სიტუაციის გართულების აცილება იმ შემთხვევაში მოხდება, თუკი საქართველოს მხრიდან გამოირიცხება ყოველგვარი საუბარი ისტორიზმზე, ისტორიულ კუთვნილებაზე და საუბარი შეეხება მხოლოდ პოლიტიკას, თუ სად გადის საზღვარი. ამდენად, საზღვარი ზუსტად იქ უნდა გაივლოს, სადაც გადიოდა საქართველოს სსრ-სა და აზერბაიჯანის სსრ-ს შორის.

„ჩვენ ვიცით, რომ დავით გარეჯის დიდი ნაწილი საქართველოს სსრ საზღვრებში შედიოდა. უნდა ვეცადოთ, ეს საზღვრები შევინარჩუნოთ. თორემ განსხვავებული ლოგიკით ისეთ კონფლიქტში შევალთ, რომ მერე შეიძლება ყველაფერი დავკარგოთ. მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ ცივილიზებული ქვეყნები ისტორიული საბუთების საფუძველზე საზღვრებს აღარ ავლებენ. ეს არის თანამედროვე სამყაროს აქსიომა და, თუ გვინდა, ვიყოთ თანამედროვე სახელმწიფო, ამ აქსიომას უნდა გავყვეთ, ხოლო, თუ გვინდა, ისე იყოს, როგორც ასი წლის წინ და ვიდავოთ, ეს ტერიტორია ჩემია და ის შენია, მაშინ სხვაგვარი შედეგი დადგება. კაცობრიობა მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ ამას მივყავართ ომამდე და მაინც ვერავის ვერაფერს დავუმტკიცებთ. ცამდე მართალი რომ ვიყოთ, მიზანს ვერ მივაღწევთ. თუკი აზერბაიჯანის მხარეს დარჩება ერთი მონასტერი, მაშინ ხაზგასმით უნდა დაფიქსირდეს, რომ ეს არის საკაცობრიო კულტურის ძეგლი და იმ ძეგლს უნდა მოვუაროთ. ასე, ჩვენი ხახული და სხვა ძეგლებიც დღევანდელი თურქეთის ტერიტორიაზეა, ოშკი რომ ჩვენია, ეს ყველამ იცის, იქ წარწერებიც ქართულია, მაგრამ რა, დაგვიბრუნა ოშკი თურქეთმა?“-აინტერესებს ლევან აბაშიძეს.

მისივე განმარტებით, უკვე 30 წელია არსებობს დამოუკიდებელი საქართველო და, ცხადია, ჩვენ უნდა დავადგინოთ ჩვენი საზღვრები, რასაც ამბობს კიდეც ჩვენი პრეზიდენტი, მაგრამ მას არავინ უსმენს. თეოლოგის თქმით, სუვერენიტეტის განმსაზღვრელი ერთ-ერთი პირობა სწორედ ის არის, რომ უნდა ვიცოდეთ, სად გადის ჩვენი საზღვრები. ნებისმიერი სხვა საუბარი ომისკენ მიმავალი გზაა. ამიტომ საპატრიარქომ უნდა გააჩუმოს ის ეპისკოპოსი, რომელიც აქტიურ განცხადებებს აკეთებს დავით გარეჯთან მიმართებით. ზოგადად, ტერიტორიის გაცვლაზე დიდი ხანია საუბრობენ, მაგრამ ეს პროცესიც ძალიან ძნელია, ერთს რომ გაცვლი, მერე შეიძლება მეორე ტერიტორია მოგთხოვონ, შემდეგ- მესამე, რადგან ტერიტორიის გაცვლა ძალიან ფაქიზი საქმეა.

„თუკი აზერბაიჯანი ალტერნატიული ტერიტორიის გადაცემას დაგვთანხმდება, რასაკვირველია, ეს კარგი იქნება და ღირს კიდეც ამ სახის მოლაპარაკებების გამართვა, მაგრამ ეს უნდა მოხდეს ორმხრივი შეთანხმების საფუძველზე“, - აცხადებს თეოლოგი და შეკითხვის საპასუხოდ, რას მოგვიტანს აზერბაიჯანის ენერგომატარებლების ტრანზიტზე უარის თქმა, განმარტავს, რომ არსებობს ეკონომიკური ომი, მაგალითად, ამერიკასა და ჩინეთს ახლა აქვთ ეკონომიკური ომი, რაღაც ბერკეტი ამაში არის, მაგრამ რა ბერკეტი გვექნება ქართველებს, თუკი არ გავატარებთ აზერბაიჯანის ტვირთებს? ამით რაიმეს მოვიგებთ? ამით ხომ ჩვენც წავაგებთ, რადგან ამით არ დამთავრდება აზერბაიჯანის ეკონომიკა და ისინი ირანისა და რუსეთის გზით მოახდენენ ენერგომატარებლების ტრანზიტს.

შერიგებისა და სამოქალაქო თანასწორობის საკითხებში ყოფილი სახელმწიფო მინისტრი, ექსპერტი კონფლიქტების საკითხებში პაატა ზაქარეიშვილი ჩვენთან საუბრისას ანალოგიურ ფაქტს იხსენებს, რომ, ერთი პერიოდი, ჩვენ სამტრედიაშიც ჩავკეტეთ რკინიგზა და ბლოკადა გამოვუცხადეთ საბჭოთა კავშირს, დღესაც დაახლოებით ამ ტიპის უგუნურებაა აზერბაიჯანული ენერგომატარებლების ტრანზიტზე უარის თქმა.

ექსპერტი ენერგეტიკის საკითხებში ლიანა ჯერვალიძე For.ge-სთან საუბრისას აცხადებს, რომ აზერბაიჯანული ენერგომატარებლების ტრანზიტზე უარის თქმა აბსურდულია, რადგან მარტო აზერბაიჯანი კი არ არის, არამედ იქ არიან უცხოური კომპანიებიც, „ბრიტიშ პეტროლიუმი“ და სხვა კომპანიები, მათ შორის, ამერიკული კომპანიებიც. ანუ მთელი დასავლური კომპანიები აზერბაიჯანშია, ამიტომ ცხელ გულზე განცხადებების გაკეთებას სჯობს, დააცადონ მუშაობა საზღვრის დამდგენ კომისიას.

რაც შეეხება „სოკარს“ და მის მიმართ გამოხატულ პროტესტს, ლიანა ჯერვალიძე აცხადებს, რომ „სოკარი“ ძალიან კარგი კომპანიაა, რომელიც დარეგისტრირებულია საქართველოში და იგი უმსხვილესი გადასახადების გადამხდელია, არც სპონსორობაზე ამბობს უარს.