[თეონა ხარაბაძე]

სამშაბათს, პარლამენტის სხდომათა დარბაზში მომხდარ ინციდენტთან დაკავშირებით ფრაქცია „ერთობა სამართლიანობისთვის“ სამართლებრივ რეაგირებას ითხოვს. როგორც ფრაქციის წარმომადგენელი, დიმიტრი ლორთქიფანიძე განმარტავს, სახეზეა სისხლის სამართლის დანაშაულთა ერთობლიობა და მთავარმა პროკრატურამ, პარლამენტის წევრის წინაშე ჩადენილ დანაშაულზე რეაგირება უნდა მოახდინოს.

„მოხდა ისე, რომ ხელისუფლების მიერ ზარზეიმით მხარდაჭერილი კანონპროექტი თავისი დისკრეციით, ზუსტად ერგება ბობოხიძის მოქმედებას. ასეთი დანაშაულისთვის სანქციის ქვედა ზღვარი 7 წელია, ზედა კი - 14 წელი“, – განაცხადა ლორთქიფანიძემ და დასძინა, რომ ფიზიკური თავდასხმის გარდა, სახეზეა ხულიგნობის ფაქტი, რაც საზოგადოების აშკარა უპატივცემულობით და ძალადობის მუქარით იყო ჩადენილი, რაც 2-დან 5 წლამდე პატიმრობით ისჯება. ამასთან, ლორთქიფანიძის შეფასებით, დაირღვა სიტყვის თავისუფლების უფლება, რის შემდეგ ასევე განხორციელდა მუქარა.

„ჩვენ უნდა შევახსენოთ ხელისუფლებას და საზოგადოებას, რომ დღეს საპყრობილეებში 8 ადამიანი სასჯელს იხდის არჩადენილი დანაშაულისთვის, მაგრამ ამავე მუხლებით გასამართლებულები. მათ შორის ხულიგნობისთვის და ჟურნალისტის საქმიანობისთვის ხელის შეშლისთვის. ჩვენ, პრეცედენტის ძალით, ამ მუხლებზე დაყრდნობით, ვითხოვთ სამართლებრივ შეფასებას და პროკურატურის მიერ, აკაკი ბობოხიძის მართლსაწინააღმდეგო ქმედებებზე რეაგირებას“, - დასძინა ლორთქიფანიძემ.

არის თუ არა იმის შანსი, რომ ამ ინციდენტთან დაკავშირებით აღიძრას საქმე და რას გააკეთებს ასეთ შემთხვევაში აკაკი ბობოხიძე, ამ საკითხებთან დაკავშირებით პრესაჯი.ტვ უმრავლესობის წარმომადგენელს, აკაკი ბობოხიძეს ესაუბრა.

რატომ გაარტყით პეტრე მამრაძეს და ახლა მაინც თუ თვლით, რომ ეს არ უნდა გაგეკეთებინათ?

- ნამდვილად არ ვთვლი და ასეთ ვითარებაში რომ მოვხვდე, კიდევ ასე გავაკეთებდი.

რატომ? იმის გამო ხომ არა, რომ თქვენი ასეთი ქმედება რამდენიმე წლის წინ დაუსჯელი დარჩა? ვგულისხმობ 2005 წელს ქუთაისის ტელევიზიაში ჟურნალისტ ირაკლი იმნაიშვილთან მომხდარ ინციდენტს.

- ხშირად მახსენებენ ჟურნალისტთან ჩემს დაპირისპირებას და ამბობენ, რომ მაშინ პრეზიდენტმა პასუხი არ აგებინაო. ეს ტყულია. ბობოხიძემ მაშინ პასუხი აგო. პრეზიდენტისგან მეტ დასჯას რას ითხოვდნენ? პრეზიდენტს რა უფლებებიც ჰქონდა გუბერნატორის მიმართ, სრულად გამოიყენა და მან ბობოხიძე თანამდებობიდან გადააყენა. სააკაშვილი პროკურორი არ იყო, რომ დავეკავებინე. ეს არ იყო მისი უფლებამოსილება.

მე მაშინ, როგორც საჯარო მოხელეს, მქონდა გარკვეული ვალდებულებები, რომელიც შეუთავსებელი იყო ხელის გარტყმასთან და გადავდექი. უკაცრავად, მაგრამ ახლა თვითგვემას ნამდვილად ვერ გამოვაცხადებდი. მით უმეტეს, რომ მიმაჩნია, რაც მაშინ გავაკეთე, სწორად გავაკეთე. შესაძლოა, ის ქმედება არ იყო კანონთან შესაბამისობაში, მაგრამ იყო სწორი.

ცხადია, ჩემი, როგორც დეპუტატის პასუხისმგებლობის ხარისხი გაცილებით მეტია, ვიდრე გუბერნატორის, რადგან მაშინ პრეზიდენტს წარმოვადგენდი, დღეს კი ჩემს თავს და ჩემს ამომრჩევლებს წარმოვადგენ, რომელთა გადასაწყვეტია, დამიჭერენ თუ არა მხარს და დავრჩები თუ არა პოლიტიკაში. ეს არც ლორთქიფანიძის და არც სხვა არავის გადასაწყვეტი არ იქნება.

პარლამენტში მომხდარ ინციდენტს რომ დავუბრუნდეთ, რატომ თვლით, რომ მამრაძისთვის ფიზიკური შეურაცხყოფის მიყენების უფლება გაქვთ?

- როდესაც ბურჯანაძეს და ნოღაიდელს და ზოგადად ქართული ოპოზიციის იმ ნაწილს, რომელიც თითქოსდა აქტიურად ცდილობს რუსეთთან ურთიერთობის დარეგულირებას, უსვამდნენ შეკითხვას, - ეს რის ხარჯზე შეიძლება მოხდესო და განიხილავდნენ ისინი თუ არა რუსეთის ხელისუფლებასთან ურთიერთობების დალაგებას საქართველოს იურიდიულ ფარგლებში და თუ განიხილავდნენ იმ ფარგლებში, რა ფარგლებშიც რუსეთს წარმოუდგენია საქართველო, ანუ აფხაზეთისა და ცხინვალის რეგიონის გარეშე? - ისინი ამ კითხვებზე პასუხს თავს არიდებდნენ.

მაგრამ ეს პასუხი ჩემთვის უკვე ჩანს პეტრე მამრაძის მიერ გაკეთებულ განცხადებებში. როდესაც აცხადებ, რომ კიტოვანის ავანტიურა იყო 1992 წლის ქართულ-აფხაზური კონფლიქტის დასაწყისი, ანუ ქართულ სახელმწიფოს აბრალებ ომის დაწყების ინიციატივას იმიტომ, რომ კიტოვანი იყო სახელმწიფო პირი, როდესაც აცხადებ, რომ 2008 წელს სააკაშვილის ავანტიურა იყო ომის დაწყება, ასეთ შემთხვევაში კვლავ ამბობ, რომ ომი ქართულმა სახელმწიფომ დაიწყო.

აქედან კი უკვე ჩანს პასუხი, თუ როგორ განიხილავს ჩვენი ოპოზიციის ნაწილი რუსეთთან მომავალ ურთიერთობებს და რა საზღვრებში. ისინი რუსებთან ურთიერთობას აფხაზეთისა და ცხინვალის გარეშე განიხილავენ.

პეტრე მამრაძის განცახდებას კი ორი დიდი მინუსი აქვს, ერთი - ეს არის ტყუილი. კიტოვანს არ დაუწყია აფხაზებთან ომი. შემიძლია, დღეებისა და ფაქტების მიხედვით მოვყვე, როდის დაიწყო ომი და რა პროცესები უძღოდა წინ საქართველოს შეიარაღებული ძალების შესვლას აფხაზეთში. ამაში არ ვგულისხმობ მხოლოდ სარკინიგზო შემადგენლობების ძარცვას, არამედ ვგულისხმობ საომარ დაპირისპირებას, რომელსაც ადგილი ჰქონდა ქართულ პოლიციასა და ე.წ აფხაზურ გვარდიას შორის. ამ დროს კი კიტოვანი მონაწილეც კი არ იყო ამ პირველი შეიარაღებული დაპირისპირებისა. ასე რომ, მამრაძე ამ ნაწილში აშკარად იტყუებოდა და ეს ყველამ ძალიან კარგად იცის, მათ შორის პეტრე მამრაძემ.

რაც შეეხება მისი განცხადების მეორე ნაწილს, რომ 2008 წელს სააკაშვილმა დაიწყო ომი, ეს არამარტო ტყუილია, არამედ ეს არის სერიოზული ხიფათის შემცველი ტყუილი, რადგან თუ ზვიად გამსახურდია დევნიდა ეთნიკური ნიშნით საქართველოს მოქალაქეებს, თუ საქართველოს ხელისუფლებამ დაიწყო აფხაზებთან ომი, თუ საქართველომ დაიწყო ომი ოსებთან 2008 წელს, მაშინ გამოდის, რომ აფხაზებსა და ოსებს თვითგადარჩენის სხვა გზა არ დარჩენიათ თუ არა მათი დამოუკიდებლობა. ანუ გამოდის, რომ რეალურად, აფხაზებისა და ოსების მოქმედება არა სეპარატისული მოქმედებაა, არამედ ინსტიქტი თვითგადარჩენისა აგრესიული ქართული სახელმწიფოსგან.

ამის შემდგომი ლოგიკური ნაბიჯი, ალბათ, იქნება ის, რომ ქართული ოპოზიციის ეს ნაწილი მოითხოვს, რომ გავაკეთოთ სეპარატისტთა აღიარება. სხვა ლოგიკას მათ განცხადებებში ვერ ვხედავ. ეს არის პირდაპირი გზა ღალატისაკენ. უფრო სწორედ, ეს არის უკვე შემდგარი ღალატი. მას ეს მიზანი აქვს, რომ, როგორმე, საქართველოდან გაჟღერდეს ის აზრი, რაც არ არის მართალი, მაგრამ აწყობს ჩვენს მტერს. მამრაძემ და მისმა თანამოაზრეებმა ძალიან კარგად იციან, რომ ეს არ არის მართალი, მაგრამ შეგნებულად აკეთებენ ასეთ განცხადებებს და ამის მოთმენა არ შეიძლება. 

სააკაშვილის სიძულვილით დაბრმავება იმის უფლებას არ უნდა იძლეოდეს, რომ ადამიანმა გააკეთო ანტისახელმწიფოებრივი და ანტიეროვნული განცხადება. უფრო მეტსაც ვიტყვი, ისინი ამას მხოლოდ სააკაშვილის სიძულვილით არ აკეთებენ. ამას სააკაშვილის სიძულვილით რომ აკეთებდნენ, კიდევ არაუჭირს. უბედურება ის არის, რომ ამ ყველაფერს შეგნებულად აკეთებენ ქვეყნის საწინააღმდეგოდ.

მე მიმაჩნია, რომ ეს უნდა აღიკვეთოს საქართველოს პარლამენტში. ერთია, როდესაც ამას ლაპარაკობს ქუჩაში მდგომი ოპოზიცია და მეორეა, როდესაც ამას ლაპარაკობს პარლამენტის წევრი და კიდევ უარესია, როდესაც ამას რომელიმე ფრაქციის წევრი ლაპარაკობს.

ფრაქციის მხრიდან გაკეთდა განცხადება, რომ ისინი ასე არ თვლიან. ერთი დეპუტატის მიერ გაკეთებულ განცხადებაზე პასუხს ფრაქციას რატომ თხოვთ? ასეთი დამოკიდებულება არ ნიშნავს იმას, რომ ამ ფრაქციაზეც ზეწოლას ახორციელებთ?

- რაც არ უნდა აცხადონ ზემოთმოხსენიებული ფრაქციის პატივცემულმა პირებმა, რომ ისინი ამ კონკრეტულ ვითარებაში პეტრე მამრაძის პოზიციას არ ეთანხმებიან, ეს საკმარისი არ არის პოზიციების გასამიჯნად. მაშინ ერთ ფრაქციაში არც უნდა იყვნენ. შეიძლება, ფრაქციაში აზრთა სხვადასხვაობა იყოს ისეთ საკითხებზე, რომელიც პრინციპულად მნიშვნელოვანი არ არის, მაგრამ ამ საკითხზე აზრთა სხვადასხვაობას ამ ფრაქციაში ყოფნას უნდა გამორიცხავდეს. მათი ერთ ფრაქციაში ყოფნა იმას ნიშნავს, რომ სხვადასხვა პოლიტიკური მოტივების გამო ვერ ამბობენ, რომ ეთანხმებიან, მაგრამ, სინამდვილეში, პეტრე მამრაძის ამ პოზიციას გულის სიღრმეში ეთანხმებიან, რადგან შეუძლებელია, ამ ფუნდამენტალურ საკითხთან დაკავშირებით ერთი ფრაქციის წევრებს სხვადასხვა აზრი გააჩნდეთ. მართალია, ბატონმა ჯონდი ბაღათურიამ განაცხადა, რომ არა, ომი რუსეთმა დაიწყოო, მართალია, ბატონი დიმიტრი ლორთქიფანიძე აცხადებს, რომ ის იყო ამ კონფლიქტის შემსწავლელი ჯგუფის წევრი და ხელი აქვს მოწერილი, რომ ომის ინიციატორი იყო რუსეთი, მაგრამ, რაც არ უნდა დეკლარირებები გააკეთონ, მათი ერთ ფრაქციაში ყოფნა პრაქტიკულად ნიშნავს იმას, რომ ისინი ვერ ამბობენ იმას ხამამღლა, რაც მამრაძემ თქვა, მაგრამ გულის სიღრმეში ეთანხმებიან. 

მაგრამ, თუკი ისინი ასე არ ფიქრობენ, ძალიან კარგია. როგორც ჩანს, ჩემმა ქმედებამ ერთი კარგი შედეგი უკვე გამოიღო, რადგან შესაბამისი ძალა შეიკრიბა და დეკლარაციის დონეზე მაინც გააკეთა განცხადება, რომ ეს არ არის მათი პოზიცია. თუმცა, კიდევ ვიმეორებ, თუ ეს მათი პოზიცია არ არის, მაშინ მას უნდა გაემიჯნონ. გამიჯვნაში მაინცდამაინც ფრაქციიდან გარიცხვას არ ვგულისხმობ, რადგან ფრაქცია დაეშლებათ. უბრალოდ აღიარონ, რომ მამრაძე მათი ფრაქციის წევრი ფორმალურად არის და მასთან სხვა არანაირი შეხება არა აქვთ. თავადაც თუ ასე არ ფიქრობენ, მაშინ მის წინააღმდეგ გაკეთებულ განცხადებებს ფრაქციაზე თავდასხმად ნუ აღიქვამენ.

მამრაძემ თქვა დაახლოებით ის, რაც წერია ტალიავინის დასკვნაში. . .

- ვიცი და არ მინდა, რომ ამით საზოგადოება შეცდომაში შევიდეს. ხომ ხედავთ, თქვენც ეს ახსენეთ. ამაზე ბატონმა დიმიტრი ლორთქიფანიძემ ერთ-ერთ გადაცემაში ძალიან ბევრი ისაუბრა. მან თქვა, რომ მართალია, მე ასე არ ვფიქრობ, რომ ომი საქართველომ დაიწყო, მაგრამ ნახეთ, ტალიავინის დასკვნა, ნახეთ რა დაწერაო. მაგრამ მე მინდა, გითხრათ, რომ სიმართლისთვის მნიშვნელობა არა აქვს, ტალიავინმა რა დაწერა. თუ შენ ფიქრობ, რომ ტალიავინმა რაც დაწერა, ის სიმართლე არ არის, მაშინ ტალიავინის გაკეთებული დასკვნა შენთვის სიმართლის დასტრად კი არ უნდა გამოდგეს, არამედ უნდა გამოდგეს სხვა რამის დასტურად. 

შენ უნდა თქვა, რომ საქართველოს ხელისუფლებამ ვერ მოახერხა, არ გასწია საკმარისი შრომა იმისთვის, რომ ტალიავინის დასკვნა ყოფილიყო სიმართლესთან ახლოს და ა.შ. ანუ, ბევრ რამეში შეიძლება დაადანაშაულო საქართველოს ხელისუდფლება, მაგრამ დაადანაშაულო იმით, რომ რომელიღაც კომისიამ გააკეთა დასკვნა, არ შეიძლება, მით უმეტეს, რომ ტალიავინის დასკვნაში არ არის ასე ცალსახად დადანაშაულებული საქართველო და რაღაც ფრაზების ამოგლეჯვით ლაპარაკი არ შეიძლება. თანაც, შევთანხმდეთ ერთ რამეზე, რომ ტალიავინის დასკვნა არ არის იურიდიული დასკვნა. ეს არის სერიოზული შედეგების მქონე დასკვნა, მაგრამ ეს მაინც არის უფრო პოლიტიკური დასკვნა.

ევროპელები პირად საუბრებში არ მალავენ, რომ მათი ხედვა, დაწერილი ქაღალდზე და მათი შინაგანი ხედვა არის სხვადასხვა. მე ძალიან ბევრჯერ მიკითხავს ჩვენი ქმედებების განმსჯელ და შემფასებელ ევროპელი ექსპერტებისთვისა და სახელმწიფო მოღვაწეებისთვის, თუ რა მოხდებოდა მაშინ, რუსეთს თავისი ჯარები რომ ჩაესხა მატარებელში და დაძრულიყო, თუნდაც, საფრანგეთისკენ. დაუძლეველი ბუნებრივი ბარიერები არ არსებობს, შლაგბაუმი შეიძლება გაანგრიო, რკინიგზაზე საერთოდ შლაგბაუმებიც არ არის და, თუკი სახელმწიფოს მხრიდან წინააღმდეგობა არ შეხვდება, რუსეთის მთელი არმია ერთ დღეს თავისუფლად შეიძლება აღმოჩნდეს საფრანგეთში, ყოველგვარი პრობლემის გარეშე. მაინტერესებს, ომის დაწყების თარიღად რა მიიჩნევა, როდესაც პირველი თოფი გავარდება თუ ის, როდესაც არარეგლამენტირებული ჯარის ნაწილები გადალახავენ ამა თუ იმ ქვეყნის საზღვარს?

ისინი ყოველთვის გვეთანხმებოდნენ, რომ ომი მინიმუმ მაშინ დაიწყო, როდესაც რუსეთის რკინიგზის ჯარები შემოვიდნენ აფხაზეთის ტერიტორიაზე, ომი დაიწყო მაშინ, როდესაც სამშვიდობო ჯარების რეგლამენტის არგათვალისწინებით შემოვიდნენ საქართველოს ტერიტორიაზე. ევროპა დღეს ცდილობს, რომ ეს პრობლემები დღეს მთელი სიმწვავით არ დადგეს. ჩვენ დღეს ვამბობთ, რომ ევროპული სახელმწიფოები ჩვენი მეგობრები არიან, მაგრამ მეგობრობა ყოფითი გაგებით და სახელმწიფოთაშორისი მეგობრობა ორი სხვადასხვა რამაა. ყოფით ურთიერთობებში ჩვენ მეგობარს არ ვსაყვედურობთ, თუ რატომ დაიწყო ვიღაცასთან კონფლიქტი და რატომ გაგვხადა იძულებული, რომ ამაში ჩვენც ჩავრთულიყავით. ყოფით ურთიერთობებში ჩვენ მეგობრების გულისთვის კონფლიქტებში ვერთვებით, მაგრამ სახელმწიფოთა შორის მეგობრობა ასე არ არის.

ევროპას დღეს არ სურს რუსეთთან კონფლიქტი და ყველაფერს აკეთებს იმისთვის, რომ მხოლოდ ჩვენი გულისთვის რუსეთთან კონფლიქტში არ შევიდეს და ჩევნ ეს კარგად ვიცით. მაგრამ ამის გამო ბრალის გადანაწილება ჩემთვის არ ნიშნავს, რომ საქართველომ დაიწყო კონფლიქტი თუ ომი. ეს, ალბათ, არც ბატონი პეტრესთვის ნიშნავს, მაგრამ მას დავალება აქვს, რომ ასე უნდა თქვას და მე ამას ვერ მოვითმენ და არც არავინ არ უნდა მოითმინოს.

კიდევ ვიმეორებ, მე ნაკლებად მაწუხებს, სააკაშვილს ადანაშაულებს თუ არა იგი ამ კონფლიქტის დაწყებაში. მე ის მაწუხებს, რომ ამით ის ქვეყნისთვის საზიანო საქმეს აკეთებს.  იგი სააკაშვილის სახით ადანაშაულებს საქართველოს იმიტომ, რომ ქვეყნის პრეზიდენტი წარმოადგენს სახელმწიფოს.

ეს არის მისი პოზიცია და, თუკი თქვენ არ ეთანხმებით, ცემით უნდა გამოხატოთ?   

- პეტრესნაირ ადამიანთან არგუმენტებით საუბარს აზრი არა აქვს იმიტომ, რომ მან ეს არგუმენტები იცის, მაგრამ მას დავალება აქვს მიღებული, რომ ასე ილაპარაკოს და ამ დავალებას ასრულებს. ეს კი არის სერიოზული ხიფათის შემცველი. მალე, ალბათ, მამრაძეები იტყვიან, რომ სეპარატისტებს ჩვენგან თავდაცვის სხვა გზა არა აქვთ, გარდა რუსეთთან ყოფნისაო. თუ კონფლიქტს ქართველები ვიწყებდით, მაშინ ეს ადამიანები მართლები ყოფილან, როდესაც ცდილობენ, რომ ქართულ სახელმწიფოს გაემიჯნონ.

სესიაზე თქვენ ისიც თქვით, რომ თუკი ასეთი პოზიციის დაფიქსირებას ვინმე კიდევ გაბედავს, მის მიმართაც იგივეს ჩაიდენთ. ეს ხომ მუქარაა?

- დიახ, მე ნამდვილად ვთქვი, რომ, თუკი პარლამენტში ვინმე გააკეთებს მამრაძის მსგავს განცხადებას, ჩემი პოზიცია ანალოგიური იქნება. მართალი რომ ვთქვა, ჩემი თავის ხილვა არ მომეწონა იმ როლში. ეს ჩემი ასაკის კაცისგან მოსაწონი საქციელი არ არის, რადგან იმ ასაკიდან გამოვედი, როდესაც ძალიან აქტიური დეპუტატი ვიყავი. ასეთი მოქმედებები ჩემთვის უცხო არასდროს ყოფილა. თუმცა, ყოველთვის იყო იძულებული. მაშინ ვხედავდი, რომ ქვეყანა თვალსა და ხელ შუა გვენგრეოდა და, როდესაც ადამიანებს ლაპარაკი არ ესმოდათ, იძულებული ვიყავით, ფიზიკურ მოქმედებაზე გადავსულიყავით. თუმცა, სამწუხაროდ, ჩვენს ქმედებებს შედეგი არ მოჰყოლია. ახლაც ვატყობ, რომ იგივე მდგომარეობაში გადავდივარ და ეს ჩემთვის სასიამოვნო სიტუაცია ნამდვილად არ არის.

მაგრამ არ მინდა, საქართველოს მოსახლეობას დარჩეს აზრი, რომ მუშტები მოქმედებაში მაშინ მოდიან, როდესაც არგუმენტები არ არსებობს. არგუმენტები ნამდვილად არსებობს, მაგრამ შეუძლებელია, არგუმენეტებით იმას ესაუბრო, ვინც ეს არგუმენტები შენზე უკეთ იცის. პეტრე მამრაძემ ძალიან კარგად იცის, რასაც აკეთებს. ამას ის აკეთებს თავისი პოლიტიკური პოზიციის მიზანშეწონილობიდან გამომდინარე. ეს არის საკითხი, რომელსაც შეიძლება სახიფათო შედეგები მოჰყვეს. სწორედ ამის გამო მიმაჩნია, რომ „ყორღანაშვილების“ ასეთი მცდელობები აღკვეთილი უნდა იქნას.

ესეც თქვენი შეფასებაა. ფაქტი კი ის არის, რომ თქვენ თავს დაესხით დეპუტატს იმის გამო, რომ მისი შეხედულება არ მოგეწონათ. თქვენ როგორ ფიქრობთ, ამასთან დაკავშირებით საქმე არ უნდა აღიძრას?

- ერთია სამართლიანობა, მეორეა კანონიერება. თუ კანონი ითვალისწინებს, რომ აღიძრას და აღიძვრება, არათუ არ მექნება, რომც მინდოდეს, ვერც მექნება პრეტენზია. მაგრამ არის თემები, როდესაც ჩემი მოქმედების დროს პასუხისმგებლობაზე არ ვფქირობ. ბუნებრივია, რომ ყველა ადამიანმა უნდა იცოდეს, რომ ფაქტის ჩადენისას მისი პასუხისმგებლობის საკითხი დადგება, მაგრამ არის თემები, როდესაც პასუხისმგებლობის ზომის გამო, გადაწყვეტილება არ უნდა შეიცვალო და მე მიმაჩნია, რომ ეს ერთ-ერთი ასეთი თემაა. ვწუხვარ, რომ 47 წლის ასაკში მომიწია იმის გაკეთებამ, რაც მომიწია, მაგრამ მზად ვარ, გავიმეორო იგივე, თუმცა, ამის არანაირი სურვილი არა მაქვს.