[მანანა ნოზაძე]
ყოფილი პრემიერის ზურაბ ჟვანიას ძმა გოგლა ჟვანია თავის საყვარელ საქმეს - მეღვინეობას დაუბრუნდა. კარგა ხნის მანძილზე უცხოეთში ყოფნის გამო, იგი ქართულ პოლიტიკურ გარემოს ჩამოსცილდა, თუმცა ამის მიუხედავად, საქართველოში განვითარებული მოვლენების მიმართ საკუთარი პოზიცია გააჩნია.
ბოლო დროს, აღარ ჩანხართ. ხომ არ დაკარგა ქართულმა პოლიტიკამ თქვენთვის აზრი?
- ჩემი საქმეებიდან გამომდინარე, უცხოეთში გახლდით. მეღვინეობით ვარ დაკავებული და ვცდილობ, ქართული ღვინო ევროპაში გავყიდო. ამიტომ, ხშირად მიწევს გამგზავრება. პირადად მე ყოველთვის ბიზნესით ვიყავი დაკავებული. უბრალოდ, ცნობილი გარემოებების გამო ერთი პერიოდი, უარის თქმა მომიწია.
რუსული ბაზარი ქართველებისთვის დაიხურა. რამდენად პერსპექტიულია ევროპაში ადგილობრივი ღვინის გაყიდვა?
- ქართული ღვინო ისეთი პროდუქტია, რომლითაც შეიძლება, მსოფლიო ბაზარზე თავისუფლად გავუწიოთ კონკურენცია ანალოგიურ პროდუქციას. საქართველოს ასეთი ბევრი პროდუქტი არ აქვს. შესაბამისად, ევროპაში ღვინის გაყიდვა ძალიან პერსპექტიულად მიმაჩნია, თუმცა დამკვიდრება საკმაოდ რთული, შრომატევადია და ბევრ დროს მოითხოვს. რა თქმა უნდა, რუსულ ბაზარს ევროპით ვერ ჩავანაცვლებთ. რუსული ბაზრის პრიორიტეტი გახლდათ, რომ ათწლეულების მანძილზე რუსები ქართული ღვინის დალევას მიაჩვიეს. რუსებს გონებაში ეს იმდენად აქვთ ჩანერგილი, რომ მსგავს მეორე ბაზარს ვერ ვნახავთ. მრავალი ათწლეულის მანძილზე ეს მარკეტინგი საბჭოთა რეჟიმმა წარმატებით გაატარა და საბჭოთა ადამიანებს ჩაუნერგეს, რომ ღვინო აუცილებლად ქართული უნდა იყოს. ამდენად, რუსულ ბაზარზე დაბრუნება ჩვენთვის სასურველია.
თქვენს ბრენდს რა ჰქვია?
- ჩემი ღვინო საქართველოში არ იყიდება, მას „ტიბანელი“ ჰქვია.
რამდენიმე წლის წინ ჩინეთის ბაზარზე საუბრობდნენ, თუმცა ეს ბაზარიც უტოპიური აღმოჩნდა. ამის მიუხედავად, შესაძლოა, აღმოსავლეთისკენაც გაიჭრას ურთიერთობა?
- თუ მუშაობა სწორად წარიმართება და თანხები მარკეტინგში სწორად დაიხარჯება, ქართული ღვინო ისეთი პროდუქტია, ნებისმიერ ბაზარზე სავსებით შეუძლია ადგილის დაკავება და ნებისმიერ ანალოგს კონკურენციას გაუწევს.
მაგრამ ჩინელები ეტანებიან ღვინოს?
_ ჩინელები საკმაოდ ბევრს სვამენ, მსოფლიოს ერთ-ერთი უდიდესი ბაზარია. ქართულმა ღვინომ მარტო ერთი დიდი ბაზარიც საფუძვლიანად რომ აითვისოს, სრულიად საკმარისია. საქართველო იმდენ ღვინოს მაინც არ აწარმოებს, რომ მთელ მსოფლიოს მოედოს.
ჩვენი ხელისუფლება აცხადებს, რომ მეწარმეებისთვის გზა ხსნილი და ლიბერალულია, რასაც მეწარმეები არ ადასტურებენ. პირადად თქვენ ამ ამპლუაში, ძმის ფაქტორიდან გამომდინარე, დაბრკოლებები არ შეგვხვედრიათ?
- საქართველოში და ზოგადად, აქაურ გარემოში შექმნილი ვითარება და დაბრკოლებები ყველა ადამიანზე აისახება. მათ შორის, ჩემზეც. თორემ მიზანმიმართული დაბრკოლება ჩემს მიმართ არ გამოვლენილა.
პოლიტიკურ საქმიანობაში ჩართვის სურვილი ისევ გაქვთ? არსებობს კი იმის საშუალება ჩვენს ქვეყანაში, რომ ავტორიტეტული ადამიანებისთვისაც პოლიტიკა საკუთარი ერისთვის გამოდგომის საშუალებად იქცეს?
- მიმაჩნია, რომ პოლიტრიკურად ახალი სისხლი გვჭირდება. მოწოდებით პოლიტიკოსი არასდროს ვყოფილვარ. მაშინ, როდესაც პოლიტიკაში ჩავერთე, იმ დროსაც ვამბობდი, რომ ეს არ გახლდათ ჩემი ცხოვრების მიზანი.
ამ გადასახედიდან ბადრი პატარკაციშვილის გვერდით დგომას ხომ არ ნანობთ?
- ნამდვილად არ ვნანობ. მიმაჩნია, რომ ეს აბსოლუტურად სწორი გადაწყვეტილება იყო. სამწუხაროდ, ისე არ გამოვიდა, როგორც ვფიქრობდით, შეცდომები იქნა დაშვებული. აღარც არის ცოცხალი ბადრი პატარკაციშვილი. იგი ცოცხალი რომ ყოფილიყო, ალბათ, მოვლენები ცოტა სხვაგვარად განვითარდებოდა.
„რვიანი“ ტრანსფორმირდა „ექვსიანად“. ორი სუბიექტის გამოყოფის შემდეგ „ექვსეულს“ რამდენად აქვს პერსპექტივა, რომ საარჩევნო მაგიდასთან გააგრძელოს მოლაპარაკება? ხელისუფლება მრგვალ მაგიდასთან რაიმეს დათმობს?
- ამ ხელისუფლების მოწინაარდეგე, ჩემზე რადიკალური ადამიანი, ალბათ, ცოტა მოიძებნება, ამ მიზეზებზე საუბარს საერთოდ აზრი არ აქვს. ბუნებრივია, ქვეყანაში უნდა არსებობდნენ ძალები, რომლებიც მოლაპარაკების გზით რაღაცის გადაწყვეტას ცდილობენ. არ შეიძლება, ყველამ ერთნაირად იაზროვნოს. თუ „ექვსეული“ ფიქრობს, რომ ამ გზით უნდა იაროს, ეს მათი ნებაა. ბუნებრივია, გარკვეული მხარდამჭერები ამ გზასაც ეყოლება. არსებობს სხვა გზებიც, უფრო რადიკალურიც. ეს ნორმალური პოლიტიკური პროცესია, როცა ამა თუ იმ საკითხზე სხვადასხვა შეხედულება არსებობს. მოგვიანებით უკვე საზოგადოება რომელ გზასაც გაიზიარებს, იმ გზას გაჰყვება კიდეც.
ოპოზიციური „ექვსეული“ ცნობილ სახეებთან ინტეგრაციას და მათთან ერთად საარჩევნო, თუ მედიაგარემოს შეცვლას, რეგიონებში გასვლას აპირებს. ამის გამო ასეთი მოსაზრებაც გაჩნდა, რომ მათ ამოწურეს თავიანთი შეასაძლებლობა და ახლა ტვირთის სიმძიმის აკიდება და გადაბარება ავტორიტეტული ადამიანებისთვის სურთ.
- ცალსახაა, რომ ყველაზე სავალალო, რაც საქართველოში ხდება ისაა, რომ მთელი პოლიტიკური სპექტრი, თავის პოზიციან-ოპოზიციანად, საზოგადოების თვალში ნეგატიურად აღიქმება. ეს თანაბრად ეხება, როგორც ხელისუფლებას, ისე ოპოზიციას. საკმაოდ ცუდი სიტუაცია იქმნება. ამიტომაც ვამბობ, რომ ქართულ პოლიტიკაში ახალი სისხლი და ახალი სახეებია საჭირო.
ძველი სახეების აღარ გეიმედებათ?
- ვინმეს იმედი თუ მქონდა, მის გვერდით ვიყავი კიდეც. ბადრი პატარკაციშვილის გვერდით იმიტომ კი არ ვიდექი, რომ ჩემი მიზანი პოლიტიკური მოღვაწეობა იყო, არამედ მიმაჩნდა, რომ ეს იყო ის ადამიანი, რომელსაც რაღაცის შეცვლა შეეძლო. ჯერჯერობით, ასეთ ადამიანებს ვერ ვხედავ.
ნინო ბურჯანაძის გზამ, გარკვეულწილად, სისხლიც მოიტანა. როგორ შეფასებას მისცემდით ამ მოვლენებს და ბურჯანაძისეულ ტაქტიკას?
- სიმართლე გითხრათ, ჩემთვის ეს უცნაურია. როდესაც ადამიანები რაღაცაზე მიდიან, მათ კარგად უნდა ჰქონდეთ გაცნობიერებული, რაზე მიდიან. 26 მაისს რუსთველზე აქციის გამართვას რომ ცდილობდნენ, უნდა სცოდნოდათ კიდეც, რა ბერკეტებს გამოიყენებდა ხელისუფლება. ამის აღკვეთას რომ შეეცდებოდა, ეს იმთავითვე ნათელი იყო. ხოლო, რა ბერკეტებიც აქვს ხელისუფლებას, ეს ჩემზე და ყველაზე კარგად ნინო ბურჯანაძეს უნდა სცოდნოდა. ძალიან კარგად ვიცოდი, რომ ასე დამთავრდებოდა. არ ვიცი, ეს მათთვის სიურპრიზი რატომ იყო?
ბატონი ზურაბიც ხომ რისკიან ნაბიჯებს დგამდა, თუნდაც აჭარის ე.წ. რევოლუციისა და ასლან აბაშიძის რეჟიმისგან მისი გათავისუფლების დროს? გვახსოვს, როგორ გადავიდა ზურაბ ჟვანია ჩოლოქის ხიდზე.
- დიახ, მაგრამ თუ გახსოვთ, ყველა მისი რისკიანი ნაბიჯი გამარჯვებით დასრულდა. ის რისკი მიზანშეწონილი და ერთგვარად, გათვლილიც იყო.
თქვენი ძმა ცოცხალი რომ ყოფილიყო, ამ რევოლუციური განწყობის ფონზე საქართველოში რა შეიცვლებოდა?
- ეს უკვე წარსულია და ამაზე ლაპარაკს აზრი აღარ აქვს. აღარ არის ზურაბი და წარსულს ჩვენ ვეღარ შევცვლით. თორემ ზურა ცოცხალი რომ ყოფილიყო, საერთოდ სხვა სახელმწიფოში ვიცხოვრებდით.
ალბათ, მოისმენდით ბოლოდროინდელ შეფასებებს, რომ ხელისუფლების მიზანია, ხელოვანი ადამიანები „გასვაროს“, რათა არ წარმოჩნდეს, რომ მხოლოდ ხელისუფლებაა შეცდომებით აღსავსე და ხელოვანი ადამიანები კი შეუმცდარნი არიან. საზოგადოებისთვის დაფასებული ადამიანების შეუმცდარობის მითი თითქმის იმსხვრევა. აქედან გამომდინარე, რამდენად ამბიციური იყო ქართველი ხელოვანების მიერ 26 მაისს ხელისუფლებისგან მიცემული ჯილდოების აღება?
- სიმართლე გითხრათ, ამ ფაქტის შესახებ არაფერი ვიცი.
26 მაისის ღამეს დარბევის შემდეგ პრეზიდენტისგან მიძღვნილი ჯილდოები აიღეს ტარიელ ჭანტურიამ, რუსუდან ფეტვიაშვილმა, ოთარ ზურაბიშვილმა, ნათელა და რეჯეპ ჟორდანიებმა, ვახტანგ მაჭავარიანმა, დავით საყვარელიძემ და თამარ კვესიტაძემ. თუმცა მომხდარი ტრაგედიის შემდეგ, ალბათ, მათაც უმძიმდათ ამ ჯილდოების აღება.
- ალბათ, ყველა ადამიანმა თავად უნდა გამოხატოს საკუთარი პოზიცია. ჩემთვის შემფასებლის რანგში ყოფნა ყოველთვის ადვილია და თავს შევიკავებდი.
ბატონი ზურაბის ცნობილი ფრაზა „მე ვარ ქართველი და, მაშასადამე, მე ვარ ევროპელი“ ერთი თვის წინ პარლამენტის თავმჯდომარის მოადგილე რუსუდან კერვალიშვილის პერიფრაზით, სხვაგვარად გაისმა: „მე ვარ ქართველი და მაშასადამე, მე ვარ ჩერქეზი“. ამით ქართული მხარის მიერ ჩერქეზთა გენოციდის აღიარება მოხდა. ამ ფაქტს როგორ შეაფასებდით?
- ეს ახლა პოლიტიკაა და მეტი არაფერი. რახან საქართველოს ხელისუფლება რუსეთთან დაპირისპირებულია, ყველანაირად ცდილობს, სხვადასხვა ბერკეტი გამოიყენოს. რამდენად აზრიანად და შედეგიანად მოქმედებენ, ამის შედეგს საკუთარ თავზე ვგრძნობთ. ეს პოლიტიკის ნაწილია. თორემ ჩვენს ხელისუფლებას ჩერქეზების ბედი რომ არ აწუხებს, ეს ცალსახა და ნათელია. ჩერქეზების კი არა, საკუთარი ხალხის ბედი არ აწუხებთ. 26-მა მაისმა დაადასტურა, რომ მანიაკების ხელში ვართ. ეს გახლავთ ავადმყოფი ხალხი. რამდენადაც შენთვის მიუღებელი უნდა იყოს ხალხის გამოსვლა და დამოკიდებულება, როდესაც ასე ექცევი საკუთარ ერს, ეს გაუმართლებელია. თუ მათი დაშლა სურდათ, არსებობს ბევრად უფრო ცივილიზებული მეთოდები. ალყაში რომ მოაქცევ ადამიანებს და სასტიკად გაუსწორდები, გასაქცევსაც არ დაუტოვებ, ასეთი დარბევა, სხვათაშორის, საქართველოში არცერთხელ არ ყოფილა.
ამ დარბევამ 7 ნოემბერიც გადაფარა?
- არც 7 ნოემბერს და არც 9 აპრილს, ყოველთვის გასაქცევს უტოვებდნენ ადამიანებს. ახლა კი ალყაში მოქცეულებს სასტიკად გაუსწორდნენ. ეს იყო მიზანმიმართული აქცია, რათა ხალხი დაეშინებინათ, დაეტერორებინათ და დაესახიჩრებინათ.
ბატონი ზურაბის საეჭვო ვითარებაში გარდაცვალებასთან დაკავშირებით რაიმე სიახლე ხომ არ არის?
- ამ საქმის გამოძიებასთან დაკავშირებით, ჯერჯერობით, ბევრი ახალი არაფერი არ არის. თუ რაიმე ღირებული იქნება, ბუნებრივია, ამას მაშინვე გავახმაურებთ.
უცხოეთში ხშირად გიწევთ გამგზავრება. რევოლუციური ხელისუფლების მიმართ დასავლეთის რეაქცია როგორია?
- რაც შეეხება დასავლეთს, სამწუხაროდ, მე ვხედავ, რომ აშშ-დან საკმაო მხარდაჭერით სარგებლობს ეს ხელისუფლება.
მიუხედავად იმისა, რომ ოპოზიცია გვარწმუნებს, ამ ხელისუფლებამ დასავლეთის მოლოდინი ვერ გაამართლა და მათი დასავლელი მხარდამჭერები თანდათან მცირდებიანო?
- შესაძლოა, ამ ხელისუფლებას ისეთი მხარდაჭერა აღარ აქვს, როგორც ბუშის დროს, მაგრამ ჯერჯერობით, მაინც, მხარდაჭერით სარგებლობენ. სამწუხაროდ, ვერც ჩვენი ოპოზიცია სარგებლობს დასავლეთში დიდი ავტორიტეტით, რაც სერიოზული პრობლემაა.
რატომ ვერ ახერხებს ქართული ოპოზიცია დასავლეთისგან აქტიური მხარდაჭერის მოპოვებას?
- ყველაზე დიდი პრობლემაა, რომ არცერთი პოლიტიკური ძალა ჩვენთან, ქვეყნის შიგნით პოპულარობით არ სარგებლობს. თუ ჩვენს ოპოზიციონრებს საკუთარ ქვეყანაში ავტორიტეტი ექნებათ, მერწმუნეთ, ქვეყნის გარეთაც ავტორიტეტულნი იქნებიან. შიგნით თუ არაფერს წარმოადგენენ, გარეთ რატომღა სცემენ პატივს?
