[მანანა ნოზაძე]

„საერთო სახალხო წინააღმდეგობის მოძრაობა“ ხელისუფლებასთან ურთიერთობის ახალ რეჟიმზე გადადის. მათი თქმით, 2011 წლის 26 მაისის სადამსჯელო ოპერაციის შემდეგ არსებულ დამნაშავე რეჟიმთან კონტაქტი მხოლოდ საჯაროდ და მხოლოდ საერთაშორისო ორგანიზაციების მონაწილეობით უნდა განხორციელდეს. ამასთან, „საერთო სახალხო წინააღმდეგობის მოძრაობას“ ამ ხელისუფლებასთან ნებისმიერი სხვა სახის ურთიერთობა არა მარტო ეფექტურად, უზნეობადაც მიაჩნია. ასეთია შოთა გლურჯიძის, სოსო მანჯავიძის, ნანა დევდარიანის, ადა მარშანიას, ნანა კაკაბაძის, ლელიკო ჯაფარიძისა და სხვათა პოზიცია.

11 ივნისს  ბრიუსელში, შუმანის მოედანზე ამავე მოძრაობის საპროტესტო აქცია გაიმართა, რომლის მონაწილეებმაც ევროსტრუქტურების პირველ პირებს პეტიციით მიმართეს, რათა შეიქმნას საერთაშორისო საგამოძიებო კომისია, რომელიც 26 მაისს თბილისში განვითარებულ ტრაგიკულ მოვლენებს შეისწავლის. გარდა ამისა, ნიუ-იორკში, გაეროს შტაბ-ბინასთან წინააღმდეგობის აქცია გაიმართა. აქციები მომავალშიც რეგულარულ ხასიათს მიიღებს. 

„საერთო სახალხო წინააღმდეგობის მოძრაობას“ აუცილებელ გადაუდებლობად მიაჩნია, მთელი ქართული საზოგადოებისა და პოლიტიკური სპექტრის გაერთიანება ერთი პრინციპით - ყველა მინუს დამნაშავე. ამ მიზნით  წინააღმდეგობის მოძრაობა მიმართავს პოლიტიკურ და საზოგადოებრივ ორგანიზაციებს, მსგავსი საგამოძიებო სტრუქტურის შექმნასთან დაკავშირებით, უმოკლეს ვადაში დააფიქსირონ საკუთარი პოზიცია.   

„საერთო სახალხო წინააღმდეგობის მოძრაობის“ წევრები აცხადებენ, რომ ხელისუფლებასთან დახურულ სივრცეში, ე.წ. „სეპარატისტული“ მოლაპარაკების პროცესმა ქვეყანა შედეგამდე არ მიიყვანა. ამდენად, მოლაპარაკებები დემოკრატიული ანტურაჟისთვის არ უნდა გაიამართოს და მასში საერთაშორისო ორგანიზაციები და ქართული საზოგადოება, არასამთავრობო ორგანიზაციები თანაბრად უნდა ჩაერთონ. ამისთვის მთელი პოლიტიკური სპექტრი უნდა გაერთიანდეს არა კონკრეტული პიროვნებისა და თანხების, არამედ - ფასეულობების გარშემო.

„ის ადამიანები, რომლებიც 26 მაისის შემდეგ კვლავაც განაგრძობენ ხელისუფლებასთან დიალოგის რეჟიმში ყოფნას, შესაძლოა, მიიჩნევენ, რომ დიალოგის შეწყვეტით ამერიკის მხარდაჭერას დაკარგავენ. სინამდვილეში, ამერიკასაც და „რვიანსაც“ უნდა დავანახოთ, რომ მათ გვერდით ქარველი ხალხი დგას. ოპოზიციური „რვიანი“ ქართველი ერი უნდა იყოს და არა კონკრეტული ორგანიზაცია. „რვიანი“ ხომ არაა მონოპოლისტი? საერთაშორისო საზოგადოებას უნდა ვაჩვენოთ, რომ მარტო რვიანის გადასაწყვეტი არაა, რა უნდა სრულიად საქართველოს“, - აცხადებენ „საერთო სახალხო წინააღმდეგობის მოძრაობაში“.

მათივე განმარტებით, მათ „რვიანის“ საწინააღმდეგო არაფერი აქვთ და მათ საკუთარ კოლეგებად აღიქვამენ, ოღონდ ამავე „რვიანში“ მყოფი ძალები, მათი აზრით, პირად მერკანტილურ ინტერესებს ემსახურებიან. მათ შორის, არის ხუთკაციანი ბიზნესპარტიები, რომელთაც ხელისუფლებასთან დიალოგი საკუთარი ინტერესებისთვის სჭირდებათ.

„საერთო სახალხო წინააღმდეგობის მოძრაობა“ ქუჩის აქციების გამართვასაც აპირებს. მათი თქმით, აქციები იქნება, ოღონდ ხალხმა წინასწარ უნდა იცოდეს, რისთვის გამოდიან.

წინააღმდეგობის მოძრაობის წევრი მამუკა გობეჩია აცხადებს, რომ „რვიანში“ შემავალი ზოგიერთი პარტია ე.წ. სტოკჰოლმის სინდრომით არის დაავადებული. კერძოდ, მათ თავიანთი მწვალებლები შეყვარებიათ და ამ რვა თვის განმავლობაში მოერგნენ სიტუაციას.

„საერთო სახალხო წინააღმდეგობის მოძრაობის“ წარმომადგენელი სოსო მანჯავიძე „პრესაგე.ტვ“-სთან კომენტირებისას აცხადებს, რომ ამ ხელისუფლებასთან ზნეობრივი გამიჯვნა უნდა მოხდეს.

„ხელისუფლებასთან ყოველგვარი პოლიტიკური დიალოგი უნდა შეწყდეს. თუკი ასეთი რამ განხორციელდება, მასში საერთაშორისო ორგანიზაციები უნდა ჩაერთონ. კარგად ვხედავთ, რომ ასეთი დიალოგები მთავრდება ხელისუფლების დემოკრატიული ანტურაჟის განმტკიცებით, რაც დასავლეთთან სალაპარაკოდ სჭირდებათ. ხელისუფლება მერე თვითონვე მანიპულირებს ამ პარტიების ფინანსური და ადამიანური პრობლემებით და სასურველ პოლიტიკურ შედეგს აღწევს.

ამის შედეგად ხელისუფლება დისკრედიტირებულ პოლიტიკურ სპექტრს ღებულობს და მის მიერვე, მონოპოლიზირებულ პოლიტიკურ ბაზარზე მხოლოდ ისეთ პოლიტიკურ პარიტიებს შეუშვებს, ვინც დისკრედიტირებულია. აქედან გამომდინარე, მოვითხოვთ ზნეობრივ გამიჯვნას. არ შეიძლება დიალოგი იმ ხელისუფლებასთან, რომელმაც ჩვენს თვალწინ ჩაატარა სამხედრო-სადამსჯელო ოპერაცია, წინასწარ დაგეგმა მთელი პოლიტიკური პროცესი, შეიტყუა მთელი ხალხი ხაფანგში, შემდეგ კი, ალყაში მოაქცია და მათზე ნადირობა გამართა.

არცერთი საქმე არ აღძრულა ამ სადამსჯელო ოპერაციის გამო. აქედან გამომდინარე, ხელისუფლება ღიად აცხადებს, რომ  საზოგადოებრივი აზრი არ აინტერესებს, რომ იგი საკუთარი ბნელი მეთოდებით, ადგილზე აკრედიტირებული უცხოური საელჩოების წარმომადგენლებთან ურთიერთობას აგვარებს, რომ მათ მწვავე განცხადებები არ გაკეთონ და დანარჩენი არ აინტერსებს.

თქვენ აცხადებთ, რომ ხელისუფლებამ შეიტყუა ხალხი, მაგრამ ამას რამდენად შეუწყო ხელი თავად ნინო ბურჯანაძის ურყეობამ და რუსთაველის გამზირიდან ფეხისმოუცვლელობამ? პოლიტიკოსმა შედეგი არ უნდა გათვალოს?

- ნინო ბურჯანაძე რომ შეჰყვა ხელისუფლებას ამ ხაფანგში, ეს ხომ ნათელია? ხომ ნათელია, რომ 25 -ში იწურებოდა მიტინგის გასამართი ვადა? ისიც ხომ ნათელია, რომ საერთაშორისო მხარდაჭერა არ არსებობდა? ეს ხომ უნდა გაითვალისწინოს პოლიტიკოსმა?

ამდენად, თქვენ რატომ გაქვთ იმედი, რომ, ბურჯანაძისგან განსხვავებით,  საერთაშორისო მხარდაჭერა გექნებათ?

- საერთაშორისო მხარდაჭერა იქნება მაშინ, როცა საერთაშორისო ორგანიზაციებთან შესაბამისი მუშაობა ჩატარდება, რაც ჩვენს მიერ უკვე დაწყებულია. ამით დავიწყეთ, რადგან სააკაშვილს ჰქონდა მონოპოლია, მარტო მას ელაპარაკა დასავლეთთან. მას უამრავი ლობისტური ორგანიზაცია ჰყავს, ხოლო შტატები არის ლობისტური ქვეყანა, სადაც საქართველოს მოქალაქეების ჯიბიდან ამოღებული უზარმაზარი ფული სააკაშვილის პიარში იხარჯება. ეს არის უსერიოზულესი ლობისტური ორგანიზაციები. ასევე, ხარჯავდა ის ფულს ევროპაში. მაგრამ სააკაშვილის რეჟიმის მიმართ დუმილის კედელი უკვე გაირღვა.

ამასვე აცხადებს „რვიანიც“, რომ მათ დასავლეთთან დუმილის კედელი  გაარღვიეს.

- რომელი კედელი გაარღვიეს? თუ უცხოეთი საარჩევნო გარემოს გაუმჯობესებისთვის მოლაპარაკებებში „რვიანს“ სერიოზულად უჭერს მხარს, ეს გამოჩნდებოდა პალიკო კუბლაშვილის განცხადებების ერთ ფრაზაში მაინც. აქედან გამომდინარე, ვერ ვხედავთ ამას. თუ ცალკეულ ლიდერთა შეხვედრები არის წარმატება, ეს წარმატება ძალიან საეჭვოა. აქ საუბარია, რომ ასეთი ტიპის მოქმედებები და ხელისუფლებასთან „სეპარატისტული“ მოლაპარაკებები დაუშვებელია ისე, რომ ამის შესახებ არავის ჰქონდეს წარმოდგენა, თუ კონკრეტულად რაზე საუბრობენ და რა მექანიზმებია ამუშავებული. ცხადია, ეს ხალხში პროტესტსა და მათი ავტორიტეტის დაცემას იწვევდა.

იმ შემთვევაში, თუ „რვიანი“ არ დაელაპარაკება ხელისუფლებას, ნაციონალები ყოველთვის გამონახავენ ისეთ ძალას, რომელსაც ოპოზიციად გამოაცხადებენ და მათთან დიალოგის რეჟიმში გადავლენ.

- გამონახონ, იყოს მიშა „პადოშასთან“ ერთად.  „პადოშამ“ და მიშამ მოილაპარაკონ ხოლმე.

ამას საერთაშორისო საზოგადოება არ დაუჭერს მხარს?

- არანაირად. ჩვენ ვმუშაობთ დასავლეთში და იმასაც ვაპირებთ, რომ მასობრივი, მშვიდობიანი და კვალიფიციური მოთხოვნებით გამოვიდეს  ხალხი ქუჩაში.

ბურჯანაძესაც მსგავსი მოთხოვნები ჰქონდა, ის ეროვნულობის გრძნობასაც იშველიებდა და ხალხს თანადგომისკენ მოუწოდებდა. რამ განაპირობა მისი მარცხი, მისმა პერსონამ?

- „სახალხო კრების“ მარცხი დავარქვათ თუ მიზნის მიუღწევლობა, განაპირობა რეალობის არასწორმა შეფასებამ, საკუთარი ძალების გადაფასებამ, „სახალხო კრების“ სტრუქტურებში ხელისუფლების მიერ ჩანერგილი აგენტურის მუშაობამ, ხალხის ნაკლებმა სიმპათიამ გარკვეული პოლიტიკური ფიგურების მიმართ. ამას გარდა, არასწორად, უფრო სწორად კი, საერთოდ არ იყო დაგეგმილი აქცია. როდესაც მოდის 15 ათასი ადამიანი პირველ დღეს თავისუფლების მოედანზე, აქციის ორგანიზატორებს, თუ ისინი აცხადებენ, რომ ეს იქნება ბრძოლა ბოლომდე, უნდა ჰქონდეთ მომზადებული შესაბამისი ინფრასტრუქტურა, რათა ეს ხალხი გააჩერონ იქ, მათი იქ არსებობა უზრუნველყონ.

მათ ისეთი საპროტესტი კერა უნდა შექმნან, რომელიც გათვლილი იქნება, რომ ერთი თვის, ან 15 დღის შემდეგ (15 დღეა მინიმუმი), გეომეტრიული პროგრესიით გაიზრდება. ამდენად, ეს მანევრი თავისუფლების მოედნიდან ტელევიზიისკენ და უკან, რა თქმა უნდა, აბსოლუტურად არასწორი იყო. იგი აჩვენებდა, რომ გეგმა არ არსებობდა, ან თუ არსებობდა, შეიცვალა და სარეზერვო გეგმა არ გააჩნდათ. ეს დღესავით ნათელია, საერთოდ, სიმართლე როცა არ ითქმის, ყოველთვის ხდება მცდარი გადაწყვეტილებების მიღება.        

„საერთო სახალხო წინააღმდეგობის მოძრაობის“ წევრი შოთა გლურჯიძე ამბობს: „არ მინდა ვთქვა, რომ არ გაამართლა „რვიანის“ ფორმატმა. ყველანაირ ბრძოლას აქვს აზრი. უბრალოდ, აქ საუბარია, რომ 26 მაისის შემდეგ ვითარება შეიცვალა. პოლიტიკაშიც ზნეობრივი საკითხები არსებობს. გუშინ თუ შეიძლებოდა, ერთ სუფრასთან ვმსხდარიყავით „ნაციონალური მოძრაობის“ რომელიმე წევრთან, დღეს ასეთი რამ აღარ შეიძლება“.

26 მაისის შემდეგ თვითშეზღუდვა დაუწესეთ საკუთარ თავს?

- დიახ, ჩვენ ვაწესებთ ამ შეზღუდვებს. პირადად ჩემთვის ეს უკვე დაწესებულია. მინდა პოზიცია გამოხატონ, თუ ისინი აგრძელებენ დამნაშავე ხელისუფლებასთან დიალოგს, მაშინ მეც მათ მიმართ შესაბამისი პოზიცია მექნება. ვთვლი, რომ ხელისუფლებასთან დახურულ ფორმატში დიალოგი არ შეიძლება. დიალოგი შესაძლებელია მხოლოდ საჯაროდ, რადგან ყველამ უნდა გაიგოს, რის შესახებ ვესაუბრებით. მათთან დიალოგი შესაძლებელია საერთაშორისო შუამავლების მეშვეობით, ისევე, როგორც დამნაშავეებსა და მეკობრეებს ესაუბრებიან. მათთან შუამავლების საშუალებით ურთიერთობენ, რადგან ნორმალური სახელმწიფოები და ზნეობრივი ადამიანები მათ არ ელაპარაკებიან.

რატომ ფიქრობთ, რომ  საერთაშორისო თანამეგობრობა თანაგიგრძნობთ ზუსტად თქვენ და არა - „რვიანს“ მაშინ, როცა ოპოზიციური „რვიანი“ აცხადებს, რომ მათ დასავლეთის მხარდაჭერა ბოლოს და ბოლოს მოიპოვეს?

- ვფიქრობ კი არა, ასეთი რამ გაცხადებულია. იმავე ქეთრინ ეშტონის წერილი, რომელიც ჩვენ მივიღეთ, იგივე ჰაიდნი ჰაუტავას წერილი და მხარდაჭერა, რომელიც მიიღო „წინააღმდეგობის მოძრაობამ“. ამ კურსის გაგრძელებაა საფრანგეთში სენატორებთან ცოტა ხნის წინანდელი შეხვედრა. ჩვენ უნდა გავაერთიანოთ ეს ძალისხმევა. მე ვიცი, რომ იმავე „თავისუფალ დემოკატებს“ აქვთ დასავლეთის მხარდაჭერა. ეს ძალისხმევა უნდა გაერთიანდეს.

ისურვებენ ოპოზიციური პარტიები თქვენთან გაერთიანებას? ჩვენს პოლიტიკურ სპექტრს, საერთოდ, უჭირს ხოლმე გაერთიანება.

- გაერთიანების გარეშე საქმე არ კეთდება. სააკაშვილის ხელისუფლების ეროზია  დაწყებულია, მაგრამ ის ყოველ წუთში ამოაშენებს საყრდენ კედელს ისევ, თუ ჩვენ არ შევეცდებით ამის დაშლას.

 აქციების გასამართად რესურსი არსებობს? ხალხი კვლავაც გამოვა გასაპროტესტებლად?

- აქციებთან დაკავშირებით ვიხუმრე, რომ აუცილებლად მივიღებ მასში მონაწილეობას, თუ „ბეტეერში“ ვიჯდები-მეთქი.

ანუ დარბევა გარდაუვალია? 

- არა, გარდაუვალი არაა, მაგრამ ამათგან, როგორც ბანდიტებისგან, დარბევა ყოველთვის მოსალოდნელია. ამდენად, შესაბამისი თავდაცვის მექანიზმები უნდა ჩავრთოთ. რა თქმა უნდა, აქციები უნდა ჩატარდეს, ხომ არ დავნებდებით? 26 მაისს მომხდარს პირდაპირ ვაფასებ, როგორც ზნეობრივ კატასტროფას. იმის გარდა, რომ ამ დღეს უზარმაზარი მსხვერპლი გავიღეთ და ქართული საზოგადოების საუკეთესო ნაწილი დღეს ციხეებში ზის. მათ გასათავისუფლად უნდა ვილაპარაკოთ და არა იმაზე, თუ რამდენ კვოტას მიიღებს თარგამაძე შემდგომ პარლამენტში, ეს უზნეობაა. დაკარგულია ბევრი ადამიანი, რაზეა საუბარი?