ჩვენი პოლიტიკური მსოფლმხედველობა ცა და დედამიწასავითაა: მას რუსეთი მოსწონს, მე კი, დარწმუნებული ვარ, რომ საქართველოს მომავალი სულხან-საბას, ილიას და სხვა დიდი ქართველების გზა, ანუ ევროატლანტიკური სივრცეა... ამ თემაზე, როგორც იტყვიან, მსუბუქად სხვა დროსაც გვიკამათია, მაგრამ ამჯერად საქმე ცოტა სხვანაირადაა. მოკლედ, ამბის ქრონოლოგია ასეთია: ამას წინათ, უშიშროების თადარიგის პოლკოვნიკს, კონსტანტინე ფორჩხიძეს ერთ-ერთ ინტერვიუში ვკითხე, რომ პროამერიკელი ირაკლი ალასანია “გარკვეულმა ტიპებმა” უშიშროების მორუსეთუმო მინისტრის მოადგილედ როგორ დანიშნეს-მეთქი. ფორჩხიძემ განმარტა, ამერიკელებს პრორუსული განწყობების განეიტრალება უნდოდათო... რამდენიმე დღის წინ, “ფეისბუქში” “წერილი” მივიღე: “...გარკვეული ტიპი არ ვარ მე... კარგა ხანია, “გუუგლ”-ში არ ამიკრეფია ჩემი გვარი და შენ მცირეტირაჟიან, ერთი მოექსპერტო ელემენტის გაზეთს, აბა, სად წავიკითხავდი? ჩვეულებრივი ჟურნალისტური ეთიკაა, ჩემს ნამოქმედარზე - ირაკლი ალასანიას დანიშვნა - ჩემთვის გეკითხა. გაშვებულმა პოლკოვნიკმა მაგისი რა იცის? ისე, ვანიჩკა, მარტო შენ გაზეთს კი არ უნდა კითხულობდე... მაგრამ, თქვენ და თქვენნაირებს დასავლური ღირებულებები მხოლოდ თქვენსავე სასარგებლოდ გჭირდებათ და გახსენდებათ. მე ვიცი, რითია ირაკლის მიმართ თქვენი სიყვარული განპირობებული... კიდევ ბევრი რამ ვიცი, მოთხოვნის უფლებაც მაქვს და ვალდებულიც ხარ, საპასუხო, გამოსარკვევი ინტერვიუ ჩემთანაც ჩაწერო...” რა პრობლემაა-მეთქი, მივწერე და შეხვედრა დავთქვით... მაშ ასე, 2014 წლის 29 ნოემბერი, 12 საათი, “ქორთიარდ მარიოტი”... საუბარი 5 საათს გრძელდება... მწვანე ჩაის სენდვიჩი და ყავა ცვლის... საქართველოს უშიშროების ყოფილი მინისტრი მეუბნება, რომ “გარდასულ დღეებზე” ასე დეტალურად არასოდეს არავისთან ულაპარაკია. ეს, პრაქტიკულად, გენერალ ვალერი ხაბურძანიას მემუარებია, თუმცა საზოგადოებამ თავად უნდა გადაწყვიტოს, ექსჩინოსანი გულწრფელია თუ არა (სხვათა შორის, ხაბურძანია მოგონებების სარკასტულად დაწერას თავადაც აპირებს. ისე, თანამოსაუბრისთვის სარკაზმი არც მე დამიკლია!)... და კიდევ ერთი: შეიძლება, ვინმემ იკითხოს, “ქართული სიტყვა”, რომლის სარედაქციო პოლიტიკაც მკვეთრად პროდასავლურია, რუსეთისმოყვარულ ხაბურძანიას ტრიბუნას რატომ უთმობსო. პასუხი მარტივია: ჩვენ დემოკრატები ვართ! აი, სწორედ ესაა დასავლეთის ყველაზე დიდი ხიბლი! მაშ ასე, ვიწყებთ!
სტენოგრაფიული ჩანაწერი ¹2
ცხადია, გემახსოვრებათ: საქართველოს უშიშროების მინისტრთან, ვალერი ხაბურძანიასთან 5-საათიანი საუბრის სტენოგრაფიული ჩანაწერის პირველი ნაწილის დასასრულს, იმის გარკვევას შევეცადე, თუ რატომ არ წავიდა აგვისტოს ომში. ვიდრე გენერლის ახსნა-განმარტებას შემოგთავაზებთ, თქვენს ყურადღებას ერთ დეტალზე გავამახვილებ: ბატონ ხაბურძანიას პირველი სტენოგრამიდან არაფერი გაუპროტესტებია, თუმცა მსუბუქად მისაყვედურასავით, ევროპულ გზაზე რომ ამბობ, ილიას გზააო, ასე არ ყოფილა და ილია საქართველო-რუსეთის ურთიერთობის მომხრე იყოო. ილიას საგარეო მსოფლმხედველობის სადემონსტრაციოდ, მალე, “ქართული სიტყვა” ქართველთა უგვირგვინო მეფის ერთ წერილს გამოაქვეყნებს. მანამდე კი, ისევ ვალერი ხაბურძანიას მივუბრუნდეთ და გავიგოთ, თუ რატომ არ წავიდა აგვისტოს ომში.
ვალერი ხაბურძანია: - აგერ არიან ნიკა ლალიაშვილი, გივი თარგამაძე და ჰკითხე: დავურეკე...
- “ნაციონალებს” ვებრძოდიო და გივის დაურეკეთ?
- ნიკა ლალიაშვილს დავურეკე და ვუთხარი, ჩამოვდივარ, გადავალ მეორე მხარეს და მზად ვარ, დაღუპული ბიჭების გადმოსვენებაში მონაწილეობა მივიღო-მეთქი.
- დაღუპულთა გადმოსვენებაში მონაწილეობა, ცხადია, კეთილშობილური საქციელია, მაგრამ მზად იყავით, აგვისტოს ომში წასულიყავით და რუსებისთვის გესროლათ?
- ომში რომ წავიდე, ვანიჩკა, ჩემი ჯგუფი უნდა მყავდეს და ვმართავდე.
- ბატონო ვალერი, არ შეიძლება, ომში სამშობლოსთვის თავდადებულ რიგით მეომრად წახვიდეთ?
- რას ლაპარაკობ?.. თქვენ რატომ არ წახვედით?
- სიამოვნებით წავიდოდი, მაგრამ სამწუხაროდ, საბრძოლო გამოცდილება არ მაქვს, თან ვფიქრობ, ისიც ომი იყო, რასაც ზურგში დარჩენილი ჟურნალისტები ვაკეთებდით...
- ჯერ ერთი, 45 წლის ადამიანები ომში არ მიჰყავთ. მეორეც, გენერალი ვარ, ჩემო ბატონო, ავტომატს სულელურად ვერ დავიჭერ და ვერავის ვესვრი. საერთოდ, ვთვლიდი, რომ აგვისტოს ომი ავანტიურა იყო და უნდა გაჩერებულიყო.
- ომი საქართველომ დაიწყო?
- ვთვლი, რომ კონკრეტული საბრძოლო მოქმედება სააკაშვილმა დაიწყო.
- ომი საქართველომ დაიწყო?
- საქართველო ომს ვერ დაიწყებდა, რადგან ამ ომის წინააღმდეგი ბევრი ხალხი იყო!
- კიდევ კარგი, ამას მაინც აღიარებთ, რომ ომი ჩვენ არ დაგვიწყია!..
მცირე ლირიკული გადახვევა
გენერალი ემოციურად ლაპარაკობს, თან მწვანე ჩაის შეექცევა. ის-ის იყო, ისევ უნდა გამებოლებინა, რომ თანამოსაუბრემ ანაზდეულად ნინო ბურჯანაძე ახსენა. გავიფიქრე, ნეტავ, საიდან მიხვდა, რომ ორჯერ 45-დღით ნაპრეზიდენტალ დიაცზე უნდა მეკითხა-მეთქი. მოკლედ, რაღა ბევრი გავაგრძელო და, იმის გარკვევას შევეცადე, ხაბურძანია, მართლაც, ნინო ბურჯანაძესთანაა თუ არა...
ვალერი ხაბურძანია: - არ ვარ... ნინო რატომღაც თავს მარიდებს, თუმცა მასთან ურთიერთობის სურვილი მაქვს. მართალია, ამის დეკლარირებას არ ახდენს, მაგრამ პოლიტიკოსთა და ექსპერტთა დიდი ნაწილის აზრით, რუსული ვექტორი უჭირავს და ამ განწყობას, უნდა თუ არა, ხალხიც უქმნის, თუმცა ამ ბოლო დროს, მომეჩვენა, რომ მგონი, თვითონაც უნდა...
- უკაცრავად, რა უნდა?
- ამას წინათ, განცხადება გააკეთა და აბსოლუტურად ის ტერმინები გამოიყენა, რასაც მე ხშირად ვხმარობ, რომ დღეს პროდასავლურობა მოდაა, ანუ ხალხი მოდასაა აყოლილი; რომ ნატო-სა და ევროკავშირში არავინ მიგვიღებს და რუსეთთან პირდაპირი საუბარია საჭირო.
- ესე იგი, ბურჯანაძესთან კონსულტაციებიც არ გქონიათ?
- არავითარი.
- აბა, დაიფიცეთ!
- რამდენჯერმე შეხვედრის მცდელობა მქონდა, მაგრამ ნინომ თქვა, ვალერის ვიცნობ, პატივს ვცემ, თუ უნდა, პირად საკითხზე მივიღებ, მაგრამ პოლიტიკაზე არ ვისაუბრებთო.
- ბურჯანაძეზე “გასვლას” ირაკლი ბათიაშვილით ცდილობდით?
- არა. მათთან ერთი კარგი ბიჭია, ბესო დანელია, რომელიც ჩემს საადვოკატო ბიუროში მუშაობდა და, დასამალი რა არის, ნინოსთან ურთიერთობის დამყარება მისი საშუალებით ვცადე...
ისევ მცირე ლირიკული გადახვევა
ბურჯანაძის თემა, ასე თუ ისე, ამოვწურეთ და კვლავ შორეულ 2003-ში დავბრუნდით: როგორც გახსოვთ, ხაბურძანიას, მისივე თქმით, 13 ნოემბერს პრეზიდენტმა ედუარდ შევარდნაძემ დაურეკა და სთხოვა, პუტინის მისაღებში ასლან აბაშიძე ზის და თუ შეგიძლია, ეს შეხვედრა ჩაშალეო. უკვე ისიც იცით, რომ უშიშროების მინისტრმა დასახმარებლად პატრუშევს დაურეკა, რომელმაც ამცნო, აბაშიძეს ვლადიმერ ვლადიმეროვიჩთან შეხვედრის მცდელობა, მართლაც, ჰქონდა, მაგრამ არაფერი გამოუვიდაო. ამის შემდეგ, ხაბურძანია თავის რუს მეგობარს, ანუ პატრუშევს სთხოვს, რომ პუტინმა შევარდნაძეს დაურეკოს. ხაბურძანია მიმტკიცებს, რომ კანცელარიაში კრემლიდან, მართლაც, დაირეკა. 2003 წლის 13 ნოემბრამდე კი, უშიშროების მინისტრყოფილის ვერსიით, მოვლენები ასე ვითარდებოდა:
- პრეზიდენტს ვუმტკიცებდი, ბატონო ედუარდ, “მოქკავშირის” ეს სია არ გავა-მეთქი. რატომო, დაინტერესდა. სიის პირველი ნომერი, მგონი, ავთო ჯორბენაძე იყო, მეორე - ვიტალი ხაზარაძე. ჩვენთან ამბობენ ხოლმე, პიროვნული პრეტენზია არ მაქვსო, მაგრამ ნამდვილად პიროვნული პრეტენზია მქონდა.
- ვისთან, ხაზარაძესთან?
- დიახ. კაცი ეპოქას აცდენილი იყო - თავი ისევ აღმასკომის თავმჯდომარე ეგონა. კი ბატონო, ხალისიანი ადამიანია და არავის მოკლავს, მაგრამ მაშინდელმა ოპოზიციამ ვიტალი ხაზარაძისგან მულტფილმური ფიგურა შექმნა და მისი მეორე ნომრობა, ხომ წარმოგიდგენია, სიას რას უზამდა?! თუ პოლიტიკურ გუნდში ვიყავი, ჩემთვის, როგორც უშიშროების მინისტრისთვის, ხომ უნდა ეკითხათ, სიაში ვინ შევიყვანოთო, მაგრამ მითხრეს, პოლიტიკა შენი საქმე არ არისო. დავინტერესდი, აბა, ჩემი საქმე რა არის-მეთქი.
- მერე, რომ დაინტერესდით, რა გაარკვიეთ?
- აი, მაგალითად, იგივე ვიტალი ხაზარაძე მირეკავდა ხოლმე, აქ და აქ ჩვენი ხალხისთვის ხელი შეუშლიათ და შენი ბიჭები გააგზავნეო.
- აგზავნიდით?
- არა.
- რატომ?
- კი დასავლეთელობთ, მაგრამ უშიშროებაზე არადასავლური, საბჭოური წარმოდგენა გაქვთ, პოლიტიკაში ჩარევის უფლება არ მქონდა. რას ჰქვია, ბიჭები გამეგზავნა?
- ვალერი ბატონო, ჯერ ერთი, საბჭოური წარმოდგენა ვერაფერზე და, მით უმეტეს, უშიშროებაზე ვერ მექნება, რამეთუ სსრკ-მ სული რომ განუტევა, 13 წლის ვიყავი. მეორეც, თქვენს საქციელს, რბილად რომ ვთქვა, მტრულად განწყობილი ძალისთვის ფარული მხარდაჭერა ჰქვია!
- რატომ?
- იმიტომ, რომ თუკი გინდოდათ, თქვენს პოლიტიკურ გუნდს გაემარჯვა, მაშინ უკან არც ბიჭების გაგზავნაზე უნდა დაგეხიათ!
- ჩემს გუნდს რომ გაემარჯვა, ჩემთვის უნდა დაეჯერებინათ.
- ანუ, პიროვნული წყენა გქონდათ და თავს ამიტომ იკავებდით, არა?
- არა. როგორც კი სადმე უშიშროების თანამშრომლები მივიდოდნენ, ეგრევე თავზე “რუსთავი 2” დაადგებოდათ, რაც უფრო დიდ სკანდალსა და უკურეაქციას გამოიწვევდა, მაგრამ ეს ვიტალი ხაზარაძესა და მისნაირ ადამიანებს არ ესმოდათ.
ახლა დავუბრუნდეთ ჯანსუღის ამბავს...
- დავუბრუნდეთ, მაგრამ, კაცო, ჯანსუღზე რა გაქვთ სათქმელი?
- მოკლედ, ბატონმა ედუარდმა მითხრა, სიასთან დაკავშირებით შეიძლება, მართალი ხარ, მაგრამ იცი, რაზე ვდარდობ? - ჯანსუღ ჩარკვიანი სიაში ვერანაირად ჩავსვიო.
- 2003 წელს, საარჩევნო სიაზე უარი ჯანსუღმა თვითონ თქვა, დეპუტატი ორჯერ ვიყავი და უკვე იმ ასაკში ვარ, რომ პარლამენტში აღარ უნდა ვიყოო...
- სხვათა შორის, როცა პრეზიდენტის საპარლამენტო მდივანი ვიყავი, ბატონ ჯანსუღთან კარგი ურთიერთობა მქონდა და მის ფუნაგორიებს ერთ-ერთი პირველი ვკითხულობდი ხოლმე.
- თუ გინდათ, ვთხოვ და თქვენზეც დაწერს.
- რას?
- ე.წ. სიცილნათელებს...
- რას?
- ჩვენს გაზეთს ხომ კითხულობთ და, დავიჯერო, ბოლო გვერდზე, “ჯანსუღის სიცილნათელები” არ გინახავთ?
- თქვენი გაზეთი მოსკოვში სად უნდა ვნახო?
- რა ვიცი, ფორჩხიძის ინტერვიუებიდან ლამის “საზეპიროები” იცით, - “ეტა რაზ”. გამოიწერეთ მოსკოვში “ქართული სიტყვა” - “ეტა დვა”...
- (გაოცდასავით) მოსკოვში ქართული გაზეთის ჩამოტანა ცოტა ისეთი იქნება...
- როგორი?
- ხარჯია...
- თქვენზე, როგორც ამტკიცებთ, მხოლოდ “ქართული სიტყვა” წერს და ხარჯს დაეძებთ?
- ჩემზე ბევრი გაზეთი წერს.
- აბა, თუ ასეა, რაღა მე მედავებით?
- არ გედავები. უბრალოდ, როცა მახსენებ, აზრი მეც მკითხე ხოლმე.
- ბატონო ვალერი, ინტერვიუ ჟურნალისტიკის ერთ-ერთი ჟანრია და კომენტარებს არ ითვალისწინებს!
- წარმოდგენა მეც მაქვს...
- ბატონო ვალერი, 51-ე წუთია, ვლაპარაკობთ და რატომღაც მგონია, რომ ჩვენთან, ანუ “ქართულ სიტყვასთან” ურთიერთობის დაჭერა გინდათ. ვცდები?
- ვფიქრობ, ჩარკვიანების ოჯახი ის ძალაა, რომელსაც ცენტრისტულ-ნაციონალური ხაზი უჭირავს დ მინდა, საქართველოში ეს ხაზი გაძლიერდეს. სურვილი მაქვს, რომ ასეთ ძალასთან კავშირი მქონდეს...
- ამის სურვილი მეორე მხარესაც უნდა ჰქონდეს. ოკუპანტი რუსეთის მიმართ ჩარკვიანების ოჯახის განწყობა, ალბათ, იცით...
- ეს ხელს არ მიშლის...
ისევ მცირე ლირიკული გადახვევა
ანაზდეულად ავანტიურისტული იდეა მომივიდა და ვალერი ხაბურძანიას “შევუგდე”, თუკი თაკო ჩარკვიანი თანახმა იქნება, ერთმანეთს შეგახვედრებთ და თქვენი დიალოგის სტენოგრამასაც გამოვაქვეყნებ-მეთქი. დიდი სიამოვნებითო, დამთანხმდა გენერალი, თან დასძინა, თაკოს მხოლოდ ტელევიზიით ვიცნობო. ასე რომ, ადრე თუ გვიან, “ქართულ სიტყვაში” კიდევ ერთი საინტერესო ჩანაწერი გამოქვეყნდება. მანამდე კი, შეგახსენებთ: ჩემი და საქართველოს უშიშროების ყოფილი მინისტრის, ვალერი ხაბურძანიას ხუთსაათიანი დიალოგის სკანდალურ სტენოგრაფიულ ჩანაწერს ეცნობით...
ვალერი ხაბურძანია: - სხვათა შორის, როცა ნინო ბურჯანაძეს პარლამენტის თავმჯდომარედ ირჩევდნენ, ვატყობდი, რომ “მოქკავშირის” რაღაც ფრთა ნინოს მხარეს იყო, რაღაც ფრთა კი, - ვაჟა ლორთქიფანიძის. წავედი და შევარდნაძეს ვუთხარი, ასე და ასეა, კითხულობენ, რა ვქნათო. შევარდნაძემ თავისი გენიალური ტაქტიკა გამოიყენა. საერთოდ, ეს კაცი დავალებას არასოდეს გაძლევდა - ყველაფერს შენზე აგდებდა. თუ გამოვიდოდა, ხომ კარგი, თუ არადა, თავს მოგჭრიდნენ, ამ სიტყვის გადატანითი მნიშვნელობით, თორემ შევარდნაძე სისხლისმოყვარული არ იყო. ამას რომ წაიკითხავენ, “ზვიადისტები” ქოქოლას დამაყრიან, მაგრამ რასაც ვამბობ, სიმართლეა...
მოკლედ, შევარდნაძემ მითხრა, ნინო კარგი გოგოა. მამამისი ჩემი ქორწილის მოწმეა, მაგრამ ბოლო დროს რაღაცნაირად იქცევა. ეს ვაჟა კი, ბადრისთან მეგობრობს, არც წყალია და არც - ღვინო, მაგრამ სიტუაციის მართვა შეუძლიაო. მივხვდი, რომ ეს თემა ჩემზე მოაგდო. მანანა გიგინეიშვილმა მკითხა, რაო, შევარდნაძემ რა თქვაო. მივუგე, ხმა იმას მისცენ, ვისაც უნდათო. ნინო ბურჯანაძე დიდ პოლიტიკაში ამ მოქმედებებმაც შეიყვანეს. სხვათა შორის, ვთვლიდი, რომ ნინო უფრო პროგრესული იყო, ვაჟას მეშვეობით კი, ხელისუფლებაში, პრაქტიკულად, ბადრი მოდიოდა...
- ბადრი სხვა რუსული ფრთის მოკავშირე იყო, თქვენ - სხვა და მისი ხელისუფლებაში მოსვლა ამიტომ არ გინდოდათ, არა?
- არ ჰქონდა ბადრის რუსეთთან ურთიერთობა.
- რას ლაპარაკობთ?!
- ამ დროს პრეზიდენტის საპარლამენტო მდივანი ვარ და, როგორც იტყვიან, წესიერად არც ვიცი, რუსეთი სადაა.
- რუსეთის გავლენის ქვეშ როდის და როგორ აღმოჩნდით?
- გეტყვი... ჩემზე რუსეთის გავლენა კი არა, ჩემი გავლენა მოხდა რუსეთზე.
- უი, უი, უი...
- კაცო, თუ დაიჯერებ, ასეა.
- მითხარით, რუსებმა როგორ “დაგავერბოვკეს”?
- ჩემი “დავერბოვკება” არ მომხდარა! რუსები იქით “დავავერბოვკე”.
- ასეთი გულუბრყვილო ვჩანვარ, ბატონო ვალერი, რომ დაგიჯეროთ?
- რატომ არ გჯერა? რუსეთში არის ნორმალური ხალხი, რომელიც ნორმალურ იდეებს იღებს, მაგრამ საწუხაროდ, ამ ნორმალურ ხალხს ისინი სჭარბობენ, ვისაც ეს იდეები არ ესმის და ჩვენს წინააღმდეგაც ილაშქრებენ. ამ ფრთის გარდა, ჩვენს წინააღმდეგ აფხაზური და ოსური ლობებიც მუშაობენ! სამწუხაროდ, რუსეთში ქართული დიასპორა და ლობიც არ არსებობს.
- აბა, ხუბუტია ვინაა? - კაცი ვენებს იჭრის, პუტინის მეგობარი ვარო...
- ხუბუტია დიასპორის კულტურული, ასე ვთქვათ, ნაწილია და, სამწუხაროდ, პოლიტიკაში არ ერევა.
- მოსკოვში “თბილისობის” მოწყობაც პოლიტიკაა. ისე, კარგი იქნება, თუკი ეს კაცი, თავის პუტინისტური სისულელეებით, დადუმდება...
როგორც ვხვდები, რუსეთუმე ქართველებს რუსეთში სხვადასხვა წრესთან გაქვთ ურთიერთობა. თქვენსა და ხუბუტიას მფარველებს ერთმანეთისადმი ცუდი დამოკიდებულება აქვთ?
- ამ ჯგუფებს სხვადასხვა გავლენა აქვთ.
- სამაგიეროდ, ამ ჯგუფებს საქართველოს მიმართ ერთნაირი ოკუპანტური ინტერესი ამოძრავებთ!
- დღეს რუსეთში საქართველოს მიმართ ინტერესი ნოლის ტოლია, რაზეც ვწუხვარ!
- თუ ნოლის ტოლია, მაშინ კრემლი ევრაზიული კავშირისკენ რატომ მიგვათრევს?
- თუ შევალთ, შევიდეთ, თუ არადა, არავინ “გვექაჩება”!
- ბატონო ვალერი, ხომ გითხარით, გულუბრყვილო არ ვარ! ევრაზიულ კავშირში შეთრევაა, აბა, რა ჯანდაბაა, როცა პუტინი აფხაზეთთან მოკავშირეობის ხელშეკრულებას აფორმებს?!
- ნუ ართულებთ!
- კი არ ვართულებ, რეალობას აღვნიშნავ!
- ქართველებმა ფილოსოფიური ჩაძიება იქ ვიცით, სადაც საჭირო არაა. იქ კი, სადაც საჭიროა, არ ვუღრმავდებით. მაგალითად, ქართველების უმეტესობა ზედაპირული მართლმადიდებელია.
- თქვენ ღრმა ხართ?
- ვერ ვიტყვი, რომ ეკლესიურად ვცხოვრობ, მაგრამ ვცდილობ, რწმენაში ღრმად შევიდე... მოკლედ, ქართველები ზედაპირული მართლმადიდებლები ვართ, მაგრამ სამაგიეროდ, ღრმად, მაგალითად, აფხაზეთისა და რუსეთის ხელშეკრულებაში ჩადიან. ამ ხელშეკრულებაში ახალი რა ნახეთ?
- არაფერი, გარდა იმისა, რომ ოკუპაცია დოკუმენტურად გაფორმდა!
- როგორც აჭარლები იტყვიან, დაფაქტეს, მაგრამ რატომ დღეს? - იმიტომ, რომ ხაჯიმბას ხელისუფლების კონცენტრაცია სჭირდება და უნდა ეჩვენებინა, რომ რუსეთთან მჭიდრო კავშირის დამადასტურებელი ფურცელი აქვს. ჟარგონით რომ ვთქვა, რუსებმა ხაჯიმბას “გაუგორეს”, რათა მას თავის ხალხთან ლაპარაკი შეეძლოს. აქ კი გაიძახიან, არა ანექსიას და არა ოკუპაციასო. ტელევიზორში იმასაც ამბობენ, აი, ახლა ჩვენი აფხაზი ძმები გვისმენენო. გვისმენენ არა, ისა.
- ესე იგი, ოკუპაციას არ აპროტესტებთ, არა?
- არა მხოლოდ ოკუპაციას კი არა, არა სეპარატიზმს, არა საქართველოს გახლეჩასაც! გაუმარჯოს, ერთიან, დამოუკიდებელ საქართველოს!
- გაუმარ-ჯოს! გაუმარ-ჯოს! რახან ასეა, აბა, ბარემ, ისიც თქვით, რომ რუსეთი ოკუპანტია!
- რუსეთი სეპარატიზმის მხარდამჭერია!
- თქვით, რომ რუსეთი ოკუპანტია!
- რუსეთი სეპარატიზმის მხარდამჭერია, ხალხო! აშშ ოკუპანტია?
- ცხადია, არა!
- აბა, გერმანიაში აშშ-ის ჯარი რატომ დგას?
- ეს მეგობრობაა. ის კი, როცა უცხო ქვეყანა შენს კუთვნილ ტერიტორიებზე არ გიშვებს, ოკუპაციაა, ბატონო ვალერი!
- როგორ გეკადრება! ჩვენი ლტოლვილები გადადიან და გადმოდიან.
- ეს ფარულად ხდება, თორემ აფხაზეთსა და სამაჩაბლოში ჩვენი იურისდიქცია, ანუ კანონები არ ვრცელდება!
- კანონები იმიტომ არ ვრცელდება, რომ აფხაზები გვეუბნებიან, არ გვინდიხართო და გამოგვიშვეს!
- აფხაზებმა კი არ გამოგვიშვეს, რუსებმა, რუსეთუმე ქართველების ხელშეწყობით, ძალით გამოგვყარეს!
- რუსები მხარს აფხაზებს უჭერენ!
- მეც სწორედ მაგას ვამბობ: ჩვენ ომი აფხაზებთან, ან ოსებთან კი არა, რუსეთთან გვქონდა და გვაქვს!
- პირველი ომი, სამწუხაროდ, კავკასიასთან გვქონდა - მაშინ მთავარი ფიგურა რუსეთის გავლენიდან გასული აგენტი შამილ ბასაევი იყო...
მცირე, ოღონდ ამჯერად არალირიკული გადახვევა
წამი წამს მიჰყვება, წუთი წუთს... ვალერი ხაბურძანია თავისი სიმართლის დემონსტრირებას ახდენს. მეც ისეთი სახით ვუსმენ, რომ თითქოს ვეთანხმები, მაგრამ მერე, საუბრის ბოლოს მეტყვის, მძიმე ხარ და შენი “დავერბოვკება” სპეცსამსახურებმა, ალბათ, ამიტომაც არ სცადესო, თუმცა ვიდრე “გადაბირებამდე” მივალთ, საწყის წერტილს, ანუ იმას დავუბრუნდეთ, ცხონებულმა შევარდნაძემ ხაბურძანიას რომ დაურეკა...
ვალერი ხაბურძანია: - 2003 წლის 13 ნოემბერია, მდგომარეობა უფრო და უფრო იძაბება. სახელმწიფო დაცვის სპეცსამსახურს პრეზიდენტი კანცელარიიდან აღარ გაჰყავს. ამ დროს სულხან პაპაშვილი აქტიურად ურთიერთობს ზურაბ ჟვანიასთან, მე - ეროსი კიწმარიშვილთან, ავთო ჯორბენაძე - მიხეილ სააკაშვილთან. მერე, ვიკრიბებით და კონსულტაციებს გავდივართ.
- ეროსი კიწმარიშვილს რაზე ელაპარაკებოდით?
- რევოლუციის 50 პროცენტი “რუსთავი 2” იყო, ანუ რევოლუცია “რუსთავი 2”-მა “დახატა”. ვიცოდი, რომ ყველაფერი ეს სისხლისღვრას გამოიწვევდა და ვცდილობდი, რომ მისი სატელევიზიო პოზიციები შემერბილებინა.
ეროსი კიწმარიშვილს მიხეილ სააკაშვილზე უდიდესი გავლენა ჰქონდა და ასე მიმართავდა, მიშა, ახლა შენ თავს ნუ გახვედიო. რევოლუციის ერთ-ერთ მთავარ შემქმნელთან უშიშროების მინისტრი, ბუნებრივია, იმიტომ ვურთიერთობდი, რომ სიტუაცია დამერბილებინა.
- სააკაშვილთან ფარულ კავშირში ამ ურთიერთობის გამო გამხილეს?
- ეს ხმა არც გამიგია... მაშინ სააკაშვილს ერთადერთხელ შევხვდი: შევარდნაძესთან სატელეფონო საუბრის შემდეგ, მასთან ავედი და ვუთხარი, მიშა, სიტუაცია სისხლისღვრამდე მიდის-მეთქი.
- რა გიპასუხათ?
- ჩემი 36 ადგილი მომეცით, მაგრამ ეს არ გინდათ, პარლამენტში ჟვანიაც შემოგყავთ, “მემარჯვენეებსაც” გვტენითო. აქ პროპორციულ სიებზე იყო ლაპარაკი, თორემ საბოლო ჯამში, “მოქკავშირს” მაინც თითქმის საკონსტიტუციო უმრავლესობა ჰქონდა. მოკლედ, სააკაშვილს ვუთხარი, რომ სიტუაცია თუნდაც სასამართლოს გზით შეერბილებინა. მიშა, სისხლი რომ დაიღვაროს, გაიქცევი, სისხლი მე მომეცხობა და არ მინდა, სისხლმოცხებული კაცი ვიყო-მეთქი. სხვათა შორის, წინა დღეს ტელევიზიით ლევან მამალაძის თმახუჭუჭა შვილი აჩვენეს. ჰოდა, მიშას ვუთხარი, გაიძახი, რომ მოვალთ, მამალაძეს ვესვრითო და როგორ შეიძლება, ბავშვის სისხლი დაიღვაროს-მეთქი. მომიგო, დიახაც, თუ საჭიროა, ჩემი შვილის სისხლიც დაიღვაროსო! მიშა, შენ გიჟი ხარ-მეთქი...
- საინტერესოა: ადამიანი, რომელმაც გიჟი უწოდა, სააკაშვილმა გენპროკურორის მოადგილედ დანიშნა...
- გენპროკურორის მოადგილედ იძულებით დამნიშნეს.
- ჰო, სულ დამავიწყდა: მიშას თქვენი “შენახვა” ხომ პატრუშევმა სთხოვა!
- რა პატრუშევმა სთხოვა, იძულებით დამნიშნეს-მეთქი, გიხსნი, როგორც მოხდა და იმასაც გეტყვი, სხვას რა უნდოდა...
მოკლედ, ამ შეხვედრის შემდეგ, მიშა ტელევიზიით გამოვარდა და განაცხადა, მე წარმატებებს ვაღწევ და ზოგიერთი მინისტრი უკვე ჩემთან დადისო. აი, სწორედ მაშინ სულხან პაპაშვილთან, ცხოვრებაში პირველად, შელაპარაკება მომივიდა.
- თქვენ და პაპაშვილმა მიშას გამო იჩხუბეთ?
- ჰო, მიშასთან რა გინდოდაო.
- რაღა დაგიმალოთ და, მეც ვერ ვხსნი, მიშას რატომ შეხვდით.
- ბიჭო, სააკაშვილთან ჯორბენაძე დადიოდა და გაიძახოდა, ყველაფერი კარგადააო, მაგრამ სულხანს ვუთხარი, კაცი თანახმაა, რომ საკუთარი შვილის სისხლიც დაღვაროს და გამაგებინე, საქმე კარგად როგორაა. ავანტიურისტია, მაგრამ რა ვქნათ-მეთქი. სულხანმა, არ ვიციო... მიშას იცი, ვინ იცავდა?
- იგორ გიორგაძის ხალხი?
- არა. შსს-ს დაცვის პოლიცია, 30 კაცი. ამ სიტუაციაში სააკაშვილის დაპატიმრება როგორ წარმოგიდგენია?
- რა მოტივით უნდა დაგეჭირათ?
- ამას “მოქკავშირის” გარკვეული ფრთა ითხოვდა. ბოლოს წინა თათბირზე, გენერალური პროკურორი, ცხონებული გაბრიჩიძე წამოდგა... ისე, “ვარდების ხელისუფლებაში” გაბრიჩიძე არ დარჩა? - უზენაესი სასამართლოს წევრად არ გადაიყვანეს?
- უზენაესი სასამართლოს წევრობა და გენპროკურორის მოადგილეობა, მგონი, სხვადასხვა რამეა...
- როგორ გეკადრება! უშიშროების საბჭოს მდივანი თედო ჯაფარიძე საგარეო საქმეთა მინისტრად, მისი მოადგილე ჯემალ გახოკიძე კი, უზენაესი სასამართლოს წევრად დანიშნეს.
- იმის თქმა გინდათ, რომ მოღალატე მხოლოდ თქვენ არ იყავით?
- აქ არავითარი ღალატი არაა და ამას მერე ავხსნი. დიახ, რაღაცებს მხოლოდ მე ნუ “მტენით”. გენპროკურორის მოადგილედ იმიტომ წავედი, რომ პრეზიდენტისგან მიტოვებული ჩემი თავი გადამერჩინა, თან რაღაცები გამენეიტრალებინა. სხვათა შორის, ჩემი ერთი თანამშრომელიც არ დაუჭერიათ.
- როგორც უშიშროების მინისტრმა, იცოდით, რომ 23 ნოემბერს პარლამენტში შეჭრას გეგმავდნენ?
- ამას რა ცოდნა უნდოდა? - ყველაფერი ჩანდა.
- თუ ჩანდა, კობა ნარჩემაშვილის გვერდით რატომ არ დადექით?
- როგორ არ დავდექი, აბა, ნარჩემაშვილი ვინ გადაარჩინა?
- როგორც მახსოვს, კობა სააკაშვილს მარტო ეჩხუბებოდა!
- ის კადრები არ გაქვს ნანახი?
- რომელი?
- კანცელარიასთან, ფანტანთან, ხალხი ვინ დააწყნარა - ტაში რომ დამიკრეს? კობა კედელზე ჰყავდათ აკრული, მთლიანად სველი იყო, წინ ავტომატიანი დაცვა ედგა...
- ამბობთ, ხალხმა ტაში დამიკრაო. ალბათ, მომიტინგეებს მიშამ უთხრა, ვალერი ჩვენიანია და აპლოდისმენტებით შეხვდითო...
- არ ვიცი... ჭორები სიტუაციას აწყობდა... საერთოდ, როცა კონფლიქტია, ერთი დამლაპარაკებელი მაინც უნდა იყოს. ამიტომ, ჭორის გავრცელებას ხელს არ ვუშლიდი...
კანცელარიასთან ზურაბ ჟვანია შემეჩეხა და ვუთხარი, რას აკეთებთ. სახელმწიფო დაცვის სპეცსამსახური დგას, ბრძანებაა გაცემული (არ ყოფილა), ყველა ავტომატში ტყვიაა “მიცემული” და როგორც კი შეტაკება მოხდება, ტყვია გავარდება-მეთქი... ვანო, ის ვიდეო, ალბათ, ნანახი გაქვს, მომიტინგეებმა შსს-ს პირველი და მეორე კორდონი რომ გაარღვიეს. კობამ უკან დაიხია... ახლა გაიძახიან, ცრემლსადენი გაზი გაუშვესო, მაგრამ სინამდვილეში, ცრემლსადენ გაზს ხალხში გარეული “ნაცების” “ზონდერები” ისროდნენ. იარაღიც ჰქონდათ...
- ბატონო ვალერი, ხალხში იარაღი როგორ მოხვდა? უშიშროებას ამაზე ინფორმაცია რატომ არ ჰქონდა?
- ვანიჩკა, რას მეუბნები? რეალური სიტუაცია წარმოიდგინე: როცა ხალხის მასობრივი გამოსვლაა, უშიშროების სამინისტრის რის გაკეთება შეუძლია?
- უშიშროებას, ალბათ, მაშინ უნდა ემუშავა, ვიდრე ხალხი ქუჩაში გამოვიდოდა...
- ვმუშაობდით, მაგრამ შედეგს ვერ მივაღწიეთ - პენსიას რომ ვერ დაარიგებ, მართალია, კონტრაბანდა შემოდიოდა, მაგრამ ხალხს საჭმელ-სასმელი ჰქონდა და არჩევნების წინ ერგნეთის ბაზრობას რომ დაკეტავ; შინაგან ჯარს ხელფასს არ მისცემ და არ ჩააცმევ - ბიჭებს “კეტები” ეცვათ და რაციაში მესმოდა, როგორ გვაგინებდნენ, თქვენი დედაცო...
- გინებას რატომ იტანდით?
- აბა, რა უნდა გვექნა?
- მინიმუმ, გადამდგარიყავით!
- პოლიტიკაში ასეთი გულუბრყვილო რაღაცები არ ხდება. შანსი მქონდა, რომ რაღაცები ერთმანეთისთვის მიმება და თუ კაცი ვიყავი, არ უნდა გავქცეულიყავი.
- მიაბით?
- იმაში, რომ სისხლი არ დაიღვარა, ჩემი ლომის წილია! სისხლი რომ დაღვრილიყო, უკეთესი იქნებოდა? ეს ხომ მე დამბრალდებოდა?
მოკლედ, ხალხში მცირეკალიბრიანი იარაღი იყო დარიგებული და ასეთი სცენარი იყო: თუ პირველი კორდონის გარღვევა ვერ მოხდებოდა, რამდენიმე გასროლა განხოციელდებოდა, რამდენიმე ადამიანი მოკვდებოდა, რამდენიმე დაიჭრებოდა. მერე, ამ მიცვალებულებს “რუსთავი 2”-ში მიიტანდნენ და იტყოდნენ, ხელისუფლებამ ჯერ ხმები მოგვპარა, აი, ახლა კი, გვესროლაო.
- ამ სცენარის ავტორი ვინ იყო?
- სააკაშვილის ჯგუფი. ისიც ვიცი, იარაღი ვის დაურიგდა.
- ვის?
- ახალაიებს, სანოძეს, სხვებსაც, ზოგი დღეს მოქმედი პოლიტიკოსია...
- ეს საიდან გაიგეთ?
- ოპერატიული ინფორმაცია იყო...
- იარაღი საქართველოში საიდან შემოვიდა?
- პანკისის ხეობა ახალი დამთავრებული გახლდათ და ისედაც საქართველოში უკანონო იარაღის მეტი რა იყო?!
- ოპერატიული ინფორმაცია მანამ მიიღეთ, ვიდრე იარაღი დარიგდებოდა?
- არა, მერე.
- არ შეგეძლოთ, იარაღი ამოგეღოთ?
- როგორ?.. 20-ათასიანი მიტინგიდან იარაღი როგორ უნდა ამოგვეღო?
- უშიშროების მინისტრი იყავით და ამოღების მექანიზმიც უნდა გცოდნოდათ!
- ახალაია რომ დაგვეჭირა, იარაღი თან ექნებოდა? გარდა ამისა, თანამშრომლები დარტყმის ქვეშ უნდა დამეყენებინა...
- აღიარეთ, რომ შეშინებული იყავით!
- შეშინებული კი არ ვიყავი, ხელისუფლება აღარ გვქონდა. ხომ გეუბნები, 13 ნოემბრიდან პრეზიდენტი კანცელარიიდან ვეღარ გამოდიოდა და იქ ცხოვრობდა. ესაა ხელისუფლება?! ესეც ჩემი ბრალია?!
- ქვეყნის უშიშროებაზე თქვენ ზრუნავდით და აბა, მე მადანაშაულებთ?
- პრეზიდენტის დაცვა სახელმწიფო დაცვის სპეცსამსახურს ებარა, რომელსაც 3 ათასი კაცი ჰყავდა, მაგრამ სულხან პაპაშვილი ვერაფერს გააკეთებდა, რადგან ხალხის მასა ხელისუფლების შეიარაღებულ პირებს აჭარბებდა. ასეთ დროს კი, ვანიჩკა, ყველაფერი დამთავრებულია, მით უმეტეს, რომ ბიუჯეტში თეთრი არ გვქონდა და, პირდაპირ ვიტყვი, ხალხის მოსყიდვაც არ შეგვეძლო!
მოკლედ, ხალხმა ორივე კორდონი გაარღვია. შსს-ს შინაგანმა ჯარმა არ და ვერ გაისროლა. ერთმა მაიორმა “ბრანდსპოინტი” დააგდო.
- “ბრანდსპოინტი” რა არის?
- მარტივად რომ გითხრა, წყლის მისასხმელი აპარატურა. ეს შერვაშიძემ დაინახა...
- გიაზე ამბობთ?
- დიახ, მაშინ შინაგანი ჯარის სარდალი იყო. გიამ “ბრანდსპოინტი” აიღო და ხალხს მიუშვირა, მაგრამ მანაც დააგდო და იქაურობა მიატოვა.
- რატომ? შეეშინდა?
- რას ჰქვია, შეეშინდა? რეალურად, იმდენი ხალხი იყო...
- მაინც, რამდენი?
- ალბათ, 30-35 ათასი.
- ესე იგი, ასიათასიანი მიტინგი ლეგენდაა?
- ასეა...
- იმ დროს, როცა გია შერვაშიძე “შემთხვევის ადგილიდან” წავიდა, თქვენ სად იმყოფებოდით?
- სამინისტროში შტაბი მქონდა და იქ... კობას დავურეკე და ვუთხარი, დიდი, მძიმე, ქვიშიანი მანქანები მოჰყავთ-მეთქი. რად უნდათ, ქვიშა უნდა დაყარონო. მივუგე, არა, ბიჭო, ამ მანქანებს ავტობუსებს ჩააბავენ და გაათრევენ. ამიტომ, ადრევე ვითხოვდი, პარლამენტიდან ჯარი მოხსენი, შეტაკების ადგილს ნუ გააჩენ. კობა, მაგათ გაჩერებას მაინც ვერ შეძლებ-მეთქი...
- ბატონო ვალერი, როცა უშიშროების მინისტრი შს მინისტრს ჯარის მოხსნას სთხოვს, ეს ხომ, ლოგიკურად, სახელმწიფოს წინააღმდეგ მოწყობილი შეთქმულების თანამონაწილეობაა?
- რა სისულელეა! ვანო, ხვდები, რომ სწორად ვიქცეოდი, მაგრამ ფორმალურ რაღაცებზე მიმითითებ. რას ჰქვია, თუ იცი, რომ ჯარის არმოხსნას სისხლისღვრა მოჰყვება, უნდა მოხსნა. ადამიანის სიცოცხლე ყველაფერზე მაღლა დგას!
- სულ რამდენი თანამშრომელი გყავდათ?
- აფხაზეთისა და აჭარის უშიშროების სამინისტროებიანად, 4 300.
- შსს-ში რამდენი ადამიანი მსახურობდა?
- თუ არ ვცდები, 30 ათასი.
- თქვენი მონაცემებით, 22 ნოემბერს მომიტინგეთა რიცხვი 35 ათასს არ აღემატებოდა. ძალოვანებს “ქუდზე კაცი” რომ გეხმოთ, დავიჯერო, მიტინგს ვერ გაანეიტრალებდით?
- ამასაც გეტყვი... ჩემს სამინისტროში კორუფციასთან შეხება, ალბათ, 10-15 პროცენტს ჰქონდა, დანარჩენები კი, ავად თუ კარგად, ხელფასზე ცხოვრობდნენ. სხვათა შორის, უშიშროების მინისტრი რომ გავხდი, ე.წ. მოდულ-ის შენობაში ერთი ტუალეტიც არ მუშაობდა. ბიჭებს მოპირდაპირე კორპუსში ერთოთახიანი ჰქონდათ ნაქირავები და იქ დადიოდნენ - ყველა ოპერატიულ თანამშრომელს პროსტატა აწუხებდა. საბჭოთა დროს “მოდული” კომპიუტერებისთვის იყო განსაზღვრული და მთელი შენობა ლითონში “იჯდა”. ეს ლითონი ჩავაბარე და ამ ფულით გათბობა გავაკეთე. ამ დროს, ვანიჩკა, მეუბნები, 30 ათასი თანამშრომელი რატომ არ გამოიყვანეო... ჯერ ერთი, აქედან ყველა თბილისში კი არა, რაიონებშიც მუშაობდა. მეორეც, არჩევნების წინ, თანამშრომლებმა მითხრეს, ბატონო ვალერი, ვიცით, რომ დახურული საარჩევნო უბნები შეიქმნებაო... საერთოდ, ასეთი უბნების მაშინაც წინააღმდეგი ვიყავი და ახლაც წინააღმდეგი ვარ, რადგან ყველა თანამშრომელს აქვს უფლება, ხუთი წუთით გაიქცეს და ხმა თავის უბანზე მისცეს, ეს თბილისია, მოსკოვი ხომ არა, დიდი დრო რომ დასჭირდეს...
- მოკლედ, მოსკოვს ვერ გასცდით, რა?!
- უბრალოდ, დიდი ქალაქი რომაა, ამიტომ ვახსენე...
- ნიუ იორკი მოსკოვზე დიდია და, შემთხვევითობის ლოგიკით, ნიუ იორკი რატომ არ ახსენეთ?
- ნიუ იორკში ხმას, ჩემო ვანიჩკა, უკვე ელექტრონულად აძლევენ.
- აი, ამიტომაცაა ევროპა და დასავლეთი რუსეთზე უკეთესი!
- უკეთესსა და მისაღებს ვარჩევ... 12 მილიონია საჭირო, რომ საქართველოში ელექტრონული საარჩევნო სისტემა გაკეთდეს. ვთქვათ, ხალხი ქუჩაში გამოვიდა და რაღაცაზე მიტინგობს, უცებ, პლებისციტს ატარებ. ამ მმართველობაზე რატომ არ გადადიან?
- მეც მაგას ვამბობ, რომ ვიდრე რუსული გავლენებისგან არ გავთავისუფლდებით, ცივილურ მსოფლიოს ვერ მივუახლოვდებით!
- თანამედროვე საარჩევნო სისტემის შექმნასთან რუსული გავლენა არაფერ შუაშია... სად ვიყავით?
- სად და, - არჩევნების წინ თანამშრომლები რომ შეგხვდნენ...
- მოვიდნენ თანამშრომლები და მკითხეს, ხომ შეგვიძლია, არჩევნებში ხმა იმას მივცეთ, ვისაც გვინდაო. ვუპასუხე, უშიშროების სამინისტრო დეპოლიტიზებულია, ამიტომ, არჩევანში აბსოლუტურად თავისუფლები ხართ-მეთქი.
- ამაზე დიდი ღალატი რაღა უნდა ყოფილიყო, ბატონო ვალერი, როცა ათასობით თანამშრომელს არჩევანის თავისუფლება მიეცით, ანუ პრაქტიკულად, უთხარით, მხარი მიშას დაუჭირეთო, თან მაშინ, როცა, როგორც ამბობთ, იარაღი და, შესაბამისად, სახელმწიფო გადატრიალების საფრთხე არსებობდა...
- ღალატი რატომ არის? დასავლურად მოაზროვნე კაცი, არჩევანის თავისუფლებას ღალატად მითვლით?
- მინისტრად პრეზიდენტმა შევარდნაძემ წარგადგინათ და სახელმწიფო ინტერესები უნდა დაგეცვათ...
- ეს რა შუაშია?
- კაცურად მითხარით, პირადად თქვენ, 2003 წლის 2 ნოემბრის საპარლამენტო არჩევნებზე, ხმა რომელ პარტიას მიეცით?
ამ შეკითხვაზე პასუხი, ცხადია, საინტერესოა, მით უმეტეს, იმ ფონზე, როცა უშიშროების ყოფილი მინისტრი აწ განსვენებული პრეზიდენტის ღალატშია ეჭვმიტანლი. საერთოდ, ჩვენი კონსტიტუციით, ადამიანებს, მათ შორის, სახელმწიფო მოხელეებსაც არჩევანის თავისუფლება გარანტირებული აქვთ, მაგრამ 2003 წლის ნოემბრის საპარლამენტო არჩევნებს რევოლუცია მოჰყვა. შესაბამისად, არაფერი დაშავდება, თუკი უშიშროების მინისტრყოფილი, რომელმაც თანამდებობა “ვარდების მთავრობაშიც” მიიღო, გაამხელს, ბიულეტინში რომელი პარტია შემოხაზა. ასე რომ, დაველოდოთ “ქართული სიტყვის” შემდეგ ნომერს - ერთი კვირა მალე გავა!
მანამდე კი, კიდევ ერთხელ ხაზგასმით აღვნიშნავ: “ქართული სიტყვის” სარედაქციო პოლიტიკა პროდასავლური და, მაშასადამე, დემოკრატიულია! ამიტომაც, თუკი ბატონი ხაბურძანიას მიერ დასახელებულ პირებს სურვილი გაუჩნდებათ, ტრიბუნას მათაც სიამოვნებით დავუთმობთ!
P.S. ამონარიდი ჩემი და ვალერი ხაბურძანიას “ფეისბუქმიმოწერიდან”:
- იმას მაინც ხომ მივაღწიე, რომ ინტერვიუში ნახსენებ პირებს ტრიბუნას უთმობთ... კიდევ ბევრ რამეს მივაღწევ...
- ვნახოთ, ვნახოთ...
