დაახლოებით 2 თვის წინ დაფუძნებული გაზეთი “ტრიბუნა”, რამდენიმე დღის წინ დაიხურა. აღნიშნული გაზეთის დამფუძნებელი, პოლიტპატიმრის, მერაბ რატიშვილის მეუღლე, ეკა ჯიხვაშვილი იყო. სწორედ ამ ფაქტორმა  საზოგადოებაში გარკვეული ეჭვები დაბადა. კითხვაზე, რა გახდა გაზეთის დახურვის ძირითადი მიზეზი, “ვერსიასთან” საუბრისას ეკა ჯიხვაშვილმა განაცხადა, რომ ხელისუფლების მხრიდან მასზე, ან მის მეუღლეზე ზეწოლა არ განხორციელებულა და გაზეთის დახურვის გადაწყვეტილება ერთპიროვნულად მიიღო.

“ვერსია” გაზეთ “ტრიბუნის” მთავარ რედაქტორს, ნანა დევდარიანს გაზეთის დახურვასთან და სხვა მიმდინარე პროცესებთან დაკავშირებითაც ესაუბრა.

თუ იცით, რა გახდა გაზეთის დახურვის მიზეზი?

- “ტრიბუნამ” ორი თვის განმავლობაში 10 ნომერი გამოუშვა. არავინ იყო წინასწარ გაფრთხილებული, რომ გაზეთი დაიხურებოდა. ერთ დღესაც, დამფუძნებელმა ჩათვალა, რომ უნდა გავჩერებულიყავით. გაზეთის დამფუძნებელი ეკა ჯიხვაშვილია და მას გაზეთის გაჩერების სრული უფლება აქვს. როგორც მან გვითხრა, ერთი თვით შევჩერდებით, მაგრამ არ ვიცი, რამდენად შესაძლებელი იქნება გაზეთის აღდგენა. იმის თქმაც არ შემიძლია, რა პრობლემა შეექმნა “ტრიბუნას”. ფინანსური მიზეზები დამფუძნებელმა უარყო. მე კარგად ვიცი, სად იწყება და მთავრდება რედაქტორის მოვალეობა და რა უფლებამოსილება აქვს დამფუძნებელს. ამიტომაც ამ გადაწყვეტილებაში არ ჩავრეულვარ. თუმცა, ჩემი გაზეთი რომ ყოფილიყო, მის გამოცემას ნამდვილად არ შევაჩერებდი. გაზეთის გარდა, ჩვენ გვქონდა საიტიც, სადაც ახალადშექმნილი გაზეთის ფონზე, საკმაოდ ბევრი მკითხველი გვყავდა. 

როგორ ფიქრობთ, გაზეთის დახურვა ხომ არ არის დაკავშირებული პოლიტპატიმარ მერაბ რატიშვილთან? იქნებ, მას ავიწროვებდნენ იმის გამო, რომ მისი მეუღლე ხელისუფლებისგან რადიკალურად განსხვავებული მოსაზრებების მქონე გაზეთს ხელმძღვანელობდა? 

- ამ ვერსიის გამორიცხვა, რა თქმა უნდა, არ შეიძლება. თუმცა ვიმეორებ, კონკრეტული ფაქტების შესახებ, არაფერი ვიცი. ამ თემასთან დაკავშირებით ჩემთან არავის უსაუბრია. ამიტომ მხოლოდ თეორიების საფუძველზე შემიძლია ვთქვა, რომ ერთ-ერთი მიზეზი სწორედ ეს იყო.

წინასწარ მაინც თუ იყავით საქმის კურსში, რომ გაზეთის გამოცემა უნდა შეჩერებულიყო?

- არაფრის საქმის კურსში არ ვყოფილვარ. მეტსაც გეტყვით. სანამ გაზეთის დახურვის შესახებ გამოგვიცხადებდნენ, სამი დღით ადრე დამფუძნებელთან ერთად გადავწყვიტეთ, რომ კვირაში ორჯერ უნდა გამოვსულიყავით. მეორე ნომრისთვის ყველაფერი მზად გვქონდა, მაგრამ ზუსტად სამ დღეში, რაღაც შეიცვალა. რა მოხდა, ვერ გეტყვით. ჩემთვის არაფერი უთქვამთ და მართალი გითხრათ, არც მე  მიყვარს სხვის საქმეში ჩაძიება.

რაც შეეხება მერაბ რატიაშვილის ციხეში ყოფნას, არც ერთი პატიმარი არ არის ციხეში კარგად. მით უმეტეს, რატიშვილის მდგომარეობა, დარწმუნებული ვარ, მძიმე იქნება. რადგან ის პოლიტიკური მოტივითაა დაპატიმრებული, ბუნებრივია, მასზე ზეწოლაც მიმდინარეობს.

რა ხდება სახალხო მართლმადიდებლურ მოძრაობაში, რომლის ერთ-ერთ ლიდერად მოიაზრებოდით?

- ორგანიზაციულად, ჩვენს მოძრაობაში არაფერი ხდება. სახალხო მართლმადიდებლური მოძრაობის ლიდერი, მალხაზ გულაშვილი ქვეყნიდან წასულია. მეტიც. იცით, რომ ის და მისი შვილი სისხლის სამართლის პასუხისგებაში არიან მიცემულნი. ასევე, რამდენიმე მოძრაობის წევრი  პატიმრობაში იმყოფება, რომლებიც სრული პასუხისმგებლობით შემიძლია განვაცხადო, აბსოლუტურად უდანაშაულოდ არიან ციხეში. ამას თვითონ დავით აქუბარდია და ნინო ჯანგირაშვილიც აღიარებენ და აცხადებენ, რომ დაპატიმრებულ ბიჭებს თითიც კი არ გაუნძრევიათ ტელეკომპანია “კავკასიაში”.  დარბევაზე ხომ, ლაპარაკიც ზედმეტია. აბსოლუტური უსამართლობა ჩაიდინეს ხელისუფლების წარმომადგენლებმა.

ეს ორგანიზაცია მხოლოდ მალხაზ გულაშვილზე იყო დამოკიდებული?  რატომ არ გააგრძელეთ ბრძოლა თუნდაც იმ უსამართლობის წინააღმდეგ, რაზეც თქვენ საუბრობთ?

- ერთ ადამიანზე ნამდვილად არ ვიყავით დამოკიდებული. რაც შეგვეძლო, მაქსიმალურად ყველაფერი გავაკეთეთ. საპროცესო გარიგება შევთავაზეთ, თუმცა ამაზე უარი განაცხადეს. შემდეგ დავიწყეთ ხელმოწერების შეგროვება მალხაზის სამშობლოში დაბრუნებისა და სისხლის სამართლებრივი დევნის შეწყვეტის მოთხოვნით, მაგრამ, ხომ გახსოვთ, მაშინ სულ ფაშისტები გვეძახეს.

მოძრაობის ექვსი წევრია დაჭერილი. როცა მსგავსი ვითარებაა, შენც უკვე ავტომატურად ფიქრობ, რომ შეიძლება, კიდევ ვინმე დაიჭირონ. ეს ძალიან სერიოზული, მორალური ფაქტორია და პირადად ჩემთვის, ძალიან მძიმე. ეს ძალიან დიდი დარტყმა აღმოჩნდა არა მარტო ჩემთვის, არამედ მოძრაობის სხვა ლიდერებისთვისაც. 

ანუ, შიშის ფაქტორმა გარკვეული როლი ითამაშა თქვენს პასიურობაშიც?

- მე არაფრის მეშინია. როგორც ადრე გამოვხატავდი ჩემს აზრს, ისევე დაუფარავად გამოვხატავ დღესაც. მე ვსაუბრობ ორგანიზაციულ აქტივობებზე. თან არ მიმაჩნია სწორად, როცა ორგანიზაციის ხელმძღვანელი სხვა ქვეყანაშია გაქცეული, ჩვენ აქ მისი სკამისთვის ვიბრძოლოთ. ჩვენს პასიურობას მინდა შეხედოთ, როგორც კეთილშობილურ ნაბიჯს - არ გვინდა, მალხაზის სკამს ვინმე წაეპოტინოს.

თუმცა ამ ორგანიზაციის შინაარსიდან გამომდინარე, სხვა კუთხითაც შეიძლებოდა აქტიურობის გაგრძელება. რატომ არ ჩაერთეთ თუნდაც დავით გარეჯთან დაკავშირებული პრობლემების მოგვარებაში ან თურქეთ-საქართველოს მოლაპარაკებებში მეჩეთების მშენებლობასთან დაკავშირებით?

- მე ამ საკითხებთან დაკავშირებით არაერთი წერილი გამოვაქვეყნე. ამისთვის სულაც არ მჭირდება, ვიყო ამ ორგანიზაციის წევრი ისევე, როგორც ელიზბარ ჯაველიძეს, ლელიკო ჯაფარიძეს არ სჭირდებათ, ისაუბრონ ორგანიზაციის თავმჯდომარის სახელით. ვიმეორებ, არ მინდა, დანარჩენი აქტივობები სკამისთვის ბრძოლას დაემსგავსოს.

თუმცა თქვენმა პასიურობამაც გარკვეული ეჭვები დაბადა საზოგადოებაში. ითქვა, თითქოს, ხელისუფლებას გაურიგდით.

- არ ვთვლი, რომ პასიურები ვართ. უბრალოდ, არ ვატარებთ ხმაურიან შეხვედრებს ჭადრაკის სასახლეში. სხვა მხრივ შეხედულებებს ახლაც ვუზიარებთ ერთმანეთს, ვკამათობთ და ვმსჯელობთ. ყველა ჩვენგანი ინდივიდუალურად ფიქრობს საქართველოში მიმდინარე მოვლენებზე.

ასევე ითქვა, რომ “ჯორჯიან თაიმსის” დახურვაც ხელისუფლების ერთ-ერთი პირობა იყო, მალხაზ გულაშვილის ოჯახის მიმართ. თუ გაქვთ ინფორმაცია ამის შესახებ?

- გულაშვილისთვის რომ მოეხსნათ სისხლის სამართლის ბრალდება, მეც დავიჯერებდი, რომ რაღაც გარიგება მოხდა მასსა და ხელისუფლებას შორის. მაგრამ დღესაც მისი შვილიც და თვითონაც მოსკოვში არიან. რომ ჩამოვიდეს, პირდაპირ საზღვარზე ემუქრება დაპატიმრება. ამ ვითარებაში ვურჩევდი, რომ არ ჩამოვიდეს.

საერთოდ, მინდა ვთქვა, რომ ორგანიზაციის შექმნის პროცესში გარკვეული ნაბიჯების სწორად გათვლა არ მოხდა. ჩვენ ვერ განვსაზღვრეთ, როგორ უნდა  მიგვეტანა საზოგადოებამდე სათქმელი. ახლა უკვე ვხვდებით, რომ მართლმადიდებლურ თემაზე სხვანაირად უნდა ელაპარაკო საზოგადოებას, სხვა კუთხით უნდა დაანახო ის პრობლემა, რაც ამ კუთხით შეიძლება არსებობდეს ჩვენს ქვეყანაში. ჩემი აზრით, ჩვენი მუშაობის ტაქტიკაც არასწორი იყო.

ხომ არ გეგმავთ ახალი ტაქტიკის შემუშავებას და პოლიტიკურ ასპარეზზე გამოსვლას?

- ჩემი არც ერთი დღე არ გამიტარებია საზოგადოებრივი საქმიანობის გარეშე. ხოლო რაც შეეხება პოლიტიკას, 2003 წელსაც მქონდა შესაძლებლობა  პოლიტიკაში დავრჩენილიყავი, მაგრამ მივხვდი, რომ ჩემი ადგილი `რევოლუციონერებთან~ არ იყო. აქვე, მინდა სრული პასუხისმგებლობით განვაცხადო, რომ 2003 წელს ჩატარებული არჩევნები დამოუკიდებელი საქართველოს ისტორიაში ყველაზე პატიოსნად იყო ჩატარებული.

ის ადამიანები, ვინც დღეს ოპოზიციაში არიან და 2003 წელს მიშას აქებდნენ, დღეს გვმოძღვრავენ მორალზე, გვეუბნებიან, ნანობენ და, რომ ადრე მიშას ტყუილებს უჭერდნენ მხარს. მე მათი არ მჯერა და არ მაქვს სურვილი, ამ ფონზე ჩავერთო მათთან ერთად პოლიტიკაში. ყოველ შემთხვევაში, ნებისმიერი აქტიურობა ჯობია უძრაობას. აქტიურ პოლიტიკაში ჩემს გამოჩენას, არ გამოვრიცხავ, წინასწარ ვერაფერს ვიტყვი. არავინ იცის, მომავალში, ვის რა ელოდება.