ამბოხება კონსტიტუციური წყობილების ძალადობით შესაცვლელად ისჯება სსკ-ის 315 მუხლით, რაც 18 წლამდე პატიმრობას ითვალისწინებს. გამოძიება დაწყებულია, რაც იმას ნიშნავს, რომ ამბოხის ორგანიზატორები პასუხისმგებლობას ვერ გაექცევიან, მიუხედავად იმისა, რომ რადიკალები მცდელობას არ აკლებენ პროცესების რადიკალიზაციას. ანალიტიკოს დავით ზარდიაშვილის განცხადებით, თუკი საჭირო გახდა, სახელმწიფოს შეუძლია შინაგანი ჯარის და ბოლოს არმიის გამოყენებაც და სამართლებივი თვალსაზრისით, საგანგებო მდგომარეობის რეჟიმის შემოღებაც.

for.ge დავით ზარდიაშვილს ესაუბრა.

ბატონო დავით, რა პროცესებს ვაკვირდებით დღეს საქართველოში?

დავით ზარდიაშვილი: პროცესი, რასაც ვაკვირდებით, ერთმნიშვნელოვნად და უდავოდ, გახლავთ ამბოხება კონსტიტუციური წყობილების ძალადობით შესაცვლელად. ეს წარმოადგენს სახელმწიფოს წინააღმდეგ უმძიმეს დანაშაულს, გათვალსიწინებულს მოქმედი სისხლის სამართლის კოდექსის 315-ე მუხლით, რაც ამბოხებაში ჩართულობის ხარისხის მიხედვით ამ ამაზრზენი ბოროტმოქმედებისათვის ძალზე მკაცრ სასჯელს ადგენს - 18 წლამდე თავისუფლების აღკვეთას. ყველა, ვინც ამბოხებისკენ არის შეგულიანებული და აპირებს მასში ჩაერთოს, კარგად უნდა აცნობიერებდეს, რომ საკუთარი თავით დიდად რისკავს. ძალზე მაღალია ალბათობა, რომ უმძიმესი ბოროტმოქმედების თანამონაწილე გახდეს და სათანადო სასჯელი „მოიმკას“.

ჯერჯერობით „მაედანი“ ვერ შედგა, მაგრამ ამის რესურსი დარჩა თუ არა ოპოზიციას და რა უნდა დაუპირისპიროს ხელისუფლებამ?

- ეს წარმოადგენს არა „კლასიკურ“, არამედ პოსტმოდერნულ ამბოხებას. ისევე, როგორც „კლასიკური ომები“ პოსტმოდერნში გარდაისახა ჰიბრიდულ, დიფუზურ და აწ უკვე კოგნიტურ ომებად, ე.წ. რევოლუციებიც - კლასიკურიდან პოსტმოდერნულ ამბოხებებად ტრანსფორმირდა. კლასიკური რევოლუციური სიტუაციის „ფორმულა“ ყველას გვახსოვს: „მმართველ ფენებს აღარ ძალუძთ, ჩაგრულ ფენებს აღარ შეუძლიათ“; პოსტმოდერნული, ე.წ. ფერადი ანუ ფუფლო რევოლუციების (მოგეხსენებათ, ფუფლო - ჭრელია) ფორმულა - მთლიანად იმიტაციაზეა აგებული: რევოლუციურ სიტუაციას ქმნის არა „ჩაგრული უმრავლესობა“, არამედ, როგორც წესი - ყველაზე აგრესიული უმცირესობა, რომელსაც „კოგნიტური დისონანსი“, მენტალური დიფუზია - არეულობა, შემოაქვს უმრავლესობაში, ამ გზით უტევს ხელისუფლებას და ბოლოს ყოველგვარ ლეგიტიმურობას საფუძველს აცლის;

რასაც ახლა ვხედავთ, ორი უმნიშვნელოვანესი გარემოებაა ცხადი: 1 - ეს პოსტმოდერნული აჯანყებაა, რომელიც თავიდან ბოლომდე ინსპირირებულია უცხოეთიდან, პოსტლიბერალური ინტერნაციონალის, ე.წ. გლობალური ომის პარტიის მიერ. მისი განხილვა ორ ჭრილში შეიძლება - როგორც საერთაშორისო აგრესია საქართველოს წინააღმდეგ და ასევე, ადგილობრივი ექსტრემისტული ძალების, რასაც - „ლიბერალური ფაშიზმი“ მართლზომიერად ეწოდა, თუმცა ბოლშევიზმის ელემენტებიც უხვად ახლავს, გენერალური შეტევა საქართველოს სახელმწიფოებრიობის საფუძვლების დასანგრევად.

ამბოხის სცენარი რა არის საქართველოში?

- ამბოხების სცენარი გახლავთ კიევის „მაიდანის“ ანალოგიური და გულისხმობს ორგანიზებული ჯგუფური ძალადობის, რაც პარა-მილიტარისტული საშუალებებით (პეტარდები, მოლოტოვის კოქტეილები, ქვები, შურდულები და სხვ. პარა-იარაღი, რასაც სპეციალურად გაწვრთნილი, ერზაც-სამხედრო მოძალადე დანაყოფები იყენებენ, იქ შეკრებილთა ფსევდო-მშვიდობიანი მანიფესტაციის საფარით) ხორციელდება, შეუქცევად ესკალაციას; კრიტიკული ეტაპი უნდა დადგეს მაშინ, როცა მიღწეული იქნება „საკრალური მსხვერპლი“, რამაც სახელმწიფოს ძალოვან სტრუქტურათა ეროზია უნდა გამოიწვიოს და შედეგად, ხელისუფლების დამხობა. თუ ეს არ მოხდა, სავარაუდო განვითარება პარა-შეიარაღებიდან უკვე რეალურ სამხედრო კონფლიქტად უნდა განვითარდეს და საბოლოოდ, კლასიკური სამოქალაქო ომის სახე მიიღოს.

რაც შეეხება რესურსებს: ყველანი ვხედავთ, რომ პოსტლიბერალური ამბოხების, რაც გასცდა „დიფუზურობის“, ე.ი. ტოტალური მენტალური არეულობის კონსტრუირების საზღვრებს და ფაქტობრივად, „საზრისთა ომის“ სახე შეიძინა, მთავარი რესურსი გახლავთ, რასაკვირველია, სპეციალური დეზინფორმაციული (ნეირო-ფსიქოლოგიური აგრესისია, რაც ტერორის სახეს იძენს), სიმძლავრეები. გამოიყენება დეზინფორმაციის გავრცელების ნებისმიერი საშუალება, ნაც-მედია, გაწვრთნილი აგიტბრიგადები თუ ბულინგის, რასაც ქართულად - „დაბეჩავება“ ჰქვია, მიზნით შექმნილი ჯგუფები.

ერთობლიობაში ისინი სრულად მობილიზებულნი არიან და გამოიყენებიან საომარი მიზნით, რომელთა საზრისია გახდნენ „მასობრივი მენტალური განადგურების ცოცხალი იარაღი“ (მმგი). სწორედ ეს - მმგი გახლავთ მტრის მთავარი რესურსი. რაც შეეხება ფიზიკური ძალადობის ესკალაციისთვის განკუთვნილ მატერიალურ რესურსს: რასაკვირველია, თუკი ხელისუფლებამ საინფორმაციო ველში არ განიცადა სრული კრახი და არ მოხდა მისი „უსიტყვო კაპიტულაცია“, რაც, აბსოლუტურად გამორიცხულია, არანაირი შანსი „პეტარდების რევოლუციას“ არ ექნება.

ვხედავთ, როგორ ძალადობენ რადიკალური დაჯგუფებები სამართალდამცავების წინააღმდეგ, მიზანმიმართულად დამიზნებით ესვრიან მოლოტოვის კოქტეილებს და ე.წ. პიროტექნიკას. საერთო ჯამში 150-ზე მეტმა ძალოვანმა მიიღო მძიმე დაზიანება. როგორ ფიქრობთ, ეს რა სტრატეგიაა?

- საქართველოს საპოლიციო ძალებს მოლოტოვის კოქტეილებით, პეტარდებითა და ქვების სროლით, ბუნებრივია, ვერაფერს დააკლებენ. სახელმწიფოს, მოძალადეებთან შედარებით, როგორც ეს პრემიერ-მინისტრმა ირაკლი კობახიძემ განმარტა, ამბოხებულებთან შედარებით საპოლიციო ძალებს მატერიალურად გააჩინიათ „ამოუწურავი რესურსი“. აქვე, ესეც ვთქვათ: თუკი საჭირო გახდა, თუმცა ეს ყველაზე უარეს კოშმარშიც კი ნაკლებად წარმოსადგენია, სახელმწიფოს შეუძლია შინაგანი ჯარის და ბოლოს არმიის გამოყენებაც და მაშასადამე, სამართლებივი თვალსაზრისით - საგანგებო მდგომარეობის რეჟიმის შემოღებაც, რაც საფრთხის მასშტაბურობიდან გამომდინარე, თუკი ეს აუცილებელია, მთლიანდ შეზღუდავს შეკრებებისა და მანიფესტაციების, ასევე სიტყვის, ე.ი. მედიისაც, თავისუფლებას.

დარწმუნებული ვარ, ეს საჭირო არ გახდება, თუმცა ასეთი შესაძლებლობაც არსებობს. ამრიგად, ამ ძალადობრივ აქციებს და ესკალაციის მცდელობებს არანაირი პერსპექტივა არა აქვს, თუკი, ვიმეორებ - ამ „მასობრივი მენტალური განადგურების იარაღმა“, რასაც გამაოგნებელი ინტენსივობით იყენებენ, თავისი ბოროტი საქმე არ გააკეთა.

სალომე ზურაბიშვილის როლი არის საინტერესო. აცხადებს, რომ პრემიერი უნდა გადადგეს და არჩევნებს თავად დანიშნავს, რაც განმუხტავს სიტუაციას. არსებული ინფორმაციით, მეორე ეტაპისთვის ემზადება ოპოზიცია და ეს იქნება 14 დეკემბერი, როდესაც პარლამენტი აირჩევს პრეზიდენტს...

- საუბედუროდ და სავალაოდ, სალომე ზურაბიშვილი თამაშობს იგივე როლს, რაც ითამაშა სერგო ორჯონიკიძემ. იგი ამჟამად კაბით მოვლენილი გაფრანგებული ორჯონიკიძეა. რასაკვირველია, უკვე არ გვიკვირს და ეს მორიგი განცხადებაც აბსურდულია, ოქსიმორონია. მართლაც: თუკი იგი პრემიერ-მინისტრს გადადგომისკენ მოუწოდებს, ამით აღიარებს პრემიერ-მინისტრის მანდატის, ასევე იმ ორგანოს, ე.ი. პარლამენტის, ვინც ეს მანდატი პრემიერ-მინისტრს მიანიჭა, ლეგიტიმურობას, მაშასადამე, ავტომატურად - არჩევნების შედეგებსაც.

გამოდის, მის ამ პოზიციას ყოველგვარი საფუძველი ეცლება. არანაირი სამართლებრივი დასაყრდენი ამგვარ პოზიციას არა აქვს. საერთო სასამართლოს ორმა ინსტანციამ და ასევე, საკონსტიტუციო სასამართლომაც ცალსახად დაადასტურა არჩევნების კონსტიტუციურობა და ლეგიტიმურობა. ერთადერთი არგუმენტი, რათა პრემიერ-მინისტრი გადადგეს - ძალადობის ესკალაციის მუქარაა, რაც, საუბედუროდ, საქართველოზე არნახული საგარეო პოლიტიკური ზეწოლის ფონზე უკვე ხორციელდება. ეს არც მეტი, არც ნაკლები გარეშე და შიდა მტრების კოორდინირებული შეტევაა საქართველოს სუვერენიტეტზე, მის სახელმწიფოებრიობაზე. ყველა წესიერი ადამიანის უშუალო მოვალეობაა, მის ხელთ არსებული ყველა საშუალებით დაიცვას სახელმწიფო და სჯული - სიმართლე, სამართლიანობა და სამართალი, არ დაუშვას უსჯულოება და შედეგად მიღებული ქაოსითა და უწესრიგობით გარდაუვალი მორალური თუ მატერიალური განადგურება.

პრეზიდენტი და რადიკალური ოპოზიციის სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობის საკითხი გამოკვეთილია, როგორ ფიქრობთ, იმ საერთაშორისო ზეწოლის ფონზე, სახელმწიფო წავა რადიკალურ ნაიჯებზე და დააკაავებს იმ ლიდერებს, რომლებიც აქციის მონაწილეების ზურგს უკან დგანან და რამდენად აუცილებელია ეს?

- სამართლებრივი თვალსაზრისით, ეს აუცილებელია. ყოველმა დამნაშავემ პასუხი უნდა აგოს. ეს არ გახლავთ რაიმე რადიკალური ნაბიჯი, არამედ სახელმწიფოს არსებობის ფუნდამეტური წესია: სახელმიფო სხვა არც არაფერია, თუ არა სამართლის დაცვა და აღსრულება. ყველა დამნაშავე დარწმუნებული უნდა იყოს, რომ სამართლიან მსჯავრს ვერსად წაუვა.