როდის წერს ბეჭდური მედიის წარმომადგენელი ხარისხიან რეპორტაჟს? ალბათ, საინტერესო კითხვაა. პრესის ჟურნალისტების საქმიანობის ხარისხის ასამაღლებლად საქართველოს პარლამენტის მედიასთან ურთიერთობის სამსახურმა ახალი „კონცეფცია” შეიმუშავა და გადაწყვიტა, რომ უმჯობესია, ჩვენ დავსხდეთ ტელევიზორების წინ და ტელემედიის მიერ მოწოდებული ინფორმაციით დავწეროთ საკუთარი რეპორტაჟები...
როცა ქვეყნის პირველი პირის საკანონმდებლო ორგანოში სიტყვით გამოსვლის გასაშუქებლად მივედი და ჟურნალისტებისთვის განკუთვნილ ე.წ „გალიორკას“ მივაშურე, დაცვის წევრმა მკითხა: „თქვენ პრესის წარმომადგენელი ხართ?”. მეც ვუპასუხე: „დიახ“. „ ვერ შეგიშვებთ. აქ მარტო ტელეკამერები და მათი ჟურნალისტები შედიან“. ბუნებრივია, ვიკითხე: „რატომ?“. „ასეა გადაწყვეტილი“, - მივიღე პასუხი.
ფაქტია, გააზრებულად თუ გაუაზრებლად შემუშავებული „კონცეფცია“ ისე აამოქმედეს ქართული დემოკრატიის აკვანში (როგორც პრეზიდენტმა გუშინ თავის გამოსვლაში რამდენჯერმე ხაზგასმით აღნიშნა), არავისთან შუთანხმებიათ და ე.წ. მწერალი ჟურნალისტები პირდაპირ ფაქტის წინაშე დაგვაყენეს...
პრობლემის არსში გასარკვევად მედიაცენტრისკენ გავეშურე, სადაც უამრავი ჟურნალისტი იყო თავმოყრილი, შესაბამისად - ყველა კომპიუტერიც უკვე დაკავებული გახლდათ. მედიაცენტრის ხელმძღვანელს რომ ვკითხე, რა ხდება, რატომ არ გვიშვებენ-თქო, პრეს-სამსახურის ხელმძღვანელთან გადამამისამართა და თან ამიხსნა: „ძალიან ბევრი ჟურნალისტია და ადგილი აღარ არის. ტელევიზორში უყურეთ აქ და შეგიძლიათ, ჩახვიდეთ, ვისი კომენტარიც გინდათ, ჩაწერეთ“.
ტელევიზორში უყურეთო, რომ მითხრა, ჯერ მეგონა, მომესმა-მეთქი, მაგრამ მერე მივხვდი, მედიაცენტრის ხელმძღვანელი სულაც არ ხუმრობდა და მეც ვუთხარი, ტელევიზორში ყურება რომ მდომოდა, სახლში ვერ დავჯდებოდი და ვერ ვუყურებდი, რაში მჭირდება მარტო კომენტარები, დარბაზში რაც მოხდება, იმის აღწერა მინდა-თქო. არ ვიციო - მიპასუხა. რა უნდა მექნა? წამოვედი მედიაცენტრიდან და მთლად უფროსის, მაკა გიგაურის კაბინეტისკენ გავეშურე. გიგაური ადგილზე არ დამხვდა. გადავწყვიტე სხდომათა დარბაზის წინ მომეძებნა. ვერ ვნახე. სამაგიეროდ, ვიცე-სპიკერი ლევან ვეფხვაძე დავინახე.
ლევან, რატომ არ გვიშვებენ ბეჭდური მედიის წარმომადგენლებს „გალიორკაზე?
- სად არ გიშვებენ? გალიორკაზე? არ ვიცი, ეს რაღაც ახალია. რას ნიშნავს არ გიშვებენ?
მე რა ვიცი, რას ნიშნავს? ვიცე-სპიკერი ხარ და გეკითხები, რატომ არ გვიშვებენ და რატომ უნდა ვუყურო ტელევიზორით დარბაზში მიმდინარე პროცესებს?
- არა, ეს მართლა რაღაც ახალია. ტელევიზიას უშვებენ და ბეჭდურ მედიას - არა? მოკლედ, ყველა გამოსვლას რაღაც თავისი სიახლე აქვს. როგორც ჩანს, ამ გამოსვლის სიახლეც მოსახლეობის პრობლემებიდან გამოსავალის გზების დასახელება კი არა, არამედ ის, რომ ბეჭდურ მედიას არ დაუშვებენ მის გამოსვლაზე. შეიძლება ვიღაცას თრგუნავს მედიის მახვილი თვალი. ხელისუფლებას აქვს პოლიტიკა, რაც უფრო ნაკლები თვალი ესწრება და უყურებს მის გენიალურ გამოსვლებს, მით უფრო ნაკლებია პრობლემაც. საუბარია, არაპროგნოზირებად თვალზე.
ბუნებრივია, დეპუტატების ცოცხალი ემოცია და რეაქცია ეკრანზე არ ჩანს. რასაც ბეჭდური მედია ხედავს და უნდა დაწეროს, ცოტა მეტი უნდა იყოს, ვიდრე ჩვეულებრივი მაყურებელი ხედავს ტელევიზიით, რადგან შეიძლება, აუდიტორიას აინტერესებს, რამდენჯერ ადგება უმრავლესობა სააკაშვილის გენიალური აზრების გამო ფეხზე და დაუკრავს ტაშს, რაც არ გამოჩნდება ტელეკრანიდან. ბუნებრივია, ეს რეაქციები აუცილებელია პრესისთვის და მე ახლა, მართლა მივალ და ვკითხავ დავით ბაქრაძეს, რაშია საქმე.
ამასობაში, სხდომათა დარბაზიდან მეორე ვიცე-სპიკერი, რუსუდან კერვალიშვილი გამოვიდა.
ბეჭდურ მედიას არ გვიშვებთ „გალიორკაზე. რა ხდება, უკვე საერთოდ იგნორირებას გვიკეთებს „ნაციონალური მოძრაობა?
- ჩემო ძვირფასო, ამასთან დაკავშირებით პარლამენტის პრეს-ცენტრს მიმართეთ. მე არანაირი ინფორმაცია არ მაქვს.
თქვენ, როგორც ვიცე-სპიკერი, დააყენებთ ამ საკითხს?ეს ჩვენი იგნორირებაა, რაში მაინტერესებს ტელევიზიით გადაცემული ინფორმაცია, მინდა, ცოცხალი რეაქცია ვნახო დარბაზში...
- კი, ბატონო, აუცილებლად დავაყენებ“.
ექსპერიმენტი და შედეგი
ისე, წინასწარ და პირდაპირ რომ ეთქვათ, პრესის წარმომადგენლები გზაში დროს და თანხებს ნუღარ დახარჯავთ, ნუ მოხვალთ პარლამენტში, დარბაზში მაინც ვერ შემოგიშვებთო, არ სჯობდა? რატომ? არ მივიდოდი და იმასაც ვერ ვნახავდი, რამდენიმე ბინათმფლობელი პარლამენტის გარშემო სასტვენით როგორ დადიოდა. რომ ვკითხე, რას აპროტესტებთ-მეთქი, მიპასუხეს, ბინებიდან რომ გამოგვყარეს კერვალიშვილმა და „ცენტრ-პოინტმა“, მაგას ვაპროტესტებთო. თუ არ მივიდოდი, ჩემი თვალით ხომ ვეღარ ვნახავდი, როგორ უსტვენდნენ რუსუდან კერვალიშვილს გამწარებული ადამიანები პარლამენტსგარეთ.
ახლა, ისევ, პრობლემას დავუბრუნდეთ. მივიხედ-მოვიხედე, გიგაური ვერსად ვნახე „იმედისა“ და „რუსთავი-2“-ის ხუთ-ხუთი კამერის ფონზე. დანარჩენებზე აღარაფერს ვამბობ. გავეშურე ისევ მედიაცენტრისკენ, დერეფანში ნაცნობ კოლეგას უნდა გავსაუბრებოდი. ამ დროს ჩემთვის უცნობი ჟურნალისტი მოგვიახლოვდა და იკითხა, პრესას რატომ არ გვიშვებენო. გულახდილად ვიტყვი, გამეხარდა, ჩემს გარდა კიდევ ვიღაცას რომ გაუჩნდა პროტესტი.
ჟურნალ „ლიბერალის“ ჟურნალისტი მაია წიკლაური: „როცა პრეზიდენტი საჯაროდ გამოდის პარლამენტში, უნდა უპასუხოს დეპუტატების კითხვებს, ვერ ვხვდები, რატომ არ უნდა იყვნენ შიგნით პრესის ჟურნალისტები? ვერ ვხვდები, რატომ მოხდა ასეთი დივერსიფიკაცია? ასე, სახლშიც ვუყურებდი ტელევიზორს. წესით, ან ღია უნდა იყოს, ან დახურული, ანუ ან ყველა უნდა შეუშვან, ან - არავინ. მგონი, ღიაა სხდომა“.
ჩამოვედით მე და ჩემი კოლეგა სხდომათა დარბაზის წინ. აქ „გაუგებრობაში“ აღმოჩენილი კიდევ ერთი ჟურნალისტი შემოგვიერთდა. მოკლედ, ვიყავი ერთი, გავხდით (მხოლოდ) სამი. ამდენი ჟურნალისტის ფონზე...
გაზეთ „ქართული სიტყვის“ ჟურნალისტი ნათია ლებანიძე: “ძალიან შეურაცხყოფილად ვიგრძენი თავი. სხვა დროს ასეთი შეზღუდვები არ ყოფილა. ვიჯექი ჟურნალისტებისთვის განკუთვნილ ადგილას და ვაკვირდებოდი მოვლენებს. მე მაინტერესებს თითოეული დეტალი, პრეზიდენტის ჩაცმულობიდან დაწყებული, მისი რეაქციებით დამთავრებული. მაინტერესებს, რომ შევა, ვის ჩამოართმევს ხელს და ათასი წვრილმანი. ტელევიზიით ამ ყველაფერს ვერ ვნახავ. მე წარმართვეს იმის უფლება, რომ რეპორტაჟი გავაკეთო პარლამენტიდან.
გიგაური ამბობს, რომ ვერ დაეტეოდითო, თუმცა, ადრე ეს პრობლემა არ იყო...
- გიგაურზე ვერავითარ კომენტარს ვერ გავაკეთებ, როგორი ბრძანებაც აქვთ, ისე იქცევიან დანარჩენებიც. პრესა მეორეხარისხოვანი რომ იყო, ეს ისედაც ვიცოდით, მაგრამ დღეს უკვე ალბათ, მესამეხარისხოვანი გავხდით.
მე უფრო მგონია, რომ ამათ ჩვენი ეშინიათ, იმიტომ, რომ ჩვენ ყველაფერს ვხედავთ...
- არ ვიცი. მე ასეთი სათაურით უნდა დამეწერა სტატია, „ის, რაც ტელევიზიებმა ვერ დაინახეს“, მაგრამ მე მივხვდი, რომ მეც ვეღარ დავინახავ ამ ყველაფერს“.
ისე გახსოვთ, პრეზიდენტმა რომ თქვა, პრესას არ ვკითხულობო და მერე მთელმა „ნაცმოძრაობამ“ რომ აიტაცა მისი დემოკრატიული მიდგომა? ამ გამონათქვამმა საშინელ დღეში ჩააყენა ბეჭდური მედია და კიდევ უფრო გააფეტიშა ხელისუფლების „ხელდასმული“ ტელეჟურნალისტები, რომლებიც მხოლოდ ასეთ კითხვას სვამენ - „თქვენი კომენტარი“, ბეჭდური მედია კი, თითქმის უმრავლეს შემთხვევაში, კითხვებს აღარ სვამს.
როცა მე და ჩემი კოლეგა ვსაუბრობდით, უცებ ნახევარწრეზე განლაგდნენ კამერები, მათმა ჟურნალისტებმა დაიჩოქეს, მიკროფონები მოიმარჯვეს და ყველა ერთად ელოდა. ვის? გილაურს!!! თავად პრემიერი მოდიოდა და „კომენტარი“ ყველას უნდოდა. გილაურმა მხიარულად გადახედა დაჩოქილ ჟურნალისტებს და უთხრა: „რომ გამოვალ, მერე“. დარჩა კრება მხიარული და „ჩოქმბჯენში“. მხოლოდ ერთმა მოახერხა და იმედგაცრუებული ტონით სიტყვა დააწია - „მადლობთ, ნიკა“.
ისე, რომ არ მოვსულიყავი, ამასაც ხომ ვერ ვნახავდი და აღარც დავწერდი? რას მერჩოდნენ, ეთქვათ რა თავიდანვე? ბუნტსაც არ წამოვიწყებდი ჩემს ორ კოლეგასთან ერთად. დიდი-დიდი დამეწერა, რომ საერთოდ არ შემიშვეს. ახლა კი ბრძოლისთვის განმაწყვეს „ნაცებმა“ და ბოლოს, მაინც შევძელით, რომ პრეცენდენტი დავაფიქსირეთ: მმართველები „ვაიძულეთ“ ჩვენს კუთვნილ ადგილას დავებრუნებინეთ. მაგრამ რის ფასად? რისი და - ჩემი, ჩემი კოლეგების, მაკა გიგაურისა და დაცვის ბიჭის ნერვების ფასად.
გილაური სხდომათა დარბაზში შევიდა და ამ დროს გამოჩნდა გიგაურიც, მოგვიკითხა (ნამდვილად არაა ცუდი ადამიანი ). ვუთხარი, მაკა დიქტაფონზე უნად ჩაგწერო, ეს რა ხდება, რა ახალი პრეცენდენტი შექმენით-მეთქი. არ გვინდა დიქტაფონი, ისე ვისაუბროთო. მეც გავჯიუტდი და აჰა, თქვენ ეს ინტერვიუ.
მაკა გიგაური: „განა არ გიშვებთ, აქ არის განთავსების პრობლემა. ძალიან ბევრი კამერაა, ხომ ხედავთ, აქაც რამდენი ხალხია. გარდა ამისა, ჩვენ ოპერატორებმა გვთხოვეს, თავის საკუთარ ჟურნალისტებზე კი, იქნებ ისე მოხერხდეს, რომ მარტო ჩვენ ვიმუშაოთ, ვინც ვიზუალზე ვმუშაობთო, იმიტომ, რომ ხელისშემშლელი ფაქტორებია, ხელი ეშლებათ...
მაკა, ახლა, მომისმინე, რა...
- ერთი წუთი, ერთი წუთი, ჯერ დავამთავრო. მხოლოდ ეს პრობლემაა - განთავსების. ჩვენ გვაქვს გადასარევი მედიაცენტრი, დიდი მონიტორია იქ გამოკიდებული, სადაც პირდაპირ ეთერში გადაიცემა ტრანსლირება. იქ შეგიძლიათ, მოისმინოთ. რაც შეეხება ინტერვიუს, თავისუფალ რეჟიმში, ქვედა სართულზე, ზედა სართულზე, სადაც გინდათ, ვისთანაც დაგჭირდებათ, უპრობლემოდ ჩაწერთ ინტერვიუს. რაც შეეხება სიტყვით გამოსვლაზე შემოსვლას, ფიზიკურად განთავსების პრობლემაა. მეტი არაფერი.
იცით, რომ ჩვეულებრივი სესიის დროს ჟურნალისტებისთვის მუშაობს ორი ე.წ „გალიორკა“. მარცხენა და მარჯვენა. ამ შემთხვევაში, რადგან ბევრი სტუმრები არიან, მუშაობს ერთი „გალიორკა“. ეს რეგლამენტით არის გათვალისწინებული, მარცხენა „გალიორკაზე“ დიპკორპუსი განთავსდება, მოწვეული სტუმრები - უკანა „გალიორკაზე“. შესაბამისად, ჟურნალისტებისთვის რჩება ერთი „გალიორკა“. თქვენ თვითონ იცით, ტევადობა რამდენი აქვს მას. ამიტომ, მხოლოდ ვინც ვიზუალზე მუშაობს, კამერით და ფოტოაპარატით,
გავიგე. შეიძლება, კითხვა დაგისვა?
- დავამთავრებ, კი, ბატონო. მხოლოდ ისინი იქნებიან განთავსებული... მუშაობაში თქვენ ხელი არ შეგეშლებათ.
მაკა, მე როგორ გავაკეთო რეპორტაჟი, უკვე შემეშალა ხელი. არ მაინტერესებს ტელევიზიით გადაცემული ტრანსლაცია, მე მინდა, დავინახო ის, რაც არ დაინახა კამერამ. მე ვარ პრესის ჟურნალისტი და რასაც მე დავინახავ, ის მინდა მივიტანო მკითხველამდე
ნათია ლებანიძე: მე მაგ სათაურით მინდოდა დამეწერა სტატია „ის რაც ვერ დაინახეს ტელეკამერებმა“. რა ვქნა?
მაკა გიგაური: კი, ბატონო, არ გინდა, ახლა, ეს ინტერვიუ და რაღაცა. ვნახოთ, მაქსიმალურად, რა მოხერხდება.
რუსიკო მუმლაძე: მე მირჩევნია დავდგე იქ და ვნახო ჩემი თვალით, რა მოხდება იქ, ვიდრე დავჯდე მედიაცენტრში და ვუყურო ტელევიზორს.
მაკა გიგაური: ამას გეუბნებით, უბრალოდ, თქვენს შორის რომ არ წარმოიქმნას გაუგებრობა.
რუსიკო მუმლაძე: არაფერი არ წარმოიქმნებნა, დავდგები, არაა პრობლემა.
მაკა გიგაური: აქ არსებითი წინააღმდეგობა იმაში კი არ არის, რომ მწერალმა ჟურნალისტებმა ...
რუსიკო მუმლაძე: გავიგე, ჩვენს საქმიანობაში ხელის შეშლაა ეს, ამას გიხსნი ამდენი ხანი...
მაკა გიგაური: ჰო, გავიგე, კარგით მაშინ ასე გავაკეთოთ, შემობრძანდით, დადექით, თუ თქვენივე კოლეგებს ხელისშემშლელი ფაქტორები არ წარმოექმნებათ, კი, ბატონო, იდექით. აქ პრობლემა ის კი არაა, რომ რაღაცა ტელევიზიის ჟურნალისტები შევუშვით...
რუსიკო მუმლაძე: გავიგე, ერთი და იგივეს ვიმეორებთ.
მაკა გიგაური: წამობრძანდით.
ნათია ლებანიძე: საერთოდ, კუთხეში დავდგებით.
მაკა გიგაური: ჩემთვის ეს პრობლემა არ არის, ისევ თქვენი კოლეგებისთვის არის. ადამიანები რომლებიც იღებენ ფოტოს და ვიდეოს...
რუსიკო მუმლაძე: მაკა, ასეთ შემთხვევაში კოორდინაცია უნდა მოხდეს. იმათი გულისთვის, ტელევიზიით ნაყურები გადავცე მკითხველს? დაგვაჯინონ ჩვენ სკამებზე და თავად დადგნენ თავიანთ კამერებთან...
მაკა გიგაური: იქ ჯდებიან თავისი ჟურნალისტები.
რუსიკო მუმლაძე: შენ ხომ თქვი, რომ იმათაც არ უშვებდით?
მაკა გიგაური: ჰოდა, ზუსტად მაგ მოტივით, მერე გამოდის, რომ იმას თავისი ჟურნალისტი უზის, თქვენ ფეხზე დგახართ, ამის გამო გადავწყვიტეთ ასე... ახლა ექსპერიმენტი გავაკეთოთ, წამოიყვანეთ ყველა, თქვენ გადაანაწილეთ, კარგით? წამოდით და თუ რამე მოხდება თქვენ აგეთ პასუხი“...
რას მოვესწარი - ჯერ ხომ საერთოდ არ მიშვებდნენ, ავტეხე თუ არა ერთი ამბავი, ვის უბედავთ-მეთქი, მერე მთელი ჟურნალისტების გაკონტროლება მე დამავალეს. ავედით ე.წ მარჯვენა „გალიორკაზე“ და დაგვხვდა დაცვა. რატომ უშვებთო, ჰკითხეს გიგაურს. ჩვენი თვალით უნდა ვნახოთ ყველაფერიო, - გაიცინა გიგაურმა. ამ დროს, მეც მიმტყუნა ნერვებმა და „ცოტა მკაცრად“ ვკითხე გიგაურს: „მაკა, იცი, საერთოდ როგორ წერენ რეპორტაჟებს ბეჭდური მედიის წარმომადგენლები?“. კარები მაშინვე გააღეს და შეგვიშვეს.
თუმცა, არ გეგონოთ, აქ დამთავრდა ეს ყველაფერი. ბრძოლის მეორე ეტაპი მძიმეწონიან დაცვის წევრთან გადავიტანეთ, რომელიც თვალებიდან ნაპერწკლებს აფრქვევადა. „აქ ვერ დაჯდებით, უნდა დადგეთ, გარეთ გახვალთ - ვერ შემოხვალთ“, - გაწიწმატებული გვაცნობდა დაცვის სამსახურის წესებს, თუმცა, გასაგები იყო - მისი გაცხარების მიზეზი სწორედ ის გახლდათ, რომ გადაწყვეტილების შეცვლა მოუწიათ და ვერაფერს გახდნენ.
მერე, იცით, რა მოხდა? ბეჭდური მედიის ნახევარმა მაინც „მედიაცენტრი“ არჩია, იქიდან აშუქებდნენ მოვლენებს. მე, პირადად, ჯენტლმენმა ტელეჟურნალისტმა ადგილი დამითმო - მე მაინც რამდენიმე კადრი უნდა ავკრიბო და გავალ აქედან, არაფერში მჭირდება აქ ყოფნაო. პრეზიდენტის გამოსვლის შემდეგ ისე დაცარიელდა „გალიორკა“, იმ დაცვის წევრის გვერდით თავისუფალი ადგილიც კი იყო, რადგან არავის სჭირდებოდა დაჯდომა. პეტრე ცისკარიშვილის თანაშემწე უკანა „გალიორკაზე“ მშვიდად იჯდა და საუბრობდა გვერდით მჯდომთან. ეტყობა, ისიც ძალიან მნიშვნელოვანი მოწვეული სტუმარი იყო..
უფრო მეტიც - ჟურნალისტები თავისუფლად გადიოდნენ და გამოდიოდნენ ისე, რომ დაცვა არაფერსაც არ ეუბნებოდა. მეც ორჯერ ავდექი და გავედი, მერე უკან დავბრუნდი და ისევ შემომიშვეს, ვერაფრის თქმაც ვერ გაბედეს. ცოდვა გამხელილი სჯობს და, ეს სპეციალურად გავაკეთე, მაინტერესებდა, მე რას მეტყოდა წესრიგის დამცველი ამდენი მორბენალი ჟურნალისტის ფონზე. საბოლოო ჯამში, არავის არავისთვის მიუყენებია შეურაცხოფა, არც მუშაობაში შეუშლია ხელი და, რბილად რომ ვთქვათ, გიგაურის სიფრთხილეც გადაჭარბებული აღმოჩნდა.
ბევრი მოდიოდა ჩუმად და მეკითხებოდა - ”პრესას არ გიშვებდნენ და მაინც შემოხვედით?” მერე თავადვე ამბობდნენ - ”პრეს-სამსახურს ვინ ეკითხება, მაგათ რასაც ეუბნებიან, იმას აკეთებენ”. ასეა თუ ისე, როგორც ხედავთ, გიგაურის შიშები არ გამართლდა და ექსპერიმენტიც ჟურნალისტების სასარგებლო შედეგით დასრულდა. სამაგიეროდ, მე ჩავატარე დამოუკიდებლად ჩემი ექსპერიმენტი. სხდომას თითქმის ბოლომდე დავესწარი, ოღონდ თარგამაძის, გაბაშვილის, ცისკარიშვილისა და თავად პრეზიდენტის დასკვნითი გამოსვლა შინ, ტელევიზიით მოვისმინე.
იცით, რა შედეგი მივიღე? სტატიის მეორე ნაწილს რომ დავწერ, მერე ფორუმზე თქვენ თავად მომიყევით, რაზე ილაპარაკა თარგამაძემ, რა იდემაგოგა გაბაშვილმა და საერთოდ რა თქვა ცისკარიშვილმა. ისიც მითხარით, რამე თქვა თუ არა პრეზიდენტმა მედიის დამოუკიდებლობაზე. რატომ? იმიტომ, რომ ნახევარი ყურით მოვისმინე ჩამოთვლილი დეპუტატების გამოსვლები და პრეზიდენტის პასუხი. არადა, „გალიორკაზე“ რომ ვიჯექი, თითქმის სიტყვა-სიტყვით ჩავიწერე 15-მდე დეპუტატის გამოსვლა და პრეზიდენტის 45-წუთიანი სიტყვა, რატომ? სამუშაო რეჟიმში ვიყავი და იმიტომ. სახლში ხან ჩაის დალევა მომინდა, ხან რაღაც „ნუგბარს“ დავუწყე ძებნა, ხან გამოსვლებზე კომენტარებს ვაკეთებდი ახლობლებთან და გულდასმით ვერ მოვისმინე, ვინ რა თქვა.
მეც ხომ ადამიანი ვარ? ჰოდა, ნურც იმას მომთხოვთ ახლა, თარგამაძის გამოსვლის დროს დეპუტატი ხათუნა ოჩიაური რას აკეთებდა დარბაზშიო. „გალიორკაზე“ რომ ვიყავი, შევამჩნიე, სულ სიცილ-კისკისით ისმენდა ოპოზიციის გამოსვლებს, ხან წინ და ხან უკან ესაუბრებოდა თავის თანაპარტიელებს იმის ნაცვლად, რომ გულდასმით ესმინა ოპოზიციის გამოსვლებისთვის. საიდან უნდა ვიცოდე, რას აკეთებდა ეს დეპუტატი მე რომ სახლში წამოვედი? ტელევიზიაში მისი რეაქციები არ უჩვენებიათ.
ისე, პრეზიდენტმა გურამ ჩახვაძეს რიტორიკულად რომ ჰკითხა, მითხარი, ვინ არის ამ დარბაზში კორუმპირებულიო, საიდან უნდა ეპასუხა დეპუტატს? არც ისაა ნათელმხილველი და რომც მოინდომოს ვინმეზე კომპრომატების მოგროვება, საჯარო ინფორმაციაზე ხელი არ მიუწვდება. პრეზიდენტის საჯარო გამოსვლაზე არ გვასწრებდნენ ბეჭდურ მედიას და საჯარო, თანაც მაკომპრომიტირებელი ინფორმაციის მოპოვება ადვილი ამბავია? თუმცა, ამაზე მეორე ნაწილში ვისაუბროთ ვრცლად. მაგრამ ისე, მე მგონი, სჯობს, საერთოდაც არაფერი დავწერო, ხომ ისედაც ნახეთ ტელევიზიით ყველაფერი?
