„პოლიტიკოსების ქმედებები იზომება არა იმით, ვინ რას ამბობს, არამედ წლების განმავლობაში გატარებული პოლიტიკით“... ბოლო რამდენიმე დღის განმავლობაში მიხეილ სააკაშვილის კიდევ არაერთი ბრძნული, ფრთიანი თუ რბილად რომ ვთქვათ, არაზუსტი გამონათქვამის მოწმე გავხდით. ისეთ მნიშვნელოვან თემებთან მიმართებაში, როგორიცაა ნატო, რუსეთი და აგვისტოს ომი, საინტერესოდ ჩავთვალეთ, როგორ ზომავს სააკაშვილის ქმედებებს ყოფილი პოლიტპატიმარი, გეოპოლიტიკოსი ვახტანგ მაისაია.

ბატონო ვახტანგ, სააკაშვილი მოგვიწოდებს, კარგად დავფიქრდეთ და შემდეგ ვთქვათ, სად იყო საქართველო მის პრეზიდენტობამდე და სად არის საქართველო მისი პრეზიდენტობის დასასრულს. თქვენი შეფასებით სად იყო საქართველო მიშას ხელისუფლების დასაწყისში და სადამდე მივიდა დასასრულს?

-  საქართველო მიხეილ სააკაშვილამდე იყო ტერიტორიული აღდგენის რეალურ გზაზე. ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით, რადგან აქ მოქმედებდა არა მხოლოდ პოლიტიკური, არამედ ეკონომიკური ფაქტორები, არსებობდა ენერგეტიკული ბაზრის ფაქტორი, აფხაზეთთან, ასე თუ ისე, არასამთავრობო ორგანიზაციების მეშვეობით ინტენსიური დიალოგი არსებობდა, სახალხო დიპლომატია იყო საკმაოდ მაღალ დონეზე ასული.

სხვათა შორის, აფხაზეთის მაშინდელ ხელისუფლებას და შევარდნაძის მთავრობას აზრთა პირდაპირი გაცვლის საშუალებაც ჰქონდა. ბუნებრივია, ხოტბას არ ვასხამ შევარდნაძის მმართველობის პერიოდს, მაგრამ ყოველ შემთხვევაში, იყო სიტყვის თავისუფლება -  ვინმეს უნდა თუ არა, ფაქტი ფაქტად რჩება.

გარდა ამისა, ამ დონეზე არ იდგა უსამართლოდ დაპატიმრებულთა პრობლემა და სამართლიანობის ასე უხეშად დარღვევის ფაქტებს ადგილი არ ჰქონდა.

რაც შეეხება საგარეო ურთიერთობებს, კი, შევარდნაძე ახორციელებდა დაბალანსებულ პოლიტიკურ კურსს, რომელის შედეგადაც ნატოსკენ მივისწრაფვოდით საკმაოდ სტაბილურად, ინტენსიურად. ყოველ შემთხვევაში, ვითვალისწინებდით ნატოს მიერ ჩვენს მიმართ გამოთქმულ შენიშვნებს, რაც ნიშნავდა, რომ თუ ნატოს წევრობა გვინდოდა, აუცილებელი იყო, საქართველოს კეთილმეზობლური ურთიერთობა დაემყარებინა მეზობელ სახელმწიფოებთან. ასევე აუცილებელი იყო კონფლიქტურ კერებში სიტუაციის მოგვარება და თუნდაც იმის დემონსტრირება, რომ ჩვენ ვავლენთ კეთილ ნებას და გვსურს, მშვიდობიანი გზით პრობლებების გადაჭრა, ყოველ შემთხვევაში, ვეძებთ გზებს საამისოდ.

ეს ყველაფერი მხოლოდ ჩვენი სახელმწიფოებრივი ეროვნული ინტერესის მთავარი ნიშა კი არა -  ნატოში ინტეგრაციის მთავარი მოთხოვნაც იყო. იმ პერიოდში, ასე თუ ისე, მაპის მოთხოვნის ელემენტარულ პირობებს მაინც ვაკმაყოფილებდით.

თუმცა სააკაშვილი ამბობს, რომ იყო შევარდნაძე, რომელიც გურკვეველი მიმართულებებით მოძრაობდა და მხოლოდ მისი პრეზიდენტობის დროს გაჩნდა ჩანაწრი ნატო- ს ოფიციალურ დოკუმენტებში,რომ საქართველო გახდება ნატო- ს წევრი. 2003 წელს ვინმეს რომ ეთვქა, ასეთი ჩანაწერი გაჩნდებოდა, მე თვითონაც გამეცინებოდაო... ფაქტების ზუსტ კონსტატაციას ახდენს სააკაშვილი?

- შევარდნაძის პერიოდში რაც მანკიერებები იყო, სოციალური პოლიტიკის სრული იგნორირება, ეკონომიკაში არსებული სითულეები, ენერგეტიკის სრული ჩავარდნა, კორუფციის საკმაოდ მაღალი დონე და კორუფციის ინდივიდუალური ფაქტების მაღალი ინტენსივობა - ეს ყველაფერი, პოლიტიკური სივრცის ამორფულობასთან ერთად, ნამდვილად არსებობდა. შევარდნაძეს ჰქონდა მანკიერი მხარეები, თუმცა შევარდნაძე იყო უფრო რბილი ავტორიტარული რეჟიმის მმართველი, მაგრამ სააკაშვილმა იგი გადააქცია ბევრად უფრო ხისტ ავტორიტარულ რეჟიმად.

ვგულისხმობ იმ პერიოდს, როდესაც ტრიუმვირატი დაიშალა, ის პოზიტივი, რასაც სააკაშვილი დღეს საკუთარ თავს მიაწერს, შეიქმნა სწორედ 2003- 2005 წლებში, იქამდე, ვიდრე ტრიუმვირატი დაიშლებოდა. როგორც კი მოხდა ზურაბ ჟვანიას პოლიტიკური მკვლელობა, შემდეგ ნინო ბურჯანაძის ოპოზიციაში გადასვლა, სააკაშვილმა მოახერხა ხელისუფლების სრული უზურპაცია და 2005 წლის 4 თებერვალს ნულოვანი ტოლერანტობით დაიწყო ავტოკრატიული, ავტორიტარული რეჟიმის გამყარება, რომელიც ტოტალიტარულ რეჟიმში გადადიოდა. სწორედ ამ დღიდან დაიწყო საქართველოს სრული ჩავარდნა.

ავიღოთ თუნდაც 2008 წლის ბუქარესტის სამიტის გადაწყვეტილება, სადაც ნატოს ხელმძღვანელობამ პირდაპირ დააფიქსირა, რომ საქართველო ასცდა დემოკრატიული განვითარების გზას. საქართველოს მიერ მაპის არმიღება სწორედ განპირობებული იყო მიხეილ სააკაშვილის ავტოკრატიული მმართველობის რეჟიმის ფორმიდან გამომდინარე. ეს პირდაპირ დაფიქსირდა ბუქარესტის სამიტზე და ამას არ სჭირდება, ბევრი განმარტებები. ეს ხომ არ მოხდა აგვისტოს ომის შემდეგ, ეს მოხდა აგვისტოს ომამდე და პირდაპირ იყო დოკუმენტში დაფიქსირებული.

სხვათა შორის, 2003-2005 წლებში, როდესაც საქართველო, ასე თუ ისე, ვითარდებოდა დემოკრატიული მიმართულებით, ნატომ ეს აღიარა, ხოლო 2006 წელს დააფიქსირა. მინდა გითხრათ, რომ ეს მოხდა ზურაბ ჟვანიას და არა მიხეილ სააკაშვილის მეცადინეობით. იმ პერიოდში ჟვანია იყო პრემიერ- მინისტრი, ბურჯანაძე პარლამენტის თავმჯდომარე და ეს ორი ლიბერალურად მოაზროვნე ადამიანი აბალანსებდა ავტოკრატ სააკაშვილს.

ამ პერიოდში რა რეფორმებიც გატარდა, ამის შედეგად მიიღო საქართველომ 2006 წლის სექტემბერში ინტენსიური დიალოგის სტატუსი - ინტეგრაციის კუთხით წინწაწევის კიდევ ერთი ნაბიჯი. მაგრამ, როგორც კი სააკაშვილმა ერთპიროვნულად ჩაიგდო ხელთ მმართველობის სადავეები, ნატომ უკვე წითელი შუქი აუნთო საქართველოს და ნატოში ინტეგრაციის პროცესი დაიბლოკა. კიდევ ვიმეორებ, მხოლოდ იმის გამო, რომ საქართველოში იყო არადემოკრატიული რეჟიმი.

შემდეგი ეტაპი იყო ომი, ვის შორის მოხდა ომი? როგორი რეჟიმები შეეჯახნენ ერთმანეთს? ეს იყო ორი ავტორიტარული რეჟიმის მიერ პროვოცირებული ომი.

სააკაშვილი ამბობს, რომ მისი ინიციატივით გავიდა საქართველო დსთ- დან, ომის შემდეგ შესაძლებელი იყო დსთ- ში დარჩენა?

- ეს ბუნებრივია, ჩხუბის შემდეგ დავიწყეთ მუშტების ქნევა. თუ იმ კურსს ვატარებდით, რაზედაც სააკაშვილი ლაპარაკობს, დსთ-დან გაცილებით ადრე უნდა გავსულიყავით. ბოლოს და ბოლოს, მიხეილ სააკაშვილმა წაიყვანა ბაქრაძე და თავისი გუნდის სხვა წევრები, ჩავიდა მოსკოვში, კრემლში ეახლა პუტინს და იქ მიმდინარეობდა მოლაპარაკება. თუ ასეთი პრინციპული იყო სააკაშვილი და ანტიპუტინისტურ პოლიტიკას ატარებდა, ერთია განცხადებები, მეორე - შედეგი. საერთო ჯამში, ამ ომში საქართველოს ჩათრევამ გამოიწვია ის, რომ დავკარგეთ საქართველოს ტერიტორიის 20%.

რაც ყველაზე მთავარია, შეიძლება ედუარდ შევარდნაძეს ბევრი ხარვეზები ჰქონდა, მაგრამ მისი მმართველობის პერიოდში არაღიარების პოლიტიკას ძვრა მაინც არ ჰქონია. 2008 წლის შემდეგ კი აღიარების პროცესი დაიძრა, მართალია სულ ხუთიოდე ქვეყანამ ცნო, მაგრამ პროცესი ხომ დაიძრა - სამწუხაროდ.

როდესაც სააკაშვილი ამბობს, რომ შევარდნაძემ შეიყვანა საქართველო დსთ- ში ზეწოლის შედეგად, ცნობილია, რომ სწორედ სააკაშვილის გუნდი იყო დსთ- ში შესვლის მხარდამჭერი და ეს არაერთხელ თქმულა...

- დიახ, მაშინ იყო ბლოკი მშვიდობა, რომლის წევრებიც შემდეგ გახდნენ „მოქალაქეთა კავშირის“ ლიდერები, იგივე გიორგი ბარამიძე, ზურაბ ჟვანია და ა.შ. ხმა მისცეს დსთ-ში შესვლის დოკუმენტს. ეს ხომ ისტორიული ფაქტია და ამას ხომ ვერ გავექცევით.

რამდენად გონივრული იყო მაშინ დსთ-ში შესვლა ეს სხვა საკითხია, მაგრამ არის პრინციპი და არის გონივრული პოლიტიკა, როდესაც დათმობა სჯობს არდათმობას. იმ დროს საქართველოს სახელმწიფოებრიობის საკითხი იდგა ეჭვქვეშ. ეს ის პერიოდია, როდესაც დაეცა აფხაზეთი.

ჩემი პირადი პოზიციაა, რომ მაშინაც კი უნდა დაგვეცვა პრინციპულობა, თუმცა სახელმწიფოებრიობის თვალსაზრისით, მაშინ ეს იყო გონივრული ნაბიჯი. ეს არ არის ჩვენი განხილვის საგანი, ამას ისტორია განიხილავს, მაგრამ ფაქტია, რომ იმ გუნდის წევრებმა, რომელიც შემდგომში „მოქალაქეთა კავშირის“ ბირთვი გახდნენ, მოგვიანებით კი „ერთიან ნაციონალურ მოძრაობაში“ გადანაწილდნენ, პირველებმა მისცეს დსთ-ში შესვლის გადაწყვეტილებას ხმა.

გამოდის, რომ თუკი რაიმე ნეგატიური მომენტია საქართველოს უახლეს ისტორიაში, სააკაშვილი მზადაა, ნაწილი შევარდნაძეს დააბრალოს, ნაწილი ივანშვილს და თვითონ ყველაფერში მართალი გამოჩნდეს?

- ზვიად გამსახურდიაზეც აკეთებდა სააკაშვილი განცხადებებს, რომ ავტორიტარული რეჟიმის შემქმნელი იყო. ბოლოს და ბოლოს, პირველი პრეზიდენტის შვილს ციხეში რომ გაუშვებ პოლიტპატიმრად, ისევ ზვიად გამსახურდიას წინააღმდეგ გალაშქრებაა. არა მხოლოდ შევარდნაძის და ივანიშვილის, გამსახურდიას წინააღმდეგაც გაილაშქრა მან და როგორც თვითონ ამბობს, საქართველოს ისტორია მისი ხელისუფლებაში მოსვლიდან იწყება.

რუსეთთან დიალოგის ახალი ფორმატის მიუხედავად, რომელიც დაძაბულობის შემცირებისკენ მიმართული ნაბიჯად ითვლება, ივანიშვილი თვლის, რომ ამ ფონზე, როგორც ჩვენთვის, ისე საერთაშორისო საზოგადოებისთვის გაუგებარი და აუხსნელია ჩვენი ქვეყნის სიღრმეში მავთულხლართების გადმოწევა. როგორც ივანიშვილი აღნიშნავს, მიუხედავად ამისა, „ჩვენ ვინარჩუნებთ სიმშვიდეს და კვლავ თანმიმდევრულად მივდევთ ჩვენს მიერ დასახულ პრაგმატულ პოლიტიკას“. როგორ ფიქრობთ, რეალურად შესაძლებელია რუსეთთან საერთო ენის გამოძებნა?

- საქართველო-რუსეთის ურთიერთობა ფაქტობრივად, ჩიხში შედის იმ ფაქტორის გათვალისწინებით, რომ სარკოზი-სააკაშვილი-მედვედევის ხელშეკრულება, ფაქტობრივად, იყო სამშვიდობო ზავი. მხარეებმა დადეს ხელშეკრულება ცეცხლის განუახლებლობის შესახებ. ანუ, ჩვენ და რუსეთის ფედერაცია ვიმყოფებით საომარ მდგომარეობაში. როგორც მაგალითად, რუსთის ფედერაცია იმყოფება იაპონიასთან მიმართებაში - იგივე მოდელია აბსოლუტურად.

როდესაც დე-ფაქტო საომარი ვითარების ფორმატში ვართ, მითუმეტეს, გვყავს არაპროგნოზირებადი რეჟიმი, ვიცით, რომ ვლადიმერ პუტინის რეჟიმმა ფაქტობრივად, სილა გააწნა ობამას ადმინისტრაციას, უნდა გავიაზროთ, რომ დღეს იმაზე გაცილებით უარესი ვითარებაა, ვიდრე არსებობდა ცივი ომის პერიოდში.

სამწუხაროდ, საქართველოში ამას ყურადღება არვინ მიაქცია, მაგრამ ორიოდე დღის წინ მედვედევმა თავის გამოსვლაში პირდაპირ დააფიქსირა, რომ რუსეთის ფედერაცია არის ბირთვული იარაღის მფლობელი ქვეყანა და შესაბამისად, ყველა ფრთხილად უნდა იყოს ჩვენთან ურთიერთობაშიო. ეს თეზისი საკმაოდ კარგად გააპიარა რუსულმა მედიამ, მაგალითად „независимая газета“- ში პირდაპირ ჩამოთვლილი იყო აგვისტოს ომის თეზისები და რუსეთის, როგორც ბირთვული ქვეყნის საკითხი თავში იყო მოქცეული. ეს, ფაქტობრივად, არის მუქარა, რომ ჩვენ ვართ ბირთვული იარაღის მფლობელი ქვეყანა და როდის რა მოგვივა თავში, არავინ არ იცის.

აუცილებლად ხაზგასმით უნდა ითქვას, რომ რუსეთის ფედერაციამ რუსეთ-საქართველოს ომში პირველად გამოიყენა ბირთვული ტრიადის კომპონენტები. ანუ საქართველოსთან მიმართებაში ბირთვული დარტყმის იმიტაცია განახორციელა. მან კონკრეტული ტიპის იარაღები, როგორიცაა „ისკანდერ-მ“, „ტოჩკა-უ“, კასეტური ბომბები დემონსტრაციულად გამოიყენა საქართველოს წინააღმდეგ. გამოყენებული იქნა დამრტყმელი საშუალო ბომბდამშენი „ტუ 222-მ“, რომლის პირდაპირი დანიშნულებაა ბირთვული ბომბების გადაზიდვა.

ანუ, ეს იყო ძალის დემონსტრირება მსოფლიოს დასანახად... პრინციპში აგვისტოს ომი ასეც შეფასდა...

- რა თქმა უნდა, ეს იყო შეგნებულად გაკეთებული. ამ იარაღების მეშვეობით დემონსტრაციულად მოხდა ქართული მშვიდობიანი ქალაქების დაბომბვა. შეიძლება, სამწუხაროდ, ამას ჩვენ არ მივაქციეთ ყურადღება, მაგრამ საერთაშორისო საზოგადოებამ ნამდვილად მიაქცია, იგივე ამერიკის ადმინისტრაციამ.

ფაქტობრივად, რუსეთმა საქართველოში მოდელირებული ბირთვული დარტყმა განახორციელა. შემდეგ ანალოგიური ბირთვული სიმულაციური დარტყმა განხორციელდა რუსეთის სამხედრო წვრთნების დროს ამერიკის მიმართაც, ვგულისხმობ 20013 წლის მაისი-აგვისტოს წვრთნებს და ეს მომენტი აუცილებლად გასათვალისწინებელია.

ანუ, საფრთხეები არ მინელებულა. სააკაშვილი ცდილობს, 2008 წლის აგვისტოს ომი პუტინთან მისი პირადი შეუთავსებლობით ახსნას, როდესაც ბირთვული ძალის დემონსტრტირებაზე ვსაუბრობთ, შეიძლება რაიმე მნიშვნელობა ჰქონდეს, კონკრეტულად ვინ არის საქართველოს მმართველი კონკრეტულ პერიოდში?

- ვლადიმერ პუტინი ხელისუფლებაში მოვიდა არა მიხეილ სააკაშვილის ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ, არამედ გაცილებით ადრე, 2000 წელს. გვახსოვს პუტინის მიერ შევარდნაძის მიმართ გამოთქმული ანტიპათიებიც - პუტინი ამბობდა, რომ შევარდნაძემ ხელი შეუწყო საბჭოთა კავშირის დანგრევას და ეს იყო გეოპოლიტიკური შეცდომა -პერიფრაზირებას ვახდენ. არც პუტინსა და შევარდნაძის შორის ყოფილა თბილი ურთიერთობები და ბუნებრივია, გაგრძელდა სააკაშვილის დროსაც.

ასეთი დამოკიდებულება დაიწყო შევარდნაძის დროს, როდესაც 2001 წელს პრაღის სამიტზე შევარდნაძემ განაცხადა, რომ ჩვენ მოვედით და ნატოს კარზე ვაკაკუნებთო - ათვლის წერტილი აქედან იწყება. გაცილებით ადრე, საქართველო შეუერთდა „პარტს“ - ნატოს პარტნიორობისა და ანალიზის პროცესს, რომელიც სამხედრო- ტექნიკური თავსებადობის შერჩევას გულისხმობს. გარდა ამისა, ჩვენ დავიწყეთ მონაწილეობა ნატოს სამშვიდობო ოპერაციებში კოსოვოში, ეს ნაბიჯები გაცილებით ადრე გადაიდგა, 1999 წელს საქართველომ დატოვა დსთ-ს კოლექტიური უსაფრთხოების ხელშეკრულება, ანუ ჩვენ გავედით პრორუსული სამხედრო ხელშეკრულების ბლოკის შემადგენლობიდან და კურსი ავიღეთ ნატოსაკენ. ანუ, ეს პროცესი დაიწყო არა მიხეილ სააკაშვილმა.

ახლა სააკაშვილს სურს ეს ყველაფერი საკუთარ თავზე მიიწეროს. ბოლოს და ბოლოს, თუ შევარდნაძე ასეთ საგარეო პოლიტიკას ახორციელებდა, სააკაშვილი ხომ იმ პერიოდში მისი პოლიტიკური პარტნიორი იყო, იუსტიციის მინისტრი, ეს ნიშნავს, რომ მის პოლიტიკას მხარს უჭერდა.

ამის გარდა, პუტინისთვის ნამდვილად არ აქვს მნიშვნელობა, ვინ იქნება პრეზიდენტი საქართველოში -  ვიდრე საქართველოს ევროატლანტიკური ინტეგრაციისაკენ აქვს აღებული კურსი, ევრაზიულ ეკონომიკურ კავშირთან მიმართებაში გამოხატავს ნეგატიურ დამოკიდებულებას, მანამდე პუტინისთვის ნამდვილად არ აქვს მნიშვნელობა, ვინ იქნება საქართველოს სათავეში.

სააკაშვილი ამბობს, რომ წინასწარ იყო ცნობილი რუსეთ საქართველოს ომის ქრონიკა, რომ პუტინმა და კონდოლიზამ პირველად სწორედ ამ საკითხზე იჩხუბეს და ეს მისთვის ცნობილი იყო. რატომ ლაპარაკობს ამ თემაზე ასე ღიად სააკაშვილი, ცდილობს ამერიკას აჩვენოს, რომ თუ არჩევნებზე უპირობოდ მხარს არ დაუჭერს, კიდევ ბევრ საიდუმლოს ახდის ფარდას? როგორ ფიქრობთ, ასეთი განცხადებები საშინაო მოხმარებისთვის არის განკუთვნილი თუ დასავლეთისკენ მიმართულია?

- ჯერ ერთი, რომ სააკაშვილი დიდი მეზღაპრეა და თავის გამონათქვამებში არ დაეჯერება, ბოლოს და ბოლოს, საკუთარ თავზე გამოვცადე - თურმე შტაბიდან ყველა გაიქცა, მაისაია დარჩა და ის მართავდა რუსებთან ერთად საბრძოლო ოპერაციებსო - ქვეყნის უმაღლესმა მხედართმთავარმა ასეთი რამეც კი იკადრა. სააკაშვილს აქვს უნარი, რომ 21- ე საუკუნის ანდერსენი იყოს.

მისი ეს ნათქვამი უნდა განვიხილოთ, როგორც სააკაშვილისეული ინტერპრეტაცია, რადგან კონდოლიზა რაისს თავის მემუარებში აბსოლუტურად საპირისპირო უწერია. კონდოლოზა წერს, რომ ყველანაირად ვცდილობდი, მიხეილ სააკაშვილი გამეჩერებინა, რომ მისი მილიტარისტული და რევანშისტული პათოსი როგორმე ჩამეცხროო. ფაქტობრივად, გამოდის, კონდოლიზა ასრულებდა „სასწრაფო დახმარების“ ფუნქციას, რომ როგორმე დაეწყნარებინა სააკაშვილი. იგივე პათოსი აქვს კოლინ პაუელს. როდესაც ამერიკის ორი მაღალჩინოსანი ერთსა და იმავე ფაქტზე ერთი და იგივე შინაარსის ისტორიულ მომენტებს იხსენებს, ამის ფონზე სააკაშვილისეული ინტერპრეტირება აბსოლუტურად უსუსური და არაფრისმთქმელია.

სააკაშვილს იმდენი სისულელე აქვს დაფიქსირებული სად ტყუილია და სად მართალი, ვერავინ გაარკვევს. სააკაშვილმა იმდენად გაცვითა საკუთარი თავი, როგორც რუსები იტყვიან, იმდენად მოეშალა ლექსიკის „პრინტერი“, რომ მის სიტყვებს სერიოზულად უკვე აღარავინ აღიქვამს არც ქვეყნის შიგნით და არც ქვეყნის გარეთ, იმის მიუხედავად, რომ ის ჯერ კიდევ ქვეყნის პირველი პირია. ეს არის მთავარი და სწორედ აქედან ამოვდივარ. ამდენად, მის გამონათქვამებს რაიმე ყურადღებას არ მივაქცევდი. ისიც არ იცის, რომ FBI-ს თავისი ფედერალური კანონმდებლობითაც კი აკრძალული აქვს რაიმე ტიპის საერთაშორისო ღონისძიებებში მონაწილეობა. საკაშვილი კი ამბობს, რომ FBI-ს ჯგუფი იყო ჩამოსული და ისინი უწევდნენ მონიტორინგს 26 მაისის სისხლიანი დარბევის პროცესსო. ამის შემდეგ როგორ უნდა დავიჯეროთ სააკაშვილის. ეს არის არასერიოზული ადამიანის გამონათქვამები სერიოზულ თემებზე.