ოქტომბრის საპარლამენტო არჩევნების შემდეგ ქვეყნის სათავეში მოსული ხელისუფლება დასავლეთმა მკაცრი კრიტიკის ქარ-ცეცხლში გაატარა, თუმცა მოგვიანებით როგორც ევროპის, ასევე ამერიკის მხრიდან ივანიშვილის გუნდის მხარდამჭერი განცხადებებიც გაკეთდა. თითქოს, სიტუაცია უკეთესობისკენ შეიცვალა, მაგრამ უკანასკნელი ორი თვის განმავლობაში, დასავლეთიდან, როგორც გავლენიანი მედია-საშუალებებით, ასევე პოლიტიკოსების მხრიდან, საქართველოს ახალი ხელისუფლების კრიტიკა კვლავ ისმის.

ჯერ იყო კრიტიკული სტატიები „ვაშინგტონ პოსტსა“ და „ნიუ-იორკ თაიმსში“, ხოლო რამდენიმე დღის წინ ამერიკის კონგრესის განცხადებაც გავრცელდა, სადაც საქართველოში წინა ხელისუფლების მაღალჩინოსნების მიმართ პოლიტიკურ დევნაზეა საუბარი და ნათქვამია, რომ ყველაფერმა ამან შესაძლოა, საქართველოსა და ამერიკას შორის ურთიერთობაზე საკმაოდ ცუდი გავლენა იქონიოს.

მმართველი გუნდი ირწმუნება, რომ ეს კონგრესის რეზოლუციის მხოლოდ პროექტია და ამიტომ ამგვარი ჩანაწერი ამერიკის შეერთებული შტატების ადმინისტრაციის პოზიციას არ გამოხატავს, მაგრამ როდესაც დოკუმენტის თუნდაც პროექტში მსგავსი ჩანაწერი ჩნდება, ცხადია, რომ საგარეო პოლიტიკის მიმართულებით პრობლემები არსებობს.

ამ საკითხზე for.ge პოლიტიკურ ექსპერტს, ხათუნა ლაგაზიძეს ესაუბრა.

ქალბატონო ხათუნა, საქართველოს პრემიერ-მინისტრმა მედიასთან ბოლო შეხვედრაზე განაცხადა, რომ დასავლეთის დამოკიდებულება საქართველოს ახალი ხელისუფლებისადმი  მკვეთრად შეცვლილია. ეთანხმებით ამაში ბიძინა ივანიშვილს?

- ივანიშვილის ნათქვამი გარკვეულწილად სიმართლეს შეესაბამებოდა, რადგან დასავლეთის საქართველოს ხელისუფლებისადმი ურთიერთობაში ზღვის მიქცევა-მოქცევის მსგავსი დამოკიდებულება შეიმჩნევა. თავდაპირველად მათთვის ივანიშვილის გუნდის გამარჯვება და სააკაშვილის ხელისუფლების მარცხი შოკის ეფექტის მსგავსი იყო. როგორც ცნობილია (და დრო ამას უფრო გამოაჩენს) დღევანდელი ხელისუფლების ოფიციალურად ცნობაში და გამარჯვებულად გამოცხადებაში ლომის წვლილი სწორედ დასავლეთს მიუძღვის, რადგან ის, რასაც ჩვენ „ნაციონალურ მოძრაობას“ პლუსად ვუთვლით, - რომ მან ხელისუფლება დათმო და დამარცხება აღიარა, - ეს დასავლეთის პლუსია, რადგან რომ არა მათი მკვეთრი პოზიცია, „ნაციონალური მოძრაობა“ საკუთარი ხალხის რეალური ნების დასათრგუნად და ხელისუფლებაში დასარჩენად ყველაფერზე იყო წამსვლელი.

ამ გადასახედიდან პირადად ჩემთვის უფრო მკვეთრია კითხვა - რა მოტივი აქვს დასავლეთს, როდესაც მან თავიდანვე სცნო ნაციონალების დამარცხება და ივანიშვილის გამარჯვება, რადგან როგორც შემდგომმა თვეებმა აჩვენა, დასავლეთისთვის ამ მარცხის აღიარება ასეთი იოლი არ იყო. არა მხოლოდ „ნაციონალური მოძრაობა“ აიგივებდა საკუთარ თავს დასავლეთთან, არამედ დასავლეთის მხარდაჭერა საქართველოს მიმართ დიდწილად სწორედ „ნაციონალური მოძრაობის“ მხარდაჭერასთან იყო გაიგივებული. როგორც ცნობილია (წლებია ამაზე ვსაუბრობთ) „ნაციონალური მოძრაობა“ და მიხეილ სააკაშვილი იყო ამერიკის პროექტი და ამიტომ, მისთვის ძალიან რთული იყო ამ მარცხის აღიარება. ამიტომ, აქ მთავარია ის მოტივი, რის გამოც ამერიკა პრაქტიკულად საკუთარი მარცხის აღიარებაზე წავიდა, ანუ აქ იყო მთავარი - საქართველოს მოსახლეობის ნების აღიარება (რადგან ამერიკა მიხვდა, რომ იმდენად ერთიანი იყო საქართველოს მოსახლეობის სურვილი, „ნაციონალური მოძრაობა“ ხელისუფლებიდან წასულიყო, რომ ამერიკა ამ ნების წინააღმდეგ აღარ წავიდა), თუ საქართველოს დღევანდელი ხელისუფლება ამერიკასა და რუსეთს შორის შეთანხების საგანია.

ბოლო პერიოდში ძალიან საინტერესო და საყურადღებო განცხადებებს აკეთებენ რუსი პოლიტოლოგები. მაგალითად, მიხაილ ლეონტიევმა პირდაპირ თქვა - საქართველოს დღევანდელ ხელისუფლებას ამერიკამ ქვეყნის სათავეში ყოფნის ნება რომ დართო (რისი პრეცედენტიც წინა წლებში არ ყოფილაო), რუსეთსა და ამერიკას შორის გარიგების, მაგრამ ნაჩქარევი გარიგების შედეგიაო. ამ გარიგებას პოლიტოლოგი ძალიან საინტერესო მოტივს უდებს. მისი თქმით, ამერიკამ თანამედროვე, ძალიან რთული რეალობებით დატვირთულ სამყაროში ლიდერობა რომ შეინარჩუნოს, ისეთი ქვეყნების დახმარებაც კი სჭირდება, რომლებიც არათუ მისი მეგობრები, პარტნიორებიც კი არ არიანო და ამის მაგალითად რუსეთი მოჰყავს. ლეონტიევის თქმით, ამერიკისთვის ამ რეგიონში ლიდერობისთვის რუსეთის მხარდაჭერა ძალიან მნიშვნელოვანია. ამაში, ალბათ, იგულისხმება ავღანეთის თემაც და ბევრი სხვა ისეთი საკითხიც, სადაც რუსეთისა და ამერიკის თანამშრომლობა ზედაპირზე არ დევს და სწორედ ამ ურთიერთსაჭიროებებიდან გამომდინარე ამერიკა დათანხმდა, რომ დსთ-ს სივრცეში რუსეთის ლიდერობა აღიაროს.

ეს ძალიან საინტერესო ტენდენციაა, რომელიც ამერიკა - რუსეთის ურთიერთობების კონტექსტში ბოლო დროს რუსი პოლიტოლოგების მხრიდან ისმის და რომელიც ამ რეგიონს და მათ შორის, საქართველოსაც ეხება. ლეონტიევი ამბობს იმასაც, რომ ამ გარიგების ერთ-ერთი მდგენელი არის ის, რომ საქართველოს ხელისუფლებამ მკვეთრი მოძრაობები არ უნდა გააკეთოს, ანუ რეგიონში ამერიკის კონკრეტული ინტერესები ხელშეუხებელი უნდა დატოვოს.

ამიტომ, ამ კითხვაზე პასუხი (თუ რა იყო ამერიკის მოტივაცია, როდესაც „ნაციონალური მოძრაობის“ ხელისუფლებიდან წასვლას დაეთანხმა) რომ ვიცოდეთ, ძალიან ბევრი რაღაცის ანალიზის და მოვლენათა განჭვრეტის საშუალებას მოგვცემდა, მაგრამ ამ კითხვაზე პასუხი, ალბათ, უშუალოდ ამერიკის ხელისუფლების ძალიან მაღალ წრეებში უნდა ვეძიოთ. ამ ეტაპზე მხოლოდ ის გვრჩება, რომ რაღაცეები ვაანალიზოთ, ფაქტები ერთმანეთთან დავაკავშიროთ და შევეცადოთ, აქედან მეტნაკლებად რეალური ხედვა ჩამოვაყალიბოთ.

პირველი შოკის შემდეგ, რომელიც ამერიკის ხელისუფლებამ ოქტომბრის არჩევნების შედეგად მიიღო, გვახსოვს ძალიან მძიმე პერიოდი იყო საქართველოს ხელისუფლებისთვის, როდესაც როგორც ამერიკის, ასევე ევროპის მხრიდან ძალიან მძიმე შეფასებები კეთდებოდა. შემდეგ, როდესაც საქართველოს ხელისუფლებამ ისევ იქირავა ლობისტური კომპანიები, ამან მნიშვნელოვანი ცვლილება შეიტანა საერთო ქოროში (ევროპული და ამერიკულ აზრის). ეს მედიაზეც აისახა და ამერიკელი და ევროპელი ლიდერების რიტორიკაზეც და უარყოფითი პოზიციები მკვეთრად მიჩუმდა.

ბოლო პერიოდში, ორი-სამი კვირის განმავლობაში უარყოფითი შეფასებების წილი მკვეთრად გაიზარდა. აქ არ ვიცი რასთან გვაქვს საქმე და შეგვიძლია რამდენიმე ვერსია განვიხილოთ. ერთი არის ის, რომ შესაძლოა, საქართველოს დღევანდელ ხელისუფლებას ლობისტურ კომპანიებთან კონტრაქტის ვადა ამოეწურა და ისინი ჩვენს სასარგებლოდ აღარ მუშაობენ, ან შესაძლოა, „ნაციონალური მოძრაობის“ ლობისტური კომპანიები განსაკუთრებულად გააქტიურდნენ.

უკანასკნელ პერიოდში ამერიკაში ვიზიტად იმყოფებოდა უშიშროების საბჭოს მდივანი, გიგა ბოკერია და მმართველი გუნდის მხრიდან კეთდება განცხადებები, რომ სწორედ ბოკერიას ვიზიტს მოჰყვა ამერიკული მედიის და კონგრესმენების მხრიდან საქართველოს ხელისუფლების მიმართ უარყოფითი შეფასებები. რამდენად რეალურად მიგაჩნიათ ეს ვერსია?

- ბოკერიას აქვს თუ არა გავლენა, ეს სხვა თემაა, მაგრამ ფულს რომ ამერიკის პოლიტიკურ ელიტაზე აქვს გავლენა, ეს ცალსახაა. ვისგანაც ეს ფული მოდის, ხშირ შემთხვევაში, ამერიკის პოლიტიკური ელიტა სწორედ მათ მოსაზრებებს აჟღერებს. ძალიან ცნობილი ფაქტია, რომ ამერიკა ის ქვეყანაა, სადაც ლობიზმი განსაკუთრებულად არის ფეხმოკიდებული და ხშირად ძალიან მახინჯ ფორმებსაც ღებულობს. ასე რომ, მე დარწმუნებული ვარ, ამ შემთხვევაშიც, თუ გადამწყვეტი არა, ძალიან მნიშვნელოვანი როლი ამ ყველაფერში „ნაციონალური მოძრაობის“ ლობისტურ კომპანიებს მიუძღვის.

მეორე მხარეა ზოგადად ის განწყობა, რომელიც ამერიკის და ევროპის პოლიტიკოსთა გარკვეულ ნაწილში არსებობს და ის რეალობა, რომელიც დღეს ყოფილი დსთ-ს სივრცეში გვაქვს. იმას ვგულისხმობ, რომ გარდა ლობისტური საქმიანობის შედეგისა, მათი შეშფოთების და დაეჭვების საბაბს რეალურად არსებული სიტუაციაც იძლევა, რაზეც სულ უფრო ხშირად ღიად საუბრობენ რუსი პოლიტოლოგები.

უკანასკნელი პერიოდის რეალობა კი ასეთია - უკრაინა საბაჟო კავშირში შევიდა დამკვირვებლის სტატუსით. თუ არ ვცდები, სულ რაღაც ერთი კვირის წინ სომხეთმაც მზაობა გამოხატა საბაჟო კავშირში დამკვირვებლის სტატუსით შესვლაზე. ასევე ვრცელდება ინფორმაცია, რომ რუსეთში გარკვეული ჯგუფების მიერ მზადდება აზერბაიჯანში ხელისუფლების ცვლილება იქ პრორუსული პოლიტიკური ელიტის მოყვანის მიზნით. თუ პროცესები ამ სცენარით განვითარდა, საქართველოს გარშემო ყულფი სულ უფრო და უფრო ვიწროვდება.

მეორე მხრივ, დაახლოებით ორი თვის წინ უკრაინამ წამოაყენა ინიციატივა, რომ ის უარს ამბობდა, გაეკეთებინა არჩევანი საბაჟო კავშირსა და ევროკავშირს შორის და მისთვის ყველაზე კარგი მოდელი იყო, ორივე კავშირთან თავისუფალი სავაჭრო ზონა გაეკეთებინა და ორივესგან ბენეფიტები მიეღო, ანუ არ შეეზღუდა თავი იმ დათქმებით და შეზღუდვებით, რასაც ეს კავშირები აწესებს. მოგეხსენებათ, ნებისმიერი კავშირი, გარდა იმისა, რომ ბენეფიტებს იძლევა, გარკვეულ შეზღუდვებსაც აწესებს. ამიტომ, უკრაინა, თითქოს, შეეცადა, მისთვის საუკეთესო გამოსავალი ეპოვა. სომხეთიც ზუსტად იგივე განცხადებებს აკეთებს, რომ საბაჟო კავშირში დამკვირვებლის სტატუსით შევა და ევროკავშირთან ასოცირებულ წევრობაზე და თავისუფალ სავაჭრო ურთიერთობების ჩამოყალიბებაზე მოლაპარაკებებს გააგრძელებს.

არ ვიცი, რამდენად თავსებადია უკრაინისა და სომხეთის ეს სურვილები, მაგრამ თუკი მათ შეძლეს ამ ურთიერთობების ისე დამყარება, რომ ნაკლებად შეიზღუდონ თავი როგორც ერთი, ასევე მეორე მიმართულებით, მაშინ დიდი შანსია, რომ ამან ევროპის პოლიტიკური არქიტექტურა შეცვალოს და იმ ქვეყნებმა, რომლებიც ყოფილ საბჭოთა სივრცეს მიეკუთვნებოდნენ (მათ შრის ვარშავის ბლოკის ქვეყნებმაც) საკუთარ პოლიტიკას გადახედონ და სრულიად ახალ რეალობაში ცხოვრება ისურვონ, ანუ ისეთი ფორმის ურთიერთობები საბაჟო კავშირთანაც და ევროკავშირთანაც, როგორიც შეიძლება უკრაინამ და სომხეთმა ააწყონ. აქვე აღვნიშნავ, რომ ეს თეორიული შანსია და არ ვიცი, რამდენად მომგებიანი და ხელსაყრელი იქნება ეს ურთიერთობები უკრაინისა და სომხეთისთვის. რაც უნდა იყოს, რუსეთის გავლენა ამ სივრცეზე სულ უფრო და უფრო ძლიერდება.

ჩვენს დასავლელ პარტნიორებს ეს აშფოთებთ, რომ შესაძლოა, საქართველოც ამ სიაში მოხვდეს?

- დიახ, რა თქმა უნდა, მათ ამის შიში და მოლოდინი აქვთ. მით უფრო, რომ ცეცხლზე ნავთის დასხმას ჰგავს რუსი პოლიტოლოგების ბოლოდროინდელი კომენტარები. ზემოთ ლეონტიევის კომენტარზე ვისაუბრე, თუმცა გარდა ამისა, ის იმასაც დასძენს, რომ რუსეთი არ არის დაინტერესებული, ხმამაღლა და საჯაროდ გამოიჩინოს საქართველოს ხელისუფლების მიმართ ყურადღება, რათა ამით მათ კომპრომატი არ გაუჩინოსო. რამდენიმე დღის წინ გავრცელდა ასევე ბორის სოკოლოვის ინტერვიუ, სადაც ის პირველივე აბზაცში ამბობს, რომ კრემლი საქართველოს ხელისუფლებას სასურველ პარტნიორად განიხილავს და გათვლა კეთდება იმაზე, რომ საქართველოს ხელისუფლება რუსეთის ყველა მოთხოვნას შეასრულებს, ანუ იქ უფრო მკვეთრი ფორმულირებებია მოყვანილი და რუსეთის საქართველოს ხელისუფლების მიმართ დამოკიდებულებას სოკოლოვი უფრო ნათლად ასახავს.

ბუნებრივია, ასეთი ტიპის განცხადებები ამერიკის და ევროპის პოლიტიკური ელიტისთვის კარგად არის ცნობილი. მათთვის ასევე უნდა იყოს საქართველოს მოსახლეობის განწყობა, რომელიც სულ უფრო და უფრო ანტიდასავლური ხდება და გამორიცხულია, ეს ყველაფერი ამერიკის და ევროპის შეშფოთებას არ იწვევდეს, თუმცა აქ ერთი მომენტიც არის გასათვალისწინებელი - წეღან დავსვი კითხვა - ოქტომბერში ამერიკამ ჩათრევას ჩაყოლა ამჯობინა და საქართველოს მოსახლეობის ნება გაითვალისწინა, თუ უბრალოდ ეს წინასწარ განსაზღვრული გარიგება იყო, რომლის შედეგადაც რუსეთი გარკვეულწილად (რა თქმა უნდა, არა იმ მასშტაბებში, რაც ადრე იყო) აღიდგენს თავის გავლენას დსთ-ს სივრცეზე.

თუ ასეთი გარიგების შედეგთან გვაქვს საქმე, მაშინ ევროპელებისა და ამერიკელებისთვის მოულოდნელი აღარ იქნება დსთ-ს სივრცეში განვითარებადი მოვლენები, ხოლო თუ საქმე გვაქვს პირველ ვერსიასთან, მათთვის გაცილებით უფრო მტკივნეული და შოკისმომგვრელი იქნება ის პროცესები, რაც დღეს დსთ-ს სივრცეში ვითარდება. მე არ ვიცი, როგორი იქნება ხვალ საქართველოს ხელისუფლების პოზიციები, იგივე უკრაინისა და სომხეთის გზასთან დაკავშირებით, მაგრამ ვიცი ერთი რამ - საქართველოს საზოგადოების სულ უფრო მზარდი ანტიდასავლური განწყობა დასავლეთისთვის ძალიან მტკივნეული უნდა იყოს, თუ ეს ყველაფერი გარიგების შედეგი არ არის.

ამ ყველაფრის ფონზე, რამდენად სწორი და ადეკვატურია საქართველოს ხელისუფლების საგარეო პოლიტიკა? ჩვენ ვნახეთ, რომ როდესაც საუბარი იყო კონგრესის განცხადებაზე, საგარეო საქმეთა მინისტრის მოადგილემ, დავით ზალკალიანმა განაცხადა, რომ სენატორ ტერნერს თავიდან სულ სხვა პოზიცია ჰქონდა და მოგვიანებით, სავარაუდოდ, საქართველოდან მიწოდებული ცალმხრივი ინფორმაციის საფუძველზე შეიცვალა პოზიცია...

- ეს ძალიან რთული კითხვაა, რომელზეც ცალსახა პასუხის გაცემა შეუძლებელია, რადგან მაშინ მე ზედმიწევნით სრულ ინფორმაციას უნდა ვფლობდე იმაზე, თუ რამდენად აქტიურია საქართველოს ხელისუფლება დასავლეთთან ურთიერთობაში. რამდენადაც ვიცი, დაახლოებით ერთი თვის წინ, როდესაც ამერიკის უსაფრთხოების სამსახურის მაღალჩინოსნები იმყოფებოდნენ საქართველოში, მათ საქართველოს წინა ხელისუფლების ყოფილ მაღალჩინოსნებზე ძალიან დეტალური და მძიმე ბრალდებები დაუდეს. ეს ისეთი თემაა, რომელზეც უფრო დეტალურად საუბარი არ მინდა, რადგან ეს გარკვეულწილად ტერორიზმთან არის კავშირში, მაგრამ მათ საქართველოს წინა ხელისუფლების მაღალჩინოსნების, მათ შორის ძალოვნების საკმაოდ ცუდ, ამერიკისთვის სრულიად მიუღებელ კავშირებზე საკმაოდ წონადი არგუმენტები წარუდგინეს, რაც ტერორიზმთან კონტექსტში თანამედროვე მსოფლიოს ტენდენციების წინააღმდეგ სვლას ნიშნავს (ამაზე უფრო დეტალურად ვეღარაფერს ვიტყვი).

თუკი მათ ეს ინფორმაციები იციან და ამის მიუხედავად კეთდება ის განცხადებები, რომლებსაც ჩვენ ვისმენთ, აქ უკვე საუბარი აღარ არის იმაზე, რომ ისინი დეზინფორმაციის მხვერპლნი არიან. აქ საუბარია იმაზე, რომ ისეთი „ნაციონალური მოძრაობაც“ კი, რომელიც საყოველთაოდ აღიარებული საერთაშორისო ტენდენციების წინააღმდეგ მიდიოდა, მათთვის უფრო ხელსაყრელი იყო საქართველოს ხელისუფლებაში, ვიდრე დღევანდელი მმართველი გუნდი. თუ ასეთ შემთხვევასთან გვაქვს საქმე, მაშინ იმაზე საუბარი ზედმეტია, რომ დასავლეთი დეზინფორმაციის გულუბრყვილო მსხვერპლია, ან საქართველოს ხელისუფლების ინფორმაციული მდგენელი სათანადოდ ვერ მუშაობს, ანუ დასავლეთთან ისე ვერ კონტაქტობს, როგორც საჭიროა. ამიტომ, ძნელია იმაზე საუბარი, თუ რა გახდა მათი ასეთი გაცხარების მიზეზი.

მოდით მაშინ ასე გკითხავთ, დავით უსუფაშვილმა, რომელიც ბრიუსელში ოფიციალურ შეხვედრებს მართავს, ჟურნალისტებისთვის განცხადება გააკეთა და „ევროპის სახალხო პარტიის“ რამდენიმე წევრს „ევროპელი კანდელაკები“ უწოდა. ასეთ ფონზე რამდენად მიზანშეწონილია ამგვარი განცხადებების გაკეთება ევროპარლამენტის ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი პარტიის წევრებზე და რამდენად რეალურად აღიქვამს საქართველოს ხელისუფლება საგარეო პოლიტიკის კუთხით არსებულ პრობლემებს?

- ესეც ძალიან რთული კითხვაა, რომელზეც ასევე არ მაქვს ცალსახა პასუხი, რადგან ჩვენგან განსხვავებით, საქართველოს ხელისუფლებამ, ალბათ, იცის, რისი შედეგია მისი ხელისუფლებაში ყოფნა. ისევ ვუბრუნდებით პირველ კითხვას, - ამერიკამ პატივი სცა ქართველი ხალხის ნებას და ნაციონალების მიერ დაგეგმილ სისხლისღვრაში არ ჩაება, თუ ეს წინასწარ დაგეგმილი გარიგება იყო? ორივე შემთხვევაში საქართველოს ხელისუფლების პოზიცია განსხვავებული იქნება. პირველ შემთხვევაში, უნდა ვიფიქროთ, რომ საქართველოს ხელისუფლება უბრალოდ ვერ აწარმოებს საგარეო პოლიტიკას და ის, რაც ხდება, მისთვის ძალიან დიდი საფრთხის შემცველია. ამერიკიდან ასეთი უარყოფითი იმპულსები ლობისტური კომპანიების გამოძახილია, თუ რამე სხვა, ამას საქართველოს ხელისუფლებისძთვის ძალიან მძიმე, გაუთვალისწინებელი შედეგები შეიძლება მოჰყვეს, თუკი პირველ ვერსიას მივყვებით.

თუ მეორე ვერსიაზე ვსაუბრობთ (ანუ ეს არის გარიგების შედეგი), მაშინ საქართველოს ხელისუფლებისთვის დიდი მნიშვნელობა არ აქვს, რა იმპულსები წამოვა დასავლეთიდან და ის, რასაც ბოლო თვეების მანძილზე ვუყურებთ, მხოლოდ გარეგნული ფონი, მაკიაჟია იმ მოვლენებისა, რასაც ჩვენ ვერ ვხედავთ. ამდენად, თუ გარიგების შედეგებთან გვაქვს საქმე, საქართველოს ხელისუფლებისთვის ეს ყველაფერი მტკივნეული არ იქნება და დასავლეთი მხოლოდ კონიუნქტურას უხდის ხარკს, რეალურად კი მან კარგად იცის, რომ ის, რაც ხდება, სწორედ ამ გარიგების გამოძახილია.

ყოველ შემთვევაში, დღეს ურთულესი პოლიტიკური ფონია. ასეთი მრავალი კითხვით დახუნძლული საგარეო პოლიტიკური ფონი მე საქართველოს მიერ დამოუკიდებლობის მოპოვების დღიდან არ მახსოვს. ამიტომ, შეიძლება რაღაც ტენდენციებს უფრო ნათლად ვხედავდე, მაგრამ სანამ ეს ტენდენციები უფრო საჯარო არ გახდება, ამაზე ღიად საუბარს ვერიდები, რადგან არ მინდა საზოგადოებაშიც გარკვეული პროცესების პროვოცირება მოვახდინო.

აქვე დავამატებ, უკანასკნელი ცხრა წლის განმავლობაში, დასავლეთი თვალებში ნაცარს გვაყრიდა, როდესაც ამბობდა, რომ დემოკრატიული ხელისუფლება გვყავს, შესაძლოა, ესეც ამ პოლიტიკის ნაწილია, თუკი გარიგებასთან გვაქვს საქმე. ამიტომ ჯეიმს აპატურაის განცხადებაც საქართველოს მოსახლეობის ნატოსთან დამოკიდებულებასთან დაკავშირებით, შესაძლოა, სასურველის რეალობად წარმოჩენის მცდელობაა. შესაძლოა, ეს განცხადება 3-5 წლის წინანდელ განწყობებს რეალურად ასახავდა,  მაგრამ ახლა საქართველოშ პროდასავლური განწყობა მკვეთრად იცვლება. ამდენად, შესაძლოა ეს რალობის არცოდნაა, რისიც მე ნაკლებად მჯერა, ან ჩვენთვის ისევ თვალში ნაცრის შეყრაა.

მეორე მხრივ, დამაიმედებელია აპატურაის ბოლოდროინდელი განცხადება, რომ კავკასიის რეგიონი და მათ შორის საქართველო ნატოსთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ აქამდე მას სათანადო ყურადღება არ ექცეოდა და ახლა ნატომ ეს დამოკიდებულება უნდა გამოასწოროს. ამასთანავე, საყურადღებოა ნატო - საქართველოს ურთიერთობებთან დაკავშირებით რუსების მხრიდან გაკეთებული განცხადებები. რუსეთის თავდაცვის კომიტეტის თავმჯდომარე კომოედოვი, რომელიც ამავდროულად ნატოში რუსეთის საპარლამენტო დელეგაციას ხელმძღვანელობს, აცხადებს, - ნატოში მივიდნენ იქამდე, რომ ალიანსში საქართველოს აფხაზეთისა დასამხრეთ ოსეთის გარეშე მიიღებენო.

საკითხავია, ეს არის დეზინფორმაცია, რომელიც მიზნად ისახავს იმას, რომ ჩვენი ნატოსკენ სწრაფვა შეაჩერონ და ქართულ საზოგადოებაში პრორუსული განწყობები გააღვივონ, თუ რასთან გვაქვს საქმე? ამდენად, პასუხგაუცემელი კითხვები ძალიან ბევრი არსებობს.

ნებისმიერ შემთხვევაში აპატურაის ეს განცხადება იმედისმომცემია, თუმცა, როგორც ვთქვით, თვალში ნაცრის შეყრის პოლიტიკაც, სამწუხაროდ, გრძელდება. როდესაც ამერიკის გავლენიანი პოლიტიკოსები ამბობენ, რომ საქართველოში ორიენტაციის თემა დღის წესრიგში არ დგას და ქართულ საზოგადოებაში პრორუსული განწყობები არ არსებობს, სამწუხაროდ, ძალიან მალე ვნახავთ, რომ ეს თითიდან გამოწოვილი თემა არ არის. ამიტომ, რაში სჭირდებათ მათ რელობასთან შეუსაბამო განცხადებების გაკეთება, ვერ ვხვდები. თუ ამერიკას საქართველო იმ დოზით და იმ ფუნქციით დღესაც სჭირდება, როგორც აქამდე, მაშინ ის საქართველოში პროდასავლური განწყობის გაღვივებით უნდა იყოს დაკავებული, ხოლო თუ არ სჭიდება, მაშინ ყველაფერი ნათელია. თუ ამერიკას საქართველო სჭირდება და ასე ხელაღებით უყურებს საქართველოში ორიენტაციის რადიკალურ ცვლილებას, მაშინ აღარ ვიცი რა ვიფიქრო. ასეთ შემთხვევაში, გამოდის, რომ ამერიკას დსთ-ს სივრცე იმ კონტექსტით აღარ სჭირდება, როგორც აქამდე და სრულიად ახალ პოლიტიკურ რეალობაში გვიწევს ცხოვრება, რისი კონტურებიც სულ მალე კიდევ უფრო გამოიკვეთება, ან ამერიკის პოლიტიკური ელიტის კიდევ ერთ უმძიმეს შეცდომასთან გვაქვს საქმე.