დღეს for.ge-ს პრეს-კლუბის სტუმარი იყო საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ყოფილი მოსამართლე, ნინო გვენეტაძე, რომელმაც ჟურნალისტების კითხვებს უპასუხა. თავდაპირველად მან დეპუტატ დავით საყვარელიძის მიერ საგამოძიებო ორგანოში გამოუცხადებლობასთან დაკავშირებით ისაუბრა. ნინო გვენეტაძის განმარტებით, ნებისმიერ ადამიანს აკისრია ვალდებულება, საგამოძიებო ორგანოს მიაწოდოს ინფორმაცია იმის შესახებ, რაც მას აინტერესებს. საჯარო მოხელეების შემთხვევაში კი, ეს პასუხისმგებლობა უფრო დიდია და ნებისმიერი ფორმატი, რომელსაც დავით საყვარელიძე მის დასაკითხად პროკურატურას სთავაზობს, არ შეიძლება იყოს შეთავაზებული მოწმისაგან, საქმის სპეციფიურობიდან და გარემოებებიდან გამომდინარე, თავად საგამოძიები ორგანომ უნდა გააკეთოს ეს შეთავაზება.
„ეს არის მოწმის სახით დაკითხვა, ანუ სახელმწიფოსთან თანამშრომლობის სასურველი ფორმა და აქ რაიმე ზეწოლა ან საშიშროება, ამ კონკრეტულ შემთხვევაში არ არსებობს. ბატონი დავითის განცხადებები იმასთან დაკავშირებით, რომ მაინც მზად არის გამოძიებას ჩვენება მისცეს, გარკვეულ ეჭვებს ბადებს, რომ მას სახელმწიფოსთან ასეთი შემხვედრი თანამშრომლობა არ აწყობს და თავის მართლების პოზიციაში დგება მაშინ, როდესაც ამას პოლიტიკური მოტივაციით ხსნის. საჯარო მოხელის ვალდებულებაა საზოგადოებას მისაბაძი მაგალითი აჩვენოს და დაბარებისთანავე გამოცხადდეს“, - აცხადებს ნინო გვენეტაძე.
იგი ხაზს უსვამს დავით საყვარელიძის განცხადებას იმის თაობაზე, თითქოს, მან არ იცის რა საკითხზეა საგამოძიებო ორგანოში დაბარებული, მაგრამ სინამდვილეში მთავარმა პროკურატურამ ამ საქმესთან დაკავშირებით ოფიციალური განცხადება გააკეთა. გვენეტაძის თქმით, ამის საფუძველზე დავით საყვარელიძეს შეუძლია დაკითხვისთვის მოემზადოს, მოაგროვოს ინფორმაცია, საკმაოდ მშვიდ ვითარებაში გააკეთოს ჩანაწერები და ისე წარსდგეს საგამოძიებო ორგანოს წინაშე. ამიტომ იურისტი თვლის, რომ თანამშრომლობის ამ ფორმაზე უარის თქმა საზოგადოებაში უფრო მეტ ეჭვს აჩენს იმასთან დაკავშირებით, რომ საყვარელიძის ინტერესში არ შედის მისი დაკითხვა. რაც შეეხება პოლიტიკური დევნის შესახებ მის მიერ გაკეთებულ განცხადებებს, ნინო გვენეტაძე ამას აბსურდს უწოდებს.
ქალბატონო ნინო, ასეთი განცხადებები სავარაუდოდ უფრო საერთაშორისო საზოგადოებაზე არის გათვლილი, რათა შეიქმნას ისეთი სურათი, რომ წინა ხელისუფლების წარმომადგენლები საქართველოში იდევნებიან. თქვენ რას ფიქრობთ ამაზე?
- დიახ, სამწუხაროდ, ეს იმიჯი მათ უკვე ძალიან კარგად მოირგეს, თუმცა, არ მგონია, რომელიმე დაინტერესებულმა საერთაშორისო ორგანიზაციამ სცადოს ამ ფაქტების გადამოწმება და ამაში საჯარო სამსახურებისგან დახმარება არ მიიღონ. ამიტომ, თუ ამ საკითხებს დავაკონკრეტებთ საერთაშორისო ორგანიზაციებისთვის, ვფიქრობ, აქ კითხვები აღარ იქნება. ეს არის პირველი ეტაპი, როდესაც მასალების და ინფორმაციის შეგროვება ხდება და ამ ეტაპზე ნებისმიერმა მოქალაქემ გამოძიებასთან უნდა ითანამშრომლოს. თავად წინა ხელისუფლების მიერ არის სისხლის სამართლის კოდექსში 376-ე მუხლი შეტანილი, სადაც დანაშაულის შესახებ შეტყობინება საგამოძიებო ორგანოებს ნებისმიერმა მოქალაქემ უნდა მიაწოდოს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, დანაშაულის შეუტყობინებლობისთვის სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობა საკმაოდ მკაცრია და 4 წლამდე ვადით თავისუფლების აღკვეთით ისჯება. სწორედ წინა ხელისუფლების პოლიტიკა იყო ასეთი, რომ სახელმწიფო, რომელიც ძლიერი უნდა ყოფილიყო და რომელსაც საზოგადოებისთვის უსაფრთხოდ ცხოვრება უნდა შემოეთავაზებინა, მოქალაქისგან მოითხოვდა ვალდებულებას (და არა უფლებას), რომ მას სახელმწიფოსთან მუდმივად ეთანამშრომლა. შედარებით ნეიტრალური ერთ-ერთი ფორმა, რომელიც სისხლის სამართლის კანონმდებლობაში მანამდეც არსებობდა და ახლაც არის, არის გამოძიებასთან მოწმის სახით თანამშრომლობა. თუ ბატონი დავითის დაკითხვით ყველაფერს ნათელი მოეფინება, რა ზიანი მიადგება ამით მის საჯარო მდგომარეობას? საზოგადოების ინტერესიც დაკმაყოფილდება და რაც მთავარია, გამოძიება მიიღებს იმ ინფორმაციას, რასაც მოწმისაგან მოელის. ამიტომ, ჩემი აზრით, ამ საკითხის ასე ხელოვნურად გართულება საზოგადოებაში უფრო მეტ ეჭვებს ბადებს.
ქალბატონო ნინო, წინა ხელისუფლების დროს რა პრობლემები არსებობდა სასამართლო სისტემაში და როგორ ფიქრობთ, ახალი ხელისუფლების მიერ დაგეგმილი სასამართლო რეფორმა უზეუნველჰყოფს თუ არა სასამართლოს დამოუკიდებლობას?
- პრობლემები იყო ძალიან მრავალწახნაგოვანი და არა მხოლოდ საქმის სასამართლოში წარმოებას, არამედ გამოძიებასა და სისხლის სამართლებრივ დევნას უკავშირდებოდა. ამ შემთხვევაში, მთავარი პრობლემა (რომელსაც დღეს უკვე ხელისუფლებაც აღიარებს) იყო პროკურატურის სახით ისეთი ინსტიტუციის გაძლიერება, რომელიც მართლმსაჯულებაზე ბატონობდა. ეს წლების შედეგად მოტანილი იდეოლოგიაა, რომელმაც ჩვენს ქვეყანაში „კარგად“ იმუშავა და დღეს შედეგად მივიღეთ ის, რომ საქართველოში ნაკლებია იმ პროფესიონალთა რაოდენობა, რომლებსაც დანაშაულზე სრულყოფილი გამოძიების ჩატარება შეუძლია. კვაზიგამოძიების მოდელით მუშაობით ისე გავერთეთ, იმდენად გავამარტივეთ პირის ბრალეულობის საკითხის გადაწყვეტა და მხოლოდ მორიგების დონემდე დავიყვანეთ ყველაფერი, რომ დღეს უამრავი პრობლემის წინაშე აღმოვჩნდით.
ამიტომ თვით სასამართლოც ამ უნარ-ჩვევებზე გადაეწყო, მით უმეტეს, რომ ის სისტემური მორჩილების წნეხში იმყოფებოდა და პასუხისმგებლობის საკითხებს მართლმსაჯულება ნაკლებად ითავისებდა. ძალიან ძნელად მიღწევადი იყო, რომ ინდივიდუალური მოსამართლის ფუნქცია გადაწყვეტილების დამოუკიდებლად გამოტანა ყოფილიყო. პროკურატურის დიქტატი იმდენად დიდი იყო, რომ მაშინაც კი, როდესაც 48 საათის შემდეგ აღკვეთის ღონისძიების შესაფარდებლად ბრალდებულ პირს წარუდგენდნენ, მოსამართლეს კანონმდებლობით ჰქონდა უფლება, საპროცესო შეთანხმება გაეფორმებინა. წარმოიდგინეთ, პირის დაკავებიდან 48-ე საათზე შეიძლებოდა, რომ ბრალმდებელი და ბრალდებული მორიგებულიყვნენ. აქ ფაქტობრივად პირველ ეტაპზევე იგნორირებული იყო მართლმსაჯულების როლი. თუკი ვინმე ამას არ მოისურვებდა, პროკურორი მაშინვე მიანიშნებდა, რომ არსებითი სამართალწარმოების განხორციელების შემთხვევაში გაცილებით მძიმე სასჯელი ელოდა და არავის ჰქონდა გარანტია, რომ მოსამართლე შეძლებდა პროკურორის ნებისგან გადაეხვია და განსხვავებული სასჯელი დაენიშნა. ამიტომ კანონმდებლობა ჩვენ ისე მოვაწყვეთ, თითქოს ეს სწრაფი და ეფექტური მართლმსაჯულების განხორციელების საშუალებას იძლეოდა, მაგრამ დაგვავიწყდა ყველაზე მთავარი - სამართლიანობა. ამ შემთხვევაში სამართლიანობის საკითხი აბსოლუტურად არ განიხილებოდა.
რამდენიმე დღის წინ მმართველი გუნდი უზენაესი სასამართლოს თავმჯდომარე კოტე კუბლაშვილის იმპიჩმენტზე საუბრობდა. გუშინ კი მასთან შეხვედრის შემდეგ პრემიერ-მინისტრმა, ბიძინა ივანიშვილმა საკმაოდ რბილი შეფასებები გააკეთა. როგორ ფიქრობთ, ეს კოჰაბიტაციისთვის ხარჯის მიგებაა თუ რატომ მოხდა ასეთი თვალშისაცემი ცვლილება?
- ეს შეკითხვა შეიძლება ორ ნაწილად გავყოთ. ის, რომ ხელისუფლების შტოების წარმომადგენლები, ანუ სასამართლო ხელისუფლების თავკაცი და აღმასრულებელი ხელისუფლების ხელმძღვანელი ერთმანეთს შეხვდნენ, ძალიან მნიშვნელოვანი და მისასალმებელი ფაქტია და ამ შეხვედრით მთავრობის მეთაურმა მაღალი პოლიტიკური და სამართლებრივი კულტურა აჩვენა. ის მივიდა ბატონ კუბლაშვილთან შეხვედრაზე და დახურული საუბრის მიუხედავად, გაკეთდა აბსოლუტურად გაწონასწორებული განცხადებები. ეს არის ერთი თემა, ანუ ის მაღალი კლასი, რომელიც ხელისუფლების შტოებს შორის ურთიერთობაში უნდა იყოს. ამიტომ აბსოლუტურად ბუნებრივია ის თავშეკავებული, ძალიან მოზომილი და სამართლებრივად არგუმენტირებული განცხადებები, რომლებიც შეხვედრის შემდეგ გაკეთდა.
ყველაფერ ამის პარალელურად არსებობს სერიოზული პრობლემები. ჩემი გამოცდილებიდან გამომდინარე ვისაუბრებ, რადგან მე გახლდით უზენაესი სასამართლოს მოსამართლე და ჩემს თავზე გადაიარა იმ პერიოდმა, როდესაც მართლმსაჯულების რეფორმა მიმდინარეობდა და ამიტომ, მე არ მაქვს საფუძველი ვიფიქრო, რომ ბატონი კოტე კუბლაშვილი ვერ იქნება სასამართლო ხელისუფლების ის მეთაური, რომელიც ამ სისტემის დამოუკიდებულობას და მიუკერძოებლობას უზრუნველჰყოფს. ჩემი გადმოსახედიდან ეს წარმოუდგენელია, იმდენად, რამდენადაც მე ვარ იმ უსამართლობისა და პოლიტიკური დევნის მსხვერპლი, რაც ჩემი და რამდენიმე მოსამართლის მიმართ განხორციელდა. საზოგადოებას აბსოლუტურად სამართლიანი კითხვები და პრეტენზიები აქვს მართლმსაჯულებისადმი. ეს რეალობაა და ამას ვერანაირი შეხვედრა ვერ გადაფარავს. ამიტომ ბუნებრივია, საზოგადოების დაკვეთა უნდა შესრულდეს.
ცალკე საუბრის თემაა ბატონი კუბლაშვილის პოზიცია, რაზეც ის დღეს საუბრობს, რომ ის ბედნიერია პროკურატურის ზეწოლისგან რომ განთავისუფლდა და დღეს მზად არის, აღმასრულებელი და საკანონმდებლო ხელისუფლებისაგან დამოუკიდებლობა მოითხოვოს. რასაკვირველია, ეს გარანტიები მას ამ შეხვედრამდეც ჰქონდა მიღებული და ამ შეხვედრაზე ცალსახად გაცხადდა, რომ ახალი ხელისუფლება მასთან რაიმე გარიგებაში შესვლას არ აპირებს და სთხოვს კუბლაშვილს, რომ ის მიუკერძოებელი და დამოუკიდებელი იყოს, მაგრამ გამოტანილი სასამართლო გადაწყვეტილებები დღესაც ადასტურებენ წინა ხელისუფლებისათვის ხარკის გადახდას. ამდენად, კოტე კუბლაშვილი არ არის ამ სისტემის ისეთი ხელმძღვანელი, რომელიც მზად არის დამოუკიდებელ მართლმსაჯულებას გაუძღვეს. მართლმსაჯულების სისტემაში არიან მოსამართლეები, რომლებსაც ბევრი დანაშაულებრივი გადაწყვეტილება აქვთ გამოტანილი, მაგრამ ამავდროულად არიან ისეთებიც, რომლებმაც შეძლეს, მართლმსაჯულების განხორციელების პროცესში შეუვალები ყოფილიყვნენ. სწორედ ამ ადამიანების მიმართ კეთდება პოზიტიური განცხადებები, რომ ისინი შეძლებენ მართლმსაჯულების განხორციელება გააგრძელონ, მიუკერძოებლად და დამოუკიდებლად და ახალი ხელისუფლება მათ იმის გარანტიას აძლევს, რომ მისი მხრიდან ჩარევა არ იქნება. აქვე კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, იმაზე, რაც უკვე გიკეთებია და ასეთი საქმიანობის ცოცხალი მოწმეები ჩვენ ვართ, ამაზე პასუხი უნდა აგო. ამიტომ ერთია, რომ ამ ადამიანების პასუხისმგებლობისგან განთავისუფლების საკითხი ვერ დადგება, ხოლო მეორეა ის, რომ ახალმა ხელისუფლებამ სამართლებრივად და პოლიტიკურად სწორი გეზი მისცეს სასამართლოს და უთხრას, რომ ის მზად არის, სასამართლოს საქმიანობაში არასოდეს ჩაერიოს. ეს ორი სხვადასხვა თემაა და მე ვფიქრობ, რამდენად იმედიანადაც არ უნდა გამოიყურებოდეს დღეს სასამართლო ხელისუფლება, რომ ამ ერთი შეხვედრის შედეგად ისინი შეიძლება პასუხისმგებლობისაგან განთავისუფლდნენ, ეს სამართლებრივად უბრალოდ უმეცრებაა. რასაკვირველია, ამ მოსამართლეებს იმ სამართლებრივი გადაცდომებისთვის პასუხისგება მოუწევთ. ამ პასუხისმგებლობისაგან განთავისუფლების პირობა მათთვის არავის მიუცია. ყოველ შემთხვევაში, ამ შეხვედრიდან მე ასეთი დასკვნა გამოვიტანე.
იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს თავმჯდომარე, ამავდროულად არის უზენაესი სასამართლოს თავმჯდომარეც. იწვევს თუ არა ეს ინტერესთა კონფლიქტს?
- დიახ, რა თქმა უნდა. აქვე გეტყვით, რომ ის არა მხოლოდ იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს თავმჯდომარეა, არამედ იუსტიციის უმაღლესი სკოლის დირექტორიც არის. მახსოვს, როდესაც "ვარდების რევოლუცია" უკვე მომხდარი იყო და ჯერ ისევ ბატონი ლადო ჭანტურია იყო უზენაესი სასამართლოს თავმჯდომარე, სააკაშვილის ხელისუფლება მუდმივად აკრიტიკებდა მას და ამბობდა, რომ არ შეიძლება უზენაესი სასამართლოს თავმჯდომარე, ამავდროულად, სასამართლოების დირექტორიც იყოსო. ამის შემდეგ კი, განხორციელდა თუ არა სასამართლო რეფორმის მეორე ნაკადი, ბატონი კონსტანტინე კუბლაშვილი ყველაფრის დირექტორი გახდა. ეს არის - იუსტიციის უმაღლესი საბჭო, უზენაესი სასამართლო, მოსამართლეთა კონფერენციის ადმინისტრაციული კომიტეტი, მისი დიქტატორული ტონი იუსტიციის უმაღლეს სკოლაზეც ძალიან კარგად იყო გაცხადებული. ამდენად, სასამართლო ხელისუფლებას იდეოლოგიურად კუბლაშვილი ხელმძღვანელობდა, მიუხედავად იმისა, რომ ის აქტიური მოსამართლე არ იყო, ანუ კონკრეტული საქმეების განხილვაში მონაწილეობას არ ღებულობდა. მისი სამოსამართლეო უფლება-მოსილება მხოლოდ დიდი პალატის მუშაობაში თუ გამოიხატებოდა, როდესაც დიდი პალატის სხდომებს თავმჯდომარეობდა. სხვა შემთხვევაში ის იყო ხელმძღვანელი, ანუ ადმინისტრაციული ფუნქციის მატარებელი. გამუდმებული თათბირები, შეხვედრები, კონკრეტული მოსამართლეების დაბარებები, არ შეეხებოდა მხოლოდ ორგანიზაციულ საკითხებს, რომ სასამართლო სხდომის დარბაზები იყოს მწყობრში და ვთქვათ, მოქალაქეების სხდომაზე დასწრების უფლება ჰქონდეთ. ეს უფრო ღრმა საკითხებს შეეხებოდა და მართლმსაჯულების პოლიტიკის დაგეგმვა იყო.
მე მახსოვს ბატონი კოტეს საგაზეთო განცხადება, რომ როგორც უზენაესი სასამართლოს თვამჯდომარე ის მხარს უჭერდა რეპრესიული პოლიტიკის განხორციელებას. ეს რომ რომელიმე ქვეყნის მართლმსაჯულების ხელმძღვანელს ეთქვა, ის მაშინვე დატოვებდა თავის პოზიციებს, მაგრამ მას შემდეგ, რაც ქვეყნის პირველმა პირმა ნულოვანი ტოლერანტობის, ანუ მკაცრი სასჯელის პოლიტიკა გამოაცხადა, ბატონი კუბლაშვილი საგაზეთო პუბლიკაციით ამ საკითხს პოზიტიურად გამოეხმაურა. რას ნიშნავს ეს, თუ არა ზეწოლას მოსამართლეებზე, რომ ისინი ბუნებრივად უნდა დამორჩილებოდნენ დევნის ორგანოს გამამტყუნებელ ტონს და მხოლოდ ის სასჯელი უნდა დაედასტურებინათ, რომელსაც პროკურატურა მოითხოვდა? არადა დღესაც კი, ჩვენი სისხლის სამართლის კოდექსში, მიუხედავად იავარქმნილი კანონმდებლობისა, შენარჩუნებულია დებულება, რომ მოსამართლემ სამართლიანი სასჯელი უნდა დანიშნოს. ეს კი სრულებითაც არ გულისხმობს მოსამართლის მხრიდან რეპრესიული პოლიტიკის გატარებას.
დღეს რასაც კუბლაშვილისგან ითხოვენ არის ის, რომ კონკრეტული მოსამართლე იყოს მართლმსაჯულების განმახორციელებელი, იგი ეკუთვნოდეს მხოლოდ კანონს, სამართალს და თვითონ, პერსონალურად იგრძნოს მიუკერძებლობა და დამოუკიდებლობა. ეს იყო იმ შეხვედრის არსიც, როდესაც აღმასრულებელი ხელისუფლების ხელმძღვანელმა გარანტიები მისცა სასამართლოს, რომ მის საქმიანობაში არასოდეს ჩაერევა, რათა ყველა მოსამართლემ იგრძნოს, რომ მართლმსაჯულების განმახორციელებელი ინდივიდია. სულ ვამბობ ხოლმე, დღეს რომ იდივიდებმა, ანუ მოსამართლეებმა ხმა აღიმაღლონ და თავიანთი უფლებები თვითონ დაიცვან, მე ვფიქრობ, რომ ეს სასამართლოს მხრიდან ყველაზე მნიშვნელოვანი განაცხადი იქნება. როგორ შეიძლება ყველა კითხვაზე მხოლოდ კუბლაშვილი პასუხობდეს, ყველა პოლიტიკას მხოლოდ კუბლაშვილი აცხადებდეს? მართლმსაჯულების პოლიტიკას ინდივიდუალური მოსამართლეები ქმნიან.
ახალი ხელისუფლების მიერ შემოთავაზებულ საკანონმდებლო ცვლილებებშიც ყველაზე დიდი აქცენტი გაკეთებულია მოსამართლეთა კონფერენციის, ანუ თვითმმართველი ორგანოს უფლებების გაძლიერებაზე. ასევე საკითხი დაყენებულია, რომ არ იყვნენ ექსოფიციო წევრები, რომლებიც პროკურატურის, პარლამენტის, ან სხვა სახელისუფლო შტოების წარმომადგენლები არიან და თავიანთი იდეოლოგიით მიდიან იუსტიციის უმაღლეს საბჭოში. საუბარია იმაზე, რომ უმაღლესი საბჭოს 15 წევრიდან 9 მოსამართლე იყოს, ხოლო დანარჩენი 6 წევრი პარლამენტის მიერ იყოს არჩეული, ოღონდ არა პარლამენტართა შემადგელობიდან, არამედ საზოგადოების წარმომადგენლებისგან. ბუნებრივია, ეს უნდა იყვნენ იურისტები, რომლებსაც მაღალი პროფესიონალიზმი და მაღალი ეთიკური სტანდარტები აქვთ. მიმაჩნია, რომ ეს მისასალმებელია. ამ რეფორმების ის 20%, რომელსაც ბატონი კუბლაშვილი არ ეთანხმება არის ის, რომ მას სურს, მოქმედი იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს წევრები შეინარჩუნოს და მათი ვადის ამოწურვამდე ჰქონდეთ ის პოლიტიკა, რომელიც მათ დღეს აქვთ. ამიტომ კუბლაშვილის ეს პოზიცია უსამართლოა. თუ რეფორმები საჭიროა, რეფორმირება აუცილებლად უნდა განიცადონ ამ სტრუქტურებმა, მათ შორის, იუსტიციის უმაღლესმა საბჭომ.
თქვენ, როგორც ყოფილი მოსამართლე, როგორ ფიქრობთ, მიუხედავად ამ შეხვედრებისა, უნდა დადგეს თუ არა კოტე კუბლაშვილის იმპიჩმენტის საკითხი?
- მე ყოველთვის ვამბობდი, რომ თუ იმპიჩმენტისთვის საფუძვლები სახეზეა (და დღეს ეს საფუძვლები აშკარად სახეზეა), ეს პროცედურა უნდა დაიწყოს. თუნდაც ის, რომ ჩვენ, ანუ რამდენიმე მოსამართლეს კოტე კუბლაშვილი გვაიძულებდა დაგვეტოვებინა სამსახურები იმის გამო, რომ გარდამავალ პერიოდში სამართალწარმოების გარდამავალ პოლიტიკას არ ვახორციელებდით. მეც იურისტი ვარ და ვიცი, რომ კუბლაშვილის იმპიჩმენტისთვის რამდენიმე საფუძველი არსებობს. მისთვის გარანტია არც არავის მიუცია. უბრალოდ ხელისუფლების ორი შტოს ხელმძღვანელის შეხვედრის დროს, ბუნებრივია აღმასრულებელი ხელისუფლების მეთაურს იმპიჩმენტზე საუბრის უფლება-მოსილება არ ჰქონდა. ის არ იყო იმ ორგანოს წარმომადგენელი (მაგალითად პარლამენტის), რომელმაც ეს საკითხი უნდა წამოაყენოს. ამავდროულად, ის არც საკონსტიტუციო სასამართლოს წარმომადგენელია, რომელსაც ამ საკითხის განხილვა ხელეწიფება. მიუხედავად ამ ყველაფრისა, ძალაშია კანონის ის ნორმა, რომლის თანახმადაც, თუ სახეზეა სისხლის სამართლის დანაშაული, ან კონსტიტუციის დარღვევა, უზენაესი სასამართლოს თვამჯდომარემ მისი პოსტი უნდა დატოვოს.
ქალბატონო ნინო, გივი თარგამაძეზე რუსეთის ფედერაციამ ინტერპოლით ძებნა გამოაცხადა. ეკისრება თუ არა საქართველოს ვალდებულება, რომ თუ თარგამაძე საქართველოშია, იგი დააკავოს და რუსეთს გადასცეს და საერთოდაც, რა ვალდებულებები აქვს ამ შემთხვევაში საქართველოს?
- ეს საკითხები ძალიან სიღრმისეულად და სამართლებრივად არის დასამუშავებელი. ერთი რაც შემიძლია გითხრათ, გივი თარგამაძე საქართველოს მოქალაქეა და საქართველოს მოქალაქის გადაცემის საკითხი არ დგება. საქართველოს კონსტიტუციაში არის ეს ჩანაწერი და მას სახელმწიფო, რა თქმა უნდა, დაიცავს. რაც შეეხება მისი სისხლის სამართლებრივი დევნის საკითხებს, აქ სხვადასხვა ვერსიებია. შეიძლება თარგამაძის გასამართლება მოხდეს საქართველოშიც, მაგრამ ჯერჯერობით, საქართველოსადმი მომართვა არ ყოფილა. შესაბამისად, რაიმე სამართლებრივი ღონისძიებები გივი თარგამაძის მიმართ, როგორც ჩემთვის არის ცნობილი, არც დევნის ორგანოში და არც სასამართლოში, არ მიმდინარეობს.
