საარჩევნო და პოლიტიკური ტექნოლოგიების კვლევის ცენტრის ხელმძღვანელი კახა კახიშვილი აცხადებს, რომ დასავლეთის შეთავაზება ე.წ. „სიმართლის კომისიის“ შექმნის თაობაზე კარგია, მაგრამ ქართველმა ხალხმა ყველაზე უკეთ იცის სიმართლე, რადგან მან ნაციონალური მმართველობის სიმძიმე უშუალოდ იწვნია.

For.ge კახა კახიშვილს ესაუბრა.

ბიძინა ივანიშვილი აცხადებს, რომ საერთაშორისო თანამეგობრობის მხრიდან დღეს უფრო მეტი გაგებაა, ვიდრე დასაწყისში იყო. სააკაშვილის გულითადმა თანამოაზრემ, შვედეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა კარლ ბილდტმაც ახალი ხელისუფლების მიმართ ტონი შეარბილა. ერთი მხრივ, აშშ არ ითხოვს დამნაშავე ჩინოსნების დაუსჯელობას, მაგრამ, მეორე მხრივ, გვაფრთხილებენ, უკანონო დაკავებები შეწყდეს. როგორ გავიგოთ მათი დარიგება, თვითონ ვერ გარკვეულან საქმეში, თუ ლობისტების გავლენა ისევ ძლიერია? ეს მაშინ, როცა მთავარი პროკურორის არჩილ კბილაშვილის ინფორმაციით, უფლებაშელახული ადამიანების განცხადებების რაოდენობამ პროკურატურაში 7 ათასს გადააჭარბა.

- არ შეიძლება, ჩვენ განვიხილოთ კონკრეტულად რომელიმე ამერიკელი პოლიტიკოსის, ევროსტრუქტურის ან რომელიმე საერთაშორისო ორგანიზაციის წარმომადგენლის ცალკეული განცხადება, როგორც ამერიკის სახელმწიფო პოზიცია. წარმოიდგინეთ, საქართველოში კონკრეტულმა პოლიტიკოსმა რომ გააკეთოს განცხადება, ეს ხომ არ ნიშნავს, რომ ეს არის სახელმწიფოს პოზიცია?! იგივე სიტუაციაა ამერიკაშიც. ჩვენ ხომ ვიცით, რომ ძველ ხელისუფლებას ძალიან კარგი კონტაქტები აქვს დასავლეთში, რომლებიც წლების განმავლობაში გროვდებოდა და ხშირ შემთხვევაში, უკვე გადასულია წმინდა მეგობრულ ურთიერთობაშიც. ამავდროულად, ვხედავთ, რომ ზოგიერთი ძველი ხელისუფლების წარმომადგენელი ჩართულია რაღაც საერთაშორისო პროექტებშიც კი. ეს იმის მანიშნებელია, რომ ასეთ რევოლუციურ ტალღებში მონაწილეობის მიღების დროს (ვინაიდან ეს პროექტები არის წმინდა რევოლუციური ტალღების პროექტები) მათ მიმართ ნდობა მაღალია. აქედან გამომდინარე, ისინი, რა თქმა უნდა, ცდილობენ, სხვადასხვა შეცდომაზე აგებული ვერსიების მიწოდებას დასავლეთისთვის და ცალკეული პოლიტიკოსებისთვის, რაც შემდგომში საფუძველი ხდება იმისთვის, რომ უცხოელი პოლიტიკოსები აკეთებენ ასეთ განცხადებებს.

მაგალითად, ავიღოთ მაკ-კეინის და სხვა სენატორთა განცხადებები. პირდაპირ ჩანს, რომ სიღმისეულად არ არის საკითხი შესწავლილი და წმინდა მეგობრული ნოტებია. მეგობარს რომ სთხოვ, დამეხმარე, ხედავ, ეს მაია ფანჯიკიძე რეებს ლაპარაკობს - კრიმინალია, თეა წულუკიანმა რა თქვა? ამაზე შემდეგ აგებენ ვერსიებს. ამას ემატება პიარ-ტექნოლოგიებით კარგად შეფუთული ლობისტების ინფორმაცია და მათ მიერ მართული ადგილობრივი არასამთავრობო ორგანიზაციების დასკვნები, რომ თურმე ადამიანის უფლებები ილახება და პოლიტიკური განთავისუფლებები და დაკავებები ხორციელდება საქართველოში. გარდა ამისა, ამას ემატება ზოგიერთი ელჩის ჩუმი თანხმობის ნიშანი, რომ კითხვაზე, რა ხდება თქვენთან საქართველოში, მიმდინარეობს თუ არა პოლიტიკური დაპატიმრებები და დევნა? ზოგიერთი ელჩი ამაზე ჩუმ თანხმობას აცხადებს, ზოგიერთი კი ვიწრო წრეში განცხადებებსაც აკეთებს. ერთობლივ კონტექსტში, ბუნებრივია, ამას ასეთი დასკვნები და განცხადებები მოჰყვება დასავლეთისგან.

ძალიან ცუდია, რომ ასეთი განცხადებები თავის დროზე, 2004 წლიდან 2012 წლის 1-ელ ოქტომბრამდე არ კეთდებოდა, როდესაც მასობრივად ხდებოდა ადამიანების ცემა, წამება და ევროპაში პირველ ადგილზე გავედით პატიმრების რაოდენობით, როდესაც პრეზიდენტი პირდაპირ ტრიბუნიდან აცხადებდა, ყველანი ციხეში, მათ შორის, მსუბუქ დანაშაულზეც კი. ამას არანაირი რეაქცია საზღვარგარეთის მხრიდან არ ჰქონია. მათ რომ თავის დროზე რეაგირება მოეხდინათ, შესაძლოა, დღეს ამდენი ყოფილი თანამდებობის პირის მიმართ სამართლებრივი დევნა არ დაწყებულიყო.

თუმცა დასავლური მედიაც არ მალავს, რომ მართლმსაჯულების სისტემა დიდი ნაპრალი იყო სააკაშვილისა და მისი მთავრობის დემოკრატიულ კურსში, რომლებსაც ხანდახან „მარკეტინგის ბოლშევიკებსაც“ ეძახდნენ.

- თუ მართლმსაჯულების სისტემა იყო ძალიან ცუდი და ამას დასავლეთიც აღიარებს, როგორ შეიძლება, ვისაუბროთ დემოკრატიულ კურსში რაღაც პროგრესზე?!

გამოდის, დასავლეთში თვითონვე წინააღმდეგობაში მოდიან?

- თუკი თვითონვე აღიარებენ, რომ მართლმსაჯულების სისტემა ძალიან ცუდი იყო საქართველოში, დემოკრატიაზე საუბარი საერთოდ აღარ არის. უბრალოდ, ისინიც გამოუვალ მდგომარეობაში არიან, სააკაშვილი და „ფერადი რევოლუციები“ მათი პროექტი იყო. რამდენიმე პროექტი განხორციელდა პოსტ საბჭოთა სივრცეში. ფაქტობრივად, ყველგან კრახით დასრულდა ეს პროექტი და ერთადერთი საქართველო იყო, სადაც ამ პროექტმა მეტ-ნაკლებად გაამართლა მათთვის, რათა მეზობლებისთვის ეთქვათ, შეხედეთ, საქართველოში რა დემოკრატიული სიტუაციაა და როგორ გამოსწორდა ყველაფერი. ახლა გამოსულიყვნენ და ეთქვათ, რა დემოკრატია, კაცო, საერთოდ, სააკაშვილი ერთპიროვნული მმართველია და არც სასამართლოა ქვეყანაშიო, ასე არ გამოვიდოდა. ამის გამო თვითონაც წინააღმდეგობრივ განცხადებებში არიან.

მაგალითად, მაკ-კეინის განცხადება, სენატორებთან ერთად, რომ ჩვენ არ გვსურს, ივანიშვილმა საკუთარი სასამართლოს მეშვეობით მოახდინოს პოლიტიკური დაპატიმრებები. ისიც კი ვერ გაარკვიეს, რომ სასამართლო არ არის ივანიშვილის და დღესაც მართულია კუბლაშვილის მეშვეობით სააკაშვილის მიერ.

The Financial Times-ის ახლანდელ პუბლიკაციაში აღნიშნულია, რომ თვით სააკაშვილის მომხრეებიც კი „ერთიანი ნაციონალური მოძრაობიდან“ არ ამტკიცებენ, რომ ყველა ადამიანი, რომელიც ახლა დაპატიმრებულია, უდანაშაულოა. თუმცა, ნაციონალები მიიჩნევენ, რომ „ქართული ოცნება“  მიმართავს დაკავებებს, რათა თავის მოწინააღმდეგეებს გაჩუმება აიძულოს.

- მოდით, ასე ვთქვათ, რა არის მთავარი დასავლეთისთვის? - ადამიანის უფლებების, მისი ღირსებისა და პატივის დაცვა. ამიტომ შორს ვარ იმ აზრისგან, დღეს დასავლეთი საუბრობდეს, რომ მოდით, 7 ათასი ადამიანის განცხადებაზე (რომელთა უკან დგას დანგრეული ოჯახები, წართმეული ქონება), ყველაფერ ამაზე თვალი დახუჭეთ და ვისაუბროთ მომავალზე. ეს პირდაპირი ჩარევა გამოვა ქვეყნის შიდა საქმეებსა და მართლმსაჯულებაში და არ ვფიქრობ, ეს იყოს კონკრეტულად  დასავლეთის რომელიმე ქვეყნის პოზიცია. ცალკეული პოლიტიკოსების განცხადებაში ასეთი რამ შეიძლება ამოვიკითხოთ, მაგრამ სახელმწიფოს პოზიცია არ შეიძლება ასეთი იყოს, მით უმეტეს, დემოკრატიული სახელმწიფოს პოზიცია. ამიტომ, ბუნებრივია, თუ დაკავება და სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობაში მიცემა დასაბუთებული იქნება უტყუარ მტკიცებულებათა ერთობლივი ბაზით, მაშინ არავის გაუჩნდება კითხვის ნიშნები. ბუნებრივია, ახალ მთავრობას მართებს კორექტული გამონათქვამები თუნდაც ძველი ჩინოვნიკების, ძველი თანამდებობის პირების ან პოლიტიკოსების მიმართ, რადგან როდესაც შენ საუბრობ მტკიცებულებისა და  პრეზუმპციის გარეშე, რომ თურმე ყველა ყოფილი ჩინოვნიკი კრიმინალი იყო და ყველა მათგანი დასაჭერია, საქართველოს მოსახლეობისთვის, შესაძლოა, ეს ცნობილიც კი იყოს, მაგრამ ჩვენ ხომ უნდა ვიცოდეთ, თუ ჩვენ ვაშენებთ დემოკრატიულ ქვეყანას, იმ მთავრობის წევრებისგან, რომლებიც დემოკრატიის ასაშენებლად მოვიდნენ, ასეთი განცხადებები ცოტა არაკორექტულია. ამიტომ, რაც შეიძლება ნაკლები სალაპარაკო თემა და შეცდომები უნდა ჰქონდეთ მათ, რომ ამ შეცდომებსა და არაკორექტულ გამონათქვამებზე არ ააგოს ნაცმოძრაობამ მთელი პიარკამპანია და შემდგომში ლამაზად შეფუთულად არ წარუდგინოს დასავლეთს. ვინ ვინ და „ნაციონალური მოძრაობის“ წარმომადგენლები კარგი ტექნოლოგები არიან, კარგი კონტაქტები აქვთ და კარგად იციან დასავლეთის ენა, რა სიამოვნებს და რა აღიზიანებს დასავლეთს. ასე რომ, რაც უფრო მეტ პროფესიონალიზმს დავუპირისპირებთ და ნაკლებ შეცდომას დავუშვებთ, ნაკლები სალაპარაკო ექნება ნაცმოძრაობას. ბუნებრივია, მათ სალაპარაკოს არაფერი გამოულევს, რადგან ისედაც დემაგოგები არიან, მაგრამ, ყოველ შემთხვევაში, საფუძვლიანი სალაპარაკო არ ექნებათ. წარმოიდგინეთ, როდესაც ჩვენი ქვეყნის საგარეო საქმეთა მინისტრი კონკრეტულ შეხვედრაზე აცხადებს, რომ ყველა კრიმინალი ყოფილა, ეს დასავლეთისთვის, მით უმეტეს, კონკრეტული მხარისთვის, რომელიც დაინტერესებულია ნაცმოძრაობის დაცვით, უკვე მიუღებელია. ამიტომ შენ თვითონ არ უნდა მისცე მათ „სატოპკე პადაჩა“.

დასავლეთი თვითონვე გვთავაზობს ერთგვარ გამოსავალს, რომელიც კარნეგის ფონდისთვის ყოფილა დაწერილი - კავკასიის რეგიონის საკითხებში ექსპერტი თომას დე ვაალი, ასევე, ანა დოლიძე მიიჩნევენ, რომ გარდამავალი პერიოდისთვის უნდა შეიქმნას სასამართლო პროცესის „სიმართლის კომისია“, როგორც ეს იყო სამხრეთ აფრიკაში, სიერა-ლეონესა და პერუში. თქვენ ამაში გამოსავალს ხედავთ?

- სიმართლის კომისია და ეს ყველაფერი ძალიან კარგია, ეს არის აპრობირებული მეთოდი და უნდა მოხდეს ცივილიზებულ დონეზე, მაგრამ ყველაზე კარგი სიმართლე იცის საქართველოს საზოგადოებამ, რომელმაც რვა წლის მმართველობა საკუთარ თავზე რეალურად იწვნია. ასე რომ, ყველაზე კარგი სიმართლის კომისია იქნება დამოუკიდებელი, მიუკერძოებელი სასამართლო და მისი გადაწყვეტილება, რაც, სამწუხაროდ, ჯერჯერობით, საქართველოში არ არის, რადგან ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ, ეს სასამართლო ისევ ნაცმოძრაობის მართული სასამართლოა, რომელიც რვა წლის განმავლობაში ორიენტირებული იყო დაპატიმრებებზე, ხელისუფლების ნების აღსრულებაზე. ეს იყო პროკურატურის ექო და დღეს ეს სასამართლო გადავიდა სხვა რეჟიმზე. დღეს ხედავთ, რომ ის მოსამართლეები, რომლებიც წლების მანძილზე ვერ ბედავდნენ პროკურატურის ვერცერთი გადაწყვეტილების შეცვლას, ან რომელიმე შუამდგომლობის არდაკმაყოფილებას, ან აღმკვეთი ღონისძიების შეცვლას უფრო მსუბუქ აღმკვეთ ღონისძიებაზე, დღეს ეს მოსამართლეები, თითქოსდა, დამოუკიდებელ რეჟიმში მოღვაწე მოსამართლეებად მოგვევლინენ, რაც თავისთავად, ქმნის საფუძვლიან ეჭვს, რომ სასამართლო დესტრუქციულ რეჟიმშია გადასული იმ საქმეების განხილვისას, რომელიც შეეხება ნაცმოძრაობის უმაღლესი თანამდებობის პირებს. ასე რომ, თუ არაფერი შეიცვალა, უკვე ველოდები, რომ იგივე სასამართლო არსებითი განხილვის დროს უკვე გამამართლებელი განაჩენების გამოტანაზე გადავა, თითქოსდა, მტკიცებულებების არარსებობის მოშველიებით, რაც კიდევ ერთხელ მისცემს ნაცმოძრაობას საშუალებას, რომ ლამაზად შეფუთოს ეს ყველაფერი. ამით დასავლეთს წარუდგენენ, რომ აი, ნახეთ, ჩვენ ხომ ვაცხადებდით, რომ ხორციელდებოდა პოლიტიკური დაპატიმრებები. პოლიტიკური პროკურატურა აკავებდა, მაგრამ თავისუფალი სასამართლო უშვებდა ამ ადამიანებს და გამამართლებელი განაჩენი გამოჰქონდა. ასე რომ, ძალიან მნიშვნელოვანია, ერთი მხრივ, პროკურატურასა და ძალოვან სტრუქტურებში ნორმალური რესურსის მთლიანი მობილიზება იმ ხალხით, რომლებიც პროფესიონალები არიან და, ამავდროულად, თითოეული ბრალდება დასაბუთებული უნდა იყოს მხოლოდ უტყუარი მტკიცებულებებით. სიმართლე გითხრათ, ჩემთვის ცოტა გაუგებარია საკადრო პოლიტიკა. ბევრი ინფორმაცია შემოდის, რომ თუნდაც პროკურატურის, ან შს სისტემაში ის ადამიანები გვევლინებიან უმაღლეს თანამდებობებზე, რომლებიც წლების მანძილზე იყვნენ ნაცმოძრაობის კონკრეტული პოლიტიკური გადაწყვეტილების შესრულების კონტროლიორები. ცოტა გაუგებარია, რომ ადამიანებმა, რომლებიც თვითონვე მონაწილეობდნენ კონკრეტულ უსამართლო საქმეებში, ქონების წართმევასა და ფულის შეწერვაში, დღეს როგორ უნდა გამოიძიონ ასეთი კატეგორიის საქმები იმ ხალხის მიმართ, რომელთა ერთადაც ამ ყველაფერს ახორციელებდნენ?! თუკი პროკურატურა ან პოლიცია იტყვის, რომ ასეთი კადრები არ ჰყავთ, მზად ვარ, შევხვდე და პირადად ვუთხრა, კონკრეტულად რომელი ადამიანი მონაწილეობდა როგორც ფინანსურ პოლიციაში, ასევე, პროკურატურასა და პოლიციაში ადამიანებისგან ფულისა და ქონების წართმევაში, ფულის გათეთრებაში, მტკიცებულებების მოსპობასა და უკანონო დაპატიმრებებში. ასევე, ვინ არიან დღეს თანამდებობებზე უსამართლოდ წარდგენილნი.   

დამნაშავე კადრების ჩამოცილების მიმართ თქვენი პოზიცია გასაგებია, მაგრამ იქნებ, პროკურატურას იმის გამო სურს, შეინარჩუნოს ძველი კადრები (უდანაშაულო კადრებს ვგულისხმობ), რომ მათ უკეთ იციან ესა თუ ის ძველი საქმე, თუნდაც გაუხსნელი და თაროზე შემოდებული საქმეები. ამ თვალსაზრისით, იქნებ, ძველი კადრები ისევ სჭირდებათ საქმეების იოლად გამოსაძიებლად?

- ეს ის კადრებია, რომლებიც რეალურად არა უბრალო რიგით თანამდებობებს იკავებენ, არამედ ვსაუბრობ იმ ხალხზე, რომლებიც წლების მანძილზე იყვნენ დეპარტამენტის ხელმძღვანელები, ოლქის პროკურორები, იყვნენ პასუხისმგებლები უკანონო მოსმენების დაკანონებაზე და ეს ხალხი დღეს მოგვევლინა არა უბრალოდ რიგით პროკურორებად, რომლებისგანაც შესაძლებელია ინფორმაციების ან კავშირების გაგება, არამედ გადაწყვეტილების მიმღებად, რაც ნიშნავს, რომ მათ ხელშია გადაწყვეტილების მიღების საკითხი. ეჭვს იწვევს, რომ ადამიანი, რომელიც კონკრეტულ ეპიზოდში კონკრეტულ საქმეს ვიღაცასთან ერთად თითხნიდა, ახლა როგორღა შეძლებს გადაწყვიტოს იმ ადამიანის ბედი და მისცეს პასუხისგებაში ის ადამიანი, რომელმაც შესაძლებელია, ჩვენებაში მიუთითოს, რომ მასთან ერთად საქმეში ეს პირიც მონაწილეობდა. ანუ, ის იძულებული იქნება, რამენაირად ხელი დააფაროს, რომ იმანაც არ დაწეროს ამის საწინააღმდეგოდ. თორემ, ის პირი რომ ნახავს, ციხეში მიდის, ადგება და ბოლომდე ყველაფერს მოყვება, რომ ესეც მონაწილეობდა ცალკეულ საქმეში.

სიფხიზლის თვალსაზრისით, ზუსტად ამის გაგრძელება ხომ არ იყო არჩილ კბილაშვილის გამონათქვამი, რომელიც სოციალურ ქსელებში კრიტიკის ობიექტი გახდა, რომ ჩვენ ვალში ვალთ რობაქიძისა და გირგვლიანის წინაშე, ვინც თავიანთი სიცოცხლის ხარჯზე თანამდებობა მოგვიტანა?

- სიმართლე გითხრათ, მე ვერ მივხვდი არჩილ კბილაშვილის განცხადებას, რადგან არ მეგონა, რომ ხელისუფლების ცვლილებას ითხოვდნენ თანამდებობის გამო. მე ვიცი, რომ ჩვენ ვალში ვართ გირგვლიანის, რობაქიძის და სხვა ადამიანების წინაშე იმიტომ, რომ მათ გააშიშვლეს რეჟიმი და რეალურად მისცეს ბიძგი საქართველოს მოსახლეობის იმ ნაწილსაც, რომელსაც ჯერ კიდევ სჯეროდა, რომ თურმე დემოკრატიული ძვრები იყო საქართველოში. ამავდროულად, ამ ტრაგიკულად დაღუპულმა ადამიანებმა საერთაშორისო თანამეგობრობასაც მისცეს ბიძგი, რომ რეალური სურათი დაენახათ, თუ რა არაადამიანური ბერკეტებით მართავდა „ნაცონალური მოძრაობა“. თუ ვინ მოგვევლინებოდა მერე თანამდებობაზე და ვინ არა, ეს სხვა საკითხია და საერთოდ, არ არის საინტერესო. მაგალითად, მე დღეს უკვე მადლობელი ვარ იმის გამო, რომ არ მაქვს იმის განცდა, რომ ვინმე დამიჭერს. ცოტა უცნაურია, რომ თანამდებობაზე კეთდება აქცენტი, მით უმეტეს, გაუგებარია, თანამდებობისთვის იყო მთელი ეს ბრძოლა?! ამიტომ თანამდებობა აქ არაფერ შუაშია და ეს ცოტა უცნაურია.

NDI-ის ბოლოდროინდელ კვლევასაც შევეხოთ. იქ ასეთი ფორმულირებაა  - „საქართველოში არის თუ არა დემოკრატია“ და „იცნობთ თუ არა პოლიტიკური ნიშნით გათავისუფლებულ ადამიანებს“. აგვისტოში ჩატარებული წინამორბედი კვლევისგან განსხვავებით, დღეს უკვე ირკვევა, რომ უფრო მეტი ადამიანი აცხადებს, რომ საქართველოში არ არის დემოკრატია და პოლიტიკური ნიშნით დათხოვნილ ადამიანებს რატომღაც უფრო მეტად იცნობენ.

- NDI ძალიან პატივსაცემი ორგანიზაციაა და ბევრი კარგი რამ აქვს გაკეთებული, მაგრამ NDI-ის წარმომადგენელი საქართველოში არის ადამიანი, რომელიც წლების მანძილზე ზედმეტად დაახლოებული იყო ნაცმოძრაობასთან და საფუძვლიანი ეჭვია, რომ ძალიან სერიოზულად გულშემატკივრობდა ნაცმოძრაობას ყველა საკითხში. ეს ის ხელმძღვანელია, რომელსაც საზოგადოების 80% სთხოვდა, რომ შეეცვალა ის ორგანიზაცია, რომელიც მათი დაკვეთით კვლევებს ატარებდა, მაგრამ მაინც არ ცვლიდა. ეს ის ნავაროა, რომელიც საუბრობდა, რომ თურმე საქართველოში „ქართულ ოცნებას“ მხარს უჭერდა მხოლოდ 20 % და მეტი არა და თურმე ნაცმოძრაობა ფავორიტი ყოფილა. ეს ის წარმომადგენელია, რომელიც ყველანაირად ცდილობდა, ნაცმოძრაობის ზოგიერთი მოქმედების გათეთრებას საზოგადოების თვალში ამ კვლევების შედეგად. ახლაც არ მიკვირს, რომ ნავარო გამოცოცხლდა, თანაც გამოცოცხლდა იმ  ფონზე, როდესაც იგრძნო, რომ საერთაშორისო პრესა გამოცოცხლდა ნაცმოძრაობის პიარ-კამპანიის შედეგად. ამიტომ, მან ჩათვალა, რომ მისი რეაბილიტაციის დროც მოვიდა და ისევ აგრძელებს ამ კვლევებით საზოგადოებრივი აზრით მანიპულირებას. არავის სჯერა იმ ორგანიზაციის კვლევის შედეგების, რომელსაც ნავარო უკვეთავს, რადგან ყველაზე კარგად იცის საზოგადოებამ, როგორ შეიცვალა ვითარება. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, საზოგადოების 80 %-ის სახეზე ის დაძაბულობა და შიში აღარ არის, რომელიც იყო რვა წლის მანძილზე. ხალხის დიდ ნაწილს აღარ აქვს განცდა, რომ პოლიცია, პროკურატურა მას უკანონოდ დააპატიმრებს.

საერთოდ, როგორ უნდა გავთავისუფლდეთ ამ თავსმოხვეული კვლევებისგან? აქვს კი ქართულ საზოგადოებას იმის უფლება, რომ რისიც არ სჯერა, არ აიძულონ, მოისმინოს? 

- ნავაროს საქციელი ეჭვს იწვევს, ამიტომ, ალბათ, კიდევ ერთხელ საჭიროა, მთავრობის ეფექტური მუშაობა, თუნდაც მასთან ან მის ხელმძღვანელობასთან, რომ ერთხელ და სამუდამოდ გაირკვეს, რა ხდება საქართველოში. საქართველოს ბედი ნავაროს გადასაწყვეტია? რაც უფრო მეტ არაადექვატურ განცხადებას გააკეთებს ნავარო და NDI-ის ეგიდით არაადექვატური კვლევის შედეგებს გამოაქვეყნებს კონკრეტულად ვიღაცის პოლიტიკური ინტერესების გამო, მით უფრო მეტად აღიზიანებს საქართველოს მოსახლეობას და ნდობას უკარგავს იმ ორგანიზაციის მიმართ, რომელსაც ის წარმოადგენს. ამავდროულად, ამით დასავლეთის სტრუქტურების მიმართ ნდობა კლებულობს. ეს ძალიან სახიფათო თამაშია, ამიტომაც, რაც უფრო დროზე გაიგებს დასავლეთი, რომ მისი ცალკეული წარმომადგენელი აქ არ იქცევა ბოლომდე ღირსეულად, უფრო უკეთესი იქნება.

ახლახანს კუთვნილი ორი თვითმფრინავიდან ერთი ჩამოართვეს მიხეილ სააკაშვილს. სააკაშვილის არამომჭირნეობის შესახებ მსგავსი ფაქტები კვლავაც რომ დაიდება, დემოკრატიის შუქურად მის წარმოჩენას კიდევ შეეცდებიან? 

- თუ გგონიათ, დასავლეთი ვერ ხედავდა, სააკაშვილი როგორი დემოკრატიის შუქურაც იყო... დანგრეულ ქვეყანაში, სადაც მოსახლეობის 70% სიღარიბის ზღვარს მიღმა იყო, ქვეყნის პრეზიდენტს ამხელა რეზიდენცია, ამხელა ძვირადღირებული თვითმფრინავი, მანქანები, ექსკორტი არ უნდა ჰქონოდა. ჩინოვნიკებს სახელმწიფო ბიუჯეტის ხარჯზე არ უნდა დაესვენათ მალდივიზე და სხვადასხვა ფეშენებლურ კურორტებზე. დარწმუნებული ვარ, დასავლეთმა ეს ყველაფერი იცის, უბრალოდ, აქ არის დიდი პოლიტიკა, ეს არის მათი პროდუქტი და ახლა მთლიანად გაშიშვლება, რომ ჩვენ შევცდით ამ ადამიანის კანდიდატურაში, როდესაც მის ხელისუფლებაში მოსვლას მხარს ვუჭერდით, ამის გაკეთება არ სურთ.

მაგრამ დანაშაულის აღიარება ხომ ყველაზე დიდი კეთილშობილება იქნებოდა?

- აღიარება ყველაზე დიდი კეთილშობილებაა, მაგრამ, სამწუხაროდ, დიდი პოლიტიკა ისეთივე ბინძურია, როგორც ვიწრო პოლიტიკა. აზრის ფორმირება ძალიან ადვილია. აქაც კი, საქართველოში, მოქმედ პრემიერთან იმდენად არასწორი ინფორმაციები მიდის კონკრეტული საკითხებისადმი და ზოგიერთი ადამიანი იმდენად ახდენს მისი აზრის ფორმირებას არასწორი კუთხით, რომ მაინცდამაინც ამერიკას ნუ მოვთხოვთ ამას. თუ საქართველოში პრემიერ-მინისტრის აზრის შეცვლაა შესაძლებელი, აშშ-ში ძალიან მარტივია აზრის არასწორი ფორმირება. ასე რომ, ყველაფერს მუშაობა და სურვილი სჭირდება და ეს ყველაფერი 24 სათიან რეჟიმში უნდა ხდებოდეს. სხვათა შორის, ერთმა უმაღლესმა თანამდებობის პირმა განაცხადა, მეტი რა გავაკეთოთ, ღამის ორ საათამდე ვმუშაობთო. ღამის ორ საათამდე უმაღლესი თანამდებობის ყველა პირი ისედაც მუშაობდა და ამით ტრაბახი არ შეიძლება. ღამის ორ საათამდე კი არა, თუ საჭიროა, ღამეებიც გაუთენებიათ ჩინოვნიკებს, ამიტომ, ნურავინ გვამადლის მუშაობას. მეტიც უნდა იმუშაონ, რომ ქვეყანა განვითარდეს. ეს არის სენსიტიური თემები, როდესაც ვინმე გაკრიტიკებს, მით უმეტეს, სტრატეგიული პარტნიორი, ან რომელიმე პოლიტიკოსი, კი არ უნდა ლანძღო, არამედ უნდა გაკვალო გზა, როგორ მიაწოდო ობიექტური ინფორმაცია და როგორ გადაარწმუნო, ან დაუმტკიცო შენი სიმართლე.

ყველაზე ადვილია კონფრონტაცია, მაგრამ ყველაზე რთულია სიმართლის დამტკიცება. ამიტომაც ცოტა უცნაურად მიმაჩნია, როცა ამბობენ, მერე რა, ახლა მეტი საქმე არ გვაქვს, მათ მოვუსმინოთ, თავის თავს მიხედონო. ასე არ არის, თუ გაჩნდა კითხვა, ე.ი. რაღაც საფუძვლები არსებობს. თუ გაჩნდა კრიტიკული აზრი, თუნდაც ნორმალური გადაწყვეტილების მიმართ, გამოდის, კომუნიკაციაშია პრობლემა.