„საქართველო თავდასხმის ქვეშაა“ - ნატოს საპარლამენტო ასამბლეის გულახდილი პასუხი

„საქართველო თავდასხმის ქვეშაა“ - ნატოს საპარლამენტო ასამბლეის გულახდილი პასუხი

საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარისა და ნატოს საპარლამენტო ასამბლეის პრეზიდენტის ერთობლივ ბრიფინგზე, „პრაიმტაიმის" შეკითხვას მედელინ მუნმა გულახდილი პასუხი გასცა.

ჟურნალისტის კითხვაზე, თუ რამდენად შეიძლება გაიზარდოს რუსეთიდან მომავალი საფრთხე და რამდენად ეფექტურია საქართველოს მიერ გადადგმული ნაბიჯები რუსული პროპაგანდის წინააღმდეგ, ნატოს საპარლამენტო ასამბლეის პრეზიდენტის პასუხი ასეთია:

„მოდით ვიყოთ პირდაპირები. საქართველო თავდასხმის ქვეშაა, ისევე როგორც გაერთიანებული სამეფო. გამოძიება მიმდინარეობს ამერიკის შეერთებულ შტატებშიც. თქვენ ნახეთ, რომ იყო მცდელობა რუსეთის მხრიდან ძირი გამოეთხარა საფრანგეთის არჩევნებისთვის. რუსული საფრთხე რეალურია და ის არსებობს. მთავრობებს ძალიან ბევრი რამის გაკეთება შეუძლიათ, თუმცა მოქალაქეებმაც თავისი ძალისხმევა უნდა გაიღონ. დემოკრატიული სახელმწიფოს მოქალაქე ვერ გაექცევა საკუთარ პასუხისმგებლობას. ძალიან მარტივია ფეისბუქ გვერდების და პოსტების დალაიქება. თუმცა კრიტიკული აზროვნება უნდა ჩართოთ და არა უბრალოდ აგრესია, რომ რაღაცის წინააღმდეგები ხართ. კარგად დააკვირდით, რა კეთდება თქვენს შესაცდენად, რადგან ზოგიერთი ქვეყანა ძალიან ჭკვიანია და ზუსტად იცის, როგორ მოახდინოს მანიპულირება იმაზე, თუ რისი სწამდეთ ადამიანებს,"- განაცხადა მედელინ მუნმა.

ნატოს საპარლამენტო ასამბლეის პრეზიდენტმა თავისი ამ სიტყვით, რუსული პროპაგანდის წინააღმდეგ ბრძოლის პასუხისმგებლობა საქართველოს რიგით მოქალაქეებსაც დააკისრა. მან მოუწოდა ქართველ ხალხს, კარგად გააანალიზონ რუსული პროპაგანდის ფარული გზავნილები და არ მოექცნენ გავლენის ქვეშ.

რუსული საფრთხის წინააღმდეგ მთავრობისა და საზოგადოების ერთობლივი ძალისხმევის აუცილებლობის შესახებ პოზიციას იზიარებს საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარეც:

„ჩვენ ვაძლიერებთ დემოკრატიას და დემოკრატიულ ინსტიტუტებს. საქართველო საკუთარ მომავალს ხედავს ევროპულ და ევროატლანტიკურ სივრცეში. ამ პროცესში ჩვენ გვაქვს ძალიან ხელშესახები და კონკრეტული მიღწევები. ეს არის ნიშანი იმის, რომ საქართველოში ძლიერდება დემოკრატია, საერთოდ ღირებულებები. როგორც გითხარით, მეტი პროგრესის და მიღწევების კვალდაკვალ, რა თქმა უნდა, მეტი ძალისხმევა აქვს ჩვენს მოწინააღმდეგეებს ქვეყნის შიგნით თუ გარეთ, რომ მოხდეს საქართველოს დემოკრატიის დისკრედიტაცია. ეს არის გამოწვევა ჩვენთვის. ჩვენ ვიმყოფებით რთულ რეგიონში, ეს გეოგრაფია არის მოცემულობა და ჩვენი პოლიტიკის დაგეგმვაში ის უნდა გავითვალისწინოთ. მე მჯერა, რომ ხელისუფლება საზოგადოებასთან ერთად დგამს სწორ ნაბიჯებს, რომ ეს არჩევანი არ დადგეს კითხვის ნიშნის ქვეშ",- განაცხადა არჩილ თალაკვაძემ.

თბილისში ნატოს საპარლამენტო ასამბლეის პრეზიდენტი მედელინ მუნი ნატოს საპარლამენტო დელეგაციასთან ერთად ოფიციალური ვიზიტით დღეს ჩამოვიდა. ის ასევე მოინახულებს ადმინისტრაციულ სასაზღვრო ზოლს სოფელ დიდ ხურვალეთში.

trampi ჟურნალისტი ნინო ხაჩიძე სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს:

მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ დასხდნენ სტალინი, ჩერჩილი და რუზველტი და გაინაწილეს მსოფლიო, ზოგან, პირდაპირი მნიშვნელობით, ზოგან - მხოლოდ გავლენით, იმიტომ რომ დაპირისპირებული ბანაკები (ყოველ შემთხვევაში, ასე ხდებოდა ევროპაში ბოლო საუკუნეების განმავლობაში) ცდილობდნენ, უშუალოდ არ მიებჯინათ თავიანთი საზღვრები ერთმანეთისთვის და ქმნიდნენ ე. წ. ბუფერულ ზონებს, ასეთი ბუფერული ზონის როლს ასრულებდა პოსტ-სოციალისტური ქვეყნები, ფაქტობრივად, სამხრეთ კავკასიაც. ეს წესრიგი დაირღვა 1990-ან წლებში და დასავლეთს მიეცა საფუძველი, მჭიდროდ მიახლოებოდა რუსეთის ფედერაციის საზღვრებს. სწორედ ამ მიზეზით გაუჩნდათ პრობლემები მოლდოვა-უკრაინას - ევროპული მიმართულებით (ბელორუსიას დამოკლეს მახვილივით ჰკიდია წლების წინანდელი შეთანხმება ერთობლივი სახელმწიფოს შექმნის შესახებ) და საქართველო-სომხეთ-აზერბაიჯანს - სამხრეთ კავკასიაში (მართალია, თურქეთს ამჟამად რთული ურთიერთობა აქვს ნატოსთან, მაგრამ თურქეთის პოზიცია იქნება თუ არა რუსეთზე ორიენტირებული გრძელვადიანად, არავინ იცის).

ახლო აღმოსავლეთში გავლენისთვის აშშ-ს სჭირდება სამხრეთ კავკასიის და მისი ერთადერთი მოკავშირე და დასავლური ყაიდის ქვეყანა საქართველოს ტერიტორია (განსაკუთრებით, თურქეთ-ნატოს რთული ურთიერთობის გათვალისწინებით და რომც არ იყოს ეს რთული ურთიერთობა, რელიგიური ფაქტორის გამოც), როგორც ერთ-ერთი მიმართულება (ამ კონტექსტში მოიაზრება შავი ზღვის "ნატოს" ზღვად ქცევა და სამხრეთ კავკასიის დერეფნით შუა აზიის დასავლეთთან დაკავშირება). ამ მიზნების მისაღწევად აშშ-სთვის სავსებით საკმარისია ის ტერიტორია, რომელსაც იურიდიულად და ფაქტობრივად ფლობს საქართველო (ანუ სეპარატისტული რეგიონების გარეშე). ეს რეალობა აშკარა იყო 2002 წელსვე, როდესაც აშშ-სა და საქართველოს შორის გაფორმდა სამთავრობათაშორისო შეთანხმება (პარლამენტმა მოახდინა მისი რატიფიცირება და მისი შინაარსი, ვფიქრობ, არ მოეწონება ჩვენის აზოგადოების უმეტეს ნაწილს) და დაიწყო "წრთვნისა და აღჭურვის" პროგრამა, რომლის მიზანიც იყო და დღემდე ასეა ქართული კონტინგენტის კოალიციის სამხედრო მიზნებისთვის გაწრთვნა (მაგრამ ეს სხვა საუბრის თემაა). შესაბამისად, აშკარა იყო რუსეთის ფედერაციისთვისაც, რომელმაც პრობლემის გადაწყვეტა ნაწილობრივ მოახერხა 2008 წელს და გამაგრდა და დაიკავა საქართველოს სტრატეგიული ადგილები აფხაზეთსა და ცხინვალის რეგიონში (რითაც გაიმაგრა ჩრდილო კავკასია) და ქართველი მოსახლეობისგან დაცალა აღნიშნული რეგიონები, თუმცა მისთვის მნიშვნელოვანია საქართველოს მთელი ტერიტორიის დაკავება, იმიტომ რომ საქართველოს პრეცედენტი დადებითად მოქმედებს ანტირუსულ განწყობებზე პოსტ-საბჭოთა სივრცეში, განსაკუთრებით, ჩრდილო კავასიაში, თავისთავად - სამხრეთ კავკასიაზეც.

რასმუსენის პირით შემოთვლილი შემოთავაზება (რაც რფ-ის ხელმძღვანელობამაც გაიგონა, ცხადია, იმას გარდა, რომ ასეთი ვარიანტი ექნებოდათ კიდეც განხილული შესაძლებლობად და, სავარაუდოდ,. მასზე რეაგირების მეთოდებიც დამუშავებული) შესაძლოა, ნიშნავდეს ტერიტორიის განაწილების მცდელობას, მიუხედავად იმისა, რომ სახელმწიფოს ტერიტორია, ფაქტობრივად, უკვე განაწილებულია დასავლეთსა და რუსეთს შორის (ტერიტორიის ნაწილზე დგას რუსული სმხედრო ბაზები, დანარჩენ ნაწილზე კი, შავი ზღვის ჩვენ მიერ კონტროლირებადი მონაკვეთის ჩათვლით, საჭიროებისამებრ, თავისუფლად გადაადგილდებიან ნატოელი სამხედროები და ტექნიკა). იმის გათვალისწინებით, რომ დასავლეთისა და, განსაკუთრებით, აშშ-ს სიტყვიერი დეკლარაცია არის ჩვენი ტერიტორიული მთლიანობის ერთადერთი გარანტი, თუკი ამ შემოთავაზების პარალელურად იქნება ეს დათქმაც, იმ შემთხვევაშიც, თუ მეხუთე მუხლის არგავრცელებას დავთანხმდებით (ან კი რატომ არ უნდა დავთანხმდეთ?!) სეპარატისტულ რეგიონებზე, ჩვენი ტერიტორიული მთლიანობის ბედისწერა არ იცვლება, ოღონც ჩნდება რეალური საშიშროება, რომ რფ-მაც მიიერთოს აფხაზეთი და ცხინვალის რეგიონი (საფუძვლით - უკეთ დაიცავს ნატოს წევრი საქართველოსა და ნატოს ექსპანსიისგან და რუსეთის ხელისფლებას შიდა ბაზრის საკვებად საზრდოსაც გაუჩენს მიწების შემგროვებლის კონტექსტში).

არის სხვა საფრთხეებიც, მაგრამ ორივე, აშშ-ც და რფ-აც საქართველოში მათი გავლენის ქვეშ არსებული ტერიტორიებითაც შეძლებენ თავიანთი ამოცანების გადაჭრას. თანაც - გავითვალისწინოთ, ახლო აღმოსავლეთში შექმნილი ვითარების გამო ოქროს ფასი ედება დასავლეთისთვის მიწის თითოეულ გოჯს, რომელსაც თუნდაც მინიმალური როლის შესრულება შეუძლია ახლო აღმოსავლურ საომარ თეატრში.

შესაბამისად - მხარეები ან შეთანხმდნენ საქართველოს ტერიტორიის განაწილებაზე, ან ეს უბრალოდ ასე გამოვა.

ოღონდ აქ იბადება კითხვა: რის სანაცლოდ? მე არ ვიცი ამ კითხვაზე კონკრეტული პასუხი, მაგრამ ვიცი, რომ ეს მოხდება ჩვენს ტყავზე.
4 წლის უკან
trampi ჟურნალისტი ნინო ხაჩიძე სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს:

მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ დასხდნენ სტალინი, ჩერჩილი და რუზველტი და გაინაწილეს მსოფლიო, ზოგან, პირდაპირი მნიშვნელობით, ზოგან - მხოლოდ გავლენით, იმიტომ რომ დაპირისპირებული ბანაკები (ყოველ შემთხვევაში, ასე ხდებოდა ევროპაში ბოლო საუკუნეების განმავლობაში) ცდილობდნენ, უშუალოდ არ მიებჯინათ თავიანთი საზღვრები ერთმანეთისთვის და ქმნიდნენ ე. წ. ბუფერულ ზონებს, ასეთი ბუფერული ზონის როლს ასრულებდა პოსტ-სოციალისტური ქვეყნები, ფაქტობრივად, სამხრეთ კავკასიაც. ეს წესრიგი დაირღვა 1990-ან წლებში და დასავლეთს მიეცა საფუძველი, მჭიდროდ მიახლოებოდა რუსეთის ფედერაციის საზღვრებს. სწორედ ამ მიზეზით გაუჩნდათ პრობლემები მოლდოვა-უკრაინას - ევროპული მიმართულებით (ბელორუსიას დამოკლეს მახვილივით ჰკიდია წლების წინანდელი შეთანხმება ერთობლივი სახელმწიფოს შექმნის შესახებ) და საქართველო-სომხეთ-აზერბაიჯანს - სამხრეთ კავკასიაში (მართალია, თურქეთს ამჟამად რთული ურთიერთობა აქვს ნატოსთან, მაგრამ თურქეთის პოზიცია იქნება თუ არა რუსეთზე ორიენტირებული გრძელვადიანად, არავინ იცის).

ახლო აღმოსავლეთში გავლენისთვის აშშ-ს სჭირდება სამხრეთ კავკასიის და მისი ერთადერთი მოკავშირე და დასავლური ყაიდის ქვეყანა საქართველოს ტერიტორია (განსაკუთრებით, თურქეთ-ნატოს რთული ურთიერთობის გათვალისწინებით და რომც არ იყოს ეს რთული ურთიერთობა, რელიგიური ფაქტორის გამოც), როგორც ერთ-ერთი მიმართულება (ამ კონტექსტში მოიაზრება შავი ზღვის "ნატოს" ზღვად ქცევა და სამხრეთ კავკასიის დერეფნით შუა აზიის დასავლეთთან დაკავშირება). ამ მიზნების მისაღწევად აშშ-სთვის სავსებით საკმარისია ის ტერიტორია, რომელსაც იურიდიულად და ფაქტობრივად ფლობს საქართველო (ანუ სეპარატისტული რეგიონების გარეშე). ეს რეალობა აშკარა იყო 2002 წელსვე, როდესაც აშშ-სა და საქართველოს შორის გაფორმდა სამთავრობათაშორისო შეთანხმება (პარლამენტმა მოახდინა მისი რატიფიცირება და მისი შინაარსი, ვფიქრობ, არ მოეწონება ჩვენის აზოგადოების უმეტეს ნაწილს) და დაიწყო "წრთვნისა და აღჭურვის" პროგრამა, რომლის მიზანიც იყო და დღემდე ასეა ქართული კონტინგენტის კოალიციის სამხედრო მიზნებისთვის გაწრთვნა (მაგრამ ეს სხვა საუბრის თემაა). შესაბამისად, აშკარა იყო რუსეთის ფედერაციისთვისაც, რომელმაც პრობლემის გადაწყვეტა ნაწილობრივ მოახერხა 2008 წელს და გამაგრდა და დაიკავა საქართველოს სტრატეგიული ადგილები აფხაზეთსა და ცხინვალის რეგიონში (რითაც გაიმაგრა ჩრდილო კავკასია) და ქართველი მოსახლეობისგან დაცალა აღნიშნული რეგიონები, თუმცა მისთვის მნიშვნელოვანია საქართველოს მთელი ტერიტორიის დაკავება, იმიტომ რომ საქართველოს პრეცედენტი დადებითად მოქმედებს ანტირუსულ განწყობებზე პოსტ-საბჭოთა სივრცეში, განსაკუთრებით, ჩრდილო კავასიაში, თავისთავად - სამხრეთ კავკასიაზეც.

რასმუსენის პირით შემოთვლილი შემოთავაზება (რაც რფ-ის ხელმძღვანელობამაც გაიგონა, ცხადია, იმას გარდა, რომ ასეთი ვარიანტი ექნებოდათ კიდეც განხილული შესაძლებლობად და, სავარაუდოდ,. მასზე რეაგირების მეთოდებიც დამუშავებული) შესაძლოა, ნიშნავდეს ტერიტორიის განაწილების მცდელობას, მიუხედავად იმისა, რომ სახელმწიფოს ტერიტორია, ფაქტობრივად, უკვე განაწილებულია დასავლეთსა და რუსეთს შორის (ტერიტორიის ნაწილზე დგას რუსული სმხედრო ბაზები, დანარჩენ ნაწილზე კი, შავი ზღვის ჩვენ მიერ კონტროლირებადი მონაკვეთის ჩათვლით, საჭიროებისამებრ, თავისუფლად გადაადგილდებიან ნატოელი სამხედროები და ტექნიკა). იმის გათვალისწინებით, რომ დასავლეთისა და, განსაკუთრებით, აშშ-ს სიტყვიერი დეკლარაცია არის ჩვენი ტერიტორიული მთლიანობის ერთადერთი გარანტი, თუკი ამ შემოთავაზების პარალელურად იქნება ეს დათქმაც, იმ შემთხვევაშიც, თუ მეხუთე მუხლის არგავრცელებას დავთანხმდებით (ან კი რატომ არ უნდა დავთანხმდეთ?!) სეპარატისტულ რეგიონებზე, ჩვენი ტერიტორიული მთლიანობის ბედისწერა არ იცვლება, ოღონც ჩნდება რეალური საშიშროება, რომ რფ-მაც მიიერთოს აფხაზეთი და ცხინვალის რეგიონი (საფუძვლით - უკეთ დაიცავს ნატოს წევრი საქართველოსა და ნატოს ექსპანსიისგან და რუსეთის ხელისფლებას შიდა ბაზრის საკვებად საზრდოსაც გაუჩენს მიწების შემგროვებლის კონტექსტში).

არის სხვა საფრთხეებიც, მაგრამ ორივე, აშშ-ც და რფ-აც საქართველოში მათი გავლენის ქვეშ არსებული ტერიტორიებითაც შეძლებენ თავიანთი ამოცანების გადაჭრას. თანაც - გავითვალისწინოთ, ახლო აღმოსავლეთში შექმნილი ვითარების გამო ოქროს ფასი ედება დასავლეთისთვის მიწის თითოეულ გოჯს, რომელსაც თუნდაც მინიმალური როლის შესრულება შეუძლია ახლო აღმოსავლურ საომარ თეატრში.

შესაბამისად - მხარეები ან შეთანხმდნენ საქართველოს ტერიტორიის განაწილებაზე, ან ეს უბრალოდ ასე გამოვა.

ოღონდ აქ იბადება კითხვა: რის სანაცლოდ? მე არ ვიცი ამ კითხვაზე კონკრეტული პასუხი, მაგრამ ვიცი, რომ ეს მოხდება ჩვენს ტყავზე.
4 წლის უკან