ოპოზიციურ სივრცეში ბიძინა ივანიშვილის გამოჩენას ხელისუფლებასა და ოპოზიციაში მკვეთრი მოძრაობები მოჰყვა. ნაციონალები საარჩევნო თადარიგს იჭერენ, ოპოზიციაში კი გადაჯგუფება-გადმოჯგუფება ჯერაც არ დასრულებულა, რასაც თან სდევს ხელისუფლების, უმეტესად კი, ერთმანეთის კრიტიკა. რჩება შთაბეჭდილება, რომ პროცესი, რომელიც ერთი შეხედვით, თითქოს, დაიძრა ადგილიდან შესაძლოა, საფრთხის ქვეშ აღმოჩნდეს. presage.tv ესაუბრა „დემოკრატიული მოძრაობა – ერთიანი საქართველოს“ ლიდერს ნინო ბურჯანაძეს, რომელმაც ბიძინა ივანიშვილის გარშემო გაერთიანებული პოლიტიკური ძალები საკმაოდ მწვავედ გააკრიტიკა. 

ნაციონალურ არხებზე გაშუქებული ახალი ამბების მიხედვით ნაციონალური მოძრაობა აქტიური წინასაარჩევნო კამპანიის ფაზაში იმყოფება, როგორ ფიქრობთ, მიხეილ სააკაშვილი არჩევნების თარიღს გაზაფხულისთვის ხომ არ გადმოწევს?

- ეს არ არის ხელისუფლება, რომელიც ადეკვატურად დგამს ნაბიჯებს, რომლის პროგნოზირებაც შეიძლება, ან რომლის გადაწყვეტილებებიდან და ქმედებებიდან შესაძლოა, ადამიანმა ლოგიკური დასკვნები გამოიტანოს, ამიტომ თქმა იმისა, როდის რატომ აკეთებს ხელისუფლება, ძალიან რთულია. აბსოლუტურად ვეთანხმები შეფასებას, რომ ნამდვილად კარგა ხანია, ნაციონალურ მოძრაობას და პირადად მიხეილ სააკაშვილს დაწყებული აქვს წინასაარჩევნო კამპანია.

ვიცნობ რა კარგად სააკაშვილსაც და მისი მოქმედების მეთოდებსაც, ძალიან ნათლად ვხედავ იმას, რომ სააკაშვილი ნამდვილად არსად წასვლას არ აპირებს და ნამდვილად არ დარბის სოფელ-სოფელ და ქუჩა-ქუჩა იმიტომ, რომ ვინმეს მერე ხელისუფლება გადაულოცოს და თვითონ პენსიაზე გავიდეს. გადმოიტანს თუ არა არჩევნებს, ვერ გეტყვით, იმიტომ რომ ეს შეიძლება იყოს დამოკიდებილი იმაზე, როგორი შეიძლება იყოს ოპოზიცია. ჯერჯერობით, სააკაშვილს არაფერში არ სჭირდება არჩევნების გადმოტანა და პროცესების დაჩქარება. ის ხედავს, რომ რელურად ოპოზიციაში არ არის აქტიურობა, რეალურად ოპოზიციური პროცესები მიძინებულია. ნაციონალები თავის საქმეს აკეთებენ, მუშაობენ ყველა ხმასა და ადამიანზე, ყველა ქუჩასა და სახლზე. პარალელურად, იღებენ აბსოლუტურად დრაკონულ კანონებს, რომელიც ელემენტარულ შანსსაც აღარ უტოვებს არც ერთ პოლიტიკურ გაერთიანებას, რომ მინიმალურად კონკურენტულ გარემოში იბრძოლოს არჩევნების დროს. ეს ეხება  პოლიტიკური პარტიების ფინანსურ შეზღუდვებს, აგიტაცია-პროპაგანდის ჩატარების შეზღუდვას, მედიასაშუალებებს და ა.შ. რეალურად, ამ წუთში, სააკაშვილი იყენებს იმ დროს, რომელსაც მას ოპოზიცია აძლევს, იმისათვის, რომ კიდევ უფრო გაიმყაროს არჩევნებამდე საკუთარი მდგომარეობა.

იმის მაგივრად, რომ ოპოზიციამ იბრძოლოს საარჩევნო გარემოს, მინიმალურად მაინც, ცივილიზებულ მდგომარეობაში ჩაყენებისათვის, იბრძოდეს იმისათვის, რომ არჩევნებამდე მოიგოს არჩევნები, ამას დღეს ისინი კი არ აკეთებენ, არამედ სააკაშვილი იბრძვის, რომ უზრუნველყოს არჩევნებამდე საკუთარი გამარჯვება.

არჩევნებამდე დრო ოპოზიციასაც სჭირდება, თუ თვლით, რომ  არაფერს არ აკეთებენ, მათ უმოქმედობას რითი ხსნით?

- ეს უნდა ჰკითხოთ იმ ოპოზიციურ პარტიებს, რომლებიც სამი წლის განმავლობაში გვარწმუნებდნენ, რომ გააუმჯობესებდნენ საარჩევნო გარემოს და ამის გარანტიას გვაძლევდნენ. ხან ობამას იშველიებდნენ, ხან საერთაშორისო ორგანიზაციებს, რეალურად კი მივიღეთ გაუარესებული საარჩევნო გარემო, ისეთი როგორიც არასოდეს არ ყოფილა აქამდე საქართველოში. უნდა ჰკითხოთ იმ ადამიანებს, რომლებიც გვარწმუნებენ, რომ არჩევნებში მოუგებენ ხელისუფლებას. ეს მათი ასახსნელია.

რომელ პოლიტიკურ ძალებს გულისხმობთ?

- ყველას, ვინც ხან „რვიანის“ ხან  ექვსიანის, ხან „ორიანის“ და „ხუთიანის“ ფარგლებში გვპირდებოდა, რომ  საარჩევნო გარემო გაუმჯობესდებოდა და დღესაც ლაპარაკობს იმაზე, რომ სააკაშვილის ხელისუფლებას არჩევნებში შეცვლის და ასეთ საარჩევნო პირობებში მოუგებს მიხეილ სააკაშვილს.

ბიძინა ივანიშვილსა და მის ირგვლივ გაერთიანებულ პარტიებზე ლაპარაკობთ?

- ვგულისხმობ ბიძინა ივანიშვილის გარემოცვას, იმიტომ, რომ ალბათ, ბიძინას მოუწევს გარკვეული კორექტირების შეტანა თავის ხედვებში, როდესაც ის რეალურად დაინახავს იმ სურათს, რაც არსებობს ადგილებზე. ჯერ, ბატონი ბიძინა ამ სურათს რეალურად არ შეხებია. მას არ აქვს თავისი პოლიტიკური პარტია. ის ახლა ქმნის მას და, როდესაც  რეალურ წინააღმდეგობას წააწყდება, როდესაც დაინახავს, როგორ ატერორებს ხელისუფლება ადგილებზე მის წინააღმდეგ განწყობილ ადამიანებს ადგილებზე, შესაძლოა, მისი ხედვები შეიცვალოს.

ის, რაც საჩხერეში მოხდა, ძალიან უსიამოვნო, მაგრამ ერთი მცირე ფრაგმანტია, ასეთი ფრაგმენტები ძალიან ბევრი ელოდება ბიძინა ივანიშვილს და მის პარტიას, თუ ისინი რეალურად შეებრძოლებიან ხელისუფლებას. ჩვენი პარტია სამი წლის წინ შეიქმნა და ორი თვის თავზე ხელისუფლებამ პირდაპირ პროვოკაცია მოგვიწყო თითქოს და იარაღის შესყიდვასთან დაკავშირებით. უამრავი ადამიანი აბსოლუტურად უსამართლოდ ციხეში ჩაყარა. ამასთანავე შავი პიარის ოკეანეა ჩვენს წინააღმდეგ აგორებული, რომელსაც ბოლო არ უჩანს. როდესაც ამ ყველაფერს პირისპირ შეეჩეხები, მერე ბევრ რამეს სხვაგვარად ხედავ.

ივანიშვილს თანაუგრძნობთ იმის გამო, რომ მის ირგვლივ გაერთიანებული პარტიები სათანადოდ არ იბრძვიან?

- საერთოდ არ იბრძვიან, აბა დამანახეთ ბრძოლა სად არის.

რომელ პოლიტიკურ ძალაზეა ლაპარაკი, იქ არიან რესპუბლიკელებიც, ხალხის პარტიაც და სხვებიც.

- ამჯერად ნუ დავაკონკრეტებთ, გვახსოვს ალბათ, შექმნილი იყო პოლიტიკური „რვიანი“ თუ „ექვსიანი“, რომელიც გვპირდებოდა საარჩევნო გარემოს გაუმჯობესებას ყოველგვარი ქუჩის აქციებისა და პროტესტის გარეშე, მხოლოდ მოლაპარაკების მაგიდასთან.  ბრძოლის მეთოდად მათ აირჩიეს მოლაპარაკების მაგიდა, მაგრამ ყველა ეტაპი ამ მოლაპარაკების მაგიდასათან, უბრალოდ, დაუთმეს ხელისუფლებას. რამდენიმე წუთის წინ ვესაუბრებოდი ერთ-ერთ ექსპერტს, აბსოლუტურად დამოუკიდებელ ადამიანს, რომელსაც რჩევა ვკითხე საარჩევნო კოდექსთან დაკავშირებით. რეალობა არის ის, რომ საარჩევნო გარემო გაცილებით გაუარესებულია, ვიდრე იყო რამდენიმე თვის წინ. მე ვიცი ეს იმ ადამიანებისგანაც, რომლებიც საკომიტეტო მოსმენებს ესწრებოდნენ. იგივე იურიდიული კომიტეტის სხდომებზე არც ერთ ოპოზიციურ პარტიას რეალურად არ უბრძოლია საკუთარი პოზიციების დასაცავად. ისევე, როგორც თავის დროზე ოპოზიციამ 50%-იან ბარიერზე თქვა უარი, რითაც ხელისუფლებას საგრძნობლად გაუმარტივა ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებში მოგება. ასევე პრაქტიკულად თავიანთი პასიურობით ძირითადმა ოპოზიციურმა პარტიებმა ხელისუფლებას გაუხსნეს გზა, რომ მიეღო აბოსლუტურად დრაკონული კანონები, რომელიც დემოკრატიულობის არანაირ ჩარჩოებში არ ჯდება.

დავუშვათ, ებძოლათ და ხელისუფლებისათვის გამოეგლიჯათ ის 50%-იანი ბარიერი, რომელზეც ახლა ვლაპარაკობთ, რა მოხდებოდა ასეთ შემთხვევაში. მოხაზეთ სცენარი რომლის მიხედვითაც განვითარდებოდა მოვლენები, რომ საზოგადოებამ ნათლად დაინახოს, რა დავკარგეთ...

- იცით რაშია საქმე, რადიკალურად ვითარება იმიტომ არ შეიცვლებოდა, რომ ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნები, თუ იმ პერიოდზე ვლაპარაკობთ, რეალურად, პოლიტიკურ გავლენას არ ცვლის. კარგად მოგეხსენებათ, რომ არა მხოლოდ საქართველოში, არამედ მთელ მსოფლიოში, ადგილობრივი არჩევნები არ არის პოლიტიკური არჩევნები. ეს სხვა ტიპის არჩევნებია და რომ არ დაეთმო 50% ოპოზიციას,  კიდევ ჰქონდა შანსი, რომ გაერთიანებულიყო, ჰყოლოდა ერთიანი ოპოზიციური კანდიდატი და ისე გვებრძოლა. იმის მიუხედავად, რომ ჩვენ არ ვიღებდით არჩევნებში მონაწილეობას. უფრო მეტიც, მე გამოვედი არჩევნებამდე და ვთქვი, რომ ჩვენი პარტიის ნებისმიერ წევრს ვაძლევ აბსოუტურად თავისუფალ მანდატს, რომ მიიღონ მონაწილეობა არჩევნებში და ვისაც უნდა, იმას მისცენ ხმა. თუმცა, თავიდანვე კაპიტულაციამ გამოიწვია ის, რომ ხელისუფლებას გაუმყარდა მოგების შესაძლებლობა.

თუმცა, ფაქტია ისიც, რომ საქართველოში არც ქუჩის აქციებია შედეგის მომტანი და ამისი მაგალითები 2007 წლიდან მოყოლებული სახეზე გვაქვს..

- არ გეთანხმებით. 2007 წლიდან მოყოლებული ჩვენ ყველანი დავრწმუნდით იმაში, რომ სწორედ ქუჩის აქციებია ყველაზე შედეგიანი.

ერთ-ერთი ბოლო აქცია, რომელიც ხელისუფლებამ დაარბია, თქვენი აქცია იყო და რა კუთხით იყო ეს შედეგიანი?

- 2007 წლის აქციას მოჰყვა ხელისუფლების უმაღლესი პირის გადადგომა. 2007 წლის 7 ნოემბერს მოჰყვა უზარმაზარი რეზონანსი მსოფლიო თანამეგობრობაში და პირველად მაშინ გაიგო მსოფლიომ,  რომ ქვეყანაში მთლად კარგად არ არის საქმე დემოკრატიის თვალსაზრისით და ის ხელისუფლება, რომელსაც საოცრად კარგი იმიჯი ჰქონდა მსოფლიოში, უშვებს ძალიან სერიოზულ შეცდომებს. რომ არა ოპოზიციის ლიდერების ზოგის ნებით და ზოგის უნებლიედ დაშვებული შედომები და, მოდით პირდაპირ ვთქვათ, ცალკეული ოპოზიციონერების პირდაპირი გარიგება ხელისუფლებასთან, გარწმუნებთ, რომ 2007 წელი და 2008 წლის არჩევნებიც სრულიად სხვაგვარად დასრულდებოდა. სამწუხაროდ ბევრმა ოპოზიციურმა პარტიამ არ დაიცვა ხმები ადგილებზე. დღეს მითხრეს, რომ ერთ-ერთი მათგანი, რომელმაც მაშინ ადგილზე ხმები არ დაიცვა, თურმე სხვისკენ იშვერს ხელს.

რა მეთოდი უნდა გამოეყენებინათ, როგორ უნდა დაეცვათ ხმები?

- რას ქვია, როგორ უნდა დაეცვათ, ოპოზიციური პარტიების ნახევარი ნაციონალურ მოძრაობას მიეყიდა.

თუ ამბობთ, რომ ღალატს ჰქონდა ადგილი, საზოგადოებას უფლება აქვს, ახლა მაინც გაიგოს, რომელი ოპოზიციური პარტიები მიეყიდნენ ხელისუფლებას, კონკრეტულად ვისზეა ლაპარაკი?

- მე რატომ უნდა დავასახელო, აგერ ოპოზიცია, რომელიც სხვისკენ იშვერს ხელს, იმან დაასახელოს. მსგავსი რამ მოხდა 2009 წელსაც, როდესაც ადამიანების პროტესტი არ იქნა ბოლომდე მიყვანილი და საზოგადოება იმედგაცრუებული დარჩა. თუნდაც 2011 წელი, როდესაც პირიქით მოხდა და 2007 და 2009 წლებისგან განსხვავებით ლიდერებმა დაანახეს მთელ მსოფლიოს, რომ ისინი მზად იყვნენ ბოლომდე ბრძოლისათვის, მაგრამ საზოგადოება არ აღმოჩნდა მზად. ამის მიუხედავად, 26 მაისის აქციებს ჰქონდა უზარმაზარი მნიშვნელობა, ქვეყანაში არ მოკვდა პოლიტიკური პროცესი და შენარჩუნდა იმისი შანსი, რომ ბრძოლა გაგრძელდეს ქვეყნის გადარჩენისათვის. იცით რა ხდება? ადამიანები მაინც სულსწრაფები ვართ, გვინდა უცებ მივაღწიოთ იმ მიზანს. მით უმეტეს, როდესაც ეს მიზანი დაკავშირებიულია ქვეყნის გადარჩენასთან, უამრავი უდანაშაულო ადამიანის ციხიდან გათავისუფლებასთან, სოციალურ და ეკონომიკურ პრობლემებთან. მაგრამ მსოფლიო ისტორიაც გვაჩვენებს, რომ  დიქტატორულ რეჟიმს ერთი, ორი ან სამი გამოსვლით ვერ მოუგებ. ამისათვის პერმანენტული ბრძოლაა საჭირო. მით უმეტეს, რომ ჩვენ არ ვიყენებთ იმ მეთოდებს, რასაც სააკაშვილი გამოიყენებდა იმ შემთხვევაში ჩვენს ადგილას რომ იყოს. გახსოვთ ალბათ, მისი ფრთიანი ფრაზა, როდესაც აგვისტოს ომის შემდეგ თქვა, ოპოზიციაში რომ ვიყო, სამ თვეში ამ ხელისუფლებას გადმოვაგდებდიო. იმიტომ, რომ სააკაშვილი გააკეთებდა იმას, რაც მოდელირებულ ქრონიკაში აჩვენა. რუსეთსაც შეეკვრებოდა, ტანკებსაც შემოიყვანდა, იარაღსაც გამოიყენებდა. ამიტომ ყველა მეთოდის კომბინირებაა საჭირო. იგივე მოლაპარაკება ოღონდ ძალიან მკაცრი, რომელსაც ზურგს უმაგრებს მოსახლეობის პროტესტის ძალზე სერიოზული ძალა, უცხოეთთან სერიოზული კონსულტაციები. ისეთი კი არა, ნახევრად რომ ეუბნები თან დემოკრატიულია და თან არ არისო, რასაც ჩვენი უცხოელი მეგობრები ვერ იგებენ. თანმიმდევრული, მკაცრი ბრძოლაა საჭირო, რომ ეს ხელისუფლება უმტკივნეულოდ მოვიშოროთ.

ბოლო რამდენიმე დღეა, მედიაში  წამყვან თემად იქცა ის ბრალდებები, რასაც ირაკლი ალასანიას უყენებთ. როგორ გაუხანგრძლივა ალასანიამ სააკაშვილს ხელისუფლებაში ყოფნა?

- ფაქტის კონსტატირებას ვახდენ და არავის არაფერს ვაბრალებ, ეს არ არის ჩემი სტილი, ვამბობ, მხოლოდ იმას, რაც დანამდვილებით ვიცი და დასაბუთებულია კონკრეტული ფაქტებითა და მოქმედებებით. მე ხომ არ ვმარჩიელობ, მომყავს კონკრეტული ფაქტები, რომელიც აჩვენებს იმას, რომ სააკაშვილს გაუხანგრძლივდა ხელისუფლება კონკრეტული ოპოზიციური პარტიის და მისი ლიდერის მოქმედებების შედეგად.

ამ ფაქტებზე, რასაც თქვენ ასახელებთ, საარჩევნო გარემოსა და 50%-იან ბარიერზე უკვე ვისაუბრეთ, მაგრამ რამდენადაც მახსოვს, იმ პერიოდში ალასანია მარტო არ იბრძოდა, მის გვერდით იყვნენ ახალი მემარჯვენეები, რესპუბლიკელები, კიდევ სხვა პარტიები,

მთელი ოპოზიციის ნაცვლად გადაწყვეტილებებს ალასანია იღებდა? თუ ასეა, ესეც უნდა ვიცოდეთ...

- ახლა, ამ შემთხვევაში ასეთ დეტალებში ჩასვლა არ მაინტერესებს. ჩვენს საზოგადოებას ნამდვილად აქვს იმხელა ინტელექტუალური შესაძლებლობა, რომ ფაქტებიდან გამომდინარე, დასკვნები გამოიტანოს. ეს იყო ხელისუფლებასთან უაზრო მოლაპარაკებებზე წასვლა, დათანხმება ადგილობრივ არჩევნებზე, როდესაც ქუჩაში 100 ათასი კაცი იდგა და პრეზიდენტის გადადგომას მოითხოვდა. მაშინ შეიძლებოდა მინიმუმ საპარლამენტო არჩევნები მაინც გამოგვეგლიჯა ხელისუფლებისათვის. იგივე მილოცვა გაყალბებულ არჩევნებზე, რამაც სააკაშვილის ხელისუფლებას არადემოკრატიულობის ნიღაბი ჩამოგლიჯა და სამი თვის შემდეგ გამოცხადება, რომ არჩევნები გაყალბებული იყო. ბოლო წერტილებია, როდესაც ჩვენ უკიდურესად გაუარესებული საარჩევნო გარემო მივიღეთ. ამის მიუხედავად, კაციშვილი ხმას არ იღებს.

შემიძლია ძალიან მარტივი მაგალითი მოგიყვანოთ და სულაც არ არის ამაზე ლაპარაკი უხერხული. შეუძლებელია პარტია არჩევნებში მონაწილეობას იღებდეს გარკვეული ფინანსური რესურსების გარეშე. კანონით, რომელიც ხელისუფლებამ მიიღო, არჩევნების მიმდინარეობის პერიოდში ყოველ სამ კვირაში ერთხელ უნდა მიაწოდო შესაბამის ორგანოებს ინფორმაცია პარტიის ფინანსური დანახარჯების შესახებ, რაც აბსოლუტურად წარმოუდგენელია. გამოდის ნახევარი პარტია მობილიზებული უნდა იყოს იმაზე, სადმე ერთი თეთრი არ შეეშალოს, წინააღმდეგ შემთხვევაში, მას ჩამოართმევენ არჩევნებში მონაწილეობის უფლებას. მის წევრებს შეიძლება ქონება დაუყადაღონ და ა.შ. ეს ხომ არც ერთ ქვეყანაში არ ხდება.

იგივე კონტროლის პალატა, რომელიც ვალდებულია სახელმწიფო უწყებებს ამოწმებდეს და არა პოლიტიკური პარტიების ხარჯებს. ამაზე ჩვენ ვაკეთებთ განცხადებებს - „დემოკრატიული მოძრაობა“ და „სახალხო კრება“, რომლებიც არ ვართ მაინც და მაინც არჩევნების თავგადაკლული მომხრეები. ვინც სულ არჩევნებზე ლაპარაკობენ, ისინი რეალურად ხმას არ იღებენ.

გადახედეთ ევროპულ სახელმწიფოებს, მილიონზე მეტი კაცი გამოვიდა ესპანეთში  და აიძულეს ხელისუფლება, რომ კონსტიტუციური ცვლილება შეეცვალათ. საპენსიო რეფორმის გამო უამრავი ხალხი გამოვიდა საფრანგეთში და ხელისუფლება აიძულა, გარკვეული კორექტირება მაინც მიეღო.

შეგვიძლია აქვე  საქართველოს მაგალითიც მოვიყვანოთ, სადაც ქუჩაში გამოსვლას მოჰყვება ხალხის დარბევა, შიშის სინდრომის უკიდურესი გაძლიერება და ნიჰილიზმი. 2011 წლის გაზაფხულის დარბევის შემდეგ იყო ნოემბერი, როდესაც  შალვა ნათელაშვილი აპირებდა სააკაშვილისთვის ასე ვთქვათ, „ჭკუა ესწავლებინა“, მაგრამ ხალხი აღარ გამოსულა. ახლაც მოუწოდა ნათელაშვილმა ხალხს და ძალიან მალე გეგმავს სააკაშვილის დამხობას, ასე, რომ უახლოეს მომავალში კიდევ გვექნება საშუალება, ვნახოთ რა სურს ქართულ საზოგადოებას...

- აქ მარტო შიშიც არ არის, ადამიანებმა უფრო ნათლად უნდა იცოდნენ რისთვის გამოდიან და იმაშიც გეთანხმებით, რომ გარკვეული ნიჰილიზმია. იგივე 21 მაისთან დაკავშირებით ოპოზიციურმა პარტიებმა ყველაფერი გააკეთეს ამისათვის. ოპოზიციური პარტიები არა თუ არ ჩამოუვარდებოდნენ ხელისუფლებას „სახალხო კრების“ კრიტიკაში, არამედ ასწრებდნენ კიდეც. მაშინ, როდესაც ტელეკომპანია „მაესტროსა“ და „კავკასიაშიც“ საკმაოდ შეზღუდული იყო ჩვენი გამოსვლები, ვერ შევძელით ხალხისთვის მიგვეწვდინა ხმა და აგვეხსნა, 21 მაისის მნიშვნელობა და რისთვის იყო საჭირო ქუჩაში გამოსვლა. არ ვიცი, გახსოვთ თუ არა 25 მაისს ჩემი საკმაოდ ემოციური გამოსვლა „მაესტროზე“, როდესაც ხალხს მოვუწოდე, რომ გამოსულიყვნენ. 5 ათასი კაცი მაინც, რომ ამდგარიყო მაშინ სავარძლებიდან, რომელშიც ისხდნენ და ტელევიზორს უყურებდნენ, მაშინ ეს დარბევა არ იქნებოდა. მერწმუნეთ 50-ათასკაციან აქციას ხელისუფლება ვერ დაარბევს. ვერ დაარბია იპოდრომის აქცია, ვერ დაარბია 2009 წელს რამდენიმე აქცია.

თუმცა, არც იმ 100 ათასიან აქციას არ მოუტანია შედეგი და ხალხი იმედგაცრუებული დარჩა...

- იმიტომ, რომ ლიდერებმა არ იბრძოლეს და ხალხს უთხრეს სახლებში წადითო. ჩვენ გავიარეთ ის ეტაპი, როდესაც საზოგადოება მზად იყო ცვლილებებისთვის და ლიდერები არ აღმოჩნდნენ მზად, და ისიც, როდესაც ლიდერები მზად იყვნენ და საზოგადოება არ აღმოჩნდა მზად. ამიტომ, საჭიროა შევკრათ ეს ორი კომპონენტი. გავერთიანდეთ ის ლიდერები, რომლებიც ბოლომდე ბრძოლისთვის არიან მზად და ხალხი, რომელსაც რეალურად უნდა ცვლილებები. ძალიან ბევრი ექსპერტი ამბობს, რომ ხელისუფლება ქუჩაში ძლიერია, რა არჩევნებში არ არის ძლიერი? ამიტომ ვამბობ, რომ უნდა გავეთიანდეთ და ამ ყველა კომპონენტს თავი მოვუყაროთ.

მაშინ ისიც გავიხსენოთ რა ხდება ყოველი არჩევნების წინ, ერთ მხარეს არის ხელისუფლება, რომელიც ყველაფერს აკეთებს ძალაუფლების შესანარჩუნებლად - მეორე მხარეს ოპოზიცია, რომელიც ან ერთმანეთს ლანძღავს და ებრძვის, ან ხელისუფლებასთან დარბის და ვაჭრობს უფრო სარფიანი გარიგების დასადებად. როდესაც მუდმივად ასეთი სურათი გვაქვს, ალბათ  ერთიანობაზე ლაპარაკიც ფუჭია, ან ხალხმა როგორ უნდა გაიგოს ვისი ირწმუნოს, როდესაც თითქმის ყველა ოპოზიციური პარტია ერთმანეთს მოღალატეობაში ადანაშაულებს, საბოლოოდ კი ამით მოგებული ხელისუფლება რჩება...

- საზოგადოებამ უნდა შეძლოს იმის გარჩევა, ვინ არის რეალური ოპოზიცია, ვინ იბრძვის ხელისუფლების შეცვლისთვის და ქვეყნის გადარჩენისთვის და ვინ პარლამენტში 5 -10 ან 15 კაცის შეყვანისთვის.

ცოტა რთული ხომ არ იქნება საზოგადოებისთვის ამისი გარჩევა, როცა ყველა ერთმანეთისკენ იშვერს ხელს?

- ძალიან მარტივია, ცოტა თავს ძალა უნდა დაატანოს და ტვინს, რომელიც ჩვენს საზოგადოებას ნამდვილად აქვს. ჩვენ არ გვყავს უინტელექტო საზოგადოება. მართალია ხელისუფლება ყველაფერს აკეთებს იმისათვის, რომ ადამიანებს ტვინი გამოურეცხოს, გამოატვინოს ახალგაზრდები იმ ფილმებითა და გადაცემებით, რეკლამებითა და ტყუილებით, რითაც ახალგაზრდობას ასაზრდოებს. იმ პროგრამებით, რომელიც ხელისუფლებამ შეიმუშავა, იქამდე მიიყვანა საქმე, რომ თბილისის ქუჩებში დადიან ახალგაზრდები, რომლებიც ამბობენ, რომ თურმე თბილისი კობა ხაბაზის დაარსებულია, ან თბილისელი არ ვარ და არ ვიცი, ვინ დააარსაო. ამის მიუხედავად, მაინც არ არის უინტელექტო ქართველი ერი, არ აქვს წერა-კითხვისა და განათლების პრობლემა. უბრალოდ, საზოგადოებამ უნდა მოისურვოს, რეალობას შეხედოს თვალებში.

ეს აუცილებელია, იმიტომ, რომ ნახეთ რას ამბობენ ადამიანები, რომ თურმე ამერიკაში დაიბარეს მიშა სადაც მას ეტყვიან, რომ უნდა წავიდეს. დიდ პატივს ვცემ ობამას, მაგრამ არ მინდა ამერიკამ, რუსეთმა, ან საფრანგეთმა გადაწყვიტიოს ვინ უნდა იყოს საქართველოს პრეზიდენტი. რა მნიშვნელობა აქვს, მოსკოვში დაგიბარებენ და იქ გეტყვიან უნდა წახვიდეო თუ ამერიკაში ან აფრიკაში? საქართველოს ბედი უნდა წყდებოდეს საქართველოში.

როდესაც ადამიანებში არის ეს მენტალიტეტი, რომ ობამამ დაიბარა მიშა და არიქა, გვეშველება, სხვას დაგვინიშნავსო, მხოლოდ ერთი რამის თქმა შეიძლება, რა დაგვემართა, რა მონური ფსიქოლოგია შევიძინეთ. შტატის გუბერნატორს არ ნიშნავს ასე ობამა და ქართველებს რა დაგვემართა, რომ გვგონია, ვიღაცამ პრეზიდენტი ან უნდა დაგვინიშნოს, ან გადაგვიყენოს.

სხვათა შორის, რუსეთისგან უფრო იგრძნობა მსგავსი სურვილების აფიშირება...

- მართლა? მე არ შემიმჩნევია...

რას ნიშნავდა პუტინის ის განცხადება, როდესაც ამბობს, რომ შესაძლებელია მოლაპარაკებები ქართულ საზოგადოებასა და ოპოზიციის ზოგიერთ ლიდერთან?

- რაც თქვა, იმას ნიშნავდა.

ანუ არ აღიარებს საქართველოს ხელისუფლებას და ქვეყნისთვის უმნიშვნელოვანეს საკითხებზე დაელაპარაკება ოპოზიციის იმ ლიდერებს, ვისაც ამისი სურვილი აქვს, ამას ცოტა სხვა დატვირთვა შეიძლება ჰქონდეს...

- უკაცრავად, ნახეთ რა თქვა კაცმა, მან თქვა, რომ მე მზად ვარ დაველაპარაკო მათ, ვისაც ჩემთან ლაპარაკი უნდაო, ვისაც არ უნდა ლაპარაკი, მათ ვერ დაველაპარაკებიო, რაც აბსოლუტურად ლოგიკურია. რუსეთი არის ჩვენი უახლოესი მეზობელი და პუტინი არის კაცი, რომელიც აუცილებლად გახდება რუსეთის პრეზიდენტი, რამდენიც არ უნდა იხტუნოს სააკაშვილმა და თანაც, ძალიან დიდი ხნით, რომელზეც დამოკიდებული იქნება საქართველოს კი არა, მთელი მსოფლიოს ბედი მნიშვნელოვანწილად. კაცი გამოვიდა და თქვა, რომ უნდა საქართველოსთან ნორმალური ურთიერთობა და არ უნდა, ქვეყანა იყოს რომელიმე სარაკეტო-საზენიტო დანადგარის სამიზნე, რომ სურვილი აქვს, დაელაპარაკოს ქართული საზოგადოების იმ ნაწილს, რომელსაც მასთან ლაპარაკის სურვილი აქვს. რა არის ამაში ცუდი, ეს მხოლოდ მისასალმებელია და დარწმუნებული ვარ ქართულმა საზოგადოებამ ეს მესიჯი უნდა მიიღოს, როგორც კეთილმეზობლობისთვის გამოწვდილი ხელი და  საკუთარი სახელმწიფოებრივი ინტერესისთვის გამოიყენოს.

თქვენი პოზიცია გასაგებია, დავუბრუნდეთ საქართველოს. ბიძინა ივანიშვილის პოლიტიკაში გამოჩენისთანავე გაჩნდა შეფასებები, რომ პოლიტიკური ველი ორ პოლუსად გაიყო, თქვენ როგორ ხედავთ, ოპოზიციური სივრცის რა ადგილს იკავებს ივანიშვილი?

- რა თქმა, უნდა ბიძინა ივანიშვილის გამოჩენა ძალიან სერიოზული მოვლენაა ქართულ პოლიტიკაში.  ერთ-ერთი შედეგი 26 მაისის ისიც არის, რომ ქართულ პოლიტიკურ სპექტრში გამოჩნდა  ძალზე სერიოზული ფიგურა, რომელსაც შეუძლია, სერიოზული როლი ითამაშოს ქართულ პოლიტიკაში. ერთი რამ არის ძალიან მნიშვნელოვანი, როდესაც ქართულ პოლიტიკაში მოდის ადამიანი, რომელსაც 15 თუ 20 წლიანი საქველმოქმედო მოღვაწეობის ისტორია აქვს, რომელსაც აქვს საქართველოს ბიუჯეტის ტოლფასი პირადი ქონება, ადამიანი, რომელიც არ ყოფილა საჯარო პოლიტიკისა და საჯარო ცხოვრების ნაწილი, მის მიმართ არ არსებობს კითხვები, პრეტენზიები და ის სკეპტიციზმი, რაც საზოგადოებას საჯარო ფიგირებისადმი აქვს. რა თქმა უნდა, ასეთი ფიგურის გამოჩენა თავისთავად ძალიან სერიოზული მოვლენა გახლავთ, მაგრამ ეს ფიგურა თავისთავად ვერ იქნება თვითკმარი, იმისათვის რომ დღევანდელი ხელისუფლება დამარცხებულ იქნას არჩევნებში.

ამ მოვლენას ძალიან დიდი მოლოდინი მოჰყვა, მაგრამ მოგეხსენებათ, ბუნების კანონია, რომ პიკზე დიდხანს ვერ გაჩერდები. იმისათვის, რომ ამ პიკზე დარჩე, საჭიროა ყოველდღიური მოქმედებები, რეალური ნაბიჯები და რეალური წარმატებები. ეს, ჯერჯერობით, სამწუხაროდ, არ ჩანს, უფრო მეტიც, ამ შემთხვევაში, ამას მართლა გულისტკივილით ვამბობ. პირადად ბიძინა ივანიშვილს ნამდვილად ვგულშემატკივრობ. ნამდვილად მინდა, რომ შეძლოს იმ რესურსის გამოყენება, მარტო ფინანსურს არ ვგულისხმობ, საზოგადოების ნდობას და ა.შ.  ნამდვილად მინდა, რომ შეძლოს გარდატეხის მოხდენა სააკაშვილის ხელისუფლების წინააღმდეგ ბრძოლაში. ამას გნებავთ, კეთილგანწყობილი კრიტიკის, გნებავთ, ობიექტური ანალიზის სახით ვამბობ, იმიტომ, რომ ეს დინამიკა რომელიც დღეს არის, ნამდვილად ვერ მოიტანს იმ შედეგს, რა შედეგსაც საზოგადოება ელოდება. ჩვენ, ყველანი ველოდებით სააკაშვილის ხელისუფლების დამარცხებას, მის შეცვლას და არა ჩანაცვლებას და მეორე-მესამე ადგილს. თუ ის, რაც დღეს ხდება, არის შორსგათვლილი სტრატეგიის ნაბიჯები და ბოლომდე არ ვიცით ამ პაუზის ან ნაბიჯების უკან რა დგას, მაშინ, რა თქმა უნდა, შეიძლება პროცესები კარგად წარიმართოს, მაგრამ ამ დინამიკით, თუ ეს ძალიან სერიოზული სტრატეგიის ნაწილი არ არის, არაფერი გამოვა. ასე დღევანდელი ხელისუფლება კიდევ 20 წელი დარჩება ხელისუფლებაში.

გულისხმობთ არჩევნების გზას, რასაც ივანიშვილი მხარს უჭერს?

- არჩევნებზე არ ვლაპარაკობ, ვლაპარაკობ იმ დინამიკაზე, რაც დღეს არის. ვერ ვხედავ რეალურ ბრძოლას, იმისთვის, რომ ხელისუფლებას ნორმალური საარჩევნო გარემო გამოგლიჯო ხელიდან. რასაც ვხედავ, არის ის, რომ არაფერი განსაკუთრებული არ ხდება.

მართლა საინტერესოა, დღევანდელ სიტუაციაში  როგორ შეიძლება სააკაშვილს გამოგლიჯო ხელიდან ნორმალური საარჩევნო გარემო. ეგებ თქვენ გეცადათ ამისი გაკეთება, თუკი  სხვა პოლიტიკური პარტიები ვერ ახერხებენ?

- ჩვენ რაც შეგვეძლო, გავაკეთეთ მაქსიმალურად, მაგრამ დაგვესია მთელი ოპოზიციური სპექტრი, რომლის ამოცანაც იყო რადაც არ უნდა დაჯდომოდათ, არ მოსულიყო ბურჯანაძე ხელისუფლებაში, თუნდაც 100 წელი დარჩენილიყო სააკაშვილი. ალბათ, ადევნებდით თვალს, ოპოზიციის დიდი ნაწილი რეალურად ბურჯანაძეს ებრძოდა და არა სააკაშვილს. ბურჯანაძე არ არის იმ პირობებში და ვერც იქნებოდა, რა პირობებშიც არის ბიძინა ივანიშვილი. ეს სრულიად ობიექტურია. მე 20 წელია საჯარო პოლიტიკაში ვარ, რომელსაც ბუნებრივია, თან ახლავს შეცდომაც, არაპოპულარული ნაბიჯიც, რაღაც ნაბიჯი, რომელიც ვიღაცას შეცდომა ჰგონია და ვერ უხსნი, უბრალოდ სახელმწიფო საიდუმლოების ინტერესებიდან გამომდინარე. 20 წელია, ხელისუფლების სხვადასხვა შტოების მიერ ბურჯანაძე და მისი ოჯახი შავი პიარის ობიექტია. 1997 წლიდან მოყოლებული, როდესაც უმნიშვნელოვანესი გარღვევა მოვახდინე ქართულ იურისპრუდენციაში ექსპერტებთან ერთად, როდესაც შემოვიტანე 1500-მუხლიანი სამოქალაქო კოდექსი. როდესაც მაშინდელმა ლიდერებმა ჟვანია-სააკაშვილის გუნდისა, დაინახეს როგორ არის ეს გამოთქმა, „ეს არწივი შეიძლება, მაღლა აფრინდესო“, იქიდან დაიწყო ჩემი ოჯახის ლანძღვა-გინება.

მერე ხომ ვიცით ვის ხელშიც იყო მაშინ პიარის ბერკეტები...

- ვიცით, ვის ხელშიც იყო, მაგრამ ამის მიუხედავად, ყველაფერზე მაღლა დავაყენე სახელმწიფოებრივი ინტერესები. ახლა ვფიქრობ, რომ ეს შეცდომა იყო, იმიტომ, რომ ადამიანები რასაც კითხულობენ, იმისი სჯერათ. ამ თვალსაზრისით, ბატონი ბიძინა სრულიად ოაზისურ მდგომარეობაში იყო. ერთი, რომ ღმერთმა მისცა საშუალება, უზარმაზარი ქონება ჰქონოდა, არა მარტო ღმერთმა, მისმა შესაძლებლობებმა და შრომამ, და ეს ქონება ხალხისთვის მოეხმარებინა. გარდა ამისა, ის არ იყო საჯარო ფიგურა და მის მიმართ ისრები არ ყოფილა. როდესაც ის საჯარო პოლიტიკაში გამოვიდა, იმაზე დაუწყეს ჩხუბი, შენი ფული ამას რატომ მიეცი და იმას რატომ არ მიეციო. საჯარო პოლიტიკაში გამოსვლა უკვე ნიშნავს, რომ რაც არ უნდა კარგი საქმე გააკეთო, მომხრეც გეყოლება და მოწინააღმდეგეც. ამასთანავე მას არ ებრძვის სრულიად ოპოზიცია, რაღაცა ნაწილი მშვენივრად მოკალათდა მის ფრთებქვეშ. ნაწილი ადამიანებისა ელოდება, როდის დაუძახებს ბიძინა და რას შესთავაზებს. ნაწილი სკეპტიკურად უყურებს. ბურჯანაძის და „სახალხო კრების“ მიმართ პირველი დღიდანვე ანტიბურჯანაძისტული კოალიცია შეიქმნა.  როდესაც „სახალხო კრება“ დაფუძნდა გახსოვთ რა ამბავი ატყდა? კრების ქელეხი და კრების გარდაცვალება იძახეს. რა უნდა გაეკეთებინა იმ დღეს დაფუძნებულ „სახალხო კრებას“? ოპოზიციის ზოგიერთ ლიდერს არ ეყო გამბედაობა მოსულიყო და „სახალხო კრებაში“ გაერთიანებულიყო, ზოგსაც ვალდებულება ჰქონდა სააკაშვილის წინაშე და ვერ მოვიდოდა.

რასაც თქვენ ამბობთ, ამ  ლოგიკით ლამის  მთელი ოპოზიცია სააკაშვილის სატელიტი  გამოდის...

- არ გამოჩნდა? საზოგადოებამ და თავად პოლიტიკურმა ლიდერებმაც უნდა გააკეთონ კრისტალიზაცია. ივანიშვილი იქნება ეს თუ ბურჯანაძე, უნდა გააკეთონ სწორი ანალიზი, ვის შეიძლება ენდო და ვის - არა. ერთი, რაც არის მნიშვნელოვანი. ვერც ივანიშვილი, ვერც ბურჯანაძე ვერც ობამა და სარკოზი, ვერავინ ვერ შეცვლის ამ ქვეყანას, თუ საზოგადოება იჯდა და მოლოდინის რეჟიმში უყურა, ახლა ბურჯანაზე გადაგვარჩენს და ახლა ივანიშვილიო. ეს ერისთვის თვითმკვლელობის ფასია და ჩვენ სულაც არ ვაპირებთ ამას.

- ამ კითხვებს გისვამთ იმიტომ, რომ ახლოვდება მომენტი, როდესაც უნდა გადაწყდეს, შეიცვლება ხელისუფლება თუ ჩაიშლება პროცესი და განუსაზღვრელი ვადით  დარჩება სააკაშვილი...

- ერთი წამით წარმოიდგინეთ, და როცა ყველა წარმოიდგენს იმას, რა „ბედნიერება“ იქნება, რომ კიდევ 20 წელი სააკაშვილს უნდა უყურო ტელევიზორში თავისი სიგიჟეებით და ქალებისთვის გადახდილი მადლობებით, იმისათვის, რომ სააკაშვილის პირობებში  ბავშვებს 9 თვეში აჩენენ და თურმე, კომუნისტების დროისგან განსხვავებით, როცა ამას 11 თვე სჭირდებოდა. ხუმრობა მგონია, თუმცა მარწმუნებენ ასეთი რამ მართლა თქვაო. სხვათა შორის, ერთმა ძალიან გამწარებულმა დედამ მითხრა, რომლის შვილი ახლა უკანონო პატიმარია, ვითომ გაუმჯობესებული და ჩანაცვლებული, ფასადგალამაზებული სააკაშვილის ყურებას, მირჩევნია ისევ სააკაშვილს ვუყურო ცოტა ხანს კიდევ, გავიცინებ მაინც მის სისულელეებზეო.

ფასადგალამაზებულ და ჩანაცვლებულ სააკაშვილში ვის გულისხმობთ, ბიძინა ივანიშვილს?

- ნამდვილად არ ვგულისხმობ ივანიშვილს და იმედი მაქვს, არასოდეს არ მომეცემა საფუძველი, რომ ის ვიგულისხმო. მაგრამ ნებისმიერი ის ადამიანი, რომელიც იტყვის, რომ მეორე ადგილი მისაღებია, რომ ნაციონალური მოძრაობა ხელისუფლებაში უნდა დარჩეს. რომ მერაბიშვილის, ბოკერიას, ბენდუქიძის ან ახალაიას ფსიქოლოგია მისაღებია და ეს ადამიანები არ უნდა დაისაჯონ, ნებისმიერი ასეთი ადამიანის მოსვლა იქნება ფასადშეცვლილი სააკაშვილი, მაგრამ სააკაშვილი არც ფასადით და არც უფასადოდ არსად არ წავა, დაიმახსოვრეთ ჩემი სიტყვა.

როგორც ამბობთ, ცივილური და დემოკრატიული ბრძოლა წინასწარ წაგებულ ომს ნიშნავს, გამოდის,  ერთადერთი გზა იმისი განმეორებაა რაც სააკაშვილმა 2003-ში გააკეთა?

- თუ საჭიროა, რატომაც არ უნდა განმეორდეს?

ფიქრობთ, რომ რევოლუცია უნდა მოხდეს?

- ვერ გავიგე, დღეს რომ იძახის ის ხალხი, ვინც წესით, რევოლუციის მეორე მხარეს უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ჩვენთან დარბოდა, თუ რევოლუცია ცუდი იყო, ჩვენთან რა უნდოდათ? ამიხსენით, რატომ იყო მორალური 2003 წლის რევოლუცია და რატომ გახდა უცებ ამორალური გნებავთ 2009, გნებავთ 2011 წელს იგივე მშვიდობიანი რევოლუცია? ძალიან  ბევრს რამეს არ ვლაპარაკობ, მაგრამ ვისაც მაშინ სამსახურეობრივად შევარდნაძის პოზიციის დაცვა ევალებოდა და ჩუმჩუმად ოპოზიციის კაბინეტებში დარბოდა, დღეს მორალს რატომ მიკითხავენ?

ვის გულისხმობთ?

- ახლა ნამდვილად არ დავასახელებ, მაგრამ ვინც წაიკითხავს, მიხვდება და რაც ნაკლებს ილაპარაკებს, პირველ რიგში, მისთვის იქნება უკეთესი. თუ მაშინ იყო რევოლუცია  ფოიერვერკი და პრეზიდენტის მოვალეობას რომ ვასრულებდი 58 ქვეყნის ლიდერი ტაშით წამომიდგა ფეხზე, ახლა რა ხდება?  შევარდნაძე მართალია, კორუმპირებული სახელმწიფოს მეთაური იყო, მაგრამ გაცილებით დემოკრატი ლიდერი იყო, ვიდრე სააკაშვილია დღეს. თუ შევარდნაძის გაშვება იყო გმირობის ტოლფასი, სააკაშვილის გაშვება დანაშაულია? მე არ მოვუწოდებ არავის რევოლუციისკენ, კი ბატონო, რა ჯობია იმას, თუ არჩევნებით შევცვლით. არასოდეს არ მიყვარდა ქუჩაში ფეხით სიარული. დამანახეთ, რომ ამ ხელისუფლების გაშვება შეიძლება არჩევნებით და პირველი მე მივალ დილის 7 საათზე, როცა გაიხსნება საარჩევნო უბანი.

ექსპერტები იმასაც ამბობენ, რომ  თუ ყველა, ვისაც ხელისუფლების შეცვლა უნდა გაერთიანდება, არჩევნებში წარმატება შესაძლებელია, თუ ხმები გაიყოფა, ეს პროცესი უფრო გართულდება... რამდენად არის შესაძლებელი ახალ პოლიტიკურ სუბიექტთან თქვენი თანამშრომლობა?

- თუ რეალური ბრძოლა იქნება, რეალურ ბრძოლაში ვგულისხმობ მოლაპარაკებასაც, ზეწოლასაც, საგარეო კომპონენტსაც, დასაშვებად მივიჩნევ ქუჩის აქციებსაც. არ გამოვრიცხავ, ასეთ შემთხვევაში, ისეთი ორი სეგმენტის გზები როგორიც არის ბიძინა ივანიშვილის მოძრაობა და „სახალხო კრება“, გადაიკვეთოს. ჩვენი გზები აუცილებლად ან გადაიკვეთება, ან პარალელურად წავა, ან რაღაც კოორდინირება იქნება.

ეს ნიშნავს, რომ კიდევ ერთ პოლიტიკურ ცენტრზეა ლაპარაკი. ექსპერტებსა და ოპოზიციურ წრეებში საკმაოდ აქტუალური იყო მესამე ცენტრის შექმნაზე ლაპარაკი.

- მესამე ვინ არის არ ვიცი, ჩვენ, „სახალხო კრება“ პირველები ვართ. რა, მოკვდა „სახალხო კრება“? - არც ერთი წამით. თუ ლაპარაკია სხვა ცენტრების შექმნაზე, ახლა იქმნება ეს ცენტრები და მე მათ წარმატებას ვუსურვებ რეალურ ბრძოლაში. „სახალხო კრება“ არსებობს, მას არც ერთი დღე არ შეუწყვეტია ბრძოლა. ეს ცენტრი არსებობს და არის, ვინმეს მოსწონს თუ არა და, სხვათა შორის, პირველი ცენტრი „სახალხო კრებაა“, თუმცა ჩემთვის არ აქვს მნიშვნელობა ვის რა ერქმევა, პირველი მეცხრე თუ მეთხუთმეტე. მთავარია, რეალური ბრძოლა იყოს.

რამდენიმე დღეა, კულუარებში ისმის ლაპარაკი იმაზე, რომ თითქოს თქვენსა და ნაციონალურ მოძრაობას შორის მოლაპარაკებები მიმდინარეობს და თითქოს თქვენი მეუღლე, ბადრი ბიწაძე მიხეილ სააკაშვილს შეხვდა...

- და სააკაშვილი ცოცხალია? ერთი „ფანარი“ მაინც არ აქვს სახეზე? ან რაზე უნდა მოელაპარაკოს სააკაშვილს ჩემი მეუღლე, ძალიან არასერიოზულია ამაზე კომენტარის გაკეთება...