საქართველოს გარდაცვლილი პრემიერის, ზურაბ ჟვანიას ძმა, გოგლა ჟვანია, აქტიურ პოლიტიკურ ცხოვრებას ჩამოშორდა და ბიზნესსაქმიანობას დაუბრუნდა, ვინაიდან მიაჩნია, დღეს სერიოზული პოლიტიკური ძალა, ვისთან ერთადაც ქვეყანაში ვითარების შეცვლას შეძლებს, არ არსებობს.

“საქართველო და მსოფლიოს” ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენებზე, გოგლა ჟვანია ესაუბრება.

თქვენ აქტიურად მონაწილეობდით ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკურ თუ საზოგადოებრივ პროცესებში, თუმცა, რა ხანია, აღარ ჩანხართ. სად არის და რას საქმიანობს გოგლა ჟვანია?

- მე პოლიტიკოსი არასდროს ვყოფილვარ და არც პოლიტიკოსობა ყოფილა ჩემი თვითმიზანი. უბრალოდ, ისე წარიმართა ჩემი ცხოვრება, იძულებული გავხდი, პოლიტიკურ პროცესებში ჩავრთულიყავი, მაგრამ ეს დიდხნას არ გაგრძელებულა და ისევ ჩემს საქმიანობას დავუბრუნდი. თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ ქვეყანაში მიმდინარე პროცესებს მთლიანად გამოვეთიშე, ქვეყანაში გამართულ საპროტესტო აქციებზე ყოველთვის მივდივარ, მაგრამ - როგორც აქციის რიგითი მონაწილე, ტრიბუნაზე არ ვჩნდები. მაისის აქციებზეც ვიყავი, უბრალოდ, ისე მოხდა, რომ 26 მაისს თბილისში არ ვიმყოფებოდი.

ვინაიდან დღეს საკუთარ თავს ვერც ერთი პოლიტიკოსის გვერდით ვერ ვხედავ, ისევ ჩემს მცირე ბიზნესსაქმიანობას დავუბრუნდი. ვაწარმოებ ღვინოს “ტიბანელის” სახელით და უცხოეთში ვყიდი.

განაცხადეთ, რომ ვერც ერთი პოლიტიკოსის გვერდით ვერ ხედავთ საკუთარ თავს, რამ განაპირობა თქვენი ასეთი განწყობა, საზოგადოების ნაწილის მსგავსად, ნიჰილიზმი დაგეუფლათ?

- როგორც აღვნიშნე, ჩემთვის პოლიტიკოსობა მოწოდება არასდროს ყოფილა. ერთადერთხელ გადავდგი შედარებით აქტიური ნაბიჯი, როდესაც ბადრი პატარკაციშვილის შემოთავაზებას დავთანხმდი, ვინაიდან მიმაჩნდა, რომ ამ ადამიანს რეალურად შეეძლო ქვეყანაში ცვლილებების განხორციელება, თუმცა, სამწუხაროდ, ყველაფერი ძალიან ცუდად დამთავრდა.

ვერც სერიოზულ პოლიტიკურ ძალას ვხედავ, რომელიც ქვეყანაში რაიმეს შეცვლას შეძლებს და ვერც საკუთარ თავში ვხედავ პოტენციალს, რომ მე მარტომ შევძლო, რაიმე უკეთესი შევთავაზო საზოგადოებას.

თქვენი ამგვარი დამოკიდებულება ოპოზიციისადმი იმანაც ხომ არ განაპირობა, რომ თავის დროზე ამჟამინდელი ოპოზიცია ზურაბ ჟვანიას მწვავედ აკრიტიკებდა?

- არა, ეს უკვე საკმაოდ შორეული  წარსულია და პიროვნულად ბევრ ოპოზიციონერთან დღეს კარგი ურთიერთობა მაქვს. თუმცა, ერთია პიროვნული დამოკიდებულება და მეორე - პოლიტიკურ პროცესებში მონაწილეობა. ბევრი პოლიტიკოსი დღეს ვერ აცნობიერებს, რომ პოლიტიკოსობა ძალიან დიდი პასუხისმგებლობაა. საქმეს ზერელედ ეკიდებიან. წამოიწყებენ რაღაც პროცესებს და მალე უშედეგოდ ასრულებენ, ამასობაში კი მიხეილ სააკაშვილის ხელისუფლება და ძალაუფლება კიდევ უფრო ძლიერდება.

ნინო ბურჯანაძეს გულისხმობთ?

- არამარტო ბურჯანაძეს, არაერთხელ წამოიწყეს სხვა ოპოზიციონერებმაც რაღაც პროცესები, ჯერ გაერთიანებული ძალებით, მერე - ცალ-ცალკე, მაგრამ ეს ყველაფერი სავალალოდ დასრულდა.

პოლიტიკოსები არ ფიქრობენ, რომ ამ პროცესებში, პოლიტიკური ლიდერების გარდა, ბევრი ადამიანია ჩართული. სწორედ ხალხზე გადადის აქციების ტვირთი და შემდგომშიც, ძირითადად, ეს ადამიანები ისჯებიან, რაც საზოგადოებაშიც ერთგვარ შიშს ნერგავს.

ყველა პოლიტიკური პროცესი არაორგანიზებულია. ბოლო აქციებიც უშედეგოდ დასრულდა, უამრავი ადამიანი დაისაჯა და მათ მიმართ ვერც პასუხისმგებლობას და ვერც თანადგომას ვერავინ იჩენს.

ოპოზიციის ნაწილი მოლაპარაკების მომხრეა, ნაწილი კი უფრო რადიკალური განცხადებებით გამოირჩევა. თქვენ როგორ ფიქრობთ, არის მოლაპარაკების გზით ხელისუფლებასთან შესაძლებელი გარკვეული კომპრომისების მიღწევა, თუნდაც საარჩევნო გარემოს შეცვლა?

- დარწმუნებული ვარ, სააკაშვილთან მოლაპარაკების გზით ვერავინ ვერაფერს მიაღწევს, რადგან მას ბევრი რამ აქვს დასაკარგი. ამ ხელისუფლებამ თავად მოიჭრა უკანდასახევი გზა და შესაბამისად, ხელისუფლების შესანარჩუნებლად ბრძოლა მათთვის უკვე სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლის ტოლფასია.

“ნაციონალურ მოძრაობაში” უკვე მიხეილ სააკაშვილის პრემიერობაზეც საუბრობენ, დაუშვებს ოპოზიცია მის გაპრემიერებას?

- ოპოზიციამ ბევრად უფრო მძიმე მოვლენები დაუშვა და აპატია ხელისუფლებას. ასე რომ, არც ახლა მგონია, რაიმე შეიცვალოს. რა ფორმით მართავს სააკაშვილი 2013 წლის შემდეგ ქვეყანას, პრემიერი ერქმევა თუ პრეზიდენტი, რა მნიშვნელობა აქვს? მთავარია, რომ ის აპირებს, იყოს ხელისუფალი და, თუ არსებული ვითარების მიხედვით ვიმსჯელებთ, ამაში ხელს ვერავინ შეუშლის.

ზურაბ ჟვანია სწორედ ამჟამინდელ ხელისუფლებასთან ერთად იბრძოდა ევროპული იდეალების დასამკვიდრებლად. მისი ცნობილი გამონათქვამი კი ფრთიან ფრაზადაც იქცა - “მე ვარ ქართველი, მაშასადამე ვარ ევროპელიო”... რამდენად ამკვიდრებს დღეს ხელისუფლება ევროპულ ღირებულებებს?

- ხელისუფლება, მართალია, გამუდმებით საუბრობს, რომ მისი გზა ევროპისკენ სწრაფვა, მისი მიზანი კი ევროპული იდეალების დამკვიდრებაა, სინამდვილეში საწინააღმდეგოს ამტკიცებს.

რატომ მოხდა ასე, ეს ხელისუფლება ხომ თავის დროზე სწორედ ამ იდეალების დამკვიდრების დევიზით მოდიოდა? რა შეიცვალა მას შემდეგ?

- არაფერი შეცვლილა, უბრალოდ, გვატყუებდნენ. მიხეილ სააკაშვილს სიმართლის თქმის უნარი საერთოდ არ შესწევს.

თუმცა საქართველოში ევროპეიზაციასაც ჰყავს მოწინააღმდეგეები. საზოგადოების ნაწილისთვის, ხელისუფლების მიერ გადადგმული ბევრი არასასიამოვნო ნაბიჯი, ევროპასთან და დასავლეთთან დათმობაზე წასვლად აღიქმება. მაგალითად, ასე მოხდა რელიგიური გაერთიანებებისთვის სტატუსის მინიჭების შემთხვევაშიც...

- ეს ხელისუფლება ნებისმიერ გადაწყვეტილებას ევროპელობისკენ სწრაფვის საბაბით ნიღბავს. ის ფაქტი, რომ ევროპელი უფლებადამცველები მიუთითებენ, ქვეყანაში ადამიანის უფლებები იზღუდებაო, ამას არ აქცევს ყურადღებას. სერიოზული პოლიტიკოსები ევროპაში მიხეილ სააკაშვილს აღარც კი ელაპარაკებიან, ამიტომ ყველაფერი არ უნდა დავიჯეროთ, რასაც ხელისუფლება გვეუბნება.

თანაც ევროპაში გადაწყვეტილებებს ისე არ იღებენ, როგორც ჩვენთან რელიგიური გაერთიანებების შემთხვევაში მოხდა. ნებისმიერ ცივილიზებულ ქვეყანაში ასეთ გადაწყვეტილებებს ხელისუფლება ხანგრძლივი მსჯელობის, დებატების და შეიძლება რეფერენდუმის გზითაც კი იღებს. ჩვენთან ეს ყველაფერი ხდება ფარულად. სად არის ევროპულად მიღებული გადაწყვეტილება? ეს არის ტიპური აზიური, ტოტალიტარული ქვეყნისთვის დამახასიათებელი გადაწყვეტილება. კულუარებში სომხეთის პატრიარქი და სააკაშვილი ფარულად გარიგდნენ და მიიღეს გადაწყვეტილება. ჩემთვის აღარ აქვს მნიშვნელობა, კარგი კანონი მიიღეს თუ ცუდი, რადგან ამ კანონის მიღების ფორმა უკვე ცალსახად მეტყველებს, რომ არაჯანსაღი პროცესი მიმდინარეობს - ფარულად, მალულად, ნაჩქარევად და მოსახლეობის უმრავლესობის აზრის გაუთვალისწინებლად. არადა, ქვეყნის მოსახლეობის უმრავლესობა მართლმადიდებელია, ეკლესიას ჰყავს წინამძღოლი პატრიარქის სახით და, როდესაც მისი ნებისა და ამდენი ხალხის აზრის გათვალისწინების გარეშე იღებს ხელისუფლება გადაწყვეტილებას, ეს უკვე მანკიერია.

საქართველოში აქტუალურ თემად იქცა ქსენოფობია. ალბათ, თქვენი მისამართითაც გსმენიათ მსგავსი გამონათქვამები. რამდენად არსებობს ეს პრობლემა საქართველოში?

- დიახ მსმენია, თუმცა დღეს ზედმეტი აჟიოტაჟია ატეხილი, თითქოს რაც კი ქვეყანაში უბედურება მოხდა, ყველაფერი სომხების ბრალია. მაშინ, როცა ხალხს მოსწონდა სააკაშვილი, აირჩიეს და დღე და ღამ “მიშა-მიშას” გაიძახოდნენ, ქართველი იყო და ახლა, როცა აღარ მოსწონთ, სომეხი გახდა?

მიშა ამა თუ იმ გადაწყვეტილებას იმიტომ კი არ იღებს, რომ სომხურ ინტერესებს ემსახურება, თუნდაც იმავე რელიგიის კანონთან თუ ეკლესიასთან დაკავშირებით. არა, ის, პირველ რიგში, თავის ინტერესებს იმყარებს. მიხეილ სააკაშვილს ეკლესიის დასუსტება სურს, რადგან იცის, რომ ერთადერთი რეალური ძალა, რომელიც ჯერ არ შებღალულა და მასზე ძლიერია, ეკლესიაა. ეს კი არანაირად არ არის მის ინტერესებში, ამიტომ ცდილობს, რაც შეიძლება დაასუსტოს ეკლესია, შუაზე გახლიჩოს.

სააკაშვილი მხოლოდ საკუთარი ოჯახის პირად ინტერესებზეა ორიენტირებული. ის ანტისახელმწიფოებრივ ქმედებებს ახორციელებს და არა - პროსომხურს, პრორუსულს ან პროდასავლურს. ჩვენი ქვეყნის უბედურებაც სწორედ ისაა, რომ საქართველოს მართავენ ადამიანები, რომელთა ერთადერთი ღირებულებაც ძალაუფლება და ფულია.

თქვენ აცხადებდით, რომ ზურაბ ჟვანიას მკვლელობის დამადასტურებელი მასალები გაქვთ. სად არის ამჟამად ეს მასალები?

- ეს მასალები არსებობს და იქ ინახება, სადაც საჭიროა. ჯერჯერობით ახალი და მნიშვნელოვანი არაფერია, თორემ აუცილებლად გავახმაურებდი. ვეცადეთ, საერთაშორისო გამოძიებაც ჩართულიყო ამ საქმეში, მაგრამ ჩვენი ძალებით ეს ვერ ხერხდება, სახელმწიფოს მხარდაჭერა, ბუნებრივია, არ გვაქვს.

საუბრობდნენ იმაზეც, რომ თქვენი ოჯახი დააშინეს და ამის გამო გაჩუმდით და შეწყვიტეთ საქმე.

- არ ვიცი, არა მგონია, ჩემი ცხოვრების წესი მიუთითებდეს, რომ დაშინებული ვარ. საქმე იმიტომ შეჩერდა, რომ დაიბლოკა. თავიდან, როცა დაიწყო საქმის გამოძიება, ჩვენ ვთანამშრომლობდით გამოძიებასთან, მაგრამ თანდათან გამოიკვეთა, რომ გამოძიება საქმის გამოძიებით კი არა, საქმის გაყალბებით არის დაინტერესებული და, ბუნებრივია, ამ ხელისუფლების პირობებში არ მაქვს იმედი, რომ საქმეს ობიექტურად გამოიძიებენ.

როგორც ამბობთ, ხელისუფლების მხრიდან არ გაქვთ მხარდაჭერა, დღეს ხელისუფლებაში ზურაბ ჟვანიას ბევრი მეგობარია.

- ყოფილი მეგობრები. ხელისუფლებაში მისი მეგობრები არ არიან.

პირდაპირ რომ თქვათ, ვის ადანაშაულებთ ზურაბ ჟვანიას სიკვდილში?

- მე შემიძლია გითხრათ, რომ ზურას სიკვდილით ისარგებლეს იმ ადამიანებმა, რომლებიც დღეს ხელისუფლებაში არიან. თუ ვინ დაგეგმა და შეასრულა ზურას მკვლელობა, ამას სჭირდება გამოძიება, მაგრამ ჯერჯერობით ეს არ ხერხდება, რადგან მიხეილ სააკაშვილი მკვლელებს ხელს აფარებს.