გადავხედოთ ამ ბლოგს და შევადაროთ ჩვენს რეალობას
აი, რას უწუნებს ვენესუელელი ბლოგერი თავის აწგარდაცვლილ პრეზიდენტს:
1. ავტორიტარიზმი – იმის სრული უუნარობა, რომ ოპონენტთან პატიოსანი დიალოგი ეწარმოებინა.
2. კანონის უზენაესობისადმი უპატივცემულობა და დაუსჯელობის კლიმატის შექმნა. კონსტიტუციის მორგება საკუთარ ტანზე და მაინც, ლამის ყოველდღიურად ამ გადაკეთებული კონსტიტუციის დარღვევაც.
3. ცარიელი დაპირებები, რომ მისი ხელისუფლება ხალხისთვის იმუშავებდა. ამ დროს 14 წლის განმავლობაში ჩავესის დროს ნაკლები საზოგადო სახლები აშენდა, ვიდრე ნებისმიერი წინა პრეზიდენტის 5-წლიანი პრეზიდენტობის დროს. ჰოსპიტლებს დღეს არავითარი რესურსი არ გააჩნიათ. ცარიელი პროპაგანდა – აი, ჩავესის სტილი!
4. სამთავრობო კორუფციის ფანტასტიური დონე! მთავრობაში კორუფცია მანამდეც იყო, მაგრამ ახლა მისი მასშტაბი გაიზარდა თუ მედია მილიონობით დოლარის აორთქლების შესახებ რამეს დაწერდა, ჩავესის მთავარი რეაქცია მედიაზე შეტევა იყო. მხოლოდ მაშინ ხდებოდა კორუფციის გამოძიება, თუ საქმე ოპოზიციური პარტიის წარმომადგენლებს ეხებოდა.
5. გაშვებული შესაძლებლობები! როცა ჩავესი პრეზიდენტი გახდა, ნავთობის ფასი $9.30 იყო, ხოლო 2008 წელს – $126.33 მიაღწია!.. ამ ფულით რამდენი რამის გაკეთება შეიძლებოდა! ხოლო ჩავესმა გადაწყვიტა, იგი კორუფციულად აეთვისებინა და ამომრჩეველთა მოსასყიდად და იარაღის საყიდლად გამოეყენებინა.
6. შეტევები კერძო მეწარმეებზე და ბიზნესზე! ასობით კერძო კომპანიის პრივატიზაცია, და მრავალი ასეულის გაბანკროტების ხელშეწყობა. არა იმიტომ, რომ სოციალისტი ან კომუნისტი იყო, არამედ უნდოდა, მის მეტს არავის ჰქონოდა მოგების მიღების და ოპონირების უნარი. რაც უფრო მეტი ხალხი ხდებოდა საჯარო (და არა კერძო კომპანიების) მოსამსახურე, მით მეტის ორგანიზება შეიძლებოდა ჩავესის მხარდასაჭერად პოლიტიკურ მიტინგებში მონაწილეობის მისაღებად. ხოლო ოპოზიციის დამფინანსებელი კი აღარავინ რჩებოდა!
7. დაცინვა და ცინიკურობა თავისუფლების და ადამიანის უფლებების მიმართ. ჩავესმა ის 30-ზე მეტი რადიო და ტელესადგური დახურა, რომლებიც მას აკრიტიკებდა! მან აუკრძალა გაზეთებს ვალუტის ოპერაციები, რათა საბეჭდი ქაღალდი ვეღარ ეყიდათ (ვენესუელაში ჩვეულებრივ მოქალაქეებს არ შეუძლიათ ვალუტის ყიდვა სპეციალური ნებართვის გარეშე!). ადამიანები წლობით იყვნენ ციხეებში სასამართლოს გარეშე, ან მხოლოდ იმიტომ, რომ განსხვავებული აზრი გაჩნდათ! ათეულ ათასობით ადამიანს, ვინაც რეფერენდუმის მოთხოვნის პეტიციაზე ხელი მოაწერა, ჯარიმები დაკისრეს და საჯარო სამსახურში მოხვედრა აუკრძალეს. ხოლო მრავალს საერთოდ პირადობის მოწმებები და პასპორტებიც კი ჩამოართვეს.
8. აბსოლუტურად ცინიკური დემაგოგია ვენესუელის სუვერენობის საკითხით მანიპულირებაში. ამერიკელები კი გააგდო, მაგრამ კუბელებს, რუსებს, ჩინელებს და ირანელებს ხელებს ულოკავდა (ავტორი უფრო მძაფრ მეტაფორას ხმარობს, რაც მკვდრის მიმართ გაუმართლებლად ჩავთვალე, ს.თ.). ახლა უკვე კუბელი ოფიცრები გასცემენ ბრძანებებს ვენესუელის არმიაში. ხოლო ჩინურმა ნავთობის კომპანიებმა მოგების მარჟა იმაზე მეტად გაზარდეს, ვიდრე ამას დასავლური კომპანიების აკეთებდნენ. და ჩავესი არასოდეს მალავდა, რომ სწორედ იმ მთავრობებთან იყო კარგად, ვინც საკუთარ ხალხს ჟლეტს
9. ჩავესის ცინკური მიდგომა ძალადობის საკითხში. მან განაცხადა, ვენესუელაში მშვიდობიანი რევოლუცია მოხდაო, მაგრამ, სინამდვილეში, დაუშვა ისეთი შეიარაღებული უკანონო ფორმირებები, როგორც Tupamaros, La Piedrita და FBLN, მისცა მათ იარაღი, ისივე როგორც კოლუმბიელ ბოევიკებს, რომელბიც მკვლელები და ნარკოგამსაღებლები არიან.
10. მუდმივი დაცინვა დემოკრატიის მიმართ. ჩავესის საყვარელი შეტევა ოპოზიციის მიმართ იყო, ის, რომ მათ მუდმივად „პუტჩისტებად“ მოიხსენიებდა. მაგრამ მას ავიწყდებოდა მის მიერვე ორგანიზებული პუტჩი 1992 წელს და ისიც, რომ სამხედროები მუდამ არწმუნებდნენ, კიდეც რომ წააგო არჩევნები, ოპოზიციას ჩვენ „გადავუვლით“ და მოგებული მაინც შენ დარჩებიო! საკუთარ პარტიაშიც არავითარი დემოკრატია არ ჰქონდა, თავად პირადად არჩევდა პარლამენტის თითოეულ წევრს, თითოეულ მერს თუ რაიონულ ხელმძღვანელს. როცა ოპოზიციიამ 2007 წელს მოიგო რეფერენდუმი, რომლის მიხედვითაც ჩავესს კონსტიტუციის შეცვლა სურდა, მან ეს რეფერენდუმი გაუქმებულად გამოაცხადა და მაინც მოახერხა, ცალკეული პარაგრაფების ისე შეცვლა, რომ რამდენჯერაც სურდა, იმდენჯერ შეეძლო კენჭი ეყარა. ხოლო 2010 წლის არჩევნებისთვის, ისე გადააკეთა საარჩევნო სისტემა, რომ ოპოზიციას ვერ შეძლებოდა 1/3-ზე მეტი ადგილის მოპოვება, მიუხედავად იმისა, რომ მათ პროპორციული სისტემით 51%-ზე მეტი ხმები მოაგროვეს! ხელისუფლების შტოებს შორის არავითარი ბალანსი არ არსებობდა. ყველა პოლიტიკურ-საზოგადოებრივი ინსტიტუტი მხოლოდ ქაღალდზე არსებობდა…
სტატიის ავტორი ასე ამთავრებს თავის საბრალდებო დასკვნას:
- აი, ამიტომ არასოდეს მომენატრები, უგო!
