პროლოგი:
20 მაისი, 15:05
როდის იყო ვახო სანაიას ის გადაცემა, ასე სერიოზულად რომ ააღელვა მთავრობა?
მინდა ვნახო, რადგან ასაღელვებელი დღეს ნამდვილად ბევრია, მათ შორის კიტოვანის მოწოდებები პარლამენტის დაშლის საჭიროებაზე, რასაც კიტოვანზე უფრო პოპულარული პიროვნებებიც აძლევენ ბანს. ასევე ის, რომ ინგა გრიგოლიას გადაცემაში კითხვაზე ”ენდობით თუ არა მთავრობას?”, მხოლოდ 25%-მა დაადასტურა ასეთი ნდობა. აღარ ვამბობ არაფერს იმ სრულიად გაუმართლებელ და ფანტასმაგორიულ ხელფასებზე, რასაც სასჯელაღსრულების დეპარტამენტში წინა ხელისუფლების მიერ მოვლენილი კადრები დღესაც ამაყად იღებენ…

ჰოდა, მაინტერესებს, ამ ყველაფრის ფონზე, ასეთი რა თქვა ვახო სანაიამ, რომ ასე უეცრად მიიპყრო ხელისუფლების ყურადღება და ლამის მთავარ საფრთხედ შეფასდა.
================================
ვნახე „ვახო სანაიას რეპორტაჟი“ („იმედზე“ 18.05.14)

მოკლე რეზიუმე – სანაიას გადაცემა შეიძლება იყო მიკერძოებული, ალბათ, არ იყო მისი საუკეთესო გადაცემა, შეიძლებოდა ცოტა მეტი ელაპარაკა იმაზე, რა გაკეთდა ახალი ხელისუფლების მიერ … ან – იმაზე მაინც, რაც ვერ გაკეთდა, თუ რა ობიექტური პრობლემები იყო ამ მხრივ, შეიძლებოდა გაეკეთებინა ცოტა მეტი შედარება იმასთან, რა კეთდებოდა ამ მხრივ სააკაშვილის დროს, და ა.შ., და ა.შ…

მაგრამ, მოდით შევთანხმდეთ – ეს არის საავტორო გადაცემა და ავტორს უფლება აქვს გააკეთოს მისეული ანალიზი და შეფასებები.

ხელისუფლების მხრიდან პრობლემა მის გადაცემაზე შეიძლება და უნდა იყოს არა ის, რატომ დასვა მან ასეთი აქცენტები და რატომ ფიქრობს იგი იმას, რასაც ფიქრობს, არამედ ის, რამდენად სწორი იყო ის ფაქტები, რაც მან მოიყვანა გადაცემაში… აი, ამ მხრივ, მგონი, ბევრი სადავო არაფერია. მართალია, არა მგონია, რომ საუკეთესო ფაქტობრივი მასალა იყო რუსთავი2-ის საიდუმლო ჩანაწერები, რადგან ჯერ ერთი, მათი წარმომავლობა გამოძიების საგანია და თანაც, დარწმუნებული ვარ, რომ რუსთავი2-მა ძალიან შერჩევით მოგვაწოდა სწორედ ის ფრაგმენტები, რაც მათ (ჩათვალეთ, რომ – ნაცმოძრაობის!) ნარატივს წაადგება, და ასე რომ ეს ნაწილი განსაკუთრებით ტენდენციურად მომეჩვენა. ასევე სათუოა ნავაროსეული რეიტინგების რეალობა და სპეციალურად ხომ არ იყო ჩაწყობილი ირაკლი ალასანიას მცირედი წინსწრება ღარიბაშვილის რეიტინგზე. ნავაროსეულ (CRRC-ის!) გამოკითხვებში – სადაც თბილისის მერობის #2 კანდიდატად „მწვანე“ გია გაჩეჩილაძეა, იმ ფონზე, რომ ლორთქიფანიძე საერთოდ კითხვარში არ შეუყვანიათ, ძალიანაც შეიძლება გონივრული ეჭვი გვეპარებოდეს, რამდენად მწვანეების ლიდერს გამოუცხადეს გამოკითხულებმა მხარდაჭერა, თუ „უცნობში“ აერიათ…
მაგრამ მაინც უნდა ვთქვა, რომ ხელისუფლების რეაქცია ვახო სანაიას ამ რეპორტაჟზე იყო გაუმართლებლად მკვეთრი.

თქვენს მონა-მორჩილსაც და ბევრ სხვასაც გაცილებით გაგვიიოლდებოდა ვახო სანაიას გადაცემაში დაშვებული შეცდომების, უზუსტობების თუ მიკერძოების დადგენა თუ ანალიზი, რომ არა მთავრობიდან ეს მყისიერი საარტილერიო ზალპი, რომელიც სკკპ ცკ-ს და იმავე სააკაშვილის პრაქტიკას გვაგონებს მედიის გასახედნად. და ალბათ, მხოლოდ საპირისპირო შედეგს მოიტანს. მით უფრო, რომ საზოგადოების უმრავლესობა ამ “ზალპის” მთავარ მიზეზად გადაცემის ბოლო ნაწილს და ნეპოტიზმში ბრალდებებს ჩათვლის…

მე მგონი, დროა ხელისუფლება მიხვდეს, რომ თუ უნდათ, მათ მიერ გაკეთებულ საქმეებზე ჟურნალისტებმა ილაპარაკონ, უნდა მოაწყონ ბრიფინგები – ყოველკვირეული ბრიფინგები, რაც ჯერ კიდევ შევარდნაძის მინისტრების დროს (ჯანდაცვის სამინისტროში მაინც) ჩვეულ პრაქტიკა იყო. და იქ მოჰყვნენ, რა გააკეთეს, რას აკეთებენ, როგორი წინსვლა აქვთ… რა თქმა უნდა, მოუწევთ პასუხის გაცემა საკმაოდ მკვეთრ კითხვებზეც, მაგრამ მაინც ეს არის საუკეთესო გზა იმისათვის, რომ ხალხს დაანახო, რა კეთდება!.. გამოაქვეყნონ სტატისტიკური მასალები, საზოგადოებასთან ურთიერთობის სამსახურებმა ჩაატარონ გასვლები ადგილებზე, უზრუნველყონ შეხვედრები სხვადასხვა პროგრამების ბენეფიციარებთან… ოღონდ წინასწარ იმის სწავლების და დაზეპირების გარეშე, კომპიუტერით დასაჩუქრებულმა ბავშვებმა ვის უნდა გადაუხადონ მადლობა, როგორც ეს შაშკინის დროს იყო…

არის ნამდვილად პოზიტივი იმაში, რამდენმა ადამიანმა შეძლო მთავრობის დახმარებით ადრე საოცნებო ოპერაციის დაფინანსება, რამდენად უფრო მეტია დახნილ-დათესილი სავარგულები, რამდენი ადამიანი აპირებს ქალაქიდან სოფელს დაუბრუნდეს, წამოიწყოს ფერმერული საქმიანობა, ჩაყაროს ვაზი, თუ დარგოს ხეხილი… დღეს ძალიან ბევრ ადამიანს გაუჩნდა იმედი, რომ იაფი კრედიტი და მთავრობის მხარდაჭერა რეალობად იქცევა და მათ ოცნებას შრომით მოპოვებული კეთილდღეობის შესახებ ასრულების შანსი გაუჩნდა… დიახ, ძალიან იშვიათად წერენ ჟურნალისტები პოზიტიურ ამბებზე, რადგან ნეგატივს და სკანდალს მეტი “გამავლობა” აქვს საზოგადოებაში… მით უფრო მაშინ, როცა მართლა არაფერი დატყობია უმუშევრობას, და როცა არარეალური აღმოჩნდა ან მონოპოლიების დამარცხების სწრაფი მოლოდინი და ან ბენზინის გაიაფება… მაგრამ ამას “გახედვნა” არ უშველის. ხალხის მხრიდან შეძახილი უფრო გამოიღებს შედეგს, ვიდრე ზემოდან დატუქსვა… საჭიროა ჟურნალისტსაც ჰქონდეს ხელისუფლების ნდობა, ხოლო მთავრობის პრეს-სამდივნოს განცხადებები “მაესტროს” გადაცემის შესახებ ისევე კონტრპროდუქტიულია ამ მხრივ, როგორც იყო სკკპ ცეკას დადგენილებები გაზეთ “იზვესტიის” შესახებ – ჯერ კიდევ ჩემს დაბადებამდე…

ხელისუფლებას დღეს ბევრი პრობლემა აქვს. მაგრამ მისი მთავარი პრობლემა არის ის შეცდომები, რომელსაც იგი უშვებს, მათ შორის საკადრო პოლიტიკაში, ხელფასების და პრემიების (ვერ)კონტროლში, და ხალხის, მათ შორის – ერთდროს გულანთებული მხარდამჭერების – თანადგომის იოლად განიავებაში… სამართლიანობის დამყარებაში გაცემული დაპირებების მივიწყებას რომ ამაზე რამე მკაფიო განაცხადის გაკეთება მაინც სჯობდა, ამაზე აღარაფერს ვამბობ…

ცუდია, თუ ამას ვერ ხვდებიან… ყველასთვის ცუდია! ჩვენთვისაც, მათთვისაც, „მაესტროსთვისაც“ და- ვახო სანაიასთვისაც. რადგან როცა მთავარ პრობლემად ვახო სანაიას გადაცემას ჩათვლი, ამ დროს ძალიან სერიოზული პრობლემები უეჭველად გვერდზე დაგრჩება…
==========================

ეპილოგი:
(20.05.14 23:15)

სადღაც შორს, ახლა ერთი მოკრძალებული და რიცკიანი კაცი ზის და რუქას ჩასცქერის.

ეს რუკა მისი აქილევსის ქუსლია.

შეგრენის ტყავივით დაპატარავებულ სამეფოს პატარა ნახევარკუნძული შესძინა და მეოთხე რომი ელანდება უკვე. ამ რომისათვის გადამწყვეტი ბრძოლა სულ მალე მოუწევს, მაგრამ ნაპოლეონისგან განსხვავებით იმდენს ხვდება, რომ ერთ ბრძოლას არ უნდა გადააყოლოს ყველაფერი. ამიტომ ძალიან ითოკავს თავს, რომ უკვე პირში ჩადებული მსუყე ლუკმა დროზე ადრე არ გადასცდეს და არ დაახრჩოს…

და მაინც, ამ პირველ ლუკმაზე მეტად მეორე ადარდებს… მეორე, რომელიც ნაწილ-ნაწილ უკვე დაღეჭილი ჰქონდა, მაგრამ ახლა ვეღარ იცლის მის საბოლოდ დასაქუცმაცებლად…

თუმცა ერთი იმედი აქვს – იქაური ხალხის იმედი, იქაური ხალხის რწმენის იმედი, იქაური ხალხის სიბრმავის იმედი, იქაური ხალხის ბედნიერ-ერობის იმედი და იმის იმედი, რომ იმ ქვეყანაში მის მრავალ ემისარზე და მოულოდნელ მოკავშირეებზე მეტად სწორედ უბრალო ადამიანებმა, ერთმანეთის გაუტანლობის, პირველკაცობის დაუძლეველი სურვილის და ამპარტავანი მიამიტობის წყალობით გაუწიონ უდიდესი დახმარება – რადგან, ემისრებისაგან და მტერ-პარტნიორებისაგან განსხვავებით, შეიძლება სრულიად უანგაროდაც და გაუთვითცნობიერებლადაც ითამაშონ სწორედ ის თამაში, რომელშიც მოგებული მხოლოდ ის იქნება – ერთი მოკრძალებული და რიცკიანი კაცი, რომელიც არც კი დააბოყინებს ამ ნანატრი ლუკმის გადაყლაპვისას…