კარში გაგდებდნენ იმ დილით, მერი!
მერი, იმ დილით მაგ თვალთა კვდომა,
კანცელარიის შენობის ჭერი
მწუხარე იყო, ვით შემოდგომა!
აფეთქებულსა და მოცახცახეს
გეჭირა ხელში ფურცელთ კრებული,
მაგრამ ქაღალდზე უფრო ეგ სახე
იყო იდუმალ გაფითრებული.
სკამზე იჯექი, მერე წამოდექ,
ბოტოქსტუჩებით დაფქვი სათქმელი.
მაგრამ გაფიცვით გათანგულ მერთა
სხვა არის ლოცვა განსაკურნელი.
მესმოდა შენი დემაგოგია…
მერი, ძვირფასო! დღესაც არ მჯერა…
ვიცი წამება, მაგრამ არ ვიცი,
ეს სხდომა იყო, თუ – ცოცხით ცემა?
ლიფტებთან ვიღაც მწარედ გოდებდა
და DIVA-ს ჩეკებს ქარში კარგავდა…
იყო ობლობა და თავში ჩარტყმა,
დღესასწაულს კი ის დღე არ ჰგავდა.
სხდომიდან გასულს ნაბიჯი ჩქარი
სად გატარებდა? ხედვა გიმძიმდა!
ქუჩაში მძაფრი დაჰქროდა ქარი
და განუწყვეტლად წვიმდა და წვიმდა.
„არმანი“ ტანზე შემოიხვიე,
თავი მიანდე ფიქრს შეუწყვეტელს…
აჰა! მერიაც! შენ გეპეისთან
ღონემიხდილი მიაწექ კედელს.
ასე მწუხარე იდექი დიდხანს
და შენს წინ შავი მერსედესები
აღმუილებდნენ ძრავებს ბნელხმიანს,
ვით ბედისწერის კატა-კლიზმები.
და შრიალებდა ტოტი საჯდომი
რაზე - ვინ იცის! ვინ იცის, მერი!
ტრანში, რომელიც შენ არ გეღირსა, -
ქარს მიჰყვებოდა, როგორც ნამქერი.
სთქვი: „უეცარი ჩემი იმედი
რად ჩაქრა ასე? ვის ვევედრები?
რად აშრიალდა კომპრომატები,
როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები?
ან ცას ღიმილით რად გავცქეროდი,
ან რად ვწურავდი რიყეზე ბადაგს?
ან პლეხანოვსა რად აღვადგენდი?
ვინ დააფასებს აწ ჩემსა ამაგს?“
ქარი და წვიმის წვეთები ხშირი
წყდებოდნენ, როგორც გწყდებოდა გული,
და… შენ ატირდი, ვით მეფე ლირი,
ლირი, ყველასგან მიტოვებული.
იდეა – ბიძინა გიორგობიანისა, არანჟირება – სოლომონ თერნალელისა
