როცა გადაირევი, გაცოფდები, გაგიჟდები, იგინები, ამტვრევ ყველაფერს, ტირიხარ და დასტირიხარ ყველაფერს, პირველ რიგში კი საკუთარ თავს, საკუთარ სიცოცხლეს, ახალგაზრდობას, სტუდენტობას, ფიქრს და საკუთარ სიკვდილს, რომელსაც ნატრობ, რომელიც არ მოდის, რადგან ჯერ არ არის დრო და ჯერ სხვა რამის დროა.

რისი დროა?

საკუთარ თავს დასტირი – თითქოს ცოცხალს, თითქოს ჯანმრთელს... ჯერ კიდევ, თითქოს, ვიღიმებით. თითქოს რაღაც გვიხარია და თურმე რა გიხარია, რატომ იღიმები და წყეულიმც იყოს ჩემი ყოველი დღე, როცა მიხაროდა და როდესაც ვიღიმებოდი, რადგან...

რა ვნახე... რა ხდება...

ამათი დედა...

ამათი დედა...

დედები!!!

რისი დროა?

გაბრაზების, გაცოფების, გადარევის, გინების, მუქარის, მუქარის ასრულების და მანამდე – ფიქრის.

ფიქრის – ახლა არ გავაკეთო ის, რასაც ვფიქრობ.

ვფიქრობ, როგორ ავიღებ იარაღს და დავერევი, დავხოცავ, ვაწამებ, გადავრევ, გავაგიჟებ, გავაცოფებ, დედებს გავუუპატიურებ, დებსაც დაქალებსაც და თუ ორი დღის სიცოცხლე დამრჩენია, იმ ორ დღეს ამათ წამებას მივუძღვნი. თუ ორი კვირის სიცოცხლეს მაჩუქებს ღმერთი, იმასაც ამათ წამებას მივუძღვნი და რაც არ უნდა იყოს და რაც არ უნდა მოხდეს, ერთი მიზანი მექნება – ავიღებ იარაღს და დავერევი, დავხოცავ, ვაწამებ, გადავრევ, გავაგიჟებ, გავაცოფებ, დედებს გავუუპატიურებ, დებსაც, დაქალებსაც.

რა ვნახე... ახლა იმის მრცხვენია, ამ კადრებს პირველად რომ აჩვენებდნენ, იქ რომ არ ვიყავი, ტელევიზორთან.

და როცა ის ხდებოდა, რაც ვიხილეთ, თურმე სად ვიყავით, ჰეეე... იქნებ, ვიღიმებოდი კიდეც.

ჰეეე... თქვენს, დედებეს დაეცა მთელი ძალით სრულიად საქართველო და მთელი ევროკავშირი!!!

ხომ ვიცოდით, რა მეძავები და მეძავების შვილებიც არიან, მაგრამ არის რაღაც, რაც ვერ წარმოგიდგენია, რისი გაფიქრებაც არ გინდა, რასაც ვერ გაიფიქრებ და ვერ დაიჯერებ, იმიტომ რომ ხარ ადამიანი და ადამიანისთვის გაფიქრებაც კი წარმოუდგენელია იმის, რაც ვნახეთ.

ვნახეთ კაციჭამიების მიერ გამოყვანილი კაციჭამიები, ვნახეთ როგორი აღშფოთებული იყო სილიკონის ქალი – ხათუნა კალმახელიძე: „გამოვიძიებთ, მოვხსნით, დავსჯით“.

ჩვენ დაგსჯით, ჩვენ!!! მაგრამ როგორ? როგორ?

როგორ?

რაღაცნაირად, რაღაცით, რაღაცად, რაღაცის... ყველა ბრუნვაში, ყველა გორაობაში, გადატრიალება–გადმოტრიალებაში, სიცოცხლეში, სიკვდილში და თუ სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის არის „რაღაც სხვა“ იქაც უსასტიკესად დაისჯებით და ეს იქნება ის, რასაც ქვია (როგორც ბესო კურტანიძე წერს ფეისბუქზე) „როგორ უნდა მოიქცეს თავმოყვარე ადამიანი“.

თავმოყვარე ადამიანი... – ამ ორ სიტყვაში, რატომღაც მთავარი არის „თავმოყვარე“, „ადამიანი“ კი ანატომიაა, ბიოლოგია, ფიზიკა, ქიმია, მასალათა გამძლეობა და თეორიული მექანიკა. თუ ხარ ადამიანი და გიყვარს თავი, ე.ი. – გიყვარს მოყვასი და გიყვარს მტერიც, მაგრამ მოყვასში მოყვასი კი არ გიყვარს და მტერში მტერი, არამედ გიყვარს ადამიანი, რომელიც არის შენშიც და არის მათშიც. ადამიანი ხარ შენ და ადამიანია ისიც.

მოდით, ვისაუბროთ ადამიანებზე და, მოდით, ვისაუბროთ ადამიანებმა და არა მოპიდარასტო სახალხო დამცველმა და მედია–ექსპერტებმა, რომლებიც გრანტების მიღების მოლოდინში გრანტების გამცემთა ხათრით წაიპიდარასტებენ.

პოლიტკორექტულობა, სიძულვილის ენა, დაბალანსებული მედია და ჟურნალისტთა ეთიკის ქარტია.

იქით ადამიანის წამებაში შოულობენ ფულს, აქეთ – ადამიანის წამებაზე კრიტიკულ საუბრებში. ისინი ადამიანის სიძულვილით გაიზარდნენ, ესენი – იოლად ნაშოვნი ფულის სიყვარულით.

მტერი – მტერია. საიდანაც გინდა შემოუარე, როგორი პოლიტკორექტულობაც გინდა დაიცავი და იქვე, ჟურნალისტური ეთიკის ნორმებიც არ დაივიწყო, მაგრამ მტერი – მტერია და იქნებ ვინმემ ამიხსნას, ეთიკისა და კორექტულობის დაცვით, რა ვუწოდო ბოზს, რა ვუწოდო ბოზის შვილს და რა ვუწოდო ბოზისა და ბოზის შვილის მეგობრებს?

ბოზს თუ ბოზი არ ვუწოდე, მაშ ნაბოზარს რა დავარქვა?

მგონი, იდეა მივაწოდე მოპიდარასტო სახალხო დამცველს და მედია–ექსპერტებს, რომლებიც გრანტების მიღების მოლოდინში გრანტების გამცემთა ხათრით წაიპიდარასტებენ.

უკვე, ცოტა ხანში, წერტილის დასმას ვაპირებდი, როდესაც ერთი ექსპერტი ასე მოგვესალმა: „მივესალმები თქვენს გულგახეთქილ ტელემაყურებელს“

ეგრეა.

ერთი კვირაა, ერთმა ყოფილმა პატიმარმა ასეთი რამ მომიყვა: „კარცერი ორი–სამი კვადრატული მეტრია. იატაკი არ აქვს, უფრო სწორად – იატაკი კი არის, მაგრამ ორმოა. იმ ორმოში დგახარ, იქვე ჭამ, იქვე სვამ, იქვე ჯვავ და იქვე ფსამ. უნდა იდგე. ვერ ჩაიცუცქები, რადგან განავალი დაგახრჩობს. უნდა იდგე და საკუთარი გაჩენის დღე წყევლო“.

პოლიტკორექტულად ვიტყვი: ამ ხელისუფლების ადგილი იმ ორ–სამ კვადრატულ მეტრშია.

ჟურნალისტურად ვიტყვი: ვთქვათ სიმართლე და ჯანდაბამდის გზა ქონია პოლიტკორექტულობას, თუ სამართლის აღსრულებას ხელს შეუშლის.

ადამიანურად ვიტყვი: ხვალინდელი დღის მეშინია.

კაცურად უნდა ვთქვა: ავიღებ იარაღს და დავერევი, დავხოცავ, ვაწამებ, გადავრევ, გავაგიჟებ, გავაცოფებ, დედებს გავუუპატიურებ, დებსაც, დაქალებსაც და თუ ორი დღის სიცოცხლე დამრჩენია, იმ ორ დღეს ამათ წამებას მივუძღვნი. თუ ორი კვირის სიცოცხლეს მაჩუქებს ღმერთი, იმასაც ამათ წამებას მივუძღვნი და რაც არ უნდა იყოს და რაც არ უნდა მოხდეს, ერთი მიზანი მექნება – ავიღებ იარაღს და დავერევი, დავხოცავ, ვაწამებ, გადავრევ, გავაგიჟებ, გავაცოფებ, დედებს გავუუპატიურებ, დებსაც, დაქალებსაც.

სიძულვილის ენაო?..

ბაზარი არ არის – მძულს სააკაშვილი, მძულს ნაციონალური მოძრაობა, მძულს ყველა, ვინც მათზე ერთ კეთილ სიტყვას მაინც იტყვის.

სიძულვილის ენაო?!..

ეს ქვეყანა გრანტებისთვის კი არ მინდა, ამ ქვეყანაში ცხოვრებას ვაპირებ.

წამოდექით, სასამართლო მოდის. განიხილება საქმე „მიხეილ სააკაშვილი და ერთიანი ნაციონალური მოძრაობა ქართველი ხალხისა და კაცობრიობის წინააღმდეგ“.

P.S. კალმახელიძემ, ეს აღმაშფოთებელია და ის მოვხსენიო. წადი შენი სილიკონის დედაც...